บทที่ 5

เฮ้ย พวกเจนโลกเต็มไปหมดเลยเว้ย!

ใครกันที่บอกว่าคนโบราณไร้เดียงสา?

ตอนนี้เย่คุนต๊อกต๋อย ไม่กล้าเกี้ยวสาวหรอก จึงหัวเราะแหะ ๆ แล้วเดินเร็วจากไป

ยังเป็นข้างลำธารในหุบเขาเหมือนเดิม

เย่คุนหลับอยู่ข้างหลังก้อนหินก้อนหนึ่ง บนศีรษะยังมีการปลอมตัวโดยใช้กิ่งหลิวสาน จ้องแอ่งน้ำน้อยที่โรยเกลือเอาไว้

แต่รอมาหนึ่งชั่วโมงกว่า จ้องจนเมื่อยตาไปหมด ก็ไม่เห็นเหยื่อมาดื่มน้ำเลย

เย่คุนจึงเริ่มท้อใจ

แต่คิด ๆ แล้วก็รอต่อไปเถอะ

วางแผนว่าถ้าล่าสัตว์ไม่ได้ก็ต้องกลับบ้านหลังฟ้ามืด จะได้ไม่ถูกคนในหมู่บ้านหัวเราะเยาะ

โพล้เพล้ไปทุกที

ยังไม่มีเหยื่อโผล่ออกมา

แต่ขณะเย่คุนกำลังคิดจะกลับก็เห็นกวางสีดำสองตัวย่องมา

ตึกตัก!

หัวใจของเย่คุนเต้นรัวจนจะหลุดออกมาแล้ว

ที่นี่เรียกกวางดำอีกอย่างหนึ่งว่าวัวภูเขา กวางดำที่เจริญเต็มวัยจะมีน้ำหนักเกือบสองร้อยชั่ง

กวางดำสองตัวตรงหน้ายังเป็นเด็กอยู่อย่างเห็นได้ชัด ท่าทางจะหนักประมาณห้าหกสิบชั่ง

กวางดำระแวงมาก มองซ้ายแลขวา ย่อมมาถึงข้างแอ่งน้ำแล้วก้มหน้าลงดื่ม

เย่คุนเล็กองศาแล้วกดกลไกยิงลูกศรออกไป

ฟิ้ว!

เป็นเสียงชัดแจ๋วเสียงหนึ่ง ลูกศรพุ่งไปยังส่วนท้องของกวางดำตัวหนึ่ง

“อู้ว ๆ!”

กวางดำสองตัวตกใจถอนเท้าวิ่งอ้าว

ทว่ากวางดำที่บาดเจ็บวิ่งได้เจ็ดแปดก้าวก็ล้มลงหัวกระแทกพื้น

จากนั้นก็พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น วิ่งตาตีตาเหลือได้เจ็ดแปดเมตรก็ล้มลงอีก

เย่คุนวิ่งปรู๊ดออกมากดกวางดำที่บาดเจ็บ หยิบขวานเล็กหลังเอวมาทุบที่หัวของมันแรง ๆ

กวางดำตัวกระตุกสองทีก็แน่นิ่งไปในที่สุด

เขาถอนลูกศรออกมาดู กลับยิงทะลุกวางดำ

กับร่างเนื้อหนังมังสา อานุภาพของลูกศรทรงพลังอย่างที่คิด!

ลองชั่งน้ำหนักดู กวางดำตรงหน้าประมาณหกสิบชั่ง

เย่คุนดีใจลิงโลด แบกกวางดำกลับบ้าน

เนื้อกวางเป็นของบำรุงชั้นเลิศ กินแล้วก็ร่วมหอ มันโป๊ะเชะ!

ม่านราตรีมาถึง

แต่เย่คุนยังไม่กลับมา

เจียงโหย่วหรงเป็นห่วงมาก กลัวว่าเย่คุนจะเจอกับสัตว์ป่าบนเขา

พี่สะใภ้ไต้สี่ข้างบ้านก็มีจิตไมตรีนัก พาเจียงโหย่วหรงไปกลางหมู่บ้าน ขอคนในหมู่ถือคบเพลิงไปตามหาเย่คุน

แต่เพิ่งจะออกจากหมู่บ้านได้ไม่นานก็เจอกับเย่คุนที่แบกกวางดำบนบ่าตัวหนึ่งอย่างกระหืดกระหอบ

“วัวภูเขา?”

“เย่คุน เจ้าได้วัวภูเขามาได้อย่างไร?”

“สวรรค์ เย่คุนโชคดีจริง ๆ ได้วัวภูเขามาตัวหนึ่งแน่ะ!”

คนในหมู่บ้านตกตะลึงอย่างหนัก พากันเข้ามาห้อมล้อม

เจียงโหย่วหรงดีใจเป็นอย่างยิ่ง พูดเสียงค่อยว่า “ขอบคุณฟ้าดิน ต้าหลางกลับมาแล้ว...”

