บทที่ 2

เย่คุนรู้สึกว่าร่างกายของเขาร่วมหอได้ไม่มีปัญหานี่

แต่ก็ไม่อยากให้เจียงโหย่วหรงลำบากใจจึงพูดว่า

“ข้าไม่นอนแล้วละ โหย่วหรง ลุกขึ้นมาออกกำลังกายกันเถอะ เอาไว้ร่างกายปึ๋งปั๋งแล้วค่อยร่วมหอกับเจ้า”

“ต้าหลาง ท่านนอนเสียจะดีกว่า พักผ่อนให้มากนะ...”

“ไม่ ฟ้าจะสางแล้ว ข้าจะลุกแล้วละ”

เย่คุนยืนกรานจะลุกขึ้น

เจียงโหย่วหรงก็มิอาจคำนึงถึงความขวยเขิน จึงช่วยเย่คุนใส่เสื้อผ้าทั้งหน้าแดง

หนนี้ถือว่าเท่าเทียมกันแล้ว เจียงโหย่วหรงก็เห็นร่างกายของเย่คุนหมดแล้วเหมือนกัน

ตะวันไขแสง

เย่คุนมองอยู่หน้าประตู ก่อนจะมาถึงหลังเรือน

หลังเรือนมีเพิงเล็ก ๆ อยู่ นั่นคือโรงช่างไม้

ในโรงช่างไม้มีวัสดุไม้กองอยู่จำนวนหนึ่ง และมีเครื่องมือช่างไม้ทรุดโทรมอีกชุดหนึ่ง

ขวาน สิ่ว กบไสไม้ เลื่อยนี้คือของที่มีมูลค่าสูงที่สุดในบ้านแล้ว

ที่นี่คือแคว้นต้าติ่ง ระดับเทคโนโลยีอุตสาหกรรมและระดับคุณภาพชีวิตเทียบเท่ากับยุคราชวงศ์ฉินและราชวงศ์ฮั่นโดยประมาณ

เครื่องเหล็กและเครื่องทองแดงล้วนเป็นสกุลเงินแข็ง

ดังนั้นเครื่องมือช่างไม้เหล่านั้นยังนับว่าล้ำค่า สามารถนำไปแลกเงินแลกข้าวสารมากิน

เย่คุนเสียดายเครื่องมือเหล่านั้น จึงได้แต่หาทางหาของกิน

เย่คุนเข้าไปในโรงช่างไม้ แล้วเริ่มยุ่งงวด

วิศวกรเครื่องกลในอดีตชาติสามารถออกแบบสิ่งของได้จำนวนหนึ่ง

ก่อนมื้อเที่ยง กรงนกเรียบง่ายอันหนึ่งก็สำเร็จ

ก่อนหน้านี้เจ้าของร่างคือช่างไม้ ในบ้านมีเครื่องมือและวัสดุ จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะทำสิ่งนี้

ตอนกลางวันกินโจ๊กอีกหนึ่งถ้วย

เย่คุนเข้าห้องครัว คว้าเกลือหยาบหนึ่งกำ ถั่วเหลืองนิดหน่อยซ่อนไว้ในอกเสื้อ และเตรียมจะออกบ้าน

เจียงโหย่วหรงกำลังจัดระเบียบใยปออยู่ในห้องโถง พอเห็นกรงนกในมือของเย่คุนแล้วก็อดทึ่งไม่ได้

นี่สามีคือพวกไม่ทำการทำงาน เอาอย่างบุตรชายคหบดีที่ดินไปเล่นกับนกจูงสุนัขหรือ?

สภาพครอบครัวเป็นอย่างไร ผักป่ายังกินไม่อิ่ม ยังมีกะจิตกะใจเช่นนี้อีก?

เย่คุนหิ้วกรงนก เหน็บขวานเล็กอยู่หลังเอวและยิ้มให้เจียงโหย่วหรง “ข้าจะออกไปหาของกินหน่อย”

เจียงโหย่วหรงลุกขึ้นยืนพูดอย่างอึก ๆ อัก ๆ “เวลานี้...จะไปหาของกินที่ไหนได้? อีกอย่าง ต้าหลาง ร่างกายท่านเพิ่งจะดี...”

