로그인공유
บทที่ 819
관련 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 820
ทว่าลั่วชิงยวนมิได้รีบร้อนขนาดนั้นฤทธิ์ของโอสถปรารถนานิรันดร์นี้รุนแรงมาก เมื่อเริ่มต้นแล้วจะมิสามารถหยุดได้ ต้องรอจนกว่ายาจะหมดฤทธิ์ไปเองคงมิสามารถเรียกฮ่องเต้และไทเฮามาดูฉากเสพสมได้เหยียนผิงเซียวและลั่วเยวี่ยอิงคงวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว ตอนนี้ทั้งศาลาชิงเจี้ยนถึงได้ไม่มีนางกำนัลเลยแม้แต่คนเดียว เงียบสงบเป็นอย่างมากลั่วชิงยวนย้ายไปที่ห้องของลั่วเยวี่ยอิง และสระผมหลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วยาม ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นในลานลั่วชิงยวนเดินไปที่ประตูแล้วจึงเห็นนางกำนัลเข้ามา แต่พวกนางกลับตรงไปที่อีกห้องหนึ่งหลังจากเคาะประตูแล้วไม่มีใครตอบจึงเปิดประตูเข้าไปนางกำนัลเข้ามารวมกัน ก่อนจะมีเสียงกรี๊ดดังมาจากห้องเหล่านางกำนัลต่างหวาดกลัวและหนีไปคนละทิศคนละทางในลานกว้างระหว่างเรือนฝั่งตะวันออกและตะวันตก ฟู่เฉินหวนกำลังนั่งรออยู่ เมื่อเขาได้ยินเสียงกรีดร้อง เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเขารีบตามเสียงนั้นไปทันทีนางกำนัลยังคงตะโกน “เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องแล้ว! มาเร็วเข้า!”ลั่วชิงยวนซ่อนตัวอยู่หลังประตู ก่อนจะเห็นเห็นว่านางกำนัลทั้งสองคนมิได้ตื่นตระหนกเลย พวกนางเพียงแค่ตะโกนไปเรื่อย ๆ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 821
ในขณะนี้เหยียนผิงเซียวและลั่วเยวี่ยอิงตื่นขึ้นแล้ว พวกเขารีบสวมอาภรณ์อย่างลุกลี้ลุกลนและพยายามจะวิ่งออกจากห้องแต่ก็ชนเข้ากับไทเฮา และทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยความหวาดกลัวไทเฮาตกใจอย่างยิ่ง และชี้ไปที่เหยียนผิงเซียวด้วยความโกรธ “เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้?!”เหยียนผิงเซียวเงยหน้าขึ้นมอง และพูดด้วยความตื่นตระหนก “เสด็จป้า!”“เสด็จป้า นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด กระหม่อม… กระหม่อมมิรู้เรื่องเลย!”เหยียนผิงเซียวจำได้เพียงว่า วันนี้เขากำลังจะใส่ร้ายลั่วชิงยวนและฟู่อวิ๋นโจว เหตุใดตอนที่ตื่นขึ้นมา เขา ถึงมาอยู่บนเตียงกับลั่วเยวี่ยอิงได้?“เจ้าอยากให้ข้าโกรธจนตายรึ? ที่นี่คือพระราชวัง!” ไทเฮาโกรธจัดยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เป็นงานชมบุปผา มีคนมามากมาย ตอนนี้กลายเป็นตัวตลกไปหมดแล้ว!ในเวลานี้ ลั่วเยวี่ยอิง ซึ่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ พูดอย่างประหม่า “ได้โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเพคะ ไทเฮา! หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนรักกัน วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้โดยมิได้ตั้งใจ ทำให้งานเลี้ยงของไทเฮาเสียหาย ขอไทเฮาทรงลงโทษ! แต่ขอไทเฮาทรงเมตตาอนุญาตให้หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนได้ครองคู่กันด้วยเถิดเพคะ!”จากนั้นไทเฮาก็สังเกตเ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 822
