เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 360
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 361
จั๋วซือหรานกล่าว "เพราะน้องชายของข้าตีอพวกเจ้าย่างหนัก ข้าไม่อยากเห็นเขาถูกครูสั่งยืนอยู่ข้างนอกต่อ ข้าเลยมารักษาอาการบาดเจ็บของพวกเจ้า"ทุกคนได้ยินเพียงเสียงที่ชัดเจนของนาง ซึ่งไพเราะมาก จากนั้นพวกคนที่ถูกจั๋วหวายโจมตีอย่างหนักถูกจั๋วซือหรานจับข้อมือไว้ภายในไม่กี่ลมหายใจ รอยฟกช้ำบนใบหน้าของพวกเขาก็บรรเทาลงอย่างรวดเร็วทุกคนตกตะลึง พวกเขาจึงเชื่อข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริง และทักษะทางการแพทย์ของนางเยี่ยมมากจริง ๆ ทักษะทางการแพทย์ของนางเยี่ยมกว่าตระกูลเหยียน เสียอีกหลังจากจั๋วซือหรานรักษารอยฟกช้ำของพวกเขาแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของนางยังคงลอยอยู่ที่มุมตาและคิ้วของนาง และนางพูดอย่างไม่จริงจัง "ข้ารักษาอาการบาดเจ็บของพวกเจ้าให้หายแล้ว นี่ถือว่าเป็นการสาธิตนะ"“สา สาธิตหรือ สาธิตอะไร” มีคนสับสน คนคนนั้นยกมือขึ้นและสัมผัสบริเวณที่เคยมีรอยช้ำบนใบหน้านั้น ตอนนี้รอยฟอกช้ำนั้นหายดีแล้วคนคนนั้นรู้สึกมหัศจรรย์มาก เขาเงยหน้าขึ้นและมองจั๋วซือหรานจากนั้นเขาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของจั๋วซือหรานหายไปเหลือเพียงสีหน้าที่ไร้ความอบอุ่น "สาธิต...หากพวกเจ้ายังพูดจาไม่ดีอรก หากพวกเจ้าถูกโจมตีจนมือเท้าหัก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 362
จั๋วหวายตอบว่า "ตอนที่ข้ามา ข้าเห็นแค่พวกนี้ น่าจะยังมีคนอื่น ก่อนหน้านี้ ข้าได้ยินพวกเขาพูดคุยกัน พวกเขาพูดว่าเมื่อก่อนองค์ชายและองค์หญิงมาเรียนด้วย แต่ วันนี้เป็นวันที่หนึ่งตามปฏิทินจันทร์รักคติ องค์ชายและองค์หญิงต้องไปขอพรที่ห้องโถงบรรพบุรุษ ท่านจึงไม่ได้มาเรียนขอรับ"จั๋วซือหรานพยักหน้าอย่างชัดเจนหลังจากได้ยินคำพูดของน้องชาย "เป็นอย่างนี้นี่เอง เอาล่ะ ข้าจะกลับแล้ว เจ้าอย่าตื้อละกัน ตั้งใจเรียน พี่ให้เจ้ามาเรียนที่นี่ หากเจ้ามีแต่ถูกสั่งยืนอยู่ข้างนอก ไม่ได้เรียนอะไรเลย เจ้ากลับไปปลูกมันที่บ้านละกัน "จั๋วหวายไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงถามอย่างฝืนใจ "ท่านพี่ขอรับ แต่... หากพวกเขายังรังแกข้าล่ะ"จั๋วหวายยอมฟังทุกคำพูดของท่านพี่ หากท่านพี่ให้เขาอดทน เขาก็จะอดทนให้ได้เขารอคำตอบของท่านพี่ แล้วเขาก็เห็นใบหน้าอันสวยงามของท่านพี่ขมวดคิ้วอย่างหนัก ท่านพี่พูดอย่างโกรธ ๆ "ต่อยกลับเลย หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ไม่ต้องเรียนหนังสือที่นี่แล้ว เรียนทำไม สอนคนนินทาผู้อื่นเบื้องหลังอย่างเดียว แม้ว่าเจ้าอยากเรียนที่นี่ ข้ายังกลัวสอนเจ้าไม่ดีเลย"ทันทีที่จั๋วซือห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 363
