LOGINShare
บทที่ 817
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 818
น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชาและโกรธเล็กน้อยหัวใจของฟู่เฉินหวนตึงเครียด เขาตามไปอย่างรวดเร็วแต่มิรู้จะอธิบายอย่างไรลั่วชิงยวนเล็งตำแหน่งของลั่วเยวี่ยอิงและเหยียนผิงเซียว โดยแสร้งทำเป็นเดินไปด้วยความโกรธ แต่แท้จริงแล้วกำลังเข้าใกล้พวกเขาลั่วชิงยวนเดินเร็วมากจนลั่วเยวี่ยอิงและเหยียนผิงเซียวไม่มีเวลาผละจากกันทั้งสองคนแสร้งทำเป็นมิรู้จักกันทันที แยกห่างจากกันได้สองก้าว และหยุดเดิน เตรียมหลีกทางให้ลั่วชิงยวนเมื่อลั่วชิงยวนเดินผ่านหน้าลั่วเยวี่ยอิง ก็จ้องมองนางอย่างเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหารลั่วเยวี่ยอิงยิ้มบาง ๆ เหยียดเท้าของนางออกโดยมิตั้งใจย่างก้าวของลั่วชิงยวนเร็วเกินไป และมิต้องสงสัยเลยว่าจะต้องถูกลั่วเยวี่ยอิงสกัดจนสะดุดล้ม มีทะเลสาบอยู่ใกล้ ๆ นางซวนเซ ร่างกายมิมั่นคงฟู่เฉินหวนตกใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ รีบใช้วิชาตัวเบาไปช่วยนางทันทีแต่ลั่วชิงยวนจะให้โอกาสฟู่เฉินหวนได้อย่างไรสิ่งที่นางต้องการคือการตกลงไปในทะเลสาบ!แต่นางจะตกลงไปในทะเลสาบเพียงลำพังมิได้! “ว๊าย!”ลั่วชิงยวนพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาร่างกายของตัวเองให้มั่นคง โยกโย้ไปมาเพื่อมิให้ตัวเองล้ม ก่อนจะคว้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 819
เหยียนผิงเซียวเข้าหาลั่วชิงยวนอย่างระมัดระวัง เห็นว่านางหลับตาอยู่ เพื่อความมิประมาท เหยียนผิงเซียวจึงยกมือขึ้นและฟาดอย่างแรงอย่างไรก็ตาม ลั่วชิงยวนลืมตาขึ้นทันทีนางยกมือขึ้นจับข้อมือของเหยียนผิงเซียว พลิกข้อมือของเขา และใช้มืออีกข้างหยิบไม้ที่เตรียมไว้ฟาดเหยียนผิงเซียวจนหมดสติขวดยาในมือของเหยียนผิงเซียวค่อย ๆ หลุดออกจากมือของเขาคนที่อยู่นอกประตูได้ยินเสียงคนล้มลงกับพื้นในห้องจึงรีบเปิดประตูอย่างระมัดระวังแล้วเข้ามา “เรียบร้อยหรือยัง?”“ข้าจะดูลาดเลาอยู่ที่นี่ ท่านไปหลอกฟู่อวิ๋นโจวมาได้เลย!”ลั่วเยวี่ยอิงถอยกลับเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็วแต่ทว่า เมื่อนางหันหลัง ก็เห็นลั่วชิงยวนยืนถือไม้อยู่ นางได้แต่ตกตะลึง“เจ้า......”ลั่วชิงยวนมิติดกับหรอกหรือ?แถมยังทำให้เหยียนผิงเซียวหมดสติไปอีกด้วย?นางพาเหยียนผิงเซียวมาที่นี่เพราะกลัวว่าจะพลาด!แต่เขากลับ...ลั่วเยวี่ยอิงกลืนน้ำลายอย่างประหม่าลั่วชิงยวนเหลือบมองนางเบา ๆ แล้วนั่งลง หยิบขวดยาขึ้นมาแล้วเทลงในถ้วยชานางจงใจดมกลิ่นมันอีกด้วย “นี่มันยาอะไรกัน? ไม่มีกลิ่นเลยสักนิด?”ขณะที่ลั่วชิงยวนพูด พลางคุกเข่าลง เปิดป
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 820
