จั๋วซือหรานขมวดคิ้วและเดินเข้าไป“ ฝูซู ” จั๋วซือหรานเรียกด้วยเสียงทุ้มลึกเดิมทีฝูซูยังยุ่งในห้องเก็บของ เมื่อเขาได้ยินเสียงนี้ เขารีบวิ่งออกมา “คุณหนู ในที่สุดคุณหนูก็กลับมาแล้ว”“เกิดอะไรขึ้น” จั๋วซือหรานถามฝูซูโบกมือแล้วพูดว่า "ข้ายังคิดอยู่ว่าหลังจากตระกูลเฟิงส่งของขวัญเหล่านี้มา พวกเขาก็ลักพาตัวคุณหนูไปขอรับ"จั๋วซือหรานจึงตระหนักได้ว่า นางลืมเลย และตอนนี้นางตระหนักได้ว่า สาเหตุที่ห้องเก็บของคึกคักก็เพราะตระกูลเฟิงเพิ่งส่งของขวัญเต็มรถมานี่เอง“หากคุณหนูไม่กลับมาอีกนะ ข้าต้องไปบอกฮูหยิน ฮูหยินคงเอาของขวัญเหล่านี้ไปตามหาคุณหนูที่จวนของตระกูลเฟิงแล้วขอรับ” ฝูซูพูดจั๋วซือหรานถาม "ของในห้องเก็บของ ตระกูลเฟิงส่งมาเนี่ยนะ"“ทั้งหมดเลยขอรับ” ฝูซูพยักหน้า “ไม่ใช่แค่ของที่พวกเขาส่งมาในเช้าวันนั้นนะ แต่ยังมีของขวัญอีกมากมายที่ถูกส่งมาในเมื่อเช้านี้ด้วย”ฝูซูไม่กล้าพูดเลยว่า เขาเห็นคุณหนูไปหาตระกูลเฟิง แล้วไม่กลับมา จากนั้นตระกูลเฟิงนำของขวัญมาให้อีก เขาเป็นห่วงมากจนต้องสงสัยว่านี่คือเงินที่คุณหนูแลกด้วยชีวิตหรือเปล่าเขาเกือบจะร้องไห้ฉวนคูนที่ถูกคุณหนูย้ายตำแหน่งงานจากลานนอกไ
ฝูซูตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน“คุณชายหยุนชินกลับมาหรือขอรับ เขาอยู่ในลัทธิไม่ใช่หรือ…เขากลับมาที่นี่ต้องเพื่อคุณท่านลิ่วและคุณหนูหกใช่ไหมขอรับ ด้วยสถานะของเขาในลัทธิ หากเหล่าผู้อาวุโสอยากจัดการคุณท่านลิ่วและคุณหนูหก พวกท่านต้องคิดก่อน นั่นหมายความว่า พวกท่านจะไม่สามารถคืนความยุติธรรมกับคุณหนูหรือเปล่าขอรับ”จั๋วซือหรานมองชายหนุ่มคนนี้ที่มักจะทำอะไรใจร้อน แต่ดวงตาของเขาเฉียบคมในเวลาสำคัญ และเขาสามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้ชัดเจนมากจั๋วซือหรานยิ้มและพูดว่า "เจ้าพูดถูก"แม้ว่าฝูซูจะเดาว่าเรื่องเป็นเช่นนี้ แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่ต้องที่ต้องโกรธเล็กน้อย "แต่ทำไม คุณหนูนอกจากจะอายุน้อยกว่าคุณชายหยุนชิน คุณหนูต้อยกว่าเขาอย่างไรล่ะ แถมตอนนี้คุณหนูยังมีชื่อเสียงมากด้วยซ้ำ"จั๋วซือหรานขดริมฝีปากของนางและจิบชาไปสองคำ นางพูดว่า "อาจเป็นเพราะจั๋วหยุนชินสอบติดแพทย์กลั่นยาแล้ว และเขายังบอกว่าในช่วงเวลาที่เขากลับมารเยี่ยมญาติ เขาจะตั้งใจกลั่นยาให้ตระกูลด้วย”ดวงตาฝูซูเกือบจะโผล่ออกมา เขากัดฟันและพูดอย่างขมขื่น "ก็แค่กลั่นยานี่นา คุณหนูของข้ากลั่นเป็นด้วย"“ใช่สิ แต่ทำไมข้าต้องทำงานหนักเพ