เมื่อสังเกตเฟิงเหยียนกำลังหลบสายตาของตัวเอง จั๋วซือหรานกระพริบตาและหัวเราะเฟิงเหยียนวางหมัดบนริมฝีปากและไอเบา ๆ “จวนของเจ้าไม่มียามเฝ้าประตูหน้าบ้านเลย ข้าแอบเข้าบ้านของเจ้าในยามมือที่ไหนล่ะ แม้ว่าข้าจะแอบเข้าบ้านของเจ้าในยามกลางคืน แต่ก็เป็นเพียงว่าเจ้าทำก่อน ข้าทำตามเจ้าแค่นั้นเอง”จั๋วซือหรานเลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนี้ นางยิ้มและพูด "ใช่ ๆ เป็นเพราะข้าเริ่มทำไม่ดีก่อนเจ้าค่ะ"นางรู้สึกท่านอ๋องหนุ่มคนนี้ค่อนข้างสนุก ดังนั้นนางจึงปพูดตามคำพูดของเขา“เพียงท่านอ๋องบอกว่าจวนของข้าไม่มีคนเฝ้าประตู ข้าไม่เห็นด้วยนะ” จั๋วซือหรานพูดและตะโกนไปทางประตู "คนมานี่"ฉวนคูนรปากฏตัวอย่างรวดเร็ว "คุณหนูขอรับ" จากนั้นเขาก็มองชายหนุ่มรูปหล่อที่อยู่ข้าง ๆ "ท่านเขยขอรับ ท่าน... มีคำสั่งอะไรขอรับ"เฟิงเหยียนไม่มีคำสั่งใด ๆ และเดิมทีเขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลย แต่เมื่อเขาได้ยินฉวนคูนเรียกเขาเช่นนั้น ม่านตาอันลึกของเขาก็สั่นไหวราวกับประกายไฟจั๋วซือหรานขี้เกียจแก้ไขคำเรียกของเขา นางแค่พูดว่า "ไม่มีอะไร ท่านอ๋องบอกว่าที่บ้านไม่มีคนเฝ้าประตู ข้าเลยให้เจ้ามาแสดงตัวหน่อย"จั๋วซือหรานชี้ฉวนคูน นางพูดกับเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 364
เมื่อก่อนพลังวิเศษของนางอบอุ่นและนุ่มนวลตามความรู้สึก แต่ความเป็นจริง ความอบอุ่นนั้นมีความรู้สึกเย็น ระบบเส้นลมปราณกล้ามเนื้อและแขนขาของเขาถูกพลังวิเศษของตัวเองเผา พลังวิเศษอันอบอุ่นและนุ่มนวลนั้นสามารถทำให้เขารู้สึกสบายตัวเหมือนหลังจากเขาถูกพลังวิเศษเผา มีคนทายาน้ำค้างหยกให้ ซึ่งทำให้เขารู้สึกเย็นและชื่นใจแต่ความรู้สึกที่เกิดจากพลังวิเศษของนางครอบคลุมมาก ราวกับว่า ระบบเส้นลมปราณ กล้ามเนื้อ แขนขา และกระดูกทั้งหมดของเขาถูกเคลือบด้วยยาน้ำค้างหยกเป็นเพราะความรู้สึกนี้เองที่ทำให้เฟิงเหยียนรู้สึกสบายใจ เหมือนตราบที่เขาอยู่กับนาง เขาก็รู้สึกสงบจิตอย่างมากแต่ตอนนี้ เฟิงเหยียนสามารถตรวจจับได้ชัดเจนว่าไม่เพียงแต่พลังวิเศษของนางไม่เพียงแต่มีความอบอุ่นและความนุ่มนวล แต่ยังรวมถึงความรู้สึกอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งเป็น... พลังชีวิตอันทรงพลังเฟิงเหยียน ลดสายตาลงและมองนิ้วสีขาวและบาง ๆ ของนางที่อยู่บนข้อมือของเขาแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้ข้ายังไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าได้ปลุกพลังวิเศษ แห่งกำเนิดของตระกูลจั๋วแล้วจริง ๆ "“ใช่ วิญญาณไม้ ” จั๋วซือหรานหันมามองเขา “ข้าไม่เห็นมีอะไรพิเศษใด ๆ เลย ข
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 365
