LOGINShare
บทที่ 622
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 623
จั๋วซือหรานเข้าใจความหมายจากอักษร รู้สึกว่า ในสุสานกระบี่น่าจะเป็นเศษกระบี่ที่ใช้หลอมกระบี่ให้กับลูกหลานตระกูลเฟิงถึงอย่างไรในงานหลอมใดก็ตาม ล้วนต้องมีพวกเศษชิ้นส่วนอยู่แล้วจั๋วซือหรานลองถามดู “ในสุสานกระบี่ คือเศษชิ้นส่วนกระบี่ของกระบี่ตระกูลเฟิงใช่ไหม?”เฟิงหร่านส่ายหัว “พี่สาวจั๋ว ในสุสานกระบี่คือกระบี่ตระกูลของคนในตระกูลเฟิงที่ตายไป”จั๋วซือหรานแม้จะบอกว่าคิดไม่ถึงคำตอบนี้ แต่พอได้ยินแล้วก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผลอยู่คนตายมีสุสานฝังศพ กระบี่เองก็ต้องมีสุสานกระบี่ด้วยสิแต่ว่า สีหน้าของเฟิงหรานดูแล้ว จั๋วซือหรานรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายแบบนั้น“เท่านี้หรือ?” จั๋วซือหรานถามต่อเฟิงหร่านยิ้มๆ เพียงแต่รอยยิ้มดูขมขื่น “ตระกูลเฟิงให้พวกเราเห็นเพียงเท่านี้ แต่แน่นอนว่าไม่ใช่แค่นี้ ตามหลักการแล้ว พวกเขาคงไม่หวังให้คนในตระกูลรู้เรื่องอื่น...และไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย...”เฟิงหร่านเอ่ยขึ้น “ลูกหลานอย่างพวกเราตอนที่ไปเข้าชมสวนหลอมกระบี่ ตอนที่ถูกพาเข้าไปยังสุสานกระบี่ ข้าดันหลงทาง”“แล้วเจ้าไปเห็นอะไรมาหรือ?” จั๋วซือหรานขมวดคิ้วถาม“โถงบรรพบุรุษ...แห่งหนึ่ง? โถงศักดิ์สิทธิ์? จาก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 624
จั๋วซือหรานถามนาง “แต่เจ้าทำไมถึงรู้ล่ะ ว่าที่นั่นเป็นโถงลงโทษ? ถ้าหากมีไว้สำหรับคนเป็น โถงลงโทษมองแวบเดียวก็รู้แล้ว แต่พวกนั้น...เป็นดวงวิญญาณ ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วหรอกหรือ?”“ข้า...ไม่แน่ใจ ” ในดวงตาเฟิงหราน มี อารมณ์ หวาดกลัวค่อยๆ ปรากฏขึ้นแล้วจั๋วซือหรานตกตะล ง “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้าถึงไม่แน่ใจ?”“พี่สาวจั๋ว ท่านรู้ไหมว่าการหลอมกระบี่ตระกูลของตระกุลเฟิง...เป็นเรื่องของคนเพียงคนเดียว?” เฟิงหร่านเอ่ยขึ้น “ตามหลักการ เรื่องอย่างกระบี่ตระกูล อันที่จริงหลอมตีออกมาในฐานะอาวุธวิญญาณก็พอแล้ว แต่ว่าของตระกูลเฟิงกลับตีหลอมออกมา..เป็นภาชนะวิญญาณ”จั๋วซือหรานเข้าใจความหมายของเฟิงหร่าน ม่านตานางหดลงจ้องเฟิงหร่าน “ดังนั้นความหมายของเจ้าคือ...”เพราะการหลอมภาชนะวิญญาณ จำเป็นต้องใช้พลังดวงวิญญาณของเจ้าของภาชนะวิญญาณและพลังดวงวิญยาณเดิมทีก็เป็นของที่สำคัญอย่างมาก แต่ว่าเหล่าคนในตระกูลที่เชื่อในตระกูลเหล่านั้น ล้วนรู้สึกว่ามานำพลังดวงวิญญาณส่วนหนึ่งของตนเอง มาผนึกไว้ในสถานที่ที่ลึกลับที่สุดอย่างสวนหลอมกระบี่ของตระกูล ถือว่าปลอดภัยและมั่นคงพวกเขาไม่รู้สึกว่ามีอันตรายใด พวกเขายินยอมพร้อมใจนำพล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 625