ทว่าลั่วชิงยวนมิได้รีบร้อนขนาดนั้นฤทธิ์ของโอสถปรารถนานิรันดร์นี้รุนแรงมาก เมื่อเริ่มต้นแล้วจะมิสามารถหยุดได้ ต้องรอจนกว่ายาจะหมดฤทธิ์ไปเองคงมิสามารถเรียกฮ่องเต้และไทเฮามาดูฉากเสพสมได้เหยียนผิงเซียวและลั่วเยวี่ยอิงคงวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว ตอนนี้ทั้งศาลาชิงเจี้ยนถึงได้ไม่มีนางกำนัลเลยแม้แต่คนเดียว เงียบสงบเป็นอย่างมากลั่วชิงยวนย้ายไปที่ห้องของลั่วเยวี่ยอิง และสระผมหลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วยาม ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นในลานลั่วชิงยวนเดินไปที่ประตูแล้วจึงเห็นนางกำนัลเข้ามา แต่พวกนางกลับตรงไปที่อีกห้องหนึ่งหลังจากเคาะประตูแล้วไม่มีใครตอบจึงเปิดประตูเข้าไปนางกำนัลเข้ามารวมกัน ก่อนจะมีเสียงกรี๊ดดังมาจากห้องเหล่านางกำนัลต่างหวาดกลัวและหนีไปคนละทิศคนละทางในลานกว้างระหว่างเรือนฝั่งตะวันออกและตะวันตก ฟู่เฉินหวนกำลังนั่งรออยู่ เมื่อเขาได้ยินเสียงกรีดร้อง เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเขารีบตามเสียงนั้นไปทันทีนางกำนัลยังคงตะโกน “เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องแล้ว! มาเร็วเข้า!”ลั่วชิงยวนซ่อนตัวอยู่หลังประตู ก่อนจะเห็นเห็นว่านางกำนัลทั้งสองคนมิได้ตื่นตระหนกเลย พวกนางเพียงแค่ตะโกนไปเรื่อย ๆ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 821
ในขณะนี้เหยียนผิงเซียวและลั่วเยวี่ยอิงตื่นขึ้นแล้ว พวกเขารีบสวมอาภรณ์อย่างลุกลี้ลุกลนและพยายามจะวิ่งออกจากห้องแต่ก็ชนเข้ากับไทเฮา และทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยความหวาดกลัวไทเฮาตกใจอย่างยิ่ง และชี้ไปที่เหยียนผิงเซียวด้วยความโกรธ “เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้?!”เหยียนผิงเซียวเงยหน้าขึ้นมอง และพูดด้วยความตื่นตระหนก “เสด็จป้า!”“เสด็จป้า นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด กระหม่อม… กระหม่อมมิรู้เรื่องเลย!”เหยียนผิงเซียวจำได้เพียงว่า วันนี้เขากำลังจะใส่ร้ายลั่วชิงยวนและฟู่อวิ๋นโจว เหตุใดตอนที่ตื่นขึ้นมา เขา ถึงมาอยู่บนเตียงกับลั่วเยวี่ยอิงได้?“เจ้าอยากให้ข้าโกรธจนตายรึ? ที่นี่คือพระราชวัง!” ไทเฮาโกรธจัดยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เป็นงานชมบุปผา มีคนมามากมาย ตอนนี้กลายเป็นตัวตลกไปหมดแล้ว!ในเวลานี้ ลั่วเยวี่ยอิง ซึ่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ พูดอย่างประหม่า “ได้โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเพคะ ไทเฮา! หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนรักกัน วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้โดยมิได้ตั้งใจ ทำให้งานเลี้ยงของไทเฮาเสียหาย ขอไทเฮาทรงลงโทษ! แต่ขอไทเฮาทรงเมตตาอนุญาตให้หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนได้ครองคู่กันด้วยเถิดเพคะ!”จากนั้นไทเฮาก็สังเกตเ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 822
