LOGINShare
บทที่ 800
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 801
ลั่วชิงยวนสั่งเบา ๆ “ส่งใต้เท้าเฉาเข้าคุกไปด้วย”ครู่ต่อมา ใต้เท้าเฉาก็ถูกลากออกไป เขาตะโกนด้วยความโกรธว่า “พระชายา ท่านมีสิทธิ์อะไรมาจับกุมข้า?! ข้ามีตำแหน่งเป็นขุนนาง ท่านเป็นเพียงสตรี!"ลั่วชิงยวนหยิบป้ายอาญาสิทธิ์ออกมาโดยตรง "สิทธิ์ที่ได้รับจากอ๋องผู้สำเร็จราชการ พอหรือไม่?" “อย่าว่าแต่จับเจ้าเลย สิทธิ์ที่จะตัดหัวเจ้า ข้าก็มี!”ใต้เท้าเฉาตกใจเป็นอย่างมาก นี่คือป้ายอหิมังกรจากอ๋องผู้สำเร็จราชการองค์จักรพรรดิมอบให้แก่อ๋องผู้สำเร็จราชการ นี่มิเพียงแต่เป็นสัญลักษณ์ของอำนาจในฐานะอ๋องผู้สำเร็จราชการเท่านั้น แต่ยังมีอำนาจในการสั่งทหารและตัดสินโทษขุนนางที่ต่ำกว่าขุนนางขั้นหนึ่งขุนนางขั้นหนึ่งอีกด้วยสิ่งที่สำคัญเช่นนี้ อ๋องผู้สำเร็จราชการกลับมอบให้กับสตรีนางหนึ่ง!นี่มันยุคสมัยอะไรกัน!ในวันเดียวกันนั้น ลั่วชิงยวนได้จับกุมทุกคนที่เกี่ยวข้องกับสมาคมการค้าเฟิงตู นำพวกเขาเข้าคุกไปจนหมดทรัพย์สินทั้งหมดถูกยึด พร้อมย้ายบัญชีทั้งหมดไปยังสมาคมการค้าเฟิงตูปลาตัวเดียวที่หลุดลอดอวนนี้ไปได้ เห็นจะมีเพียงลั่วฉิงแต่ลั่วชิงยวนมิพบนางในเมืองซีหยางหลังจากเสร็จงานแล้ว ลั่วชิงยวนก็พาลั่วหลา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 802
“หากข้าบอกว่านับได้ เช่นนั้นหนังสือหย่าฉบับนี้ก็ต้องมีผล!”ฟ่านซานเหอตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขามองไปที่ประตูและเห็นหญิงชราถือไม้เท้ามาเพียงแต่ว่าตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านดูชรามากขึ้นและซูบเซียวลงกว่าเดิมมากเมื่อเทียบกับตอนที่จากเมืองหลวงมา“ท่านย่า! ท่านกลับมาได้อย่างไร?”ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านเดินเข้ามาช้า ๆ ด้วยไม้เท้า ฟ่านซานเหอเดินไปทักทายนาง แต่ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านกลับใช้ไม้เท้าดันเขาออกไป “อย่ามาแตะต้องตัวข้า!”“เจ้ายังมีหน้ามาถามข้าว่ากลับมาได้อย่างไรอีก ภรรยาแสนดีของเจ้าเกือบมิให้ข้ากลับมาแล้ว!”“หากมิใช่เพราะคนของท่านอ๋องช่วยข้าไว้ ตอนนี้เจ้าคงเห็นศพของข้าไปแล้ว!”ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านโกรธมากลั่วหลางหลางรีบก้าวไปข้างหน้า “ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่าน…”ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านมองลั่วหลางหลางด้วยความสงสาร ตบไหล่นางเบา ๆ “เด็กดี เจ้าไปเถิด พวกเราตระกูลฟ่านผิดต่อเจ้าเอง”ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านพูดขณะหยิบกล่องผ้าออกจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้นาง “คนแก่อย่างข้ามิเหลือสิ่งใดให้เจ้าแล้ว นี่คือสิ่งที่เจ้าควรเก็บไว้”“ถือว่าเป็นการชดเชยจากตระกูลฟ่านของเรา!”“ต่อไปเจ้าจงไปกับพระชายาเถิด มิต้องกังวลเรื่องของพวกเรา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 803
