เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 761
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 762
มันว่างเปล่า!ไม่มีใครเลยสักคน!ลั่วชิงยวนรีบหันไปค้นหาภายในห้อง แต่ไม่มีใครอยู่!ฟู่เฉินหวนก้าวไปข้างหน้ายกภาพวาดขึ้นมา พบว่ามีรูขนาดใหญ่อยู่ที่ผนังด้านหลังเมื่อออกไปก็ได้เห็นสวนหลังบ้านใกล้กับกำแพง ต้นไม้เล็ก ๆ ข้างกำแพงถูกเหยียบย่ำจนหักหมดแล้วทั้งสองไล่ตามไป แต่มิพบร่องรอยของคนผู้นั้นเลย“มีรูอยู่ด้านหลังเตียง ดูเหมือนครั้งก่อนที่เขารอดจากการถูกฆ่าปิดปากก็ใช้ทางนี้หนีออกมาเหมือนกัน!”ฟู่เฉินหวนก็มองไปรอบ ๆ แต่ก็มิพบที่ใดเลย “บุคคลนี้คงต้องรู้อะไรบางอย่าง และตระหนักว่าเขากำลังจะถูกปิดปาก ดังนั้นเขาจึงหลบหนีออกมา”“ผู้ที่เสียชีวิตคือพี่น้องของเขา”“วันนี้เขาวิ่งกลับมาเอาเงิน และอาจจะหนีออกจากซีหยางไปก็เป็นได้”นี่เป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว จะปล่อยให้เขาหนีออกจากซีหยางมิได้!ลั่วชิงยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เช่นนั้นเรากลับกันก่อนเถิด”ฟู่เฉินหวนพยักหน้า และทั้งสองคนก็กลับไปทันทีฟู่เฉินหวนต้องการกลับไปที่โรงเตี๊ยม เพื่อส่งเซียวชูและคนอื่น ๆ ไปแอบค้นหาบุคคลนั้นและเฝ้าประตูเมือง ขณะที่ลั่วชิงยวนต้องการไปที่บ้านตระกูลฟ่าน เพื่อดูสถานการณ์ของลั่วหลางหลาง พวกเขามีจุดมุ่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 763
นางเตะฟ่านซานเหออย่างแรงมิหยุด การทุบตีทำให้เขาต้องก้มหัวและขอความเมตตาหนีออกจากห้องไปทันทีลั่วชิงยวนไล่ตามเขาไปอย่างไม่ลดละ ทั้งต่อยและเตะเขาอย่างดุเดือดนางมิพูดอะไรเพราะนางสวมชุดดำและปิดหน้าปิดตาตนไว้แล้ว“มีคนอยู่ไหม! มีใครอยู่บ้าง!” ฟ่านซานเหอร้องขอความช่วยเหลือด้วยความตื่นตระหนกลั่วชิงยวนเตะฟ่านซานเหออย่างแรง ศีรษะกระแทกพื้นจนสลบไปไอ้สารเลว!ลั่วชิงยวนโกรธอย่างกับตัวเองถูกรังแกเสียเองนางเตะฟ่านซานเหออีกหลายครั้ง ก่อนลากเขาออกจากลานบ้านแล้วโยนเขาเข้าไปในทางเดินด้านในจากนั้นนางก็รีบกลับไปที่เรือนของลั่วหลางหลางลั่วหลางหลางยืนอยู่ที่ประตู มองดูนางอย่างประหม่าและสับสน “เจ้า…”ลั่วชิงยวนถอดผ้าคลุมหน้าออกแล้วพูดว่า “ข้าเอง”ลั่วหลางหลางสะดุ้ง และทันใดนั้นดวงตาของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดง นางเดินเข้ามากอด ซบลงบนไหล่ของลั่วชิงยวน รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่นางกลั้นน้ำตาไว้และมิปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาลั่วชิงยวนลูบหลังลั่วหลางหลาง มิรู้ว่าจะปลอบนางอย่างไรดีหลังจากนั้นไม่นาน อารมณ์ของลั่วหลางหลางก็ค่อย ๆ สงบลง จากนั้นนางก็ดึงลั่วชิงยวนเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู“ไฉนเจ้าจึงแ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 764