จั๋วซือหรานไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือไม่ แต่นางมั่นใจว่านางไม่พบคำตำหนิหรืออารมณ์เชิงลบใด ๆ ในน้ำเสียงของเฟิงเหยียนน้ำเสียงของเขาสงบเช่นเคย แต่ดูเหมือนเขา...วางใจอย่างมากจั๋วซือหรานไม่แน่ใจ นางจึงถาม " ท่านอ๋อง... คงไม่ได้กำลังห่วงข้าถูกตระกูลเหยียนเอาเปรียบหรอกนะ"เรียกข้าว่า ท่านอ๋อง เฟิงเหยียนคิดในใจ แสดงว่านางอารมณ์ดีเฟิงเหยียนเหลือบมองนาง "ข้าห่วงเจ้าถูกเอาเปรียบ ไม่ปกติหรือ"นั่นเป็นเรื่องปกติหรือ จั๋วซือหรานคิดสองสามวินาที นางคิดในใจ หากพูดว่ามันปกติ มันก็เป็นเรื่องปกติ เพราะนางสามารถรักษาเขาได้เมื่อคิดถึงจุดนี้ จั๋วซือหรานก็จับข้อมือของเขาไว้และค่อย ๆ ส่งพลังวิเศษเข้าสู่ระบบเส้นลมปราณของเขาเพราะต้องทำท่านี้ตลอด ห้ามหยุดกลางทางดังนั้นกิริยาของคนสองคนนี้ดูเหมือนกำลังจูงมือและเดินเล่นหลังจากพวกเขาเดินมาได้ระยะหนึ่งเฟิงเหยียนกล่าวอย่างใจเย็น “ วิญญาณไม้แตกต่างจากวิญญาณไฟ วิญญาณไม้โจมตีไม่เก่ง แต่มีพลังชีวิตที่แข็งแกร่ง และเก่งในการรักษาและรักษาตัวเอง”จั๋วซือหรานคิด "ทำนาดีกว่า"อย่างไรก็ตาม ความสามารถในการรักษาและความสามารถในการรักษาตนเองของนางไม่ได้แย่นัก นี่ไม
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 366
เดิมทีจั๋วซือหรานยังคิดอยู่ว่านางพูดตรงเกินไปหรือเปล่า แม้ว่าคำพูดของนางยังไม่ทำให้ชายคนนั้นโกรธ แต่อย่างน้อยคำพูดของนางก็ส่งผลต่ออารมณ์ของเขาดังนั้นคนที่เงียบขรึมอยู่แล้วจึงเงียบมากขึ้นในขณะที่จั๋วซือหรานรู้สึกว่าท่านอ๋องอาจจะโกรธมาก และเขาจะไม่คุยกับนางอีกแล้ว นางก็คิดอยู่ว่านางควรจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อเกลี้ยกล่อมเขาหรือไม่มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะให้นางเกลี้ยกล่อมศัตรู นางยอมตายมากกว่าแต่การเกลี้ยกล่อมเฟิงเหยียน...พูดตามตรง จั๋วซือหรานรู้สึกว่านางต้องไม่ใช่ข้อยกเว้น นางรู้สึกว่าตราบใดที่นางเห็นใบหน้าของเฟิงเหยียน และได้ยินเสียงของเขา ตราบใดที่เขาไม่ได้โกรธเกินไป นางก็จะทำตัวไม่สนใจได้ดังนั้นเมื่อมองใบหน้าของเขา จั๋วซือหรานสามารถเกลี้ยกล่อมเขาได้โดยไม่รู้สึกคับข้องใจใด ๆ เลยบางครั้งความหล่อเหลาของใบหน้าก็ไร้ยางอายมากเมื่อจั๋วซือหรานกำลังจะพูดอะไรเพื่อเกลี้ยกล่อมเขา"เจ้า..."ก่อนที่นางจะพูดได้ เฟิงเหยียนก็พูดด้วยว่า "เจ้าไม่เหมือนข้า คุณลักษณะของพลังวิเศษของตระกูลจั๋วแตกต่างจากพลังวิเศษของตระกูลเฟิง และคุณลักษณะของพลังวิเศษโดยกำเนิดของตระกูลนั้นก็แตกต่างจากพลังศักดิ์
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 367
