ตอนที่ 42
เสียงเปิดประตูทำให้ร่างบางหันไปมองโดยอัตโนมัติ เพราะในตอนนี้ร่างกายของตนนั่นล่อแหลมสำหรับเขาซะเหลือเกิน เมื่ออาการระบมที่ถูกมารดากระหน่ำตีปวดขึ้นมา ทำให้เธอต้องมานั่งทายาเองอย่างทุลักทุเล
“ที่รัก ยังปวดแผลอยู่อีกเหรอ” ร่างสูงถลาเข้าไปโอบประคองร่างนุ่ม พรมจุมพิตอย่างอ่อนโยนบนรอยฟกช้ำ พัทตราเบี่ยงตัวหลบทว่าก็ทำได้ยากนัก
“ยังจะมีหน้ามาถามอีก ก็เพราะคุณนั่นแหละ ทำให้ฉันต้องถูกแม่ตีแบบนี้” บอกเสียงเขียว ตวัดตามองอย่างขุ่นเคืองที่ทำเอาชายหนุ่มไม่ชอบใจยิ่งนัก
“แต่คุณก็หนีได้ แล้วทำไมยังยอมให้แม่คุณตีซะจนเขียวไปทั้งตัวแบบนี้ล่ะ” ต่อว่าเสียงห้วน แต่ทว่าฝ่ามืออบอุ่นก็ลูบประโลมรอยแผลทั่วเนื้อนวล
&n
ตอนที่ 43 “ทำไมล่ะที่รัก ลีลาผมมันไม่ถึงใจหรือไง ถึงได้เรียกหาไอ้ตี๋หน้าจืดนั่น ลองดูใหม่ก็ได้นะ ว่าผมมันจะลีลาเด็ดแค่ไหน” เขากระซิบเสียงดุดัน แววตาขึงขัง ทว่าแอบซ่อนอารมณ์ปรารถนาไว้เต็มเปี่ยม ทั้งที่ตั้งใจจะให้หญิงสาวได้พักผ่อน แต่มันคงไม่จำเป็นเสียแล้ว เมื่อแม่ม้าแสนพยศของเขาเริ่มออกฤทธิ์“คุณจะทำอะไร” อารามตกใจทำให้พัทตรารีบลนลานลุกขึ้นยืน และถอยห่างไปทันที ส่วนชายหนุ่มผู้มีสีหน้าเหี้ยมเกรียม ก็เอาแต่ยืนจ้องมองเธอ เสมือนว่าเธอเป็นขนมหวาน“ทำอะไร จะถามทำไมล่ะที่รัก ผมก็จะทำตามคำเชิญของคุณไงล่ะ” แอนโทนี่พูดอย่างสุขุมเยือกเย็น ในแบบที่หญิงสาวไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน พร้อมก้าวขาเข้ามาใกล้ ร่างบางกระถดถอยหลังหนีทันที กระทั่งหมดหนทางเมื่อแผ่นหลังขาวนวลกระทบกับกำแพงแข็ง“คุณพูดอะไรของคุณ ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันไม่ได้เชื้อเชิญคุณเสียหน่อย ออกไปนะ!” พัทตราทำเสียงเข้มตะคอกกลับไป เพราะไม่ต้องการให้เขาเข้ามาใกล้มากกว่านี้ ทว่าก็
ตอนที่ 44“คนสารเลว อะ...ออกไปนะ ฉันไม่ได้ต้องการคุณเสียหน่อย” พัทตราดันอกกว้างและผลักไส แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดนั้นไม่เป็นผลอะไรทั้งสิ้น เพราะนอกจากร่างกำยำจะไม่สะเทือนแล้ว เธอยังได้รับรอยยิ้มคล้ายเย้ยหยันกลับมา“ไม่ต้องการเหรอที่รัก อยากจนตัวสั่นแต่บอกไม่ต้องการ ปากแข็งเล่นละครยั่วยวนผมเหรอ ก็ดีนะมันปลุกกระตุ้นอารมณ์ผมได้ดีทีเดียว แล้วไอ้ที่ผมฝ่ามันมาเมื่อคืนก็คงจะแสแสร้งด้วยล่ะมั้ง” พูดเสร็จชายหนุ่มก็จัดการนำพาตัวตนเข้าไปเติมเต็ม พร้อมจะปลดปล่อยความต้องการกับเรือนร่างเย้ายวนโดยไม่รีรอ แม้จะรู้ดีว่าหญิงสาวนั้นบริสุทธิ์ผุดผ่องแค่ไหน แต่เพราะความโมโหทำให้เขาต้องพูดจาดูถูกเธอออกไป“คุณเอริค ปล่อยฉันนะ” น้ำเสียงแหบพร่าและเบาหวิวของหญิงสาวเอ่ยปากร้องขอ แต่ทว่าชายหนุ่มหาได้ไม่สนใจไม่ เพราะความต้องการของเขามันหยุดยั้งไม่ได้อีกแล้ว เขาตั้งใจทรมานเธอ แต่ทว่ากลับเป็นเขาเสียเองที่จะทานทนไม่ไหว ริมฝีปากได้รูปฉกวูบปิดกั้นเสียงน่ารำคาญ ก่อนบดเบียดอย่างดุดัน ซุกไซ้ราวกับคนบ้า เมื่อความร้อนรุ่มในกายมันทวีควา
ตอนที่ 45“แต่ฉันขอร้องอย่างหนึ่งได้ไหม” เสียงหวานเอ่ยถาม แม้จะรู้ว่าถ้าพูดไปเธออาจได้รับโทษเหมือนที่ผ่านมาก็เป็นได้“อะไรล่ะที่รัก บอกผมมาสิ ถ้าผมให้ได้ ผมยินดี”“ฉัน...เอ่อ...ฉันรักร้านสปานี้มาก เพราะมันคือความฝันของฉัน คุณยอมให้ฉันเปิดร้านนี้ต่อไปได้ไหม แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่บริการใครนอกจากเอ่อ...”“อะไรต่อล่ะ”“นอกจากคุณคนเดียว” รู้สึกกระดากอายกับคำสองแง่สองง่ามที่ฟังดูแปลกๆ ทำให้พัทตราอึกอักอยู่นาน“ที่รัก นอนพักเถอะนะ แล้วพรุ่งนี้ก็เตรียมตัวย้ายบ้านได้เลย รับรองบ้านหลังใหม่ของคุณจะสวยและใหญ่โตกว่าที่นี่หลายเท่าเลยนะ ทูนหัว” ร่างกำยำเฉไฉพร้อมทั้งรั้งคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด แม้จะเป็นคนใจแข็งมาตลอด และถ้าเป็นคำสั่งของเขาใครหน้าไหนก็ไม่กล้าขัด ทว่าแค่คำอ้อนวอนของหญิงสาวกลับทำให้เขาเริ่มใจอ่อน แต่ก็ยังวางท่านิ่งเฉย“คุณเอริค”“เอาเถอะ ถ้ามันเป็นสิ่งที่คุณรัก ผมก็จะยอม แต่ว่า...” สิ้นคำพูดของชายหนุ่ม ร่างนุ่มนิ่มใ
ตอนที่ 46ภาพเกลียวคลื่นที่ม้วนตัวหาเข้าหาฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า และยังมีหมู่นกบินโฉบเฉียวล้อเล่นกับเกลียวคลื่น พระอาทิตย์ยามเย็นเริ่มสาดแสงอมส้มน่ามองยิ่งนัก ทว่ามันหาได้น่าสนใจไปกว่าร่างสูงสง่าของหนุ่มใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้าเลยสักนิด เมื่อดวงตาสดใสเอาแต่จ้องมองแผ่นหลังกว้างใหญ่ของบุรุษหนุ่ม ทำเอาเจ้าของร่างเล็กนึกอยากเดินเข้าไปโอบกอดแล้วอิงซบบอกความนัย“หนูพีช คิดอะไรอยู่เหรอ...” เสียงทุ้มดังเข้ามารบกวนหัวใจที่ว้าวุ่นของเจ้าของชื่อ ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ แล้วเสมองไปทางอื่น เพื่อหลบเลี่ยงสายตาคมกริบของอีกฝ่าย เมื่อร่างสูงใหญ่เดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า“หนูพีช” หนุ่มใหญ่เอ่ยปากเรียกอีกหน เมื่อแม่สาวน้อยเอาแต่มอง ท้องทะเล ทำราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงของตน ดวงตาคมเฝ้ามองร่างแน่งน้อยอย่างจับสังเกต ก่อนเกิดรอยยิ้มอบอุ่นบนเรียวปาก เมื่อเรียวหน้าสวยๆ ของหญิงสาวออกสีแดงระเรื่อ“คะ?”“เป็นอะไรหรือเปล่า พักนี้หนูพีชเหม่อบ่อยแล้วนะ รู้ตัวบ้างหรือเปล่าแม่