“โชคดีน่ะ เจอกับกวางดำตัวนี้”

เย่คุนวางสัตว์ที่ได้จากการล่าลง ก่อนจะพูดแบบหอบหายใจว่า “แบกเจ้านี่เดินตั้งเจ็ดแปดลี้ เหนื่อยจะตายชัก...ทุกคนมาช่วยกันหน่อยเถอะ กลับไปจะเลี้ยงน้ำแกงเนื้อพวกท่าน”

“อ้อ มีน้ำแกงเนื้อกินด้วย!”

ทุกคนในหมู่บ้านต่างดีใจกระโดดโลดเต้น

เนื้อกวางมีแรงดึงดูดมากล้นหลามจริง ๆ

คนในหมู่บ้านเจ็ดแปดคนแย่งกันมาแบกกวางดำอย่างกลัวจะถูกทิ้งอยู่ข้างหลัง

เจี๊ยวจ๊าวตลอดทาง บรรยากาศชื่นมื่น

ผู้ใหญ่บ้านก็ตกใจด้วยเหมือนกัน มาดูความสนุกที่บ้านเย่คุน

ผู้ใหญ่บ้านผู้ยิ่งใหญ่แซ่หลี่ เนื่องจากเกิดในยามยามโฉ่ว ดังนั้นจึงเรียกว่าฉินโฉ่ว

ชื่อของคนแคว้นต้าติ่งก็ตั้งแบบง่าย ๆ อิสระเอาแต่ใจอย่างนี้แหละ

“กวางดำนี่ต้องลอกหนังทันที ล้วงอวัยวะออกมา แล้วตากเนื้อกวางเอาไว้ ไม่อย่างนั้นผ่านไปหนึ่งคืนก็จะเหม็นแล้ว”

ผู้ใหญ่บ้านก็อยากดื่มน้ำแกงเนื้อเหมือนกัน จึงเสนอให้ทุกคนลงมือทันที

เย่คุนรู้ว่าผู้ใหญ่บ้านพูดมีเหตุผล จึงให้พวกชาวบ้านช่วยลอกหนังเลาะกระดูก

ชาวบ้านเจ็ดแปดคนจัดการกวางน้อยหนึ่งตัวได้สบาย ๆ เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จัดการทุกอย่างเสร็จ

เย่คุนแขวนเนื้อสองชิ้นใหญ่เอาไว้ แล้วเฉือนเนื้อกวางสองชั่ง สับจนละเอียด เพิ่มข้าวขาวหนึ่งชั่งแล้วให้เจียงโหย่วหรงไปตุ๋นน้ำแกงเนื้อ

ไต้สี่ก็ช่วยอยู่ในครัวด้วยเหมือนกัน ตุ๋นโจ๊กเนื้อกวางทั้งหมดสองหม้อใหญ่

ผู้ใหญ่บ้านนำชาวบ้านช่วยเหลือ กินจนเหงื่อท่วมตัว ชื่นชมไม่หยุดปาก

เย่คุนกลับใจกว้าง ลงมีดเฉือนเนื้ออีก

แบ่งเนื้อกวางให้ชาวบ้านที่มาช่วยคนละครึ่งชั่ง

ทุกคนกอบเนื้อกวางชิ้นเล็กนั้นไว้ในมือ ซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลพราก

ฉินโฉ่วผู้เป็นผู้ใหญ่จึงเสนอตัว “เย่ต้าหลาง พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปขายเนื้อกวางที่ตำบลกับเจ้าแล้วกัน ช่วยเจ้าดูหน่อย รับรองว่าคิดบัญชีไม่ผิดแน่”

เย่คุนพยักหน้ารับ “งั้นก็ได้ พรุ่งนี้พี่ฉินโฉ่วก็มาเรียกข้าแล้วกันนะ”

ความจริงกวางดำหนึ่งตัว ลอกหนังเลาะกระดูกล้วงเครื่องในออกแล้วก็เหลือแค่เนื้อยี่สิบห้าชั่ง ไหนจะยังมีกระดูกอีก