นี่ถึงจะเป็นสาเหตุที่เฟิงหร่านหวาดกลัวจั๋วซือหรานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงถามออกมาว่า “แล้วเจ้าล่ะ?”เฟิงหร่านยิ้ม ยิ้มอย่างขมขื่น แสดงออกมาอย่างแจ่มชัดว่าอะไรคือการยิ้มที่ดูแล้วน่าเกลียดกว่าร้องไห้“ข้า? ข้ายังไม่รู้ว่าข้าโชคดีหรือว่าโชคร้าย” เฟิงหร่านมองจั๋วซ์อหราน “ในรุ่นเดียวกัน ข้ากับพี่ชาย เกรงว่าจะเป็นสองคนที่ไม่ได้ถูกผลึกพลังดวงวิญญาณเอาไว้ในสุสานกระบี่”“โอ๋? เพราอะไรกัน?” จั๋วซือหรานประหลาดใจหน่อยๆ ต่อให้เฟิงหร่านเป็นปลาที่หลุดรอดออกมาจากในตาข่าย ตระกูลเฟิงจะไม่สนใจมันก็เรื่องนึง แต่นี่กระทั่งเฟิงเหยียนก็...?เฟิงหร่านพยักหน้า “ข้ากับพี่ชายเป็นสองคนในรุ่นเดียวกันที่ไม่ได้ถูกผนึกพลังดวงวิญญาณไว้ ไม่ได้สร้างการสื่อสารกับดวงวิญญาณกับกระบี่ประจำตระกูล กระบี่ประจำตระกูลของพวกเราไม่ใช่ภาชนะวิญญาณ เป็นเพียงอาวุธวิญญาณเท่านั้น”“และเพราะข้าดวงดี ที่ได้ไปรับกระบี่วันเดียวกับพี่ชาย ตามหลักการแล้ว วันที่รับกระบี่ จำเป็นต้องมีการสื่อสารกับดวงวิญญาณ หรือก็คือ...ต้องผนึกพลังดวงวิญญาณบางส่วนเข้าไปในหินวิญญาณ แล้ววางเก็บรักษาไว้ที่สวนหลอมกระบี่”เฟิงหร่านตาเป็นประกาย “แต่ว่า! ดวงวิญญ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 626
เฟิงหร่านสูดหายใจลึกไปสองที เหมือนเป็นการปรับอารมณ์จั๋วซือหรานรู้สึกว่าแม่นางคนนี้เหมือนจะมีท่าทีที่จริงจังต่ออาหารอย่างมาก พยายามปรับอารมณ์ให้ดีก่อนแล้วค่อยกิน ราวกับว่า ไม่อยากให้อารมณ์ที่ไม่ดีของตนเองส่งผลกระทบกับความสุขในการกินอย่างไรอย่างนั้นหลังจากรอจนกินหมด จั๋วซือหรานจึงลุกขึ้นยืน เอ่ยขึ้นว่า “เอาล่ะ วันนี้ข้าอยู่เล่นกับเจ้าไม่ได้แล้ว ยังมีเรื่องต้องไปทำอีก...”จั๋วซือหรานเหลือบมองเฟิงหร่านผาดหนึ่งไม่รู้เพราะอะไร เฟิงหร่านจู่ๆ ก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีกับเฟิงหร่าน “พี่ พี่สาวจั๋ว...”จั๋วซือหรานจ้องนางอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้นว่า “ตระกูลเฟิงเรียกเจ้าเข้ามาเป็นสายลับ ต้องรู้สึกแน่นอนว่าคนที่มีนิสัยอย่างข้า จะมีวันไหนที่เชื่อเจ้า ดังนั้น...”เฟิงหร่านปิดหน้าตนเอง “จะโดนอัดอีกแล้วหรือ?” รอยปูดบวมบนหน้านางยังไม่ยุบเลยนะ ต่อให้สายเลือดตระกูลเฟิงจะมีคุณสมบัติแข็งแกร่งก็เถอะ จะให้รอยช้ำนั้นหายไปยังต้องใช้ถึงสองวันเลยจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ไม่เจ็บเสียหน่อย”“แต่มันก็ดูไม่ดีนี่นา” เฟิงหร่านตอบเสียงอ่อยจั๋วซือหรานจ้องมองเฟิงหร่านเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง เฟิงหร่านกลั้นหายใจ พี่ส
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 627
มีคำบอกเล่าของเฟิงหรานที่เป็น ‘สายลับสองหน้า’ เหล่าผู้อาวุโสตระกูลเฟิงเพียงไม่นานก็รู้ว่าจั๋วซือหรานถูกหอจันทร์เงินเพ่งเล็งอยู่ กำลังจะไปจัดการเรื่องไกล่เกลี่ยตัดสินใหม่“นางนี่มัน...ศัตรูเยอะจริงๆ ไม่ได้หยุดได้หย่อนกันเลย” มีผู้อาวุโสคนหนึ่งหัวเราะเย็นชาเอ่ยขึ้นเฟิงหร่านก้มหน้ายืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดกับคำพูดนี้ของผู้อาวุโสในใจเฟิงหร่านคิดเงียบๆ: นั่นไม่ใช่ว่าถูกบีบออกมาหรือไรกัน? ยิ่งไปกว่านั้น พี่สาวจั๋วเองก็มีความสามารถ ถึงไม่เคยพ่ายแพ้เลยแม้จะมีศัตรูมากขนาดนี้จั๋วซือหรานพาฝูซูออกนอกเมืองไปด้วยกันฝูซูมองเส้นทางนี้แล้วรู้สึกแปลกประหลาด “คุณหนู ไม่ใช่จะไปตลาดมืดหรือ?”