ความหมายของคำถามนี้ชัดเจนอย่างไม่ต้องสงสัย เหยียนฉี ถามอย่างไม่เชื่อ "เจ้าไม่อยากยึดร้านนั้นจริง ๆ หรือ"“ข้าแค่ต้องการเมื่อข้าต้องการยา ตระกูลเหยียนสามารถจัดหายาให้ข้าได้ สิ่งที่ข้าต้องการคือความสะดวกและผลประโยชน์ ข้าเอาร้านขายยาของบ้านเจ้าทำไม มันไม่เหนื่อยหรือ…” จั๋วซือหรานขมวดคิ้วสีหน้าของเหยียนฉีดูทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "พวกข้า...คิดเลวไปเองขอรับ "จั๋วซือหรานชี้ไปที่จานบนโต๊ะ “ตอนนี้กินข้าวกันได้ยังเจ้าคะ คงไม่กังวลขนาดนั้นแล้วนะ”เหยียนฉีจึงหยิบตะเกียบขึ้น สุ่มคีบแมกโนเลียขึ้นมาแล้วถามว่า “แล้ววันนี้แม่นางจิ่วหาข้าเพื่อเรื่องอันใด”เมื่อเหยียนฉีพูดจบ เขาเห็นจั๋วซือหรานวางตะเกียบลงด้วยแววตาที่เย็นชาเมื่อเห็นแววตาที่เย็นชาเช่นนี้ เหยียนฉีตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาคิดออกทันทีแม้แต่ต่อหน้าเขา คุณหนูจั๋วจิ่วผู้นี้ไม่เคยมีสายตาเย็นชาและไม่แยแสเช่นนี้มาก่อน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนของตระกูลเหยียนอย่าง ผู้อาวุโสสี่ เหยียนชางหรือคนอื่น ๆ นางมักจะมีแววตาเช่นนี้ทันใดนั้น เหยียนฉีเข้าใจว่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่เคยนับเขาเป็นศัตรูเลย“จั๋วหยุนชินกลับมาแล้ว” จั๋วซือหรานเริ่มพ
เมื่อได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน เหยียนฉีก็อดไม่ได้ที่ต้องตกตะลึงความจริงข้อนี้เข้าใจได้ไม่ยาก แต่ไม่ใช่ทุกคนจะเข้าใจได้อย่างกระจ่างแม้แต่เขา หลังจากการแข่งขันล่าสุดระหว่างตระกูลเหยียนกับจั๋วซือหราน ก็ไม่ยากที่จะเห็นได้ชัดว่าพันธมิตรหลายคนของเขาที่มีข้อตกลงที่ดีต่อกันกำลังหลบพวกเขา เมื่อนั้นเหยียนฉีจึงเข้าใจความจริงนี้เด็กผู้หญิงตรงหน้าเขามีอายุเพียงสิบหกปี แต่ดูเหมือนว่านางได้เผชิญกับหลายเรื่องแล้วและเข้าใจข้อนี้อย่างกระจ่างแล้ว“หากข้าเดมไม่ผิด ในเมื่องหลวง ตระกูลเหยียนควบคุมตลาดขายยาประมาณครึ่งหนึ่ง ” จั๋วซือหรานกล่าวเหยียนฉียิ้มเบา ๆ "พูดตามตรง เกือบเจ็ดส่วน แม้ว่าตระกูลจั๋ว เป็นพ่อค้าของราชสำนัก ในด้านการแพทย์ ตระกูลเรามีคุณสมบัติมากกว่าและสามารถได้ราคาที่ดีกว่า"“ด้วยเหตุนี้เองที่ ตระกูลจั๋วจึงไม่แย่งตลอดวัสดุยา ท้ายที่สุดแล้ว มีธุรกิจมากมาย ไม่จำเป็นต้องทุ่มเทแย่งตลาดยากับบ้านข้า” เหยียนฉีกล่าวเขารู้ทั้งหมดนี้ แต่เขาไม่คาดคิดว่าจั๋วซือหรานมองออกเรื่องนี้ด้วย ดังนั้นนางจึงมานัดเขาออกมา และเสนอความร่วมมือเหยียนฉี "หากข้าเข้าใจถูก แม่นางจิ่วหมายถึง..."แม้ว่าก่อนหน้านี