“ไม่เป็นไร ออกกำลังกายสักหน่อย ถ้าร่างกายดีขึ้นเร็วก็จะได้ร่วมหอเร็ว”

เย่คุนยิ้มร้ายพลางหิ้วกรงนกออกบ้านไป

เย่คุนออกแบบกลไกกับดักในกรงนกเอาไว้ เข้าได้ออกไม่ได้ วางแผนว่าจะจับไก่ป่า กระต่ายป่า

ก็ไม่รู้ว่ากลไกจะใช้ได้หรือไม่กันแน่ ดังนั้นเย่คุนจึงไม่ได้พูดมาก

เพิ่งจะออกจากหมู่บ้านก็เจอกับเหยาเฮยฟูอันธพาลของหมู่บ้าน

เหยาเฮยฟูเปลือยท่อนบน ยิงเขี้ยวพูด

“เย่ต้าหลาง เมียกาลกิณีของเจ้ายังไม่ทำให้เจ้าตายอีกหรือ? ได้ยินว่าคืนนั้นที่เข้าหอ เจ้าเพิ่งจะขึ้นตัวเจ้าสาวก็เป็นลมไปแล้ว หาช่องไม่เจอ ร้อนรนจนเป็นลม? ให้พี่ชายสอนเจ้าหรือไม่?”

เหยาเฮยฟูบุพการีทั้งสองเสียชีวิตแล้ว ที่บ้านมีแต่น้องสาวคนเล็กคนหนึ่ง

ปกติมักเอ้อระเหยลอยชาย อาศัยการลักเล็กขโมยน้อยอยู่ไปวัน ๆ

เมื่อก่อนเย่คุนซื่อเกินไป จึงถูกเหยาเฮยฟูรังแกเป็นประจำ

“เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย?”

เย่คุนขมวดคิ้วแล้วสาวเท้าเดินเร็ว

“โอ้โฮ เจ้านี่พอแต่งเมียแล้วก็ใจกล้าขึ้นมาเชียวนะ กล้าเถียงข้าหรือ?”

เหยาเฮยฟูถลึงตาแกว่งหมัด “ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าเจ้าเพิ่งจะป่วยหนัก เห็นว่าแม่แก่ ๆ ที่ตาบอดของเจ้าน่าสงสาร ข้าหมัดเดียวก็ต่อยเจ้าตายได้แล้ว!”

เย่คุนพลิกมือหยิบขวานเล็กจากหลังเอวมาชี้เหยาเฮยฟู “มา ลองดูสิ”

ยามนี้อยู่ในช่วงหลังเที่ยงวันตะวันคล้อย ใบมีคมของขวานสะท้อนแสงวิบวับ

แม้จะเป็นเครื่องมือช่างไม้ แต่ก็ส่งคนไปยมโลกได้ไม่มีปัญหา

เหยาเฮยฟูเห็นจิตสังหารในดวงตาของเย่คุนกอปรกับแสงหนาวจากขวานก็อดถอยหลังก้าวหนึ่งไม่ได้ ตามด้วยหันหัวเดินปากก็ด่าทอว่า

“ไอ้ลูกเต่า วันนี้จะไม่ถือสาเจ้า เอาไว้เจ้าหายดีแล้วค่อยจัดการเจ้า จะได้ไม่ว่าข้ารังแกเจ้า”

เย่คุนแค่นเสียงฮึแล้วเดินไปทางภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่หน้าหมู่บ้าน

ระหว่างทางขึ้นเขาก็เจอกับพี่สะใภ้ตัวผอมอีกคนหนึ่ง

คือไต้สี่ที่เป็นหญิงม่ายข้างบ้าน ปีนี้เพิ่งอายุยี่สิบต้น ๆ ถึงจะหน้าตาดีสะอาด กลับหน้าตาหม่นหมองกลัดกลุ้ม

ชะตากรรมของไต้สี่อาภัพนัก เพราะเดิมทีสามีก็เป็นลูกกำพร้า ไร้ญาติไร้คนพึ่งพิง แต่งมาได้หนึ่งปีไม่มีลูก ต้องมาเจอกับความหิวโหยและโรคระบาดสามีเสียชีวิตอีก

ไต้สี่กลับบ้านมารดาไม่ได้ จึงต้องใช้ชีวิตตามลำพัง เฝ้ากระท่อมฟางสองห้อง เวลาส่วนมากจะเก็บผักป่ากลั้วท้อง

ถึงไต้สี่จะนับว่าสวย แต่ก็ไม่มีใครมาสู่ขอ

ช่วงเวลานี้มักมีสงครามเป็นประจำ สูญเสียผู้ชายไปมากเหลือเกิน ผู้หญิงจึงต้องอยู่เป็นโสด

สาวบริสุทธิ์ยังขายไม่ออกเลย แล้วใครจะสนใจหญิงม่าย?

