บทที่ 3

เจียงโหย่วหรงขานรับคำหนึ่งแล้วเดินไปทางห้องครัว

เย่คุนตามไปด้วย

ในบ้านยังเหลือข้าวกล้องอีกสามเหลี่ยง เย่คุนโยนเข้าหม้อกระเบื้องทั้งหมด เติมน้ำสองสามถ้วย ก่อนจะพูดกับเจียงโหย่วหรง “โหย่วหรง ต่อไปไม่ต้องกินแกลบแล้วนะ เจ้าจะตายเอาได้”

เจียงโหย่วหรงกำลังก่อฟืน พอได้ยินดังนั้นก็ผงะ แล้วพูดแบบติด ๆ ขัด ๆ “ข้าไม่เป็นไร...”

“จากนี้ต่อไป ไม่ว่าจะมีข้าวสารอยู่เท่าไร ทุกคนต้องกินด้วยกัน ไม่พอก็เติมน้ำ”

เย่คุนดึงมือของเจียงโหย่วหรงแล้วพูดอีก

“ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ควรกินเหมือนกัน ต่อให้เป็นข้าวหนึ่งเม็ดก็ต้องเติมน้ำสามถ้วน ตุ๋นแล้วดื่มน้ำข้าวคนละถ้วย”

ติ๋ง!

เจียงโหย่วหรงน้ำตาร่วง

ไม่เคยมีใครห่วงใยนางเช่นนี้มาก่อน

หลังจากทำให้คู่หมั้นสามคนตาย เจียงโหย่วหรงก็ได้สมญานามว่าเป็นตัวกาลกิณี พี่ชายพี่สะใภ้บ้านมารดาตบตีด่าทอนาง แทบอยากให้นางตายเร็ว ๆ

แต่งมาตระกูลเย่ เจียงโหย่วหรงก็ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ

กลัวจะคืนตัวเจ้าสาว

นึกไม่ถึง เย่คุนกลับดูแลรอบด้านอย่างละเอียด เป็นห่วงเป็นใยนางขนาดนี้

เย่คุนหมุนตัวเห็นว่าข้าง ๆ มีผักป่าอีกกำหนึ่ง คือต้นเกอและผักจี้ไฉ่

เจียงโหย่วหรงซับน้ำตา “ผักป่าพวกนี้เป็นของที่พี่สะใภ้ไต้สี่ข้างบ้านให้มา...ข้านัดกับนางแล้ว พรุ่งนี้จะไปเก็บผักป่าด้วยกัน”

“อ้อ พี่สะใภ้ไต้สี่ช่างเป็นคนดีเสียจริง”

เย่คุนพยักหน้า คิดอยู่ในใจว่าหญิงม่ายคนหนึ่ง ตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอดแล้วยังจะช่วยคนอื่นอีก

หากอีกหน่อยเขาเจริญแล้ว ต้องแต่งไต้สี่เป็นอนุภรรยาเป็นคนแรก ใช้ร่างกายตอบแทน เพื่อเป็นการขอบคุณ!

ไม่นานโจ๊กข้าวกล้องผักป่าสด ๆ ก็ออกจากเตา

เจียงโหย่วหรงตักถ้วยหนึ่งส่งไปห้องนอนของมารดาสามี

ตักถ้วยที่สองปรนนิบัติเย่คุน

ตัวเองกลับไม่กิน

เย่คุนตักโจ๊กข้าวกล้องถ้วยหนึ่งและส่งให้เจียงโหย่วหรง “กินเถอะ โหย่วหรง”

“ข้า ข้าไม่หิว...”

เจียงโหย่วหรงเลียริมฝีปาก ท้องร้องจ๊อก ๆ

“ยังว่าไม่หิวอีก?” เย่คุนมองบน “ต้องให้ข้าป้อนเจ้า เจ้าถึงจะยอมกินหรือ?”

“ไม่ ๆ ๆ...”

เจียงโหย่วหรงตกใจ รับถ้วยใหญ่มาทั้งสองมือ ตามด้วยเริ่มกินทีละคำน้อย ๆ

ขืนไม่กินอีก นางกลัวว่าเย่คุนจะอารมณ์เสียแล้ว

ผู้ชายคือสัตว์น่ากลัว เพราะตีภรรยาได้จริง ๆ!