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ลั่วชิงยวนก็ตกใจ “เหตุใดเจ้าจึงพูดเช่นนั้น?”ลั่วหลางหลางส่ายหัวด้วยความสับสน “ข้าเองก็มิรู้”“ข้าแค่รู้สึกว่า ตั้งแต่มาถึงซีหยาง หลาย ๆ อย่างก็เริ่มแปลกไป”“ร่างกายของข้าเองก็เหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลง แต่ข้าก็มิเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น”“ตอนที่เราอยู่ที่เมืองหลวง เจ้าก็เห็นว่าเขาใจดีกับข้ามาก เขาเป็นคนจิตใจดี นี่คือสิ่งที่เขาถูกสอนมาตั้งแต่เด็ก ถึงเขาจะเมา แต่เขามิเคยไร้สติขนาดนี้เลย”“ข้ารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป”“ชิงยวน ดูบ้านตระกูลฟ่านทีสิ มีอะไรผิดปกติหรือไม่?”เดิมทีลั่วหลางหลางมิต้องการพูดคำเหล่านี้เพราะลั่วชิงยวนกับท่านอ๋องเพิ่งจะรักใคร่กันอย่างมีความสุข นางมิอยากทำให้ลั่วชิงยวนลำบากแต่คืนนี้เกิดเรื่องขึ้นจนลั่วชิงยวนมาพบเข้า ดังนั้นนางจึงตัดสินใจพูดออกมาลั่วชิงยวนขมวดคิ้วและคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพูดว่า “ข้าจะลองหาจังหวะดู”“แต่ตระกูลฟ่านอันตรายเกินไปสำหรับเจ้า ไปพักกับข้าที่โรงเตี๊ยมเถิด”ลั่วหลางหลางปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “แบบนั้นมิได้หรอก เจ้ากับท่านอ๋อง..."ลั่วชิงยวนเพียงแค่โน้มตัวเข้าไปในหูของนางแล้วกระซิบ “คราวนี้เรามีสิ่งอื่นที่ต
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 765
ลั่วชิงยวนมาที่ห้องของลั่วหลางหลางและถามถึงคนคนหนึ่ง “เจ้ารู้จักหลิ่วซิ่งเอ๋อร์จากหออี้ชุนหรือไม่?”ในวันแรกที่ตนไปบ้านตระกูลฟ่าน ครั้นได้พบกับเฉินซวนอี๋ นางได้กล่าวถึงบุคคลนี้การแสดงออกของลั่วหลางหลางเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ไฉนเจ้าจึงรู้เกี่ยวกับนางด้วย?”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ฟ่านซานเหอเคยไปหอนางโลมมาหรือไม่?”ลั่วหลางหลางดูเศร้าและอธิบายช้า ๆ“หลิ่วซิ่งเอ๋อร์และฟ่านซานเหอพบกันก่อนเฉินซวนอี๋เสียอีก ข้ามิอยากนอนกับเขาก็เพราะเหตุนี้”ลั่วหลางหลางพูดพร้อมกับจับชายกระโปรงของนางโดยมิรู้ตัวมันน่าอายเหลือเกินที่ต้องพูดคำเหล่านี้จากปากของนางเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ความโกรธในใจของลั่วชิงยวนก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง “ตอนที่เขามาที่ซีหยางครั้งแรก เขาไปที่หอนางโลมหรือ?”ลั่วหลางหลางตอบว่า “หออี้ชุนเป็นหอนางโลมที่ใหญ่ที่สุดในซีหยาง นักร้องและนักเต้นล้วนน่าทึ่ง เขาถูกคนตระกูลเสวี่ยพาไปที่นั่น บอกเพียงว่าที่นั่นเป็นเพียงภัตตาคารเท่านั้น”“หลังจากนั้น เขาก็บอกข้าว่าเขามิได้ทำอะไรเลย”“ข้าก็เชื่อเขา”“จนกระทั่งต่อมาหลิ่วซิ่งเอ๋อร์มาที่ประตูบ้าน และขอให้ข้าไถ่ตัวนาง และพานางเข้าจวนเพราะนางตั้งครรภ์”เม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 766