“จะรีบไปทำไม ออกจากเมืองก่อนสักรอบหนึ่ง” จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น เองหน้าเหลือบมองฝูซู ถามขึ้นว่า “ฝูซางเป็นอย่างไรบ้าง?”“พี่สาวดีขึ้นมากแล้ว” ฝูซูใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมาดูท่าอาการบาดเจ็บของฝูซางคงจะดีขึ้นมากแล้วแน่นอน ไม่เช่นนั้นชายหนุ่มที่มีอารมณ์อะไรนิดหน่อยก็เขียนแปะอยู่บนหน้าคนนี้ คงจะยิ้มไม่ออกแน่ๆ“ต้องขอบคุณคุณหนู” ฝูซูผ่อนใจโล่งออกมาถ้าไม่ใช่ตอนที่คุณหนูกำลังเป็นที่สนอกสนใจของคนทุกคน ให้พี่น
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 628
จากนั้นจึงเห็นคุณหนูของตนเองเป่าปาก!เสียงนั้นทั้งกังวานทั้งมีพลังทะลุทะลวง ราวกับชั่วพริบตาเดียวก็ส่งออกไปพื้นที่ไกลแสนไกลได้อย่างไรอย่างนั้นจากนั้น ฝูซูจึงมองเห็น...ไม่สิ พูดให้ถูกคือน่าจะได้ยินเสียงมาก่อนเขาได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง ราวกับขานรับคุณหนู และหลังจากเสียงเป่าปากของคุณหนูดังขึ้นไม่นานเสียงหอนหมาป่าตัวหนึ่ง...ก็ดังแว่วเข้ามาฝูซูเดิมทีไม่ใช่คนที่ขี้กลัว ถึงอย่างไรนี่ก็นอกเมืองนะ ต่อให้อยู่บนถนนทางการ ก็ยังไม่ใช่ในเมืองอยู่ดี เดิมทีก็มีโอกาสเจอกับพวกสัตว์ป่าอยู่แล้วแต่ว่า เพียงไม่นานฝูซูก็เห็นเงาร่างหนึ่ง ปรากฏขึ้นไกลๆ จากนั้นก็พุ่งเข้ามาทางนี้อย่างดุดันร่างขนสีเทาขาวร่างหนึ่ง พุ่งเข้ามาตามการวิ่งทะยาน รูปร่างนั้น...ฝูซูหวาดหวั่นขึ้นมาทันทีนั่นไม่ใช่หมาป่า!พูดให้ถูกคือ นั่นไม่ใช่หมาป่าธรรมดา!“นั่นมัน...” เสียงของฝูซูสั่นพร่าจั๋วซือหรานเอ่ยตอบ “ราชาหมาป่าน้ำแข็ง”ฝูซูหน้าขาวซีด นั่นคือราชาหมาป่าหรือ!ยิ่งไปกว่านั้นด้านหลังราชาหมาป่า ยังมีหมาป่าน้ำแข็งที่รูปร่างเล็กลงหน่อยอีกตัวหนึ่งตามมาด้วย“คุณหนู ท่าน...คงไม่ใช่ว่าท่านเรียกมาหรอกใช่ไหม?” ฝูซูแม้จะ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 629
ฝูซูตกใจแทบแย่!ทั้งที่ใต้เท้าเขาเหมือนกับกลายเป็นฝ้ายไปแล้วแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมีพลังท่วมท้นขึ้นมาทันทีพุ่งเข้ามาขวางเบื้องหน้าจั๋วซือหรานในใจกลัวแทบขาดใจ กระทั่งตายังหลับปี๋แต่กลับไม่มีความเจ็บปวดอย่างที่คาดการณ์ไว้ฝูซูตอนนี้จึงลืมตาขึ้นมาอย่างระมัดระวัง และก็ได้เห็น ว่าหมาป่าน้ำแข็งที่ดุร้ายตัวนั้น เหมือนในที่สุดจะสงบลงมาแล้วแม้ท่าทางจะยังคงดูระแวดระวัง แต่ก็ไม่ได้กราดเกรี้ยวเหมือนก่อนหน้านี้ส่วนคุณหนู...ฝูซูกลอกตามองไปทางคุณหนู ตอนนี้จึงเพิ่งเห็น ว่าคุณหนูที่เดิมทีควรจะถูกตนเองบังไว้ด้านหลัง เวลานี้กลับมาอยู่ข้างกายตนเองเสียอย่างนั้นสายตานางจ้องเขม็งไปที่หมาป่าน้ำแข็งตัวนั้น สายตาของนางเหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมา“อย่างนี้นี่เอง...”ฝูซูได้ยินคุณหนูเอ่ยเสียงต่ำขึ้นคำหนึ่ง เขากำลังคิดจะถามอะไร ก็เห็นคุณหนูโค้งตัวลงลูบบนหัวหมาป่าน้ำแข็งตัวนี้ เอ่ยต่อว่า “ที่แท้เจ้าก็ตั้งท้องอยู่สินะ ดังนั้นจึงต้องระมัดระวังตัวขนาดนี้...”ฝูซูกระพริบตาปริบๆ และก็กระพริบตาไปอีก ครู่หนึ่งจึงตั้งตัวกลับมาได้ พูดขึ้นว่า “คุณหนู นี่ท่านรักษากระทั่งสัตว์ประหลาดเลยหรือ?! นี่...นี่กำลัง...กำล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 630
