LOGINShare
บทที่ 814
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 815
เว่ยอวิ๋นเซี๋ยเร่งเร้า “หยุดพูดเรื่องไร้สาระ! มิซื้อก็ออกไปเสีย!"เป็นผลให้แขกทุกคนในศาลารุ้งเมฆาถูกขับออกไปอย่างรวดเร็วศาลารุ้งเมฆาทั้งหมดถูกยึดครองโดยลั่วเยวี่ยอิงและพรรคพวกแล้วเมื่อลั่วชิงยวนมาที่ศาลารุ้งเมฆาอีกครั้ง เถ้าแก่ก็บอกกับนางอย่างช่วยมิได้ว่า “ขออภัยด้วยจริงๆ พระชายา อาภรณ์ทั้งหมดในร้านตอนนี้ขายหมดแล้ว”“ชุดที่ข้าชอบล่ะ?”“ขายไปแล้วเหมือนกัน”“ขายไปแล้วรึ? ข้าเลือกก่อนแท้ๆ! เจ้าทำการค้าเช่นนี้ได้อย่างไร?!”“ข้าขออภัยจริง ๆ เจ้าค่ะ พระชายา” เถ้าแก่เอ่ยปากขอโทษลั่วชิงยวนจากไปด้วยความโกรธเมื่อลั่วเยวี่ยอิงรู้เรื่องนี้ นางก็ยิ้มอย่างพอใจ มองดูอาภรณ์อันงดงามตรงหน้านาง และยิ้มเยาะ“ลั่วชิงยวน คนตายอย่างเจ้ามิจำเป็นต้องสวมอาภรณ์ดี ๆ พวกนี้หรอก”…… ตอนกลางคืนหลังอาหารเย็นจือเฉากลับมาอย่างเร่งรีบ “พระชายา คุณหนูลั่วเอ๋อร์ได้จัดการประมูลเล็ก ๆ ที่ภัตตาคารหงเฟิงเพื่อประมูลอาภรณ์ที่ซื้อที่ศาลารุ้งเมฆาไปวันนี้ในราคาสูงเจ้าค่ะ”ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “นางช่างรู้วิธีหาเงินจริง ๆ”จือเฉาพยักหน้า “งานชมบุปผากำลังจะเริ่มแล้ว ต้องมีคนจำนวนมากที่ยอมจ่ายแพงเพื่อซื้อ นี่ม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 816
สวนหลวงในพระราชวังในวันที่อากาศแจ่มใส งานชมบุปผาในพระราชวังก็ได้เริ่มขึ้นแล้วไทเฮาเป็นประธานในงานชมบุปผา ผู้ที่นั่งถัดจากนางคือเหยียนซุยซิน ในวันนี้นางแต่งกายอย่างอลังการซึ่งเป็นที่น่าจดจำวันนี้มีบุตรหลานจากตระกูลชนชั้นสูงมาร่วมด้วย ในขณะนี้ บุรุษและสตรีรูปงามในสวนกำลังชื่นชมบุปผาและแต่งบทกวีในสวน น่าดูเป็นอย่างยิ่งลั่วชิงยวนเดินไปกับฟู่เฉินหวน ตามมาด้วยฟู่อวิ๋นโจว เพราะฟู่อวิ๋นโจวเองก็ได้รับเชิญในครั้งนี้เช่นกันแม้ว่าฟู่เฉินหวนจะมิพอใจที่มีฟู่อวิ๋นโจวติดตามเขามมาด้วย แต่เขามิอาจขังฟู่อวิ๋นโจวให้อยู่แต่ในตำหนักอ๋องได้ในขณะนี้ฟู่เฉินหวนเดินอยู่ระหว่างลั่วชิงยวนและฟู่อวิ๋นโจว มองดูการแต่งกายของลั่วชิงยวนในวันนี้อย่างพอใจและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าสายตาของข้าจะมิเลวเลย อาภรณ์เมฆารัตติกาลที่เจ้าสวมอยู่นี้ ดูดีกว่าอีกชุดมาก”ลั่วชิงยวนเหลือบมองเขาอย่างอดมิได้อีกชุดเป็นของขวัญจากฟู่อวิ๋นโจวเนื่องจากเขารู้ว่าลั่วเยวี่ยอิงซื้ออาภรณ์ทั้งหมดจากศาลารุ้งเมฆา ฟู่อวิ๋นโจวจึงใช้ความพยายามอย่างมากในการซื้ออาภรณ์จากศาลารุ้งเมฆาให้นางแต่ฟู่อวิ๋นโจวคงคิดมิถึงว่าฟู่เฉินหวนซื้อศาลารุ้งเมฆาไ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 817
