เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 865
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-08-05 16:00:00
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 866
ลั่วชิงยวนพุ่งไปข้างหน้า ม่านตาของนางขยายออกเมื่อเห็นกริชที่คมกริบกำลังเคลื่อนเข้าใกล้หน้าอกของฟู่เฉินหวนทีละน้อยลั่วชิงยวนรู้สึกราวกับว่ามีคนบีบคอนาง เกิดความรู้สึกหายใจมิออกอย่างรุนแรงทันใดนั้นในสายตา มือที่มีข้อต่อชัดเจนและเส้นเลือดสีน้ำเงินโป่งชัด คว้ามือที่กำลังแทงลงไปของลั่วฉิงนั่นฟู่เฉินหวน!เขามิได้หมดสติ!ลั่วชิงยวนรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของลั่วฉิง นางขมวดคิ้วและแทงกริชเข้าที่ด้านหลังของลั่วฉิงอย่างแรงลั่วฉิงรู้ว่านางอยู่ข้างหลัง อันตรายกำลังใกล้เข้ามา จึงกลิ้งตัว หลีกเลี่ยงการโจมตีของลั่วชิงยวนทันทีแต่ด้วยเหตุนี้ กริชในมือของลั่วฉิงจึงหล่นลงไป และเป็นฟู่เฉินหวนที่หยิบขึ้นมาฟู่เฉินหวนคว้ากริช ลุกขึ้นแทงไปที่ลั่วฉิงทั้งสองเริ่มต่อสู้อย่างดุเดือดลั่วชิงยวนมองอย่างประหม่า ตอนนี้นางมิสามารถทำอะไรได้ ทำได้แค่มิเป็นภาระ และหลบอยู่ในที่ปลอดภัยเท่านั้นนี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นลั่วฉิงและฟู่เฉินหวนประมือกันนางรู้ว่าฟู่เฉินหวนมีวรยุทธสูง แต่มิคาดคิดว่าจะเหนือกว่าลั่วฉิงเก่งที่เชี่ยวชาญในกลอุบาย หลายครั้ง มิใช่พิษก็เป็นสัตว์อันตราย หากเป็นคนธรรมดาคงรับมือได้ยากอย่าง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-06ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 867
ขณะที่ดื่ม น้ำที่มีกลิ่นหอมของหญ้าและดอกไม้ชุ่มชื่นผ่านลำคอลงไป ลั่วชิงยวนก็ตกใจทันใดนั้น นางก็เข้าใจว่าน้ำมาจากที่ใดนี่คือน้ำค้างจากกิ่งก้านของดอกไม้นางจ้องมองคนข้าง ๆ ที่มิแสดงอารมณ์อะไรอย่างนิ่งงันด้วยความรู้สึกซับซ้อน เขาเดินไปไกลขนาดนั้นในป่าเพื่อเก็บน้ำค้างนี่เองน้ำเยอะขนาดนี้ เขาต้องใช้เวลาเก็บนานเท่าใด กว่าจะรู้ตัว ก็เดินกลับเข้ากลุ่มไปแล้วเซียวชูตื่นขึ้นมา มองหาพวกเขาอยู่และรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นพวกเขาออกมา“ท่านอ๋อง พระชายา พวกท่านหายไปที่ใดมา กระหม่อมก็นึกว่า...”เซียวชูรู้สึกกังวลอย่างมากลั่วชิงยวนนำถุงใส่น้ำเปล่า เทบางส่วนให้ซ่งเชียนฉู่ และมอบที่เหลือให้กับเซียวชู“เอาไปแบ่งให้คนอื่นเถอะ”เมื่อเห็นสิ่งนี้ เซียวชูก็ประหลาดใจ “ท่านไปเอาสิ่งนี้มาจากที่ใดหรือขอรับ?”ลั่วชิงยวนมองไปที่ฟู่เฉินหวนซึ่งกำลังเตรียมม้าสำหรับการเดินทาง “ท่านอ๋องของเจ้าหามาน่ะสิ”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เซียวชูก็รู้สึกตื่นเต้นมากเขารีบจิบ และมอบที่เหลือให้คนอื่นทันทีเซียวชูตะโกน “ดื่มเสร็จแล้ว ทุกคนเตรียมตัวเดินทางกลับเมืองหลวง!”ตลอดทางหลังจากนั้น ก็ไม่มีเหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้นอี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-06ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 868