ดังนั้นจั๋วซือหรานตอนนี้จึงไม่สามารถยืนยันได้ ว่าความสามารถที่แล่นวาบเข้ามาเมื่อครู่นี้คืออะไรกันแน่ ใช่นักภาษาสัตว์หรือไม่สาเหตุที่บอกว่าเป็นความสามารถที่แล่นวาบเข้ามา ก็เพราะเวลานี้จั๋วซือหรานยังอยากที่จะลองสื่อสารกับหมาป่าน้ำแข็งที่ตั้งท้องแล้วยังคงระแวดระวังอยู่ตัวนี้ หรือราชาหมาป่าน้ำแข็งที่ครางงึ้ดงึ้ดเหมือนสุนัขตัวนั้นอีกแต่ก็เหมือนกับหินจมลงมหาสมุทรอย่างไรอย่างนั้น ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบสนองเลยสิ่งนี้ทำให้คนรู้สึกว่าเมื่อครู่นี้อาจจะเป็นเพียงแค่...การคิดไปเองก็เป็นได้ไม่ว่าความสามารถก่อนหน้านี้จะเป็นเรื่องที่คิดไปเองหรือไม่ แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะพิสูจน์ได้ในเวลาสั้นๆ จั๋วซือหรานคิดขึ้นมานางไม่คิดจะเสียเวลาที่นี่ ในเมื่อยังพิสูจน์ไม่ได้ในเวลาสั้นๆ เช่นนั้นก็ไว้ค่อยว่ากันดังนั้น จั๋วซือหรานหลังจากปลอบโยนราชาหมาป่าน้ำแข็งและแม่หมาป่าไปครู่หนึ่ง จึงมองไปทางฝูซู เอ่ยขึ้นว่า “เอาล่ะ ไปเถอะ เจ้าขี่ตัวนี้ มันตั้งท้องอยู่ ดังนั้นเจ้าก็ระวังหน่อย...”จั๋วซือหรานคิดคิด หยุดคำว่า จากนั้นจึงพูดต่อว่า “...เอางี่ดีกว่า ข้าไปนั่งเอง เจ้าไปนั่งอีกตัว” ฝูซูรู้สึกว่า หลังจากนี้ถ้าอ
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1269
เขาไม่เพียงแต่ไม่ใช่สามีของนาง เขายังเป็นคู่หมั้นในนามของหญิงสาวคนอื่นอีกด้วยสีหน้าของเฟิงเหยียนแข็งทื่อไปแล้ว แต่ท้ายสุดก็ยังพูดอะไรไม่ออกเพราะในคำพูดจั๋วซือหราน ไม่มีส่วนที่ผิดเลยแม้แต่น้อยแม้จะบอกว่าเด็กคนนี้ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาก็ตามแต่ครั้งก่อนหน้านั้น เป็นเพราะจั๋วซือหรานถูกวางแผนร้ายใส่ ถึงทำให้นางสับสนหลงใหลจนมีสัมพันธ์กับเขาถ้าจะบอกว่า เขาเอาเปรียบหญิงสาวไป ก็ไมไ่ด้พูดเกินเลยนักเอาเปรียบหญิงสาว จนทำนางตั้งท้อง ไม่เคยจะมารับผิดชอบอะไรตอนนี้กลับจะมาชี้มือชี้ไม้เรื่องของนางพอสรุปมาแบบนี้ มันก็ช่าง...แย่มากจริงๆเฟิงเหยียนเองก็รู้ว่าตนเองนั้นแย่มาก พูดอะไรออกมาไม่ได้ไปชั่วขณะปันอวิ๋นรู้สึกกระอักกระอ่วนแทนสหายเก่า เขากระแอมออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง ไกล่เกลี่ยขึ้นว่า "เอาล่ะเอาล่ะ..."เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ถึงอย่างไร ทั้งสองคนตอนนี้จะไม่ได้เป็นคู่รัก แต่ความสัมพันธ์แบบนี้...มันก็ดูคลุมเครือ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ นี่มันช่าง...ดังนั้นปันอวิ๋นเลยเปิดประเด็นขึ้น อึกอักในปากอยู่พักหนึ่ง กว่าจะพูดออกมาได้ "...พวกเจ้าหิวหรือยัง? ให้เหล่าจวนทำอะไรให้กินหน่อยดีไหม?"
