LOGINShare
บทที่ 995
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 996
จั๋วซือหรานขี้เกียจจะพูดไร้สาระกับนาง จึงเอ่ยแค่ว่า "แม่ข้าอัธยาศัยดี จนอาจทำให้พวกท่านเข้าใจว่าข้าก็พูดจาง่ายเหมือนาง แต่ความเป็นจริงจะทำให้พวกท่านผิดหวังแน่"เสียงนางเย็นลงมาทีละนิดๆ "ดังนั้นทางที่ดีก็ภาวนาไว้ว่าให้น้องชายข้าปลอดภัย ไม่เช่นนั้น..."นางหยวนได้ยินนางพูดถึงตรงนี้แล้วก็หยุดไปหลังจากนั้น อิฐหินที่นูนออกมาก้อนหนึ่งบนกำแพงข้างๆ นาง ก็ถูกบดเป็นผงภายใต้พลังนิ้วของนาง ร่วงกราวลงกับพื้น"ข้าจะให้ท่านตายแล้วก็ฟื้นกลับมา แต่ไม่ใช่ทุกครั้งที่จะมีอารมณ์แบบนี้" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น ปัดๆ ผงฝุ่นบนมือออก ไม่พูดอะไรอีก กลอกตามองไปทางเซี่ยหมิงอี้ "ลุงใหญ่ ออกมากับข้าเถอะ"เซี่ยหมิงอี้เดิมทีก็กำลังคิด ว่าจะอธิบายกับหลานสาวที่เก่งกาจคนนี้ของเขาอย่างไรดีว่าตนเองไม่รู้เรื่องนี้เลย ไม่รู้เรื่องด้วยจริงๆคิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันเอ่ยปาก นางก็เรียกเขาออกมาเสียแล้วเซี่ยหมิงอี้ไม่พูดอะไรเยอะ แค่เดินตามนางออกไปจากคุกเงียบๆหลังออกมา เซี่ยหมิงอี้จึงกลั่นกรองคำพูดออกมาคำหนึ่ง "หราน...ใต้เท้าโหว เรื่องนี้ข้าไม่รู้เรื่องด้วยจริงๆ"กระทั่งคำเรียกก็ยังเปลี่ยนเสียใหม่จั๋วซือหรานมองเขาผาดหนึ่ง "ลุ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 997
"หราน หรานหราน..." เซี่ยหมิงอี้ตระหนักได้ถึงแผนล่วงหน้าของเซี่ยหมิงหยวน ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็คือตระกูลเซี่ยเสียหาย ขนาดที่เขาพูดจาก็ยังตะกุกตะกักขึ้นมาแล้วสีหน้าจั๋วซือหรานยังพอไหว ไม่ได้ปั้นยากอย่างที่เขาคิดเอาไว้น้ำสเียงนางฟังแล้วนิ่งมาก ไม่มีอารมณ์ตื่นเต้นอะไรเลย เอ่ยขึ้นว่า "ลุงใหญ่ไม่ต้องเครียดไป ขอแค่เรื่องนี้ท่านไม่ได้ร่วมด้วย ข้าจะไม่ย้ายความโกรธไปหาหาคนบริสุทธิ์แน่นอน"เซี่ยหมิงอี้อ้าปากพะงาบ ท้ายสุดจึงได้แค่ถอนหายใจจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นว่า "เอาล่ะ ดังนั้นพวกเราก็มาหารือเรื่องธุรกิจดีกว่า รอคุยทางนี้กับท่านเสร็จ ข้ายังมีธุรกิจอื่นต้องคุยอีก ถึงจะไปที่สำนักเมฆาวารีได้อย่างวางใจ"เซี่ยหมิงอี้ได้ยินคำพูดนาง รู้สึกแค่ว่า ยอดเยี่ยมมากจริงๆจั๋วซือหรานร่างแผนรายละเอียดธุรกิจวัตถุดิบยาเอาไว้แล้ว เดิมทีแค่ให้เซี่ยหมิงอี้อ่านสักรอบก็พอยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีจั๋วซือหรานก็ยอมลดกำไรที่จั๋วให้กับตระกูลเซี่ยไปไม่น้อยเพียงแต่ว่าพอผ่านเรื่องของเสี่ยวหวาย การยอมลดให้ที่เตรียมไว้แต่เดิมจึงไม่คิดจะลดให้แล้วยิ่งไปกว่านั้นการฆ่าคนมันทำร้ายจิตใจ ดังนั้นพูดจาก็ต้องให้ชัดเจนจั๋วซือหรานพูดเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 998
