LOGINShare
บทที่ 265
Related chapters
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 266
"ท่านแม่ ไม่มีอะไร ก็แค่ถูกหมาบ้ากัด" มู่จิ่วซีกล่าวอัครมหาเสนาบดีไป๋ทันใดนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา โม่จุนกลายเป็นหมาบ้าไปแล้วสินะพอหันไปทางโม่จุนด้านนั้น ท่านผู้สำเร็จราชการแทนคนนี้ผู้ไม่เคยสติหลุดมาก่อน แต่พออยู่กับมู่จิ่วซี ผู้ชายคนนี้ก็ไม่อาจควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้แต่น่าเสียดาย ตัวเขาเองกลับไม่รู้ว่าตัวเองได้ชอบมู่จิ่วซีเข้าแล้วไม่งั้นเขาจะโมโหขนาดนี้และขาดสติขนาดนี้หรอผู้คนได้เฝ้าสังเกตคาดเดาอยู่รอบ อัครมหาเสนาบดีไป๋เป็นคนที่มองออก พระพันปีหลวงก็มองออก รวมถึงเซียวหลิงเย่ว์ที่นั่งอยู่ในกลุ่มสตรีผู้สูงศักดิ์ก็มองออกเช่นกันสายตาของนางมองโม่จุนอย่างเคียดแค้น จากนั้นก็หันมองมู่จิ่วซีอย่างแค้นเคืองเย่อู่เหิงไม่ได้ยินที่พวกเขาคุยกัน แต่พอเห็นท่าทีโมโหของมู่จิ่วซี และหันไปมองโม่จุน เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแคว้นซีเย่ว์ทางอีกด้านหนึ่งก็เจรจาถึงการประลองรอบที่สาม แต่ในตอนสุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกว่ายิงธนู 100 เมตรโอกาสชนะมากกว่า สำหรับมู่จิ่วซีที่ผู้หญิงคนนี้ พวกเขาแถบเดาไม่ออกเลยพวกเขารู้สึกแค่ว่าต่อให้ผู้หญิงคนนี้เก่งกาจ นางก็ยังเป็นแค่ผู้หญิง การยิงธนู 100 เมตรส
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 267
ใบหน้าหล่อเหลาของโม่จุนของตึงเครียดขึ้นมา : "จิ่วซี นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ยิงธนู 100 เมตร ต้องใช้กำลังแขน กำลังภายใน สายตาแม่นยำ ขาดอะไรไปสักอย่างไม่ได้เลย""เจ้าหมายความว่าไง จะบอกว่าข้าทำไม่ได้หรอไง? งั้นเจ้าก็มาแข่ง! ถึงอย่างไรข้าก็ชนะมา 2 รอบแล้ว" มู่จิ่วซีหงุดงหงิดโมโหในแบบคุณหนูใหญ่องค์ชายสามก็รีบพูดขึ้นมาในทันที : "แบบนั้นไม่ได้หรอก ตกลงแล้วไม่ใช่หรอ ว่าคุณหนูใหญ่มู่จะประลองทั้ง 3 ครั้ง หากคุณหนูใหญ่มู่ประลองแค่ 2 รอบ งั้นทั้งสองรอบก่อนหน้านี้ถือว่าโมฆะ"มู่จิ่วซียิ้มกล่าว : "องค์ชายสาม เจ้าเองหนังหนาช่างหนาเสียจริงๆ"องค์ชายสามชะงักไปครู่หนึ่งและพูดขึ้นมา : "คุณหนูใหญ่มู่ หากไม่ใช่ว่าท่านสามารถประลองได้ทั้ง 3 รอบ การแข่งก่อนหน้านี้พวกเราคงไม่ออกหัวข้อประลองแบบนั้น""ได้ๆๆ ข้าประลองก็พอสินะ" มู่จิ่วซีกล่าว "ท่านผู้สำเร็จราชการแทน นี่เจ้ายังจะห้ามข้าแข่งประลองอีกไหม?"ท่านผู้สำเร็จราชการแทนหันมองพระพันปีหลวง พระพันปีหลวงสีพระพักตร์ทรงกังวล อัครมหาเสนาบดีไป๋ก็เดินเข้ามาหาในตอนนี้"พระพันปีหลวง ท่านผู้สำเร็จราชการแทน คุณหนูใหญ่มู่ชนะมาสองรอบแล้ว ถือว่าทำคุรประโยชน์ให้แคว้น
