Share

บทที่ 244

Author: หว่านชิงอิ๋น
last update Last Updated: 2023-12-29 16:00:01
ลั่วชิงยวนอยู่ทางทิศไม่ไกลของหญิงสาว เมื่อนางเห็นหมาป่าตัวนั้นกระโจนเข้าไปหาหญิงสาว

จึงพุ่งเข้าไปช่วยโดยมิทันคิด

นางกอดหญิงสาวกลิ้งหลบอย่างแรง จนทั้งคู่ตกลงไปในพุ่มไม้

หมาป่าตัวนั้นตะครุบเข้ามา แต่เพราะการกีดกันจากต้นไม้ จึงช่วยยื้อเวลาให้กับลั่วชิงยวน

ชายผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างไว เดิมทีเขาอยากช่วยหญิงสาวผู้นี้ แต่กลับถูกลั่วชิงยวนตัดหน้าเสียก่อน

เขายกธนูขึ้น และยิงสังหารหมาป่าตัวนั้น

หมาป่าล้มชักกระตุก จากนั้นจึงขาดใจตาย

ลั่วชิงยวนมุดออกมาจากในพุ่มไม้ นางเห็นว่าดวงตาของหมาป่าแดงก่ำ และดูแปลก ๆ ไป นางอยากขึ้นหน้าไปดู แต่ถูกชายตรงหน้าห้ามไว้ก่อน “แม่หญิง อันตราย อย่าเข้าใกล้เลย!”

ลั่วชิงยวนเก็บสายตากลับมา กวาดมองชายหนุ่มทีหนึ่ง แม้จะเป็นการแต่งตัวของนายพราน แต่หว่างคิ้วของเขาเต็มไปด้วยไอดุร้าย ผู้ที่มือเคยเปื้อนเลือดเท่านั้นจึงจะเป็นเช่นนี้

และคนตรงหน้าท่าจะเปื้อนเลือดมามาก ไอโลหิตอาฆาตจึงชัดเจนเช่นนี้

ของแบบนี้ มิควรปรากฏบนใบหน้าของนายพรานคนหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม อาจเป็นไปได้เช่นกันที่นักฆ่าเปลี่ยนอาชีพมาเป็นนายพราน

หญิงสาวที่ชื่อฉูฉู่รีบเดินขึ้นหน้า “แม่หญิง ขอ
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 245

    ลั่วชิงยวนกลับอยากรู้ว่าซ่งเชียนฉู่ประสบอะไรมามากกว่า นางจึงถามอย่างสงสัย “หลังจากที่เจ้าหนีออกจากในถ้ำได้ เหตุใดจึงไม่จากที่นี่ไป หากหนีหมู่บ้านนั้นไปไกล คงมิมีใครนำเจ้าไปสังเวยเทวาภูผาอีก” ฟังถึงตรงนี้ หว่างคิ้วของซ่งเชียนฉู่เผยเป็นแววหวาดกลัว นางกำชายเสื้อไว้แน่นพร้อมตอบ “อันที่จริง ข้าหนีออกไปมิได้…” “ราวกับถูกเหนี่ยวรั้ง…” เมื่อซ่งเชียนฉู่พูด เสียงของนางสั่นคลอนเล็กน้อยและแฝงไปด้วยความผวา แต่สวี่ชิงหลินที่อยู่เบื้องหลังกลับกล่าว “ข้าจะพาเจ้าออกไปให้ได้!” ลั่วชิงยวนได้ยินจึงรู้สึกสงสัย นางมองซ่งเขียนฉู่พร้อมถาม “หนีออกไปมิได้งั้นรึ?” ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า “ทุกครั้งที่ข้าออกไป เมื่อถึงเส้นทางทางออก ข้าจะกลับมาอยู่ที่เดิม คล้ายกับผีบังตา” “พวกเราจึงได้แต่หลบอยู่ในจวน” ลั่วชิงยวนไตร่ตรองและพยักหน้า นางก็ว่าตั้งแต่วันแรกที่นางมาถึงในเรือน นางก็รู้สึกถึงกลิ่นไอพิลึก นอกจากสองคนนี้ ยังมีอย่างอื่นอีกดังที่นางคิด แต่นางยังคงรู้สึกประหลาดใจ หากสิ่งนั้นคิดจะกระทำบางอย่างต่อซ่งเชียนฉู่จริง ๆ นางจะยืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างปลอดภัยอีกงั้นหรือ? การที่พวกนางหลบอยู่ในจวนมันปลอดภัย

    Last Updated : 2023-12-29
  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 246