เหยียนฉีมองนางด้วยความประหลาดใจจากนั้น เขาเห็นดวงตาอันโต ๆ ที่สวยงามของนางบิดเบี้ยว นางวางศอกบนโต๊ะ นางเอามือรับคางของนางไว้ นางเอียงศีรษะและมองเหยียนฉี “คุณชายเหยียนอย่ามองข้าเช่นนี้สิ ข้าทำอะไรที่น่าตกใจและไม่น่าเชื่อ...”เหยียนฉีตะโกนในใจ มันไม่ใช่หรือ เรื่องที่เจ้าทำนั้นยังไม่เหลือเชื่อหรือน่าตกใจมากพอหรือ หากำไรกับตระกูลของตัวเอง และแบ่งกำไรกับศัตรูเช่นนั้นหรือ และอ้าปากเรียกกำไรตั้งหกส่วน...จั๋วซือหรานยังคงยิ้มและมองเหยียนฉี นางพูดว่า"ข้าไม่ชอบความยุ่งยาก เลยหาคุณชายเหยียนมาคุยเรื่องนี้ มิเช่นนั้น หากให้ข้าทำเอง คุณชายเหยียนจะไม่มีกำไรสักนิดเลยนะ"“เพราะตามข้อตกลงระหว่างตระกูลเหยียนกับข้า ร้านขายยา ตระกูลเหยียนต้องจัดหายาตามที่ข้าต้องการ”คำพูดของจั๋วซือหรานทำให้เหยียนฉีตกตะลึงเล็กน้อย และเขาก็เข้าใจความหมายของนางทันทีอย่างที่นางพูดจริง ๆ หากนางอยากกินกำไรเอง นางสามารถให้ ตระกูลเหยียนจัดหาวัสดุยาทั้งหมดได้นางหาคนกลางที่เป็นบุคคลที่สามเท่านั้น และนางก็สามารถเอากำไรส่วนใหญ่ได้แต่แค่เป็นเพราะนางกลัวความยุ่งยาก...เหยียนฉีมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขา เขารู้สึกถึงความรู้สึก
ตระกูลฮั่วค่อนข้างมีความสามารถในด้านการค้นพบข้อมูลต่าง ๆ และผู้ที่สืบหาข้อมูลมักจะรู้หลบเป็นปีกพวกเขาไม่อยากรุกรานใคร อยากให้ทุกคนเป็นแหล่งข้อมูลของพวกเขา พวกเขาอยากขายข้อมูลให้กับทุกคนอย่างมากเพราะฉะนั้นตระกูลฮั่วจึงมีสุภาพบุรุษที่ดีเช่นฮั่วชิงหยวนดังนั้นจั๋วซือหรานจึงฟังออกได้ว่าการแจ้งเตือนนี้เป็นการตอบแทนของฮั่วจือโจวสำหรับเรื่องที่นางเตือนอย่าให้ฮั่วชิงหยวนถูกคนใช้เป็นแพะรับบาปในเครื่องก่อนจั๋วซือหรานยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดนี้ นางพูดว่า "เช่นนั้นข้าขอขอบคุณคุณชายสามฮั่วที่เตือนข้า ข้าขอถามได้ไหมว่าอ๋องชินยวี่จะวางแผนอะไร"ฮั่วจือโจวเม้มริมฝีปากอันบางของเขาเล็กน้อยและขมวดคิ้ว หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็กระซิบว่า "แค่กลอุบายสกปรก ไม่ต้องพูดถึงราชวงศ์ ลูกหลานบางคนของตระกูลขุนนางก็ใช้กลอุบายเหล่านี้ไปทำสิ่งเลวร้าย" ”จั๋วซือหรานเลิกคิ้วเมื่อนางได้ยินคำพูดนี้ "เช่นนั้น... ขอบคุณ คุณชายสามฮั่วที่เตือนข้า ข้าเข้าใจแล้ว"ฮั่วจือโจวขมวดคิ้วและมองนาง เดิมทีเขายังคิดอยู่ว่านางจะไม่ไปร่วมงานเลี้ยงชาเมื่อนางทราบมีคนจะเล่นงานกับนาง ดังนั้นเขาจึงบอกนางเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะไม
“เจ้าพูดถูก โชคดีที่เจ้ากลับมาได้ ดังนั้นเจ้าสั่งสอนน้องดี ๆ ” คุณท่านจั๋วลิ่วถอนหายใจและพูดจั๋วหรูซินหดคอไว้ นางไม่กล้าพูดอะไรเลยคุณท่านจั๋วลิ่วถาม "จริงด้วย เรื่องกลั่นยาที่เจ้าพูดกับจั๋วจิ่วในก่อนหน้านี้ ตอนนั้นข้าหมดสติและได้ยินไม่ชัดนัก... เรื่องเป็นอย่างไรกันแน่"“ในการฝึกฝน ห้าหรูซินชนะจั๋วจิ่วมิได้ นางต้องรับการลงโทษด้วยแส้ที่ยังเหลือไว้ ดังนั้นในช่วงเวลานี้ ข้าจะตั้งใจสอนหรู้ซิน