เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 326
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 327
หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้านาย ฉูนจวีนพยักหน้าและพูดว่า "จริงสิ จั๋วหยุนชินได้แสดงให้เห็นชัดเจนว่า เขาต้องการเปลี่ยนเส้นทางปัญหา ฟังจาคำพูดของเขา เกรงว่าเขาอยากให้เหล่าผู้อาวุโสของตระกูลจั๋วและจั๋วหยุนเฟิงไปต่อสู้กับแม่นางจิ่ว ให้สู้จนตายเลย และเขาจะสามารถยึดผลประโยชน์จากการต่อสู้ทั้งสองฝ่าย”เฟิงเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย แสดงว่าเขาเห็นด้วยคำพูดของฉูนจวีน แต่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกและเหยียดหยาม “ตระกูล จั๋วมีเวลาและความฉลาดเช่นนี้ ไปทำอะไรก็ได้ เอาความฉลาดนี้ไปหาเรื่องกับคนกันเอง ”“ใช่สิ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมตระกูลนี้ถึงเหี่ยวเฉาไปในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา” ฉูนจวีนพยักหน้า เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ดังนั้นท่านมาที่นี่เพื่อแก้แค้นให้แม่นางจิ่วหรือขอรับ”มิฉะนั้น ฉูนจวีนรู้สึกเขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเจ้านายถึงไปที่ จวนจั๋ว ทั้ง ๆ ที่ต้องเสี่ยงต่อการถูกเผาเขาคิดได้เพียงเหตุผลนี้ แม้ว่าฉูนจวีนจะรู้สึกว่าเหตุผลนี้ค่อนข้างฝืนไปหน่อย เพราะเขาไม่เคยเห็นเจ้านายของเขาหนุนหลังให้ใครมาก่อนเลยแต่แม่นางจิ่วก็ยังแตกต่างจากคนอื่น ๆแต่เฟิงเหยียนกลับถามเขา "หนุนหลังหรือ"“เพราะ...” ฉูนจวีน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 328
ไม่มีใครรู้ว่าเขาต้องทนกับความเจ็บปวดสาหัสขนาดไหน แต่ จั๋วหยุนเฟิงหวาดกลัว จนเขาต้องพยายามดิ้นรนลงจากเตียงในขณะนี้เขาอยู่บนพื้นที่อยู่หน้าเตียง ตัวสั่น และแทบจะเสียสติเสียงฝีเท้าค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ๆ และรองเท้าบูทผ้าต่วนที่เป็นสีทองคู่หนึ่งก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขารองเท้าคู่นั้นถูกปักด้วยด้ายสีทองและสีแดงพร้อมลวดลายเปลวไฟที่ซับซ้อนดวงตาของจั๋วหยุนเฟิงแดงก่ำ น้ำลายของเขายังคงแดงก่ำ ไหลออกมาจากมุมปาก และร่างกายของเขาก็เละเทะอยู่แล้วเห็นได้ชัดว่าสภาพของเขาไม่แตกต่างจากสภาพที่น่าสังเวชของ เหยียนชางในตอนนั้นมากนักหากจั๋วซือหรานได้เห็นสภาพที่น่าสังเวชของจั๋วหยุนเฟิงด้วยตาของนางในตอนนี้ นางคงจะพอใจกับประสิทธิภาพของยาที่นางกลั่นขึ้นมาอย่างแน่นอน และนางอจรู้สึกว่านางเหมาะเป็นพ่อค้ายาปลอมแน่ ๆอย่างไรก็ตาม 'ของเล่นเล้ก ๆ น้อย ๆ ' ที่เวินป๋อยวนกลั่นมาค่อนข้างดีจริง ๆ และ'ของเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ 'สั่งสอนทุกคนที่ไม่พอใจอย่างเท่าเทียมกันเฟิงเหยียนค่อย ๆ ยกรองเท้าของเขาขึ้น เดิมทีเขาตั้งใจจะเตะ ด้านข้างของจั๋วหยุนเฟิงเพื่อเรียกความสนใจของเขาแต่เมื่อเขาเห็นความเละเทะที่อยู่ภายใต้จั๋วหยุนเฟิง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 329