    ลมราตรีพัดมา เสียงกุกกักเหล่านั้นได้กลับมาอีกครั้ง และเสียงในคืนนี้ ดังยิ่งกว่าคืนอื่น ๆ โดยเฉพาะฝั่งเรือนเล็ก ถึงกับมีเสียงกรีดร้องส่งมา เสียงนั้นวุ่นวายจนฟังดูมิสมจริง ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ ๆ ลมแรงพัดให้ประตูห้องโยกเยก เสียงที่ดังมา ราวกับมีคนกำลังผลักประตูจากด้านนอก จือเฉากลัวจนกอดแขนลั่วชิงยวนไว้แน่น “พระชายา นี่มัน…” ลั่วชิงยวนตบมือนางเบา ๆ “ข้าออกไปตรวจดูเอง” “เจ้าอยู่ในห้องอย่าวิ่งไปที่อื่น” จือเฉารู้สึกกังวล ”พระชายา…” “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว” ลั่วชิงยวนตบบ่าของนางเป็นการปลอบ จากนั้นจึงเปิดประตูเดินออกไปคนเดียว นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วชิงยวนออกจากห้องตอนกลางดึกหลังมาอยู่ที่จวนนอกเมือง ลมหนาวด้านนอกแฝงไปด้วยไอมืดครึ้ม พัดให้ตะเกียงใต้ชายคาสั่นคลอนไปมา เสียงใบไม้ดังขึ้นซ่า ๆ จวนกว้างที่เปลี่ยวร้างบัดนี้ยิ่งเหมือนจวนผีสิงเข้าไปทุกที ลานหน้าจวนมิมีสิ่งใด เสียงนี้ส่งมาจากทางเรือนเล็ก ลั่วชิงยวนก้าวฝีเท้ามั่นคงไปทางเรือนเล็ก จากนั้นจึงเห็นร่องรอยคดเคี้ยวบนพื้นเป็นจำนวนมาก นางขมวดคิ้ว นี่มันงู! บัดนี้ภายในเรือน สวี่ชิงหลินกำลังปกป้องซ่งเชียนฉู่ เขาใช้ด

    Last Updated : 2023-12-29
  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 247

    ลั่วชิงยวนยังไม่ทันตอบ สวี่ชิงหลินกลับลุกขึ้นอย่างแรง เขาดึงตัวซ่งเชียนฉู่ไปไว้ด้านหลังด้วยขาที่กะเผลก พร้อมกล่าว “อย่าเชื่อนาง! ผู้หญิงคนนี้มีปัญหา!” สวี่ชิงหลินระแวงลั่วชิงยวนพร้อมกล่าว “พวกเราซ่อนตัวอยู่ที่นี่หลายวัน งูเหล่านั้นมิกล้าเข้ามาสักคืน หรือเข้าก็เข้าเพียงตัวสองตัว เหตุใดคืนนี้จึงมากหลายเช่นนี้!” “และพอนางปรากฏ ฝูงงูก็สลายตัวทันที! นี่มันพิลึกเกินไป!” ลั่วชิงยวนเองก็อธิบายไม่ถูกกับเรื่องที่นางมาแล้วฝูงงูสลายตัวไป นางจึงพูดได้เพียง “หากข้าประสงค์ร้ายต่อพวกเจ้า ฝูงงูคงมิหายไปเสียหรอก” ซ่งเชียนฉู่ฟังแล้วดวงตาเป็นประกาย นางเดินขึ้นหน้า “ขอบคุณแม่นางลั่วมาก” “คืนนี้ขออภัยที่รบกวนแม่นางลั่วด้วย” ซ่งเชียนฉู่ค่อนข้างเชื่อใจลั่วชิงยวน เพียงแต่ลั่วชิงยวนนั้นลึกลับมาก เรื่องในคืนนี้เองก็ประหลาดมากจริง ๆ “ไม่เป็นไร ดึกแล้วพวกเจ้าพักผ่อนเถอะ อย่างอื่นพวกเราค่อยว่ากันวันพรุ่งนี้” ลั่วชิงยวนพูดจบจึงจากไป ซ่งเชียนฉู่รีบคุกเข่าตรวจดูข้อเท้าของสวี่ชิงหลินที่ถูกงูกัด พร้อมกล่าว “โชคดีที่งูนี้มิมีพิษ เดี๋ยวข้าทายาให้เจ้า ก็น่าจะไม่เป็นไรแล้ว” “ได้สิ” จากนั้นซ่งเชียนฉู

    Last Updated : 2023-12-29
  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 248