"ได้" เซี่ยหมิงอี้พยักหน้า คิดๆ จึงถามขึ้นมาอย่างทนไม่ไหวหรานหราน แล้วป้ารองเจ้ากับคนใช้พวกนั้น...จั๋วซือหรานยิ้มเรียบๆ "เรื่องนี้ลุงใหญ่ไม่ต้องกังวล ท่านพักผ่อนในเรือนอย่างวางใจก็พอ เหล่าคนใช้จะดูแลท่านอย่างดี ส่วนป้ารอง...?" อีกเดี๋ยวข้าจะพาไปด้วยกัน ถ้าเสี่ยวหวายไม่เป็นไรก็จบเรื่อง แต่ถ้าเสี่ยวหวายเป็นอะไรขึ้นมา พวกเขาทั้งตระกูลจะต้องตายไปด้วยกันเซี่ยหมิงอีได้ยินน้ำเสียงนางและเห็นใบหน้านางตอนที่นางพูด กระทั่งมีรอยยิ้มจางๆ ออกมาด้วย!แค่คำง่ายๆ ไม่กี่คำ ก็กำหนดความเป็นความตายของพวกเซี่ยหมิงหย่วนแล้วในใจก็อดทอดถอนออกมาไม่ได้ เซี่ยหมิงหย่วนครั้งนี้เตะกับแผ่นเหล็กเข้าอย่างจังเลย...จั๋วซือหรานหลังจากจัดการธุรกิจนี้จนชัดเจนแล้ว ก็ใช้เวลาอีกหนึ่งวันหนึ่งคืน อ่านบัญชีของตระกูลจั๋วไปรอบหนึ่งบัญชีที่ยุ่งเหยิงต่างๆ ทำเอานางปวดหัวมากหลังจากเอาพวกที่ทำบัญชียุ่งเหยิงนั่นเข้ามา ในห้องโถงบรรพบุรุษตระกูลจั๋ว เสียงแส้กับเสียงกรีดร้องก็ดังก้องไปทั้งวัน...จั๋วอวิ๋นฉีหิ้วดคมเดินมาส่งนางที่ประตู ถอนหายใจเอ่ยขึ้นว่า "เสียวจิ่ว ลำบากเจ้าเสียแล้ว"จั๋วซือหรานเอียงตาเหลือบมองเขา ไม่ได้แสดงออก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 999
จั๋วอวิ๋นฉีได้ยินคำพูดนางก็ตกตะลึง เอ่ยขึ้นทันที่ว่า "เขาเคยมาหาเจ้าหรือ?"จั๋วซือหรานหัวเราะเสียงเรียบ "แค่นั้นที่ไหน เข้ามาขอข้าแต่งงานด้วยนะ"จั๋วอวิ๋นฉีตาเบิกกว้าง "เสียวจิ่ว เจ้าต้องระวังคนคนนี้ไว้ หลังจากที่ข้าออกจากตระกูลจั๋ว อยู่ที่พรมแดนใต้มานาน ดังนั้นจึงค่อนข้างได้ยินกิตติศัพท์เขามา""เนื่องจากได้รับการสืบทอดวิชากู่วิชาพิษจากของหุบเขาหมื่นพิษมาตั้งแต่เด็ก พอสัมผัสกับพิษกู่ต่างๆ เป็นเวลานาน นิสัยก็เปลี่ยนไปเป็นแปลกประหลาด อารมณ์แปรปรวน อันตรายมาก""ยิ่งไปกว่านั้น เขากับเฟิงเหยียนก่อนหน้านี้ก็เหมือน..." จั๋วอวิ๋นฉีเดิมทีไม่คิดจะเอ่ยถึงเฟิงหราน เพื่อไม่ให้ไปยั่วอารมณ์ของเสียวจิ่วตอนนี้พอพูดชื่อนี้ขึ้นมา ก็เหลือบมองไปยังสีหน้าของจั๋วซือหรานสีหน้ากลับเป็น...ไม่แสดงท่าทีใดเลยกระทั่งเขาพูดถึงตรงนี้แล้วหยุดลงมา ยังเห็นสายตาจั๋วซือหรานที่มองเข้ามา มีการเฝ้ารออยู่ด้วยซ้ำราวกับกำลังถามว่า 'กับเฟิงหรานเหมือนอะไร หลังจากนั้นล่ะ?'จั๋วอวิ๋นฉีเดาว่าอารมณ์ของเสียวจิ่วไม่น่าได้รับผลกระทบอะไร บางทีอาจจะไม่ได้ส่งผลกระทบมากก็เลยเอ่ยต่อว่า "ข้าก็แค่ได้ยินมา ปันอวิ๋นก่อนหน้านี้เคย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1000