“นี่คือเรือนตะวันตก ที่คุณชายเหยียนมาปรากฏตัวที่นี่มิแปลกไปหน่อยหรือ?”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของเหยียนผิงเซียวก็เปลี่ยนไป เขารีบโต้ตอบ “ข้าก็บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าข้าจำอะไรมิได้! ลั่วเยวี่ยอิงตั้งใจวางแผนร้ายกับข้า นางต้องเตรียมตัวมาอย่างดีเป็นแน่!”ลั่วเยวี่ยอิงก็เหลือบมองลั่วชิงยวนอย่างซาบซึ้ง รู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของนางแต่ลั่วชิงยวนยิ้ม และพูดว่า “ท่านพูดถูกแล้ว หากนี่เป็นการวางแผนร้ายจริงๆ เหล่านางกำนัลที่นี่ต้องเห็นอะไรบางอย่างแน่นอน หากมิเห็นอะไรเลย ยิ่งพิสูจน์ว่ามีบางอย่างผิดปกติ!"เมื่อนางได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของลั่วเยวี่ยอิงก็ซีดลงทันทีไทเฮาตาวาวขึ้นทันทีและพูดอย่างเย็นชาทันที "นางกำนัลของศาลาชิงเจียนอยู่ที่ใด?!"เมื่อเสียงทรงอำนาจนี้ดังขึ้น เหล่านางกำนัลรีบเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าพวกนางมิกล้าปิดบังอะไรทั้งสิ้น อธิบายทุกอย่างครบถ้วน“ทูลไทเฮา คุณหนูรองลั่วให้เงินแก่เราล่วงหน้าและขอให้พวกเราทุกคนออกไป หลังจากที่พวกเขามาถึงศาลาชิงเจี้ยนก็ไม่มีผู้ใดอยู่แล้วเพคะ”“ดังนั้นเราจึงมิเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในศาลาชิงเจี้ยน และมิได้เห็นว่าคุณชายเหยียนออกจากเรือนตะว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 823
ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “อัครเสนาบดีลั่ว พูดเช่นนี้หมายความเช่นไร”“วันนี้ลั่วเยวี่ยอิงทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ เกี่ยวอันใดกับข้าเล่า?”“อัครเสนาบดีลั่ว ท่านควรรีบไปหาไทเฮาโดยเร็ว แล้วดูว่าท่านจะสามารถทำให้ลั่วเยวี่ยอิงแต่งเข้าไปในตระกูลเหยียนได้หรือไม่ มิเช่นนั้นจะไม่มีใครต้องการนางแล้ว”ลั่วไห่ผิงโกรธมาก และจ้องมองนางด้วยความมุ่งร้าย ราวกับว่าเขาต้องการฉีกลั่วชิงยวนออกเป็นชิ้น ๆพ่อที่ไหนจะเกลียดลูกสาวแท้ ๆ ของงตัวเองขนาดนี้ลั่วชิงยวนเดินจากไป แต่เมื่อนางเดินผ่านลั่วไห่ผิง เขาก็พูดอย่างแผ่วเบาว่า “ลั่วไห่ผิง ผลกรรมของท่านมาถึงแล้ว"“นี่เพิ่งจะเริ่มต้น มิว่าท่านจะเคยปฏิบัติต่อท่านแม่ของข้าอย่างไร จุดจบของท่านก็จะเลวร้ายยิ่งกว่าท่านแม่ของข้าเป็นร้อยเท่า”หลังจากพูดอย่างนั้น ลั่วชิงยวนก็จากไปทันทีทันใดนั้น ลั่วไห่ผิงก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ รู้สึกเหมือนมีงูพิษลื้อยขึ้นไปบนคอของเขาทำให้เขารู้สึกถึงภัยคุมคามถึงชีวิตลั่วไห่ผิงกลับมามีสติอีกครั้ง เขาเดินไปที่พระตำหนักโช่วสี่ แม้จะอยู่ใต้แสงอาทิตย์จ้า ทว่ากลับรู้สึกราวกับอยู่ในห้องน้ำแข็งลั่วชิงยวนรู้เรื่องอะไรหรือไม่ นางรู้ได้อย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 824