    เปรี้ยง… เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น เงายาวนั้นแวบผ่านกลางฟ้ามืดอย่างรวดเร็ว เข็มทิศสั่นคลอนอย่างรุนแรง มิได้สั่นคลอนเพราะต้องการตักเตือน แต่เป็นการสั่นคลอนเพราะถูกข่ม “เทวาภูผา…” สิ่งนี้ราวกับมิมีใจที่จะมาทำร้าย มิฉะนั้นจวนนอกเมืองคงมิสงบหลายวันเช่นนี้ แต่มันก็ยังไม่ล้มเลิก ราวกับต้องการตัวซ่งเชียนฉู่จริง ๆ ขณะที่นางกำลังคิด หน้าประตูมีร่างคนปรากฏขึ้น คนที่มาใบหน้าทรุดโทรม ใต้ตาดำคล้ำ สีหน้าซีดเผือดเต็มไปด้วยความผวา “แม่นางลั่ว…” ซ่งเชียนฉู่ยืนอยู่หน้าประตู หลังเสียงฟ้าผ่า สายฝนก็โหมกระหน่ำ และตกลงจากฟ้าอย่างรุนแรง ลั่วชิงยวนดึงซ่งเชียนฉู่เข้าห้อง จากนั้นปิดประตูลง “แม่นางซ่งนั่งเถอะ” ซ่งเชียนฉู่นั่งลง มองไปทางลั่วชิงยวน และจับแขนของนางไว้อย่างเกรงกลัว “แม่นางลั่ว ข้า… ข้า…” ซ่งเชียนฉู่มิรู้ว่าควรเอ่ยปากอย่างไร ลั่วชิงยวนกลับตบหลังมือของนาง มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มมั่นใจ รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความอ่อนโยนและมั่นคง ทำให้หัวใจของซ่งเชียนฉู่สงบลงทันใด “สีหน้าของแม่นางซ่งมิดีนัก หลายวันมานี้เจ้าคงตื่นกลัวเกินเหตุ และนอนไม่หลับกระมังเจ้าแอบมาหาข้า โดยปิดบังสวี่ชิงหลินใช

    Last Updated : 2023-12-29
  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 249

    นั่นเป็นถึงสมุนไพรที่หาได้ยาก เป็นสมุนไพรที่มีเงินก็หาซื้อไม่ได้! หากมีโสมเก้าบุษบันอมตะ โรคอ้วนท้วมของนางก็จะสามารถรักษาให้หายได้อย่างรวดเร็ว! มองดูสายตาที่จริงจังของซ่งเชียนฉู่ ในใจของลั่วชิงยวนยิ่งรู้สึกตกตะลึง แม่นางซ่งตรงหน้ามิได้ตื่นกลัวถึงขั้นนั้น นางเพียงใช้ความกลัวเป็นข้ออ้างเพื่อมาจับชีพจร ดูท่าวิชาแพทย์ของแม่นางซ่งจะมิธรรมดา และแม่นางซ่งคงดูออกนานแล้วว่านางติดพิษ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่มากพอ จึงจะได้รับความช่วยเหลือ แม่นางซ่งช่างฉลาดเสียจริง เล่ห์เหลี่ยมของนางมิน่าเกลียดชัง ในทางตรงกันข้าม ลั่วชิงยวนรู้สึกชอบมาก! ลั่วชิงยวนตบโต๊ะอย่างเด็ดขาด “ได้! ตกลงกันเช่นนี้!” นัยน์ตาของซ่งเชียนฉู่ประกายแสง นางลุกขึ้นคำนับลั่วชิงยวน “แม่นางลั่ว ขอบคุณท่านมาก!” ลั่วชิงยวนหรี่ตาลง ในตาของนางมีแววเลศนัย ยอมเอาโสมเก้าบุษบันอมตะมาเป็นข้อแลกเปลี่ยน ซ่งเชียนฉู่ต้องพบกับปัญหาใหญ่ขนาดไหนกันแน่ เกรงว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องปิดบังนางอยู่ ลั่วชิงยวนกระตุกมุมปาก “แม่นางซ่ง ข้ามีคำถามมากมาย หลังเรื่องราวถูกจัดการ ท่านตอบข้าตามความจริงได้หรือไม่?” ซ่งเชียนฉู่ชะงัก จากนั้นพยักหน้าอ

    Last Updated : 2023-12-29
  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 250

    คิดได้ดังนี้ ลั่วเยวี่ยอิงจึงพูดสั่งทาสใบ้ “เจ้า ปล่อยข่าวที่ซ่อนตัวของหญิงสาวผู้นั้นให้กับชาวบ้าน หาคนยุยงให้ชาวบ้านจับตัวลั่วชิงยวนไปสังเวย” “หากหลังสังเวยแล้วนางมิตาย เจ้าก็หาทางกำจัดลั่วชิงยวนทิ้งเสีย” ถึงเวลาต่อให้มีคนสืบหาการตายของลั่วชิงยวน นั่นก็เป็นการกระทำของชาวบ้าน มิเกี่ยวข้องกับนางแม้แต่นิด ลั่วชิงยวนต้องตายอย่างสิ้นเชิง แผนการในเมืองหลวงของนางจึงจะสำเร็จ! …… ฝนตกติดกันสองวัน เสียงฝนรุนแรง กลบเสียงกุกกักเหล่านั้นจนสิ้น คืนนี้ จือเฉาหลับลึกเป็นพิเศษ เพราะที่ได้ยิน มีเพียงแค่เสียงฝนหยดลงพื้น แต่ลั่วชิงยวนกลับนอนไม่หลับ นางกำลังคิด เหตุใดผู้นั้นจึงยังไม่มาหานางอีก นางให้ยันต์กับซ่งเชียนฉู่ มิว่าจะเป็นงูหรือคนนั้น ก็น่าจะเข้าใกล้ซ่งเชียนชู่มิได้ คนนั้นมิควรจะมาหานางอย่างโกรธเคืองหรือ? เหตุใดทั้งวันผ่านไป ยังคงเงียบสงัดเช่นนี้ ยิ่งสงบ ในใจลั่วชิงยวนยิ่งรู้สึกไม่ดี นางกำลังคิด จู่ ๆ ด้านนอกกะพริบเป็นแสงสายฟ้า ส่องให้เงานอกห้องสว่างวาบ และตกอยู่ในสายตาของลั่วชิงยวนแทบจะทันที หัวใจของนางบีบรัด แต่นางก็สงบลงอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงควันเล็ดลอดเข้ามาตามซ