รวมถึงฮั่วจือโจวกับฮั่วชิงหยวนสองพี่น้องจากตระกูลฮั่วด้วย มารวมกันหมดแล้ว"ลองชิมดู" จั๋วซือหรานชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะฮั่วชิงหยวนน้ำชายแทบจะไหลออกมาแล้ว กินอย่างมีความสุขจั๋วซือหรานไม่ได้กิน แค่นั่งดื่มชาอยู่ข้างๆ บอกกับพวกเขาว่า "รายการอาหารข้าร่างไว้ให้แล้ว พวกเจ้าให้พ่อครัวทำออกมา ถึงอย่างไรตอนนี้พวกเจ้าก็ได้ชิมแล้ว มีรสชาติอย่างไรก็จำไว้หน่อย ถ้าพ่อครัวทำออกมาแล้วรสชาติไม่ถูกต้อง พวกเขาจะได้ตอบสนองทัน""ถ้าหากพวกเจ้าตอบสนองไม่ได้ ยืนยันว่าทำถูกแล้ว หรือไม่ต่างกันมากนัก แค่อร่อยก็พอ" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นคนอื่นยังพอว่า แต่ฮั่วจือโจวกับเจี่ยงเทียนซิง พอได้ยินคำพูดจั๋วซือหราน ก็ยกตาขึ้นมองนางเจี่ยงเทียนซิงขมวดคิ้ว "ท่าทางเหมือนฝากฝังนี่มันอะไรกัน? จะไปไหนรึ?"ฮั่วจือโจวขมวดคิ้วถาม "ไปพื้นที่ศักดินาหรือ? ไปเร็วขนาดนี้เชียว?"จั๋วซือหรานตอบเสียงเรียบ "พื้นที่ศักดินาเดี๋ยวก็ต้องไป แต่ว่าตอนนี้มีเรื่องเร่งด่วนกว่านั้น"หลงซ่งที่อยู่ข้างๆ เช็ดๆ ปาก บอกกับฮั่วจือโจวกับเจี่ยงเทียนซิงว่า "น้องชายของแม่นางถูกลักพาตัวไปแล้ว พาไปที่สำนักเมฆาวารี ไม่รู้ว่าพาตัวไปทำอะไร มีอันตรายหรือไม่ แม
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1001
ฮั่วจือโจวพอได้ยินคำนี้ของจั๋วซือหราน ก็รู้ว่าไม่มีอะไรที่ต้องพูดมากอีก จึงบอกว่า "เช่นนั้น ก็ขอให้แม่นางเดินทางราบรื่นล่วงหน้าเลยแล้วกัน อวิ๋นหลิวเองก็มีโรงน้ำชาโรงเตี๊ยมของตระกูลฮั่วอยู่ ข้าจะแจ้งไปก่อนล่วงหน้า ถ้าเจ้าต้องการข่าวสารล่ะก็ให้ไปที่โรงน้ำชาตระกูลฮั่วได้เลย""ขอบคุณมาก" จั๋วซือหรานยิ้มตาโค้ง"เกรงใจไปแล้ว" ฮั่วจือโจวเอ่ยตอบ "พวกเราในเมื่อร่วมมือกันอย่างมีความสุข ก็ถือว่าเปห้นเพื่อนกันแล้วสิ""มีเหตุผล" จั๋วซือหรานพยักหน้า "เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เลือกมาร่วมมือกับพวกเจ้าเป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง""อื๋อ?" บนหน้าฮั่วจือโจวมีรอยยิ้มเผยออกมา บนใบหน้าสุขุมแต่ไหนแต่ไรของเขา ก็ยังหวั่นไหวขึ้นมาเพราะรอยยิ้มนี้ "เจ้าไม่ได้เลือกตระกูลฮั่วหรอกหรือ?"เขาคิดมาตลอดว่าที่จั๋วซือหรานเลือกคือตระกูลฮั่ว ตนเองเป็นแค่คนที่นางคิดว่ามีปากมีเสียงในตระกูลฮั่วได้พอดีเท่านั้นจนตอนที่ได้ยินจั๋วซือหรานพูดคำนี้ ฮั่วจือโจวถึงได้เข้าใจขึ้นมา"แน่นอนว่าไม่ใช่อยู่แล้ว ที่ข้าเลือกก็คือเจ้า" จั๋วซือหรานเข้าใจว่าสายตามองคนของตนเองถือว่าใช้ได้อยู่ ไม่ได้ถือว่าแม่นยำนัก แต่ก็ถือว่าได้ผิดเสียทีเดียวครั้งแต
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1002