ตอนที่ 47“โอ๊ย! นังแพท แกจะเรียกฉันทำไมนักหนา กินๆ เข้าไป พูดมาก! ฉันอิ่มแล้ว จะไปนอนพักบนเตียงนุ่มๆ ตอนบ่ายกะว่าจะไปหานังอ้วนมันเสียหน่อย” คนเป็นแม่รีบโบกมือเป็นเชิงห้ามไม่ให้บุตรสาวพูดต่อ ด้วยสีหน้าบ่งชัดว่ารำคาญ ทว่าคนเป็นลูกกลับไม่ยอมทำตาม เพราะนึกกลัวว่ามารดาจะหลงเข้าไปติดกับของคนหน้าเลือดอย่างเสี่ยกำธรอีกครั้ง“นี่อย่าบอกนะ ว่าแม่จะกลับไปเล่นไพ่อีกน่ะ ไม่ได้นะแม่”“เอ๊ะ! นังแพท นี่แกเป็นลูกฉันนะ อย่ามาสั่ง นังนี่! เดี๋ยวเถอะ แล้วแกจะให้ฉันทำอะไรล่ะ นั่งๆ นอนๆ อยู่แต่ในบ้านหรือไง เอ...หรือว่าฉันจะมาตั้งวงที่นี่ดีล่ะ” ยกมือกอดอกคิดวาดฝัน ว่าคงดีไม่น้อยที่ไม่ต้องออกไปนั่งเล่นที่บ่อนเสี่ยกำธร“แม่!”“หุบปากไปเลยนะนังแพท! แล้วนี่น้องแกมันหายหัวไปไหน หลายวันแล้วนะ”เมื่อโดนมารดาตวาดใส่ คนเป็นลูกก็ได้แต่เงียบกริบ และเธอต้องจัดเงินเดือนให้แม่ด้วยตัวเองเสียแล้ว ไม่งั้นคงได้หมดตัวอีกรอบแน่
ตอนที่ 48 “ไมร่า” ปรามเสียงทุ้ม เมื่อหญิงสาวไม่ยอมถอยห่างง่ายๆ“ตอบไมร่ามาก่อนสิคะ ว่าคนที่เคยเร่าร้อนเรื่องอย่างว่าหายไปไหนเสียแล้ว” บอกเสียงหวานอย่างออดอ้อนออเซาะ ปรายตามองอย่างยั่วเย้า ฝ่ามือก็ลูบไล้ขึ้นลงอย่างเร่งเร้า“คุณมีธุระอะไรไมร่า ผมต้องทำงาน” แอนโทนี่พยายามใจเย็นอย่างที่สุด ที่จะไม่ตวาดไล่อดีตคู่นอน“แหม...ทำไมต้องมีธุระด้วยล่ะเอริค แล้วดูสิ...เอริคขา อย่าทำหน้าเหมือนเบื่อเรื่องพวกนี่สิคะ ไมร่าอยู่นี่แล้ว เอริคจะลงโทษไมร่ายังก็ได้นะ ไมร่ายอมรับผิดที่ก่อนหน้านั้นไมร่าไม่มีเวลาให้คุณ นะคะเอริค ลงโทษไมร่าทีเถอะ” เสียงหวานพร่ำขอโทษเมื่อเธอเองที่พลาด เพราะมัวแต่ลุ่มหลงนายแบบหนุ่มที่เผอิญเจอหน้ากัน แต่ทว่าไม่นานเธอกลับรู้สึกเบื่อ “ผมก็ยังดุดันและเร่าร้อนเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยไมร่า แต่บังเอิญว่าผู้หญิงที่ผมอยากเร่าร้อนด้วยไม่ใช่คุณแล้วยังไงล่ะ” แอนโทนี่ตอบกลับเสียงทุ้ม ก
