LOGINShare
บทที่ 335
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 336
ชิ่งหมิงยังคงดูโกรธอยู่ แต่มองจากดวงตาของเขา เห็นได้ชัดว่า เขาเริ่มลังเลแล้ว เขาเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่งสุดท้ายอดไม่ได้ที่ต้องถาม “ของ...อร่อยอะไร”จริง ๆ แล้วก็ไม่ใช่ของอะไรที่โดดเด่น มีเพียงอาหารเหลือที่ตอนที่นางทำกับข้าวให้ท่านแม่และน้องชายในตอนเย็น เช่น ผักตุ๋น และอื่น ๆของเหล่านี้เหมาะนำมาใช้เป็นอาหารจานหลัก เครื่องเคียง หรือแม้แต่เป็นของว่างคู่กับเครื่องดื่ม ดังนั้นจั๋วซือหรานจึงทำไว้ให้เยอะ ๆเดิมทีนางวเก็บบางส่วนไว้ให้ชิ่งหมิง และส่งบางส่วนไปให้เฟิงเหยียนเช่นกันจั๋วซือหรานยืนขึ้นและเดินไปที่ห้องครัว ด้านหลังนาง ชายหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่บนบันไดด้วยความโกรธเล็กน้อย บัดนี้ เขาลุกขึ้นและเดินตามนางอย่างกระตือรือร้นจั๋วซือหรานทำบะหมี่ให้เขา เทน้ำแกงจากหม้อปรุงอาหารลงไปเพื่อเพิ่มรสชาติ จากนั้นใส่เนื้อตุ๋นที่หั่นบาง ๆ ปีกไก่ตุ๋น 2 อัน และไข่ตุ๋น 1 ฟอง จากนั้นใส่ผักลวกสองสามชิ้นบะหมี่เนื้อตุ๋นที่มีส่วนผสมมากมายก็ทำเสร็จแล้วเดิมทีจั๋วหวายยังยืนข้าง ๆ และไม่กล้าพูดอะไรเลย แม้ว่าเขาเคยเจอชิ่งหมิงมาก่อน ถือว่ารู้จักกันแล้วแต่ชิ่งหมิงเป็นผู้ที่มีนิสัยอ่อนโยนมากมาโดยตลอด และเขาไม่เ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 337
ชิ่งหมิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย และใบหน้าของเขาแสดงความเขินอายที่จั๋วซือหรานคุ้นเคยในความเป็นจริง เขารู้อยู่ในใจว่าเหตุผลที่เขาพูดกับจั๋วซือหราน ได้คล่องเรื่อย ๆ ไม่ใช่เพราะเขาอิ่ม แต่เพราะการป้องกันของเขาต่อนางเริ่มลดลงเรื่อย ๆ นั่นคือสาเหตุที่เขาเป็นเช่นนี้เช่นเดียวกับตอนที่เขาคุยกับป๋อยวน ป็นการส่วนตัว เขาไม่ได้สะดุดมากนัก“พูดจริง ๆ นะ วันนี้หากข้ามาได้ เจ้าก็ไม่ต้อง ออกหน้าออกตาเลย และเจ้าก็จะไม่ได้รับบาดเจ็บ”ชิ่งหมิงขมวดคิ้ว และใบหน้าอันหล่อเหลาของเขามีความกังวลเล็กน้อยในคำพูดของเขามีส่วนที่โทษตัวเองไม่ได้ไปช่วยเหลือจั๋วซือหราน และยังมีการดูถูกเรื่องของวันนี้ด้วย พูดให้ถูกคือ เขาดูถูกทั้ง ตระกูลจั๋วและจั๋วหยุนเฟิง "มันเป็นเพียงศิษย์ภายในของลัทธิเสวียนหมิง ไม่ใช่คนสำคัญอะไรเลย"จั๋วหวายกำลังกินเนื้อตุ๋นอยู่ เขาเกือบสำลัก เขาเลยรีบดื่มแกงก๋วยเตี๋ยวสองคำแล้วกลืนลงเขาตบหน้าอกของเขาด้วยความกลัว และหันไปมองชิ่งหมิง อย่างระมัดระวัง เดิมทีเขาคิดว่าชิ่งหมิงเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวและพูดไม่คล่อง... เป็นคนที่โหดเหี้ยมที่แม้แต่ลัทธิเสวียนหมิงก็ยังดูถูกจั๋วซือหรานทราบว่า หน่วยสืบสวนพิเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 338