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นลั่วชิงยวนนางก็ตกใจทันทีลั่วชิงยวนยังสามารถสวมอาภรณ์ของศาลารุ้งเมฆาได้อย่างนั้นหรือ?ลั่วเยวี่ยอิงขมวดคิ้วในขณะนี้ ลั่วชิงยวนรู้สึกว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ นางปล่อยแขนลงลั่วชิงยวนหันหน้าไปมองฟู่เฉินหวน เพียงเพื่อจะเห็นว่าดวงตาของเขากำลังมองไปยังลั่วเยวี่ยอิงอย่างมิละสายตาดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเดินจากไปทันที นางเดินออกไปนั่งที่ม้านั่งหินข้าง ๆการปรากฏตัวของลั่วเยวี่ยอิง ได้กลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจในสวนแห่งนี้ไปอย่างมิต้องสงสัย"ชุดนี้งดงามมาก"“ใช่ ชุดนี้ทำให้คนดูงามกว่าดอกไม้เสียอีก”ในศาลา ไทเฮาวางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะอย่างแรง “ช่างงามกว่าดอกไม้เสียจริง!”“ลั่วเยวี่ยอิงคิดว่าตัวเองเป็นฮองเฮาหรืออย่างไร?”เหยียนซุยซินรีบปลอบไทเฮา “ไทเฮา อย่าทรงกริ้วไปเลยเพคะ”“วันนี้มีคนมามากมาย ให้หน้าตระกูลลั่วสักหน่อยเถิดเพคะ”ไทเฮาทำได้แค่กลั้นใจอดทนเท่านั้นที่นี่ ลั่วเยวี่ยอิงนั่งอยู่ข้างหน้าฟู่เฉินหวน และทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกันลั่วชิงยวนนั่งอีกด้านหนึ่ง ดื่มชาและเฝ้ามองอย่างเงียบ ๆฟู่เฉินหวนคงกำลังเตือนลั่วเยวี่ยอิงมิให้แต่งตัวเช่นนี้ใช่ห
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 818
น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชาและโกรธเล็กน้อยหัวใจของฟู่เฉินหวนตึงเครียด เขาตามไปอย่างรวดเร็วแต่มิรู้จะอธิบายอย่างไรลั่วชิงยวนเล็งตำแหน่งของลั่วเยวี่ยอิงและเหยียนผิงเซียว โดยแสร้งทำเป็นเดินไปด้วยความโกรธ แต่แท้จริงแล้วกำลังเข้าใกล้พวกเขาลั่วชิงยวนเดินเร็วมากจนลั่วเยวี่ยอิงและเหยียนผิงเซียวไม่มีเวลาผละจากกันทั้งสองคนแสร้งทำเป็นมิรู้จักกันทันที แยกห่างจากกันได้สองก้าว และหยุดเดิน เตรียมหลีกทางให้ลั่วชิงยวนเมื่อลั่วชิงยวนเดินผ่านหน้าลั่วเยวี่ยอิง ก็จ้องมองนางอย่างเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหารลั่วเยวี่ยอิงยิ้มบาง ๆ เหยียดเท้าของนางออกโดยมิตั้งใจย่างก้าวของลั่วชิงยวนเร็วเกินไป และมิต้องสงสัยเลยว่าจะต้องถูกลั่วเยวี่ยอิงสกัดจนสะดุดล้ม มีทะเลสาบอยู่ใกล้ ๆ นางซวนเซ ร่างกายมิมั่นคงฟู่เฉินหวนตกใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ รีบใช้วิชาตัวเบาไปช่วยนางทันทีแต่ลั่วชิงยวนจะให้โอกาสฟู่เฉินหวนได้อย่างไรสิ่งที่นางต้องการคือการตกลงไปในทะเลสาบ!แต่นางจะตกลงไปในทะเลสาบเพียงลำพังมิได้! “ว๊าย!”ลั่วชิงยวนพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาร่างกายของตัวเองให้มั่นคง โยกโย้ไปมาเพื่อมิให้ตัวเองล้ม ก่อนจะคว้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 819