“นี่คือเรือนตะวันตก ที่คุณชายเหยียนมาปรากฏตัวที่นี่มิแปลกไปหน่อยหรือ?”ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของเหยียนผิงเซียวก็เปลี่ยนไป เขารีบโต้ตอบ “ข้าก็บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าข้าจำอะไรมิได้! ลั่วเยวี่ยอิงตั้งใจวางแผนร้ายกับข้า นางต้องเตรียมตัวมาอย่างดีเป็นแน่!”ลั่วเยวี่ยอิงก็เหลือบมองลั่วชิงยวนอย่างซาบซึ้ง รู้สึกขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของนางแต่ลั่วชิงยวนยิ้ม และพูดว่า “ท่านพูดถูกแล้ว หากนี่เป็นการวางแผนร้ายจริงๆ เหล่านางกำนัลที่นี่ต้องเห็นอะไรบางอย่างแน่นอน หากมิเห็นอะไรเลย ยิ่งพิสูจน์ว่ามีบางอย่างผิดปกติ!"เมื่อนางได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของลั่วเยวี่ยอิงก็ซีดลงทันทีไทเฮาตาวาวขึ้นทันทีและพูดอย่างเย็นชาทันที "นางกำนัลของศาลาชิงเจียนอยู่ที่ใด?!"เมื่อเสียงทรงอำนาจนี้ดังขึ้น เหล่านางกำนัลรีบเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าพวกนางมิกล้าปิดบังอะไรทั้งสิ้น อธิบายทุกอย่างครบถ้วน“ทูลไทเฮา คุณหนูรองลั่วให้เงินแก่เราล่วงหน้าและขอให้พวกเราทุกคนออกไป หลังจากที่พวกเขามาถึงศาลาชิงเจี้ยนก็ไม่มีผู้ใดอยู่แล้วเพคะ”“ดังนั้นเราจึงมิเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในศาลาชิงเจี้ยน และมิได้เห็นว่าคุณชายเหยียนออกจากเรือนตะว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 823
ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “อัครเสนาบดีลั่ว พูดเช่นนี้หมายความเช่นไร”“วันนี้ลั่วเยวี่ยอิงทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ เกี่ยวอันใดกับข้าเล่า?”“อัครเสนาบดีลั่ว ท่านควรรีบไปหาไทเฮาโดยเร็ว แล้วดูว่าท่านจะสามารถทำให้ลั่วเยวี่ยอิงแต่งเข้าไปในตระกูลเหยียนได้หรือไม่ มิเช่นนั้นจะไม่มีใครต้องการนางแล้ว”ลั่วไห่ผิงโกรธมาก และจ้องมองนางด้วยความมุ่งร้าย ราวกับว่าเขาต้องการฉีกลั่วชิงยวนออกเป็นชิ้น ๆพ่อที่ไหนจะเกลียดลูกสาวแท้ ๆ ของงตัวเองขนาดนี้ลั่วชิงยวนเดินจากไป แต่เมื่อนางเดินผ่านลั่วไห่ผิง เขาก็พูดอย่างแผ่วเบาว่า “ลั่วไห่ผิง ผลกรรมของท่านมาถึงแล้ว"“นี่เพิ่งจะเริ่มต้น มิว่าท่านจะเคยปฏิบัติต่อท่านแม่ของข้าอย่างไร จุดจบของท่านก็จะเลวร้ายยิ่งกว่าท่านแม่ของข้าเป็นร้อยเท่า”หลังจากพูดอย่างนั้น ลั่วชิงยวนก็จากไปทันทีทันใดนั้น ลั่วไห่ผิงก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ รู้สึกเหมือนมีงูพิษลื้อยขึ้นไปบนคอของเขาทำให้เขารู้สึกถึงภัยคุมคามถึงชีวิตลั่วไห่ผิงกลับมามีสติอีกครั้ง เขาเดินไปที่พระตำหนักโช่วสี่ แม้จะอยู่ใต้แสงอาทิตย์จ้า ทว่ากลับรู้สึกราวกับอยู่ในห้องน้ำแข็งลั่วชิงยวนรู้เรื่องอะไรหรือไม่ นางรู้ได้อย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 824