มีเปลวไฟสีส้มแดงแวบวาบผ่านรูม่านตาเรียวยาวลึกเปลวไฟสีส้มแดงไม่ได้ดูพราวจริง ๆ เหมือนกับสีส้มแดงเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น แต่เพียงว่ามองแล้วไม่รู้สึกพราวเท่านั้น ดวงอาทิตย์ที่เพิ่งขึ้นในยามเช้าก็ยังคงเป็นพระอาทิตย์มีอุณหภูมิและพลังงานที่รุนแรงดั่งคลื่นแต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือถึงแม้จะมีสีเพลิงที่แวบวับผ่านรูม่านตาของเขา แต่ดวงตาของเฟิงเหยียนยังคงเย็นชามากมันหนาวมากจนดูเหมือนเลือดจะแข็งตัวเฟิงเหยียนไม่ได้พูดอะไรจั๋วหยุนเฟิงอดทนต่อความเจ็บปวดอีกครั้งที่เกิดจากผลของยาอย่างรวดเร็ว และอาการกระตุกและบิดของร่างกายของเขาก็ค่อย ๆ ลดลงความเจ็บปวดบรรเทาลงชั่วคราว และจั๋วหยุนเฟิงกลอกตาและมองเฟิงเหยีย โดยไม่รอคำตอบของเฟิงเหยียนเขาเยาะเย้ยอย่างเย่อหยิ่งยิ่งขึ้นไปอีก “ทำไมไม่พูดล่ะ ไอ้เด็กจากตระกูลเฟิง เจ้าพูดไม่ออกเพราะข้าพูดถูกใช่ไหม เห็นไหม ข้าพูดถูกไหมล่ะ แล้วพวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาดูถูกข้า พวกเจ้าเลวเช่นกัน”สำหรับคำพูดของเขา เฟิงเหยียนไม่พูดคำใด ๆเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยเผชิญหน้ากับคนเช่นนี้ แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ความลับของการเผชิญหน้ากับคนเช่นนี้เคล็ดลับคือ - หากเจ้าเริ่มจริงจัง เจ้าจะแพ้
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 330
เฟิงเหยียนยังรออีกสักพัก แต่จั๋วหยุนเฟิงยังไม่ทันพูดต่อ แต่เขารอจนกระทั่งจั๋วหยุนเฟิงถูกประสิทธิภาพของยาทรมานอีกครั้งเฟิงเหยียนเลิกคิ้วและพูดอย่างใจเย็น “พิษของจั๋วเสียวจิ่วช่างน่าสนใจจริง ๆ เจ็บบ้าง ไม่เจ็บบ้าง เหมือนกับการให้กำเนิดเด็กในที่สุดจั๋วหยุนเฟิงสามารถเอาชนะความเจ็บปวดที่เกิดจากผลของยาได้ในครั้งนี้ เขาถาม “เจ้า...เจ้าพูดอะไร”“คำพูดของเมื่อครู่นี้ พุดจบหรือยัง” เฟิงเหยียนถามอย่างใจเย็นจั๋วหยุนเฟิงหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดูเหมือนเขาดีใจอย่างมากเมื่อเขาเห็นเฟิงเหยียนใจเย็นต่อไม่ได้“ทำไม เจ้าโกรธหรือ หรือว่าเรื่องที่ข้าพูดไม่เป็นความจริง” จั๋วหยุนเฟิงถามเฟิงเหยียนกลับครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อให้เฟิงเหยียนแสดงอะไรบางอย่าง เขาจะได้มีความสุขทางจิตใจมากขึ้นแต่เฟิงเหยียนไม่ได้ว่างขนาดนั้น เขาพยักหน้าเล็กน้อย “เช่นนั้น ข้าถือว่าเจ้าพูดจบแล้ว ข้าอยากรู้จริง ๆ เจ้าได้รับข้อมูลนี้จากใคร”“ทำไม...ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย” จั๋วหยุนเฟิงยังคงมีรอยยิ้มที่เย่อหยิ่งและบิดเบี้ยวอยู่บนใบหน้าของเขาแต่เขาก็รู้สึกอย่างคลุมเครือว่า ดูเหมือนกับทัศนคติของเฟิงเหยียนผิดปกติเล็กน้อยในขณะน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 331