อันที่จริงก็รู้ว่าตนเองไม่ค่อยมีประโยชน์ ช่วยอะไรไม่ได้เลย แล้วยิ่งเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อลูกสาวจั๋วซือหรานไม่ได้อะไรกับเรื่องนี้นัก นางยิ้มกุมมือท่านแม่ไว้ เอ่ยว่า "ท่านแม่ ไม่เป็นไร ข้าไม่เคยรู้สึกว่าท่านกับเสี่ยวหวายเป็นความยุ่งยากของข้า และไม่รู้สึกว่าพวกท่านสร้างภาระให้ข้าด้วย มีแค่ท่านกับเสี่ยวหวายที่เป็นแรงผลักดันให้ข้าพยายามมาโดยตลอด"ตนเองตอนเพิ่งมาถึงโลกที่แปลกหน้านี้ โลกทั้งใบราวกับจงใจมาทำร้ายตนเองมีแค่ท่านแม่กับน้องชาย ที่ตนเองไม่สามารถปล่อยวางได้ไม่ว่าจะเวลาไหน จุดนี้ก็จะไม่เปลี่ยนพอได้ยินคำพูดที่เข้าใจเหตุผลของลูกสาว เซี่ยอวิ๋นเหนียงก็ยิ่งรู้สึกแย่ พ่อแม่ที่เป็นห่วงลูก ก็มักจะปวดใจกับเรื่องที่ลูกเข้าใจเหตุผลต่างๆ ยิ่งลูกเข้าใจมาก ก็ยิ่งทำให้เป็นห่วงกังวลมากถึงอย่างไร การเข้าใจเหตุผลคำนี้ แม้จะมีความหมายในแง่บวก แต่สำหรับคนที่เข้าใจเหตุผลแล้ว กลับไม่ใช่คำที่ดีอะไรนัก เพราะคนยิ่งเข้าใจเหตุผล ก็จะยิ่งเผชิญกับความอยุติธรรมบนโลกมากขึ้นเซี่ยอวิ๋นเหนียงออกแรงเช็ดน้ำตาจั๋วซือหรานเห็นท่านแม่เป็นเช่นนี้ จึงถอนใจออกมา "ท่านแม่ ไม่ต้องเป็นห่วง สำนักเมฆาวารีเดิม
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1003
"เพราะพลังวิญญาณพ่ข้า แม่ของเฟิงเหยียนถึงคลอดเขาออกมาได้หรือ?" จั๋วซือหรานถามเซี่ยอวิ๋นเหนียงคิดๆ "ถึงแม้จะพูดแบบนี้ได้ ถึงอย่างไรพ่อของเจ้าตอนนั้นถ้าหากไม่ได้ช่วยนางไว ก็คงไม่มีเฟิงเหยียนแล้ว แต่...คุณสมบัติร่างกายของเฟิงเหยียนก็เหมือจะมีอะไรอยู่ ถึงอย่างไร...หลังจากที่นางคลอดเฟิงเหยียน ก็มีชีวิตต่อไม่ได้เสียแล้ว"เซี่ยอวิ๋นเหนียงถอนหายใจ "หลักๆ คือ น่าจะมีแค่พ่อเจ้าที่เข้าใจ ต้องโทษที่ข้าตอนนั้นไม่ถามเขาให้มากกว่านี้หน่อย ถ้ารู้ว่าเจ้าจะมาพัวพันกับซื่อจื่อเฟิงลึกซึ้งขนาดนี้ ตอนนั้นข้าคงถามให้มันชัดเจนไปแล้ว..."เซี่ยอวิ๋นเหนียงมีนิสัยอ่อนโยนแข็งแกร่ง เป็นแบบฉบับของภรรยาและแม่ที่ดี สำหรับเรื่องเหล่านี้ ตอนที่สามียังอยู่ จึงไม่ได้ไปสนใจอะไรเป็นพิเศษจั๋วซือหรานเองก็ฟังออก ว่าท่านแม่น่าจะเพราะไม่ได้ผ่านเรื่องนั้นด้วยตนเอง สิ่งที่รู้ก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่มาจากปากท่านพ่อเท่านั้นดังนั้นพูดจึงพูดอย่างจับต้นชนปลายไม่ได้ ตามหลักการคงทำให้คนฟังรู้สึกงงไปหมด แต่ในหูของจั๋วซือหรานกลับต่างออกไปเพราะนางรู้เรื่องมากมายที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตาของตระกูลเฟิง ดังนั้น ข้อมูลจึงร้อย
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1263
ท่าทีของเฟิงเหยียน ไม่ถือว่ากระตือรือร้นมากนัก กระทั่งค่อนข้างเย็นชาด้วยซ้ำแต่ก็เป็นเรื่องปกติ หลังจากที่เขาออกจากสำนักในตอนนั้น ก็ไม่ได้มีความฮึกเหิมเหมือนสมัยครั้งยังเด็กอีกมักจะเย็นชา และมักจะเฉยเมยปันอวิ๋นเม้มริมฝีปาก เข้าใจถึงสาเหตุนั้นสภาพการณ์ตอนที่เฟิงเหยียนออกจากสำนักครั้งนั้น เขาเองก็รู้เป็นอย่างดีต่อให้จนถึงตอนนี้ ก็ยังจดจำได้อย่างชัดเจนเพราะเฟิงเหยียนถูกทรยศเป็นคนแรก ดังนั้น ตอนนั้นพวกเขาก็อยู่ในฐานะคนที่ยังไม่ถูกทรยศอันที่จริง