นางจะได้ทำได้ดีกว่าจั๋วจิ่วในการฝึกฝน”หยุนชินกล่าวว่า "สำหรับจั๋วจิ่ว การเดิมพันนี้ไม่ยุติธรรมอย่างแน่นอน ดังนั้นข้าจึงบอกว่าข้าจะกลั่นยาให้ตระกูล ซึ่งถือว่าเป็นการชดเชยอีกประเภทหนึ่ง"คุณท่านจั๋วลิ่วถอนหายใจ "เจ้าต้องรู้สึกน้อยใจแน่ ๆ"“ ข้าไม่น้อยใจ ข้ากลั่นยาเป็นจำนวนมาก ก็แค่เหนื่อยไปหน่อย แต่ประสบการณ์ที่ได้มาจากการกลั่นยานั้นก็มีค่ามากเช่นกัน เอาเป็นว่า ตระกูลจัดหาวัตถุดิบและให้ข้า เพื่อให้ข้าฝึกกลั่นยา ” จั๋วหยุนชินพูดคุณท่านจั๋วลิ่วขมวดคิ้วแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงเข้มว่า "จั๋วจิ่วไม่พอใจครอบครัวของเราอย่างสิ้นเชิง นางมีพรสวรรค์ที่เก่งกาจมาก หากยังเป็นเช่นนี้ต่อ นางอาจกลายเป็นปัญหาอันร้
คืนวันนั้น ในเมืองหลวง มีกระกระทำอันยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นห้องก็บของของตระกูลเหยียนสว่างไสว และรถม้ามาจอดหน้าประตูห้องเก็บของอย่างต่อเนื่องเหล่าคนงานตั้งใจกขนกระสอบวัสดุยา กระสอบนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของยา คนงานขนกระสอบลงจากรถม้าแล้วขนเข้าไปในห้องเก็บของในช่วงพักเป็นครั้งคราว คนงานหนุ่มก็ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบคอออกและเช็ดเหงื่อออกจากศีรษะในระหว่างการสนทนา เขาถามว่า "ทำไมตระกูลเหยียนให้ทำงานดึกจัง ปกติพวกเขาจะให้มาตอนกลางวันมิใช่หรือขอรับ"คนงานที่มีอายุมากกว่า ซึ่งมีใบหน้าเปื้อนไปตามกาลเวลา หยิบไม้ไผ่ออกมาและดื่มน้ำเย็นแล้วขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "อย่างไรก็ตามเราควรตั้งใจทำงาน พยายามอย่าสอบถามเรื่องของผู้จ้างงาน ยิ่งรู้น้อยก็ยิ่งมีอายุยืนยาว”คนงานหนุ่มนั้นรู้ว่านี่เป็นประสบการณ์เขาเลยเลิกถามต่อ แต่ยิ้มและเปลี่ยนหัวเรื่อง “จริงด้วย แต่การทำงานตอนกลางคืนก็ค่อนข้างดี เย็นสบายมาก ก็แค่มองไม่ชัด…”ทุกคนทำงานในห้องเก็บของของตระกูลเหยียนเกือบทั้งคืนเมื่อรุ่งสาง นักบัญชีในโกดังจึงรีบถือสมุดบัญชีและมุ่งไปที่จวนเหยียนในจวนเหยียน แสงไฟสว่างไสวเช่นกันผู้อาวุโสหลายท่านกำลังรออยู่ที่ห้อง
ทุกคนรู้สึกว่านางผิด เพียงแค่เพราะ นางไม่ยอมทำตัวเป็นปกติเหมือนพวกเขาสายตาของเหยียนเจินเปล่งประกาย เอ่ยขึ้นว่า "จะไม่มีทางออกเลยหรือไร? ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ไปเข้ากับจั๋วจิ่วเลย!"เหยียนฉีพอได้ยินก็ตกตะลึง งงงันไป "ได้...ได้หรือ? ตระกูลเหยียนกับนาง...ตอนนี้น่าจะอยู่ในสภาพไม่ตายไม่เลิกรากันแล้วกระมัง?""