บทที่ 4

เย่คุนเริ่มยุ่ง ไม่สนใจว่าเจียงโหย่วหรงจะพูดอะไร

กระดูกล้วนไม่มีเนื้อสักนิด แต่ก็ตุ๋นน้ำมันหมูได้

ตอนนี้สภาพร่างกายของทั้งสามคนในบ้านจำเป็นต้องเสริมไขมัน

ถ้าไม่มีแรงจะป่วยง่าย

มีแต่สุขภาพดี จึงจะหาเงินดี จริงไหม?

กลางวันตุ๋นกระดูกหมูหอมฉุย

หนึ่งบ้านสามคนกินจนอิ่มหนำสำราญ

น้ำแกงกระดูกหมู ข้าวสวย สำหรับบ้านนอกแล้วคือการเสพสุขเยี่ยงราชาอย่างมิต้องสงสัย

แน่นอน มารดาเฒ่าตาบอดก็บ่นเย่คุนไม่น้อยเหมือนกัน บอกว่าเขาสิ้นเปลือง ใช้ชีวิตไม่เป็น

หลังจากกินเสร็จ เย่คุนก็สั่งกับเจียงโหย่วหรง

“โหย่วหรง ตอนบ่ายเจ้าตุ๋นกระดูกหมู่นี้นะ ตุ๋นยิ่งนานก็ยิ่งดี ข้าจะออกไปเดินหน่อย”

กระดูกหมูสามารถตุ๋นน้ำแกงได้หลายรอบ ทุกครั้งที่ตุ๋นจะมีน้ำมันออกมาจำนวนหนึ่ง

เจียงโหย่วหรงพยักหน้าและพูดอย่างระมัดระวัง “ต้าหลาง วันนี้ท่านไปตลาดเหนื่อยแล้ว ตอนบ่ายก็พักเถอะนะ”

“ไม่ ข้าไม่เหนื่อย”

เย่คุนยิ้ม พกขวานกับกรงนกออกไป

ยังเป็นลำธารในหุบเขาเมื่อวาน

หลังจากสังเกตอย่างละเอียด ข้างลำธารมีร้อยเท้าของสัตว์จำนวนหนึ่ง

น่าจะเป็นผลมาจากน้ำเกลือที่ดึงสัตว์ป่าขนาดเล็กละแวกนี้มา

ครั้นเย่คุนวางกับดักเสร็จก็ไปอาบน้ำในลำธารที่อยู่ห่างออกไประยะหนึ่ง ก่อนจะซ่อนตัวสังเกตกับดักอยู่ไกล ๆ

รอสองชั่วโมงกว่า ในที่สุดก็มีไก่ป่าตัวหนึ่งติดกับดัก!

เจ้าพวกไก่ป่าเนี่ย ปกติเจ้าเล่ห์จะตายไป

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับกัดดัก ความฉลาดทางสติปัญญาก็ไม่เพียงพอ

เย่คุนมองสีท้องฟ้าและนำไก่ป่ากลับบ้าน

แม้ได้มาไม่เยอะ แต่ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

ระหว่างกลับ เย่คุนใช้ขวานเล็กสับต้นหม่อนป่าไม่เล็กไม่ใหญ่สองต้น เอาก้านใบออกและนำกลับไปพร้อมกัน

ต้นหม่อนเหนียวมาก เหมาะจะทำคันธนูที่สุด!

เย่คุนต้องการเปลี่ยนรูปแบบการล่าสัตว์เป็นการบุกโจมตี เพื่อให้ได้เหยื่อมากขึ้นและสามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตความเป็นอยู่

เจียงโหย่วหรงรับไก่ป่ามาแล้วยิ้มเหมือนเด็กน้อยอีก

“ต้าหลาง ทำไมท่านฉลาดอย่างนี้นะ ทำกรงนกแบบนี้เป็นด้วย? ดีจริง จับสัตว์ได้ทุกวัน พวกเราจะมีข้าวกินแล้ว”

เย่คุนลูบศีรษะของเจียงโหย่วหรง พูดกลั้วหัวเราะเล็กน้อย “ถ้าไม่ฉลาดก็กลัวเจ้าจะรังเกียจไม่ร่วมหอกับข้านะสิ”

พริบตาเดียวก็ทำเอาเจียงโหย่วหรงหน้าแดง พูดไม่ออกสักคำ

ทว่าในใจกลับหวานฉ่ำ

การลูบศีรษะซึ่งมีพลังล้ำลึกเช่นนี้ หญิงสาวในชนบทสังคมศักดินาจะทนได้ที่ไหน?