กระบี่เสวียนเหยียนเจาะเข้าที่ไหล่ของจั๋วหยุนเฟิง โดยตรง“เอ่อ อ๊า——!” จั๋วหยุนเฟิงส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวด เสียงของขณะนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากเสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวดครั้งก่อนเมื่อเขาถูกทรมานด้วยผลของยา มันฟังดูน่าสังเวชมาก“เจ้า...เจ้าทำอะไร...เจ้าทำอะไรไป...” จั๋วหยุนเฟิงถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ไปถามช่องข้อมูลของเจ้า ข้าแน่ใจว่ามันจะบอกเจ้าว่า ข้าทำอะไรไป” เฟิงเหยียนสะบัดเลือดบนกระบี่เสวียนเหยียน จากนั้นใส่มันกลับเข้าไปในฝักแล้วหันหลังและเดินออกไปเพราะเจ้าจั๋วเสียวจิ่วคนนี้เรียนอะไรกับตันติ่งก็ได้ ทำไมต้องเรียนเรื่องพิษ แถมยังเรียนกลั่นพิษประเภทที่ไม่ทำร้ายชีวิตของผู้คน แต่เพียงทำให้ผู้คนต้องทนทุกข์ทรมาน นางยังเรียนรู้มันได้ดี และผลกระทบของพิษนี้กลับส่งผลกระทบเป็นระลอก ทำให้กลิ่นในห้องนี้... ทนไม่ไหวจริง ๆเฟิงเหยียนเพิ่งหันตัวกลับ เขาได้ยินเสียงอันเร่งด่วนของจั๋วหยุนเฟิงจากข้างหลังเขา "ข้า ข้าจะบอก"เฟิงเหยียนหยุดก้าวเท้าเพียงชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก้าวเท้าเดินต่อจั๋วหยุนเฟิงล้มลงกับพื้นและมองเฟิงเหยียนเดินออกไป ในที่สุด เขาก็เริ่มกังวลเล็กน้อยและพูดซ้ำ ๆ ว่า "ข้าจะบ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 332
เฟิงเหยียนเหลือบมองฉูนจวีน เฟิงเหยียน สำหรับคำพูดของฉูนจวีน เขาไม่ตอบอะไร เขาแค่พูดเบา ๆ ว่า "กลับกันเถิด"......จั๋วซือหรานไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ในจวนของนาง นางทำอาหารอร่อย ๆ ให้ท่านแม่และน้องชายบางครั้งอาหารก็เป็นพลังที่ดีที่สุดที่สามารถช่วยผ่อนคลายและปลอบใจคนอวิ๋นเหนียงยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว มองลูกสาวของนางยุ่งทำกับข้าวอย่างเป็นระเบียบ นางรู้สึกตัวเองทำไม่ถูกและรู้สึกค่อนข้างเป็นทุกข์ ก่อนที่นางออกเรือน นางยังเป็นสตรีชั้นสูงและไม่เคยทำงานบ้านเลยแต่เมื่อนางเห็นลูกสาวของนาง ซึ่งอาศัยอยู่ที่นี่เพียงช่วงเวลาอันสั้น ๆ เท่านั้น แต่ทำอาหารเก่งขนาดนี้ นางก็อดไม่ได้ที่ต้องรู้สึกเศร้าแม้ว่านางเคยชิมอาหารที่จั๋วซือหรานทำมาก่อน แต่ก็ยังมีความแตกต่างระหว่างการชิมและการเห็นลูกสาวทำอาหารด้วยตาของนางเองจั๋วซือหรานมองออกว่า เป็นเพราะเรื่องของวันนี้ อารมณ์ของท่านแม่ได้รับผลกระทบอย่างมาก ขณะที่นางยังทำอาหารอยู่ นางบอกจั๋วหวายว่า ทำอะไรก็ได้ ต้องทำให้ท่านแม่ดีใจดังนั้นในมื้อเย็น อาจกล่าวได้ว่า จั๋วหวายพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ท่านแม่ดีใจ แต่โชคดีที่ในที่สุดเขาก็ทำให้ท่านแม่ของเขายิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 333