จะมากน้อยก็ยังมีความสงสัยว่าถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็คงไม่เข้าใจอยู่พวกเขารู้สึกว่าเฟิงเหยียนทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ เป็นเฟิงเหยียนที่ไม่รู้จักบุญคุณพวกเขารู้สึกว่า เป็นเฟิงเหยียนที่ทำไม่ถูกเฟิงเหยียนเป็นคนอกตัญญูจนต่อมา ต่อมาของต่อมา ทุกคนทยอยกันเดินบนเส้นทางของเฟิงเหยียน ใครก็หนีไม่พ้นการทรยศหรือใช้ประโยชน์ทั้งนั้นตามหลักแล้วควรจะยอมรับชะตากรรมอย่างที่เคยเตือนเฟิงเหยียนเอาไว้ในตอนนั้น และมองว่าสิ่งนั้นเป็นการบ่มเพาะและการให้ความสำคัญจากสำนักแต่เพระาอะไร...ถึงได้ดีใจกันขึ้นมาไม่ได้เลยและหลังจากนั้นอีก แต่ละคนก็ทร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1262
ดังนั้นเขาจึงยังไม่กล้าไปกอดนางไว้แบบนี้ตลอด คอยอยู่ด้วยเงียบๆแต่เขากลับไม่ง่วงเลย ไม่ได้หลับ ไม่ได้ปิดตาด้วยแค่มองนางเงียบๆ สัมผัสถึงความร้อนในตัวนางกับชีพจรนางกระทั่งตัวเขาเองก็ยังบอกไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่ก็มีความรู้สึกอย่างหนึ่ง...รู้สึกสงบใจอย่างมากราวกับว่า ทั้งหมดเปลี่ยนเป็นสมบูรณ์แบบแล้วทั้งที่ความทรงจำในอดีตยังไม่กลับคืนเข้าที่ แต่ความรู้สึกนี้ เหมือนสลักประทับอยู่ในจิตวิญญาณอย่างไรอย่างนั้น ยากที่จะลบเลือนจนกระทั่งลมหายใจของจั๋วซือหรานมั่นคงแล้ว สีหน้ายิ่งมีประกายแดง สภาพดีขึ้นมากแล้วเขามองไปที่คราบเลือดแห้งกรังเหล่านั้นบนใบหน้าจั๋วซือหราน รู้สึกเสียดแทงตาเหลือเกินจึงได้เคลื่อนไหวเบาๆ เดินออกไปด้านนอก กำชับคนรับใช้ให้เตรียมน้ำร้อนมาไม่ให้คนรับใช้เข้ามาปรนนิบัติ แต่เขาหิ้วถังน้ำเข้ามาเองเขาอุ้มนางมาแช่ในถังน้ำ คอยสระชำระเส้นผมนางทีละเล็กทีละน้อย เช็ดคราบเลือดบนผิวนางออกอาบตัวนางจนสะอาดหมดจด อุ้มกลับไปบนเตียง ใช้ผ้าห่มห่อตัวนางจากนั้นจึงใช้พลังวิญญาณธาตุไฟบริสุทธิ์ เป่าผมนางจนแห้งและเพราะมีกลิ่นอายของเขาห่อหุ้มอยู่ จั๋วซือหรานจึงหลับลึกอย่างสบาย ไม่ตื
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1261
พลังศักดิ์สิทธิ์หงส์แดงที่บริสุทธิ์ที่สุด ถูกส่งผ่านเข้ามาอย่างนั้นจั๋วซือหรานมีความรู้สึกเหมือนตนเองถูกแช่ไว้ในน้ำอุ่น เป็นความรู้สึกที่สบายอย่างที่สุดในลำคอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความสบายยิ่งไปกว่านั้น คนเราก็เหมือนจะเป็นเช่นนี้เดิมทีก็ไม่ได้รู้สึกว่าตนเองลำบากยากเย็นอะไรนักแต่ตอนที่ร่างกายสามารถผ่อนคลายลงมาได้ ไม่รู้สึกเจ็บปวดทรมานอีกแล้วพอย้อนคิดไปถึงความยากลำบากเหล่านั้นก่อนหน้า กลับรู้สึกว่าตนเองน่าสงสารขึ้นมาจั๋วซือหรานตอนนี้ก็รู้สึก ว่าตนเอง...ไม่ค่อยได้รับความเป็นธรรมเท่าไรชายคนนี้ เจ้าคนสมควรตายนี่มีสิทธิ์อะไร?มีสิทธิ์อะไรกัน?"..." ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บที่ปลายลิ้นเขาขมวดคิ้ว รสชาติคคาวหวานของเลือดแผ่ซ่านในร่องฟันของทั้งสองคนเขามองหญิงสาวตรงหน้า ก็เห็นแววตาของนางมีความหงุดหงิดอยู่หน่อยๆแล้วยังมีสีหน้าท้าทายอีกด้วยดูเหมือนจะจงใจกัดปลายลิ้นเขา น่าจะโมโหเอาการชายหนุ่มไม่ครางออกมาเลย ราวกับไม่รู้สึกเจ็บอย่างไรอย่างนั้นยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ใส่ใจ ปลายลิ้นยังโถมใส่นางอย่างเร่าร้อนรุนแรงถ้านางอยากได้ ก็ต้องแล้วแต่นางจั๋วซือหรานดูจนใจหน่อยๆ แต
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1260
เหมือนว่าความทรมานทั้งหมดก่อนหน้านี้ ไม่ได้ทรมานอะไรขนาดนั้นและไม่รู้ว่าเจ้าโง่นี้ใช้แรงกระแทกนางมากแค่ไหน...มีหลายครั้ง ที่นางรู้สึกได้ว่า ในมิตินี้เหมือนสั่นไหวขึ้นมาราวกับวิญญาณของนางที่ถูกขังอยู่ในมิติ จะถูกดันกลับเข้าไปที่เดิมเลยจั๋วซือหรานถลึงตาโตขึ้นหน่อย จ้องมองมิติที่โยกไหวหน่อยๆรู้สึกหมดคำจะพูดแมงมุมน้อยงึมงำขึ้นมาข้างๆ "นายท่าน...ในนี้มัน...ร้อนจัง..."จั๋ซซือรหานมองไปทางเหล่าสัตว์อสูรของตนเอง มองออกไม่ยาก พวกมันเหมือนเริ่มมึนๆ จะหลับกันแล้ว พอเห็นแบบนี้ ก็เหมือนจะไม่ได้แตกต่างอะไรนักกับสถานการณ์ครั้งที่แล้วเพียงแต่ครั้งที่แล้ว ตนเองถูกทำจนเกือบจะสลบไปและตอนนี้ ตนเองถูกทำ...จนใกล้จะตื่นขึ้นมาแล้วผู้ชายคนนี้...ร้ายกาจจริงๆนี่มันช่าง....สัมผัสแนบเนื้อบนตัวนางมีเหงื่อบางๆ ชั้นหนึ่ง ผิวที่เคยขาวซีดไปทั้งตัว ตอนนี้พอมีเม็ดเหงื่อเกาะอยู่ จึงยิ่งดูเป็นประกายระยิบระยับขึ้นมาและไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน..."อือ..." หญิงสาวที่ไม่มีปฏิกิริยามาตลอด ริมฝีปากที่ยังมีรอยเลือดที่ยังเช็ดไม่สะอาด ส่งเสียงครางออกมาเหมือนลูกแมวตัวน้อยฟังดูแล้วเป็นเสียงอือๆ งึมงำๆน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1259
ในใจจั๋วหวายเข้าใจอย่างหนักแน่นว่าเฟิงเหยียนคือผู้ชายทรยศแต่ว่านี่ไม่ได้เป็นอุปสรรคที่ทำให้เขาคิดว่าเฟิงเหยียนจะทำให้พี่สาวดีขึ้นได้คนเราก็มักมีสองมาตรฐานเช่นนี้ ไม่มีทางเลือกดังนั้นจั๋วหวายแม้จะไม่ได้เน้นหนักว่าผู้ชายทรยศคนนั้นคือผู้ชายทรยศ แต่ก็ยังถามขึ้นว่า "เขาจะพาพี่สาวข้าไปไหน?"ปันอวิ๋นได้ยินคำนี้ สายตาก็ลึกซึ้งขึ้นมา "นั่น...เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เขา เด็กๆ ไม่ต้องถามเยอะ"จั๋วหวายเบ้ปาก ในใจก็บ่นว่าตนเองไม่ใช่เด็กแล้วเสียหน่อยแต่ปันอวิ๋นในที่สุดก็ไม่ได้บอกจั๋วหวาย ว่าเฟิงเหยียนจะพาจั๋วซือหรานไปที่ไหนในใจปันอวิ๋นชัดเจนดี สภาพของจั๋วซือหรานแย่หนักถึงระดับนี้แล้ว ขนาดยาก็ยังดื่มไม่ลงถ้าคิดจะใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ปลอบประโลมตัวนาง รวมถึงปลอบประโลมลูกในท้องนาง...วิธีการที่ดีที่สุด คือสิ่งนั้นอย่างไม่ต้องสงสัยสติสัมปชัญญะของจั๋วซือหรานไม่ได้หลับลึกอย่างสมบูรณ์ ในมิติยังสัมผัสรับรู้ได้ถึงสภาพแวดล้อมรอบๆความรู้สึกนั้น เหมือนกับสติสัมปชัญญะถูกขังอยู่ในมิติอย่างไรอย่างนั้นนางจึงเป็นได้เพียงแค่ผู้ชมเท่านั้น"เฮ้อ ดูท่าเขาจะใช้วิะีนั้นสินะ" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นขนมถั่วแดงกั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1258
