บทที่ 857

ในความฝัน จั๋วซือหราน เห็นดวงตางามคู่นั้นของขา เอ่ยขึ้นว่า "ท่านมองข้าแบบนั้นทำไมกัน?"

ชายหนุ่มไม่ตอบ แค่ยื่นมือมาลูบใบหน้านางเบาๆ

จั๋วซือหรานก้มลงมองตนเองที่แผลเผาไหม้เต็มตัว จากนั้นก็มองไปทางเขา

จึงได้ยินเขาเอ่ยเสียงต่ำขึ้นว่า "หรานหราน ขอโทษ"

พอได้ยินคำนี้ นางก็เหมือนไม่ได้โกรธแล้ว เบ้ปาก "ช่างเถอะ ข้าเองก็ไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับคนโง่"

สายตาชายหนุ่มมองนางอย่างเจ็บปวด และพูดซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง "ขอโทษ"

จั๋วซือหรานมองเขา ถามขึ้นว่า "สภาผู้อาวุโสทำให้ท่านจำข้าไม่ได้หรือ?"

ชายหนุ่มพยักหน้า "พวกเขาคิดจะลบความทรงจำข้า"

"ความทรงจำนี่ลบได้ด้วยหรือ?" จั๋วซือหรานรู้สึกประหลาดใจ "พวกเขามีทักษะแบบนี้ด้วยหรือ?"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างจนใจ "แค่ชั่วคราวน่ะ แต่ว่าลบความรู้สึกไม่ได้ ข้าเดาว่าพวกเขาแค่อยากให้ข้าจำเจ้าไม่ได้ในช่วงนี้น่ะ แค่จัดการปัญหาเรื่องเจ้าได้ เรื่องก็ง่ายขึ้นเยอะแล้ว อย่างน้อยตระกูลเฟิงก็คิดแบบนี้..."

จั๋วซือหรานจุ๊ปาก "แล้วยังยกท่านให้กับหญิงสาวคนอื่นอีก หุงข้าวสารจนกลายเป็นข้าวสวย เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว..."

ชายหนุ่มร้อนรนขึ้นมา "ข้าไม่ยอมหรอก!"

จั๋วซือหรานหัวเราะเ