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของลั่วชิงยวนก็เปลี่ยนไป“ลั่วเยวี่ยอิง?” ลั่วชิงยวนรู้สึกเหลือจะเชื่อ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ฟู่เฉินหวนพาลั่วเยวี่ยอิงยังตำหนักอ๋อง นี่มันหมายความว่าอย่างไรเขาบ้าไปแล้วหรือ?ลั่วชิงยวนโกรธและออกไปหาฟู่เฉินหวนเมื่อนางพบฟู่เฉินหวน ลั่วเยวี่ยอิงก็อยู่ที่นั่นด้วย และทั้งสองคนกำลังกินอาหารเย็นในศาลากลางสวนในสวน ลั่วชิงยวนเฝ้ามองจากระยะไกล ดูพวกเขาสองคนกำลังกินข้าวเย็นและคุยกันอย่างมีความสุขดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชานางกำลังโกรธ หากเข้าไปขัดจังหวะเช่นนี้จะดูเหมือนเป็นมือที่สามที่ทำลายความสุขของพวกเขา ทำให้ตนดูน่าขันลั่วชิงยวนเหลือบมองอีกครั้ง ก่อนหันหลังเดินออกมา“พระชายา!” จือเฉาตกตะลึงและติดตามไปอย่างรวดเร็ว“เหตุใดพระชายามิเข้าไปเล่าเจ้าคะ?”ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นชา น้ำเสียงยิ่งเย็นชาหนักกว่า “เขาทำเช่นนี้ ชัดเจนว่าต้องการปกป้องลั่วเยวี่ยอิง ข้าอยากจะดูว่าเขาต้องการรับลั่วเยวี่ยอิงเป็นอนุหรือไม่”นั่นจะทำให้คนหัวเราะจนฟันร่วงเลยทีเดียวในศาลาลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้และพูดว่า “หม่อมฉันขออภัยเพคะ ท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้หม่อมฉันหลอกลวงท่าน”“
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 825
ลั่วไห่ผิงกำลังนั่งอย่างกังวล เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเห็นลั่วชิงยวนเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาก็ดูแย่ลง“ในเมื่ออัครเสนาบดีลั่วต้องการให้ท่านอ๋องยอมรับลั่วเยวี่ยอิงเป็นอนุของเขา เขามิควรถามข้าด้วยรึ?”เมื่อลั่วไห่ผิงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว “ลั่วชิงยวน! เจ้าหมายความเยี่ยงไร?!”ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างเย็นชา นั่งลงช้า ๆ ไขว่ห้างแล้วพูดว่า “อย่างที่อัครเสนาบดีลั่วขอร้องท่านอ๋อง ก็ขอร้องข้าอย่างที่ทำกับเขาด้วยสิ”ลั่วไห่ผิงดูบูดบึ้งและพูดด้วยความโกรธ “มิว่าอย่างไร เจ้าก็ยังเป็นลูกสาวของข้า! เจ้ามิเชื่อฟังและมิกตัญญู มิกลัวที่จะถูกฟ้าผ่าตายหรืออย่างไร?!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ “ตอนนี้ที่มีเรื่องต้องขอร้องข้า ก็นึกได้ว่าข้าเป็นลูกสาวท่านแล้วรึ?”“หากท่านมิบอกข้า ข้าคงคิดว่าท่านเก็บข้ามาเลี้ยงเสียอีก”ลั่วชิงยวนตัวจริงได้เสียชีวิตไปเพราะการใส่ร้ายของลั่วเยวี่ยอิง ตอนนี้นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลั่วไห่ผิง นางมิกลัวฟ้าฝนอะไรทั้งนั้นคนที่สมควรตายก็คือ ลั่วไห่ผิง!“เรื่องของการรับอนุนั้นขึ้นอยู่กับท่านอ๋อง หาได้เกี่ยวอันใดกับเจ้าไม่ มันมิได้ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย!”ลั
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1304