นายอำเภอเฉาถูกตรวจพบว่าสมรู้ร่วมคิดกับสมาคมการค้าเฟิงตู เขารับสินเป็นเวลาหลายปี ใช้ตำแหน่งในทางที่ผิดเพื่อเอื้อประโยชน์แก่เฉินซวนอี๋และครอบครัวอื่น ๆ เขาจึงถูกพาตัวไปยังเมืองหลวง เพื่อรอการประหารชีวิตสมาคมการค้าเฟิงตูกำลังจะล่มสลาย ซีหยางเป็นสถานที่ที่ทำให้สมาคมการค้าเฟิงตูรุ่งเรือง อาจกล่าวได้ว่า ทุกคนที่ทำกิจการในเมืองล้วนเป็นคนของสมาคมการค้าเฟิงตูเมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ทุกคนต่างหวาดกลัวพวกเขาต่างถ่ายถอนใจในขณะนั้นเอง มีพ่อค้าชื่อเฉียนป้าเทียนปรากฏตัวขึ้นอย่างมิคาดคิด เขาออกเงินห้าหมื่นตำลึงเพื่อช่วยให้สมาคมการค้าเฟิงตูผ่านพ้นวิกฤติและสร้างความมั่นคงให้พ่อค้านับมิถ้วนในเมืองห้าหมื่นตำลึงนั้นนับว่ามิได้มากมายอะไร แต่ไม่มีใครอยากแย่งชิงกับเฉียนป้าเทียน แน่นอนว่าเพราะพวกเขามิอยากแกว่งเท้าสาเสี้ยน เพราะท้ายที่สุดแล้ว สมาคมการค้าเฟิงตูเพิ่งมีคดีใหญ่เกิดขึ้น หากมีปัญหาอีกจะทำอย่างไรกันใครจะกล้ารับความเสี่ยงที่ยากจะจัดการอย่างสมาคมการค้าเฟิงตูในเวลานี้?แต่เฉียนป้าเทียนกลับรับไว้!ในเมืองเกิดข้อถกเถียงกันอุ่นหนาฝาคั่ง“เฉียนป้าเทียนคนนี้ใจเด็ดจริง ๆ! สมชื่อเขาทีเดียว!”"ใ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 804
“คราวนี้ที่ยึดอาวุธจำนวนมากได้ ฟ่านลิ่งเสวียนมีความดีความชอบ ข้าได้เขียนจดหมายรายงานถึงองค์จักรพรรดิ และขอให้เขาจัดหาตำแหน่งขุนนางให้กับฟ่านลิ่งเสวียน ในภายหน้าเขาจะได้อยู่ในเมืองหลวง”“ฮูหยินผู้เฒ่าฟ่านอยู่ที่ซีหยาง เช่นนั้นฟ่านลิ่งเสวียนก็ควรจะอยู่ที่ซีหยางต่อไป”หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็เข้าใจเหตุผลนางแอบตกใจ เช่นนั้นฟู่เฉินหวนจึงจงใจใช้กำลังคนของฟ่านลิ่งเสวียนในการขนอาวุธทั้ง ๆ ที่เซียวชูพากำลังคนจากเมืองหลวงมาอย่างรวดเร็ว เช่นนั้นจึงไม่มีปัญหาการขาดแคลนกำลังคนดังนั้นตั้งแต่ตอนนั้น ฟู่เฉินหวนได้วางแผนที่จะให้ฟ่านลิ่งเสวียนอยู่ในซีหยางเพื่อปกป้องลั่วหลางหลางไว้แล้วเขาช่างสมกับที่เป็นถึงอ๋องผู้สำเร็จราชการผู้รอบคอบเสียจริงแต่การทำตัวเจ้าแผนการในครั้งนี้ มิได้ทำให้ลั่วชิงยวนมิพอใจลั่วชิงยวนเท้าคางมองเขา “แต่คราวนี้ ควรจะเป็นความดีความชอบของท่าน ฟ่านลิ่งเสวียนมิได้ทำอันใดมาก เขาแค่ช่วยเหลือท่านเพียงเล็กน้อยเท่านั้น"“นี่ก็เท่ากับว่าท่านยกความดีความชอบให้เขา”“เช่นนั้นก็คงไม่มีใครสนใจว่าท่านทำลงทุนลงแรงไปมากน้อยเพียงใด”ฟู่เฉินหวนมิได้จริงจังกับเรื่องนี้ จึงอดมิ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 805