ตอนที่ 49รถคันหรูสัญชาติยุโรปจอดสงบนิ่งภายในคฤหาสน์หลังงาม ประตูถูกเปิดออกกว้างอย่างรู้หน้าที่ ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้าไปยังคฤหาสน์ที่เขาบันดาลมันขึ้นมาเพื่อเป็นรังรัก ริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่มยกขึ้นเพียงเล็กน้อย โบกมือให้เหล่าสาวใช้ออกไปจากห้องครัว เจ้าของเรือนร่างกำยำยืนพิงขอบประตู เพ่งมองร่างระหงที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารเย็น เรียวปากได้รูปกดลึกอย่างพึงใจเมื่อความคิดบางอย่างวิ่งอยู่ในหัว ก่อนกระตุกมุมปากยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย ที่หญิงสาวไม่อาจจะได้เห็นและล่วงรู้เลยว่ากำลังมีภัยมาถึงตัวสองแขนแข็งแรงสอดรอบเอวบางกอดรั้งเธอเข้าหาอก กดจมูกโด่งสันดอมดมซอกคอหอมกรุ่น ส่งปลายลิ้นลามเลียหยอกเย้าอย่างสิเน่หา พัทตราเอี้ยวตัวหลบ สองมือน้อยแกะฝ่ามือใหญ่ออก ทว่าเขากลับยิ่งโอบรัดให้แน่นขึ้น“คิดถึงจังเลย ที่รัก” กระซิบเสียงพร่าชิดซอกคอระหง จูบเม้มฝากรอยรักซ้ำๆ ไม่รู้เบื่อ จงใจบดเบียดเรือนกายกำยำแนบชิดร่างนุ่ม“อย่านะ” พัทตราร้องห้ามเสียงสั่น สองแก้มนวลร้อนผ่าว“อย่าช้าเหรอที่รัก&r
ตอนที่ 50“ว่าไงที่รัก ตอบสิ” เสียงทุ้มคะยั้นคะยอจะเอาคำตอบ“ก็ปล่อยสิ อย่าทำอะไรบ้าๆ ที่นี่นะ” พัทตราตอบกลับเสียงขาดห้วง“ปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้จ้ะที่รัก” แอนโทนี่กระซิบชิดเรียวปากนุ่ม แล้วละริมฝีปากออกมายิ้มกริ่มอย่างคนเจ้าเล่ห์ ที่พัทตราไม่มีโอกาสได้เห็นความร้ายกาจของเขา ก่อนก้มหน้าเข้าไปชิดแก้มนวลอีกครั้งฝ่ามืออุ่นร้อนเลื่อนไถลเข้าหาสะโพกมน แล้วกดแนบเข้าหาตัว ก่อนจะย่อเข่าลงช้อนร่างระทวยขึ้นอุ้ม เดินตรงออกไปจากห้องครัวโดยที่ไม่ยอมละ ริมฝีปากออกจากเรียวปากอิ่มแม้แต่วินาที เรียกให้เหล่าสาวใช้ที่บังเอิญเข้ามาเห็นก้มหน้างุด พากันถอยฉากออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความสามารถพิเศษที่ไม่มีใครเกิน เพียงไม่นานประตูห้องนอนก็เปิดออกอย่างง่ายดาย และเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับเตียงหนานุ่ม ร่างระทวยเมื่อครู่ก็แทบจะดีดตัวลุกขึ้น หากไม่ติดร่างกำยำที่กำลังค้ำร่างเธอเอาไว้ พัทตราเริ่มประมวลความคิดที่ว่าตนเองนั้นเข