ลั่วชิงยวนมิแปลกใจ นี่คือวิถีของเฉินชีต่อให้เวินซินถงมิให้นางไป เฉินชีก็จะบังคับพานางไปให้ได้ในเมื่อประสบปัญหาที่ต้องเชิญนักบวชระดับสูงมาแก้ไข หากทำเรื่องนี้สำเร็จก็จะเป็นการสร้างชื่อเสียงให้แก่ลั่วชิงยวน ซึ่งเอื้อประโยชน์ต่อการทวงคืนตำแหน่งนักบวชระดับสูงในภายภาคหน้านี่เป็นสิ่งที่เฉินชีกำลังคิดอยู่......เช้าวันรุ่งขึ้นเวินซินถงมาถึงหน้าเรือนของลั่วชิงยวนนางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตามข้าไปตระกูลมู่”“นำสิ่งที่จำเป็นต้องใช้ไปด้วย”กล่าวจบ เวินซินถงก็หันหลังเดินจากไปลั่วชิงยวนยังมิทันได้ถามว่านางควรนำสิ่งใดไป?เพราะสถานการณ์ของตระกูลมู่เป็นเช่นไรนางก็ยังมิรู้อีกทั้งเมื่อก่อนตอนที่นางเป็นนักบวชระดับสูงก็ไม่มีธรรมเนียมเช่นนี้ด้วย จึงมิรู้ว่าควรนำสิ่งใดไปเซี่ยหลิงที่ติดตามอยู่ข้าง ๆ เตือนลั่วชิงยวน “เจ้ามิเคยออกไปกับนักบวชระดับสูง ต้องเตรียมสิ่งใดก็ไปถามจั๋วฉ่างตงเถิด”ลั่วชิงยวนตกตะลึงไปครู่หนึ่งนางหรี่ตาลง นี่จงใจให้นางไปหาจั๋วฉ่างตงให้จั๋วฉ่างตงกลั่นแกล้งนางเพื่อระบายความแค้นให้จั๋วฉ่างตงหรือำร?ลั่วชิงยวนครุ่นคิด แล้วก็ไปหาจั๋วฉ่างตงที่เรือนเมื่อไปถึง จั๋ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1303
ฝ่ามือที่ตบลงบนใบหน้าทำให้หลานจีล้มลงกับพื้น โลหิตไหลออกจากมุมปาก“ท่านแม่ทัพ!” หลานจีเงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจมิรู้เลยว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้เฉินชีจิกผมของนางอย่างรุนแรง กระชากนางให้ลุกขึ้นจากพื้น แล้วบีบใบหน้าของนางด้วยพละกำลังมหาศาลพลางเค้นถามด้วยเสียงดุดัน “เจ้าทำกระไรลงไป?!”“ผู้ใดใช้ให้เจ้าให้ยาแก่นางแล้วปล่อยนางไป?!”หลานจีสับสน หยาดน้ำตาไหลรินด้วยความรู้สึกเสียใจมาก “ท่านแม่ทัพ ข้ามิรู้ว่าท่านกำลังพูดถึงเรื่องใด”“มิใช่ข้าจงใจปล่อยนางไป นางไปเองต่างหากเจ้าค่ะ”“ข้ามิได้ทำอะไรเลย”เฉินชียังคงเต็มไปด้วยโทสะ “เจ้าคิดว่าข้ามิรู้ความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้ารึ!”“ข้าขอเตือนเจ้า หากเจ้ากล้าทำอะไรลับหลังอีกก็ไสหัวไป!”กล่าวจบ เฉินชีก็ปล่อยนางเขาไว้ชีวิตนางอีกครั้งเดิมทีเขาตั้งใจจะมาสังหารหลานจี แต่เมื่อเห็นน้ำตาของนางแล้วกลับรู้สึกราวกับได้เห็นลั่วเหลา จึงยอมไว้ชีวิตนางหลานจีทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง มองแผ่นหลังของเฉินชีที่จากไปด้วยความโกรธพลางร่ำไห้สะอึกสะอื้นนางมิรู้ว่าตนทำสิ่งใดผิดและมิรู้ว่าเหตุใดท่านแม่ทัพจึงมีท่าทีต่อนางเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ทั้งท
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1302
เมื่อคำพูดนั้นหลุดออกมา สีหน้าของฟู่เฉินหวนก็เปลี่ยนไปในทันที“กระหม่อมเป็นองครักษ์ข้างกายองค์ชายใหญ่ โปรดอภัยให้กระหม่อมที่มิสามารถทำตามพระบัญชาได้ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”องค์หญิงผู้นี้ชอบเฉินชี หากเขาติดตามองค์หญิงไปก็คงจะได้พบกับเฉินชีเป็นแน่ มิหนำซ้ำ เกาเหมียวเหมี่ยวก็ช่วยเขาฆ่าเฉินชีมิได้เมื่อถูกเขาปฏิเสธอีกครั้ง สีหน้าของเกาเหมียวเหมี่ยวจึงดูมิดีนักฉินอี้จึงต้องก้าวออกมา “เหมียวเหมี่ยว คนที่คอยคุ้มครองเจ้ายังมิพออีกหรือ?”