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1268
นางยืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้น แหงนตาขึ้นมองพวกเขาสายตาของเฟิงเหยียนอึ้งไปเล็กน้อย เห็นนางยืนอยู่ในประตูด้วยสีหน้านิ่งขรึมเขารู้สึกลำคอแห้งผากอย่างประหลาด ความรู้สึกนั้น บางทีควรจะเรียกว่า...ตึงเครียดไหม?"เจ้า...ตื่นขึ้นมาตอนไหนน่ะ?" เฟิงเหยียนถามจั๋วซือหรานมองเขา "ไม่นานเท่าไร"เหมือจะมองออกถึงความกระอักกระอ่วนของเขา หรืออาจจะไม่สรุปคือ มุมปากจั๋วซือหรานยกขึ้นบางๆ พูดมาคำหนึ่ง "ท่านอ๋องน้อย ไม่เจอกันเสียนาน"นางทำแบบนี้โดยไม่เอ่ยถึงคำพูดก่อนหน้านั้นแม้แต่น้อยเฟิงเหยียนอ้าปากพะงาบ ต่อให้คิดจะพูดอะไร แต่ชั่วขณะหนึ่งก็เหมือนจะพูดออกมาไม่ได้จึงแค่ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง "ดีขึ้นบ้างหรือยัง?"จั๋วซือหรานพยักหน้า "ดีขึ้นมากแล้ว"กระทั่งปันอวิ๋นก็ยังมองออกถึงเรื่องระหว่างพวกเขา ไม่รู้เพราะเจ้าสมองกลับนี่ไปแตะเนื้อต้องตัวทำอะไรนาง หรือเป็นเพราะคำพูดเมื่อครู่นางได้ยินคำพูดของเฟิงเหยียน...สรุปคือ ปันอวิ๋นมองพวกเขาทั้งสองคน แล้วก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแทนพวกเขาทั้งสองคนปันอวิ๋นคิดๆ ดู ตอนที่ตนเองอยู่กับจั๋วซือหรานก็ยังไม่ได้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกขนาดนี้รู้สึกร้อนใจแทนเจ้าบ้านี่จร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1267
เพราะเป็นเพื่อนสนิท ปันอวิ๋นจึงเข้าใจความหมายที่เขาคิดจะแสดงออกมาหรือก็คือ ปันอวิ๋นเดาได้นานแล้วบางทีตอนนั้นเพื่อจะให้จั๋วซือหรานหลีกเลี่ยงโชคชะตาเช่นนี้ ตนเองจึงเลือกที่จะลืมเลือนแต่สุดท้ายพอวกไปวนมา ก็กลับมาเดินอยู่บนเส้นทางเดิมเจ้าสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตานี่ ลึกลับเอามากๆบางครั้งเหมือนจะมีเมตตา แต่บางครั้งก็เหมือนไม่เคยปราณีใครผู้ใด"แล้วเจ้าตอนนี้...คิดจะทำอย่างไร?" ปันอวิ๋นถามเขาจ้องเฟิงเหยียนตาไม่กระพริบเอาจริงๆ ปันอวิ๋นใช้มองจากมุมมองคนนอกอย่างมีเหตุมีผล ยังหวังว่าจั๋วซือหรานจะสามารถปล่อยวางได้แต่พอคิดถึงว่าถ้าหากจั๋วซือหรานปล่อยวางแล้วล่ะก็ ด้วยโชคชะตาภาชนะพลังศักดิ์สิทธิ์หงส์แดงของเฟิงเหยียน ผลสรุปสุดท้าย ก็คือตายก่อนวัยอันควรอยู่ดีและเพราะรู้เรื่องนี้ ดังนั้นปันอวิ๋นจึงหยุดไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสริมมาคำนึง "ถังฉือเคยบอกข้าไว้ ในโถงวิญญาณอสูร พวกสัตว์เทพที่ถูกเก็บกลับมาเหล่านั้น..."ปันอวิ๋นขมวดคิ้ว คิดถึงคำพูดของถังฉือถังฉือมีบาปหนาจากการฆ่าฟันคนมากมาย กลายเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจไปแล้ว ถ้าหากไม่เย็นชาไร้หัวใจ ป่านนี้คงเป็นบ้าไปแล้วดังนั้นตอนที่เขาพูดถึงเรื่องเห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1266