“แม้หลายปีที่ผ่านมา แม่ก็ไม่นับตัวเองเป็นลูกสาวของตระกูลเซี่ย แม่ไม่ใช่หยุนซี ลูกสาวของตระกูลเซี่ย แต่เป็นเพียงอวิ๋นเหนียง ลูกสะใภ้ของตระกูลจั๋ว จนถึงวันนี้ ”อวิ๋นเหนียงกล่าวพร้อมกับน้ำตาที่ส่องประกายในดวงตาของนางจั๋วซือหรานเห็นน้ำตาของท่านแม่ นางจึงเอื้อมมือออกไปจับมือของอวิ๋นเหนียงเบาๆ "ท่านแม่"อวิ๋นเหนียงสูดจมูกและกลั้นน้ำตาแล้วพูดต่อ "จนถึงวันนี้ เมื่อคนเหล่านั้นของตระกูลจั๋วอยากลงโทษแม่ พวกเขายังจำได้ว่าแม่เป็นลูกสาวของตระกูลเซี่ย แม่เป็นคนที่พวกเขาไม่กล้าทำร้าย"“ไม่เพียงแค่นั้น ก่อนที่ลูกมาช่วยแม่ แม่ได้ยินพวกเขาพูดว่า...”ก่อนที่อวิ๋นเหนียงจะพูดจบ น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของนางแล้ว น้ำตาตกลงไปที่หลังมือของจั๋วซือหรานด้วยเสียงกระทบกันอวิ๋นเหนียงหายใจเข้าลึก ๆ และสงบสติอารมณ์ก่อน ค่อยพูดต่อ "...แม่ได้ยินพวกเขาบอกว่า เมื่อก่อน เคยมีคนของบ้านคุณตามาหาแม่ แม้ว่าแม่ไม่รู้เรื่องนี้ก็จริง แต่ก็มีคนคอยหนุนหลังแม่จริง ๆ "อวิ๋นเหนียงยกมือขึ้น นางเช็ดน้ำตาและพูดต่อ "ไม่น่าแปลกใจเลย แม่แต่งเข้าตระกูลจั๋ว แม่มากับท่านพ่อขเงเจ้าลำพังโดยไม่มีสินสอด แต่หลายปีที่ผ่านมา แม่ไม่เคยได้รับ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 334
เขาอยู่ในตอนนั้น การกระทำของเขาในตอนนั้น เขาไร้ประโยชน์มากจนตัวเองยังดูถูกตัวเองเลยจั๋วซือหรานจะไม่ทราบได้อย่างไรว่าชายหนุ่มคนนี้กำลังเป็นห่วงเขาล่ะนางเม้มมุมปาก เลิกคิ้วแล้วถาม "จริงหรือ"“จริงขอรับ” จั๋วหวายพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว“เอาล่ะ เช่นนั้นพรุ่งนี้เจ้าไปเรียนที่หอหลวงเลย” จั๋วซือหรานกล่าวทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ใบหน้าของจั๋วหวายก็แข็งค้างทันที “เรียน เรียนหรือ”“ไหนบอกว่าจะตั้งใจเรียนไม่ใช่หรือ” จั๋วซือหรานถามจั๋วหวายพูดด้วยสีหน้าอันโศกเศร้า “แต่ แต่เรียน...”“นี่คือโอกาสที่ข้าชิงมาอย่างอยาก หลาย ๆ คนของตระกูลจั๋ว อยากไป แต่พวกเขาไปไม่ได้” จั๋วซือหรานกล่าวเมื่อจั๋วหวายได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ เขาทำได้เพียงพยักหน้าอย่างฝืนใจ "เอา...เอาล่ะ ข้าไปเรียนก็ได้"“จ้ะ เด็กดี ไปเก็บข้อมูลก่อน ข้าเสร็จธุระเมื่อไร ข้าจะไปโรงเรียนกับเจ้า” จั๋วซือหรานตบไหล่ของจั๋วหวายเบา ๆ “เอาล่ะ รีบไปนอนเถิด” พรุ่งนี้ไปเรียน อย่าสายไปสายล่ะ..."จั๋วซือหรานยังไม่ทันพูดจบ มีการเคลื่อนไหวที่มีเสียงดังมาจากทิศทางของประตูมีร่างหนึ่งเคลื่อนเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว และฉวนคูนหอ
บทล่าสุด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 720