ลั่วชิงยวนเดินออกจากห้องลับด้วยอาการเหนื่อยล้าเล็กน้อยแต่โดยมิคาดคิด ฟู่เฉินหวนที่ยืนอยู่นอกประตูทำให้นางตกใจ“เจ้าทำอะไรอยู่ ข้ารอเจ้ามาเกือบชั่วยามแล้ว” ฟู่เฉินหวนอยากรู้มากว่าภายในมีสิ่งใดอยู่เขาจึงเดินเข้าไปได้เห็นกระดิ่ง ยันต์สีเหลือง และเทียนบนพื้นที่วางอยู่เต็มห้องลับ วงแหวนเวทที่ซับซ้อนทำให้คนที่เห็นตาลายคล้ายจะเวียนหัวมีกลิ่นอายความชั่วร้ายแผ่ออกมา“ลั่วชิงยวน?” ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วลั่วชิงยวนดึงเขาออกมาอย่างรวดเร็ว "นี่คือวงแหวนเวทที่ใช้สับเปลี่ยนชะตาของลั่วหลางหลาง!"“สับเปลี่ยนชะตา?”ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงอธิบายเรื่องราวให้ฟู่เฉินหวนฟังฟู่เฉินหวนตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “หากโชคชะตาของทุกคนในใต้หล้านี้สามารถถูกสับเปลี่ยนได้เช่นนี้ มันจะมิเกิดความสับสนวุ่นวายไปใหญ่หรือ?”“ใช่ เช่นนั้นนี่คือการกระทำที่ฝ่าฝืนกฎสวรรค์ และจะนำมาสู่ผลกรรม มิอาจทำสุ่มสี่สุ่มห้าได้” ลั่วชิงยวนอธิบายเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วมองนาง “แล้วเหตุใดเจ้ายังทำอีก?”“รีบรื้อออก!”ฟู่เฉินหวนพูดพลางกำลังจะพุ่งเข้าไปลั่วชิงยวนรีบคว้าเขาไว้ “เหตุใดท่านถึงหุนหันพลันแล่นเช่นนี้ หม่อมฉันมิ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 806
ทันใดนั้น ระยะห่างที่ลดลงก็ทำให้ร่างกายของฟู่เฉินหวนแข็งทื่อใบหน้างดงามนั้นเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ลึกลับแปลกประหลาด และดวงตาคู่งามลึกล้ำมากจนมิสามารถอ่านได้“เพราะหม่อมฉันมิใช่ลั่วชิงยวน” เสียงแผ่วเบาดังขึ้น ซึ่งทำให้ฟู่เฉินหวนขนลุกไปทั้งตัวฟู่เฉินหวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเขา อดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา“นี่ท่านขลาดกลัวหรือ?” ลั่วชิงยวนอดหัวเราะมิได้ฟู่เฉินหวนสะดุ้งกลับมามีสติอีกครั้ง ขมวดคิ้วมองนาง “เจ้าแกล้งข้าหรือ?”ฟู่เฉินหวนพูดพลางจะคว้าแขนนางไว้ลั่วชิงยวนลุกขึ้นยืนและวิ่งหนีไปทันที เสียงหัวเราะสดใสดังก้องอยู่ในสวนอันเงียบสงบฟู่เฉินหวนลุกขึ้นและไล่ตามนางไปแต่เขามิสามารถจับลั่วชิงยวนได้ลั่วชิงยวนหลุดจากมือเขาไป ทิ้งท้ายไว้เพียงประโยคเดียว“วงแหวนแห่งเวทได้ถูกจัดตั้งขึ้นแล้ว อีกมินานก็จะได้ผล หากสังเกตท้องฟ้าเหนือเมืองหลวงว่ามีเมฆดำ ก็อาจพบที่หลบซ่อนของคนชุดดำผู้นั้น”“แต่ท่านมีเวลาเพียงเก้าวัน”เพราะปฏิกิริยาดังกล่าวจะคงอยู่เป็นเวลาสูงสุดเพียงเก้าวันเท่านั้น หลังจากนั้นจะมิเกิดขึ้นอีกแน่นอนว่าลั่วชิงยวนมิคิดจะไปจับตัวคนผู้นั้นด้วยตัวเอง เมืองหลวง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 807