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 268
"ข้าคิดว่าวันนี้ข้าดวงดีมากเลยล่ะ ฮิฮิ" มู่จิ่วซีหันไปมองอามู่ด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย"การประลองเริ่มขึ้น ณ บัดนี้ ! แต่ละฝ่ายยิงได้ 3 ดอก พวกเจ้าใครจะเป็นคนแรก?" ใต้เท้าเฟิงเลขาธิการกระทรวงพิธีการได้เอ่ยถามอามู่รีบพูดก่อนคนแรก "ข้าน้อยขอเป็นคนแรก" ขณะที่เขาพูดก็หยิบธนูของตนเองออกมา โดยไม่ได้ใช้ธนูที่องครักษ์เตรียมให้"ช้าก่อน" ใต้เท้าเฟิงรีบพูดขึ้นมา "เจ้าใช้ธนูของเจ้าเองรึ ? ไม่ใช่ว่าทั้งสองคนต้องใช้ธนูอันเดียวกันหรอกเหรอ?"อามู่ก็รีบพูดขึ้นมา : "ข้าน้อยถนัดใช้ธนูของตัวเอง ใช้ธนูอื่นเกรงว่าคงจะไม่ถนัด เพื่อให้ยุติธรรม คุณหนูใหญ่มู่จะใช้ธนูของตัวเองก็ได้""คุณหนูใหญ่มู่ เจ้าได้เอาธนูของเจ้าเองมาหรือไม่?" ใต้เท้าเฟิงถาม"ข้าก็คิดว่าจะใช้ธนูอันเดียวกันเสียอีก ข้าเองก็ไม่ได้มีธนูที่เหมาะสม" ประโยคนี้ของมู่จิ่วซีทำให้คนของแคว้นซีเย่ว์ดีใจขึ้นมามู่จิ่วซีไม่มีธนูของตัวเอง แบบนั้นไม่ใช่มือธนูที่แท้จริงแล้ว อีกสักพักเซียนมือธนูอามู่จะต้องชนะแน่ยังดีที่การประลองรอบที่สาม มีธัญพืช 10,000 ตันเป็นเดิมพัน ต่อให้เพียงแค่ชนะการประลองรอบเดียว ก็เพียงพอแก้ขัดได้แล้วองค์ชายสามเมื่อได้ยินมู่
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 269
ทุกคนต่างถลึงตาจ้องมองลูกธนูนั้น จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงฉึกที่ปักโดนใจกลางเป้า"สุดยอด!" แคว้นซีเย่ว์ทางด้านนั้นดีใจจนตะโกนออกมาทางด้านโม่จุนและองคมนตรีหลายคนก็กล่าวชื่นชมออกมา จากนั้นก็ถูกพวกผู้หญิงหลายคนมองอย่างเคืองๆ นี่อยู่ฝั่งใครกันแน่ ?"ก็คนเขามีความสามารถ ยิงได้แม่น!" พวกผู้ชายชื่นชมในความสามารถจริงๆ พวกเขามองอามู่องครักษ์คนนี้ดีขึ้นไปอีกขั้น"แม้ว่าจะเป็นการแข่ง แต่ว่าพวกเราก็ต้องใจกว้างหน่อย""เดี๋ยวพอแพ้ขึ้นมาก็อยากเห็นพวกเจ้านักว่าจะใจกว้างยังไง" เสียงผู้หญิงบางคนกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจมู่จิ่วซีก็ปรบมือกล่าวชมยินดีดช่นกัน ทันใดนั้นอามู่ก็กล่าวอย่างภูมิใจ : "คุณหนูใหญ่มู่ชมเกินไปแล้ว"จากนั้นเขาก็เริ่มยิงธนูดอกที่สอง ซึ่งถูกเป้าแดงตรงกลางอีก ดอกที่สามก็ถูกเป้าแดงตรงกลางอีกเช่นกัน ทำเอาแคว้นเกาอวิ๋นที่ได้เห็นตกตะลึงตาค้าง"แย่แล้ว คุณหนูใหญ่มู่แพ้แน่""เมื่อครู่ยังคิดอยู่เลยว่าจะมีโชคบ้างไหม ดูจากตอนนี้แล้ว แถบไม่มีโอกาสเลย ต่อให้นางยิงโดนเป้าแดงตรงกลางทั้งหมด ซึ่งมันก็ได้แค่เสมอ""คุณหนูใหญ่มู่ยิงโดนเป้าแดงตรงกลางทั้งหมด จะต้องเป็นคุณหนูใหญ่ชนะสิ นางเป็นผู้หญิง"
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 270