นี่สิถึงจะว่านอนสอนง่าย

เย่คุนกินโจ๊ก และมองสำรวจเจียงโหย่วหรงภายใต้แสงไฟ

จุดดีที่สุดที่ทะลุมิติมาก็คือเอาใจเมียง่ายเหลือเกิน

นึกถึงชาติก่อน เขาในฐานะที่เป็นวิศวกรเครื่องกล รายรับต่อเดือนสามหมื่นห้าหมื่น ตอนดูตัวยังถูกสาวสวยไฮโซดูถูก

เจียงโหย่วหรงตรงหน้าสวยกว่าสาวสวยไฮโซเป็นไหน ๆ!

เหมือนว่าแคว้นต้าติ่งจะสนับสนุนให้รับอนุภรรยาด้วยนี่

เอาไว้วันข้างหน้ารวยแล้ว หึ ๆ...

พอคิดถึงตรงนี้ เย่คุนก็หัวเราะส่งเสียงออกมา

หัวเราะจนตัวเองกินข้าวไม่อิ่ม เพ้อฝันถึงชีวิตแสนสบายภรรยาอนุพร้อมหน้า!

สันดานผู้ชายไร้ปณิธานยิ่งใหญ่นี้ ทะลุมิติมาก็แก้ไม่หาย

เจียงโหย่วหรงเห็นเย่คุนอยู่ดี ๆ ก็ยิ้ม จึงถามอย่างระมัดระวัง “ต้าหลาง ท่านขำอะไรหรือ?”

“อ้อ ไม่มีอะไร...” เย่คุนดึงความคิดที่เหมาะสมกลับมา และตอบอย่างจริงจัง

“ข้ากะว่าพรุ่งนี้จะไปซื้อไข่ไก่ที่ตำบล กลับมาฟักเป็นลูกเจี๊ยบ แล้วพอลูกเจี๊ยบโตก็ออกไข่ฟักเป็นลูกเจี๊ยบอีก อีกสองปีเราจะมีไก่เป็นภูเขาเลากา เอาพวกมันไปขายแล้วแลกเป็นลูกวัวตัวเมียสักตัว ลูกวัวตัวเมียโตแล้ว ออกลูก เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ วัวแก่ออกลูกตัว สามปีเปลี่ยนชนิดสัตว์ บ้านเราก็จะรวยแล้ว”

เจียงโหย่วหรงเม้มริมฝีปากยิ้ม

“หลายปีก่อนพี่ใหญ่บ้านมารดาข้าก็พูดอย่างนี้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีปัญญาซื้อไข่ไก่สักฟอง แต่ต่อให้มีปัญญาซื้อไข่ไก่ ในบ้านก็ไม่มีแม่ไก่ กกไข่ไม่ได้”

เย่คุนจริงจังมาก “ข้ากกไข่เป็น!”

เทคโนโลยีกกไข่ด้วยตะเกียงน้ำมันก๊าด จิ๊บจ๊อย!

ที่นี่ไม่มีตะเกียงน้ำมันก๊าด แต่มีตะเกียงน้ำมันสนนี่ ควบคุมอุณหภูมิให้ดี ลองสักสองครั้งก็พอ

เจียงโหย่วหรงได้ยินที่เขาพูดก็ทึ่ง

อาภัพแท้ ๆ สามีข้าเป็นคนโง่งมกระมัง?

การกกไข่ต้องใช้เวลายี่สิบวัน หรือว่าท่านที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งจะกอดไข่ใบหนึ่งไว้ในอ้อมแขนนอนอยู่บนเตียงทั้งยี่สิบวันหรือ?

แต่ต่อให้ท่านนอนยี่สิบวันก็ฟักลูกเจี๊ยบออกมาไม่ได้นะ!

เจียงโหย่วหรงกินเสร็จก็มาจัดที่นอน ปรนนิบัติเย่คุนนอน

เย่คุนอยากมีความรัก เสริมสร้างความสัมพันธ์สักหน่อย จึงดึงมือของเจียงโหย่วหรงมา “โหย่วหรง กลางคืนไม่มีงาน เรามาคุยกันนะ...”