ลั่วฉิงหมดสติไปทันทีใบหน้าของนางซีดเซียวเหยียนผิงเซียวกังวลมากจึงรีบตามหมอมา แต่หมอมิสามารถวินิจฉัยอาการได้ สุดท้ายจึงสั่งจ่ายยาที่ทำให้สงบจิตใจและจากไปเหยียนผิงเซียวอยู่ข้างเตียงตลอดทั้งคืนจนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นลั่วเยวี่ยอิงก็มาหาเหยียนผิงเซียวจำต้องละทิ้งลั่วฉิงไว้ และไปรับมือกับลั่วเยวี่ยอิง“ข้าควรทำเยี่ยงไรดี? ความสัมพันธ์ระหว่างฟู่เฉินหวนและลั่วชิงยวนดูเหมือนจะดีขึ้นเรื่อย ๆ ข้าเข้าไปแทรกแซงมิได้เลย ข้าควรทำอย่างไรดี?”ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกหมดหนทางอย่างยิ่งแม้ว่านางจะวางแผนไว้มากมาย แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะมีข้อได้เปรียบอย่างมาก แต่ตอนนี้นางรู้สึกหมดพลังเหยียนผิงเซียวกังวลเรื่องความปลอดภัยของลั่วฉิง ตอนนี้จึงมิค่อยมีความอดทนต่อลั่วเยวี่ยอิงมากนักเขาพูดอย่างเย็นชา “ลั่วชิงยวนและฟู่เฉินหวนมิไว้วางใจต่อกันอย่างลึกซึ้ง ฟู่เฉินหวนขี้ระแวงเพียงนั้น เจ้าลองใช้กลอุบายใดก็ได้ ทำให้พวกเขาแตกคอกันสิ”“ยังมีฟู่อวิ๋นโจวอยู่นี่? นั่นก็เป็นช่องทางให้เจ้าได้เหมือนกัน มีคนมากมายที่เจ้าใช้ประโยชน์ได้ เจ้าก็ใช้พวกเขาสิ”“ดูชื่อเสียงของลั่วชิงยวนตอนนี้สิ นางช่วยอ๋องผู้สำเร็จราชการค
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 808
ในวันนั้น ในห้องทาสใบ้พบจดหมายลับลั่วเยวี่ยอิงกระแทกจดหมายลับฉบับนั้นต่อหน้าทาสใบ้ “เจ้าช่างดีนัก! เจ้าถูกลั่วชิงยวนซื้อตัวไปตั้งแต่เมื่อใด?”ทาสใบ้ส่ายหัว นางมิรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และนางก็มิได้ถูกลั่วชิงยวนซื้อตัวไปน่าเสียดายที่นางมิอาจพูด หรือแก้ต่างให้ตัวเองได้เลยลั่วอวิ๋นสี่ที่อยู่ข้าง ๆ พูดอย่างเย็นชา “ข้ามิน่าแปลกใจแล้วว่าเหตุใดข้าจึงเห็นเจ้าออกไปข้างนอกในยามดึกเมื่อคืนนี้ เจ้าไปส่งข่าวให้ลั่วชิงยวนใช่หรือไม่?”ทาสใบ้รู้สึกคับแค้นใจและโกรธมาก นางทำได้เพียงส่ายหน้าให้กับลั่วเยวี่ยอิง นางมิรู้อะไรเลย!เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วเยวี่ยอิงกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟนางด่าทออย่างโกรธเกรี้ยว “ลั่วชิงยวนบอกว่าจะรักษาตาของเจ้าให้หาย เจ้าเลยใจอ่อน ทรยศข้าใช่หรือไม่?”“ข้าดีกับเจ้าขนาดไหน! แต่เจ้ากลับปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้!”“ใครก็ได้! เอาตัวทาสใบ้ไปโบยให้ตายเสีย!”ทาสใบ้ตกตะลึง น้ำตาคลอเบ้าลั่วอวิ๋นสี่รีบเรียกคนมาจับกุมทาสใบ้ทันที คนรับใช้โบยทาสใบ้ด้วยไม้อย่างเต็มแรงทาสใบ้พยายามหลบ แต่ยังคงถูกตีจนเลือดท่วมตัวขณะที่นางกำลังจะตาย ลั่วอวิ๋นสี่รีบตรวจลมหายใจของนางแล้วพูดว่า “คุณหนู น
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1302
เมื่อคำพูดนั้นหลุดออกมา สีหน้าของฟู่เฉินหวนก็เปลี่ยนไปในทันที“กระหม่อมเป็นองครักษ์ข้างกายองค์ชายใหญ่ โปรดอภัยให้กระหม่อมที่มิสามารถทำตามพระบัญชาได้ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”องค์หญิงผู้นี้ชอบเฉินชี หากเขาติดตามองค์หญิงไปก็คงจะได้พบกับเฉินชีเป็นแน่ มิหนำซ้ำ เกาเหมียวเหมี่ยวก็ช่วยเขาฆ่าเฉินชีมิได้เมื่อถูกเขาปฏิเสธอีกครั้ง สีหน้าของเกาเหมียวเหมี่ยวจึงดูมิดีนักฉินอี้จึงต้องก้าวออกมา “เหมียวเหมี่ยว คนที่คอยคุ้มครองเจ้ายังมิพออีกหรือ?”