LOGINShare
บทที่ 803
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 804
"พวกนี้เป็นคนของน้องห้า! เจ้าลูกกบฏ!" จักรพรรดิเฒ่ายิ่งมองก็ยิ่งโมโห "นี่เพราะเขาบอกว่าจะไปออกรบ จะไปหาประสบการณ์ที่ค่ายทหาร ข้ากังวลความปลอดภัยของเขา เลยจัดคนไปให้เขา! ไอ้เจ้าลูกกบฏ ตอนนี้กลับใช้มารับมือกับข้า!"เด็กเลวทำกรรมชั่วหันมาทำร้ายพ่อแม่จักรพรรดิเท่าที่โกรธขนาดนี้ จั๋วซือหรานเองก็ไม่ใช่จะไม่เข้าใจมีแมงมุมน้อยเปิดทางให้ บวกกับการโจมตีระยะไกลของนาง จั๋วซือหรานจัดการควบคุมระยะห่างของอันตรายไว้ได้เป็นอย่างดีแทบจะไม่มีความยากลำบากเลย แล้วก็มาถึงจุดที่นัดเจอกับอ๋องเซี่ยนมองไกลๆ พระสนมเอกมองเห็นลูกชายแล้วส่วนอ๋องเซี่ยนเองก็เห็นแมงมุมยักษ์นั่นตรงมาทางนี้นานแล้วสถานการณ์น่ากลัวมาก ถ้าเป็นคนปกติก็น่าจะหลีกหนีออกมาจึงจะถูกแต่อ๋องเซี่ยนกลับไม่รู้สึกว่าน่ากลัวเลย เพราะเขารู้ ว่านั่นจะต้องเป็นวิธีการของจั๋วซือหรานและเป็นไปตามคาด หลังจากที่แมงมุมยักษ์เข้ามาใกล้ ก็มองเห็นคนหลายคนที่อยู่บนหลังมันตอนเห็นหญิงสาวที่หน้าตาซูบผอม แต่ยังคงมีแววตาที่อ่อนโยนอ๋องเซี่ยนก็ดีดตัวขึ้นทันที!"เสด็จพ่อ! เสด็จแม่!" ซือคงเซี่ยนร้องเรียกขึ้นมาจากนั้น ร่างชุดแดงที่ยืนอยู่หน้าสุดบนหลังแมง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 805
ซือคงเซี่ยนเองก็ไม่เสียเวลา รีบขึ้นไปบนหลังของแมงมุมกับจั๋วซือหรานราชาแมงมุมหน้าผีจึงพาพวกเขา ตรงห่างออกไปไกลลิบ"พวกเรากำลัง...จะกลับเมืองหลวงหรือ?" จักรพรรดิเฒ่าถามขึ้นคำหนึ่งตอนนี้เขาพูดกับจั๋วซือหรานอ่อนโยนลงเรื่อยๆ แล้ว น้ำเสียงเองก็ไม่มีบารมีอย่างที่องค์จักรพรรดิควรมีจั๋วซือหรานตอบว่า "ไม่ อ๋องอวี้ชินตอนนี้ยังอยู่ในเมืองหลวงน่ะ"พอพูดถึงซือคงอวี้ หน้าของจักรพรรดิเฒ่าก็ขรึมลงมาแล้ว "เจ้าลูกกบฏนั่น!""เพราะยังไม่รู้ว่าเขาวางอะไรเอาไว้บ้างแล้วในวังจักรพรรดิ ถ้าบุ่มบ่ามพาฝ่าบาทกลับไป ข้รารู้สึกว่าคงไม่เหมาะเท่าไร" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นนางพูดออกมาอย่างไม่มีปิดบัง พูดอย่างตรงไปตรงมา "ซือคงอวี้เจ้าขยะนั่น ด้วยสมองของเขาข้าก็ไม่กังวลว่าจะวางวิธีการอะไรได้มากนักหรอก""แต่ว่าซือคงเจาหมิ่นคนนั้นร้ายกาจอยู่ แม้จะบอกว่านางตอนนี้ไปที่ดินแดนทางใต้แล้วก็ตาม แต่ใครก็ยืนยันไม่ได้ ว่าก่อนที่นางจะไปได้ทิ้งลูกไม้หรือวิธีการอะไรให้ซือคงอวี้มารับมือกับพวกท่านหรือเปล่า"จั๋วซือหรานมองไปทางจักรพรรดิเฒ่า "ถึงอย่างไรก่อนที่นางจะไปก็ขู่อาฆาตข้าไว้ ให้ตระกูลเฟิงพุ่งเป้ามาทางข้า"จักรพรรดิเฒ่าพอได
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 806