ปันอวิ๋นส่งให้เขาชามหนึ่ง ตนเองก็ด้วยทั้งสองคนไม่พูดพล่ามทำเพลง กระดกรวดเดียวจนหมดราวกับว่า สุราที่มาช้าไปหลายปีนี้ ในที่สุดก็ได้ดื่มเสียทีราวกับว่าภาพเด็กน้อยที่แอบขโมยสุราพวกนั้นมาดื่ม ซ้อนทับเข้ามากับพวกเขาในเวลานี้"ช่วงนี้เจ้า ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขาเลยหรือ?"หลังจากร่ำสุราลงท้องไปสองชาม จิตใจก็เหมือนจะผ่อนคลายลงมาไม่น้อย ปันอวิ๋นถามขึ้นอย่างสบายๆ เป็นกันเองเฟิงเหยียนฟังออก ว่าเขาถามถึงเหล่าพี่น้องพวกนั้นเขาตอบอืมไปคำหนึ่ง "ไม่ได้ติดต่อกันเลย""เช่นนั้นก็คงไม่รู้สถานการณ์ของพวกเขาเลยสินะ" ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นเฟิงเหยียนไม่ยอมรับหรือปฏิเสธกับสิ่งนี้ ถือว่ายอมรับไปกลายๆปันอวิ๋นยิ้มๆ เหมือนจะเย้ยหยันตนเอง "แต่ก็ไม่โทษพวกเขาที่ไม่ติดต่อเจ้า ด้วยสถานการณ์ของพวกเขาตอนนี้ ก็ไม่มีหน้ามาติดต่อเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ"ได้ยินคำนี้ของปันอวิ๋น เฟิงเหยียนก็ไม่พูดอะไรอีกปันอวิ๋นเอ่ยต่อว่า "ซงซีตอนนี้ทุกวันเหมือนขลุกอยู่แต่ในห้องหลอมสกัด หลอมสกัดอยู่ทุกวันไม่ได้พักเลย"เฟิงเหยียนพอได้ยินคำนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้นบางๆ"เยี่ยนเหวย...ก็สูบเลือดออกมาทุกวัน อยู่แบบไม่เหมือนผู้เหมือนคน ผู้อาวุโสหวงจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1265
บางทีคงเป็นเพราะการคุยแบบเปิดอกก่อนหน้านี้ ทำให้ระยะทางขอเพื่อนสนิทสองคนที่เคยห่างไปตามกาลเวลา ย่อหดลงไปไม่น้อยเลยกระมังดังนั้นพอได้ยินปันอวิ๋นบอกว่าไม่ต้องขอบคุณ เฟิงเหยียนจึงเหลือบมองเขา น้ำเสียงเปลี่ยนไป "ก็ได้ เช่นนั้นก็ไม่ขอบคุณแล้วกัน"เฟิงเหยียนสั่งขึ้นมา "ไป ไปเอาสุรามาให้ข้าหน่อย"แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ในเสียงกลับไม่ได้ออกคำสั่งอะไร ฟังแล้วเหมือนการใช้งานระหว่างเพื่อนกันมากกว่าปันอวิ๋นชะงักไปเล้กน้อย เพราะตอนพวกเขายังเด็ก ก็เคยใช้งานกันและกันแบบนี้ไป ไปเอาสุรามาหน่อยได้ งั้นเจ้าก็เอาปลาไปย่างซะข้าเห็นว่าเจ้าหน้าตาเหมือนปลาถ้าเจ้ายังพูดอีกรอบ จะโดนข้ากดจนจมถังสุราตายไปเลยเพราะคำพูดนี้ของเฟิงเหยียน ทั้งสองคนก็เหมือนกลับไปสมัยยังเด็กในชั่วพริบตาปันอวิ๋นยกมุมปากขึ้นบางๆ ลุกขึ้นไปให้คนรับใช้ส่งสุราเข้ามาคือสุราห้าพิษที่เขาจะหมักอยู่ทุกปี และใช้แมลงพิษมาหลอมจริงๆ แต่ตัวสุรากลับไม่มีพิษใดๆ กระทั่งยังหอมอบอวลเข้มข้นเป็นพิเศษ เป็นสุราที่หาได้ยากยิ่งและเป็นความลับที่ไม่เผยแพร่สู่ภายนอกของหุบเขาหมื่นพิษ ปกติมีแค่เจ้าหุบเขาที่รู้แต่ปันอวิ๋น หลังจากออกสำนักมา ก็ไม่ได้ด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1264