“ข้างกายพี่ใหญ่มีองครักษ์คนนี้อยู่เพียงคนเดียว เจ้าอย่าแย่งเขาไปเลย”สีหน้าของฉินอี้ดูเหมือนคนจนใจน้ำเสียงของเขาฟังดูน่าสงสารเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ เกาเหมียวเหมี่ยวก็มิกล้าที่จะบังคับอีก นางตอบอย่างมิพอใจว่า “ก็ได้”“รอจนกว่าท่านจะมิต้องการเขาแล้ว ค่อยให้หม่อมฉันก็แล้วกัน”“หม่อมฉันค่อนข้างชอบเขา”เกาเหมียวเหมี่ยวพูดพลางมองฟู่เฉินหวน บนใบหน้าของนางมีรอยยิ้มยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาคล้ายกับเฉินชีมิใช่หน้าตาที่เหมือน แต่เป็นอารมณ์เย็นชาหยิ่งผยองและความกล้าหาญที่จะปฏิเสธนางโดยมิแม้แต่จะเสียงสั่นในเมื่อยังมิสามารถทำให้เฉินชีสยบต่อนางได้ในเร็ววัน การ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1301
“ไปเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปทำความเข้าใจสถานการณ์”กล่าวจบ เขาก็พาฟู่เฉินหวนเดินไปทว่าระหว่างทางกลับพบเกาเหมียวเหมี่ยวเดินสวนมาพอดีฉินอี้เข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง แล้วเอ่ยถาม “เหมียวเหมี่ยว อาการบาดเจ็บของเจ้าหายดีแล้วหรือ?”เกาเหมียวเหมี่ยวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “บาดแผลเพียงเท่านี้คร่าชีวิตหม่อมฉันมิได้หรอก อีกอย่าง เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ประทานยาให้หม่อมฉันมากมาย มิเจ็บปวดแผลแล้ว”ฉินอี้พยักหน้า “บาดแผลของเจ้าหายเร็วได้เช่นนี้ก็เพราะกินน้ำแกงโสมมังกรมาตลอด เจ้าต้องกินทุกวันตามเวลา ร่างกายจะได้แข็งแรงขึ้น!”“เข้าใจแล้ว”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟู่เฉินหวนก็ดวงตาเป็นประกายน้ำแกงโสมมังกรหรือ?เป็นโสมมังกรชนิดเดียวกับที่หมอหลวงมู่ให้เขากินหรือไม่?สิ่งนี้แม้แต่หมอหลวงมู่ก็มีเพียงชิ้นเดียว มิเคยพบเห็นชิ้นที่สองแต่องค์หญิงแห่งแคว้นหลีกลับได้กินทุกวันเลยหรือ?เขาอดสงสัยมิได้ว่าสองสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวกันจริงหรือไม่หากเป็นเช่นนั้น เขาก็มีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายเดือน หรือกระทั่งหลายปีเลยมิใช่หรือ?เปลวไฟแห่งความหวังลุกโชนขึ้นในใจของฟู่เฉินหวนฉินอี้เดินจากไปแล้ว แต่ฟู่เฉินหวนยังคงยื
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1300
ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างใจเย็น “องค์ชายใหญ่ใส่ใจเรื่องนี้ถึงเพียงนี้เชียวหรือเพคะ?”ฉินอี้ขมวดคิ้วมุ่น มองนางด้วยสีหน้าจริงจัง “แน่นอน! แท้จริงแล้วเจ้ารู้อะไรกันแน่!”วันนั้นในคุกใต้ดิน เกือบจะได้ฟังคำพูดต่อจากนั้นของลั่วชิงยวนแล้วแต่กลับถูกเฉินชีขัดจังหวะเสียก่อนหลังจากกลับไป เขาก็ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้มาโดยตลอดเขาอาจมิใส่ใจเรื่องราวในอดีตได้ แต่นี่เกี่ยวข้องกับอนาคตของเขา! เขาจะมิใส่ใจคงมิได้!