"คุณหนู" ลู่เอ๋อร์ข้างๆ เองก็มองต่อไปไม่ไหวแล้วเย่อู๋เหิงขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น "คุณหนูใหญ่ไม่กลัวคนร้ายจะเข้ามาสังหารท่านหรือ?""ให้เขาเข้ามา! คุณหนูอย่างข้าก็อยากจะเห็นว่าใครกันที่สายตาไม่กว้างไกลจนคิดจะเข้ามาสังหารข้า?"มู่จิ่วซีสองตาหรี่ลง กำหมัดแน่น ทั้งตัวแผ่ความเย็นเยียบ กระหายเลือดออกมาในพริบตา กลิ่นอายที่ดุดัน ราวกับราชาแห่งรัตติกาลกำลังจ้องมองใต้หล้าโม่จุนกับเย่อู๋เหิงก็หน้าเปลี่ยนสีไปทันที ทั้งสองคนล้วนสีหน้าตกตะลึง เพราะกลิ่นอายที่มู่จิ่วซีแผ่ออกมาเวลานี้แข็งแกร่งอย่างมากนี่ไม่ใช่พลังที่คุณหนูใหญ่ราวกับผ้าพับไว้มี แต่กลับเหมือนเป็นเพชรฆาตที่จมดิ่งอยู่ในการฆ่าฟันคนหนึ่งจะเป็นไปได้อย่างไร? พวกเขาตาฝาดไปกระมังหลังจากมู่จิ่วซีหัวเราะเย็นชา ก็เก็บกลิ่นอายลง มองไปทางชายทั้งสองคน จู่ๆ ก็กระแอมไอออกมาเสียงหนึ่ง "ครั้งนี้ข้าประมาทไปหน่อย ถ้าหากนักฆ่ากลับมาอีกครั้ง ข้ารับรองว่าจะทำให้เขาไม่ได้กลับไปเลย!""มู่จิ่วซี นี่ไม่ใช่การเล่นขายของนะ คนร้ายเป็นวิชาฝ่ามือสันดอน พลังไม่ธรรมดา เจ้าที่มีวรยุทธ์แค่หางอึ่งคิดจะหนียังยากเลย!"โม่จุนประชดประชันขึ้นทันทีมู่จิ่วซีเหลือบตามองเขา
มู่จิ่วซีเวลานี้พอมองไปก็ไม่เหมือนสาวน้อยอ้อนแอ้นเลย แต่ดูคล้ายกับขุนพลที่กำลังจะออกสังหารศัตรูในค่ายเสียมากกว่า"คุณหนูใหญ่มู่ ข้าน้อยใช้กำลังภายในขั้นสามแล้ว ท่านระวังด้วย""ดี ถ้าไม่ไหว ก็สุดแล้วแต่เจ้าจะสำแดงเลย" มู่จิ่วซีพูดจบ ก็พุ่งตัวเข้าหาเย่อู๋เหิงนางถนัดการต่อสู้ระยะประชิดที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นจะดีที่สุดถ้ามีอาวุธในมือ ถึงอย่างไรเป้าหมายที่ฝึกฝนตอนแรกก็มีเพียงข้อเดียว นั่นคือการสังหารคนความเร็วคือสิ่งที่แกร่งที่สุดของนาง ดังนั้นเย่อู๋เหิงจึงไม่เชื่อเลยว่ามู่จิ่วซีที่เร็วขนาดนี้จะไม่ใช้กำลังภายใน แต่ความจริงมันก็เป็นเช่นนั้นกำลังภายในระเบิดออก ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นทันที ทั้งสองคนปะทะกันไปสิบกว่ากระบวนท่าในพริบตา มู่จิ่วซีร่างกายคล่องแคล่วมาก แทบจะวนตีเย่อู๋เหิงเลยทีเดียวแต่เย่อู๋เหิงก็พบว่าพลังของมู่จิ่วซีเองก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน แต่มันไม่ใช่กำลังภายใน ความเร็วเองก็เพิ่มขึ้นสิ่งนี้อธิบายว่าการประมือก่อนหน้า นางแค่หยั่งเชิงเท่านั้น สิ่งนี้ทำให้ใจเขาตกตะลึงใบหน้างามของโม่จุนก็เคร่งขรึมลงมาจนคนตกใจ สายตาจ้องเขม็งไปที่มู่จิ่วซี ในใจเองก็เกิดคลื่นถาโถมมู่จิ่วซีต่อสู้จ