เหยียนผิงเซียวเข้าหาลั่วชิงยวนอย่างระมัดระวัง เห็นว่านางหลับตาอยู่ เพื่อความมิประมาท เหยียนผิงเซียวจึงยกมือขึ้นและฟาดอย่างแรงอย่างไรก็ตาม ลั่วชิงยวนลืมตาขึ้นทันทีนางยกมือขึ้นจับข้อมือของเหยียนผิงเซียว พลิกข้อมือของเขา และใช้มืออีกข้างหยิบไม้ที่เตรียมไว้ฟาดเหยียนผิงเซียวจนหมดสติขวดยาในมือของเหยียนผิงเซียวค่อย ๆ หลุดออกจากมือของเขาคนที่อยู่นอกประตูได้ยินเสียงคนล้มลงกับพื้นในห้องจึงรีบเปิดประตูอย่างระมัดระวังแล้วเข้ามา “เรียบร้อยหรือยัง?”“ข้าจะดูลาดเลาอยู่ที่นี่ ท่านไปหลอกฟู่อวิ๋นโจวมาได้เลย!”ลั่วเยวี่ยอิงถอยกลับเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็วแต่ทว่า เมื่อนางหันหลัง ก็เห็นลั่วชิงยวนยืนถือไม้อยู่ นางได้แต่ตกตะลึง“เจ้า......”ลั่วชิงยวนมิติดกับหรอกหรือ?แถมยังทำให้เหยียนผิงเซียวหมดสติไปอีกด้วย?นางพาเหยียนผิงเซียวมาที่นี่เพราะกลัวว่าจะพลาด!แต่เขากลับ...ลั่วเยวี่ยอิงกลืนน้ำลายอย่างประหม่าลั่วชิงยวนเหลือบมองนางเบา ๆ แล้วนั่งลง หยิบขวดยาขึ้นมาแล้วเทลงในถ้วยชานางจงใจดมกลิ่นมันอีกด้วย “นี่มันยาอะไรกัน? ไม่มีกลิ่นเลยสักนิด?”ขณะที่ลั่วชิงยวนพูด พลางคุกเข่าลง เปิดป
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 820
ทว่าลั่วชิงยวนมิได้รีบร้อนขนาดนั้นฤทธิ์ของโอสถปรารถนานิรันดร์นี้รุนแรงมาก เมื่อเริ่มต้นแล้วจะมิสามารถหยุดได้ ต้องรอจนกว่ายาจะหมดฤทธิ์ไปเองคงมิสามารถเรียกฮ่องเต้และไทเฮามาดูฉากเสพสมได้เหยียนผิงเซียวและลั่วเยวี่ยอิงคงวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว ตอนนี้ทั้งศาลาชิงเจี้ยนถึงได้ไม่มีนางกำนัลเลยแม้แต่คนเดียว เงียบสงบเป็นอย่างมากลั่วชิงยวนย้ายไปที่ห้องของลั่วเยวี่ยอิง และสระผมหลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วยาม ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นในลานลั่วชิงยวนเดินไปที่ประตูแล้วจึงเห็นนางกำนัลเข้ามา แต่พวกนางกลับตรงไปที่อีกห้องหนึ่งหลังจากเคาะประตูแล้วไม่มีใครตอบจึงเปิดประตูเข้าไปนางกำนัลเข้ามารวมกัน ก่อนจะมีเสียงกรี๊ดดังมาจากห้องเหล่านางกำนัลต่างหวาดกลัวและหนีไปคนละทิศคนละทางในลานกว้างระหว่างเรือนฝั่งตะวันออกและตะวันตก ฟู่เฉินหวนกำลังนั่งรออยู่ เมื่อเขาได้ยินเสียงกรีดร้อง เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเขารีบตามเสียงนั้นไปทันทีนางกำนัลยังคงตะโกน “เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องแล้ว! มาเร็วเข้า!”ลั่วชิงยวนซ่อนตัวอยู่หลังประตู ก่อนจะเห็นเห็นว่านางกำนัลทั้งสองคนมิได้ตื่นตระหนกเลย พวกนางเพียงแค่ตะโกนไปเรื่อย ๆ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 821