ในค่ายทหารมีกองกำลังที่จะออกจากค่ายไปฝึกซ้อมในตอนเช้า และมาเจอเข้ากับกลุ่มของจั๋วซือหรานพอดีตอนแรกก็จัดขบวนเตรียมพร้อม แต่หลังจากเห็นร่างในชุดแดงของจั๋วซือหรานชัดแล้ว ก็ผ่อนคลายลงมาอย่างรวดเร็วกองทหารม้ากลุ่มหนึ่งทะยานเข้ามาจนฝุ่นตลบ!"แม่นางจิ่ว!""แม่นางจิ่ว...!""แม่นางจิ่วมาแต่เช้าเลย!"องค์จักรพรรดิตกตะลึงหน่อยๆ เขาเป็นถึงองค์จักรพรรดิ แต่เหมือนในสายตาทหารเหล่านี้ ตัวตนฐานะยังต่ำกว่าหญิงสาวคนนี้เสียอีกแต่ว่ายังดีหลังจากที่พวกเขาเข้าใกล้ ก็มองออกถึงคนในชุดเหลืองสว่างแม้จะบอกว่าพวกเขาเป็นทหารราบที่ยังไม่เคยเข้าเฝ้า แต่ชุดคลุมเหลืองสว่งที่ปักลายมังกรทั้งตัว ก็เพียงพอจะสำแดงตัวตนฐานะแล้วทหารทั้งหมดรีบลงจากหลังม้าแล้วคุกเข่าลงทันที กู่ก้องหมื่นปีหมื่นหมื่นปีหลังจากจักรพรรดิเฒ่าบอกไม่ต้องมากพิธี จั๋วซือหรานจึงเอ่ยขึ้นว่า "พวกเจ้าเปิดทางหน่อย ฝ่าบาทต้องไปพบกับแม่ทัพฉีฮ่าว""ขอรับ!" เหล่าทหารรีบพลิกตัวขึ้นหลังม้าตรงไปเปิดทางนำจั๋วซือหรานไปที่ค่ายทหารถึงแม้ท่าทางของแมงมุมใหญ่ตัวนี้ ทำให้เหล่าทหารราบในค่ายทหารพรั่นพรึงขึ้นมา แต่หลังจากที่เขาจำจั๋วซือหรานได้ ก็ทยอยกันกระ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 807
จั๋วซือหรานไม่ได้แสดงท่าทีปฏิเสธอะไรกับเรื่องนี้ มีอะไรน่าปฏิเสธกันสกุลจั๋วอย่างนาง ทุบอกพูดมาได้อย่างเต็มปากว่าได้รับมาอย่างคู่ควรแล้ว...ในเมื่อเจรจากันเสร็จแล้ว จั๋วซือหรานจึงออกจากกระโจมค่าย เตรียมตัวออกจากค่ายทหารจักรพรรดิเฒ่าเองหน้ามองน้องเจ็ดของครอบครัวตน เอ่ยขึ้นอย่างผิดหวัง "แล้วเจ้าจะอยู่ที่นี่เฝ้าข้ากับแม่ของเจ้าทำไมกัน?""อะไรหรือ?" ซือคงเซี่ยนได้ยินคำพูดนี้ของเสด็จพ่อ ก็ไม่ค่อยเข้าใจนักจักรพรรดิเฒ่าแน่นอนว่าไม่อธิบายอะไรมาก แต่เป็นพระสนมเอกข้างๆ ที่เอ่ยขึ้นอย่างอบอุ่นว่า"เซี่ยนเอ๋อร์ พ่อของเจ้ากับแม่อยู่ในค่ายกองทหารองครักษ์ มีแม่ทัพฉีฮ่าวคอยคุ้มกันอยู่ ไม่น่ามีอันตรายอะไรแล้ว ดังนั้น เจ้าสู้เข้าเมืองหลวงไปช่วยแม่นางจั๋วจิ่วดีกว่า นางเป็นหญิงสาวคนเีดยว ต่อให้จะเก่งกาจแค่ไหน ถ้ามีคนอยู่ช่วยด้วยก็ยังดีกว่า"องค์จักรพรรดิเฒ่าที่อยู่ข้างๆ จึงเอ่ยขึ้นว่า "คนที่ดีก็มีสิ่งที่ควรทำและไม่ควรทำ แต่ตอนนี้ตระกูลเฟิงไม่ใช่ไม่ยอมรับการหมั้นหมายของนางแล้วหรือ ถึงได้รังแกนางอยู่แบบนี้..."พอได้ยินคำพูดของเสด็จพ่อและเสด็จแม่ ซือคงเซี่ยนก็เข้าใจขึ้นทันที เขาตาเป็นประกาย รีบประสา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 808