จะเหมือนว่าตบหน้าใส่ตนเองอย่างแรง ทั้งที่เดิมทีก็อยู่บนโชคชะตาที่ขมขื่นอยู่แล้ว กระทั่งยังเป็นการตบหน้าตนเองในตอนนั้นอีกด้วยแบบนั้น...มันขมขื่นเกินไป พวกเขาเดิมทีก็ยากลำบากอยู่แล้วปันอวิ๋นนิ่งงันไปพักหนึ่ง อันที่จริงรู้สึกเหมือนไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนดีอยู่หน่อยๆความเงียบงันดำเนินต่อไประยะหนึ่งยังคงเป็นเฟิงเหยียนที่เอ่ยเสียงต่ำขึ้นมาก่อน "ขอบคุณมาก"ปันอวิ๋นได้ยินคำนี้ ก็รู้สึกแปลกประหลาด อารมณ์เองก็ไม่ค่อยมั่นคงทั้งที่มั่นคงมาตลอดแท้ๆหลังผ่านไปพักหนึ่ง ปันอวิ๋นจึงเอ่ยตอบว่า "เรื่องเล็กน้อย"ตอนที่ได้ยินคำนี้ สายตาของเฟิงเหยียนก็เหมือนขยับนิดๆยังจำได้ว่า ตอนยังเด็กถ้าปันอวิ๋นช่วยเขาทำอะไร ขอแค่เขาขอบคุณ ปันอวิ๋นก็จะพูดคำว่า 'เรื่องเล็กน้อย' ออกมาเสมอต่อให้บางครั้ง จะไม่ใช่เรื่องเล็กเลยก็ตาม แต่ก็ยังทำให้เขารู้สึกว่า ไม่ต้องเกรงใจ ยังมีพี่น้องคนนี้ช่วยแบกอยู่เฟิงเหยียนหยุดไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสียงเรียบขึ้นว่า "ก่อนหน้านี้ ข้าเจอกับหลงเฉินมา"พอได้ยินชื่อนี้ที่คุ้นเคย ม่านตาปันอวิ๋นก็หดลงเล็กน้อยเฟิงเหยียนเอ่ยต่อว่า "เขามีชีวิตไม่ค่อยดีนัก เหมือนตอนนั้นหลังจากที่เขาท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1263
ท่าทีของเฟิงเหยียน ไม่ถือว่ากระตือรือร้นมากนัก กระทั่งค่อนข้างเย็นชาด้วยซ้ำแต่ก็เป็นเรื่องปกติ หลังจากที่เขาออกจากสำนักในตอนนั้น ก็ไม่ได้มีความฮึกเหิมเหมือนสมัยครั้งยังเด็กอีกมักจะเย็นชา และมักจะเฉยเมยปันอวิ๋นเม้มริมฝีปาก เข้าใจถึงสาเหตุนั้นสภาพการณ์ตอนที่เฟิงเหยียนออกจากสำนักครั้งนั้น เขาเองก็รู้เป็นอย่างดีต่อให้จนถึงตอนนี้ ก็ยังจดจำได้อย่างชัดเจนเพราะเฟิงเหยียนถูกทรยศเป็นคนแรก ดังนั้น ตอนนั้นพวกเขาก็อยู่ในฐานะคนที่ยังไม่ถูกทรยศอันที่จริง จะมากน้อยก็ยังมีความสงสัยว่าถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็คงไม่เข้าใจอยู่พวกเขารู้สึกว่าเฟิงเหยียนทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ เป็นเฟิงเหยียนที่ไม่รู้จักบุญคุณพวกเขารู้สึกว่า เป็นเฟิงเหยียนที่ทำไม่ถูกเฟิงเหยียนเป็นคนอกตัญญูจนต่อมา ต่อมาของต่อมา ทุกคนทยอยกันเดินบนเส้นทางของเฟิงเหยียน ใครก็หนีไม่พ้นการทรยศหรือใช้ประโยชน์ทั้งนั้นตามหลักแล้วควรจะยอมรับชะตากรรมอย่างที่เคยเตือนเฟิงเหยียนเอาไว้ในตอนนั้น และมองว่าสิ่งนั้นเป็นการบ่มเพาะและการให้ความสำคัญจากสำนักแต่เพระาอะไร...ถึงได้ดีใจกันขึ้นมาไม่ได้เลยและหลังจากนั้นอีก แต่ละคนก็ทร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1262