หากไม่ห่วงร่างกายของสามี เจียงโหย่วหรงก็อยากร่วมหอเสียเดี๋ยวนี้เลย

เย่คุนก็อยากกินแล้วเหมือนกัน “ตอนเย็นก็ตุ๋นไก่ป่านี้เลยเถอะ พวกเรากับท่านแม่ต้องบำรุงร่างกาย เจ้าดูเจ้าสิ ผอมขนาดนี้ ข้าละปวดใจจริง ๆ”

“อย่ากินไก่ป่าเลย เลี้ยงมันก่อนเถอะ”

เจียงโหย่วหรงรู้สึกหัวใจอบอุ่นจึงยิ้มพูด “เย็นนี้ยังมีน้ำแกงกระดูกอีกนะ”

เย่คุนพยักหน้า ทักทายมารดาเฒ่าแล้วจึงร่วมกันกินอาหาร

หลังจบมื้ออาหาร เจียงโหย่วหรงก็จัดเก็บอยู่ในครัว

เย่คุนเดินเข้ามาพูดว่า

“จริงสิโหย่วหรง พรุ่งนี้เอาข้าวขาวหนึ่งชั่งไปให้พี่สะใภ้ไต้สี่ข้างบ้านเถอะ เมื่อวานนางให้ผักป่าเรา วันนี้เราก็ให้ขอตอบแทน”

“หนึ่งชั่ง?”

เจียงโหย่วหรงตกตะลึงพรึงเพริด

ข้าวขาวหนึ่งชั่งแลกผักป่าได้เป็นหาบแล้วนะ

ใจกว้างขนาดนี้ หรือว่าสามีของนางจะชอบหญิงม่ายไต้สี่ที่อยู่ข้างบ้านเข้าให้แล้ว?

เป็นเพราะไม่ได้ร่วมหอสักที สามีจึงคิดถึงหญิงอื่น กินไม่เลือกหน้า?

ดูท่าสมควรร่วมหอแล้ว

เจียงโหย่วหรงอดคิดฟุ้งซ่านไม่ได้

ตอนนี้เอง เย่คุนจุดตะเกียงน้ำมันสนเข้าโรงช่างไม้

แคว้นต้าติ่งมีธนูลูกธนูมากมาย แต่ระดับความประณีตต่ำ

เย่คุนวาดภาพง่าย ๆ แล้วเริ่มออกแบบหน้าไม้พก

ระดับความประณีตของหน้าไม้อยู่เหนือธนูทั่วไปมาก ใช้งานง่าย

ฝึกฝนนิดหน่อยก็สามารถยิงแม่นในระยะร้อยก้าวแล้ว

เย่คุนก็ไม่ได้ต้องการว่าจะต้องแม่นในระยะร้อยก้าว ขอแค่ยิงไก่ป่า กระต่ายในระยะสามสิบห้าสิบก้าวก็พอ

ก่อนทะลุมิติ เย่คุนคือวิศวกรเครื่องกลสาขาออกแบบเครื่องจักรต่าง ๆ

สำหรับเขา การทำหน้าไม้ก็ไม่ใช่งานหิน

สับ ๆ ฝาน ๆ ทดลองซ้ำไปซ้ำมา

เหนื่อยมาสามชั่วโมง ในที่สุดเย่คุนก็ผลิตหน้าไม้ที่พอจะได้มาตรฐานชิ้นหนึ่ง

เจียงโหย่วหรงมาถึงโรงช่างก็พูดเบา ๆ ว่า “ต้าหลาง ดึกแล้ว ควรนอนได้แล้วละ...”

“อ้อ นอนด้วยกันหรือ?” เย่คุนถามไปอย่างนั้น

“ไม่ ข้ายังต้อง...นอนเป็นเพื่อนท่านแม่”

เมื่อนั้นเจียงโหย่วหรงก็ตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา กลัวว่าเย่คุนจะโกรธจึงยิ้มประจบ “ต้าหลาง เรื่องร่วมหอ ข้ายังต้องเชื่อฟัง...ท่านแม่นะ”

เย่คุนพยักหน้า “ในเมื่อไม่ได้นอนด้วยกัน งั้นเจ้าก็นอนก่อนเถอะ”

เจียงโหย่วหรงจึงหมุนตัวคอตกออกไป

เป็นภรรยายากจริง

สามีต้องการนอนด้วยกัน มารดาสามีไม่ให้นอนด้วยกัน จะให้เจียงโหย่วหรงทำอย่างไรดีเล่า?