ฉีฮ่าวยืนอยู่ข้างๆ มองจั๋วซือหราน ถามขึ้นว่า "แม่นางจิ่ว เช่นนั้นข้าทางนี้ก็รอข่าวจากท่านแล้วค่อยเดินทางหรือ?""อืม เจ้าปกป้องฝ่าบาทกับพระสนมเอกไว้แล้วกัน รอข่าวจากข้า" จั๋วซือหรานพูดจบ ก็หนีบท้องม้า พุ่งตรงไปทางเมืองหลวงซือคงเซี่ยนตามไปอย่างรวดเร็วเพราะขากลับไม่ได้เร่งเดินทางนัก จึงไม่ได้ห้อทะยานนักระหว่างนี้พอช้าลงมา ซือคงเซี่ยนก็ควบม้าไปอยู่ข้างๆ จั๋วซือหราน ถามขึ้นอย่างกังวลว่า "ซือหราน ครั้งนี้เจ้าคิดจะทำอย่างไรหรือ?"จั๋วซือหรานคิดๆ "ถึงแม้ข้าจะดูถูกซือคงอวี้ แต่ขั้วอำนาจของเขาก็น่าจะใช้ได้อยู่ ดังนั้นข่าวที่ข้าบุกเข้าไปวังสวนราชวงศ์กลางดึกช่วยคนออกมา ไม่ช้าก็น่าจะไปถึงหูของเขาแล้ว เขาน่าจะมีปฏิกิริยาออกมาอย่างรวดเร็ว"พอได้ยินคำนี้ คิ้วของซือคงเซี่ยนก็ขมวดขึ้นมาเบาๆจั๋วซือหรานเอ่ยต่อว่า "ถึงแม้ข้าจะรู้สึกว่าด้วยสมองกับนิสัยนั่นของเขา หลังจากรู้ข่าวแล้ว ก็น่าจะเดือดดาลแล้วมาหาเรื่องข้า แต่ถึงอย่างไรตอนนั้นเขาก็มีซือคงเจาหมิ่นมาวางแผนให้ ดังนั้น...""เจ้าคิดว่าเขามีวิธีการอื่นหรือ?" ซือคงเซี่ยนถามขึ้นจั๋วซือหรานพยักหน้าเบาๆ "เป็นไปได้อยู่ บวกกับตอนนี้ตระกูลเฟิงเดิมที
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 809
จั๋วซือหรานพูดมาก็ไม่ผิด ตอนนี้คนที่น่าจะร้อนรนคือซือคงอวี้ ไม่ใช่นางสวนชิวอีซือคงอวี้ได้รับข่าวจากคนคุ้มกันของวังสวนราชวงศ์แล้วซือคงอวี้เนื่องจากโมโหเกินไป อย่าว่าแต่กาน้ำชากับถ้วยชาเลย กระทั่งของเล่นมือทำจากหยกอุ่นที่ชอบที่สุด ก็ยังขว้างมันลงพื้นจนแตกเป็นชิ้นๆ"ขยะเอ๊ย! ขยะทั้งนั้น!""ใต้ฝ่าพระบาทโปรดระงับความโกรธด้วย"ผู้ใต้บัญชาคุกเข่าเป็นแถวอยู่ตรงหน้าซือคงอวี้ ถูกชิ้นส่วนบาดหน้าก็ยังไม่กล้าขยับตัว"ทิ้งพวกเจ้าเอาไว้ตั้งมากมายที่วังสวน! แต่นี่แค่ผู้หญิงคนเดียวก็เอาไม่อยู่! ขยะทั้งนั้น! ไอ้พวกขยะ! ถึงกับทำให้นางพาตาแก่พวกนั้นออกจากเรือนออกไปอย่างผ่าเผยได้ขนาดนี้""ใต้ฝ่าพระบาทโปรดระงับความโกรธด้วย อันที่จริงจั๋วจิ่วคนนั้นปลิ้นปล้อนมาก ใครก็คิดไม่ถึงว่านางจะลอบเข้าไปในวังสวนคนเดียว" เหล่าลูกน้องอธิบายเสียงแผ่วแล้วก็ถูกซือคงอวี้ตบฉาดลงไปกองกับพื้น"ยังมีหน้ามาอธิบายอีกเรอะ !? ถ้าอย่างนั้นยังไม่พูดเรื่องที่จั๋วซือหรานลอบเข้าไปในวังสวนคนเดียว ตั้งนานขนาดนี้แล้ว ทีให้พวกเจ้ารีบไปจัดการตาแก่พวกนั้น พวกเจ้าจัดการแล้วหรือยัง?"เหล่าลูกน้องไม่กล้าขยับตัว และไม่กล้าอธิบายแล้ว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 810
ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชานั่น พริบตาที่สบสายตากับนาง ก็ยิ้มกว้างออกมาทันที "ซือหราน! เจ้ากลับมาแล้ว!"เขาเดินก้าวใหญ่ออกมาจากสวนสมุนไพร เท้าเปื้อนโคลนไปหมดแต่ก็ไม่สนใจ บนใบหน้าหล่อเหลา ทั้งที่ดูเฉียบคมและเย็นชา แต่ตอนที่เห็นรอยยิ้มนาง กลับเผยดวงตาโค้งและฟันขาวสะอาดออกมาราวกับหิมะละลายหายไปชั่วพริบตาน่าจะเพราะโคลนที่เท้าเป็นเหตุ มีดินเหลืองก้อนใหญ่ติดอยู่ใต้เท้าเขา ทำให้เขายืนไม่มั่นคงจั๋วซือหรานเหมือนจะเห็นหน้าตาชายหนุ่มคนนี้จนชินแล้ว ในจิตใต้สำนึกยังรู้สึกว่ายังต้องดูแลอีกสักหน่อย พอเห็นเขายืนไม่มั่นคง นางก็ยื่นมือเข้าไปประคองด้วยสัญชาตญาณแต่ชิ่งหมิงก็ประคองร่างให้มั่นคงได้อย่างรวดเร็ว แล้วยังยื่นมือไปกุมไหล่ของนางไว้"ซือหราน" เขาเรียกชื่อนางเสียงต่ำ "ข้าโตแล้วนะ"จั๋วซือหรานพอได้ยินก็หัวเราะขึ้นมา "โตแล้วแต่ยังยืนไม่มั่นคงเนี่ยนะ ข้าก็ยังเห็นเป็นเด็กน้อยอยู่ดี แล้วอยู่ดีดีทำไมถึงมาจัดการสวนสมุนไพรของข้ากันล่ะ?"