ตอนอวสาน “น้องทาม ฟังแม่นะครับ” เมื่อได้ยินเสียงมารดา ลูกชายตัวน้อยก็หันมองมารดาด้วยความสงสัย ก่อนพยักหน้ารับฟังแต่โดยดี“ลุงคนนั้น เขาเป็นพ่อของน้องทามครับ น้องทามจำได้ไหม ที่แม่แพทเอารูปของคุณพ่อวางไว้ข้างเตียงของน้องทาม” หลังจากได้ฟังสิ่งที่มารดาบอก เด็กชายวัยสี่ขวบเศษค่อยๆ หันไปมองคุณลุงที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มมาให้ “จำได้ครับ จริงๆ เหรอครับแม่แพท” เพียงเท่านั้นเสียงของน้องทามเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ กระโดดกอดแม่แพทจนแทบจะล้มไปด้วยกัน “จริงครับ แต่ตอนนี้ แม่ว่าน้องทามขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะครับ เปียกฝนแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย ส่วนเ
ก่อนอวสานน้องทามกระโดดเหยงๆ บนเตียงนุ่ม ออกอาการดีใจเมื่อได้เห็นคุณลุงคนที่พ่อหนุ่มน้อยเฝ้าคิดถึง ก่อนที่ดวงตากลมใสของพ่อหนุ่มน้อยจะสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ซึ่งแม่แพทคนสวยนำมาวางไว้นับตั้งแต่ตนอายุได้สามขวบ พลันให้หันไปจ้องมองภาพถ่ายนั้นพร้อมกับการชะเง้อมองคนที่อยู่ข้างล่าง“เหมือนกันเลย” เสียงร้องด้วยความดีใจของพ่อหนุ่มน้อยลั่นคับห้อง ก่อนหันกลับมากระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงเช่นเดิมทันทีที่ได้เห็นหน้าพ่อหนุ่มน้อยซึ่งยิ่งโตก็ยิ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เป็นต้นแบบของเด็กหนุ่ม ก็ชะงักมือแล้วส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น แถมท้ายด้วยการยักคิ้วให้ลูกรัก ซึ่งน้องทามก็เฉลียวฉลาดยักคิ้วกลับไป แล้วรีบวิ่งลงมาจากชั้นบน ก่อนเลียบๆ เคียงๆ มองหามารดา พอมารดาเผลอ สองเท้าเล็กๆ ทำท่าย่องเบา แล้วไปคว้าเอาร่มกันฝน พอได้ก็รีบวิ่งไปหน้าร้านทันที “คุณลุงครับ ทามเอาร่มมาให้ครับ” มือน้อยยื่นร่มในมือให้ พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อยิ่ง
ตอนที่ 108สามปีผ่านไป...หลังจากเจมส์จากไปในวันนั้นจวบจนมาถึงวันนี้วันที่เด็กชายเอเรส อายุย่างเข้าสู่วัยห้าขวบ ซึ่งกำลังแผลงฤทธิ์นิสัยเอาแต่ใจที่ได้เชื้อจากพ่อมาแบบเต็มๆ ทพัทตราวิ่งวุ่นกับการตามหาลูกชายตัวน้อยที่มักเล่นซน แล้วชอบหาที่หลบซ่อนทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเหนื่อยแทบทุกวัน ส่วนลูกชายตัวดีก็แอบหนีไปเล่นที่ซุ้มดอกไม้มุมโปรดของมารดา ก่อนปาก้อนหินลงไปในน้ำเล่นอย่างเพลิดเพลิน โดยมีเจ้าเฉาก๊วยและเจ้าไอติม บรรดาลูกหลานของเจ้าหวานเย็นอดีตลูกสุนัขพันธุ์บลูด๊อกตัวโปรดของมารดา คอยเฝ้าคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ฝ่ามือน้อยของเด็กชายเอเรสลูบที่ศีรษะของเจ้าลูกหมาแสนน่ารัก ด้วยความรักและเด็กน้อยก็มีเจ้าสองตัวเป็นเพื่อนเล่นอยู่ตลอด ในเวลาที่มารดายุ่งอยู่กับงานในร้านจ๋อม! เสียงปาก้อนหินลงในแม่น้ำซึ่งมีแนวกั้นตลอดแนวเพื่อความปลอดภัยยังคงดังไม่หยุด ก่อนที่เด็กชายเอเรส อันน์เบริกส์ จะหยุดปาเมื่อเมื่อยแขน ดวงตากลมใสไร้เดียงสาเริ่มเห