    Last Updated : 2023-12-30
  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 251

    พวกเขากล้าหาญมิเบา! รู้หรือว่าสิ่งที่อยู่ในเขานี้คืออะไร ถึงได้คิดจะชิงดีงู แต่คิดถึงการที่พวกเขาหลอกใช้ซ่งเชียนฉู่ในการเอาดีงูแล้ว บางทีอาจรู้อะไรจริง ๆ ก็ได้ เพียงแต่เช่นนี้ ซ่งเชียนฉู่ก็อันตรายแล้วสิ พวกเขาจะเริ่มแผนภายในสองวันนี้ นางต้องรีบบอกเรื่องนี้ให้กับซ่งเชียนฉู่! เพื่อให้ซ่งเชียนฉู่ระวังสวี่ชิงหลิน! แต่แล้ววินาทีที่นางลุกขึ้นเตรียมจะจากไป จู่ ๆ ก็มีสายฟ้าผ่าลงมา ส่องจนรอบด้านสว่าง “ใครกัน?!” คิ้วของสวี่ชิงหลินขมวดแน่น เขารีบกลับไปหยิบดาบในมุ้ง สวมใส่หมวกฟาง และลงเขาไปอย่างไว ลั่วชิงยวนเรียกได้ว่าวิ่งหนีลงเขาด้วยความเร็วสูง นางรู้ว่าสวี่ชิงหลินตามมาอยู่ด้านหลัง เมื่อสายฟ้ากะพริบ นางเห็นร่างของสวี่ชิงหลินที่ยืนอยู่บนสันเขา นางวิ่งกลับไปอย่างหอบ ๆ ในใจของนางบีบเกร็ง หากสวี่ชิงหลินรู้ว่านางแอบฟังความลับของพวกเขาไป นางต้องถูกฆ่าปิดปากแน่! นางวิ่งกลับไปในจวนอย่างเร็ว ถอดผ้าคลุมแขวนไว้บนกำแพงใต้ชายคา เพราะฝนตกหนัก สายฝนจึงถูกพัดไปโดนกำแพง ผ้าคลุมฟางจะหยดน้ำนั้นก็เป็นเรื่องปกติ จากนั้นถอดรองเท้าออก ถือไว้ในมือ เขย่งเท้าเดินเข้าห้องไป มิหลงเหลือน้ำฝนและรอย

    Last Updated : 2023-12-30
  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 252

    ในจวนก็อาศัยกันแค่นี้ หรือจะเป็นซ่งเชียนฉู่? เขาเดินเข้าไปในเรือนอย่างไว มาถึงในห้องของซ่งเชียนฉู่ แง้มประตูมองผ่านช่อง คนบนเตียงยังคงหลับพริ้ม ในห้องลั่วชิงยวนมิใช่ซ่งเชียนฉู่ เช่นนี้ที่เพิ่มมาคนหนึ่ง คือใครกัน? …… ภายในห้อง ข้างหูดังขึ้นเป็นเสียงลมหายใจมั่นคง ลั่วชิงยวนรู้สึกสบายใจมากขึ้น นางพลิกตัวนอนตะแคง คิดว่ารอให้ฟ้าสว่างจึงค่อยหาโอกาสบอกซ่งเชียนฉู่ แต่จู่ ๆ นางพบว่า เหตุใดผ้าห่มที่มุมเตียงจึงตุงขึ้น นางขนหัวลุกขึ้นมาในทันที มีคนเข้ามานอนเพิ่มหรือ? นางลุกขึ้นนั่งอย่างแรง และกระชากผ้าห่มออก ที่ตกสู่สายตา มีเพียงเตียงโล่ง ๆ ที่ไม่มีอะไรทั้งนั้น! แต่กลับมีไอเหน็บหนาว ขณะเดียวกัน บนข้อมือของนางมีความรู้สึกเย็นเฉียบส่งมา เกล็ดงูค่อย ๆ ลูบผ่านผิวหนังของนาง นางมิกล้าขยับแม้แต่นิด และควักยันต์สีเหลืองออกมาจากในอ้อมอก และเปิดผ้าห่มออกอย่างแรง งูตัวนั้นอ้าปากกว้างและตะครุบเข้ามาหานาง สายตาของลั่วชิงยวนเย็นยะเยือก นางยกมือไปจับโดยมิมีความเกรงกลัวแม้แต่นิด นางจับงูไว้อย่างเด็ดขาด และแปะยันต์ลงไป ควันดำกระจายตัวออกกลางอากาศ งูตัวนั้นขัดขืนพักหนึ่ง จากนั้นบ