จะพูดอย่างไรดี นางไม่เคยกลัวใครเลยไม่ต้องสนใจมันเป็นโรคอะไรก็ตาม แม้ว่านางต้องแย่งชีวิตคนกับราชาแห่งนรก นางก็ต้องลองดูโดยเฉพาะเมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาอันบริสุทธิ์และโปร่งใสของ ชิ่งหมิง ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเศร้า จั๋วซือหรานรู้สึกไม่ว่าอย่างไร นางต้องลองดูนางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "อย่าไปฟังเขา เขาเป็นแค่แพทย์กลั่นยา เขาเก่งเรื่องการวางยาพิษคนจริง ๆ แต่เขาอาจจะไม่สามารถรักษาคนได้ ดังนั้นเรื่องการแพทย์ เจ้าต้องฟังข้า ข้าจะลองดูก่อน "ดวงตาของชิ่งหมิงกระพริบตา แม้ว่าจะเห็นได้ชัดว่าเขายอมรับความเจ็บป่วยที่รักษาไม่หายแล้วแต่เขายังคงมีความสุขเพราะทัศนคติของจั๋วซือหราน เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ดีจัง"“กล้าพูดนัก” ทันใดนั้นเสียงทุ้มก็ดังขึ้นวินาทีต่อมา ร่างสูงร่างหนึ่งก็รีบเข้ามาหาจั๋วซือหรานอย่างกะทันหัน ในมือนั้นมีแสงเย็นชาด้วยดวงตาของชิ่งหมิงเป็นประกาย"เฉียง——" เสียงบางอย่างดังขึ้นมีเสียงปะทะกันที่คมชัด และระหว่างสายฟ้ากับหินเหล็กไฟ มีดยาวสีดำทองได้ปิดกั้นการโจมตีที่เข้ามาคนคนนั้นปิดกั้นอาวุธของเขาห่างจากจั๋วซือหรานระยะหนึ่งจั๋วซือหรานนั่งที่ที่เดิมอยู่ นา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 339
ดาบยาวที่เวินป๋อยวนถืออยู่ถูกดาบยาวสีดำทองของชิ่งหมิงกั้นไว้จากท่านี้ สองคนนี้ดูเหมือนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันแต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น ดังนั้นในขณะนี้ เมื่อเวินป๋อยวนพูดคำเหล่านี้ออก ดาบยาวในมือของเขาสั่น และดาบของชิ่งหมิง ก็ถูกเขย่าออกไปในความเป็นจริง ดูจากทักาะที่ชิ่งหมิงยกดาบขึ้นเพื่อป้องกันการโจมตีของเวินป๋อยวน ก็ไม่ยากที่ทราบว่า ทักษะการต่อสู้ของชิ่งหมิงยังคงด้อยกว่าเวินป๋อยวนเล็กน้อยแค่ว่าเวินป๋อยวนไม่ได้จริงจังเกินไป แต่ในขณะนี้ เขาเริ่มจริงจังแล้วจากนั้น ในวินาทีถัดมา มีเสียงของการถูกปลดออกจากฝักจั๋วซือหรานรู้สึกถึงความเย็นชาที่คอของนางนางมองไปด้านข้าง เหลือบมองที่ใบดาบที่ด้านข้างคอของนาง สีหน้าของนางไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก และแม้แต่น้ำชาในถ้วยชาที่ถือในระหว่างนิ้วของนางก็ไม่มีระลอกคลื่น“ข้าไม่เข้าใจทำไมท่านซือหลี่ถึงบอกว่าข้ามีท่านซือเจิ้งหนุนหลังให้” จั๋วซือหรานโค้งริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยนางรู้อยู่ในใจว่าสิ่งที่เวินป๋อยวนกำลังพูดถึงก็คือครั้งสุดท้ายที่นางไปตลาดมืด นางบังเอิญพบกับซือเจิ้ง และซือเจิ้งช่วยนางแก้ปัญหาระหว่างนางและเจ้าสำนักที่หอฟ้าดาวแม้ว่าจั๋วซื
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 340