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของลั่วชิงยวนก็เปลี่ยนไป“ลั่วเยวี่ยอิง?” ลั่วชิงยวนรู้สึกเหลือจะเชื่อ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ฟู่เฉินหวนพาลั่วเยวี่ยอิงยังตำหนักอ๋อง นี่มันหมายความว่าอย่างไรเขาบ้าไปแล้วหรือ?ลั่วชิงยวนโกรธและออกไปหาฟู่เฉินหวนเมื่อนางพบฟู่เฉินหวน ลั่วเยวี่ยอิงก็อยู่ที่นั่นด้วย และทั้งสองคนกำลังกินอาหารเย็นในศาลากลางสวนในสวน ลั่วชิงยวนเฝ้ามองจากระยะไกล ดูพวกเขาสองคนกำลังกินข้าวเย็นและคุยกันอย่างมีความสุขดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชานางกำลังโกรธ หากเข้าไปขัดจังหวะเช่นนี้จะดูเหมือนเป็นมือที่สามที่ทำลายความสุขของพวกเขา ทำให้ตนดูน่าขันลั่วชิงยวนเหลือบมองอีกครั้ง ก่อนหันหลังเดินออกมา“พระชายา!” จือเฉาตกตะลึงและติดตามไปอย่างรวดเร็ว“เหตุใดพระชายามิเข้าไปเล่าเจ้าคะ?”ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นชา น้ำเสียงยิ่งเย็นชาหนักกว่า “เขาทำเช่นนี้ ชัดเจนว่าต้องการปกป้องลั่วเยวี่ยอิง ข้าอยากจะดูว่าเขาต้องการรับลั่วเยวี่ยอิงเป็นอนุหรือไม่”นั่นจะทำให้คนหัวเราะจนฟันร่วงเลยทีเดียวในศาลาลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้และพูดว่า “หม่อมฉันขออภัยเพคะ ท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้หม่อมฉันหลอกลวงท่าน”“
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 825
ลั่วไห่ผิงกำลังนั่งอย่างกังวล เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเห็นลั่วชิงยวนเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาก็ดูแย่ลง“ในเมื่ออัครเสนาบดีลั่วต้องการให้ท่านอ๋องยอมรับลั่วเยวี่ยอิงเป็นอนุของเขา เขามิควรถามข้าด้วยรึ?”เมื่อลั่วไห่ผิงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว “ลั่วชิงยวน! เจ้าหมายความเยี่ยงไร?!”ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างเย็นชา นั่งลงช้า ๆ ไขว่ห้างแล้วพูดว่า “อย่างที่อัครเสนาบดีลั่วขอร้องท่านอ๋อง ก็ขอร้องข้าอย่างที่ทำกับเขาด้วยสิ”ลั่วไห่ผิงดูบูดบึ้งและพูดด้วยความโกรธ “มิว่าอย่างไร เจ้าก็ยังเป็นลูกสาวของข้า! เจ้ามิเชื่อฟังและมิกตัญญู มิกลัวที่จะถูกฟ้าผ่าตายหรืออย่างไร?!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ “ตอนนี้ที่มีเรื่องต้องขอร้องข้า ก็นึกได้ว่าข้าเป็นลูกสาวท่านแล้วรึ?”“หากท่านมิบอกข้า ข้าคงคิดว่าท่านเก็บข้ามาเลี้ยงเสียอีก”ลั่วชิงยวนตัวจริงได้เสียชีวิตไปเพราะการใส่ร้ายของลั่วเยวี่ยอิง ตอนนี้นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลั่วไห่ผิง นางมิกลัวฟ้าฝนอะไรทั้งนั้นคนที่สมควรตายก็คือ ลั่วไห่ผิง!“เรื่องของการรับอนุนั้นขึ้นอยู่กับท่านอ๋อง หาได้เกี่ยวอันใดกับเจ้าไม่ มันมิได้ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย!”ลั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 826