ตระกูลเหยียนก็คือตระกูลเหยียน" เหยียนเจินไม่แยแส "พวกเราถ้าออกจากตระกูลเหยียน เช่นนั้นความแค้นนั่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็มองออกถึงนิสัยจั๋วจิ่ว ขอแค่ไม่ผิดใจกับนาง นางก็จะไม่ทำอะไรคนอื่น"อดพูดไม่ได้ เหยียนเจินมองนิสัยจั๋วซือหรานออกจริงๆดังนั้น พ่อลูกตระกูลเหยียนคู่นี้ หลังจากที่หารือกันเสร็จคืนนี้เช้าวันถัดมาตอนที่ข่าวเรื่องจั๋วซือหรานถูกพระราชทานรางวัลลือมาถึงเมืองหลวง จึงออกจากตระกูลเหยียนไปเงียบๆสถานการณ์ของตระกูลเหยียนเป็นเช่นนี้ ตระกูลอื่นกลับเป็นอีกแบบหนึ่งบรรยากาศของตระกูลเฟิงตึงเครียดมากแต่สิ่งเหล่านี้ เฟิงเหยียนไม่คิดจะเข้าร่วม เขานั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าเหล่าผู้อาวุโสจะพูดอะไรกันเขาก็ไม่เข้าร่วมการสนทนาเลยสายตาเหม่อลอยหน่อยๆ ราวกับคิดถึงเรื่อง
"เจ้าอย่ามาพูดให้เกินจริงนัก! ทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่นี่ ไม่ใช่เพื่อมาฟังเจ้าพูดเกินจริง!""นั่นสิ ตระกูลฮั่วเพราะอะไรถึงได้ช่วยจั๋วจิ่วแบบนี้ เสี่ยงจะผิดใจกับตระกูลอื่นๆ อีก..."และก็มีเสียงคัดค้านไม่เชื่อปรากฏขึ้นเช่นกันแต่คนฉลาดก็หัวเราะเย็นชาขึ้นา "ใช่สิ ข้าพูดเกินจริงเองนั่นล่ะ พวกเจ้าเห็นว่าตระกูลฮั่วมันโง่สินะ"คนผู้นี้โมโหจนหัวเราะ "ตระกูลฮั่วถูกพวกเราสี่ตระกูลกดมาตั้งหลายปี! พวกเขาในสายตาพวกเราคืออะไร? ผู้ค่าข่าว ผู้จัดการโรงเตี๊ยม...หลายปีมานี้ถูกพวกเราสี่ตระกูลกดดัน""ตอนนี้พวกเขาได้เวลาเฉิดฉายแล้ว โดยไม่สิ้นเปลืองกำลังทหารอีกด้วย ก็แค่เพราะ...เดิมพันถูกกับความโดดเด่นของจั๋วจิ่วเท่านั้น! พวกเจายังคิดว่าเขาจะร่วมมือกับเราเพื่อแก้แค้นหรือ? พวกเรานั่นล่ะที่เป็นศัตรูของเขา!"พูดจบสิ่งเหล่านี้ เขาเองก็ขี้เกียจจะพูดไร้สาระกับคนเหล่านี้แล้วมีแค่วิธีเดียว ออกไป รีบออกไปจากตระกูลที่ไม่มียาอะไรจะช่วยได้แล้วนี่เสียคนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น พ่อของเหยียนฉีนั่นเองในงานประชุมของตระกูลเช่นนี้ แม้ยังพูดเรื่องเหล่านี้ได้บ้าง แต่เพราะความตรงไปตรงมาและรุนแรงเกินไป ทำให้ก่อนหน้านี้มักจะก่
สิ่งเหล่านี้ จั๋วซือหรานล้วนไม่รู้เหมือนกับที่นางก็ไม่รู้ ว่าตอนนี้ในตระกูลเหล่านั้น ตอนนี้มีสภาพเช่นไรมันวุ่นวายยุ่งเหยิงแค่ไหนเพราะว่า ข่าวที่นางได้รับชัยไม่ใช่เพิ่งลือมาถึงเมืองหลวงเช้าวันนี้แม้จะบอกว่าเช้าวันนี้เพิ่งส่งมาถึงเมืองหลวง แต่ในฐานะตระกูลชั้นสูง เมื่อวานนี้ก็รู้ข่าวที่ค่ายคุ้มกันแล้วดังนั้นเมื่อคืนนี้ ตอนที่จั๋วซือหรานพักผ่อนอยู่ในค่ายคุ้มกันในเมืองหลวง ตระกูลต่างๆ กลับเป็นคนละแบบกันไปเลยในโถงใหญ่งานพิธีตระกูลเหยียน โคมไฟสว่างไสวบรรยายาศกลับตึงเครียด"ตอนนี้อย่างไรถึงจะดี..." คำถามแบบที่ไม่มีความเห็นแบบนี้และมีพวกที่อารมณ์รุนแรง ด่ากราดออกมาทันที "ถ้าไม่ใช่พวกเจ้าคิดแต่จะไปยุ่งกับตระกูลเฟิง คงไม่ทำให้จั๋วจิ่วผิดใจจนเป็นแบบนี้"มีคนไม่ค่อยยอมรับกับคำพูดนี้ "เจ้าพูดอะไรออกมา! จั๋วจิ่วนั่น! ตระกูลเหยียนของพวกเราผิดใจไปตั้งนานแล้ว! คนที่ผิดใจกับนางตอนแรกสุดคือพวกเรา! ตอนนี้ถ้าคิดจะถอยออกมามันทันเสียที่ไหน!""