    Last Updated : 2023-12-30

Latest chapter

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1205

    เหตุใดแคว้นหลีจึงส่งกองทัพมากะทันหันฟู่อวิ๋นโจวเอ่ยถาม “ท่านมหาปราชญ์ ท่านเชี่ยวชาญด้านนี้ พอจะทำนายผลลัพธ์ได้หรือไม่?”“ควรจะรับมืออย่างไร”ขุนนางทั้งหลายต่างมองไปที่ลั่วฉิง ลั่วฉิงไม่มีทางเลือก จึงได้แต่กัดฟันกล่าวว่า “เรื่องนี้... ทำนายได้ แต่หม่อมฉันต้องการเวลาเพคะ”ฟู่อวิ๋นโจวมีสีหน้ากังวล และถามว่า “ท่านมหาปราชญ์ต้องการเวลานานเพียงใด?”ลั่วฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวว่า “สามวันเพคะ!”สิ้นคำพูดของนาง หลายคนก็แสดงความมิพอใจ“สามวันหรือ? ซีหลิงอยู่ห่างจากเมืองหลวงราวพันลี้ สามวันกว่าจะบอกผลลัพธ์ จะทันการณ์ได้อย่างไร”“ก่อนหน้านี้พระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการก็มิได้ใช้เวลานานถึงเพียงนั้น”“ใช่ ท่านมหาปราชญ์คงจะมิค่อยมีความสามารถมากถึงเพียงนั้นกระมัง”คำพูดนี้ทำให้ลั่วฉิงหน้าซีดเผือด“สองวัน อย่างเร็วที่สุดก็ต้องสองวัน!” ลั่วฉิงกัดฟันกล่าวในตอนนี้ ฟู่เฉินหวนกล่าวอย่างใจเย็น “แคว้นหลีส่งกองทัพมาโดยมิทราบสาเหตุ ข้าคิดว่าตอนนี้ควรส่งคนไปเจรจากับแคว้นหลีโดยด่วน”“ระหว่างนั้นก็ส่งกองกำลังไปเสริมอย่างลับ ๆ ด้วย อย่าได้พึ่งพาแต่ผลการทำนายของท่านมหาปราชญ์”“หากผลลัพธ์ออกมาแล้ว

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1204

    เมื่อเฉินชีได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงักแล้วยกยิ้มมุมปาก เดินมาที่หน้าต่าง พิงกำแพงพลางกอดอก “เจ้าจะให้ข้าช่วยเจ้าในฐานะที่เจ้าเป็นใคร?”ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “นักบวชระดับสูง”ดวงตาของเฉินชีลุกโชนด้วยประกายร้อนแรง “อาเหลา ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจจะไปกับข้าแล้วหรือ?”ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชาและเย่อหยิ่ง “กลับแคว้นหลีก็ได้ ข้าบอกแล้วว่าให้เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่ง”“แคว้นหลีจะมีนักบวชระดับสูงได้เพียงผู้เดียวเท่านั้น”เฉินชียกยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่งอย่างนอบน้อม “อย่าว่าแต่เรื่องเดียวเลย สิบเรื่อง ร้อยเรื่อง เฉินชีก็ยินดีทำเพื่อนักบวชระดับสูงทั้งสิ้น!”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองเขาด้วยแววตาที่ลึกล้ำถึงแม้เฉินชีจะบ้าแต่ก็มิใช้คนโง่เขลา เขาทำอะไรตามอำเภอใจแต่ก็คงมิยอมสยบต่อนางง่าย ๆ เช่นนี้การเปลี่ยนท่าทีเช่นนี้ทำให้นางมิค่อยเชื่อถือ“เจ้าฟังเรื่องที่ข้าจะให้เจ้าทำก่อนค่อยตอบรับก็ยังมิสาย”เฉินชีลุกขึ้นมองนางด้วยแววตาเป็นประกาย “ท่านนักบวชต้องการให้ข้าทำสิ่งใด?”“ข้าต้องการให้เจ้ายกทัพไปตีซีหลิง”“แต่ห้ามสู้รบกันจริง ๆ ห้ามทำร้ายราษฎร”เฉ