ในขณะนี้เหยียนผิงเซียวและลั่วเยวี่ยอิงตื่นขึ้นแล้ว พวกเขารีบสวมอาภรณ์อย่างลุกลี้ลุกลนและพยายามจะวิ่งออกจากห้องแต่ก็ชนเข้ากับไทเฮา และทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยความหวาดกลัวไทเฮาตกใจอย่างยิ่ง และชี้ไปที่เหยียนผิงเซียวด้วยความโกรธ “เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้?!”เหยียนผิงเซียวเงยหน้าขึ้นมอง และพูดด้วยความตื่นตระหนก “เสด็จป้า!”“เสด็จป้า นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด กระหม่อม… กระหม่อมมิรู้เรื่องเลย!”เหยียนผิงเซียวจำได้เพียงว่า วันนี้เขากำลังจะใส่ร้ายลั่วชิงยวนและฟู่อวิ๋นโจว เหตุใดตอนที่ตื่นขึ้นมา เขา ถึงมาอยู่บนเตียงกับลั่วเยวี่ยอิงได้?“เจ้าอยากให้ข้าโกรธจนตายรึ? ที่นี่คือพระราชวัง!” ไทเฮาโกรธจัดยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เป็นงานชมบุปผา มีคนมามากมาย ตอนนี้กลายเป็นตัวตลกไปหมดแล้ว!ในเวลานี้ ลั่วเยวี่ยอิง ซึ่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ พูดอย่างประหม่า “ได้โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเพคะ ไทเฮา! หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนรักกัน วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้โดยมิได้ตั้งใจ ทำให้งานเลี้ยงของไทเฮาเสียหาย ขอไทเฮาทรงลงโทษ! แต่ขอไทเฮาทรงเมตตาอนุญาตให้หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนได้ครองคู่กันด้วยเถิดเพคะ!”จากนั้นไทเฮาก็สังเกตเ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 822
“นี่คือเรือนตะวันตก ที่คุณชายเหยียนมาปรากฏตัวที่นี่มิแปลกไปหน่อยหรือ?”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของเหยียนผิงเซียวก็เปลี่ยนไป เขารีบโต้ตอบ “ข้าก็บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าข้าจำอะไรมิได้! ลั่วเยวี่ยอิงตั้งใจวางแผนร้ายกับข้า นางต้องเตรียมตัวมาอย่างดีเป็นแน่!”ลั่วเยวี่ยอิงก็เหลือบมองลั่วชิงยวนอย่างซาบซึ้ง รู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของนางแต่ลั่วชิงยวนยิ้ม และพูดว่า “ท่านพูดถูกแล้ว หากนี่เป็นการวางแผนร้ายจริงๆ เหล่านางกำนัลที่นี่ต้องเห็นอะไรบางอย่างแน่นอน หากมิเห็นอะไรเลย ยิ่งพิสูจน์ว่ามีบางอย่างผิดปกติ!"เมื่อนางได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของลั่วเยวี่ยอิงก็ซีดลงทันทีไทเฮาตาวาวขึ้นทันทีและพูดอย่างเย็นชาทันที "นางกำนัลของศาลาชิงเจียนอยู่ที่ใด?!"เมื่อเสียงทรงอำนาจนี้ดังขึ้น เหล่านางกำนัลรีบเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าพวกนางมิกล้าปิดบังอะไรทั้งสิ้น อธิบายทุกอย่างครบถ้วน“ทูลไทเฮา คุณหนูรองลั่วให้เงินแก่เราล่วงหน้าและขอให้พวกเราทุกคนออกไป หลังจากที่พวกเขามาถึงศาลาชิงเจี้ยนก็ไม่มีผู้ใดอยู่แล้วเพคะ”“ดังนั้นเราจึงมิเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในศาลาชิงเจี้ยน และมิได้เห็นว่าคุณชายเหยียนออกจากเรือนตะว
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