ปกติเฟิงเหยียนมักจะเป็นคนเงียบขรึม ดังนั้นเมื่อบุคคลเช่นนี้เริ่มพูดอย่างจริงจังซึ่งจะทำให้ผู้อื่นตั้งใจรับฟังเพราะหาได้ยากจริง ๆ ที่เขาพูดด้วยความจริงจังจั๋วซือหรานเริ่มจริงจังโดยไม่รู้ตัวนางฟังเสียงที่น่าดึงดูดใจของชายผู้นี้ เสียงนี้ช่างหอมหวนและมีเสน่ห์ ราวกับสุหร่าชั้นเลิศ เมื่อจับคู่กับดวงตาของเขาที่ลึกซึ้งและน่าดึงดูดยิ่งขึ้นในตอนกลางคืน“...จริง ๆ แล้วสิ่งที่เจ้าพูดในก่อนหน้านี้ว่า ปลูกพืช พืชเติบโตได้เร็วขึ้นนั้นจริง ๆ ความจริงนี่ขึ้นอยู่กับพลังชีวิตอันแข็งแกร่งของวิญญาณไม้เช่นกัน ซึ่งสะท้อนให้เห็นในพืช แต่เนื่องจากความใกล้ชิดของสิ่งมีชีวิตนั้นได้สะท้อนให้เห็นในสัตว์จริง ๆ เช่นกัน”หลังจากได้ยินคำพูดนี้ จั๋วซือหรานเริ่มเกิดความสนใจ นางถาม " ท่านอ๋องหมายถึง การควบคุมสัตว์ประหลาดเช่นนั้นหรือ แต่นั่นเป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัวของตระกูลซางไม่ใช่หรือ""ใครกำหนดว่ามีเพียงตระกูลซางเท่านั้นที่สามารถควบคุมสัตว์ประหลาดได้... " หลังจากเฟิงเหยียนพูดจบ เขาก็ผิวปากเบา ๆ ซึ่งได้ยินอย่างชัดเจนในคืนที่เงียบสงบเดิมทีจั๋วซือหรานไม่ได้สังเกตถึงอะไรเลย แต่นางทราบดี เฟิงเหยียนจะไม่ทำอะไรที
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 368
“ความผูกพันกับสิ่งมีชีวิต ความผูกพันนี้ไม่เหมือนทักษะภาษาสัตว์ของตระกูลซาง ตระกูลซางสามารถควบคุมสัตว์ประหลาดได้เพราะเขาสามารถสื่อสารกับพวกมันได้…”เฟิงเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ "ความผูกพันโดยกำเนิดของวิญญาณไม้ของตระกูลจั๋วมีความสามารถที่จะทำให้... สัตว์ประหลาดคลายความป้องกันเฉพาะตัวโดยธรรมชาติ"เมื่อพูดเป็นเช่นนี้แล้ว จั๋วซือหรานจะไม่เข้าใจได้อย่างไรพูดง่าย ๆ ก็คือ ตระกูลซางอยู่กับสัตว์ประหลาดได้ เพราะการสื่อสาร ส่วนนางกับสัตว์ประหลาด... อาจจะนางสามารถทำให้สัตว์ประหลาดตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น นางไม่จำเป็นต้องสื่อสารกับสัตว์ประหลาดมากเกินไป ก็สามารถทำให้สัตว์เหล่านั้นใกล้ชิดนางแล้วนี่ก็เหมือนกับบางคนของชาติก่อน ๆ หากอยากเล่นกับแมวหรือสุนัข คนเหล่านี้แค่ผิวปาก และแมวและสุนัขก็จะเข้ามาหาเองแต่มีบางคนถึงแม้จะเตรียมอาหารให้ แมวและสุนัขก็ยังคงอยู่ห่าง ๆ เมื่อเห็นหน้าจั๋วซือหรานคิดอยู่สองสามวินาที นางยื่นมือออกไปหาม้าไฟสัตว์ประหลาดสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของนางอย่างเฉียบแหลม จากนั้นมันมองนางอย่างระมัดระวังสัตว์ประหลาดทางไฟทุกตัวมีอารมณ์ปานกลาง และบางตัวถึงกับหงุดหงิดมาก ดัง
บทล่าสุด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 728
“นี่ฝูซูกับเฮยหลิงยังไว้หน้าพวกเจ้าอยู่นะ ถึงยังไม่จับตะเกียบ ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าแค่น้ำแกงก็ไม่ได้ชิมด้วยซ้ำ” เจี่ยงเทียนซิงวางตะเกียบลงหัวเราะฮั่วจือโจวไม่อยากเชื่อ ถามขึ้นว่า “นี่คือของที่แม่นางจั๋วจิ่วทำหรือ? จริงหรือเปล่า?”“เป็นของที่คุณหนูข้าทำเอง” ฝูซูพยักหน้าอินเจ๋ออันมองเขา ถามขึ้นว่า “คุณชายฮั่ว ยอมรับแล้วหรือยัง?”