ลั่วชิงยวนกลับยกยิ้ม “องค์ชายใหญ่เชื่อจริงจังเลยหรือ?”“วันนั้นหม่อมฉันเพียงต้องการเอาชีวิตรอด จึงพูดจาเหลวไหลไปเท่านั้น”เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ฉินอี้ก็ตกตะลึงไปทั้งร่างมองนางด้วยความตกใจและโกรธเกรี้ยว “เจ้าว่ากระไรนะ?!”ลั่วชิงยวนเลิกคิ้วขึ้น “หม่อมฉันมิอยากพูดซ้ำสอง”ฉินอี้โกรธจนอยากจะลงมือ แต่ก็อดกลั้นไว้ เขาไม่มีทางต่อกรกับลั่วชิงยวนได้สุดท้ายก็ได้แต่จากไปด้วยความขุ่นเคืองเมื่อเห็นฉินอี้จากไป เงาร่างที่แอบฟังอยู่ก็รีบจากไปเช่นกันอาการของฉินอี้นั้นมีสาเหตุจริง แต่เรื่องนี้ยังมิอาจบอกให้ฉินอี้รู้ได้เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่หากพูดออกไป ปัญหาที่นางจะต้องเผชิญจะมิใช่เพียงเรื่องรา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1299
อวี๋โหรวพยักหน้า รีบเช็ดน้ำตา “ขอบคุณ”ลั่วชิงยวนตบไหล่นางเบา ๆ เพื่อปลอบโยนเมื่อสนทนามาถึงตรงนี้ ลั่วชิงยวนจึงถือโอกาสถามอวี๋โหรว “อันที่จริงข้าสงสัยเรื่องนักบวชระดับสูงคนก่อน เจ้าพอจะรู้หรือไม่ว่านางตายอย่างไร?”อวี๋โหรวตกใจเล็กน้อยคาดเดาในใจว่าลั่วชิงยวนคงสอบถามเรื่องนี้เพราะเฉินชีเพราะว่าเฉินชีก็มีใจให้ลั่วเหลาเช่นเดียวกันนางอธิบาย “ไม่มีผู้ใดรู้ว่านางตายอย่างไร”“วันนั้นนางบำเพ็ญเพียรอยู่ที่หอเทียนฉี วันรุ่งขึ้นเมื่อมีคนมาพบก็เหลือเพียงโลหิตกองเต็มพื้น”“บนพื้นยังมีร่องรอยการลากศพด้วย”“แต่ส่งคนออกไปตามหาศพตั้งมากมายก็หามิพบ”“เฉินชีแทบจะพลิกทั่วทั้งวัง แทบจะคลุ้มคลั่งสังหารคนในสำนักนักบวชไปเสียสิ้น”“ยังดีที่จักรพรรดิทรงนำราชองครักษ์เกราะเหล็กมาด้วยพระองค์เอง จึงสามารถควบคุมตัวเฉินชีไว้ได้”“เรื่องการตายของนักบวชระดับสูงนั้นมีการสืบสวนอยู่นาน แต่ก็ไม่มีเบาะแสใด ๆ เบาะแสทั้งหมดหยุดอยู่ที่หอเทียนฉี”“นอกหอเทียนฉีไม่มีร่องรอยใดหลงเหลือ”“นานวันเข้า เรื่องนี้ก็เงียบหายไป”ตามคำบอกเล่าของอวี๋โหรว ลั่วชิงยวนก็หวนนึกถึงคืนนั้นหอเทียนฉีเป็นสถานที่ที่นักบวชระดับสูงจะท
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1298
อวี๋โหรวก็ประหลาดใจ นางมิคาดคิดว่าลั่วชิงยวนจะล่วงรู้ความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนาง อีกทั้งยังไปเอาเรื่องจั๋วฉ่างตงเพื่อนางและทำร้ายจั๋วฉ่างตงจนอยู่ในสภาพเช่นนั้นการกระทำของนางคล้ายคลึงกับลั่วเหลาในสมัยก่อนยิ่งนักนางชอบใจมาก“กินยาเสีย” ลั่วชิงยวนรินยาให้อวี๋โหรวเดินเข้าไปดมแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ “ในนี้มีบัวถวายผสมด้วยหรือ?”“เจ้ากินไปเถิด”“อาการบาดเจ็บของเจ้าน่าจะทุเลาลงเพราะยานี้”ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “อาการบาดเจ็บภายในของเจ้าก็มิได้ดีไปกว่าข้าหรอก รีบกินเสีย”อวี๋โหรวจำต้องยอมดื่มยานั้นลั่วชิงยวนนั่งลงข้าง ๆ รินน้ำชาหนึ่งถ้วย แล้วกล่าวว่า “ต่อไปจั๋วฉ่างตงจะต้องหาเรื่องเจ้าอีกเป็นแน่ เจ้าจะปิดบังตนเองอีกมิได้”“ในเมื่อฝีมือของเจ้าทำให้จั๋วฉ่างตงริษยาได้ เช่นนั้นก็อย่าได้เกรงใจนาง!”