มือที่สะอาดซึ่งมีนิ้วที่คมและเพรียวบางอย่างที่ชายหนุ่มควรมี ยื่นออกมาจากด้านข้างแล้วจับดาบของเวินป๋อยวนโดยตรงเขาคว้ามันไว้ในคราวเดียว ทำให้ดาบของเวินป๋อยวนไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้แม้แต่นิ้วเดียวเวลาเพียงกระพิบตาเดียว เลือดก็เริ่มหยดลงจากนิ้วเวินป๋อยวนขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์นี้ไมเกินการคาดคิดของเขา เขาขมวดคิ้วและพูดว่า "เจ้า... ปล่อยมือเลย"ชิ่งหมิงไม่พูดอะไร เขาจ้องมองเวินป๋อยวนครู่หนึ่ง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความกล้าหาญและความแน่วแน่“ ชิ่งหมิง” ม่านตาของจั๋วซือหรานกระชับขึ้น “ ชิ่งหมิง รีบปล่อยมือ”นางรีบเหยียดมือออกและแยกนิ้วมือของชิ่งหมิงออกจากดาบ"ปล่อยเร็วเข้า เชื่อฟัง"เมื่อเห็นจั๋วซือหรานรีบดึงนิ้วของเขาออก ชิ่งหมิงกลัวดาบจะทำร้ายนาง เขาจึงปล่อยมือ ขณะที่เขาปล่อยมือ เขาก็จับดาบไว้แล้วโยนมันทิ้งไป“เจ้านี่มัน…!” จั๋วซือหรานดูบาดแผลที่เปื้อนเลือดบนฝ่ามือของเขา นางโกรธและเป็นกังวล “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ จับดาบด้วยมือเปล่า”“ข้า…” ชิ่งหมิงกำลังจะพูดอะไร จั๋วซือหรานจ้องเขาชายหนุ่มที่แต่เดิมกล้าเผชิญหน้ากับวินป๋อยวน กล้าใช้ดาบปะทะเวินป๋อยวนโดยตรง และกล้าจับดาบด้วยมื
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 341
จั๋วซือหรานรู้สึกนางใช้กำลังตามปกติเกือบห้าเท่าหรือมากกว่านั้นเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่ผิวหนังบนมือชิ่งหมิงซึ่งเหนื่อยเหลือเกิน สาเหตุหลักคือสภาพปัจจุบันของนางไม่ดีพอจั๋วซือหรานมุ่ยเล็กน้อย นางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แม้ว่านางไม่ได้พูดออกมาดัง ๆ แต่จริง ๆ แล้วนางก็รู้สึกอยู่ในใจว่าฝีมือการรัดษาของนางในเมื่อครู่นี้ทำให้คนอื่นดูถูกนางได้ง่ายนางมีความภาคภูมิใจในตัวเอง ดังนั้นนางจึงค่อนข้างไม่สบายใจ นางไม่ไม่ได้โกรธคนอื่น แต่นางโกรธตัวเองหลังจากนางรักษาอาการบาดเจ็บบนมือของชิ่งหมิงเสร็จ จั๋วซือหรานวางมือลง นางถอนหายใจเบา ๆ แล้วหันไปมองเวินป๋อยวน "ที่ท่านพูดว่าข้าไร้ยางอายข คงเป็นเพราะเหตุนี้ใช่ไหมเจ้าคะ"เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเวินป๋อยวนสงบลงกว่าเดิมมาก ตอนนี้เขาไม่โกรธจั๋วซือหรานอีกแล้วเมื่อได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "นั่นคือเหตุผลที่ข้าบอกเจ้าว่า หากเจ้าไม่สามารถรับประกันได้ว่าเจ้าจะทำได้ ดังนั้นอย่ารีบะให้ความหวังแก่ผู้คน นิสัยของชิ่งหมิงดั่งกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่ง ดูเหมือนเขาเชื่อใจเจ้ามาก หากเจ้าทำไม่สำเร็จ เจ้าจะทำให้เขาผิดหวังเท่านั้น”เมื่อได้ยินคำพูดข
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 342
จั๋วซือหรานคิดว่านี่คงเป็นเรื่องที่ยากที่สุดในอาชีพของนางกระมัง สมัยก่อนในสังคมยุคใหม่ แม้จะเจอสถานการณ์ที่ยากลำบากแต่อย่างน้อยนางยังสามารถใช้เครื่องมือของสมัยใหม่ ยารักษาโรค ฯลฯ ได้แต่เมื่อมาถึงโลกใบนี้ นางจึงพบปัญหาที่แก้ไขได้ยากจริง ๆแต่นางไม่ได้คาดหวังว่าอาการของท่านอ๋อง เฟิงเหยียน ร้ายแรงพอแล้ว ยังมีเจ้าตัวน้อยชิ่งหมิง รอนางอยู่เลย อาการของสองคนนี้ร้ายแรงพอ ๆ กันสิ่งนี้ทำให้จั๋วซือหรานอยากท้าทายจริง