ฮั่วจือโจวถอนหายใจเบาๆ พยักหน้าเจี่ยงเทียนซิงเห็นท่าทางแขกยึดครองตำแหน่งเจ้าภาพของอินเจ๋ออันแล้วก็หัวเราะพรวดขึ้นมา “เปาน้อย เจ้าเองก็ไว้หน้าตัวเองหน่อยดีไหม คำพูดนี้ข้าต่างหากที่ควรถาม? เจ้าน่ะยอมรับแล้วหรือยัง?”“ถ้าข้าไม่ยอมรับ แล้วข้าจะเอาเงินมาให้พวกเจ้าด้วยตัวเองทำไมกัน?!” อินเจ๋ออันจ้องอย่างมาดร้ายไปทางเจี่ยงเทียนซิงตัวเขาเองอาจจะไม่ทันสังเกต ว่าตนเองกระทั่งลืมไปแล้วว่าต่อต้านชื่อเรีย ‘เปาน้อย’ อยู่เฟิงหร่านนั่งอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรมาตลอด สนใจแค่การกินอาหารบนโต๊ะอย่างรวดเร็วราวพายุดูดเท่านั้นนางกินไปด้วย พิจารณาชายหนุ่มสามคนนี้ไปด้วยในใจจู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาเฟิงหร่านเกิดวิตกกังวลขึ้นมาแทนพี่ชายตนเอง นางชื่นชมในใจ พี่หญิงจั๋วน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 727
สายตาฮั่วจือโจวมองจั๋วซือหรานอย่างลึกซึ้งตระกูลขุนนางเหล่านี้ล้วนเป็นแบบเดียวกัน จั๋วซือหรานเองก็เดินออกมาจากตระกูลขุนนาง ดังนั้นจึงเข้าใจเป็นอย่างดีต่อให้ทุกคนจะเป็นลูกหลานในตระกูลเหมือนกัน และก็จะมีพวกลูกหลานที่ได้รับการปฏิบัติกับให้ความสำคัญมากกว่า และก็จะมีลูกหลานที่ถูกมองข้ามหรือเมินเฉยแต่นี่ก็จะขึ้นอยู่กับฝีมือของรุ่นพ่อและฝีมือของตนเองดูจากจั๋วซือหรานแล้วมองออกไม่ยาก กระทั่งฝีมือของรุ่นพ่อก็ยังไม่แน่ว่าจะสำคัญ เพราะพ่อของนางนั้นไม่อยู่มานานแล้วมีเพียงฝีมือของตนเองที่ถูกให้ความสำคัญมากที่สุดดังนั้นในฐานะที่เป็นลูกหลานในตระกูล หากคิดจะได้รับการให้ความสำคัญของตระกูล อย่างน้อยก็ต้องทำผลงานออกมาให้ได้สถานการณ์ของฮั่วจือโจวตอนนี้ก็น่าจะเป็นเช่นนี้เขามีฝีมืออยู่บ้าง และมีอุดมการณ์ของตนเองด้วยเช่นกัน แต่ก็จำเป็นต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ จะตัดสินใจอย่างบุ่มบ่ามไม่ได้เพราะในตระกูลเช่นนี้ คนมากมายล้วนเป็นแบบเดียวกัน โอกาสอาจจะมีแค่ครั้งเดียว ถ้าทำผลงานไม่ได้ หลังจากนี้ทรัพยายากรก็อาจจะไม่เอนมาทางเขาอีกแล้วจุดนี้ จั๋วซือหรานไม่ลังเลที่จะพูดออกมาสายตาฮั่วจือโจวหยุดอยู่ที่แ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 726
จั๋วซือหรานยิ้มๆ “ก็ต้องตั้งแต่ตอนที่เจ้าตามพวกเราเข้ามาแล้วน่ะสิ”ฮั่วจือโจวลุกขึ้นยืน เดินตรงเข้ามาทางนี้ นั่งลงข้างโต๊ะพวกเขา“เมื่อครู่แผนของแม่นางจิ่ว ข้าได้ยินแล้ว” ฮั่วจือโจวเองก็ไม่ปิดบัง พูดออกมาตรงๆเขาพูดประโยคนี้ออกมา ก็หวังว่าจั๋วซือหรานจะไม่ต้องมาเสียเวลาคิดมากในเรื่องนี้แล้วแต่ฮั่วจือโจวคิดไม่ถึงว่าจั๋วซือหรานจะพูดว่า “ข้าจงใจพูดออกมาให้เจ้าได้ยิน”สีหน้าฮั่วจือโจวตกตะลึงไปทันที “อะไรนะ?”จั๋วซือหรานยิ้มตาโค้งเอ่ยขึ้นว่า “คุณชายสามฮั่วฟังแผนการของข้าแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง?”“ไม่เลว” ฮั่วจือโจวตอบ “มิน่าสี่ตระกูลที่เหลือจึงมองเจ้าเป็นหนามยอกอก”รอยยิ้มบนหน้าจั๋วยังไม่จางหาย “ถ้าข้าไม่จงใจพูดให้เจ้าได้ยิน แล้วจะกล่อมให้เจ้ามาร่วมมือได้อย่างไรกัน?”