ลั่วชิงยวนตามลั่วไห่ผิงออกจากตำหนักอ๋องไปทันทีกว่าที่ฟู่เฉินหวนจะรู้เรื่องนี้ ลั่วชิงยวนและลั่วไห่ผิงก็นั่งรถม้าออกไปแล้วฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว ลั่วชิงยวนคิดจะทำอะไร?เขาออกคำสั่งทันที “พวกเขาไปที่ใด ส่งคนตามไป!”......ขณะที่รถม้ากำลังจะออกจากเมือง ลั่วชิงยวนก็ยกม่านขึ้นแล้วมองกลับไปจึงได้เห็นองครักษ์ในตำหนักอ๋องผู้ซึ่งติดตามมาอย่างลับ ๆนางสั่งคนขับรถม้าให้วนเวียนอยู่ในเมือง และยัดเงินหนึ่งก้อนให้คนขับรถม้าไปจากนั้นเมื่อผ่านโรงเช่ารถม้า ลั่วชิงยวนก็ดึงลั่วไห่ผิงออก และรีบไปขึ้นรถม้าอีกคันเนื้องด้วยมีรถม้าจอดอยู่มากมาย จึงบดบังสายตาผู้ที่ลอบตามมาลั่วชิงยวนบังคับรถม้าเดินทางออกจากเมืองไปหลังจากนั้นก็มิเห็นมีใครตามมาอีกลั่วไห่ผิงมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาที่ซับซ้อนมาก “เจ้านี่ช่างเหมือนกับแม่ของเจ้ามากจริง ๆ”ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างเย็นชา ถึงตอนนี้ยังมีหน้ามาพูดถึงแม่ของนางอีกหลังออกจากเมือง ก็มุ่งหน้าไปตามทิศทางที่ลั่วไห่ผิงชี้นำรถม้าบังคับไปหนึ่งชั่วยามก่อนจะถึงจุดหมายปลายทางมันเป็นบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้าน เนื่องจากที่ตั้งหมู่บ้านห่างไกล ผู้คนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านล้วนเป
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 827
ลั่วชิงยวนยิ้มเย้ยหยันลั่วไห่ผิงทำให้อาจารย์ของนางและลูกสาวของอาจารย์ต้องตายหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ลั่วไห่ผิงก็ถามอีกครั้ง “ทุกอย่างในอดีตล้วนเป็นความผิดของข้า แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะปล่อยวางได้”“แม่ของเจ้าคงมิอยากให้เจ้าเก็บงำความแค้นไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน”ลั่วชิงยวนมิได้พูดอะไร เตะโต๊ะวางกระถางธูปและหยิบโถใส่เศษเถ้ากระดูกบนตู้ออกไป“ข้าวของของแม่ข้าอยู่ที่ใด?” ลั่วชิงยวนถามอย่างเย็นชา“ข้าวของของแม่เจ้าล้วนถูกเผาไปหมดแล้ว”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ข้ากำลังถามถึงถุงหอมที่ลั่วเยวี่ยอิงเอาไปเป็นของตัวเอง! ท่านน่าจะรู้ดีกว่าใคร ๆ ว่ามันเป็นของท่านแม่ข้า!”ลั่วไห่ผิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ถุงหอมนั่นมิใช่ของแม่เจ้าจริง ๆ”“มันเป็นของแม่ของเยวี่ยอิง”“ข้ามิได้โกหกเจ้า! ถุงหอมนั่นแม่ของเยวี่ยอิงเป็นคนปัก แม้ว่าข้าจะมิรู้ว่ามันไปอยู่ในห้องของเจ้าได้เยี่ยงไร แต่มันก็เป็นของแม่ของเยวี่ยอิงจริง ๆ!”ลั่วชิงยวนตกตะลึงจากนั้นนางก็นึกขึ้นมาได้ว่า แม่ของนางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับแม่ของลั่วเยวี่ยอิง จึงมิน่าแปลกใจที่แม่ของลั่วเยวี่ยอิงจะเป็นผู้ปักถุงหอมนี้แต่สิ่งที่อยู่ในถุงหอม นางได้สัมผัสสัญ
최신 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