“ข้างกายพี่ใหญ่มีองครักษ์คนนี้อยู่เพียงคนเดียว เจ้าอย่าแย่งเขาไปเลย”สีหน้าของฉินอี้ดูเหมือนคนจนใจน้ำเสียงของเขาฟังดูน่าสงสารเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ เกาเหมียวเหมี่ยวก็มิกล้าที่จะบังคับอีก นางตอบอย่างมิพอใจว่า “ก็ได้”“รอจนกว่าท่านจะมิต้องการเขาแล้ว ค่อยให้หม่อมฉันก็แล้วกัน”“หม่อมฉันค่อนข้างชอบเขา”เกาเหมียวเหมี่ยวพูดพลางมองฟู่เฉินหวน บนใบหน้าของนางมีรอยยิ้มยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาคล้ายกับเฉินชีมิใช่หน้าตาที่เหมือน แต่เป็นอารมณ์เย็นชาหยิ่งผยองและความกล้าหาญที่จะปฏิเสธนางโดยมิแม้แต่จะเสียงสั่นในเมื่อยังมิสามารถทำให้เฉินชีสยบต่อนางได้ในเร็ววัน การ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1301
“ไปเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปทำความเข้าใจสถานการณ์”กล่าวจบ เขาก็พาฟู่เฉินหวนเดินไปทว่าระหว่างทางกลับพบเกาเหมียวเหมี่ยวเดินสวนมาพอดีฉินอี้เข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง แล้วเอ่ยถาม “เหมียวเหมี่ยว อาการบาดเจ็บของเจ้าหายดีแล้วหรือ?”เกาเหมียวเหมี่ยวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “บาดแผลเพียงเท่านี้คร่าชีวิตหม่อมฉันมิได้หรอก อีกอย่าง เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ประทานยาให้หม่อมฉันมากมาย มิเจ็บปวดแผลแล้ว”ฉินอี้พยักหน้า “บาดแผลของเจ้าหายเร็วได้เช่นนี้ก็เพราะกินน้ำแกงโสมมังกรมาตลอด เจ้าต้องกินทุกวันตามเวลา ร่างกายจะได้แข็งแรงขึ้น!”“เข้าใจแล้ว”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟู่เฉินหวนก็ดวงตาเป็นประกายน้ำแกงโสมมังกรหรือ?เป็นโสมมังกรชนิดเดียวกับที่หมอหลวงมู่ให้เขากินหรือไม่?สิ่งนี้แม้แต่หมอหลวงมู่ก็มีเพียงชิ้นเดียว มิเคยพบเห็นชิ้นที่สองแต่องค์หญิงแห่งแคว้นหลีกลับได้กินทุกวันเลยหรือ?เขาอดสงสัยมิได้ว่าสองสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวกันจริงหรือไม่หากเป็นเช่นนั้น เขาก็มีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายเดือน หรือกระทั่งหลายปีเลยมิใช่หรือ?เปลวไฟแห่งความหวังลุกโชนขึ้นในใจของฟู่เฉินหวนฉินอี้เดินจากไปแล้ว แต่ฟู่เฉินหวนยังคงยื
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1300
ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างใจเย็น “องค์ชายใหญ่ใส่ใจเรื่องนี้ถึงเพียงนี้เชียวหรือเพคะ?”ฉินอี้ขมวดคิ้วมุ่น มองนางด้วยสีหน้าจริงจัง “แน่นอน! แท้จริงแล้วเจ้ารู้อะไรกันแน่!”วันนั้นในคุกใต้ดิน เกือบจะได้ฟังคำพูดต่อจากนั้นของลั่วชิงยวนแล้วแต่กลับถูกเฉินชีขัดจังหวะเสียก่อนหลังจากกลับไป เขาก็ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้มาโดยตลอดเขาอาจมิใส่ใจเรื่องราวในอดีตได้ แต่นี่เกี่ยวข้องกับอนาคตของเขา! เขาจะมิใส่ใจคงมิได้!ลั่วชิงยวนกลับยกยิ้ม “องค์ชายใหญ่เชื่อจริงจังเลยหรือ?”