“ร่วมมือ?” ฮั่วจือโจวตกตะลึงจั๋วซือหรานตอบ “อืม ข้าไม่มีเจตนาจะทำให้ตระกูลฮั่วต้องลำบากใจ ถ้าแค่ตระกูลฮั่วไม่ทำให้ข้าลำบากใจน่ะนะ แต่ข้าเองก็เข้าใจ บุ่มบ่ามไปแย่งธุรกิจของคนอื่น ดูแล้วยังไงก็ไม่เหมาะสม และยังเป็นในสถานการณ์ที่ข้ามั่นใจว่าข้าคว้ามันมาได้ด้วย”ฟังคำพูดนี้ของจั๋วซือหรานแล้ว ฮั่วจือโจวก็หัวเราะขึ้นมา เขาก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 725
“ทำให้มันคึกคักขึ้น?” เฟิงหร่านตาเป็นประกาย ความชื่นชมต่อตัวจั๋วซือหรานของนางไม่ได้แค่นิดหน่อยแล้วตอนนี้มองจั๋วซือหรานด้วยตาเป็นประกาย “พี่หญิงจั๋ว จะทำให้มันคึกคักขึ้นได้อย่างไรหรือ?”จั๋วซือหรานคิดๆ เอ่ยขึ้นว่า “วิธีการมีอยู่เยอะเลยทีเดียว ก็ให้เจ้าไปแสดงพ่นไฟ เฮยหลิงไปแสดงหน้าอกทลายหินอะไรแบบนั้น หรือไม่ข้าก็ให้พวกแมลงไปแสดงละครหุ่นกระบอก? ต้องสนุกคึกคักแน่ๆ...”“พ่น พ่น...พ่นไฟ??” ในสายตาเฟิงหร่านเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อก็จริง สำหรับนางที่เป็นคุณหนูลูกขุนนางเช่นนี้ทุกการกระทำทั้งหมดของจั๋วซือหราน กระทั่งแค่ลมหายใจของนาง ก็ดูจะผิดแปลกไปจากคนอื่นๆ ในตระกูลขุนนางเหล่านั้น “พ่นไฟเป็นไหม? ถ้าไม่เป็นเดี๋ยวไว้ข้าหาเวลาสอนเจ้า” จั๋วซือหรานวางตะเกียบลง “สรุปคือ ถ้าถึงเวลาต้องเปิดกิจการ ก็หาการแสดงอะไรมา จากนั้นพอเปิดร้านก็เตรียมการให้ลูกค้าแต่ละโต๊ะหลังจากที่กินอาหารเสร็จ ก็มอบอาหารเพิ่มให้อีกหนึ่งจานแบบไม่ต้องจ่ายเงินอะไรแบบนี้”“ประชาชนกินเพื่ออยู่ ขอแค่ของอร่อย ยังต้องกลัวว่าจะไม่มีใครมาอีกหรือ” จั๋วซือหรานคิดคิด เอ่ยต่อว่า “ไหนจะเรื่องที่อาหารของที่นี่รสชาติแย่แค่ไหน น่าจะไ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 724
จั๋วซือหรานตอบ “เดี๋ยวเจ้าลองชิมก็รู้แล้ว...”ผ่านไปครู่หนึ่ง อาหารก็ส่งขึ้นมา หน้าตาแย่เอามากๆเจี่ยงเทียนซิงจึงเพิ่งได้ยินประโยคหลังของจั๋วซือหราน “...ไม่ใช่ห่วยแตกแบบธรรมดาด้วย”เจี่ยงเทียนซิง “...”เฟิงหร่าน “...”ฝูซู “...”เฮยหลิง “...”ทุกคนทยอยกันพูดไม่ออกจั๋วซือหรานหยิบตะเกียบขึ้นมา คีบคำหนึ่งส่งเข้าปาก หลังจากเคี้ยวไปสองคำ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “พวกเจ้าลองชิมสิ ห่วยแตกแบบไม่ธรรมดาจริงๆ”เฮยหลิงยังพอไหว ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ก็ใช้ชีวิตยากลำบากมาแล้ว ขยับตะเกียบ หลังจากกินคำแรกไปเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าเขาเหมือนจะโกรธขึ้นแล้วเฟิงหร่านเองพอเห็นสถานการณ์ จึงวางตะเกียบลงเงียบๆเจี่ยงเทียนซิงถาม “เจ้าหิวแล้ว แต่จงใจมายังร้านอาหารที่รสชาติแย่หรือ?”จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น “ลองชิมดูก่อน แบบนี้ภายหลังจะได้มีความแตกต่าง”เจี่ยงเทียนซิงก็เชื่อฟังคำพูดของนาง คีบขึ้นมาพอส่งเข้าปาก จึงเพิ่งมีปฏิกิริยากับคำพูดของจั๋วซือหราน “...ภายหลัง?”ตอนนี้เอง อะไรบางอย่างที่อยู่ในปาก ในที่สุดก็ทำเอาประสามรับรสของเขาถูกปะทะอย่างรุนแรง“ถุด” เจี่ยงเทียนซิงพ่นอาหารในปากออกมา รู้สึกว่าคำวิจารณ์ก่อน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 723