ดังนั้นเขาจึงยังไม่กล้าไปกอดนางไว้แบบนี้ตลอด คอยอยู่ด้วยเงียบๆแต่เขากลับไม่ง่วงเลย ไม่ได้หลับ ไม่ได้ปิดตาด้วยแค่มองนางเงียบๆ สัมผัสถึงความร้อนในตัวนางกับชีพจรนางกระทั่งตัวเขาเองก็ยังบอกไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่ก็มีความรู้สึกอย่างหนึ่ง...รู้สึกสงบใจอย่างมากราวกับว่า ทั้งหมดเปลี่ยนเป็นสมบูรณ์แบบแล้วทั้งที่ความทรงจำในอดีตยังไม่กลับคืนเข้าที่ แต่ความรู้สึกนี้ เหมือนสลักประทับอยู่ในจิตวิญญาณอย่างไรอย่างนั้น ยากที่จะลบเลือนจนกระทั่งลมหายใจของจั๋วซือหรานมั่นคงแล้ว สีหน้ายิ่งมีประกายแดง สภาพดีขึ้นมากแล้วเขามองไปที่คราบเลือดแห้งกรังเหล่านั้นบนใบหน้าจั๋วซือหราน รู้สึกเสียดแทงตาเหลือเกินจึงได้เคลื่อนไหวเบาๆ เดินออกไปด้านนอก กำชับคนรับใช้ให้เตรียมน้ำร้อนมาไม่ให้คนรับใช้เข้ามาปรนนิบัติ แต่เขาหิ้วถังน้ำเข้ามาเองเขาอุ้มนางมาแช่ในถังน้ำ คอยสระชำระเส้นผมนางทีละเล็กทีละน้อย เช็ดคราบเลือดบนผิวนางออกอาบตัวนางจนสะอาดหมดจด อุ้มกลับไปบนเตียง ใช้ผ้าห่มห่อตัวนางจากนั้นจึงใช้พลังวิญญาณธาตุไฟบริสุทธิ์ เป่าผมนางจนแห้งและเพราะมีกลิ่นอายของเขาห่อหุ้มอยู่ จั๋วซือหรานจึงหลับลึกอย่างสบาย ไม่ตื
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1261
พลังศักดิ์สิทธิ์หงส์แดงที่บริสุทธิ์ที่สุด ถูกส่งผ่านเข้ามาอย่างนั้นจั๋วซือหรานมีความรู้สึกเหมือนตนเองถูกแช่ไว้ในน้ำอุ่น เป็นความรู้สึกที่สบายอย่างที่สุดในลำคอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความสบายยิ่งไปกว่านั้น คนเราก็เหมือนจะเป็นเช่นนี้เดิมทีก็ไม่ได้รู้สึกว่าตนเองลำบากยากเย็นอะไรนักแต่ตอนที่ร่างกายสามารถผ่อนคลายลงมาได้ ไม่รู้สึกเจ็บปวดทรมานอีกแล้วพอย้อนคิดไปถึงความยากลำบากเหล่านั้นก่อนหน้า กลับรู้สึกว่าตนเองน่าสงสารขึ้นมาจั๋วซือหรานตอนนี้ก็รู้สึก ว่าตนเอง...ไม่ค่อยได้รับความเป็นธรรมเท่าไรชายคนนี้ เจ้าคนสมควรตายนี่มีสิทธิ์อะไร?มีสิทธิ์อะไรกัน?"..." ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บที่ปลายลิ้นเขาขมวดคิ้ว รสชาติคคาวหวานของเลือดแผ่ซ่านในร่องฟันของทั้งสองคนเขามองหญิงสาวตรงหน้า ก็เห็นแววตาของนางมีความหงุดหงิดอยู่หน่อยๆแล้วยังมีสีหน้าท้าทายอีกด้วยดูเหมือนจะจงใจกัดปลายลิ้นเขา น่าจะโมโหเอาการชายหนุ่มไม่ครางออกมาเลย ราวกับไม่รู้สึกเจ็บอย่างไรอย่างนั้นยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ใส่ใจ ปลายลิ้นยังโถมใส่นางอย่างเร่าร้อนรุนแรงถ้านางอยากได้ ก็ต้องแล้วแต่นางจั๋วซือหรานดูจนใจหน่อยๆ แต