“ส่วนทางด้านนักบวชระดับสูง ข้าคิดว่านางคงจะให้ความสำคัญกับผู้ที่มีความสามารถ มิใช่ผู้ที่ประจบสอพลอ”นี่คือความเข้าใจที่ลั่วชิงยวนมีต่อเวินซินถงจั๋วฉ่างตงสามารถเป็นคนสนิทข้างกายของนางได้ ย่อมเป็นเพราะจั๋วฉ่างตงมีฝีมือที่แข็งแกร่งในสำนักนักบวช มิใช่เพราะจั๋วฉ่างตงประจบสอพลอเก่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1297
ลั่วชิงยวนคว้าตัวจั๋วฉ่างตง “คุกเข่าลง! ขอโทษ! รับปากด้วยว่าจะมิรังแกนางอีก!”เมื่อเสียงอันดุดันดังขึ้น ทุกคนต่างตกตะลึงจั๋วฉ่างตงมีหรือจะยินยอม ดวงตาแดงก่ำของนางจ้องมองลั่วชิงยวนอย่างเดือดดาล “สารเลว!”เพียะ!ลั่วชิงยวนตบหน้านางอย่างมิปรานี“ข้ามิรังเกียจที่จะตบเจ้าจนกว่าจะยอม”“ยามนี้ตบหน้ายังทนได้ หากบีบให้ข้าใช้ท่วงท่าอื่น ระวังวรยุทธ์ของเจ้าจะไร้ค่า!”ลั่วชิงยวนข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นชาจั๋วฉ่างตงกัดริมฝีปากล่างด้วยความโกรธแค้นและอัปยศอดสูเดิมทีนางเป็นหญิงสาวที่หน้าตางดงาม ทว่ายามนี้กลับถูกลั่วชิงยวนทำร้ายจนยับเยิน แทบจะจำเค้าเดิมมิได้“ข้ามิได้มีความอดทนมากนัก เร็วเข้า!”ยามนี้มีผู้คนมากมายได้ยินเสียงอึกทึกจึงมามุงดูเหตุการณ์น่าตื่นเต้นรวมตัวกันอยู่หน้าประตูเรือนพลางกระซิบกระซาบกัน“ลั่วชิงยวนผู้นี้ช่างกล้าหาญนัก”“จั๋วฉ่างตงไปยั่วโมโหนางอีกแล้วหรือ?”เมื่อได้ยินเสียงจากภายนอก จั๋วฉ่างตงก็แทบจะหลั่งน้ำตา มีผู้คนมากมายมองดูอยู่ นางกลับต้องคุกเข่าขอโทษอวี๋โหรว!ขณะที่ลั่วชิงยวนหมดความอดทนและกำลังจะลงมือจั๋วฉ่างตงก็กลั้นน้ำตาไว้พลางคุกเข่าลง ตรงหน้าอวี๋โหรวอว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1296
จั๋วฉ่างตงเดินออกมาจากห้องนัยน์ตาของลั่วชิงยวนฉายแววมุ่งสังหาร “ที่แท้เจ้าก็มิใช่เต่าหดหัวในกระดองนี่”จั๋วฉ่างตงจ้องมองนางด้วยสีหน้าดุดัน แล้วเดินลงมาอย่างช้า ๆ “ลั่วชิงยวน ข้าขอเตือนให้เจ้าสำรวมตนเสียบ้าง!”กล่าวพลางกวาดสายตามองไปยังคนที่นอนกองอยู่บนพื้น แล้วตวาดเสียงดัง “ปล่อยพวกเขา!”ลั่วชิงยวนบุกเข้ามาทำร้ายคนถึงเรือนของนาง นี่มิใช่การตบหน้านางต่อหน้าธารกำนัลหรอกหรือ!แม้จะพ่ายแพ้ให้แก่ลั่วชิงยวนที่หอรักษ์ดารา แต่ก็มิได้หมายความว่านางจะต้องหวาดกลัวลั่วชิงยวน!ลั่วชิงยวนเตะไปที่คนเหล่านั้น แล้วยอมปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระคนเหล่านั้นกลิ้งตัวลงบนพื้นทีละคนก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนอย่างลนลาน หมายจะหลบไปอยู่ด้านหลังจั๋วฉ่างตงทว่าในเวลานี้เอง ริมฝีปากของลั่วชิงยวนก็ยกยิ้มเย็นเยียบ กระโจนเข้าหาจั๋วฉ่างตงอย่างรวดเร็วแล้วใช้มือคว้าจับที่คอเสื้อของนางจั๋วฉ่างตงขัดขืนโดยสัญชาตญาณ แต่นางได้รับบาดเจ็บ จะเป็นสู้ลั่วชิงยวนได้อย่างไรทันใดนั้นก็ถูกลั่วชิงยวนเหวี่ยงลงกับพื้น แล้วตบหน้าอย่างแรงจนผมเผ้าของจั๋วฉ่างตงยุ่งเหยิงขณะที่ตั้งตัวมิทันเสียงฝ่ามือกระทบใบหน้านั้นหนักแน่น เสียงดังสนั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1295