ๆมันก็เหมือนกับที่นางพูดในก่อนหน้านี้ - นางไม่เชื่อเวินป๋อยวนจ้องมองดูนาง และเขาเห็นไฟเล็ก ๆ ในดวงตาของนาง ซึ่งไม่ยอมรับความพ่ายแพ้เขารู้สึกเด็กหญิงคนนี้น่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาจึงยื่นมือออกและผนึกยันต์สองสามอันด้วยปลายนิ้วอย่างรวดเร็วและคลล่องเคล่วจั๋วซือหรานเห็นว่าบนฝ่ามือของเวินป๋อยวนมีสัญลักษณ์ที่ดูเหมือนตราบางอย่างส่องแสงแวววาวเรื่อย ๆ“หากเจ้ากล้าทำสัญญาด้วยจิตวิญญาณแห่งการพูดกับข้า ข้าจะยืนดีบอกเหตุผลกับเจ้า”จั๋วซือหรานไม่พูดอะไรเลย เพียงจ้องมองไปที่ตราสัญลักษณ์ที่ยังคงกระพริบเล็กน้อยบนฝ่ามือของนาง นางขมวดคิ้วเล็กน้อย“นี่คือจิตวิญญาณแห่งการพูดหรือ” แม้ว่าในค
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 343
จั๋วซือหรานเหลือบมองที่ฝ่ามือของนาง สัญลักษณ์ของสัญญาณจิตวิญญาณแห่งการพูดกะพริบบนฝ่ามือของนางแล้วหายไปนี่หมายความว่ามีผลบังคับใช้สัญญาจิตวิญญาณแห่งการพูดแล้วจั๋วซือหรานรู้สึกมหัศจรรย์จริง ๆ นางอดไม่ได้ที่ต้องค่อย ๆ กำหมัดของนาง แล้วเปิดมันอีกครั้ง นี่ทำให้นางรู้สึกแปลกมากและนางเริ่มรู้สึกสนุกจากนั้นนางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เวินป๋อยวน เพื่อรอคำตอบของเขาทำไมร่างกายของชิ่งหมิงถึงเป็นเช่นนี้เวินป๋อยวนค่อย ๆ อ้าปากพูด เขาพูดอย่างใจเย็น ๆ " ชิ่งหมิง เป็นบุตรหลานของตระกูลจวง ซึ่งตระกูลนี้เป็นผู้ที่มีฐานะสูงในแคว้นเหยี่ยน เขามีพรสวรรค์ที่โดดเด่นและไม่แพ้เจ้า พรสวรรค์ของตระกูลจางไม่เหมือนตระกูลอื่นมาก พวกเขาเหมือนวิญญาณแห่งอาวุธโดยกำเนิด"จั๋วซือหรานอดไม่ได้ที่ต้องหันไปมองชิ่งหมิง ชิ่งหมิงรู้สึกเขินอายและก้มศีรษะลงจั๋วซือหรานรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับพลังแห่งพรสวรรค์จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ทุกคนอาจมีพรสวรรค์โดยพื้นฐานแล้ว ผู้ที่ไม่มีพรสวรรค์จะไม่มีปัญญาฝึกฝนได้และคนที่มีพรสวรรค์ก็มีความสามารถที่แตกต่างกันอย่างตระกูลจั๋วมีวิญญาณไม้ในสายเลือด ตระกูลเฟิงมีวิญญาณไฟในสายเลือด ส
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1273
แม้จะบอกว่าเป็นความฝัน แต่อันที่จริงจั๋วซือหรานก็ค่อยๆ เข้าใจแล้ว ว่าเพราะอะไรหลังจากฝันถึงเขาครั้งที่แล้วจนมาถึงครั้งนี้ นานมากแล้วที่ไม่ได้ฝันถึงเขาอีกพอมาคิดอย่างละเอียด เหมือนว่าตอนฝันถึงเขาครั้งที่แล้ว จะเป็นหลังจากที่นางมีสัมพันธ์ทางกายกับเขาดังนั้นจั๋วซือหรานจึงค่อยๆ เข้าใจ บางทีน่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้การดูดหยางบำรุงหยินของนางก็ดูดซับมาจนพอเข้าใจแล้ว เหมือนว่าพอดูดซับมาถึงระดับหนึ่ง ก็จะเกิด...ถ้าจะพูดว่าเป็นความฝัน สู้บอกว่าเป็นการสื่อสารทางจิตใต้สำนึกกับความทรงจำของเฟิงเหยียนส่วนที่ถูกผนึกไปจะดีกว่า?