"เช่นนั้นก็ดี กำหนดไว้สามวัน ถ้าไม่เอาคนร้ายตัวจริงมาให้ข้า ข้าหมายถึงคนร้ายหลัก ไม่ใช่นักฆ่าที่ถูกจ้างวานมา ท่านก็ถ่ายทอดวิถีจิตกำลังภายในให้ข้า เป็นอย่างไร?"มู่จิ่วซีเลิกคิ้วมองโม่จุน"ทำไม ไม่มั่นใจตัวเองหรือ? สามวันหาคนร้ายตัวจริงไม่ได้? ให้ท่านเย่ช่วยท่านด้วยก็ได้ ข้าใจกว้างมากเลยใช่ไหม? คนฉลาดผู้ยิ่งใหญ๋แห่งแคว้นเกาอวิ๋นสองคนรวมอยู่ด้วยกัน คงไม่ใช่ว่าทำไม่ได้หรอกกระมัง?"สายตาที่ทั้งหยามหมิ่นและคมกริบของมู่จิ่วซีทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคนเจ็บปวดร้อนวาบกันเลยทีเดียวเย่อู๋เหิงมองโม่จุนด้วยสีหน้าจำใจ"มู่จิ่วซี เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้วิธียั่วยุ ข้ารับปากก็จบ แต่เจ้าทางทีดีพูดอะไรก็ต้องทำให้ได้ด้วย" หลังจากโม่จุนครุ่นคิด ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชา"สุภาพบุรุษพูดแล้วไม่คืนคำ!" มู่จิ่วซีหัวเราะร่า ลุกขึ้นยืนยื่นฝ่ามือไปทางโม่จุน "แตะมือเพื่อสาบาน"โม่จุนมุมปากกระตุก ยื่นมือออกมาแตะกับมือของนางมู่จิ่วซียิ้มเจิดจ้าให้กับเขา จนเกือบจะจ้าจนตาของโม่จุนบอดเพียงแต่กลิ่นอายทั้งตัวของโม่จุนกลับยิ่งเย็นลงไปอีกชายทั้งสองคนจากไปอย่างรวดเร็ว ลู่เอ๋อร์ถามขึ้นอย่างตกตะลึง "คุณหนูใหญ่ ท่านทำไมถึง
มู่จิ่วซีเข้ามาในห้องที่ท่านแม่พักอยู่ ก็ได้กลิ่นยาเข้มข้นวูบหนึ่งออกมา"แค่กๆๆ" เสียงไอด้านในฟังแล้วทำเอาคนรู้สึกแย่เลยทีเดียว"ฮูหยิน คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว" ป้าอิงหญิงชราร้องเรียกขึ้นมู่จิ่วซีพุ่งเข้าไปในห้อง ก็เห็นว่าท่านแม่กำลังลุกขึ้นนั่งด้วยการประคองตัวของป้าหวังหญิงชราอีกคนหนึ่ง"ท่านแม่" มู่จิ่วซีมาถึงเตียงพอเห็นสีหน้าของท่านแม่ ใจก็เต้นตุบในใบหน้าขาวน้ำเงินนี้ มีอาการป่วยอยู่ไม่เบาเลย เพียงแต่ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมยังไม่หนักหนาขนาดนี้"ซีเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว" ฮูหยินใหญ่หน้าตาดูมีบุคลิก คิ้วตาก็ดูใจกว้าง เห็นได้ว่าตอนยังสาวเป็นคนสวยมากๆ คนหนึ่ง"ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว อาการป่วยของท่านทำไมจึงแย่หนักลงไวขนาดนี้?" มู่จิ่วซีจับมือของนางขึ้นมาจับชีพจรทันทีชาติที่แล้วเพื่อที่นางจะแอบเข้าไปในองค์กรที่จำหน่ายยาแผนจีน จึงต้องไปร่ำเรียนแพทย์แผนจีนมาเป็นพิเศษ ต่อมาเข้าไปทำภารกิจในภูเขาต่อ สภาพแวดล้อมเลวร้าย โดนศัตรูทำร้ายจนบาดเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน ต้องขอบคุณพวกหญ้าสมุนไพรที่คอยช่วยชีวิต"ซีเอ๋อร์ แม่ก็ป่วยเหมือนเดิม แค่กๆๆ..." ฮูหยินใหญ่พูดแล้วก็ไอขึ้นมา ที่ตามมาคือเลือดที่