ตอนที่ 107ในค่ำคืนที่ว้าเหว่ยามบนท้องกำลังโปรยปรายหยาดฝน ภายในห้องนอนพัทตราวางภาพถ่ายของน้องสาวลงอย่างช้าๆ เมื่อได้อ่านข้อความข้างหลังภาพจบลง ความรู้สึกที่ปักใจเชื่อมาตลอดว่าคุณแดเนียลทำร้ายน้องสาวของเธอเริ่มกระจ่างแจ้ง ความโกรธค่อย ๆจางหายไป เมื่อได้รับรู้ความจริงที่ชายหนุ่มพร่ำบอกเธอในวันที่เธอรู้ว่าน้องสาวได้จากโลกนี้ไป ในตอนนั้นพัทตรายอมรับกับตัวเองว่าจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด เพราะพ่อของเขาเป็นคนทำให้พีชต้องตาย เธอเชื่ออย่างนั้น! แต่ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเองที่ผิด ผิดที่ไม่เชื่อในตัวเขาและยังเอาความโกรธมาตัดสินเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด‘คุณเอริค ฉันขอโทษ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่งี่เง่าที่สุดเลยใช่ไหม’ แววตาเศร้าหมองก้มมองลูกน้อย สายใยรักที่เขาได้ฝากไว้ให้เธอและยังเป็นแรงใจให้เธอต่อสู้กับความว้าเหว่ในวันที่ไม่มีพ่อของเขาเคียงข้าง“แม่ขอโทษนะครับน้องทาม” เสียงเศร้าของผู้เป็นแม่พึมพำเบาๆ ก่อนจัดการห่มผ้าให้ลูกน้อยที่อากาศภา
ตอนที่ 106หนึ่งปีผ่านไป...ภายในร้านสปาเพลินรัก เจ้าของร่างบอบบางวุ่นวายอยู่กับการสวมเสื้อผ้าให้ลูกน้อยที่กำลังซุกซน โดยการดิ้นหนีไม่ยอมให้มารดาสวมเสื้อผ้าให้ พัทตราส่งสายตาดุไปยังลูกน้อย ก่อนยกมือปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผาก เมื่อตั้งแต่ตื่นเช้ามาเธอก็วิ่งวุ่นกับการเปิดร้าน เมื่อพนักงานในร้านลาหยุดกะทันหันถึงสองคนแล้ว ไหนพอลูกชายตัวแสบตื่นนอนมาก็ร้องกระจองอแง ครั้นพอได้เห็นหน้ามารดาเท่านั้นเจ้าลูกชายตัวแสบก็เงียบกริบ ทั้งยังส่งยิ้มแป้นหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ พานทำให้ผู้เป็นมารดานึกถึงคนเป็นพ่อที่นิสัยเอาแต่ใจคงได้กันมาแบบเต็มๆ“น้องทาม นอนนิ่งๆ นะครับ เดี๋ยวแม่แพทจะใส่เสื้อให้นะครับ ดูสิเนี่ย เสื้อน่ารักไหม ลายการ์ตูนด้วย เห็นไหมครับ น่ารักไหมครับ” เมื่อส่งตาดุๆ ไปปรามเจ้าลูกชายตัวแสบก็หาได้รู้เรื่องไม่ คนเป็นแม่ก็พยายามหว่านล้อมหลอกล่อด้วยเสื้อลายการ์ตูนโดเรมอน เพียงเท่านั้นเจ้าของดวงตากลมโตใสวัยขวบเศษนอนนิ่งจ้องเขม็ง เรียวปากจิ้มลิ้มแย้มยิ้ม ก