และไม่ว่าจะ 'ความฝัน' ครั้งที่แล้ว หรือว่าครั้งนี้ก็มองออกได้ไม่ยากเฟิงเหยียนน่าจะเข้าใจต่อสถานการณ์อยู่ ดังนั้นบางทีจิตใต้สำนึกเขายังคงอยู่มาตลอด เพียงแต่ถูกสมองทื่อๆ นี่กดเอาไว้ หรือบางทีคงถูกสภาผู้อาวุโสลงมือสะกดเอาไว้ไม่แน่ว่า อาจจะต้องมีชนวนเหตุบางอย่าง ถึงจะสามารถปลุกขึ้นมาได้จั๋วซือหรานอยากจะรู้ชนวนเหตุนั้นว่าคืออะไรกันแน่"ต้องทำยังไงเจ้าถึงจะดีขึ้นมา?" จั๋วซือหรานถามแต่เฟิงเหยียนกลับเหมือนจะจำจุดสำคัญนั้นไม่ได้แล้ว ขมวดคิ้ว สีหน้าดูเหมือนขมขื่น เหมือนว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1272
ในห้วงฝันนางมองมือตัวเอง สับสนไปหมดทั้งตัว เหมือนยังตั้งตัวกลับมาไม่ได้เพราะนางถ้าไม่หลับลึก ก็จะเอาจิตใต้สำนึกส่งเข้าไปในมิติ จึงฝันน้อยครั้งมากดังนั้นตอนที่ดำดิ่งสู่ห้วงฝัน นางยังรู้สึกไม่คุ้นอยู่หน่อยๆ มองมือตนเอง รู้สึกไม่คอ่ยเป็นจริงสักเท่าไรวินาทีต่อมา มือข้างหนึ่งก็ทาบมาบนมือของนางมือข้างนั้น ข้อต่อกระดูกชัดเจน นิ้วเรียวยาว เล็บตัดมาดูสะอาดสะอ้าน ผิวหนังขาวซีดเย็นเหมือนไม่โดนแดดมานานสายตาของจั๋วซือหรานจ้องนิ่งอยู่บนมือข้างนี้ จากนั้นจึงค่อยๆ ยกขึ้นมามองไปยังเจ้าของมือนี้ ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีที่ตินั่นทั้งที่เป็นใบหน้าที่เพิ่งเห็นไปก่อนหลับตาลงเมื่อครู่แท้ๆ แต่ตอนนี้พอมอง กลับยังคงทำให้นางรู้สึกเหมือนไม่เจอกันเสียนานสายตาของชายหนุ่มอบอุ่น ด้านในมีความรู้สึกอารมณ์เหมือนความเจ็บปวดแฝงอยู่"จั๋วเสียวจิ่ว..." เขาก้มหน้าลงเรียกนางจั๋วซือหรานมองเขา จากนั้นจึงออกแรงบีบมือเขา และน่าจะเพราะออกแรงมากเกินไปปลายเล็บจึงเหมือนจิกลงไปในเนื้อเขาฝันถึงเขาอีกแล้วจั๋วซือหรานมีปฏิกิริยาขึ้นมา ครั้งนี้เหมือนกับครั้งนั้นเลย ฝันถึงเฟิงเหยียนยิ่งไปกว่านั้นยังดูเหมือนจริงเป็นพิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1271
กลางดึก จั๋วซือหรานกัดริมฝีปาก กอดหมอน เดินเท้าเปล่าจากห้องด้านนอกเข้าไปยังห้องด้านใน!คิ้วงามของนางขมวดแน่น สีหน้าที่มีสีเลือดฟื้นมาบ้างแล้ว ตอนนี้กลับขาวซีดขึ้นมาในใจนางเองก็พูดไม่ออก เดิมทีตอนที่หลับก็ยังดีอยู่ พอกลางดึกจู่ๆ ก็ไม่ไหวขึ้นมาเสียแล้วหน้าอกปั่นป่วนอย่างรุนแรง เป็นความรู้สึกทรมานแบบที่นางผ่านมาก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยนถ้าบอกว่าคนคนนี้ไม่เข้ามาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ก็เข้ามาแล้วว่ากันว่าพอเคยสบายแล้ว จะยากที่จะกลับไปลำบากตอนนี้จะให้นางปล่อยชายหนุ่มที่เหมือนกับ 'ยาบำรุงครรภ์' นี้ไว้ข้างในเฉยๆ โดยไม่ใช้ แล้วต้องมานั่งทนกระอักเลือดต่อล่ะก็...ขอโทษด้วย สกุลจั๋วอย่างนางไม่ใช่คนประเภทนั้นนางเข้าใจแล้ว ก่อนที่จะหลับไปเมื่อคืนนี้ ตอนที่เฟิงเหยียนบอกว่าจะนอนด้านนอก ริมฝีปากที่เม้มแน่นนั้นกำลังอดกลั้นเรื่องอะไรน่าจะคิดไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้สารเลว!จั๋วซือหรานครั่นเนื้อครั่นตัวตื่นมากลางดึก ต่อให้เป็นคนที่มีสติเยือกเย็นแค่ไหน ก็ยังมีอาการหงุดหงิดงัวเงียหลังตื่นนอนนางเดินเท้าเปล่าเข้าไปห้องด้านใน อากาศในหุบเขาตอนกลางคืนเย็นมากนางสวมแค่เสื้อบางๆ ชุดหนึ่ง ทั้งตัวเย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1270