“ดังนั้น...”“เรื่องเช่นนี้มิได้เกิดขึ้นเพียงครั้งหรือสองครั้ง”“นักบวชระดับสูงไว้วางใจนาง ข้าก็ทำได้เพียงทนรับมือ เมื่อก่อนยังพอขัดขืนได้บ้าง แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าก็เลิกขัดขืนเพราะเสียแรงเปล่า”น้ำเสียงของอวี๋โหรวราบเรียบ ทว่าลั่วชิงยวนได้ฟังแล้วกลับรู้สึกหดหู่ใจ“เป็นเช่นนี้มานานแล้วหรือ? กี่ปีแล้ว?”หรือว่าในตอนที่นางยังอยู่ อวี๋โหรวต้องทนทุกข์ทรมานกับเรื่องเหล่านี้?อวี๋โหรวกลับส่ายหน้า “ข้าก็จำมิได้แล้วว่ากี่ปี”“อาจารย์ของข้าจากไปเสียนานแล้ว ไม่มีผู้ใดคอยช่วยเหลือข้า”“ดังนั้นข้าจึงต้องใช้บัวถวายรักษาอาการบาดเจ็บมาตลอด เพียงแต่ช่วงนี้หาซื้อมิได้แล้ว ข้าจึงเหลือเพียงดอกสุดท้าย”เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกปวดร้าวใจหลายปีมานี้ นางมิเคยสังเกตเห็นความทุกข์ทรมานของอวี๋โหรวเลยเพราะอวี๋โหรวมิเคยปริปากบอกผู้ใด ในสถานที่ที่คนอ่อนแอต้องพ่ายแพ้แก่ผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ ดูเหมือนนางจะรู้ดีว่าบอกผู้ใดไปก็ไร้ประโยชน์หลายปีมานี้นางอดทนมาได้อย่างไรก็มิอาจรู้ได้“จั๋วฉ่างตงบาดเจ็บอยู่แท้ ๆ ยังอุตส่าห์มาหาเรื่องเจ้าอีก ข้าว่านางคงเบื่อหน่ายการมีชีวิตเต็มทีแล้ว”แววตาของลั่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1294
ชายหลายคนก้าวเข้ามารุมทำร้ายอวี๋โหรวในทันทีจั๋วฉ่างตงเปิดกล่องใบหนึ่งออก หมอกดำทมิฬพลันลอยออกมาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “เจ้ายังกล้าสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องของลั่วชิงยวนอีก เห็นทีจะยังมีเรี่ยวแรงอยู่ ข้าคงทรมานเจ้ายังมิพอ”“วันนี้เจ้าจงลิ้มรสภูตผีร้ายแห่งหุบเขาฝังศพให้สาสม”จั๋วฉ่างตงใช้ยันต์แผ่นหนึ่งควบคุมหมอกดำทมิฬให้รวมตัวกันกลางอากาศ แล้วพุ่งเข้าโจมตีอวี๋โหรวอย่างรุนแรงอวี๋โหรวกำลังต้านทานการโจมตีของบุรุษเหล่านั้นอยู่ในชั่วขณะต่อมา หมอกดำทมิฬก็พุ่งเข้าใส่ กระแทกเข้าที่ท้องของนางราวกับจะฉีกร่างนางออกเป็นชิ้น ๆ ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นปราดเข้าจู่โจมหมอกดำทมิฬนั้นทะลุผ่านร่างของนางไปอวี๋โหรวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง เจ็บปวดจนร่างกายสั่นเทา มิอาจลุกขึ้นได้บุรุษเหล่านั้นจับแขนของนางแล้วกระชากให้นางลุกขึ้นหมอกดำทมิฬนั้นพุ่งเข้ากระแทกท้องของนางอีกครั้ง แล้วทะลุผ่านไปอย่างรุนแรงอวัยวะภายในสั่นสะท้านก่อให้เกิดความเจ็บปวดรุนแรง ทำให้อวี๋โหรวสั่นไปทั้งร่าง เจ็บปวดจนริมฝีปากสั่นระริก ใบหน้าซีดเผือดนางไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้ได้เลยเป็นเช่นนี้ซ้