“วันนั้นหม่อมฉันเพียงต้องการเอาชีวิตรอด จึงพูดจาเหลวไหลไปเท่านั้น”เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ฉินอี้ก็ตกตะลึงไปทั้งร่างมองนางด้วยความตกใจและโกรธเกรี้ยว “เจ้าว่ากระไรนะ?!”ลั่วชิงยวนเลิกคิ้วขึ้น “หม่อมฉันมิอยากพูดซ้ำสอง”ฉินอี้โกรธจนอยากจะลงมือ แต่ก็อดกลั้นไว้ เขาไม่มีทางต่อกรกับลั่วชิงยวนได้สุดท้ายก็ได้แต่จากไปด้วยความขุ่นเคืองเมื่อเห็นฉินอี้จากไป เงาร่างที่แอบฟังอยู่ก็รีบจากไปเช่นกันอาการของฉินอี้นั้นมีสาเหตุจริง แต่เรื่องนี้ยังมิอาจบอกให้ฉินอี้รู้ได้เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่หากพูดออกไป ปัญหาที่นางจะต้องเผชิญจะมิใช่เพียงเรื่องรา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1299
อวี๋โหรวพยักหน้า รีบเช็ดน้ำตา “ขอบคุณ”ลั่วชิงยวนตบไหล่นางเบา ๆ เพื่อปลอบโยนเมื่อสนทนามาถึงตรงนี้ ลั่วชิงยวนจึงถือโอกาสถามอวี๋โหรว “อันที่จริงข้าสงสัยเรื่องนักบวชระดับสูงคนก่อน เจ้าพอจะรู้หรือไม่ว่านางตายอย่างไร?”อวี๋โหรวตกใจเล็กน้อยคาดเดาในใจว่าลั่วชิงยวนคงสอบถามเรื่องนี้เพราะเฉินชีเพราะว่าเฉินชีก็มีใจให้ลั่วเหลาเช่นเดียวกันนางอธิบาย “ไม่มีผู้ใดรู้ว่านางตายอย่างไร”“วันนั้นนางบำเพ็ญเพียรอยู่ที่หอเทียนฉี วันรุ่งขึ้นเมื่อมีคนมาพบก็เหลือเพียงโลหิตกองเต็มพื้น”“บนพื้นยังมีร่องรอยการลากศพด้วย”“แต่ส่งคนออกไปตามหาศพตั้งมากมายก็หามิพบ”“เฉินชีแทบจะพลิกทั่วทั้งวัง แทบจะคลุ้มคลั่งสังหารคนในสำนักนักบวชไปเสียสิ้น”“ยังดีที่จักรพรรดิทรงนำราชองครักษ์เกราะเหล็กมาด้วยพระองค์เอง จึงสามารถควบคุมตัวเฉินชีไว้ได้”“เรื่องการตายของนักบวชระดับสูงนั้นมีการสืบสวนอยู่นาน แต่ก็ไม่มีเบาะแสใด ๆ เบาะแสทั้งหมดหยุดอยู่ที่หอเทียนฉี”“นอกหอเทียนฉีไม่มีร่องรอยใดหลงเหลือ”“นานวันเข้า เรื่องนี้ก็เงียบหายไป”ตามคำบอกเล่าของอวี๋โหรว ลั่วชิงยวนก็หวนนึกถึงคืนนั้นหอเทียนฉีเป็นสถานที่ที่นักบวชระดับสูงจะท
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1298
อวี๋โหรวก็ประหลาดใจ นางมิคาดคิดว่าลั่วชิงยวนจะล่วงรู้ความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนาง อีกทั้งยังไปเอาเรื่องจั๋วฉ่างตงเพื่อนางและทำร้ายจั๋วฉ่างตงจนอยู่ในสภาพเช่นนั้นการกระทำของนางคล้ายคลึงกับลั่วเหลาในสมัยก่อนยิ่งนักนางชอบใจมาก“กินยาเสีย” ลั่วชิงยวนรินยาให้อวี๋โหรวเดินเข้าไปดมแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ “ในนี้มีบัวถวายผสมด้วยหรือ?”“เจ้ากินไปเถิด”“อาการบาดเจ็บของเจ้าน่าจะทุเลาลงเพราะยานี้”ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “อาการบาดเจ็บภายในของเจ้าก็มิได้ดีไปกว่าข้าหรอก รีบกินเสีย”อวี๋โหรวจำต้องยอมดื่มยานั้นลั่วชิงยวนนั่งลงข้าง ๆ รินน้ำชาหนึ่งถ้วย แล้วกล่าวว่า “ต่อไปจั๋วฉ่างตงจะต้องหาเรื่องเจ้าอีกเป็นแน่ เจ้าจะปิดบังตนเองอีกมิได้”“ในเมื่อฝีมือของเจ้าทำให้จั๋วฉ่างตงริษยาได้ เช่นนั้นก็อย่าได้เกรงใจนาง!”“ส่วนทางด้านนักบวชระดับสูง ข้าคิดว่านางคงจะให้ความสำคัญกับผู้ที่มีความสามารถ มิใช่ผู้ที่ประจบสอพลอ”นี่คือความเข้าใจที่ลั่วชิงยวนมีต่อเวินซินถงจั๋วฉ่างตงสามารถเป็นคนสนิทข้างกายของนางได้ ย่อมเป็นเพราะจั๋วฉ่างตงมีฝีมือที่แข็งแกร่งในสำนักนักบวช มิใช่เพราะจั๋วฉ่างตงประจบสอพลอเก่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1297