แต่กลับรู้ตัวตนฐานะผู้ชายทรยศของเฟิงเหยียนได้ ไม่ต้องคิดเลยว่าคงเป็นจั๋วหวายพล่ามออกมาแน่"จั๋วหวายมาบอกเจ้าหรือ?" ปันอวิ๋นถามขึ้นคำหนึ่งจวงอี๋ไห่ พยักหน้าอย่างระมัดระวัง "คุณชายเสี่ยวหวายไม่หลอกข้าหรอก คุณชายเสี่ยวหวายบอกว่าเป็นผู้ชายทรยศ เช่นนั้นกว่าครึ่งก็ต้องเป็นผู้ชายทรยศแล้ว"ปันอวิ๋นถอนหายใจแผ่วเบาในห้อง จั๋วซือหรานนั่งลงข้างโต๊ะเฟิงเหยียนไม่พูดอะไร รินน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่งจั๋วซือหรานกำถ้วยไว้ ใช้นิ้วมือลูบไล้ขอบถ้วยเบาๆ"อีกเดี๋ยวพออาหารส่งเข้ามา ก็กินสักหน่อยแล้วค่อยนอนพัก" เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นแต่ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความหนักแน่นที่ห้ามปฏิเสธจั๋วซือหรานแหงนตามองเขา กำลังจะบอกว่ายังไม่หิวก็เห็นริมฝีปากบางของชายคนนี้เม้มเบาๆ เอ่ยเสียงต่ำว่า "ข้าไม่มีสิทธิ์จะมาหารือกับเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ..." สายตาเขาทอดลงไปที่ท้องน้อยนาง แววตาลึกซึ้งจากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า "แต่การจะเตือนให้เจ้ากินอะไรดีดีก็ยังพอมีสิทธิ์อยู่" สายตาเขายกขึ้นมาจากท้องน้อยจั๋วซือหรานเลื่อนมาที่ดวงตานาง จ้องมองดวงตานาง เอ่ยต่อว่า "ถึงอย่างไรเมื่อครู่ก็เพิ่งช่วยเจ้ากลับมา ยิ่งไปกว่นั้นเรื่องถูกพลังศักดิ์สิท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1269
เขาไม่เพียงแต่ไม่ใช่สามีของนาง เขายังเป็นคู่หมั้นในนามของหญิงสาวคนอื่นอีกด้วยสีหน้าของเฟิงเหยียนแข็งทื่อไปแล้ว แต่ท้ายสุดก็ยังพูดอะไรไม่ออกเพราะในคำพูดจั๋วซือหราน ไม่มีส่วนที่ผิดเลยแม้แต่น้อยแม้จะบอกว่าเด็กคนนี้ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาก็ตามแต่ครั้งก่อนหน้านั้น เป็นเพราะจั๋วซือหรานถูกวางแผนร้ายใส่ ถึงทำให้นางสับสนหลงใหลจนมีสัมพันธ์กับเขาถ้าจะบอกว่า เขาเอาเปรียบหญิงสาวไป ก็ไมไ่ด้พูดเกินเลยนักเอาเปรียบหญิงสาว จนทำนางตั้งท้อง ไม่เคยจะมารับผิดชอบอะไรตอนนี้กลับจะมาชี้มือชี้ไม้เรื่องของนางพอสรุปมาแบบนี้ มันก็ช่าง...แย่มากจริงๆเฟิงเหยียนเองก็รู้ว่าตนเองนั้นแย่มาก พูดอะไรออกมาไม่ได้ไปชั่วขณะปันอวิ๋นรู้สึกกระอักกระอ่วนแทนสหายเก่า เขากระแอมออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง ไกล่เกลี่ยขึ้นว่า "เอาล่ะเอาล่ะ..."เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ถึงอย่างไร ทั้งสองคนตอนนี้จะไม่ได้เป็นคู่รัก แต่ความสัมพันธ์แบบนี้...มันก็ดูคลุมเครือ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ นี่มันช่าง...ดังนั้นปันอวิ๋นเลยเปิดประเด็นขึ้น อึกอักในปากอยู่พักหนึ่ง กว่าจะพูดออกมาได้ "...พวกเจ้าหิวหรือยัง? ให้เหล่าจวนทำอะไรให้กินหน่อยดีไหม?"