เมื่อได้ยินคำตอบนี้ ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึงฟู่เฉินหวนกำลังหมายความว่าอย่างไร?นางเหมาะที่จะเป็นพระชายามากกว่าลั่วเยวี่ยอิง ขณะที่ลั่วเยวี่ยอิงเป็นคนที่อยู่ในใจเขา นี่ฟังดูสอดคล้องกันอย่างไรลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิดเมื่อเห็นท่าทางครุ่นคิดของนาง ฟู่เฉินหวนก็ได้แต่คิดกับตัวเองว่า คำพูดของเขาชัดเจนพอแล้วหรือไม่?ลั่วชิงยวนคงจะเข้าใจในความหมายนั้นเมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็มองออกไป รู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก ฝ่ามือของเขาก็เหงื่อซึมเล็กน้อยบรรยากาศในรถม้าเริ่มแปลกไปลั่วชิงยวนคิดฟุ้งซ่านอยู่ในใจ กระทั่งมาถึงหออี๋ชุน นางก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำเช่นไรต่อไปทั้งสองลงจากรถม้าและมุ่งหน้าไปยังประตูหออี๋ชุนเนื่องจากลั่วชิงยวนแต่งตัวเป็นสตรี นางจึงถูกคนจากหออี๋ชุนขวางเอาไว้“แม่นางผู้นี้ ที่นี่คือหอนางโลม มิใช่สถานที่ดื่มกิน แม่นางควรไปที่อื่นจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นแม่นางจะหวาดกลัวเอาได้”สตรีหลายคนหัวเราะเย้าแหย่“ข้ารู้ว่านี่คือหอนางโลม ในเมื่อร้านเปิดทำการ มีเหตุผลใดที่จะมิต้อนรับลูกค้าที่เป็นสตรีเล่า?” ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆสาว ๆ ตกใจเล็กน้อยและมองไปที่ลั่วชิงยวนเขาพูดติด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 767
“ช่างน่าอิจฉาจริง ๆ!”ฟู่เฉินหวนยังคงสงบ แต่ในใจรู้สึกพอใจมากลั่วชิงยวนรีบเรียกพวกสาว ๆ ให้มารวมกัน“มาคุยเรื่องธุรกิจกันเถอะ”“หอฝูเสวี่ยและหอเจาเซียงยังสามารถรับคนเพิ่มได้ วันนี้ได้พบกับพวกเจ้าถือว่าเป็นวาสนา”เมื่อถึงจุดนี้ สาว ๆ หลายคนแทบจะกลั้นความตื่นเต้นไว้มิไหวคนหนึ่งลังเลและพูดว่า “แต่เราขายตัวเองให้กับหออี๋ชุนแล้ว”ลั่วชิงยวนพูดอย่างใจเย็น “มิสำคัญ ข้าสามารถไถ่ตัวพวกเจ้าได้” “จริงหรือ?”“พระชายา หากท่านต้องการสิ่งใดก็ถามข้าได้เลย!”ลั่วชิงยวนกวักนิ้วเรียกพวกนางให้เข้ามาใกล้นางถามขึ้น “มีคนชื่อหลิ่วซิ่งเอ๋อร์อยู่ที่นี่บ้างหรือไม่?”ทันทีที่คำพูดดังกล่าวหลุดออกไป เด็กผู้หญิงหลายคนก็ตกใจเล็กน้อยจากนั้นพวกนางก็พยักหน้า“หลิ่วซิ่งเอ๋อร์อยู่กับฟ่านซานเหอ คุณชายใหญ่ตระกูลฟ่านและตั้งครรภ์ นางเกือบจะได้ไถ่ตัวออกไปแล้ว”“แต่แล้วเฉินซวนอี๋ก็เข้ามาก่อความวุ่นวาย นางให้ยาขับเด็กแก่หลิ่วซิ่งเอ๋อร์ หลิวเซียงเอ๋อจนถึงตอนนี้ยังต้องรักษาตัวอยู่เลยเจ้าค่ะ”“หมอบอกว่า อาการบาดเจ็บทางร่างกายสาหัสมาก รักษาตัวไปเรื่อย ๆ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาครึ่งปีจึงจะฟื้นตัวได้ และยังต้องกิน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 768