ลั่วชิงยวนคว้าตัวจั๋วฉ่างตง “คุกเข่าลง! ขอโทษ! รับปากด้วยว่าจะมิรังแกนางอีก!”เมื่อเสียงอันดุดันดังขึ้น ทุกคนต่างตกตะลึงจั๋วฉ่างตงมีหรือจะยินยอม ดวงตาแดงก่ำของนางจ้องมองลั่วชิงยวนอย่างเดือดดาล “สารเลว!”เพียะ!ลั่วชิงยวนตบหน้านางอย่างมิปรานี“ข้ามิรังเกียจที่จะตบเจ้าจนกว่าจะยอม”“ยามนี้ตบหน้ายังทนได้ หากบีบให้ข้าใช้ท่วงท่าอื่น ระวังวรยุทธ์ของเจ้าจะไร้ค่า!”ลั่วชิงยวนข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นชาจั๋วฉ่างตงกัดริมฝีปากล่างด้วยความโกรธแค้นและอัปยศอดสูเดิมทีนางเป็นหญิงสาวที่หน้าตางดงาม ทว่ายามนี้กลับถูกลั่วชิงยวนทำร้ายจนยับเยิน แทบจะจำเค้าเดิมมิได้“ข้ามิได้มีความอดทนมากนัก เร็วเข้า!”ยามนี้มีผู้คนมากมายได้ยินเสียงอึกทึกจึงมามุงดูเหตุการณ์น่าตื่นเต้นรวมตัวกันอยู่หน้าประตูเรือนพลางกระซิบกระซาบกัน“ลั่วชิงยวนผู้นี้ช่างกล้าหาญนัก”“จั๋วฉ่างตงไปยั่วโมโหนางอีกแล้วหรือ?”เมื่อได้ยินเสียงจากภายนอก จั๋วฉ่างตงก็แทบจะหลั่งน้ำตา มีผู้คนมากมายมองดูอยู่ นางกลับต้องคุกเข่าขอโทษอวี๋โหรว!ขณะที่ลั่วชิงยวนหมดความอดทนและกำลังจะลงมือจั๋วฉ่างตงก็กลั้นน้ำตาไว้พลางคุกเข่าลง ตรงหน้าอวี๋โหรวอว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1296
จั๋วฉ่างตงเดินออกมาจากห้องนัยน์ตาของลั่วชิงยวนฉายแววมุ่งสังหาร “ที่แท้เจ้าก็มิใช่เต่าหดหัวในกระดองนี่”จั๋วฉ่างตงจ้องมองนางด้วยสีหน้าดุดัน แล้วเดินลงมาอย่างช้า ๆ “ลั่วชิงยวน ข้าขอเตือนให้เจ้าสำรวมตนเสียบ้าง!”กล่าวพลางกวาดสายตามองไปยังคนที่นอนกองอยู่บนพื้น แล้วตวาดเสียงดัง “ปล่อยพวกเขา!”ลั่วชิงยวนบุกเข้ามาทำร้ายคนถึงเรือนของนาง นี่มิใช่การตบหน้านางต่อหน้าธารกำนัลหรอกหรือ!แม้จะพ่ายแพ้ให้แก่ลั่วชิงยวนที่หอรักษ์ดารา แต่ก็มิได้หมายความว่านางจะต้องหวาดกลัวลั่วชิงยวน!ลั่วชิงยวนเตะไปที่คนเหล่านั้น แล้วยอมปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระคนเหล่านั้นกลิ้งตัวลงบนพื้นทีละคนก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนอย่างลนลาน หมายจะหลบไปอยู่ด้านหลังจั๋วฉ่างตงทว่าในเวลานี้เอง ริมฝีปากของลั่วชิงยวนก็ยกยิ้มเย็นเยียบ กระโจนเข้าหาจั๋วฉ่างตงอย่างรวดเร็วแล้วใช้มือคว้าจับที่คอเสื้อของนางจั๋วฉ่างตงขัดขืนโดยสัญชาตญาณ แต่นางได้รับบาดเจ็บ จะเป็นสู้ลั่วชิงยวนได้อย่างไรทันใดนั้นก็ถูกลั่วชิงยวนเหวี่ยงลงกับพื้น แล้วตบหน้าอย่างแรงจนผมเผ้าของจั๋วฉ่างตงยุ่งเหยิงขณะที่ตั้งตัวมิทันเสียงฝ่ามือกระทบใบหน้านั้นหนักแน่น เสียงดังสนั