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1203

    ใจของลั่วชิงยวนร้อนรุ่มดั่งไฟสุม นางพยายามดิ้นรนสุดแรง “ปล่อยข้านะ!”“ฟู่เฉินหวน ท่านช่างไร้หัวใจอะไรเยี่ยงนี้!”ทว่าฟู่เฉินหวนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย มิสะทกสะท้านแม้แต่น้อยเมื่อเห็นแม่นมเติ้งใกล้จะทนมิไหวแล้ว น้ำตาลั่วชิงยวนก็เอ่อคลอ“หม่อมฉันจะมิออกจากเรือนแล้ว หม่อมฉันจะมิออกจากห้องแล้ว ได้หรือไม่!”นางมองฟู่เฉินหวนด้วยดวงตาแดงก่ำ พยายามวิงวอนขอร้องในที่สุดนางก็ยอมก้มหน้าลง“ขอท่านไว้ชีวิตนางด้วยเถิดเพคะ!” ลั่วชิงยวนคุกเข่าลงอย่างอ่อนแรงแววตาฟู่เฉินหวนมืดมนเดิมทีลั่วชิงยวนคิดว่าเมื่อนางขอร้องแล้ว ฟู่เฉินหวนคงจะไว้ชีวิตแม่นมเติ้งแต่ฟู่เฉินหวนกลับมีแววตาเย็นชา “นางเป็นบ่าวของตำหนัก มิใช่บ่าวของเจ้า นางขัดคำสั่งข้า สำหรับข้าแล้ว ไม่มีคำว่ายกโทษ”น้ำเสียงเย็นเยียบของเขาเป็นดั่งหนามแหลมทิ่มแทงหัวใจของลั่วชิงยวนลั่วชิงยวนตกตะลึงนางโกรธจนตะโกนลั่น “ฟู่เฉินหวน!”ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว นัยน์ตาฉายแววหงุดหงิดขณะกล่าวเสียงเย็น “พาตัวนางไป”องครักษ์จับตัวลั่วชิงยวนแล้วลากออกไปฟู่เฉินหวนมองนางเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาเย็นชา “หากเจ้ายังท้าทายข้าอีก จะต้องมีคนตายมา่กกว่านี้แน่”แ

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1202

    ครั้นลั่วชิงยวนถูกพากลับมายังเรือนพวกองครักษ์ก็ปล่อยตัวนาง นางจึงทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นด้วยความอ่อนล้า“พระชายา! พระชายา!”จือเฉารีบรุดเข้ามาประคอง แต่พลั้งมือไปโดนแขนนางเข้า จึงสะดุ้งโหยงรีบชักมือกลับ “พระชายา แขนของท่าน...”ลั่วชิงยวนยันกายลุกขึ้นโดยอาศัยจือเฉาพยุงเดินเข้าห้องไปอย่างเชื่องช้าเมื่อนั่งลงบนเก้าอี้ นางก็จับแขนข้างที่หักนั้นไว้พลางกัดฟันแน่นก่อนจะออกแรงดันกระดูกให้เข้าที่ความเจ็บปวดแล่นริ้วราวกับจะขาดใจ น้ำตาของนางแทบไหลรินจือเฉากลั้นน้ำตาไว้มิอยู่ “พระชายา... เหตุใดท่านอ๋องจึงโหดเหี้ยมเช่นนี้ ลงพระหัตถ์หนักหนาเกินไปแล้ว...”ทันใดนั้นลั่วชิงยวนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่อกพลันไอออกมามิหยุด จือเฉารีบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เมื่อไอเสร็จ ลั่วชิงยวนก็พบว่าผ้าเช็ดหน้าเต็มไปด้วยเลือด...จือเฉาตกใจมาก “บ่าวจะไปตามซูโหยวให้ไปเชิญหมอหลวงมาเจ้าค่ะ”แต่ลั่วชิงยวนกลับบอกว่า “มิต้อง อย่าทำให้เขาเดือดร้อนเลย”หากฟู่เฉินหวนรู้ว่าซูโหยวช่วยนางคงจะโกรธมากเป็นแน่“แล้วแผลของพระชายาเล่าเจ้าคะ?”ลั่วชิงยวนรินน้ำชา “ยังมีสมุนไพรเหลืออยู่มิใช่หรือ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”จากนั้นนางก็หยิบส