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1268
นางยืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้น แหงนตาขึ้นมองพวกเขาสายตาของเฟิงเหยียนอึ้งไปเล็กน้อย เห็นนางยืนอยู่ในประตูด้วยสีหน้านิ่งขรึมเขารู้สึกลำคอแห้งผากอย่างประหลาด ความรู้สึกนั้น บางทีควรจะเรียกว่า...ตึงเครียดไหม?"เจ้า...ตื่นขึ้นมาตอนไหนน่ะ?" เฟิงเหยียนถามจั๋วซือหรานมองเขา "ไม่นานเท่าไร"เหมือจะมองออกถึงความกระอักกระอ่วนของเขา หรืออาจจะไม่สรุปคือ มุมปากจั๋วซือหรานยกขึ้นบางๆ พูดมาคำหนึ่ง "ท่านอ๋องน้อย ไม่เจอกันเสียนาน"นางทำแบบนี้โดยไม่เอ่ยถึงคำพูดก่อนหน้านั้นแม้แต่น้อยเฟิงเหยียนอ้าปากพะงาบ ต่อให้คิดจะพูดอะไร แต่ชั่วขณะหนึ่งก็เหมือนจะพูดออกมาไม่ได้จึงแค่ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง "ดีขึ้นบ้างหรือยัง?"จั๋วซือหรานพยักหน้า "ดีขึ้นมากแล้ว"กระทั่งปันอวิ๋นก็ยังมองออกถึงเรื่องระหว่างพวกเขา ไม่รู้เพราะเจ้าสมองกลับนี่ไปแตะเนื้อต้องตัวทำอะไรนาง หรือเป็นเพราะคำพูดเมื่อครู่นางได้ยินคำพูดของเฟิงเหยียน...สรุปคือ ปันอวิ๋นมองพวกเขาทั้งสองคน แล้วก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแทนพวกเขาทั้งสองคนปันอวิ๋นคิดๆ ดู ตอนที่ตนเองอยู่กับจั๋วซือหรานก็ยังไม่ได้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกขนาดนี้รู้สึกร้อนใจแทนเจ้าบ้านี่จร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1267
เพราะเป็นเพื่อนสนิท ปันอวิ๋นจึงเข้าใจความหมายที่เขาคิดจะแสดงออกมาหรือก็คือ ปันอวิ๋นเดาได้นานแล้วบางทีตอนนั้นเพื่อจะให้จั๋วซือหรานหลีกเลี่ยงโชคชะตาเช่นนี้ ตนเองจึงเลือกที่จะลืมเลือนแต่สุดท้ายพอวกไปวนมา ก็กลับมาเดินอยู่บนเส้นทางเดิมเจ้าสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตานี่ ลึกลับเอามากๆบางครั้งเหมือนจะมีเมตตา แต่บางครั้งก็เหมือนไม่เคยปราณีใครผู้ใด"แล้วเจ้าตอนนี้...คิดจะทำอย่างไร?" ปันอวิ๋นถามเขาจ้องเฟิงเหยียนตาไม่กระพริบเอาจริงๆ ปันอวิ๋นใช้มองจากมุมมองคนนอกอย่างมีเหตุมีผล ยังหวังว่าจั๋วซือหรานจะสามารถปล่อยวางได้แต่พอคิดถึงว่าถ้าหากจั๋วซือหรานปล่อยวางแล้วล่ะก็ ด้วยโชคชะตาภาชนะพลังศักดิ์สิทธิ์หงส์แดงของเฟิงเหยียน ผลสรุปสุดท้าย ก็คือตายก่อนวัยอันควรอยู่ดีและเพราะรู้เรื่องนี้ ดังนั้นปันอวิ๋นจึงหยุดไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสริมมาคำนึง "ถังฉือเคยบอกข้าไว้ ในโถงวิญญาณอสูร พวกสัตว์เทพที่ถูกเก็บกลับมาเหล่านั้น..."ปันอวิ๋นขมวดคิ้ว คิดถึงคำพูดของถังฉือถังฉือมีบาปหนาจากการฆ่าฟันคนมากมาย กลายเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจไปแล้ว ถ้าหากไม่เย็นชาไร้หัวใจ ป่านนี้คงเป็นบ้าไปแล้วดังนั้นตอนที่เขาพูดถึงเรื่องเห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1266