จั๋วซือหรานเลิกคิ้ว "ซางถิงแอบขี้เกียจหรือ?"ซางถิงเพิ่งจะหิ้วตะกร้าสมุนไพรเข้าไปในห้องตาก พอถือตะกร้าเปล่าเดินออกมาก็ได้ยินคำพูดของจั๋วซือหรานซางถิงเอ่ยขึ้นอย่างจน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 811
จั๋วซือหรานเพิ่งยื่นนิ้วออกไป เจ้าก้อนเนื้อสีม่วงจางตัวนี้ก็ดูร่าเริงขึ้นมาจากความห่อเหี่ยวก่อนหน้าทันทียิ่งไปกว่านั้นยังคิดจะปีนตามนิ้วจั๋วซือหรานไปที่ฝ่ามือนางด้วยแล้วก็ถูกจั๋วซือหรานจับคว้าเอาไว้ บีบมันอย่างไม่เกรงใจ บีบจนมันร้องกี๊ซกี๊ซ แต่ฟังแล้วไม่เหมือนกำลังลำบากใจ แต่เหมือนจะดีใจเสียมากกว่าชิ่งหมิงมองอยู่ข้างๆ อิจฉาหน่อยๆแต่อันที่จริงในหูของจั๋วซือหราน ความหมายของเสียงกี๊ซกี๊ซของเจ้าก้อนเนื้อตัวนี้ที่ส่งมา เหมือนจะกำลัง "ฮือๆๆ..."คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเจ้าขี้แย จั๋วซือหรานคิดในใจจากนั้นจึงตั้งชื่อให้กับเจ้าขี้แยตัวนี้ เรียกว่าขนมเผือกกวนแล้วกันจั๋วซือหรานมองสีม่วงอ่อนสวยงามบนตัวขนมเผือกกวน แหงนตาขึ้นมองชิ่งหมิง"ไฟวิเศษของเจ้าสีม่วงหรือ?" จั๋วซือหรานถามชิ่งหมิงตกตะลึง จากนั้นจึงพยักหน้า "ใช่ เพลิงม่วงบัวคราม ที่แท้ก็เกี่ยวข้องกับสิ่งนี้สินะ ข้าก็ว่าทำไมสีมันถึงเปลี่ยนไป...""อืม" จั๋วซือหรานเอาพวกมันออกมา "พวกนี้ที่เปลี่ยนสีไปก็เพราะสูดรับเอาไฟวิเศษเข้ามา"ตอนนี้ในมือนางมีเปลวเพลิงหรงเยี่ยนของขนมถั่วแดง เปลวเพลิงรุ่ยซินของขนมมะม่วง ไฟเย็นข่งเชวี่ยของขนมชาเขียว เป
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 942
แต่หลังจากที่พวกเขาออกไป จั๋วซือหรานกลับไม่ได้ลงมาจากบนกำแพงล้อมแต่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงเอ่ยขึ้นว่า "พวกเจ้ายังมีเรื่องอะไรอีก"นางปวดหัว เรื่องนึงสงบลงอีกเรื่องก็ผุดขึ้นมา นางสัมผัสได้นานแล้ว ต่อให้จะเป็นตอนที่คุมเชิงกับคนตระกูลเฟิงที่ไล่ตามเฟิงหร่านมา นางก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จับจ้องแอบมองอยู่จากมุมหนึ่งมาโดยตลอดแล้วพอคนจากไป นางก็รออยู่อีกพักหนึ่ง สายตาที่แอบมองอยู่นั่นก็ยังอยู่นางเองก็ขี้เกียจมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้แล้ว จึงส่งเสียงขึ้นมาตรงๆตอนนี้เอง ในมุมลับตา ก็มีเงาสองร่างเดินออกมาจั๋วซือหรานรู้จักหนึ่งในนี้ นางเลิกคิ้ว "วันนี้คึกคักเสียจริง"พอได้ยินคำนี้ เหยียนฉีก็รู้สึกเขินหน่อยๆ เขาประสานมือให้ "แม่นางจิ่ว ไม่เจอกันเสียนาน"จั๋วซือหรานพยักหน้า มองไปยังคนข้างๆ ผาดหนึ่งเหยียนฉีเอ่ยแนะนำว่า "นี่ นี่คือพ่อของข้าเหยียนเจิน"จั๋วซือหรานคิดอยู่ครู่หนึ่ง "เข้ามาสิ"นางไม่ได้กระโจนกลับจากกำแพงล้อมหรือกระโจนออกไป แต่ยืนขึ้นย้ำไปตามสันกำแพง เดินตรงไปยังประตูหน้าพร้อมพวกเขาตอนที่พวกเขาเดินมาถึงประตูเรือนหลัก จึงมีเงาแดงร่างหนึ่งร่อนลงมาตรงหน้าพวกเขา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 941
พอได้ยินคำนี้ของจั๋วซือหราน หานกวงก็พยักหน้า "ใช่แล้ว"จั๋วซือหรานมุมปากกระตุก "ไม่จบไม่สิ้นเสียที"หานกวงฟังออก ถึงความเย็นชาและขุ่นเคืองในน้ำเสียงของแม่นางจิ่วจั๋วซือหรานผลักประตูออก เดินไปที่ห้องตะวันออกเฟิงหร่านพยุงร่างขึ้นมานั่งบนเตียง นางอยู่ในชุดดำ มีบาดแผลอยู่ไม่น้อย มีเลือดซึมออกมาข้างนอกด้วยจั๋วซือหรานแค่เหลือบมอง ก็รู้ว่าปัญหาไม่ใหญ่นักนางเดินเข้าไป ใช้มือหนึ่งจับชีพจรของเฟิงหร่าน อีกมือหนึ่งโยนขวดใบหนึ่งให้นางเฟิงหร่านก็รับไปแบบมือไม้พัลวัน "พี่จั๋ว นี่คือ...""เจ็บไม่หนักมาก กินยาเอาเองเลย" จั๋วซือหรานตอบมาเฟิงหร่านเดาว่าด้านในน่าจะเป็ยารักษาอะไรบางอย่าง นางพยักหน้า "ได้เลย ขอบคุณพี่จั๋วมาก"นางเดิมทียังคิดจะเอ่ยปาก บอกเรื่องในตระกูลเฟิงกับจั๋วซือหรานแต่ก็เห็นว่าว่าหลังที่จั๋วซือหรานส่งยาให้นางแล้ว ก็หมุนตัวเดินไปนอกประตูทันทีเฟิงหร่านรีบถามขึ้น "พี่จั๋ว ท่านจะไปไหน?"จั๋วซือหรานมุถมปากกระตุก "คนตระกูลเฟิงที่ไล่สังหารเจ้ามาพวกนั้น มาล้อมอยู่นอกบ้านข้าแล้ว พอดีเลย คืนนี้ข้าจะได้ไม่ต้องไปหาพวกเขา"พูดจบ นางก็เดินออกจาห้องไปเฟิงหร่านนั่งลงบนเตียงงงๆ แล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 940
แพงไม่ว่า แต่บางทีมีเงินก็หาซื้อไม่ได้พวกเขาตอนนี้เพิ่งจะรู้สึกขึ้นได้ว่าตัวตนนักกลั่นยาของจั๋วซือหรานนั้นมีประโยชน์มากจริงๆถ้าหากเดิมทียังรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง ตอนนี้ก็แทบจะไม่เหลืออยู่แล้วสายตาของพวกเขาเปล่งประกายจับจ้องจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานพอได้ยินก็ยิ้มๆ นางมองสายตาเปล่งประกายรอบๆ จากนั้นจึงมองไปทางผู้อาวุโสใหญ่"ถ้าหากให้ข้าตัดสินใจได้ล่ะก็ เงื่อนไขนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน"เสียงของจั๋วซือหรานสงบนิ่งมาก "จะทำเช่นที่มอบให้กับตระกูลฮั่ว มอบยาลูกกลอนให้ตระกูลจั๋ว กระทั่งถ้าอารมณ์ดี จะมอบที่ขั้นสูงกว่าให้ด้วย แต่เงื่อนไขก็คือ ตระกูลจั๋วข้าต้องมีอำนาจตัดสินใจ แล้วก็ไม่ใช่ว่ามีพวกกลุ่มที่กระโจนตัวลากใบหน้าแก่ๆ ออกมาสั่งโน่นสั่งนี่กับข้า"จั๋วหลานฟังถึงคำนี้ ในใจก็อดสั่นกึกขึ้นไม่ได้เขาฟังออกถึงความหมายเชิงลึกในคำพูดนาง...ถ้าหากวันไหนที่นางไม่มีอำนาจตัดสินใจในตระกูลจั๋ว นางก็จะตัดการส่งมอบให้ได้ตลอดเวลา พวกเขาไม่มีทางเลือกเลยแม้แต่น้อยดังนั้น ไม่ว่าในใจเหล่าผู้อาวุโสที่นี่จะมีความคิด 'ฟังนางไปก่อนชั่วคราว หลังจากนี้ค่อยว่ากัน' แค่ไหน ตอนนี้ก็ต้องดับมอดลงไปทันทีจั๋วซือหรานพ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 939