เพราะอะไรถึงไม่ทัน! ทำไมถึงจะไม่ทัน! เพราะอะไรถึงจะไม่ทัน! นางไปร่วมมือกับตระกูลฮั่วแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้นจากที่ข้าเห็น ตระกูลจั๋วเหมือนจะต้องกระโจนขึ
ตอนนี้ข่าวที่รู้แน่ชัดแล้วคือ องค์จักรพรรดิเฒ่าจะส่งอำนาจพ่อค้าหลวงของตระกูลจั๋วให้กับนางวังสวนอุทยานหลิ่วพ่านของราชวงศ์เองก็ให้นางด้วยแล้วจากที่พูด กระทั่งจวนชินอ๋องอวี้กับสวนชิวอี ก็จะยอมยกให้นางด้วยแล้วยังมีข่าวที่มากกว่า เริ่มทยอยกันลือออกมา"ได้ยินว่าฝ่าบาทยังถามนางด้วยว่าจะแต่งงานกับอ๋องเซี่ยนหรือเปล่า!""ให้ตายเถอะ! นี่มันสุดยอดไปเลย""จริงด้วย ตระกูลเฟิงทำผิดกับนาง เอาจริงๆ จั๋วจิ่วคนนี้ควรจะไม่เหลือหน้าตาอีกแล้วสิ คิดไม่ถึงเลย ว่าฝ่าบาทถึงกับถามนางว่าจะแต่งงานกับอ๋องเซี่ยนไหม!""จะว่าไป สถานการณ์ตรงหน้านนี้ ชินอ๋องอวี้ท่าจะไม่ไหวแล้วมั๊ง เช่นนั้นหลังจากนี้...ไม่แน่ว่าอ๋องเซี่ยนก็จะเป็น...""จริงด้วย ถ้านางพยักหน้าล่ะก็ อนาคตจะไม่ใช่..."พระมารดาแห่งใต้หล้าหรือ!ตามหลักการ ตัวตนฐานะของจั๋วจิ่วเองก็ไม่ใช่ต่ำต้อย ตระกูลจั๋วเองก็ถือว่าเป็นครอบครัวตระกูลสูงปัญหาคือตอนนี้นางเป็นแค่หญิงสาวที่ถูกทอดทิ้งเท่านั้นพอบวกกับ ก่อนหน้านี้นางเคยหมั้นไปครั้งหนึ่ง ตัวนางเองก็โดนเสน่ห์หนอนพิษกู่จนต้องมาเสียใจที่แต่งงาน แล้วก็ยังเกือบจะได้แต่งงานไปครั้งหนึ่งด้วย ทำเอาพิธีแต่งงานวั
แต่พอคิดดู เขาจะไปทำอะไรแม่นางจิ่วได้กันล่ะ?ดังนั้นทุกคนจึงค่อนข้างวางใจ"เจ้าอยากจะรู้อะไร?"และไม่รู้เพราะเห็นจั๋วซือหรานไม่พูดอะไรเลย คนผู้นี้จึงถามนางขึ้นมาอย่างทนไม่ไหวจั๋วซือหรานยิ้มๆ "ไม่ต้องรีบ ตอนที่ข้าอยากรู้ ข้าจะถามเจ้าเอง""เจ้าตอนนี้ยังไม่อยากรู้หรือ?" สีหน้าของชายหนุ่มดูแล้วแปลกประหลาดสุดๆจั๋วซือหรานตอบเสียงเรียบ "ยังไม่ถึงเวลา รออีกหน่อยเถอะ"จั๋วซือหรานคิดๆ ถามไปคำหนึ่ง "จริงด้วย เจ้าชื่ออะไรล่ะ?"ชายหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกาย "ฮาร์วีย์ ข้าชื่อฮาร์วีย์"จั๋วซือหรานพยักหน้า เอ่ยเสียงต่ำเรียกชื่อนี้ขึ้นมา "ฮาร์วีย์หรือ? เข้าใจแล้ว"นางบอกกับเขาว่า "เจ้าก็ตามข้ามาแล้วกัน รอตอนที่ข้าอยากถาม ข้าจะถามเจ้าเอง"จั๋วซือหรานเดินมาถึงกระโจมค่าย ซือคงเซี่ยนเองก็เดินเข้ามาพอเห็นว่าด้านหลังนางมีคนแดนใต้ตามอยู่ ก็รู้สึกประหลาดใจหน่อยๆแต่ว่าซือคงเซี่ยนเองก็ไม่ได้ตกใจมากนัก แค่ถามขึ้นว่า "ซือหาาน ได้ยินว่าเจ้าจะไปส่งเสด็จพ่อกับเสด็จแม่ที่เมืองหลวงด้วยตนเองหรือ?""อืม" จั๋วซือหรานขานกลับเสียงแผ่ว "ถึงอย่างไรข้าก็จะไปเมืองหลวงอยู่แล้ว ถือโอกาสทำให้ไปเลย""