ปันอวิ๋นส่งให้เขาชามหนึ่ง ตนเองก็ด้วยทั้งสองคนไม่พูดพล่ามทำเพลง กระดกรวดเดียวจนหมดราวกับว่า สุราที่มาช้าไปหลายปีนี้ ในที่สุดก็ได้ดื่มเสียทีราวกับว่าภาพเด็กน้อยที่แอบขโมยสุราพวกนั้นมาดื่ม ซ้อนทับเข้ามากับพวกเขาในเวลานี้"ช่วงนี้เจ้า ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขาเลยหรือ?"หลังจากร่ำสุราลงท้องไปสองชาม จิตใจก็เหมือนจะผ่อนคลายลงมาไม่น้อย ปันอวิ๋นถามขึ้นอย่างสบายๆ เป็นกันเองเฟิงเหยียนฟังออก ว่าเขาถามถึงเหล่าพี่น้องพวกนั้นเขาตอบอืมไปคำหนึ่ง "ไม่ได้ติดต่อกันเลย""เช่นนั้นก็คงไม่รู้สถานการณ์ของพวกเขาเลยสินะ" ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นเฟิงเหยียนไม่ยอมรับหรือปฏิเสธกับสิ่งนี้ ถือว่ายอมรับไปกลายๆปันอวิ๋นยิ้มๆ เหมือนจะเย้ยหยันตนเอง "แต่ก็ไม่โทษพวกเขาที่ไม่ติดต่อเจ้า ด้วยสถานการณ์ของพวกเขาตอนนี้ ก็ไม่มีหน้ามาติดต่อเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ"ได้ยินคำนี้ของปันอวิ๋น เฟิงเหยียนก็ไม่พูดอะไรอีกปันอวิ๋นเอ่ยต่อว่า "ซงซีตอนนี้ทุกวันเหมือนขลุกอยู่แต่ในห้องหลอมสกัด หลอมสกัดอยู่ทุกวันไม่ได้พักเลย"เฟิงเหยียนพอได้ยินคำนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้นบางๆ"เยี่ยนเหวย...ก็สูบเลือดออกมาทุกวัน อยู่แบบไม่เหมือนผู้เหมือนคน ผู้อาวุโสหวงจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1265
บางทีคงเป็นเพราะการคุยแบบเปิดอกก่อนหน้านี้ ทำให้ระยะทางขอเพื่อนสนิทสองคนที่เคยห่างไปตามกาลเวลา ย่อหดลงไปไม่น้อยเลยกระมังดังนั้นพอได้ยินปันอวิ๋นบอกว่าไม่ต้องขอบคุณ เฟิงเหยียนจึงเหลือบมองเขา น้ำเสียงเปลี่ยนไป "ก็ได้ เช่นนั้นก็ไม่ขอบคุณแล้วกัน"เฟิงเหยียนสั่งขึ้นมา "ไป ไปเอาสุรามาให้ข้าหน่อย"แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ในเสียงกลับไม่ได้ออกคำสั่งอะไร ฟังแล้วเหมือนการใช้งานระหว่างเพื่อนกันมากกว่าปันอวิ๋นชะงักไปเล้กน้อย เพราะตอนพวกเขายังเด็ก ก็เคยใช้งานกันและกันแบบนี้ไป ไปเอาสุรามาหน่อยได้ งั้นเจ้าก็เอาปลาไปย่างซะข้าเห็นว่าเจ้าหน้าตาเหมือนปลาถ้าเจ้ายังพูดอีกรอบ จะโดนข้ากดจนจมถังสุราตายไปเลยเพราะคำพูดนี้ของเฟิงเหยียน ทั้งสองคนก็เหมือนกลับไปสมัยยังเด็กในชั่วพริบตาปันอวิ๋นยกมุมปากขึ้นบางๆ ลุกขึ้นไปให้คนรับใช้ส่งสุราเข้ามาคือสุราห้าพิษที่เขาจะหมักอยู่ทุกปี และใช้แมลงพิษมาหลอมจริงๆ แต่ตัวสุรากลับไม่มีพิษใดๆ กระทั่งยังหอมอบอวลเข้มข้นเป็นพิเศษ เป็นสุราที่หาได้ยากยิ่งและเป็นความลับที่ไม่เผยแพร่สู่ภายนอกของหุบเขาหมื่นพิษ ปกติมีแค่เจ้าหุบเขาที่รู้แต่ปันอวิ๋น หลังจากออกสำนักมา ก็ไม่ได้ด