เพราะบนเวทีประลอง ไม่ค่อยจะมีความยอดเยี่ยมที่พิเศษนัก หรือก็คือ การต่อสู้ที่งดงามยอดเยี่ยม คนที่เก่งกาจจริงๆ ใครก็ไม่อยากจะมาเสียเวลาบนเวทีประลองระดับต่ำๆ เช่นนี้ปกติจึงมีแต่การต่อสู้ที่ไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไรนัก และเพราะเหตุนี้ ทุกคนจึงอยากจะลองเดิมพันกัน อยากจะเห็นการต่อสู้ที่เลือดสาดยิ่งขึ้น เพราะมันต้องมีอะไรสักอย่างที่ดึงดูดสายตาแต่ตอนนี้ การต่อสู้บนเวที ไม่จำเป็นต้องเลือดสาด แค่นี้ก็ยอดเยี่ยมเพียงพอแล้วยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็มองออก!สถานการณ์ตอนนี้เหมือนเคยเจอมาก่อนเพียงไม่นาน ก็มีคนมีปฏิกิริยาขึ้นมา“ไม่ใช่เหมือนกับตอนยกแรกหรือ? แค่พลิกกลับมาเท่านั้น”“จริงด้วย! ตอนยกแรก เป็นหญิงสาวถูกอีกฝ่ายใช้แส้ไล่ฟาดบีบจนเข้าไปในระยะโจมตีของสัตว์ประหลาด!”“แต่ว่าตอนนี้เหมือนนางมาไล่บี้ชายคนนี้ไปในระยะของสัตว์ประหลาด...?”“ไม่ ไม่ใช่ นางบีบชายคนนี้ ตรงไปยังจุดโจมตีถัดไปของนาง!”“พอพูดเช่นนี้ ตอนยกแรกคงไม่ใช่ว่านางยอมให้คนอื่นชนะหรอกใช่ไหม...?”จั๋วซือหรานได้ยินเสียงเหล่านี้ หางตายกโค้งนางคิดจะให้ทุกคนรู้สึกเช่นนี้ พอเป็นแบบนี้ก็คงไม่มีใครรู้สึกว่านางไม่มีฝีมือ เอาชนะมาได้เพราะอีกฝ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 719
พอได้ยินคำพูดของซางถิง จั๋วซือหรานก็รู้สึกไม่อยากเชื่อเพราะนางมีความรู้สึกอย่างชัดเจน ว่าชายคนนี้ยังมีไพ่ตายอยู่อีกเขายังมีฝีมืออื่นอีกแน่นอน แต่เขากลับยอมแพ้เสียแล้วไม่มีทางเป็นเพราะชื่นชมนางแน่ๆ เช่นนั้น...จั๋วซือหรานครุ่นคิด ขมวดคิ้ว เหมือนเข้าใจขึ้นหน่อยๆไม่ใช่เพราะชื่นชมนาง เช่นนั้น จะต้องเป็นเพราะคนของตระกูลซางตอนนี้ชมอยู่ในห้องหรูกระมัง ไพ่ตายของเขาน่าจะไม่อยากให้ตระกูลซางได้เห็นถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเหมือนจั๋วซือหราน ไม่มีการปิดบังซ่อนเร้นฝีมือของตนเอง ไม่กลัวความยุ่งยากอันที่จริงนางเองก็ไม่ใช่ว่าไม่กลัวความยุ่งยากหรอก เพียงแต่เพราะ ต่อให้ตนเองจะพยายามปิดบังซ่อนเร้น แต่ก็เหมือนความยุ่งยากก็แวะเวียนเข้ามาหาอยู่เรื่อยเช่นนั้นทำไมจะต้องไปปิดบังซ่อนเร้นแล้วคอยอดทนกล้ำกลืน แต่ว่าทุกคนก็มีท่าทีและวิธีแก้ไขที่แตกต่างกันไปในสถานการณ์คล้ายๆ กันนี้จั๋วซือหรานเองก็เคารพการตัดสินใจ“โอ้...” นางลากเสียงยาวออกมา แสดงท่าทีว่าเข้าใจแล้ว นางมองไปทางซางถิง “เช่นนั้นก็ขอบคุณ”แต่ว่าชัดเจนมาก วิธีการแก้ไขที่สงบสุขแบบนี้มันไม่ได้ ไม่มีทางทำให้นักพนันบ้าคลั่งที่แพ้บนที่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 718