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1201

    ในชั่วพริบตา ลั่วชิงยวนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หลังเพราะถูกกดลงบนกำแพงเท้าของนางลอยขึ้นจากพื้นความรู้สึกหายใจมิออกทำให้นางดิ้นรนสุดกำลัง“ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา! ใครอนุญาตให้เจ้าแตะต้องของของข้า!”ลั่วชิงยวนพยายามพูด “ฟู่เฉินหวน...”นางหายใจมิออกแล้วนัยน์ตาของฟู่เฉินหวนฉายแววเย็นชาขณะจับนางเหวี่ยงออกไปร่างลั่วชิงยวนตกกระแทกพื้นเสียงดังสนั่นกลิ้งไปหลายตลบแล้วกระอักเลือดออกมาอวัยวะภายในสั่นสะเทือน ปวดร้าวไปทั่วร่าง“ฟู่เฉินหวน ลั่วฉิงกับไทเฮาร่วมมือกัน สิ่งที่ไทเฮาให้ท่านอาจถูกลั่วฉิงปลอมแปลง จดหมายนั้นอาจเป็นของปลอมก็ได้!”ลั่วชิงยวนรีบอธิบายความคิดของตนเองฟู่เฉินหวนเดินเข้ามาด้วยความโกรธ เขาจับนางขึ้นมาแล้วมองนางด้วยสายตาเหี้ยมโหด “ถึงตอนนี้แล้วยังจะมาหลอกลวงข้าอีกรึ?”“ลายมือท่านแม่ของข้า ข้าจะจำมิได้เชียวหรือ!”พูดจบ ลั่วชิงยวนก็ถูกเหวี่ยงออกจากห้องร่างกระแทกพื้นหิมะแขนข้างหนึ่งถูกทับจนเกิดเสียงดังกร๊อบแขนหลุดจากข้อต่อแล้ว“โอ๊ย...” ลั่วชิงยวนร้องเสียงหลง หน้าซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มไปหน้านางใช้มือข้างเดียวพยุงตัว พยายามลุกขึ้นอย่างยากล

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1200

    ลั่วฉิงใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์มิเป็นด้วยฐานะของนาง เป็นไปมิได้ที่จะใช้มิเป็นลั่วชิงยวนเบิกตากว้างลั่วฉิงมิได้ใช้มิเป็น แต่ใช้มิได้ต่างหาก!นางพกเข็มทิศนี้ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก อาจารย์บอกว่าเป็นของที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของนางหลังจากที่นางตายแล้วเกิดใหม่เข็มทิศนี้ก็ยังคงติดตัวนางมา ย่อมมิใช่ของธรรมดาสามัญแน่นอนดังนั้น เข็มทิศนี้อาจจะยอมรับนางเป็นเจ้าของแล้ว คนอื่นจึงใช้มิได้เมื่อคิดได้ดังนั้น ลั่วชิงยวนก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างลั่วฉิงได้เข็มทิศไปก็ไร้ประโยชน์ฟู่เฉินหวนถาม “หากไม่มีเข็มทิศนี้ เจ้าก็ทำนายอะไรมิได้เลยหรือ?”ลั่วฉิงยกยิ้ม “แน่นอนว่ามิใช่เช่นนั้น”“เช่นนั้นก็มิเห็นเป็นอะไร เจ้าแค่ทำนายสิ่งที่เจ้าทำนายได้ แล้วก็จะค่อย ๆ ได้รับความไว้วางใจเอง”ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าเคร่งขรึม ขณะกล่าวเสียงเย็น “ข้าทะเลาะกับนางไปแล้ว หากจะหลอกลวงนางอีกก็ต้องแสร้งทำดีด้วย”“ข้ามิอยากทำเรื่องน่ารังเกียจเช่นนั้น”หัวใจของลั่วชิงยวนพลันเจ็บแปลบเขาบอกว่าการทำดีกับนางเป็นเรื่องน่ารังเกียจ...ลั่วชิงยวนรู้สึกเจ็บปวด นางกำเสื้อแน่น มิกล้าส่งเสียงแล้วค่อย ๆ เดินจากไปคำพูดเหล่านั้นดังก้อ

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1199

    ลั่วชิงยวนที่ถูกขังไว้สองวันเริ่มรู้สึกอึดอัดราวกับถูกจองจำในคุกหิมะตกหนักติดต่อกันหลายวันยิ่งทำให้นางรู้สึกหดหู่เมื่อหิมะเริ่มเบาบางลงนางจึงออกมานั่งที่เก้าอี้ในเรือนสัมผัสกับความเย็นยะเยือกที่โปรยปรายลงบนใบหน้า“พระชายา ระวังจะเป็นหวัดนะเจ้าคะ”จือเฉานำกาน้ำชาอุ่นมาวางไว้บนโต๊ะข้าง ๆ แล้วรินใส่ถ้วยให้นางไอร้อนจากน้ำชาช่วยเพิ่มความอบอุ่นในวันหิมะตกอันหนาวเหน็บจือเฉานั่งอยู่ข้าง ๆ เหม่อมองท้องฟ้าด้วยความกังวล “พระชายา เหตุใดท่านอ๋องจึงใจร้ายกับท่านเช่นนี้เจ้าคะ”“ก่อนหน้านี้เป็นเพราะมีลั่วเยวี่ยอิงที่คอยยุแยง บัดนี้ลั่วเยวี่ยอิงก็ตายไปแล้ว เหตุใดท่านอ๋องจึงยังเป็นเช่นนี้ ระหว่างท่านอ๋องกับพระชายามีเรื่องเข้าใจผิดกันหรือเจ้าคะ?”ลั่วชิงยวนก็มิอาจเข้าใจได้เริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อใดกันตั้งแต่ที่นางถูกเฉินชีจับตัวไปบนเขาหรือไม่สิ น่าจะเริ่มตั้งแต่เรื่องของฟู่จิ่งหานตอนที่ฟู่เฉินหวนตัดสินใจจัดการกับฟู่อวิ๋นโจว เขาเข้าวังไปหลายวันแล้วเมื่อกลับมาก็หย่ากับนางแต่เกิดเรื่องอะไรขึ้นในวัง แม้แต่จักรพรรดิสูงสุดก็มิยอมบอกนางหรือบางทีอาจจะมิรู้เหมือนกันวันนี้แม่นมเติ้งเป