ทุกคนตกใจและไล่ตามนางไป“พระชายา พระชายา อย่านะเจ้าคะ!”“นี่เป็นความผิดของฟ่านซานเหอ มิเกี่ยวอะไรกับหลิ่วซิ่งเอ๋อร์!”“นางน่าสงสารพอแล้ว พระชายา โปรดปล่อยนางไปเถิดเจ้าค่ะ”ลั่วชิงยวนพูดอย่างเย็นชา “ข้าต้องพาหลิ่วซิ่งเอ๋อร์ออกไป หากเจ้ายังต้องการไปที่หอฝูเสวี่ยก็แค่หุบปากเสีย!”พวกนางมิสามารถหยุดลั่วชิงยวนได้ ดังนั้นพวกนางจึงเลิกล้มความพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมคนในหออี๋ชุนหลายคนเห็นฉากนี้แม้แต่แม่เล้าแห่งอี๋ชุนหยวนก็ยังรีบมา นางจะปล่อยให้ลั่วชิงยวนพาคนออกไปง่าย ๆ ได้เยี่ยงไรกลุ่มคนมาล้อมรอบ แต่ลั่วชิงยวนเตะพวกเขาออกไปทีละคน ด้วยแรงผลักดันอันฮึกเหิม“วันนี้ข้าจะเอานางผู้นี้ไป! หากใครมิกลัวตายก็ดาหน้าเข้ามา!”ลั่วชิงยวนคว้าข้อมือของหลิ่วซิ่งเอ๋อร์ไว้แน่นจนหลิ่วซิ่งเอ๋อร์เจ็บปวด ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความทรมาน แต่นางก็มิสามารถดิ้นหลุด และถูกลากไปในตอนแรก มีคนต้องการหยุดนาง แต่ในฝูงชนเกิดกระซิบกันว่า “นี่คือพระชายาอ๋อง ท่านอ๋องก็อยู่ข้างหลังนาง ใครกล้าขวาง ก็มิต่างจากหาเรื่องตาย”ฟู่เฉินหวนเอามือไขว้หลังแล้วเดินตามลั่วชิงยวนไปอย่างช้า ๆแม้ว่าเขาจะมิได้พูดอะไรสักคำ แต่ใครก็สาม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 769
หลิ่วซิ่งเอ๋อร์ดูตื่นตระหนกและก้มหน้าลงเมื่อเห็นสายตาหลบเลี่ยงในดวงตาของนาง ก็รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น“ข้า… ข้ามิรู้ บางทีข้าอาจฟังผิด...”หลิ่วซิ่งเอ๋อร์พูดติดอ่างและปกปิดเรื่องราวมิเก่งสักนิดปฏิกิริยาของนางเปิดเผยทุกสิ่งอย่างไรก็ตาม ลั่วชิงยวนมิรีบร้อน เพราะนางรู้ว่าอวี๋ซวี่หลินจะมาหาหลิ่วซิ่งเอ๋อร์แน่ ดังนั้นนางจึงเพียงรอให้อวี๋ซวี่หลินมาหานางถึงที่เองหลังท้องฟ้งมืดมิด เสียงกรีดร้องในสวนหลังบ้านยังคงดำเนินต่อไป จือเฉากรีดร้องขณะดื่มยาเพื่อบรรเทาอาการเจ็บคอของตัวเองในบางครั้ง เซียวชูจะเฆี่ยนหุ่นไล่กาด้วยแส้สองสามครั้งด้วยสิ่งเหล่านี้มีเพื่อสร้างภาพลวงตาว่าหลิ่วซิ่งเอ๋อร์ถูกลงโทษอย่างรุนแรงแน่นอนว่าอวี๋ซวี่หลินซึ่งซ่อนตัวอยู่ในตรอกด้านนอกโรงเตี๊ยมก็แทบทนฟังมิได้อวี๋ซวี่หลินใช้โอกาสตอนที่เซียวชูไปทานอาหารเย็น แอบเข้าไปในโรงเตี๊ยมหวังจะช่วยเหลือหลิ่วซิ่งเอ๋อร์แต่สิ่งที่เขาเห็นเมื่อเปิดประตู มิใช่หลิ่วซิ่งเอ๋อร์ที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเลือด แต่กลับเป็นภาพของจือเฉาที่กำลังดื่มน้ำอยู่เมื่อตระหนักว่าเขาติดกับดัก อวี๋ซวี่หลินจึงหันหลังกลับและวิ่งหนีไปแต่เขาจะหนีไปได้เย
บทล่าสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