มิหนำซ้ำยังถูกทุกคนกินไปจำนวนหนึ่ง แบ่งอีกจำนวนหนึ่ง ยังเหลืออีกยี่สิบชั่งกระมัง

การถือเนื้อกวางยี่สิบชั่งไปตลาดไม่นับเป็นภาระอะไรกับเย่คุน

แต่เย่คุนจะปฏิเสธความหวังดีของผู้ใหญ่บ้านก็ไม่ได้

ในตอนที่ชาวบ้านกินอิ่มกลับบ้านก็เป็นเวลาครึ่งคืนแล้ว

เย่คุนอาบน้ำและนอนอย่างสุขีสโมสร

ฟ้ายังไม่ทันสาง ผู้ใหญ่ฉินโฉ่วก็มาเรียกเย่คุนอยู่นอกหน้าต่างแล้ว

เย่คุนรีบลุกขึ้น เก็บเนื้อกวางและเครื่องใน ตามด้วยไปตลาดกับผู้ใหญ่บ้าน

ผู้ใหญ่บ้านรับประโยชน์จึงลงแรง หามเนื้อกวางเดินเร็วไปข้างหน้าก่อน

ตอนที่มาถึงตลาดในตำบลก็เป็นช่วงสาย

ผู้ใหญ่บ้านตะเบ็งเสียงเร่ขายอยู่ริมถนนกับเย่คุน

เนื้อกวางขายง่าย ชั่งละสิบเหรียญทองแดง

เนื่องจากเขากวาง หนังกวางและเครื่องในส่วนหนึ่งสามารถทำเป็นยาได้ ดังนั้นจึงขายให้กับร้านยา

สุดท้ายเหลือหัวกวาง เศษ ๆ ขอบ ๆ เนื้อกวางและกระดูก

เย่คุนคำนวณแล้ว ทั้งหมดได้มาสองร้อยสามสิบเหรียญทองแดง

จึงไม่ขายของที่เหลือเสียเลย หาที่กินข้าวกับผู้ใหญ่บ้าน

ผู้ใหญ่บ้านกลับคุ้นเคยมาก หาร้านอาหารร้านหนึ่ง ให้ร้านอาการเอาหัวกวางไปตุ๋น ดื่มสุรากับเย่คุนนิดหน่อย

หลังกินอาหารเสร็จ เย่คุนซื้อข้าวขาวและข้าวกล้องจำนวนหนึ่ง ซื้อผ้าปออย่างละเอียดหนึ่งจั้ง ก่อนจะกลับบ้านกับผู้ใหญ่บ้าน

เสื้อผ้าปอหยาบบนตัว สวมใส่แล้วราวกับรับเคราะห์กรรมอย่างหนัก ทิ่มแทงคันคะเยอไปทั้งตัว

นอกจากนี้เย่คุนยังซื้อผ้ารัดศีรษะสีแดงอีกสามจั้งและผ้าคลุมศีรษะสีแดงที่เนื้อบางราวกับตาข่ายบางให้เจียงโหย่วหรงอีกผืนหนึ่ง

ล้วนเป็นของหรูหราที่ทำจากผ้าไหมทั้งนั้น!

ระหว่างทาง ผู้ใหญ่บ้านฉินโฉ่วอดทอดถอนใจไม่ได้ “เย่คุน เจ้ารวยแล้ว แต่จะสิ้นเปลืองแบบนี้ไม่ได้นะ เจ้าดูผ้าปอละเอียดนี้สิ เจ้ามีปัญญาใส่หรือ?”

“เอาไว้ข้ามีเงินแล้ว ยังคิดจะใส่ผ้าไหมด้วยแน่ะ”

เย่คุนมองบน

เขาไม่ได้ใช้เงินบ้านผู้ใหญ่บ้านสักหน่อย เกี่ยวอะไรกับเรื่องลมตดของอีกฝ่ายด้วย?

“ใส่ผ้าไหม? เจ้านึกว่าตัวเองเป็นเศรษฐีหรือ?” ผู้ใหญ่ก็มองบนเหมือนกัน “ถ้าเจ้ามีปัญญาใส่ผ้าไหมนะ ข้าจะบกเฉี่ยวหนูลูกสาวข้าเป็นอนุเจ้าเลย!”

เฉี่ยวหนู?

มุมปากเย่คุนปรากฏรอยยิ้ม

เฉี่ยวหนูเป็นแม่นางดีคนหนึ่ง ขาวสะอาด อายุสิบห้าสิบหก อยู่ในวัยน่ารักสดใสพอดี

หลังจากเข้าหมู่บ้าน เย่คุนกับผู้ใหญ่บ้านก็แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน

ในขณะที่เย่คุนผ่านหน้าบ้านเจ้าอันธพาลเหยาเฮยฟู กลับได้ยินเสียงทุบตีดุด่า

เหยาเฮยฟูที่ยิ่งกว่าเดรัจฉานกำลังดุด่าตบตีเหยาไฉ่เตี๋ย

“นางเด็กบ้านี่ วัน ๆ รู้แต่กิน กิน ๆ ๆ ในบ้านถูกเจ้ากินจนจะล่มจมแล้ว! โจ๊กผักป่าหนึ่งหม้อ ทำไมข้าเห็นแต่ผักป่า ไม่เห็นข้าวสักเม็ดเลยเล่า? ถูกเจ้ากินไปหมดแล้วใช่ไหม?”