“อ้อ ไม่ได้”

เจียงโหย่วหรงเขินอาย พูดอ้อมแอ้ม “ร่างกายท่านยังไม่หายดี ท่านแม่จะดุข้าได้ ท่านแม่ยังบอกด้วยว่าให้ข้าไปนอนกับนางคืนนี้”

“หา ท่านแม่พูดแบบนี้จริงหรือ?”

เย่คุนรู้สึกเพียงภาพตรงหน้ามืดในทันใด!

มารดาเฒ่าผู้นี้ ยุ่มย่ามจริง ๆ!

เจียงโหย่วหรงนึกว่าเย่คุนโกรธจึงรีบอธิบาย

“ต้าหลาง ท่านฟังข้าพูดก่อนนะ ความจริงข้าไม่ได้...ไม่ยินดีร่วมหอ แต่กลัวว่าร่างกายของท่าน จะทำให้ท่าน...เหนื่อยน่ะ”

“ไม่เป็นไร ข้าจะรักษาสุขภาพอีกหน่อยนะ”

เย่คุนดึงมือกลับแล้วนวดใบหน้า

เจียงโหย่วหรงหน้าแดงก่ำ ก้มหน้างุดแล้วออกไปนอนกับมารดาสามีทางห้องนอนตะวันออก

เช้าวันต่อมา

เย่คุนล้างหน้าบ้วนปาก ใช้เชือกปอหิ้วเม่นสองตัวตรงดิ่งไปยังตลาดของตำบล

ตลาดของตำบลอยู่ห่างออกไปสิบห้าลี้

เย่คุนจ้ำอ้าวไปถึงและตะโกนขายของอยู่ข้างทาง

เม่นจัดเป็นสัตว์เล็กที่ใช้ทางยา เนื้อหนังอวัยวะสามารถเป็นยาได้หมด ขายดีมาก

คหบดีเฒ่าคนหนึ่งใช้เหรียญทองแดงหกสิบห้าเหรียญซื้อเม่นสองตัวกับเย่คุน

เย่คุนได้เงินแล้วจึงซื้อข้าวสารสิบชั่ง ซื้อเกลือหยาบครึ่งชั่ง

จากนั้นก็มาถึงหน้าร้านขายเนื้อ ซื้อกระดูกหมูสามชั่ง

กระดูกหมูถูกมาก ชั่งละหนึ่งเหรียญทองแดง

แต่เป็นกระดูล้วน แทบไม่มีเนื้อติดอยู่เลย

เขาเดิน ๆ วิ่ง ๆ กลับถึงบ้าน เป็นเวลามื้อเที่ยงพอดี

ในบ้านไม่มีข้าวสารแล้ว เจียงโหย่วหรงจึงต้มผักป่า กำลังรอเย่คุนกลับมา

เย่คุนวางกระสอบปอไว้ข้างหลังตัวแล้วเช็ดเหงื่อ

“โหย่วหรง กลางวันกินข้าวสวย อย่ากินผักป่าเลย จริงสิ เอาหม้อดินมาสักใบ ข้าจะต้มน้ำแกงกระดูกหมูให้พวกเจ้า”

เจียงโหย่วหรงรับกระสอบปอมาตรวจสอบดูของข้างใน จากนั้นก็โพล่งปากพูดขึ้นมาด้วยความตะลึง

“ทำไมซื้อข้าวขาว ไม่ซื้อข้าวกล้องมาล่ะ? แถมยังซื้อของเยอะแยะอย่างนี้อีก ถ้าท่านแม่รู้เข้าต้องบอกว่าพวกเราใช้ชีวิตไม่เป็นแล้ว...”

ข้าวกล้องถูกกว่าข้าวขาวครึ่งหนึ่ง

หากนำข้าวขาวเหล่านี้มาเปลี่ยนเป็นข้าวกล้อง จะกินได้ถึงสิบกว่าวัน

ยังมีกระดูกหมูนี่อีก สำหรับคนบ้านนี้แล้ว ล้วนเป็นของหรูหรา

พริบตาเดียวก็ซื้อมาเยอะแยะอย่างนี้ เจ้าตัวสิ้นเปลือง

ในบ้านคหบดีที่ดินยังไม่กล้ากินอย่างนี้เลย!