พอเห็นเย่คุน ตาของไต้สี่ก็เป็นประกายและทักทายก่อน “พี่ต้าหลาง ท่านหายดีแล้วหรือ?”

แม้เย่คุนจะอายุน้อยกว่าปีสองปี แต่ไต้สี่เรียกเขาว่า ‘พี่ต้าหลาง’ มาตลอด

“ดีขึ้นมาแล้ว” เย่คุนพยักหน้า “พี่สะใภ้ไต้สี่จะไปเก็บผักป่าหรือ?”

ไต้สี่ยิ้มขวยเขิน และหิ้วกระชุที่สานจากไม้หลิวมา

“ใช่แล้ว วันนี้ข้าเก็บผักจี้ไฉ่กับเครือต้นเกอมาได้ ให้ท่านสักหน่อยแล้วกัน”

“ไม่ต้องแล้วพี่สะใภ้ บ้านข้ายังมีกินอยู่...” เย่คุนรีบขอบคุณพร้อมปฏิเสธ

“พี่ต้าหลาง ท่านมีกิน แต่ท่านเพิ่งแต่งเจียงโหย่วหรงเป็นภรรยา ข้าเห็นนาง...แอบกินแกลบอยู่หลังบ้านแน่ะ”

ไต้สี่อำ ๆ อึ้ง ๆ กวาดสายตามองดูรอบ ๆ

“เครือต้นเกอดีกว่าแกลบหน่อย ทำให้ท้องอิ่มได้ อีกอย่าง กินแกลบมาก ๆ จะเป็นรีสีดวง ถ่ายไม่ออก ตายเอาได้นะ”

“หา โหย่วหรงกินแกลบหรือ?”

เย่คุนสะดุ้ง ก่อนจะยิ้มแหย่ ๆ พลางพูด “ข้ารู้แล้ว พี่สะใภ้ไต้สี่ เอาไว้ข้ากลับบ้านจะให้โหย่วหรงได้กินดีหน่อยนะ...”

ว่าแล้วเย่คุนก็หนีออกจากสถานที่นั้น

วิกฤตในการดำรงชีพ

นี่คือปัญหาใหญ่ที่สุดที่เจ้าของร่างทิ้งเอาไว้ หรือก็คือบททดสอบสำคัญที่เย่คุนทะลุมิติมา

หลังจากเข้าป่าก็มาถึงข้างลำธารในหุบเขา

เขาวางกรงนก ตัดไม้เล็กมายึด แล้ววางถั่วเหลืองนิดหน่อยในกรง

ตามด้วยทำทางน้ำ ขุดแอ่งน้ำไว้ข้าง ๆ กรงนก

ใช้น้ำละลายเกลือหยาบที่เอามาแล้วโรยลงแอ่งน้ำ

สัตว์ป่าก็เหมือนกับมนุษย์ ร่างกายต้องการส่วนประกอบของเกลือ

ดังนั้นแพะป่าจึงมาเลียพวกหินที่มีแร่เกลือบนผนังผาอย่างไม่สนว่าจะมีอันตรายถึงชีวิต

เด็กที่เคยเลี้ยงวัวเลี้ยงแพะจะรู้ เวลาที่ปัสสาวะข้างทาง วัวกับแพะจะมาเลียเป็นอาหาร เพราะในปัสสาวะมีเกลือเป็นส่วนผสมอยู่เล็กน้อยนั่นเอง

ตอนนี้เย่คุนมีแต่มือเปล่า ดังนั้นจึงได้แต่ใช้เกลือหยาบเป็นตัวล่อเหยื่อ

สัตว์ป่ามีการรับรู้ที่ไวมาก ไม่นานพวกมันก็ถูกน้ำเกลือในแอ่งน้ำดึงดูดมา

หลังจากเย่คุนจัดวางทุกสิ่งเรียบร้อยก็ออกห่างจากกับดักและรอคอยอย่างอดทน

นี่คือเวลาบ่ายของฤดูร้อน แดดแรงแผดเผา

เย่คุนรอจนถึงช่วงโพล้เพล้จึงย่องไปดู

ดวงเฮงสุดยอด!