“สนหิมะเขาฉีซาน!”จือเฉาสะดุ้งและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ใช่ ๆ ๆ นั่นแหละเจ้าค่ะ!”“นี่คือสิ่งที่หมอหลวงพูด!”ลั่วชิงยวนตกตะลึง สีหน้าเคร่งเครียด ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปยังเรือนของลั่วเยวี่ยอิงทันทีรวดเร็วอะไรปานนี้ ลั่วเยวี่ยอิงตาบอดแล้วต้องการสนหิมะเขาฉีซานอีกต่างหากนี่มิใช่เรื่องบังเอิญแล้ว มันเป็นเพียงกลอุบายของลั่วฉิงเท่านั้นลั่วฉิงน่ากลับมาที่เมืองหลวงเร็วกว่าพวกเขา และขอให้เหยียนผิงเซียวมาขอให้ลั่วเยวี่ยอิงถามฟู่เฉินหวนเรื่องสนหิมะเขาฉีซานนางรีบไปที่เรือนของอีกฝ่ายยังมิทันเข้าไปในเรือน ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของลั่วเยวี่ยอิง ร้องจนหายใจมิทัน ดูสิ้นหวังอย่างยิ่งฟู่เฉินหวนปลอบใจ “หยุดร้องไห้ได้แล้ว ดวงตาของเจ้าเป็นแบบนี้แล้ว หากเจ้ายังร้องไห้ต่อไปก็จะรักษามิหายเข้าจริง ๆ”ลั่วเยวี่ยอิงหยุดร้องไห้เล็กน้อย พลางจับมือฟู่เฉินหวนพูดทั้งน้ำตา “ท่านอ๋อง ท่านจะมิทิ้งหม่อมฉันใช่หรือไม่เพคะ?”ฟู่เฉินหวนตบมือของนางเบา ๆ “มิทิ้งหรอก”ท่าทางที่ใกล้ชิดนั้น สะท้อนอย่างชัดเจนในดวงตาของลั่วชิงยวนดวงตาของนางเย็นชา พลันเดินเข้าไปมองไปที่หมอหลวงที่กำลังเขียนใบเทียบยาหมอหลวงเขียนใบเทีย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-07ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 869
หลังจากคิดอยู่นาน ลั่วชิงยวนก็กลับมาสนใจเครื่องยาสมุนไพรชุดนั้นอีกครั้งสนหิมะเขาฉีซานอาจจะยังอยู่ในนั้นนางต้องหามันอีกครั้ง!นางต้องไปอย่างเงียบ ๆ มิเช่นนั้นลั่วเยวี่ยอิงอาจจะเข้าใกล้ไปอีกขั้น และฟู่เฉินหวนจะไม่มีวันมอบสนหิมะเขาฉีซานให้นางเมื่อเปิดประตู จือเฉาก็รีบนำอาหารมา และก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหน้านาง“พระชายา เหตุใดท่านจึงอิดโรยเช่นนี้เล่าเจ้าคะ?”ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะมองในกระจกใบหน้านางซีดเซียว ไม่มีชีวิตชีวา ใต้ตาดำคล้ำ เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าลั่วชิงยวนมีลางสังหรณ์มิดีก่อนหน้านี้มิเคยอิดโรยเท่านี้มาก่อน“พระชายา บางทีท่านอาจมิได้กินอาหารมานานแล้วมาทานอะไรหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”ลั่วชิงยวนนั่งที่โต๊ะเพื่อกินอาหารนางถาม “ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง? เขามิได้ไปแคว้นหลีใช่หรือไม่?”จือเฉาส่ายหัว “สองวันมานี้ท่านอ๋องงานล้นมือ ตอนกลางคืนก็มิอยู่ในตำหนักเจ้าค่ะ”“บ่าวถามซูโหยวแล้ว เขาบอกว่าท่านอ๋องยังมิได้สั่งการให้ไปแคว้นหลีเจ้าค่ะ”“คิดว่าท่านอ๋องคงจะมิเสด็จไป”ดวงตาของลั่วชิงยวนเป็นประกาย ฟู่เฉินหวนในเวลากลางคืนอยู่นอกตำหนัก เพื่อหลีกเลี่ยงลั่วเยวี่ยอิงนี่มิใช่โอกาสที
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-07ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 870