ตอนที่ 105ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งใกล้เนินหญ้าเขียวขจี ดวงตาคู่คมภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิทเฝ้ามองหลุมฝังศพของบิดา ซึ่งอยู่เคียงคู่หลุมศพของพาธินีย์“คุณพ่อ คุณพีช ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ สบายดีใช่ไหมครับ” เจ้าของแววตาคู่คมกล่าวเพียงเบาๆ ก่อนย่อตัวลงนำช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางไว้หน้าหลุมศพของคนทั้งสอง“คุณพีช ผมเอาดอกลิลลี่ช่อโตที่คุณชอบมาให้แล้วนะครับ บ้างทีช่อนี้อาจจะอยู่นานหน่อยนะครับ อีกนานกว่าผมจะได้มาเยี่ยมและเปลี่ยนดอกไม้ให้คุณ” สิ้นเสียงทุ้มที่พึมพำเช่นนี้ทุกครั้งนับแต่กลับมาพักพิงอยู่ที่เมืองไทย เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่หันไปมองเสียงรถที่แล่นเข้ามาใกล้และจอดนิ่งสนิท เรียวปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินเข้าไปจับมือกับเจมส์รซึ่งได้นัดพบกันหลังจากที่แอนโทนี่ได้ให้เจมส์ติดต่อกว้านซื้อที่ดินและเกาะส่วนตัวเพื่อสร้างอนาคตใหม่ และในวันนี้ยังทำให้เขาได้รับทราบข่าวดีว่าตอนนี้ลูกน้อยที่เฝ้ารอได้ลืมตาดูโลกแล้ว และยิ่งดีใจเป็นที่สุดเมื่อดวงใจคนแรกเป็นลูกชาย“ลูกชาย! แพทมีลูกช
ตอนที่ 104สามเดือนต่อมา... ร่างสูงใหญ่ซึ่งได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากท่านคาร์ลอส จนทำให้แอนโทนี่ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย เพราะความปลอดภัยรวมทั้งหญิงสาวที่หลานชายรัก เมื่อท่านคาร์ลอสยังไม่แน่ใจว่าจะมีใครจ้องเล่นงานหลานชายอยู่หรือไม่ เพราะข่าวการเสียชีวิตของอดีตหัวหน้ามาเฟียแห่งอิตาลีแพร่ออกไป ทำให้เหล่าคนที่คิดจะฮุบทรัพย์สมบัติของคนในตระกูลอันน์เบริกส์อาจหันมาทำร้ายแอนโทนี่ได้ ซึ่งนั่นเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของแดเนียลที่ได้ส่งจดหมายลับมายังตนและขอร้องให้ดูแลธุรกิจของตระกูลอันน์เบริกส์ต่อ ซึ่งก็เข้าใจเหตุผลที่แดเนียลไม่ต้องการให้บุตรชายบุญธรรมอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายและระหว่างที่แอนโทนี่พักรักษาตัว เมื่อเขาถูกกระสุนปืนยิงเฉียดหัวใจไปเพียงนิดเดียว ที่เรือกาสิโนและธุรกิจอีกมากมายของตระกูลอันน์เบริกส์ในตอนนี้ก็เข้าสู่ภาวะปกติ เมื่อโทมัสเข้ามาจัดการดูแลแทนเจ้านายหนุ่มที่ยังต้องนอนพักรักษาตัว และเฝ้ามองซองสีน้ำตาลที่นายใหญ่สั่งให้มอบให้กับ