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1198

    เขามีสีหน้าเย็นชาขณะกล่าวเสียงเรียบ “กลับตำหนักกับข้า”ลั่วชิงยวนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจึงให้จือเฉาเก็บข้าวของตามฟู่เฉินหวนออกจากวังเมื่อขึ้นรถม้า ฟู่เฉินหวนก็สั่งสารถีให้กลับตำหนักทันทีทั้งยังเร่งให้รีบกลับด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยดูเหมือนจะหงุดหงิดอยู่รถม้าแล่นไปอย่างรวดเร็ว ลั่วชิงยวนถูกเขย่าโคลงเคลงจนตัวแทบปลิว แต่ก็ยังพยายามทรงตัว มิเอ่ยคำใดจนกระทั่งรถม้ามาถึงหน้าตำหนักลั่วชิงยวนจึงสังเกตเห็นรอยแดงบนใบหน้าของฟู่เฉินหวนนางยกมือขึ้น แตะใบหน้าเขาเบา ๆ “ใบหน้าของท่านเป็นอะไรไป?”ฟู่เฉินหวนคว้าข้อมือของนางไว้แล้วจ้องมองด้วยสายตาคมกริบ “มิใช่เพราะเจ้าหรอกรึ!”ลั่วชิงยวนชะงักไปชั่วพริบตานั้น ฟู่เฉินหวนก็กระชากนางลงจากรถม้าอย่างแรง ทำให้นางเกือบล้มนางเดินเซ แต่ก็ยังถูกฟู่เฉินหวนลากเข้าไปในตำหนักฟู่เฉินหวนเดินอย่างรวดเร็ว ทั้งร่างเต็มไปด้วยโทสะราวกับพยายามอดกลั้นมานานลั่วชิงยวนจึงตระหนักได้ว่าเขาคงถูกจักรพรรดิสูงสุดลงโทษมิเช่นนั้นรอยแดงบนใบหน้าเขาจะมาจากไหนเมื่อมาถึงลานด้านใน นางก็สะบัดตัวหลุดจากฟู่เฉินหวน“ท่านจะทำอะไร!”ทันใดนั้น ฟู่เฉินหวนก็บีบคางน

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1197

    ผ่านไปครู่หนึ่ง เซิ่งไป่ชวนก็มาถึงลั่วชิงยวนพยุงตัวลุกขึ้นนั่งเซิ่งไป่ชวนเห็นเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ บนหน้าผากนาง จึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “พระชายารู้สึกหนาวหรือไม่ขอรับ?”ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างแผ่วเบา “ข้ามิเป็นอะไร มิต้องตรวจชีพจรแล้ว ข้าจะเขียนใบเทียบยาให้ เจ้าช่วยไปหยิบยาให้หน่อย”เซิ่งไป่ชวนพยักหน้า เขาย่อมเชื่อมั่นในฝีมือแพทย์ของลั่วชิงยวนจึงมิฝืนใจเพียงแต่กล่าวว่า “เห็นอาการของพระชายาทรงทรุดลงทุกวัน เกรงว่าจะเป็นเพราะความวิตกกังวล พระชายาควรปล่อยวางบ้าง”“เพื่อรักษาพระวรกายให้แข็งแรงขอรับ”ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ขอบคุณหมอหลวงเซิ่ง”“ข้าจะระมัดระวัง”ขณะที่กำลังสนทนากัน ก็พลันได้ยินเสียงตวาดดังมาจากด้านนอก“ว่ากระไรนะ! สั่งลงไป ผู้ใดกล้าพูดถึงเรื่องนี้อีกให้ตัดหัวได้เลย!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยด้วยความสงสัย นางจึงสวมรองเท้าเดินออกไปจือเฉานำผ้าคลุมมาสวมให้นางเห็นจักรพรรดิสูงสุดกำลังโมโหอยู่ใต้ชายคา“เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความอยากรู้จักรพรรดิสูงสุดกล่าวว่า “ไม่มีอะไร เจ้าไปพักผ่อนเถิด ข้ามิได้ดุใครมานานแล้วเลยลองฝึกฝนดู”จากนั้นจักรพรรดิสูงสุด

DMCA.com Protection Status