คนนั้นมายืนอยู่ที่นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?ในเวลานี้ ลั่วชิงยวนคิดว่าอีกฝ่ายกำลังยืนอยู่นอกประตูแต่เมื่อเงาดำนั้นเคลื่อนไหว ลั่วชิงยวนก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเขายืนอยู่ในห้องหลังจากที่ลั่วชิงยวนเข้ามา ก็ไม่มีเสียงจากประตู ซึ่งพิสูจน์ว่าประตูมิได้ถูกเปิดคนผู้นี้จึงอยู่ในห้องนี้มาตั้งแต่แรกแล้วเฝ้ามองนางสะเดาะกุญแจเข้ามาอย่างเงียบ ๆ มองดูนางควานหาไปตามกล่องและตู้ต่าง ๆจู่ ๆ ลั่วชิงยวนรู้สึกเย็นวาบไปทั้งหลังทันทีลั่วชิงยวนกำมือแน่น มองไปรอบ ๆ เล็งไปที่หน้าต่าง เตรียมจะหนีทันทีแต่เงาดำนั้นกลับเคลื่อนที่เร็วราวกับลม มาถึงข้างตัวนางทันที คว้าไหล่นางจับแขนนางไว้ลั่วชิงยวนสวนกลับด้วยหลังฝ่ามือ หวังจะไล่ให้อีกฝ่ายถอย อีกฝ่ายก็หลบไปหนึ่งครั้งจริง ๆแต่เมื่อลั่วชิงยวนคิดจะใช้โอกาสนี้หลบหนี ก็ถูกอีกฝ่ายจับอย่างง่ายดายฝ่ามือที่เต็มไปด้วยจิตสังหารโจมตีเข้ามา ความรู้สึกคุ้นเคยก็พลันเกิดขึ้นลั่วชิงยวนมองไปที่เงาดำตรงหน้าเขาและตกตะลึง เขาคือฟู่เฉินหวน!นางสูญเสียทักษะวรยุทธทั้งหมดไปและมิสามารถหลีกเลี่ยงได้ นางทำได้เพียงหันหน้าไปทางด้านข้างและรับการตบจากตำแหน่งที่มิเป็นอันตรายถึงชีว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-08ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 871
“เพิ่งมาสงสัยเรื่องนี้เอาป่านนี้ ท่านมิคิดว่ามันสายเกินไปหน่อยหรือ?”“ฟู่เฉินหวน หากหม่อมฉันต้องการปลิดชีพท่าน หม่อมฉันมีโอกาสมากมายนับมิถ้วน”ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วและถามเสียงเข้ม "ข้าถามถึงความสัมพันธ์ของเจ้ากับคนลึกลับผู้นั้น!"“วรยุทธของพวกเจ้าเหมือนกัน มิใช่วรยุทธทั่ว ๆ ไป เจ้าอย่าคิดจะหลอกข้า!”หมอหลวงกล่าวว่า ลั่วเยวี่ยอิงกำลังจะตาบอดและต้องการใช้สนหิมะเขาฉีซานจากแคว้นหลี ดังนั้นเขาจึงเริ่มสงสัยเขาส่งซูโหยวไปตรวจสอบ ชุดยาที่นำกลับมาจากสมาการค้าเฟิงตูถูกส่งมาจากชายแดน และอาจเกี่ยวข้องกับแคว้นหลีเขาจึงอ้างว่าช่วงนี้เขามิได้อยู่ในตำหนักเพียงเพื่อล่อให้คนลึกลับคนนั้นมาติดกับจริง ๆ แล้วเขาอยู่ในโรงเก็บของทุกคืนในที่สุดคืนนี้ก็รอจนเหยื่อมาหาถึงที่ใครจะรู้ว่าคนที่จับได้มิใช่คนลึกลับ แต่เป็นลั่วชิงยวน!สิ่งนี้ทำให้เขาอดสงสัยมิได้ลั่วชิงยวนโกรธ พยายามดิ้นหลุดจากมือเขา ความเจ็บปวดเหมือนโดนเข็มแทงนางพูดด้วยความโกรธ “ใช่! นางกับข้าเป็นพวกเดียวกัน! พอใจหรือยัง!”ฟู่เฉินหวนมองนางด้วยสายตาเจ็บปวดครู่ต่อมา ใบหน้าของลั่วชิงยวนก็ซีดลง ในที่สุดก็ทนความเจ็บปวดมิไหว ภาพเบื้องหน้ามื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-08ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 872