แต่ว่าชายหนุ่มยังคงไม่ตอบเขาเขาเพียงยกมือขึ้นมา สะบัดแขนเสื้อ เผยท่อนแขนออกมาจากในแขนเสื้อจั๋วหวายจึงเห็นว่าท่อนแขนของชายคนนี้ มีลายมัดกล้ามที่สวยงาม กระชับเรียวยาวผิวเองก็ขาวเย็น ไม่รู้ว่าเพราะปกติไม่ค่อยโดนแสงแดดหรือเปล่าและตอนนี้เอง ผิวหนังขาวเย็นที่โผล่ออกมานอกแขนเสื้อพอต้องกับแสงตะวัน จั๋วหวายก็รู้สึกเหมือนขาวจนสะท้อนแสงออกมาเลย!จากนั้น หลังจากสัมผัสกับแสง ก็ค่อยๆ รอยแผลเหมือนไฟลวกที่ค่อยๆ แดงขึ้น ก็ปรากฏมาบนท่อนแขนเขาไม่เพียงเท่านี้ หลังจากที่รอยไหม้เหล่านี้ปรากฏ ท่อนแขนเขาก็มีอักขระประหลาดบางส่วนปรากฏขึ้นมาอย่างรวดเร็วพออักขระคำสาปปรากฏ บาดแผลเผาไหม้พวกนั้นก็ถูกสะกดลงไป บาดแผลบนผิวหนังเริ่มสมานตัวกลับเหมือนเดิม หลังจากแผลสมานดี อักขระคำสาปเหล่านั้นก็ค่อยๆ สลายหายไปบนผิวหนังเขาแต่ไม่นานนัก ก็ปรากฏแผลไฟลวกอีกครั้ง อักขระเหล่านั้นก็ปรากฏขึ้นมาอีกซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้ ดูแล้วทำให้คน...รู้สึกประหลาดมากจั๋วหวายมองจนบื้อไปเลยและชายหนุ่มก็ไม่ได้ใส่ใจกับแผลที่หายแล้วก็เกิด เกิดแล้วก็หายพวกนี้เลย ราวกับเหมือนมองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้นและก็เหมือนไม่ได้เจ็บได้ปวดเลย แม้ต
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1257
เหมือนว่าพอสายตามองเห็นหญิงสาวในอ้อมกอดปันปวิ๋นที่เหมือนลมพัดก็สลายหายไปได้ ตอนนั้นเอง สัมผัสทั้งหมดก็เหมือนหายวับไปในพริบตาดวงตามองไม่เห็นสิ่งใดอีกแล้ว หุเองก็ไม่ได้ยินเสียงอื่นใดอีกความรู้สึกเดียวที่เหลืออยู่คือความเจ็บปวดรุนแรงเหมือนมีดกรีดกลางใจ ไม่เพียงเท่านี้ สมองก็เหมือนถูกของมีคมกวนคนอย่างไรอย่างนั้น เจ็บขึ้นมาเป็นระยะๆยิ่งเจ็บ ก็ยิ่งอยากจะมองนางให้ชัดจเน ไม่อยากพลาดไปแม้แต่น้อยปันอวิ๋นพอเห็นร่างของเขา และกลิ่นอายนั่นบนตัวปันอวิ๋นในที่สุดก็ถอนใจโล่ง เขามาได้เสียที..."เจ้าหุบเขา?" ศิษย์สำนักข้างๆ ยังระแวดระวังอยู่ปันอวิ๋นบอกกับศิษย์สำนักเสียงเรียบว่า "เขาไม่ทำอะไรหรอก"ศิษย์สำนักพอได้ยินคำนี้ จึงถอนใจโล่งออกมา เพราะตอนที่พวกคนคุ้มกันขวางเขาเมื่อครู่มันเกินต้านแล้วจริงๆปรมาจารย์กู่อย่างพวกเขาเดิมทีก็แพ้ธาตุไฟอยู่แล้ว และชายคนนี้ก็เหมือนจะมีธาตุไฟระดับสูงด้วยพวกเขาไม่มีความสามารถจะไปทัดทานได้เลยปันอวิ๋นพอเห็นร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ก็คิดในใจ ยังจะงงอะไรอยู่เล่า ถ้าเจ้ายังงงอยู่ หญิงสาวคนนี้จะไม่ไหวแล้วนะ!"โอ๊ค..." ในปากจั๋วซือหรานมีเลือดสดทะลักออกมาและมือข้างนั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1256