พอได้ยินคำพูดของเจี่ยงเทียนซิง จั๋วซือหรานก็เลิกคิ้ว “นั่นก็จริงอยู่”เจี่ยงเทียนซิงถามขึ้น “บาดแผลของเจ้าไม่เป็นไรหรือ?”“ถ้าเจ้าถามช้าอีกหน่อย มันก็หายสนิทแล้ว” จั๋วซือหรานมองตำแหน่งบาดแผลเหล่านั้นบนร่างกายตนเองผาดหนึ่ง“ที่ข้าพูดไม่ได้หมายถึงบาดแผลในการประลองเมื่อครู่ แต่เป็นของเมื่อคืนนี้” เจี่ยงเทียนซิงบอกมาเฟิงหร่านอยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของเจี่ยงเทียนซิง จึงรีบกำชับขึ้นมาว่า “จริงด้วย พี่หญิงจั๋ว ท่านไม่เป็นอะไรแล้วหรือ? ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านเข้าไปในศาลบรรพบุรุษเมื่อคืนนี้แล้ว นั่นมันอันตรายมากเลย! ท่านไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม?”จั๋วซือหรานเหลือบมองแม่นางคนนี้ “พี่ชายของเจ้า กลับบ้านไปแล้วหรือยัง?”เฟิงหร่านตกตะลึง จากนั้นจึงพยักหน้า “กลับมาแล้ว”“เช่นนั้นเขาไม่ได้บอกเจ้าหรือ?” จั๋วซือหรานถามขึ้นมาอีกเฟิงหร่านถอนหายใจอีกครั้ง “อารมณ์ของพี่ชายเหมือนไม่ค่อยดีนัก หลังจากกลับมา ผู้อาวุโสหลายคนที่อยากไปคุยกับเขา ก็ล้วนถูกไล่ออกมาหมด ข้าเองก็ไม่กล้าเข้าไปวุ่นวาย”นางมองจั๋วซือหรานตาแป๋ว “พี่หญิงจั๋ว เป็นเพราะท่านหรือเปล่า?”“หือ?” จั๋วซือหรานส่งเสียงสงสัยขึ้นมาเฟิงหร่านถามขึ้น
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 722
“ไม่มีเคล็ดวิชาอะไร กระทั่งไม่มีถุงเก็บสัตว์ด้วยซ้ำ แต่กลับเก็บแมงมุมหน้าผีระดับราชาลงไปได้ในชั่วพริบตา” ซางเชวี่ยเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ “ก่อนหน้านี้ตอนที่นางอัญเชิญราชาแมงมุมหน้าผีออกมา พวกเราถูกทำให้เข้าใจผิดจนคิดว่าอีกฝ่ายอัญเชิญออกมา คู่มือของนางคนนั้น แม้ความเร็วในการอัญเชิญจะเร็ว แต่ก็ยังต้องมีเคล็ดวิชาอะไรอยู่”“ตอนนั้นถูกเบนความสนใจจนไม่ทันสังเกต ตอนนี้กลับมองเห็นชัดเจนแล้ว ไม่แน่ว่าตอนที่นางอัญเชิญมาก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีเคล็ดวิชาอะไรในการเก็บหรือเรียก” คนตระกูลซางที่ถูกจั๋วซือหรานแย่งราชาแมงมุมหน้าผีไปคนนั้นเอ่ยขึ้นเสียงขรึมเขาจู่ๆ ก็รู้สึกโชค ที่ตอนไปจัดการราชาแมงมุมหน้าผีในป่าลึกลับตอนนั้น ตนเองไม่ได้เผชิญหน้ากับจั๋วซือหรานเหมือนคนพวกนั้นตอนนั้นเขายังรู้สึกว่า ราชาแมงมุมหน้าผีถูกแย่งไปเพราะโชคดีที่ไม่ได้มาเจอกับเขา ดังนั้นจึงแย่งไปได้อย่างราบรื่นแต่พอเห็นตรงนี้ ในใจเขาก็แอบรู้สึกโชคดี ยังดีที่ตนเองโชคดี! ไม่ได้ไปเจอเข้ากับจั๋วซือหรานในตอนนั้น! ไม่เช่นนั้น เขาคงได้กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนอยู่ในป่าลึกลับเหมือนคนอื่นๆ พวกนั้นแน่!และบนเวทีประลองตอนนี้ หลังจากจั๋วซือหรานเก็บราชาหน้