“ไม่มี”“ข้าเพิ่งรู้เบาะแสบางอย่างก็เท่านั้น”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่ลั่วเยวี่ยอิงมิยอมเชื่อง่าย ๆ นางร้องไห้อย่างน้อยใจ และดึงแขนเสื้อของฟู่เฉินหวนเอาไว้ “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องมิอยากรักษาตาให้หม่อมฉันหรือ”“หม่อมฉันรู้ว่าที่ผ่านมามันเป็นความผิดของหม่อมฉันทั้งหมด หม่อมฉันรู้ว่าตัวเองผิด หม่อมฉันจะมิกล้าอีกแล้ว”“หากหม่อมฉันตาบอด หม่อมฉันคงมิอาจมีชีวิตอยู่ได้”“ท่านอ๋องบอกความจริงกับหม่อมฉันเถิดเพคะ หากท่านมิคิดจะรักษาดวงตาของหม่อมฉัน หม่อมฉันก็จะไปตายเดี๋ยวนี้เลย”"จะได้มิต้องให้คนอื่นมารังแกตอนที่หม่อมฉันตาบอด..."ลั่วเยวี่ยอิงพูดและร้องไห้สะอึกสะอื้นมากขึ้นกว่าเดิมลั่วชิงยวนถูกรบกวนจนปวดหัว พยายามฝืนตัวเองลุกขึ้นนั่ง หยิบถ้วยชาข้างเตียงแล้วขว้างไป“ถ้าอยากร้องไห้นักก็ออกไปร้องไห้ข้างนอกซะ”ถ้วยชาแตกลงที่เท้าของลั่วเยวี่ยอิง ทำให้ลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้หนักขึ้นอีกฟู่เฉินหวนปวดหัวอย่างหนัก เส้นเลือดบนหน้าผากปูดขึ้น เขารีบยกมือขึ้นจับหัวตัวเองรู้สึกเหมือนมีหนามมากมายแทงเข้าไปในสมองของเขา เจ็บปวดแทบทนมิไหวหลายครั้งที่เขาอยากจะรับปากลั่วเยวี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-09ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 873
เขาถามอย่างเป็นกังวล “ท่านอ๋อง ท่านจะมิทรงให้หมอหลวงตรวจดูจริง ๆ หรือ?”เหตุการณ์เมื่อครู่ ท่านอ๋องมิเคยเป็นเช่นนี้มาก่อน เหมือนกับกลายเป็นคนละคน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูโหยวก็ยังรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อยดวงตาของฟู่เฉินหวนเย็นชาเล็กน้อย เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ห้ามพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นคืนนี้กับใครทั้งนั้น”“นอกจากเจ้าและเซียวชูแล้ว ข้ามิต้องการให้คนที่สี่รู้เรื่องนี้”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ซูโหยวก็พยักหน้า“"พ่ะย่ะค่ะ”“แต่ท่านอ๋อง สถานการณ์ของท่านร้ายแรงขนาดนี้ ต้องหาทางแก้ไขพ่ะย่ะค่ะ”ฟู่เฉินหวนหลับตาลงอย่างหนักใจ “แก้มิได้หรอก”ผ่านมาตั้งนานแล้วเขายังมิรู้เลยว่าร่างกายของตัวเองมีปัญหาอะไรครั้งหนึ่งเขาเคยสงสัยด้วยว่า เขาตกหลุมรักลั่วเยวี่ยอิงจริง ๆ หรือไม่แต่เขาคิดว่าการจะรักใครสักคนก็ควรยอมรับข้อบกพร่องทั้งหมดของนางได้ ตอนที่นางทำอะไรมิงามก็มินึกรังเกียจ และมิถือสาเวลาที่นางใช้เล่ห์กลแต่สำหรับลั่วเยวี่ยอิง เขามิสามารถโน้มน้าวตัวเองว่าชอบนางได้เลยเขาเกลียดความเสแสร้งและเล่เหลี่ยมของนางแต่เขาก็เสียสติบ่อยครั้ง ทนมิได้ที่จะมิปกป้องนาง และกังวลเรื่องนางเขารู้สึกว่ามีบางอย่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-09
บทล่าสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1209