ซางเชวี่ยเอ่ยขึ้นเสียงขรึม “หวังว่าข้าคงจะแค่คิดมากไป หญิงสาวคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ มิน่านางจึงเหิมเกริมได้ขนาดนี้”การเหิมเกริมของคนล้วนต้องมีต้นทุนทั้งนั้นและตอนนี้ บนอัฒจันทร์ยิ่งครึกโครมเข้าไปอีก พวกเขาก่อนหน้านี้ล้วนคิดว่าซางถิงเป็นคนอัญเชิญราชาแมงมุมหน้าผีออกมายังเหยียดหยามจั๋วซือหราน หัวเหราะเยาะนาง รู้สึกว่านางต้องแพ้อยู่เลย ยังรู้สึกว่าคนเขาเก็บของใหญ่มาปล่อยเอาตอนท้ายเพื่อจัดการนางใครก็คิดไม่ถึง ว่าเจ้าของใหญ่นี่ที่แท้จั๋วซือหรานเป็นคนอัญเชิญออกมา!บนเวทีคึกคักขึ้นมาทันทีคนที่มาจากค่ายทหารเหล่านั้น เหล่าทหารของค่ายทหารที่มาเพื่อสนับสนุนจั๋วซือหรานโดยเฉพาะ ล้วนส่งเสียงโห่ร้องยินดีออกมาก่อนหน้านี้เนื่องจากชัยชนะของคุณหนูจิ่วยังไม่ค่อยชัดเจน พวกเขาจึงค่อนข้างตึงเครียดหน่อยๆ กลัวว่าแม่นางจิ่วจะแพ้ดังนั้นจึงไม่กล้าส่งเสียงกันตอนนี้ในที่สุดก็ระเบิดเสียงโห่ร้องออกมาได้แล้ว!ยังมีคนส่วนหนึ่งที่รู้สึกว่าจั๋วซือหรานคนนี้ชั่วร้ายเหลือเกิน ดังนั้นจึงไม่สนการวิเคราะห์ความสมเหตุสมผล รู้สึกแค่ว่าอยากจะลองแทงหุ้นที่ไม่มีใครสนใจ ถ้าเกิดมันพุ่งแรงขึ้นมาล่ะ?คนพวกนี้ ตอนนี้ก็โห่ร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 717
อดพูดไม่ได้เลย ว่าคำสบถคำนี้ของจั๋วซือหรานแม่นยำมาก ผู้คนที่บาดเจ็บเหล่านี้ ดูแล้วเหมือนถูกทัณฑ์เชือดเฉือนอย่างไรอย่างนั้นแต่ละคนกลายเป็นมนุษย์โชกเลือดไปหมด!และเพราะฉากที่ค่อนข้างน่าตกตะลึงนี้เลือดสดจึงกระตุ้นเอาความเร่าร้อนของคนทั้งหมด“ฆ่าๆๆ!”“ฆ่าเขาเสีย!”“ฆ่านางเสีย!”ตอนนี้เหมือนจะไม่เกี่ยวกับแพ้ชนะแล้ว แต่กลับเกี่ยวข้องกับความตื่นเต้นเร้าใจที่ได้มาจากเลือดเหล่านี้“จั๋วซือหรานคนนี้เก่งกาจเกินไปแล้ว สัตว์ประหลาดที่นางนำมาร้ายกาจขนาดนี้เชียว!”“นางคิดจะทำให้คนตกตะลึงไปถึงเมื่อ...”มีคนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกความโกลาหลที่ปรากฎขึ้นกะทันหันตัดบทไปเสียแล้ว“ทำ ทำไมหรือ? เกิดอะไรขึ้น?”“ให้...ให้ตายเถอะ รีบดูสิ นั่นมัน...”“นั่น...มันอะไร สถานการณ์อะไรกัน...?”ทุกคนล้วนตกตะลึงไปแล้วเพราะว่าตอนนี้ ทุกคนล้วนเห็นแล้ว ว่าราชาแมงมุมหน้าพิษ....ที่พวกเขาเห็นว่าเป็นสัตว์ประหลาดที่ซางถิงอัญเชิญออกมากลับมาขวางไว้ด้านหน้าจั๋วซือหรานพูดให้ถูกคือ อันที่จริงก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่า พอการโจมตีของผีเสื้อปีกระยับไม่มีผลกับราชาแมงมุมหน้าผี ราชาแมงมุมหน้าผีจึงจะต้องไปโจมตีจั๋วซือหรานแล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 716
ไม่มีคนสังเกตเห็น ว่าที่ข้างเวที เจ้าสำนักหอจันทร์เงินที่หน้าตาอ่อนโยนหล่อเหลา เวลานี้มีสีหน้าปั้นยากมากตราประทับจันทร์เสี้ยวที่หน้าผากนั่น ขมวดเป็นก้อนจากการขมวดคิ้วแน่นของเขาแล้ว!คนอื่นอาจไม่รู้ แต่อินเจ๋ออันชัดเจนอย่างที่สุด!ผีเสื้อปีกระยับตัวเดียวของนางเผชิญหน้ากับราชาแมงมุมหน้าผีแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไรกัน? ผีเสื้อปีกระยับตัวหนึ่งถ้าเผชิญหน้ากับแมงมุมหน้าผีมันไม่มีประโยชน์อยู่แล้ว!แต่ผีเสื้อปีกระยับนั่นไม่ใช่ของจั๋วซือหราน!อินเจ๋ออันเข้าใจเป็นอย่างดี ตั้งแต่ตอนแรกเขาก็รู้ถึงอันดับการออกสัตว์ประหลาดของซางถิงแล้ว ยกที่สามคือ...