บางครั้ง คำพูดร้ายๆ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดขณะที่กำลังโกรธจัดถึงจะมีพลังทำร้ายประหัตประหารกระทั่งในบางโอกาศ พูดออกมาตอนที่ยิ้มๆ ยังมีพลังทำร้ายมากยิ่งกว่าอย่างเช่นตอนนี้ จั๋วซือหรานพูดออกมาด้วยรอยยิ้มตาหยีเช่นนี้ ยิ่งทำให้คนที่พูดว่านางสะกดคำว่าตายไม่เป็นก่อนหน้านี้ เกิดอาการเหงื่อแตกพลั่กขึ้นมาเขาอ้าปากพะงาบๆ ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับคำนี้ของจั๋วซือหรานอย่างไรจั๋วซือหรานขี้เกียจจะสนใจเขา เอ่ยต่อมาว่า "ถ้าหากมีคนยอมบอกข้าล่ะก็ ข้าก็จะไว้ชีวิตนั้นไว้ โอ้จริงด้วย กระทั่งไม่แตะต้องแมลงกู่บนตัวเลยนะ"และหลังจากที่พวกเขาได้ยินคำนี้ของจั๋วจิ่วแล้วจึงเห็นนางนับจำนวนพวกเขาขึ้นมาอย่างไม่ค่อยตั้งใจนัก "พวกเจ้ามีสิบสี่คน แต่ข้ามีแมลงแค่เจ็ดตัว ก่อนหน้านี้กินไปที่ประตูค่ายแล้วตัวนึง เหลืออีกหกตัว เมื่อครู่กินของพวกเจ้าไปแล้วหกคน พวกเจ้ายังเหลืออีกแปดคนสินะ ทว่ามื้อต่อไปขอแค่เจ็ดคนก็พอ"นางคำนวณขึ้นมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน จากนั้นจึงพยักหน้าเอ่ยว่า "เหลือไว้ได้คนนึงจริงๆ"เหล่าปรมาจารย์กู่แดนใต้ดูสิ้นหวังหน่อยๆ เพราะพวกเขาได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของจั๋วซือหรานแล้วอะไรคือ...มื้อต่อไป?เจ้
ให้ใครมาเห็น ก็ล้วนไม่ใช่ภาพที่ชวนมองนักหน้าผากคนเหล่านี้ เส้นเลือดที่คอกับแขนขาไขกระดูก ราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังมุดทะลวงอยู่อย่างไรอย่างนั้นจั๋วซือหรานรู้ ว่านั่นคือไหมกู่ของเจ้าพวกก้อนเนื้อ พวกมันเข้ากลืนกินแมลงกู่ทั้งหมดที่น่าจะซ่อนและบำรุงอยู่ตามเส้นลมปราณเส้นชีพจรของปรมาจารย์กู่คนเถื่อนเหล่านี้สำหรับคนทั่วไปแล้ว อาจจะไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องใหญ่แต่สำหรับคนเถื่อนเหล่านี้แล้ว พวกเขาล้วนเป็นปรมาจารย์กู่นะ แมลงกู่ของพวกเขาล้วนเป็นรากฐานที่ทำให้ตนเองอยู่ได้อย่างมั่นคงไหนจะเรื่องที่แมลงกู่พวกนี้ต้องใช้เลือดเนื้อของตัวพวกเขาในการชุบเลี้ยง ยิ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาให้ความสำคัญเข้าไปอีกตอนนี้ถูกแมลงกู่ของจั๋วจิ่ว กินกันอย่างเอร็ดอร่อยมื้อใหญ่...พวกเขาจะไม่โกรธได้อย่างไรแต่นอกจากความโกรธแล้ว ก็ยังมีความตกตะลึงอยู่ด้วยนางเป็นแค่หญิงสาวอายุน้อยคนหนึ่ง แล้วยังอยู่ในดินแดนต้าชาง แล้วไปฝึกวิชากู่มาจากไหน? ฝึกแมลงกู่ที่อหังการขนาดนี้ออกมาได้อย่างไร?เพราะ นางยัดเข้ามาในปากคนอื่นแบบนี้ ไม่ได้กังวลเลยว่าแมลงกู่ของตนเองจะมาเจอกับแมลงที่ร้ายกาจกว่าของตนเองสังหารหรือไม่นางไม่กังวลเลยสั