ในชั่วขณะนั้น นางเกือบจะคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป เหตุใดนางจึงเห็นลั่วฉิงแต่คำพูดของลั่วฉิงในวินาทีต่อมา ทำให้นางรู้สึกราวกับตกอยู่ในหุบเหวลึก“แม้แต่ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการก็ยังจัดการคนดื้อรั้นเช่นเจ้ามิได้ ต้องให้ข้ามาเองเลยหรือ”ร่างของลั่วชิงยวนสั่นเทามิหยุด หนาวเหน็บจนแทบจะไร้ความรู้สึกน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าซีดเซียวหยดลงบนพื้นทีละหยดลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ แล้วพบว่าที่นี่คือห้องห้องหนึ่งแต่มิใช่ในตำหนักอ๋อง“เหตุใดข้าจึงมาอยู่ที่นี่” นางจำได้ว่าหลังจากที่จือเฉาทายาให้แล้วนางก็หลับไปลั่วฉิงหัวเราะเบา ๆ “แน่นอนว่าฟู่เฉินหวนส่งเจ้ามาให้ข้า”“เขาเค้นคำตอบจากเจ้ามิได้ จึงต้องให้ข้ามาจัดการเอง”ได้ยินดังนั้น หัวใจของลั่วชิงยวนก็แตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ อีกครั้งเขายังคิดว่าตัวเองยังโหดร้ายมิพออีกหรือ จึงส่งนางให้ลั่วฉิงเช่นนี้นี่ต้องการทรมานนางจนตายจึงจะหายแค้นหรืออย่างไรลั่วฉิงหยิบกล่องใบหนึ่งมาเปิดออก ข้างในเต็มไปด้วยแท่งเหล็กขนาดเท่าหัวแม่มือแล้วกล่าวอย่างแผ่วเบา “เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าต้องการอะไร”“หากตอนนี้เจ้าบอกวิธีใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”“หากพลาดโอกาสนี้
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1208
ในวินาทีต่อมา องครักษ์ก็กรูกันเข้ามาลากลั่วชิงยวนออกไปที่ลานหลังจากกดนางลงกับพื้นก็ใช้หวายฟาดลงบนร่างของนางอย่างมิปรานีความเจ็บปวดแล่นริ้ว ลั่วชิงยวนจิกเล็บลงบนพื้นหิมะจนเป็นรอยลึกจือเฉากระโจนเข้ามาจากนอกลาน “หยุด! หยุด!”“ท่านอ๋อง เหตุใดจึงทำกับพระชายาเช่นนี้ พระชายาทำผิดอันใดหรือเพคะ!”“ท่านอ๋อง ขอได้โปรดปล่อยพระชายาเถิดเพคะ! ตั้งแต่เข้าเหมันตฤดู แผลบนร่างของพระชายาก็ยังมิหาย! หากโบยเช่นนี้ต่อไปคงจะสิ้นใจเป็นแน่เพคะ!”“ท่านอ๋องทรงพระกรุณาด้วยเพคะ!” จือเฉาโผเข้ากอดลั่วชิงยวนเพื่อรับหวายแทนแต่กลับถูกองครักษ์ดึงตัวออกไปจือเฉาร้องขอความเมตตาสุดเสียง แต่บุรุษที่ยืนอยู่ใต้ชายคากลับมีสีหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาฉายแววเย็นชาไร้ซึ่งความอบอุ่น“พระชายา...” จือเฉาร้อนใจ แทบจะเป็นลมเพราะร้องไห้หนักลั่วชิงยวนเจ็บปวดจนแทบมิได้ยินเสียงของจือเฉา มีเพียงความเจ็บปวดมิรู้จบ ยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุดหลังจากที่ลั่วชิงยวนสลบไป ฟู่เฉินหวนจึงสั่งให้หยุดแล้วจากไปด้วยความโกรธจือเฉาโผเข้าหาลั่วชิงยวน เมื่อเอื้อมมือไปสัมผัสก็พบว่ามือเปื้อนไปด้วยเลือด นางรีบชักมือกลับมองเลือดที่ไหลนองเต็มพื
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1207
ฟู่เฉินหวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาที่น่ารังเกียจนั้นทำให้หัวใจของลั่วชิงยวนเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทงลั่วชิงยวนกัดฟันพลางกลั้นน้ำตาไว้ “ท่านมิได้บอกว่าจะเชื่อหม่อมฉันหรอกหรือเพคะ?”“หากหม่อมฉันบอกท่านทั้งหมด ท่านก็จะเชื่อหม่อมฉันมิใช่หรือเพคะ!”ฟู่เฉินหวนมีแววตาเย็นชา มองนางอย่างเฉยเมย “แต่เจ้าบอกข้าทั้งหมดแล้วหรือยังเล่า? เจ้ายังคงปิดบัง ยังคงหลอกลวง!”