ราวกับว่า...ต่อให้นางจะดูอ่อนแอเหมือนกดให้ตายได้ด้วยนิ้วเดียวแต่ยังคงไม่ยอมให้คนรู้สึกว่าอ่อนแอ ยังคงทำให้คนรู้สึกว่า ถ้าหากอยากจะเป็นศัตรูกับนาง ก่อนนางตายก็จะลากเจ้าลงนรกไปด้วยกันตอนนี้รอยยิ้มที่ดูเกียจคร้านไม่ใส่ใจ กลับยิ่งดูสงบนิ่งมั่นคงราวกับยกของหนักได้อย่างสบายนางเอ่ยขึ้นอย่างเกียจคร้าน "ใครจะรู้ล่ะ? อาจจะขาดหนูไม้ไผ่อยู่กระมัง"ปันอวิ๋นกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่พอได้ยินหนูไม้ไผ่สองคำนี้ เขาก็รู้แล้ว ว่าตอนที่เขาไปทิ้งจดหมายที่บ้านไม้ไผ่ นางก็เดาได้แล้วว่าเขาทำอะไรเพียงแต่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้นเป็นหญิงสาวที่เจ้าเล่ห์กว่าจิ้งจอกเสียอีกปันอวิ๋นจุ๊ปาก "เจ้านี่ถึงตายไป สมองก็คงจะแล่นอยู่อย่างนี้สินะ?"จั๋วซือหรานแค่เหลือบมองเขา ไม่ได้พูดอะไร มุมปากกลับยกโค้งขึ้นบางๆหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง คิ้วนางก็ขมวดขึ้นบางๆ"ทำไมหรือ?" ปันอวิ๋นเห็นการเปลี่ยนแปลงของสีหน้านาง จึงขมวดคิ้วเดินเข้ามา สองมือประคองบ่านางไว้อันที่จริงเป็นเพราะเขาไม่ค่อยได้เห็นสีหน้าทรมานจากหน้านางนัก นางมักจะทำเป็นเหมือนไม่เป็นไรเสมอแต่ตอนนี้ บนสีหน้า กลับดูทรมานขึ้นอย่างชัดเจนจากนั้น นางก็เหมือนจะยืน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1255
จั๋วหวายเกือบจะสำรอกออกมาแล้ว！"ถ้าจะอาเจียนก็ออกไปอาเจียนซะ ถ้าทำกู่กล่องนี้ของข้าพัง ข้าจะจับเจ้าแขวนห้อยหัวซะเลย" ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นเสียงเรียบจั๋วหวายหมุนตัวพุ่งออกไป สูดลมหายใจลึกหลายครั้งกว่าจะสงบลงมาได้ จากนั้นจึงเตรียมตัวเตรียมใจ ตอนที่เข้าไปอีกครั้งก็ไม่มีกระทบกระเทือนอย่างแรงแบบก่อนหน้าแล้วแต่สายตากลับไม่ได้มองไปยังแผ่นกระดานที่มีของดิ้นกระแด่วๆ นั่นมองแล้วขนลุกสุดๆ"มีเรื่องอะไร?" ปันอวิ๋นถามขึ้นเสียงเรียบจั๋วหวายเอ่ยเสียงต่ำ "ท่านรู้..." เขาสูดจมูก ถามออกไปว่า "ท่านรู้จักเฟิงเหยียนใช่ไหม?"ปันอวิ๋นเดิมทีกำลังป้อนอาหารเจ้าพวกดุ๊กดิ๊กพวกนั้นพอได้ยินคำนี้ การเคลื่อนไหวก็หยุดลงมา ไม่หันไปมองเขา ผ่านไปครู่หนึ่งจึงถามขึ้นเรียบๆ ว่า "ทำไมล่ะ?""ข้าอยากเจอเขา ข้าอยากจะถามเขา ว่าทำไมทำแบบนี้กับพี่ของข้า" จั๋วหวายขอบตาแดงรื้นเขาสูดหายใจลึกแล้วพ่นออกมา "ข้าเองก็อยากจะถามเขา ว่าช่วยพี่ข้าได้ไหม ถ้าหากไม่ได้ หรือก็คือเขาเป็นผู้ชายทรยศ ไม่ยินยอม เช่นนั้นเขามาบอกกับท่านพี่ได้ไหม ว่าให้เลิกแล้วต่อกันจบๆ ไป"ปันอวิ๋นพอได้ยินคำนี้ จะฟังความเสียใจในใจจั๋วหวายไม่ออกได้อย่างไรกั