เหยาไฉ่เตี๋ยร้องไห้ไม่กล้าส่งเสียงดัง พูดอ้อมแอ้มว่า

“ท่านพี่ ในบ้านไม่มีข้าวตั้งนานแล้ว ผักป่าพวกนี้ข้าก็เป็นคนไปเก็บมาเอง...”

เย่คุนหยุดฝีเท้า อยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดอีก จากนั้นจึงส่ายหน้าเดินจากไป

มีปัญหาเพิ่มหนึ่งเรื่องมิสู้ปัญหาน้อยลงหนึ่งเรื่อง อย่าหาเรื่องเลยจะดีกว่า

การมาเกิดคืองานเทคนิคอย่างหนึ่ง ใครใช้ให้เหยาไฉ่เตี๋ยเกิดมาเป็นน้องสาวของเหยาเฮยฟูเล่า?

แต่เย่คุนเพิ่งจะถึงบ้าน เหยาเฮยฟูก็ไล่ตามมา

“แหะ ๆ เย่คุน เจ้ารวยแล้วนี่”

เหยาเฮยฟูไม่เข้าบ้าน แต่นั่งอยู่บนพื้นโล่งหน้าประตู “ปีก่อนพ่อเจ้าทำร้ายข้า ซ้อมจนข้ากระอักเลือด จนปอนี้ร่างกายยังไม่หายดีเลย ทำงานก็ไม่ได้ เจ้าน่ะ ชดใช้ข้าวขาวข้ามาห้าชั่ง ถือเป็นค่าหยูกค่ายาก็แล้วกัน!”

เมื่อครู่เหยาเฮยฟูเห็นเย่คุนหอบหิ้วของพะรุงพะรังกลับมาจากตลาด จึงได้ความคิดนี้ หาข้ออ้างมาไถเงินทันที

ถึงอย่างไรเย่คุนก็เป็นคนซื่อ การรังแกเขาคือกิจวัตรประจำวันของเหยาเฮยฟู

เย่คุนขำกลิ้ง “พ่อข้าตายไปตั้งแต่ปีก่อนนู้นแล้ว หรือว่าปีก่อนเขาลุกขึ้นจากโลงมาซ้อมเจ้าหรือ?”

“งั้นก็ปีก่อนนู้นที่ซ้อมข้า!”

เหยาเฮยฟูกัดริมฝีปากแตก เอามือปาดเลือดแล้วตะเบ็งเสียงร้องขึ้นมา “ข้ายังกระอักเลือดอยู่เลย เจ้าก็เห็นแล้ว ถ้าไม่ชดเชยค่ายาให้ข้า ข้าจะขอสู้ตายกับเจ้า ตายอยู่หน้าบ้านเจ้านี่ละ!”

เสียงโทรโข่งนี้ทำเอาชาวบ้านครึ่งค่อนหมู่บ้านรู้และแห่มาชมเรื่องสนุกกันหมด

เหยาเฮยฟูเล่นหนักกว่าเดิม เอาเลือดที่มือป้ายหน้า ร้องห่มร้องไห้เอ็ดตะโร

แต่ชาวบ้านต่างรู้ว่าเหยาเฮยฟูเป็นคนเกเร จึงไม่เชื่อคำพูดเหลวไหลของเขา

อีกอย่าง เมื่อคนนี้มากน้อยก็กินโจ๊กเนื้อกวางของเย่คุน ก็ต้องช่วยเย่คุนอยู่แล้ว จึงชี้นิ้วตำหนิเหยาเฮยฟู

“เฮยฟู เจ้าทำไม่ถูกนะ พ่อของเย่คุนเป็นคนมีคุณธรรม จะซ้อมเจ้าจนกระอักเลือดได้อย่างไร?”

“เจ้าคิดจะรังแกเย่คุนที่เป็นคนซื่อมิใช่หรือ?”

“เมื่อวานเห็นเขาได้กวางดำมาตัวหนึ่ง เจ้าก็เลยอิจฉาตาร้อนสินะ?”

เหยาเฮยฟูถูกชาวบ้านแดกดันจนรักษาหน้าไว้ไม่อยู่ ผุดลุกขึ้นมาด่า “พวกเจ้ากินเนื้อกวางของเย่คุนก็ต้องเข้าข้างเย่คุนสิ สรุปแล้วถ้าวันนี้เย่คุนไม่ใช้เงิน ข้าจะสู้ตายกับเขาละ! ใครกล้าช่วยเย่คุน ข้าจะไม่ปล่อยมันไปทั้งนั้น!”

ชาวบ้านเงียบปากแล้ว ใครก็ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว

ทุกคนต่างมองเย่คุนอย่างเห็นอกเห็นใจ

รู้ว่าเย่คุนเป็นคนซื่อ สู้เหยาเฮยฟูไม่ได้