เสียงตำหนินั้นเต็มไปด้วยความโกรธทำให้หัวใจของลั่วชิงยวนแทบแตกสลาย“ฟู่เฉินหวน วันนี้ท่านมาก็เพื่อหลอกลวงหม่อมฉันอีกแล้วใช่หรือไม่”“จุดประสงค์สุดท้ายของท่านคือ หลอกล่อให้หม่อมฉันบอกวิธีใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์ เพราะลั่วฉิงใช้มันมิได้ ใช่หรือไม่!”ลั่วชิงยวนตะโกนด้วยความโกรธ“หม่อมฉันช่างโง่เขลาที่เชื่อใจท่าน บอกความลับทั้งหมดให้ท่านฟัง แต่ท่านก็หลอกลวงหม่อมฉันอีกครั้ง...”พูดไปน้ำตาของลั่วชิงยวนก็ไหลรินในเวลานี้ หัวใจของลั่วชิงยวนราวกับถูกควักออกมาผ่าเป็นสองซีกเจ็บปวดเจียนตายแต่ฟู่เฉินหวนกลับมิเปลี่ยนสีหน้า แววตายิ่งเย็นชาขึ้นเขาบีบคอของนางด้วยความโกรธ“ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว ข้าก็ขี้เกียจเสแสร้งกับเจ้าแล้ว”“เข็มท
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1206
ฟู่เฉินหวนตกใจมองนางด้วยความประหลาดใจก่อนจะตอบว่า “ได้”“หากเจ้าอธิบายได้ชัดเจน ข้ายินดีเชื่อเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”ได้ยินดังนั้นลั่วชิงยวนก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยรีบกล่าวทันที “หม่อมฉันชื่อลั่วเหลา แท้จริงแล้วลั่วอิงคืออาจารย์ของหม่อมฉัน หม่อมฉันตายไปแล้วมาเกิดใหม่ในร่างของลั่วชิงยวน”“วันรุ่งขึ้นหลังจากวันแต่งงาน ลั่วชิงยวนก็ปลิดชีพตัวเอง หลังจากนั้นร่างนี้ก็มิใช่ลั่วชิงยวนอีกต่อไป แต่เป็นหม่อมฉัน ลั่วเหลา”“หม่อมฉันเป็นชาวแคว้นหลี”“ดังนั้นความสามารถที่หม่อมฉันมีจึงเป็นสิ่งที่ลั่วชิงยวนไม่มี”“เรื่องน้ำศักดิ์สิทธิ์ของแคว้นหลี หม่อมฉันก็เพิ่งค้นพบตอนที่ไปเผ่านอกด่าน หลังจากที่อาจารย์ค้นพบความลับนี้ ก็พยายามค้นหาวิธีแก้ไขเรื่องน้ำศักดิ์สิทธิ์”“เพราะหากความลับนี้รั่วไหลออกไป จะมีคนมากมายเกิดความโลภ จะทำให้ทั้งใต้หล้าประสบพบความวุ่นวาย เลือดนองแผ่นดิน”“...”ลั่วชิงยวนเล่าความลับทั้งหมดของนางให้เขาฟังโดยมิปิดบังนางรู้สึกว่าคนที่เคยเปิดใจให้กันคงจะมิทรยศกันง่าย ๆตราบใดที่นางจริงใจ มิปิดบังสิ่งใด นางก็จะได้รับการตอบสนองเช่นเดียวกันหลังจากที่นางพูดจบ ฟู่เฉินหวนก็ตกตะลึ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1205
เหตุใดแคว้นหลีจึงส่งกองทัพมากะทันหันฟู่อวิ๋นโจวเอ่ยถาม “ท่านมหาปราชญ์ ท่านเชี่ยวชาญด้านนี้ พอจะทำนายผลลัพธ์ได้หรือไม่?”“ควรจะรับมืออย่างไร”ขุนนางทั้งหลายต่างมองไปที่ลั่วฉิง ลั่วฉิงไม่มีทางเลือก จึงได้แต่กัดฟันกล่าวว่า “เรื่องนี้... ทำนายได้ แต่หม่อมฉันต้องการเวลาเพคะ”ฟู่อวิ๋นโจวมีสีหน้ากังวล และถามว่า “ท่านมหาปราชญ์ต้องการเวลานานเพียงใด?”ลั่วฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวว่า “สามวันเพคะ!”