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 721
เปรี๊ยะ...! ตอนที่เสียงนี้ดังขึ้น แจ่มชัดอย่างมากต่อให้ในสถานที่ที่สับสนวุ่นวายอย่างในลานประลอง ก็ยังแจ่มชัดอย่างมาก!ทุกคนล้วนมีปฏิกิริยากันขึ้นว่ามาต้นเสียงมาจากไหนแต่เพียงไม่นาน ก็มีคนพบขึ้นแล้ว“ดู...ดูสิ! ให้ตายเถอะ...เว เวที แตก...แตกออกแล้ว!”ภายใต้การจับตามองของทุกคน ด้านใต้ร่างกายของซางถิง แตกออกมาเป็นรอยแยกรอยหนึ่ง!“นั่น...นั่นไม่ใช่เวทีที่ทำจากหินต้องห้ามหรือ? ทำ ทำไมถึง...แตกล่ะ?”ระดับความแข็งของหินต้องห้ามแค่จินตนาการก็รู้แล้ว ไหนจะคุณสมบัติพิเศษของหินต้องห้ามที่สามารถสะกดพลังวิญญาณของมนุษย์ได้ถ้าหากไม่สามารถใช้พลังวิญญาณ แล้วคิดจะสร้างรอยแตกแก่หินต้องห้าม นั่นมันฝันกลางวันชัดๆทว่าตอนนี้ กลับมีคนทำได้แล้วก็คือคนที่เดิมทีถูกทุกคนดูถูกบนเวทีประลอง ถูกทุกคนเข้าใจว่าสู้หลอกๆ เข้าใจว่านางไม่มีฝีมือการต่อสู้...คนที่เป็นแค่หญิงสาวในสายตาของทุกคนคนนั้นจัดการหั่น...เวทีประลองที่ทำจากหินต้องห้ามนี้จนแตกหลังจากที่ทุกคนตระหนักขึ้นได้ ทั่วทั้งลานก็เงียบลงมาทันทีจั๋วซือหรานมองไปทางอินเจ๋ออัน อินเจ๋ออันก็สีหน้าปั้นยากขึ้นมา กระทั่งประกาศแพ้ชนะก็ยังลืมทำ ยืนแข็งทื
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 720
เพราะบนเวทีประลอง ไม่ค่อยจะมีความยอดเยี่ยมที่พิเศษนัก หรือก็คือ การต่อสู้ที่งดงามยอดเยี่ยม คนที่เก่งกาจจริงๆ ใครก็ไม่อยากจะมาเสียเวลาบนเวทีประลองระดับต่ำๆ เช่นนี้ปกติจึงมีแต่การต่อสู้ที่ไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไรนัก และเพราะเหตุนี้ ทุกคนจึงอยากจะลองเดิมพันกัน อยากจะเห็นการต่อสู้ที่เลือดสาดยิ่งขึ้น เพราะมันต้องมีอะไรสักอย่างที่ดึงดูดสายตาแต่ตอนนี้ การต่อสู้บนเวที ไม่จำเป็นต้องเลือดสาด แค่นี้ก็ยอดเยี่ยมเพียงพอแล้วยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็มองออก!สถานการณ์ตอนนี้เหมือนเคยเจอมาก่อนเพียงไม่นาน ก็มีคนมีปฏิกิริยาขึ้นมา“ไม่ใช่เหมือนกับตอนยกแรกหรือ? แค่พลิกกลับมาเท่านั้น”“จริงด้วย! ตอนยกแรก เป็นหญิงสาวถูกอีกฝ่ายใช้แส้ไล่ฟาดบีบจนเข้าไปในระยะโจมตีของสัตว์ประหลาด!”“แต่ว่าตอนนี้เหมือนนางมาไล่บี้ชายคนนี้ไปในระยะของสัตว์ประหลาด...?”“ไม่ ไม่ใช่ นางบีบชายคนนี้ ตรงไปยังจุดโจมตีถัดไปของนาง!”“พอพูดเช่นนี้ ตอนยกแรกคงไม่ใช่ว่านางยอมให้คนอื่นชนะหรอกใช่ไหม...?”จั๋วซือหรานได้ยินเสียงเหล่านี้ หางตายกโค้งนางคิดจะให้ทุกคนรู้สึกเช่นนี้ พอเป็นแบบนี้ก็คงไม่มีใครรู้สึกว่านางไม่มีฝีมือ เอาชนะมาได้เพราะอีกฝ