มู่จิ่วซีม่านตาหดลง เอ่ยขึ้นเสียงขรึม "ท่านแม่ ท่านเองก็เห็นแล้ว ป้าหวังเมื่อครู่กำลังแอบฟัง นี่อธิบายได้แล้วว่าเกี่ยวข้องกับนาง แต่ข้ารู้สึกว่านางไม่ใช่คนร้ายหลัก เรื่องนี้ต้องบอกท่านพ่อ"ฮูหยินใหญ่สีหน้าตกตะลึง แต่ว่าก็สะกดลงอย่างรวดเร็ว"จะว่าไปตอนที่ท่านแม่ยังสาว ก็เคยฝึกวรยุทธ์อยู่ ไม่รู้เพราะอะไรหลังจากคลอดเจ้าร่างกายก็อ่อนแอลงเรื่อยๆ ทำอย่างไรก็รักษาไม่หายเสียที ก่อนหน้านี้ข้าเองก็เคยคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะติดพิษ แต่หมอกี่คนก็ตรวจไม่เจอเสียที""เรื่องนี้อธิบายได้แค่ว่าคนร้ายตัวจริงเบื้องหลังวางแผนเอาไว้ลึกหยั่ง ใช้วิธีการชั้นสูง ท่านแม่ นับจากนี้เป็นต้นไป ท่านไม่ต้องกินยาใดๆ อีกแล้ว อาหารเองก็ต้องตรวจสอบก่อนแล้วค่อยกิน ข้าจะจัดการให้อย่างดี" มู่จิ่วซีคิดเอาไว้แล้ว"ซีเอ๋อร์ แล้วพิษของแม่แก้ได้ไหม? เอาจริงๆ แม่รู้สึกว่าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว" ฮูหยินใหญ่ในดวงตาเผยความหวาดกลัวและความอาลัยอาวรณ์ขึ้นมา"แก้ได้ ข้าใช้เข็มเงินควบคุมไม่ให้พิษแล่นไปที่หัวใจท่านแล้ว ท่านรักษาอารมณ์ให้สงบเอาไว้ ข้าจะไปหายาแก้พิษมา" มู่จิ่วซีในใจก็หวังว่าจะมีสมุนไพรแก้พิษอยู่"ซีเอ๋อร์ เจ้ารู้จักแก้พ
"ไม่ อย่า อ๊า!" เสียงกรีดร้องของลู่เอ๋อร์ดังจนปอดแทบฉีก"ผัวะ!" ประตูใหญ่ถูกถีบเปิดออกมู่จิ่วซีในมือถือกิ่งไม้ที่หักมาจากข้างทาง เดินเข้ามาใบหน้าถมึงทึงพอเข้ามาก็เห็นลู่เอ๋อร์ถูกคนใช้ของมู่หยางชุนกดไว้บนโต๊ะหินกลมในเรือน และมู่หยางชุนก็ปลดเสื้อบนออกแล้ว กำลังปลดเข็มขัดกางเกงพอได้ยินเสียง สายตาทั้งหมดก็หันไป"ท่านพี่" มู่หยางชุนพอเห็นมู่จิ่วซีก็สีหน้าดูไม่ได้ทันที รีบร้อนเก็บเสื้อผ้า ในดวงตามีแววหวาดกลัวมู่หยางชุนเป็นน้องชายฝาแฝดของมู่เจินจู ชายหนุ่มอายุสิบห้าก็เติบโตจนสูงใหญ่แล้ว แต่ตั้งแต่เล็กจนโตก็ถูกมู่จิ่วซีรังแกไปไม่น้อย ดังนั้นในกระดูกดำจึงรู้สึกทั้งกลัวทั้งเกลียดมู่จิ่วซี"คุณหนูช่วยข้าด้วย ฮือๆ" ลู่เอ๋อร์ร้องไห้พลางร้องเรียกคนใช้ทั้งสองคนถูกทำให้ตกใจจนปล่อยมือ ลู่เอ๋อร์รีบพลิกตัวลงจากโต๊ะ วิ่งมาอยู่ข้างหลังมู่จิ่วซี"คุณหนู ป้าหวังเข้าไปในห้องของคุณชายสาม""เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?" มู่จิ่วซีหันไปเห็นว่าเสื้อผ้าบนตัวนางยังอยู่ดีจึงผ่อนใจโล่งออกมาลู่เอ๋อร์ส่ายหัว มู่จิ่วซีมองเด็กสาวอายุสิบสี่ปีคนนี้อย่างปวดใจก่อนหน้านี้ก็ถูกพวกสาวใช้ของไป๋เฟิ่งหว่านรุมสกรัมมาแล้ว