ผีเสื้อปีกระยับผีเสื้อปีกระยับที่ไม่มีประโยชน์! เป็นของซางถิง!ส่วนราชาแมงมุมหน้าผีที่พลังกับขนาดร่างกายสะกดไปทั้งเวทีนั่น เป็นของจั๋วซือหรานต่างหาก!อินเจ๋ออันดูถูกนางไปจริงๆ ตอนนี้คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็เสียใจอย่างมาก เสียใจอย่างมากจริงๆ แค่คิดขึ้นมาใจก็รวดร้าวแล้วตอนนี้เอง ในห้องหรูบนหอในห้องหรูของตระกูลซาง เสียงแหลมหนึ่งดังขึ้น “นี่เลย นี่เลย คุณหนูสี่ ราชาแมงมุมหน้าผีตัวนี้ เดิมทีเป็นสิ่งที่ข้ากับคนเหล่านั้นจะมอบให้เป็นของขวัญวันเก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 715
พอสิ่งมหึมานี้ปรากฏขึ้น ทั่วทั้งลานก็เงียบกริบไปทันที!ทุกคนหวาดกลัวกันจนกระทั่งกลั้นหายใจ!หนึ่งคือเพราะมนุษย์นั้นจะเกิดความกลัวได้ง่ายต่อสิ่งของที่ใหญ่โตมหึมานี่น่าจะเป็นสัญชาตญาณที่ฝังอยู่ในยีนเพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับอันตรายยิ่งไปกว่านั้น ตัวมนุษย์เองก็หวาดกลัวกับแมลงประเภทแมงมุมอยู่แล้วโดยเฉพาะแมงมุมที่ดูฉูดฉาดและร่างหายมหึมาขนาดนี้ตอนนี้เอง เจ้าตัวโตที่ปรากฏขึ้นมากะทันหันบนลานประลองก็คุมสถานการณ์ไปทั้งหมดแล้ว!ใหญ่แล้วหรือ? นี่มันยังย่อไว้หน่อยแล้วด้วยนะ ไม่อย่างนั้นบนเวทีนี้ มันเดินไม่กี่ก้าวก็คงจะสุดทางแล้วแมงมุมหรือ? ขาขนปุกปุยทั้งแปดกับแขนเคียวนั่น แล้วยังมีปากที่แหลมคมอีก มองอย่างไรก็เป็นแมงมุม ไม่ใช่ปูอย่างแน่นอนฉูดฉาดหรือ? ลายดอกไม้บนหลังกับท้องของมัน เหมือนกับใบหน้าผีที่กำลังร้องไห้กำลังหัวเราะอยู่อย่างไรอย่างนั้นนี่คือที่มาของชื่อมัน“แมงมุมหน้าผี!”“นี่มันแมงมุมหน้าผี! น่ากลัวเหลือเกิน!”“ข้ากลัวแมงมุม ขนข้าลุกไปหมดแล้ว!”“ข้าก็ด้วย!”“แมงมุมหน้าผีที่ใหญ่โตขนาดนี้ ต้องเป็นระดับราชาแล้วกระมัง? ครั้งนี้จั๋วซือหรานแพ้แน่แล้ว!”เสียงดังขึ้นไม่ขาดสาย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 714
ถึงอย่างไร ความจริงก็จะสอนให้เขาเป็นคนเอง ถึงอย่างไร คนเหล่านั้นที่ปากแข็งกับนางก่อนหน้า เจ้าพวกที่ควรตบฉาดก็ตบไปแล้วไม่มีเขาก็ไม่ได้น้อยลง หรือมีเขามาสักคนก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นเท่าไรตอนที่จั๋วซือหรานกลับมาถึงห้องพักผ่อน ก็เห็นเจี่ยงเทียนซิงรออยู่ที่นั่นแล้ว“ทำไมยังมาด้วยตัวเองอีกล่ะ?” จั๋วซือหรานรู้สึกประหลาดใจเจี่ยงเทียนซิงยิ้มๆ “ในเมื่อชนะแล้วนี่ ก็ต้องมาฉลองชัยชนะของเจ้าสักหน่อยไหม”จั๋วซือหรานหัวเราะเบาๆ “เพิ่งจะยกเดียวเอง ยกต่อไปต่างหากที่สำคัญ”เจี่ยงเทียนซิงคิดๆ ตอบมาว่า “ข้ารู้สึกว่าฉลองล่วงหน้าได้ เจ้าเป็นคนที่มีความคิดดีดีอยู่เสมอ ถ้ารู้สึกไม่มั่นใจพอต่อเรื่องนี้ เจ้าไม่มีทางบุ่มบามเห็นด้วยหรอก”จั๋วซือหรานยิ้มๆ ไม่พูดจา“แต่ก็คิดไม่ถึงว่ายกนี้เจ้าจะสู้ได้ยอดเยี่ยมจริงๆ” เจี่ยงเทียนซิงเดิมทีคิดว่าความหมายของจั๋วซือหรานคือรอยกต่อไปแล้วค่อยเริ่มต่อสู้ ยกนี้แค่สู้ให้ชนะอย่างหวุดหวิด แต่การแสดงออกเมื่อครู่ของจั๋วซือหราน แม้จะไม่สามารถพูดได้ว่าข่มกดดันไว้จนหมด แต่ก็ไม่ใช่ชนะอย่างหวุดหวิดแน่นอน ตอนท้ายยังดูค่อนข้างอหังการอีกด้วย จั๋วซือหรานคิดๆ เอ่ยขึ้นว่า “หลักๆ คือคิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 713