ในกรงนกไม่มีไก่ป่า กระต่ายป่า แต่มีเม่นตัวอ้วนตุ๊ต๊ะอยู่สองตัว

เขาลองหิ้วกรงนกขึ้นมา เม่นแต่ละตัวมีน้ำหนักประมาณสองชั่งกว่า

แลกข้าวสารได้ยี่สิบชั่ง!

เย่คุนดีใจแช่มชื่น หิ้วกรงนกเดินกลับบ้าน

พอกลับถึงหมู่บ้าน สีท้องฟ้ากลายเป็นสีดำแล้ว

“ท่านแม่ โหย่วหรง ข้ากลับมาแล้ว”

เย่คุนหิ้วกรงนกเดินเร็วเข้าประตูบ้าน

ในบ้านไม่มีแม้แต่ตะเกียงน้ำมัน จึงใช้น้ำมันสนซึ่งมีควันรมดวงตาในการให้แสงสว่าง

“ต้าหลาง ทำไมเพิ่งกลับมาล่ะ?”

มารดาเฒ่าตาบอดคลำทางมาพลางบ่น “เจ้าเพิ่งจะหายดี ทำไมออกไปเพ่นพ่านข้างนอกเล่า? โหย่วหรงเมียเจ้ากำลังจะไปตามหาเจ้าอยู่เลย”

“นั่นสิต้าหลาง ท่านไปไหนมาน่ะ? ข้ากลัวว่าท่านเจอกับสัตว์ป่า กำลังจะไปหาท่านอยู่เลย...”

เจียงโหย่วหรงรับกรงนกจากมือของเย่คุนมา ทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ “ต้าหลาง นี่เม่น...เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เย่คุนยิ้มน้อย ๆ

“จับเม่นได้สองตัว โหย่วหรง เจ้าจัดการตัวหนึ่ง เอาไว้ให้ท่านแม่บำรุงร่างกายนะ”

มารดาเฒ่าตาบอดตกตะลึง “เม่น เม่นอะไร?”

“ท่านแม่ ต้าหลางจับแม่นตัวอ้วนใหญ่ได้สองตัวเจ้าค่ะ”

เจียงโหย่วหรงหัวเราะได้บริสุทธิ์ราวกับเด็กน้อย รับกรงนกมาเขย่าดู

เม่นสองตัวให้ความร่วมมือมาก ส่งเสียงจี๊ด ๆ อยู่ในกรง พิสูจน์ตัวตนของตัวเอง

มารดาเฒ่าตาบอดก็รับกรงมาชั่งอยู่ในมือเหมือนกัน ได้ยินเสียงเม่นร้องแล้วก็พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

“ต้าหลาง เม่นนี้ก็อย่ากินเลย พรุ่งนี้เอาไปแลกเป็นข้าวสารมาเถอะ มีข้าวพวกนี้ พวกเราทั้งครอบครัวสามคนก็ไม่อดตายแล้ว”

นี่คือสภาพครอบครัวแบบใดกัน ยังคิดจะกินเนื้อเม่นอีก?

ได้กินโจ๊กข้าวกล้องทุกวันก็ขอบคุณฟ้าดินแล้ว

เย่คุนพยักหน้า “ก็ได้ โหย่วหรง เจ้าดูสิว่าในบ้านยังมีข้าวกล้องอีกเท่าไร คืนนี้เอามาตุ๋นโจ๊กกินเลยเถอะ”

เจียงโหย่วหรงไม่กล้าขยับ รอความเห็นจากมารดาสามี

คนบ้านนอกไม่กินข้าวเย็นกัน

เจียงโหย่วหรงเพิ่งแต่งเข้ามา ยิ่งไม่กล้าตัดสินใจเป็นใหญ่ในบ้าน

มารดาเฒ่าคิดแล้วจึงพูด “ต้าหลางเพิ่งจะหาย ต้องกินมากหน่อย โหย่วหรง เจ้าไปตุ๋นโจ๊กมาสักถ้วยเถอะ ข้าไม่กิน”