ทุกคนเห็นว่าบนหน้าจั๋วซือหรานมีรอยยิ้มจางๆ อยู่ตลอดแม้จะไม่มีความหมายอะไร ลอยอยู่ผิวเผิน แต่ก็มีอยู่มาตลอดจนตอนที่คำพูดนี้ออกมา รอยยิ้มผิวเผินบนหน้านางเหล่านั้นก็หายวับไปทันทีเหลือเพียงความเย็นชาไร้ความรู้สึกนางบอกกับคนวังจดบันทึกที่อยู่ข้างๆ "รบกวนเจ้าด้วย"คนวังจดบันทึกรู้ว่าคนผู้นี้เป็นตัวตนที่สำคัญแค่ไหนสำหรับฝ่าบาทดังนั้นท่าทีจึงนอบน้อมมาก หยิบม้วนผ้าไหมเลืองทองออกมาคลี่ออกใครก็เห็นลายมังกรที่อยู่บนนั้น...นี่มันคือราชโองการ!คนวังจดบันทึกหยิบพู่กันออกมา เริ่มตวัดเขียนขึ้นบัญชาสวรรค์ จักรพรรดิรับสั่ง ตระกูลจั๋วมีบุตรสาว ชื่อนามหรูซิน จึงขอพระราชทานงานอภิเษกให้กับฉินตวนหยางปราชญ์แห่งกรมดาราศาสตร์...หลังจากได้ยินคนวังจดบันทึกอ่านประกาศร่างราชโองการจั๋วหรูซินยังคงเป็นลมไม่ได้ เพราะยาเม็ดนั้นที่จั๋วซือหรานให้มาอหังการเหลือเกิน บอกว่าจะทำให้นางสติตื่นตัว ก็ทำให้ตื่นตัวได้จริงๆดังนั้นนางจึงโกรธแค้นจนเกินทน กระอักเลือดสดออกมาจั๋วซือหรานลุกขึ้นยืน ในดวงตาไม่มีคนผู้นี้อยู่อีก ราวกับว่า ล้างแค้นสิ่งที่ควรทำเรียบร้อยคนอย่างจั๋วหรูซิน ไม่จำเป็นต้องมาอยู่ในสายตานางอี
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 938
ถังหยวนมองสภาพจั๋วหรูซินตอนนี้ เขาอดมีสายตาสับสนขึ้นมาไม่ได้ตรงหน้าเขามีภาพตอนที่จั๋วซือหรานถูกลงโทษแวบผ่านขึ้นมา กระดูกสันหลังที่ไม่ยอมคดงอนั่นเก้าแส้ฟาดลงไป หน้าขาวซีด เหมือนจะร่วงพับสิ้นสติ สภาพซมซานน่าเวทนาแต่ในสีหน้าท่าทาง ไม่มีท่าทีเจ็บปวดร้องไห้ชักกระตุกให้เห็นกระทั่งว่า ถังหยวนเกิดความรู้สึกลวงขึ้นมา ว่ามันควรจะเป็นเช่นนี้หรือเปล่า?แต่ตอนนี้พอเห็นท่าทางของจั๋วหรูซิน จึงมีปฏิกิริยาเข้าใจขึ้นทันที จั๋วหรูซินแบบนี้ต่างหากที่เป็นสภาพปกติแต่แบบจั๋วซือหรานนั่น เป็นตัวตนที่แตกต่างจากคนอื่นจั๋วหลานมองจั๋วซือหราน "เสียวจิ่ว พอสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง?"จั๋วซือหรานเดินขึ้นไปทีละก้าวทุกคนล้วนคิดว่า หญิงสาวคนนี้ยังไม่สะใจพอ ต้องเข้าไปมองความเจ็บปวดทรมานของจั๋วหรูซินใกล้ๆ จึงจะพอใจจั๋วอวิ๋นชินอดทนอยู่ข้างๆ แม้เขาจะไม่พอใจน้องสาวคนนี้นัก แต่ถึงอย่างไรก็เป็นน้องสาวจะอย่างไรก็ยังมีความรู้สึกทนไม่ไหวอยู่ เขาเตรียมจะยัดยาลูกกลอนให้กับจั๋วหรูซินแล้วแต่ตอนนี้พอเห็นจั๋วซือหรานเดินขึ้นมา แม้เขาจะหยุดเท้าลง แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหวจั๋วอวิ๋นชินเอ่ยขึ้นเสียงขรึม "จั๋วซือหราน หรูชินได้ร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 937