“ให้ตายเถอะ...”ทุกคนเห็นแค่ จั๋วซือหรานที่เดิมทีเต้นรำอยู่ท่ามกลางพายุห่าฝนแส้ที่หนาแน่นเวลานี้นั่งลงมาแล้ว...อยู่บนตัวซางถิง?พูดให้ถูกต้องคือ นางกดเขาอยู่บนเวทีหินต้องห้ามไปแล้วหัวเข่าข้างหนึ่งของนางยันไว้ที่หน้าอกเขา แต่การเคลื่อนไหวนี้ ไม่ใช่จุดสำคัญที่ควบคุมเขาไว้ หรือเป็นการเคลื่อนไหวสำคัญที่ทำให้คนอื่นต้องทึ่งการเคลื่อนไหวสำคัญ คือสองดาบที่พาดไขว้อยู่บนคอซางถิง ดาบสองเล่มสลับไขว้อยู่บนคอเขา คมดาบหันเข้าด้านใน ขังคอของเขาเอาไว้ที่ร่องตัดสลับของคมดาบราวกับว่าขอแค่เขาขยับตัว นางแค่ออกแรงเบาๆ ก็เด็ดหัวเขาออกมาได้แล้ว!เพียงแค่มอง ก็อยู่ในระดับที่ทำให้คนที่เห็นอดกลั้นหายใจขึ้นไม่ได้ขณะที่บนเวทีมีเสียงตกตะลึงดังขึ้น ในห้องหรู เฟิงหร่านก็ส่งเสียงตกตะลึงออกมา“เขา...คนนั้นตายหรือยัง?” เฟิงหร่านถามขึ้น เสียงดูตะกุกตะกักเล็กน้อย เพราะจากมุมมองของนาง มองเห็นแค่แผ่นหลังของจั๋วซือหราน คุกเข่ากดหน้าอกอีกฝ่ายเอาไว้สองมือกุมดาบไขว้กดลงไปมองแล้วเป็นการเคลื่อนไหวที่จะเอาชีวิต เป็นการเคลื่อนไหวแบบประหัตประหารแต่เพราะถูกแผ่นหลังของจั๋วซือหรานบังไว้ ดังนั้นอันที่จริงจึงไม่รู้ว่า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 712
ถามขึ้นว่า “ตาข้าแล้วหรือยัง?”สายตาของซางถิงจ้องนางเขม็ง เขากุมมือในแส้แน่น สะบัดข้อมือแส้ยาวในมือดีดตึง ปลายแหลมสะบัดไปทางจั๋วซือหราน“วูม...!” เสียงผ่าอากาศดังขึ้นจากนั้นแส้ก็ส่งเสียงเผียะขึ้นกลางอากาศ ราวกับตัดอากาศจนขาดเป็นท่อนอย่างไรอย่างนั้นและร่างของจั๋วซือหรานก็ไหววูบ ดูแล้วไม่มีอาการซมซานหรือโซซัดโซเซตอนที่หลบหลีกก่อนหน้านี้เลยความเร็วการเคลื่อนไหวของนางสูงมาก แต่ในสายตาของทุกคน กลับดูเชื่องช้าความรู้สึกแตกต่างระหว่างความเร็วและช้าที่สลับไปมานี้ ทำให้คนรู้สึกเริ่มปวดตาขึ้นมาทุกคนเห็นเห็นว่านางอยู่ต่อหน้าต่อตาชัดๆ นางเพียงแค่ก้าวอย่างสงบไม่กี่ก้าวราวกับเดินเล่นในสวนหลังบ้านเท่านั้นกระทั่งความตึงเครียดสักนิดก็ไม่มีแต่การโจมตีของแส้ที่น่าตกตะลึงนั่น ก็ถูกนางเบี่ยงหลบไปได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ถูกกระทั่งชายเสื้อของนางด้วยซ้ำ!ส่วนการโจมตีจากแส้ของซางถิงก็ยังไม่หยุด กระหน่ำเข้ามาราวกับห่าฝน เหมือนไม่ต้องการให้มีเวลาหยุดพักทั้งที่ซัดแส้ออกไปแท้ๆ มันควรจะมีช่วงจังหวะที่ค้างกลางอากาศกับจังหวะดึงแส้กลับมารวมพลังตวัดออกไปอีกจึงจะถูกแต่นั่นแทบจะไม่มีเลยการโจมตีแส้ของซ