ฮูหยินรองลู่เวยหย่าพุ่งเข้าไปหาลูกชายที่ถูกตีจนเป็นเช่นนี้ ร้องไห้ถามไถ่ขึ้นมาทันที "หยาชุน เจ้าไปทำเรื่องไม่ดีอะไรมา จิ่วซีถึงโกรธเจ้าขนาดนี้""ท่านแม่ นางตีข้า ข้า ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย" มู่หยางชุนโมโหจนร้องไห้ขึ้นจมูก "ท่านพ่อ ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้า""ซีเอ๋อร์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ต่อให้หยางชุนทำเรื่องผิด แต่เจ้าเป็นพี่สาวก็ไม่ควรลงมือโหดเหี้ยมเช่นนี้!"แม่ทัพใหญ่มู่ปวดใจ เรียกคนให้ไปตามหมออู๋มามู่หยางชุนเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขา ต้องสืบทอดตระกูลต่อไปลู่เอ๋อร์จู่ๆ ก็คุกเข่าลงรีบเอ่ยขึ้นว่า "ทั้งหมดเป็นความผิดข้าน้อยเอง ไม่เกี่ยวกับคุณหนูใหญ่เลยเจ้าค่ะ""ลู่เอ๋อร์ เจ้าอย่าเอะอะก็คุกเข่า เจ้าสัตว์เดรัจฉานนี่เกือบจะข่มเหงเจ้าไปแล้ว เจ้ายังคิดจะพูดเพื่อเขาอีกทำไมกัน? ถ้าไม่ใช่น้องชายของข้า เมื่อครู่ข้าคงจับเขาตอนไปแล้ว!" คำพูดของมู่จิ่วซีทำเอาทุกคนสูดปาก"หยางชุน! ที่จิ่วซีพูดเป็นความจริงหรือ? เจ้าคิดจะ...ลู่เอ๋อร์" ฮูหยินรองเองก็มองลูกชายอย่างตกตะลึงเช่นกัน"เจ้าเด็กชั่ว เจ้าคิดอย่างนั้นกับลู่เอ๋อร์จริงหรือ?" แม่ทัพใหญ่มู่เองก็ตกตะลึงมากเช่นกัน"ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย
ฮูหยินรองเองก็ลุกขึ้นมาแล้ว น้ำตายังไม่ทันแห้ง ก็เริ่มห้ามทัพขึ้นมาโม่จุนท่านผู้สำเร็จราชการแทนจ้องเขม็งใบหน้าที่ไม่ยอมใครของมู่จิ่วซี ในใจเองก็รู้สึกเหงื่อตกแทนนาง แต่ว่าคำพูดของนางก็ทำให้เขารู้สึกเกินคาดเหมือนกันยังคิดว่าคุณหนูใหญ่จะต้องชอบรังแกพวกคนที่ต่ำต้อยกว่าแน่นอนแท้ๆ ไม่คิดเลยว่านางจะปกป้องเช่นนี้"ลู่เอ๋อร์ ครั้งนี้ข้าทำผิดไป ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย ซีเอ๋อร์พูดไว้ถูกต้อง สาวใช้ก็เป็นคนเช่นกัน พวกเรามีวันคืนที่สุขสบายได้ ก็เพราะมีพวกเจ้าอยู่"ภายใต้บรรยากาศที่ตึงเครียด มู่เทียนซิงก็ทำการเลือกออกมาใบหน้าเย็นชาของมู่จิ่วซีก็ผ่อนคลายลงในพริบตา ยิ้มเจิดจ้าแยงตา เดินตรงเข้าไปข้างๆ มู่เทียนซิง คล้องแขนของเขาแล้วออดอ้อนทันที"นี่ถึงจะเป็นวีรบุรุษท่านพ่อของข้า ทัศนคติสามด้านของตระกูลมู่พวกเราจำเป็นต้องทำให้ถูกต้อง""เด็กอย่างเจ้านี่นะ ครั้งนี้พ่อผิดเอง แต่ที่เจ้าตีน้องจนสภาพนี้ ก็ไม่ควรรู้สึกผิดบ้างหรือ?" มู่เทียนซิงถูกลูกอ้อนของลูกสาวตีจนแตกพ่าย อารมณ์เองก็ดีขึ้นมาแล้ว ทั่งดวงตาเต็มไปด้วยความรัก"ท่านพ่อ สั่งสอนลูกไม่ดีคือความผิดของผู้เป็นพ่อ น้องชายทำเรื่องเช่นนี้ หากย้อนกลั