เช้าวันต่อมา

เย่คุนไปขายไก่ป่าที่ตำบลอีก

น่าเสียดายไก่ป่าไม่มีราคา เนื่องจากมีแต่เนื้อ ๆ ไม่มีมัน คนทั่วไปจึงไม่อยากซื้อ

กว่าจะขายออก ได้มาสิบกว่าเหรียญทองแดง

เย่คุนมาถึงร้านช่างเหล็ก ซื้อหัวลูกศรสี่อัน เป็นแบบที่ใช้ล่าสัตว์โดยเฉพาะ

หัวศรของร้านช่างเหล็กแบ่งออกเป็นหลายลักษณะ

บ้างมีไว้ใช้กับไก่ป่า กระต่ายป่า บ้างมีไว้ใช้กับสัตว์ร้ายขนาดใหญ่

เย่คุนอยากล่าแค่ไก่ป่า กระต่ายป่า หัวศรเล็กก็พอแล้ว ประหยัดเงินด้วย แถมยังสามารถยิงได้ไกลอีก

กลับถึงบ้าน เจียงโหย่วหรงกำลังชะเง้อชะแง้อยู่หน้าประตู

ครั้นเห็นกระเป๋าสามีว่างเปล่า เจียงโหย่วหรงก็อดรู้สึกผิดหวังอยู่หน่อย ๆ ไม่ได้

นางนึกว่าสามีขายไก่ป่าแล้วจะซื้อเสบียงกลับมาจำนวนหนึ่งเสียอีก

เย่คุนไม่เข้าใจความคิดของนาง หลังจากกินมื้อกลางวันเสร็จก็มุดเข้าโรงช่างผลิตก้านลูกธนู

เจียงโหย่วหรงว่างงานจึงมาชมเรื่องสนุกที่โรงช่าง

เห็นเย่คุนไม่ค่อยยุ่ง เจียงโหย่วหรงจึงพูดเบา ๆ ว่า

“ต้าหลาง ท่านแม่บอกว่า...ถ้าท่านใจร้อน พวกเราก็...ร่วมหอกันเร็วหน่อยเถอะ”

“อ้อ ไม่ ไม่รีบนี่”

เย่คุนพูดออกไปสบาย ๆ นำก้านลูกธนูที่ผลิตเสร็จมาทดสอบหลังเรือน ตรวจสอบอานุภาพของหน้าไม้

ตอนนี้เย่คุนไม่ได้นึกถึงเรื่องร่วมหอ คิดแต่ความก้าวหน้าร่ำรวย

แต่เจียงโหย่วหรงกลับกังวลแล้ว

หรือว่าสามีจะโกรธ? คงไม่ส่งตัวนางกลับไปหรอกนะ?

ทดลองกับต้นชุนต้นใหญ่ในลานเรือนติดต่อกันหลายดอก

จากนั้นก็ปรับความแม่นยำแล้วทดลองอีกครั้ง

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง ทักษะหน้าไม้ของเย่คุนสามารถยิงร้อยดอกเข้าเป้าร้อยดอกได้ในระยะห้าสิบก้าว

เย่คุนพึงพอใจมาก

มีความสามารถนี้ คงอยู่ต่อไปได้ไม่ยาก

เห็นเวลายังเช้าอยู่ เย่คุนจึงตัดสินใจจะไปเสี่ยงโชคดู ใช้การลงมือทำหนึ่งทดสอบอานุภาพและความแม่นยำของหน้าไม้

ริมสระบัวในหมู่บ้านมีสตรีที่ออกเรือนแล้วและสาวน้อยในหมู่บ้านกำลังซักใยปอพลางสนทนา

ครั้นเห็นเย่คุนเดินมา หวยฮัวภรรยาของผู้ใหญ่บ้านก็เรียก

“เย่คุน ไม่อยู่บ้านเป็นเพื่อนเมียเจ้า ออกมาทำอะไร?”

เย่คุนยิ้มอย่างจริงใจ “พี่สะใภ้ ข้าจะไปล่าสัตว์น่ะ”

“ล่าสัตว์?” หวยฮัวขำพรืด

“เจ้าโง่ที่สุด ล่าสัตว์เป็นตั้งแต่เมื่อไร? ถ้าเจ้าได้กระต่ายกลับมาสักตัว ข้าจะป้อนนมเจ้าคำหนึ่ง”

หวยฮัวอายุสามสิบกว่าปี ถือว่าเป็นสาวใหญ่ในหมู่บ้าน ผีปากกล้าที่สุด

สาวน้อยสาวใหญ่ในหมู่บ้านคนอื่น ๆ ต่างหัวเราะคิกคัก

ทุกคนต่างรู้ แม้เย่คุนจะหน้าตาดี แต่เป็นคนหัวทื่อ แถมยังโง่มาก เป็นช่างไม้ฝีมือก็ไม่เท่าไร ทำเป็นแต่โต๊ะเก้าอี้และเครื่องมือทางการเกษตรธรรมดา ๆ จำนวนหนึ่งเท่านั้น

เมื่อนั้นสาวใหญ่ในหมู่บ้านจึงพูดกลั้วหัวเราะว่า “พี่สะใภ้หวยฮัว หน้าอกของท่านตุง ๆ แค่เจ็ดวันก็ป้อนเย่คุนให้เป็นเจ้าอ้วนได้แล้ว!”

สาวใหญ่อีกคนหนึ่งก็หัวเราะพูดว่า “กลัวแต่เย่คุนจะดื่มแล้วติดใจ ไม่อ้วน แต่ยิ่งป้อนก็ยิ่งผอมนะสิ”