สิ้นคำพูดของนาง หลายคนก็แสดงความมิพอใจ“สามวันหรือ? ซีหลิงอยู่ห่างจากเมืองหลวงราวพันลี้ สามวันกว่าจะบอกผลลัพธ์ จะทันการณ์ได้อย่างไร”“ก่อนหน้านี้พระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการก็มิได้ใช้เวลานานถึงเพียงนั้น”“ใช่ ท่านมหาปราชญ์คงจะมิค่อยมีความสามารถมากถึงเพียงนั้นกระมัง”คำพูดนี้ทำให้ลั่วฉิงหน้าซีดเผือด“สองวัน อย่างเร็วที่สุดก็ต้องสองวัน!” ลั่วฉิงกัดฟันกล่าวในตอนนี้ ฟู่เฉินหวนกล่าวอย่างใจเย็น “แคว้นหลีส่งกองทัพมาโดยมิทราบสาเหตุ ข้าคิดว่าตอนนี้ควรส่งคนไปเจรจากับแคว้นหลีโดยด่วน”“ระหว่างนั้นก็ส่งกองกำลังไปเสริมอย่างลับ ๆ ด้วย อย่าได้พึ่งพาแต่ผลการทำนายของท่านมหาปราชญ์”“หากผลลัพธ์ออกมาแล้ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1204
เมื่อเฉินชีได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงักแล้วยกยิ้มมุมปาก เดินมาที่หน้าต่าง พิงกำแพงพลางกอดอก “เจ้าจะให้ข้าช่วยเจ้าในฐานะที่เจ้าเป็นใคร?”ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “นักบวชระดับสูง”ดวงตาของเฉินชีลุกโชนด้วยประกายร้อนแรง “อาเหลา ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจจะไปกับข้าแล้วหรือ?”ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชาและเย่อหยิ่ง “กลับแคว้นหลีก็ได้ ข้าบอกแล้วว่าให้เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่ง”“แคว้นหลีจะมีนักบวชระดับสูงได้เพียงผู้เดียวเท่านั้น”เฉินชียกยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่งอย่างนอบน้อม “อย่าว่าแต่เรื่องเดียวเลย สิบเรื่อง ร้อยเรื่อง เฉินชีก็ยินดีทำเพื่อนักบวชระดับสูงทั้งสิ้น!”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองเขาด้วยแววตาที่ลึกล้ำถึงแม้เฉินชีจะบ้าแต่ก็มิใช้คนโง่เขลา เขาทำอะไรตามอำเภอใจแต่ก็คงมิยอมสยบต่อนางง่าย ๆ เช่นนี้การเปลี่ยนท่าทีเช่นนี้ทำให้นางมิค่อยเชื่อถือ“เจ้าฟังเรื่องที่ข้าจะให้เจ้าทำก่อนค่อยตอบรับก็ยังมิสาย”เฉินชีลุกขึ้นมองนางด้วยแววตาเป็นประกาย “ท่านนักบวชต้องการให้ข้าทำสิ่งใด?”“ข้าต้องการให้เจ้ายกทัพไปตีซีหลิง”“แต่ห้ามสู้รบกันจริง ๆ ห้ามทำร้ายราษฎร”เฉ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1203
ใจของลั่วชิงยวนร้อนรุ่มดั่งไฟสุม นางพยายามดิ้นรนสุดแรง “ปล่อยข้านะ!”“ฟู่เฉินหวน ท่านช่างไร้หัวใจอะไรเยี่ยงนี้!”ทว่าฟู่เฉินหวนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย มิสะทกสะท้านแม้แต่น้อยเมื่อเห็นแม่นมเติ้งใกล้จะทนมิไหวแล้ว น้ำตาลั่วชิงยวนก็เอ่อคลอ“หม่อมฉันจะมิออกจากเรือนแล้ว หม่อมฉันจะมิออกจากห้องแล้ว ได้หรือไม่!”นางมองฟู่เฉินหวนด้วยดวงตาแดงก่ำ พยายามวิงวอนขอร้องในที่สุดนางก็ยอมก้มหน้าลง“ขอท่านไว้ชีวิตนางด้วยเถิดเพคะ!” ลั่วชิงยวนคุกเข่าลงอย่างอ่อนแรงแววตาฟู่เฉินหวนมืดมนเดิมทีลั่วชิงยวนคิดว่าเมื่อนางขอร้องแล้ว ฟู่เฉินหวนคงจะไว้ชีวิตแม่นมเติ้งแต่ฟู่เฉินหวนกลับมีแววตาเย็นชา “นางเป็นบ่าวของตำหนัก มิใช่บ่าวของเจ้า นางขัดคำสั่งข้า สำหรับข้าแล้ว ไม่มีคำว่ายกโทษ”น้ำเสียงเย็นเยียบของเขาเป็นดั่งหนามแหลมทิ่มแทงหัวใจของลั่วชิงยวนลั่วชิงยวนตกตะลึงนางโกรธจนตะโกนลั่น “ฟู่เฉินหวน!”ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว นัยน์ตาฉายแววหงุดหงิดขณะกล่าวเสียงเย็น “พาตัวนางไป”องครักษ์จับตัวลั่วชิงยวนแล้วลากออกไปฟู่เฉินหวนมองนางเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาเย็นชา “หากเจ้ายังท้าทายข้าอีก จะต้องมีคนตายมา่กกว่านี้แน่”แ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1202