จั๋วอวิ๋นฉียืนอยู่ท้ายกลุ่มคน ผู้อาวุโสเจ็ดจั๋วอี้ยืนอยู่ข้างเขา ดึงแขนเขาอย่างตื่นเต้นไม่ยอมปล่อย เหมือนกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีหายไปอย่างไรอย่างนั้นทั้งสองคนยืนอยู่แบบนั้นที่ท้ายกลุ่มคน ได้ยินคำพูดเหล่านี้ของจั๋วซือหรานด้านในจั๋วอี้อดถอนใจขึ้นมาไม่ได้ เขากระซิบเสียงแผ่วเบาข้างหูกับจั๋วอวิ๋นฉี "ตอนนั้นถ้าเจ้ามีนิสัยแบบนางก็คงดี"จั๋วอวิ๋นฉีพอได้ยินก็ยิ้มบางๆก็ไม่มีจริงๆ นั่นล่ะคำพูดเมื่อครู่ของจั๋วซือหราน เหมือนแทบจะพูดออกมาตรงๆ ว่าจะกำจัดจั๋วหรูซินออกไปถ้าท่านลุงถังลงมือ ดุจากจำนวนโบยที่จั๋วหรูซินต้องโดน นางได้พิการแน่สิ่งเดียวที่จะเดิมพันได้ก็คือ...การหวดทีเดียวของจั๋วซือหราน ว่าจะเบามือกว่าหรือไม่แต่ ให้ใครมาอยู่ในมุมของจั๋วหรูซิน ที่มีความแค้นเก่ากับจั๋วซือหรานมากขนาดนั้น จะกล้าเดิมพันให้จั๋วซือหรานลงมือเบาหน่อยได้หรือ?ใครจะกล้าเดิมพันกัน? ต่อให้เป็นคนอื่น ก็คงไม่กล้าเดิมพันเช่นนี้แต่นี่ก็เป็นความหวังสุดท้ายแล้ว นี่ต่างหากที่ทรมานคนมากที่สุดจั๋วอวิ๋นฉีอดถอนใจไม่ได้ นางจับทางใจคนได้พอเหมาะพอเจาะดีจริงๆจั๋วซือหรานไม่รีบร้อนเลยสักนิด มองดูจั๋วอวิ๋นชินกับจั๋วหรูซินอย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 936
จั๋วซือหรานมองนางเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม ไม่ต้องพูดอะไร ในดวงตาเหมือนเขียนคำว่า 'เจ้ากำลังพูดบ้าอะไร? ข้าต้องจงใจอยู่แล้ว' เอาไว้จั๋วอวิ๋นชินที่อยู่ข้างๆ สูดลมหายใจลึก บอกกับผู้อาวุโสใหญ่ว่า "ผู้อาวุโสใหญ่ หรูซินทำผิด เป็นเพราะพี่ชายอย่างข้าไม่สั่งสอนนางให้ดี..."แต่ผู้อาวุโสใหญ่ก็คิดว่าเขาคงคิดจะทำเหมือนจั๋วเห้อหรงก่อนหน้านี้ คิดจะรับโทษแทนนาง จึงส่ายหัวเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ต้องพูดอะไร ใครทำใครก็รับ นางทำผิด นางก็ต้องรับโทษด้วยตนเอง!"จั๋วอวิ๋นชินพอได้ยินคำนี้ ก็รู้ว่าผู้อาวุโสใหญ่เข้าใจผิดแล้ว "ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้จะขอร้องแทนนาง เพียงแต่ว่า ถึงอย่างไรข้าที่ไม่ได้สั่งสอนน้องสาวให้ดี ดังนั้นถ้าหากเป็นไปได้ ข้าก็อยากจะลงมือเอง หวังว่าท่านจะเห็นด้วย"จั๋วหลานได้ยินคำนี้ ก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไรในเมื่อไม่ได้ปฏิเสธทันที ก็ถือว่ายังมีหวังนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จั๋วอวิ๋นชินจะช่วยน้องสาวคนนี้แม่จะไม่สามารถใจดีหรือใจอ่อนเกินไปได้ แต่อย่างน้อยก็ยังพอจะเบามือลงในขอบเขตที่เป็นไปได้จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มข้างๆ "ในเมื่อท่านพี่รักและสงสารขนาดนี้ เช่นนั้นก็ตรงไปตรงมาหน่อย..."นาง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 935