เอาจริงๆ เจ้าพวกนี้โอดครวญอยู่นานแล้วก่อนหน้านี้จั๋วซือหรานทนการโอดครวญของเจ้าพวกนี้ แล้วไปรักษาทหารบาดเจ็บคนนั้นนี่ทำให้จั๋วซือหรานเกิด...ความรู้สึกของหมอในสนามรบแล้วจริงๆหมอในสนามรบคนอื่นด้านนอกมีเสียงการล่าการสังหารแต่ในสมองนางมีเสียงพวกลูกๆ ทะเลาะกันจะเป็นจะตายจะว่าอย่างไรดี ถ้าว่าจากเรื่องมลภาวะทางเสียงก็ถือว่าพอๆ กัน สถานการณ์ที่นางเจอไม่ได้ด้อยกว่ากันเลย ยิ่งไปกว่านั้นจั๋วซือหรานยังรู้สึกว่า เนื่องจากเจ้าพวกแมลงสามารถกลิ้งไปกลิ้งมาในจิตสำนึกนางได้โดยตรงดังนั้น...บางทีสถานการณ์ที่ตนเองเผชิญจะดูรุนแรงกว่าการรบกวนที่พวกแพทย์สนามรบได้รับเสียอีกแมลงพวกนี้ไม่ได้จงใจเอะอะใส่นาง แต่ก่อนหน้านี้ที่นางยัดขนมชาเขียวเข้าไปในปากปรมาจารย์กู่ที่เตรียมจะระเบิดตัวเองคนนั้นหลังจากที่เก็บขนมชาเขียวกลับมา ขนมชาเขียวก็ดูอิ่มเอมมาก อดไปพูดให้เจ้าก้อนเนื้อตัวอื่นๆ ในมิติน้ำพุวิเศษฟังอย่างอดไม่อยู่ส่วนเจ้าพวกก้อนเนื้อจะว่าอย่างไรดี เพิ่งจะมีสติปัญญาขึ้นมาได้ไม่นานนัก จะมากน้อยก็ยังมีความคิดนิสัยแบบเด็กๆ อยู่ขนมชาเขียวพอเอาของอร่อยที่ผู้ปกครองซื้อให้กลับไปคุยโม้กับเพื่อนๆ คนอื่นในหั
แพทย์ทหารเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ "ข้าข้ามีทักษะเช่นนี้...ทหารราบเหล่านั้นก็คงไม่ตายกันแล้ว..."เสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาประจักษ์กับตาแล้วถึงการเปลี่ยนสิ่งเน่าเสียกลายเป็นสิ่งอัศจรรย์ของแม่นางจั๋วจิ่วแล้วพอเห็นว่านางทำตัวราวกับเป็นช่างยอดฝีมือ จัดการเย็บช่องท้องของคนผู้นี้ราวกับเย็บกระเป๋าขาดยิ่งไปกว่านั้นยังจัดการรักษาส่วนที่บาดเจ็บของอวัยวะภายในไปแล้วด้วยนี่ทำให้เขาอดคิดไปถึงทหารที่ตายอย่างน่าเวทนาเหล่านั้น ต่อมาถูกก็ถูกพวกคนเถื่อนเอาหัวขึ้นไปแขวนบนคาน...เขาอดคิดไม่ได้เลย ถ้าหากตนเองมีฝีมือเสียหน่อย ไม่แน่คนเหล่นั้นอาจจะช่วยไว้ได้กระมังคำพูดนี้มีอารมณ์อยู่ด้วย เพราะตอนนี้อารมณ์ของเขาถูกส่งผลกระทบอยู่จริงๆแต่เสียงของจั๋วซือหรานกลับสงบ นางก้มหน้าพูดว่า "ไม่หรอก ถ้าหากเจ็บหนักเกินไป อย่างเช่นหัวขาดออกจากกัน ต่อให้เทพเจ้าก็ทำอะไรไม่ได้ แน่นอนว่าข้าเองก็ไม่มีวิธีเหมือนกัน ข้าเป็นแค่แพทย์ ไม่ใช่พระเจ้า"แม้คำพูดนี้จะดูใจเย็น ราวกับกำลังอธิบายข้อเท็จจริงอยู่ แต่คำพูดนี้ก็ยังทำให้แพทย์ทหารที่ยังรู้สึกโทษตัวเองอยู่ก่อนหน้านี้ อารมณ์ผ่อนคลายลงมาบ้างแล้วจั๋วซือหรานเย็บเข็มส