ครั้นลั่วชิงยวนถูกพากลับมายังเรือนพวกองครักษ์ก็ปล่อยตัวนาง นางจึงทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นด้วยความอ่อนล้า“พระชายา! พระชายา!”จือเฉารีบรุดเข้ามาประคอง แต่พลั้งมือไปโดนแขนนางเข้า จึงสะดุ้งโหยงรีบชักมือกลับ “พระชายา แขนของท่าน...”ลั่วชิงยวนยันกายลุกขึ้นโดยอาศัยจือเฉาพยุงเดินเข้าห้องไปอย่างเชื่องช้าเมื่อนั่งลงบนเก้าอี้ นางก็จับแขนข้างที่หักนั้นไว้พลางกัดฟันแน่นก่อนจะออกแรงดันกระดูกให้เข้าที่ความเจ็บปวดแล่นริ้วราวกับจะขาดใจ น้ำตาของนางแทบไหลรินจือเฉากลั้นน้ำตาไว้มิอยู่ “พระชายา... เหตุใดท่านอ๋องจึงโหดเหี้ยมเช่นนี้ ลงพระหัตถ์หนักหนาเกินไปแล้ว...”ทันใดนั้นลั่วชิงยวนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่อกพลันไอออกมามิหยุด จือเฉารีบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เมื่อไอเสร็จ ลั่วชิงยวนก็พบว่าผ้าเช็ดหน้าเต็มไปด้วยเลือด...จือเฉาตกใจมาก “บ่าวจะไปตามซูโหยวให้ไปเชิญหมอหลวงมาเจ้าค่ะ”แต่ลั่วชิงยวนกลับบอกว่า “มิต้อง อย่าทำให้เขาเดือดร้อนเลย”หากฟู่เฉินหวนรู้ว่าซูโหยวช่วยนางคงจะโกรธมากเป็นแน่“แล้วแผลของพระชายาเล่าเจ้าคะ?”ลั่วชิงยวนรินน้ำชา “ยังมีสมุนไพรเหลืออยู่มิใช่หรือ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”จากนั้นนางก็หยิบส
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1201
ในชั่วพริบตา ลั่วชิงยวนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หลังเพราะถูกกดลงบนกำแพงเท้าของนางลอยขึ้นจากพื้นความรู้สึกหายใจมิออกทำให้นางดิ้นรนสุดกำลัง“ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา! ใครอนุญาตให้เจ้าแตะต้องของของข้า!”ลั่วชิงยวนพยายามพูด “ฟู่เฉินหวน...”นางหายใจมิออกแล้วนัยน์ตาของฟู่เฉินหวนฉายแววเย็นชาขณะจับนางเหวี่ยงออกไปร่างลั่วชิงยวนตกกระแทกพื้นเสียงดังสนั่นกลิ้งไปหลายตลบแล้วกระอักเลือดออกมาอวัยวะภายในสั่นสะเทือน ปวดร้าวไปทั่วร่าง“ฟู่เฉินหวน ลั่วฉิงกับไทเฮาร่วมมือกัน สิ่งที่ไทเฮาให้ท่านอาจถูกลั่วฉิงปลอมแปลง จดหมายนั้นอาจเป็นของปลอมก็ได้!”ลั่วชิงยวนรีบอธิบายความคิดของตนเองฟู่เฉินหวนเดินเข้ามาด้วยความโกรธ เขาจับนางขึ้นมาแล้วมองนางด้วยสายตาเหี้ยมโหด “ถึงตอนนี้แล้วยังจะมาหลอกลวงข้าอีกรึ?”“ลายมือท่านแม่ของข้า ข้าจะจำมิได้เชียวหรือ!”พูดจบ ลั่วชิงยวนก็ถูกเหวี่ยงออกจากห้องร่างกระแทกพื้นหิมะแขนข้างหนึ่งถูกทับจนเกิดเสียงดังกร๊อบแขนหลุดจากข้อต่อแล้ว“โอ๊ย...” ลั่วชิงยวนร้องเสียงหลง หน้าซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มไปหน้านางใช้มือข้างเดียวพยุงตัว พยายามลุกขึ้นอย่างยากล