จั๋วอวิ๋นชินถูกน้องสาวคนนี้ทำให้โกรธมาก ชัดเจนว่า ที่นางมีวันนี้ ก็เพราะความผิดของตัวนางเองทั้งนั้นกระทั่งการกระทำลายตัวเองของจั๋วหรูซิน ไม่เพียงแต่ทำร้ายตัวนางเองเท่านั้น แต่ยังทำร้ายท่านพ่อด้วยหลังจากที่จั๋วเห้อหรงรับกฏของตระกูลแทนจั๋วหรูซินครั้งที่แล้ว สภาพก็ย่ำแย่มาตลอด เดิมทีที่อำนาจในตระกูลถูกรีบกลับไปยังไม่พอสภาพร่างกายเองก็ได้รับผลกระทบจากการถูกโบยตามกฏตระกูลด้วยด้วยเหตุนี้จึงอดพูดไม่ได้ ว่าจั๋วซือหรานคืออัจฉริยะ หลังจากถูกโบยไปเก้าครั้ง ก็ยังทนมาได้โดยไม่พิกลพิการ แล้วยังมีฝีมือความสามารถความสำเร็จแบบในตอนนี้อีกไม่ง่ายเลยจริงๆกระทั่งว่า จั๋วอวิ๋นชินมาคิดอย่างละเอียด การทำลายตัวเองของจั๋วหรูซิน ยังทำร้ายทั้งตระกูลจั๋วอีกด้วยแม้จะบอกว่า ที่จั๋วซือหรานรู้สึกย่ำแย่ต่อตระกูลจั๋วขนาดนี้ ก็เพราะวิธีการที่ตระกูลจั๋วปฏิบัติต่อนางมาตลอดแต่ว่า สาเหตุหลักยังคงเป็นเพราะจั๋วหรูซินวางแผนร้าจการเกินไปเป็นลูกหลานตระกูลเดียวกันแท้ๆ นางกลับจะเอาชีวิตของจั๋วซือหรานมาล้อเล่น...ถ้าหากไม่ใช่ด้วยฝีมือของจั๋วซือหรานเอง เช่นนั้นก็จะต้องจับคู่กันไปทั้งชีวิตเลยนะ เสน่ห์หนอนพิษกู่ไม่ใช
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 934
คนเหล่านั้นไม่กล้าอิดออดอีก ทยอยกันคุกเข่าลงหลังจากตอนที่ได้ยินเสียงหัวเข่ากระแทกหนักๆ ตึงๆๆตอนที่ผู้อาวุโสใหญ่จั๋วหลานรีบพุ่งไปเข้าไปขวางตรงหน้าจั๋วซือหราน นางก็ไม่ได้ตบเขาออกไปผู้อาวุโสใหญ่มองจั๋วซือหราน เอ่ยขึ้นว่า "ข้าลงโทษพวกเขาแล้ว ถ้าเจ้ายังไม่พอใจ เจ้าไปลงโทษพวกเขาด้วยตนเองได้เลย ด้วยฝีมือของเจ้า คิดจะลงโทษพวกเขาไม่ใช่เรื่องยากอยู่แล้ว"จั๋วซือหรานพอได้ยิน มุมปากก็ยกขึ้น "ก็ไม่ยากจริงๆ"จั๋วอวิ๋นฉีถอนหายใจเงียบๆ ถอนหายใจกับการตัดสินใจของนางคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเหล่านั้น ตอนนี้ก็เพิ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมาจริงด้วย ด้วยฝีมือของนาง เธอแค่คนเดียวก็จัดการรับมือกับคนเถื่อนได้นับสิบ แล้วทำไมตอนที่พวกเขาพูดอะไรไม่น่าฟัง นางถึงไม่ตบพวกเขาจนคว่ำไปล่ะ?นางมีฝีมือจะตบพวกเขาจนคว่ำอยู่แล้วแท้ๆพวกเขาตอนนี้เข้าใจแล้ว นางจงใจทำ จงใจจะให้ตระกูลจั๋วมารับมือพวกเขา ให้พวกเขาตบหน้าพวกเขากันเองนางจะให้พวกเขาได้รู้:พวกเจ้าคิดจะทำให้ข้ารู้สึกสะอิดสะเอียนแค่ไหน ข้าก็จะให้พวกเจ้ากินขี้ของพวกเจ้ากลับไป ลองดูสิว่าใครจะสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าถ้าหากพวกเขาไม่ญาติดีกับท่าทีของนาง เช่นนั้นนางก็จะไม่