ตอนที่ 103“ได้! แต่แกต้องรับปากว่าจะปล่อยเอริคไป และห้ามทำอะไรลูกชายฉัน ไม่ว่าจะวันนี้หรืออนาคตข้างหน้า” แดเนียลบอกเสียงเครียด แม้จะไม่มั่นใจว่าเพื่อนรักจอมเจ้าเล่ห์จะทำตามสัญญาหรือไม่ แต่ขอให้แอนโทนี่ไปให้พ้นจากที่นี่ โอกาสรอดก็มีมากกว่า“ฮ่าๆๆๆ งั้นแกก็สั่งสอนลูกของแกด้วยสิ แล้วฉันจะทำตามที่แกขอร้อง”“เอริค รับปากพ่อสิ ว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรือนี้อีก รับปาก” แดเนียลหันไปถามบุตรชายที่ยังตะลึงงันกับการตัดสินใจของบิดา เขาไม่เคยคิดเสียดาย หากต้องหันหลังให้กับเส้นทางนี้ เพราะเขาเองก็เฝ้าถวิลหาการมีครอบครัวที่อบอุ่น อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะไม่ร่ำรวยมากมาย แต่นั่นมันคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอด แต่เมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในเส้นทางนี้ที่บิดาบุตรธรรมเป็นผู้เลือกให้ เขาก็จำเป็นต้องละทิ้งความฝันนั่น แต่ทว่าในวันที่พ่อของเขาต้องการให้เขาละทิ้งทุกอย่างแล้วแลกกับการมีชีวิตรอดกลับไปเพียงคนเดียว แล้วทิ้งให้บิดาต้องตายอยู่ที่นี่เขายอมไม่ได้!“ไม่ครับ ผมไปไม่ได้ ผมจะทิ้งพ่อได้ยังไง” แอนโทนี่ยืนกรานที่จะไม่ไป แต่เมื่อถูกบิดาผลักออก แล้วตะคอกใส่เสียงดังอย่
ตอนที่ 102 ระหว่างทางเดินเข้ามายังเรือกาสิโน แอนโทนี่พร้อมเหล่าบอดี้การ์ดเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ก่อนที่โทมัสจะออกคำสั่งกับลูกน้องให้ช่วยคุ้มกันเจ้านายหนุ่ม ด้านแอนโทนี่รีบมุ่งตรงไปยังห้องส่วนตัวของบิดาในทันที เมื่อมีลางสังหรณ์บางอย่างให้ไปที่นั่น เพียงแค่เดินเข้ามาด้านในแอนโทนี่กลับไม่พบใครเลยสักคนก่อนรีบตรงไปยังห้องพักของบิดา พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องส่วนตัวของพาธินีย์ที่ถูกปิดตายมาหลายเดือน แต่ทว่ามันกลับเป็นแผนจากริชาร์ดเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเหยื่อน่าโง่อย่างแอนโทนี่กำลังมาที่เรือ ทำให้ริชาร์ดสั่งให้ลูกน้องเปิดทางให้เข้ามาแบบง่ายๆ บานประตูถูกผลักเข้าไป แอนโทนี่ถลาเข้าไปหาบิดาโดยทันที ที่ตอนนี้ร่างของบิดาชุ่มโชกไปด้วยเลือด ซึ่งไม่ต่างจากริชาร์ดด้วยเช่นกัน “คุณพ่อ!” สิ้นคำเรียกจากบุตรชาย สายตาคมกริบจ้องไปยังบอดี้การ์ดอย่างโทมัสเพื่อเอาผิดที่ปล่อยให้เอริคเข้ามาถึงในนี้ ด้านโทมัสโค้งศีรษะให้เล็ก