ทุกคนต่างตกลึง เหมือนกับว่ากำลังคิดถึงสิ่งที่นางพูด?คำพูดนี้หมายความว่ายังไง?"ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว!" ทันใดนั้นเสียงธนูยิงออกไปก็ดังขึ้นทุกคนต่างมองออกไป ก็เห็นธนุทั้งสามดอกเรียงเป็นแถวพุ่งตรงไปยังเป้าแดงตรงกลาง"พระเจ้าช่วย!" บางคนอดไม่ได้จนต้องอุทานออกมาเสียง "ฉึก!" ดังขึ้น มีเพียงแค่เสียงเดียวที่ดังขึ้น จากนั้นทุกคนก็เห็นธนู 3 ดอกเรียงเป็นแถวปักตรงใจกลางสีแดงของเป้า"ว้าว !" ทันใดนั้นคนทั้งสนามก็ระเบิดเสียงกู่ร้องออกมาลูกธนูของมู่จิ่วซีดอกแรงยิงโดนตรงใจกลางสีแดงของเป้า ธนูดอกที่สองปักลงตรงปลายหางธนูของดอกแรก ดอกที่สามก็ปักลงตรงปลายหางธนูของดอกที่สองดังนั้นธนูทั้งสาม 3 ยิงเรียงเป็นแถวปักลงตรงกลางของเป้าแดงตรงกลาง"แม่เจ้า สุดยอด!""แม่เจ้า โคตรตื่นเต้น ข้าอยากจะร้องไห้แล้ว""พระเจ้า เป็นไปได้ยังไง!""พระเจ้า!" ผู้คนทั้งสนามต่างโห่ร้องว่าพระเจ้ากันระงม นี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ อภินิหารมากๆ เลยใบหน้าหล่อเหลาของโม่จุนก็เผยรอยยิ้มกว้าง เขามองมู่จิ่วซีที่แอ่นตัวตรงอย่างกับวีรสตรี อดไม่ได้จริงๆ ที่จะชื่นชมนางนางทำแบบนั้นได้ยังไง นี่ขนาดเขายังไม่กล้ารับประกันก็ยังสามารถทำได้อ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 271
โม่จุนชะงักไปเล็กน้อยจากนั้นก็หุบรอยยิ้มนั้น"เจ้าเลิกตีฝีปากแล้วไปหาพระพันปีหลวงทางด้านนั้นก่อน" แม้ว่าโม่จุนจะพูดกับนางด้วยเสียงทุ้มลึก แต่ก็ไม่อาจหุบรอยยิ้มไว้ได้ มุมปากของเขายกขึ้นพร้อมกับมองนางด้วยแววตาเอ็นดู"ฮิๆ ข้าพูดว่าเจ้าดูดีเจ้าก็ไม่พอใจ เจ้านี่เอาใจยากจริงๆ" หลังจากมู่จิ่วซีมองเขาอย่างเอือมระอา นางก็ทำแก้มป่องและเดินกระแทกเท้าไปหาพระพันปีหลวงคนของแคว้นเกาอวิ๋นตอนนี้กำลังตกอยู่ในความดีอกดีใจ ต่างทยอยกู่ร้องสรรเสริญมู่จิ่วซี แน่นอนว่าก็สรรเสิรญพระพันปีหลวงและฝ่าบาทด้วย ทุกคนยิ้มแย้มราวกับดอกไม้บานในทางตรงกันข้าม คนของแคว้นซีเย่ว์สีหน้ายากที่จะดูได้ พวกเขาแพ้ทั้งสามรอบ และยังแพ้ให้กับคนๆ เดียว และยังเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ยินมาว่าเป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดี นี่ทำให้พวกเขาขายหน้ายิ่งกว่าอะไรโคตรขายหน้าเลย!แต่อันที่จริง ใครต่างก็ไม่คาดคิดว่าลูกสาวของแม่ทัพใหญ่มู่จะเก่งกาจถึงขั้นนี้ นางเป็นแค่ผู้หญิงจริงๆ เหรอ?ผู้หญิงคนหนึ่งยิงธนู 100 เมตรได้เก่งขนาดนี้เลยเหรอ? ดูจากท่าทีนางเหมือนกับยังไม่ได้ใช้ความสามารถแท้จริง อีกทั้งนางยังใช้คันธนูของอามู่ด้วย
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 272
คนของแคว้นเกาอวิ๋นต่างก็หันไปมองโม่จุนผู้ชายคนนี้โกหกโดยไม่ได้เตี๊ยมกันไว้ก่อนเลย ปัญหาคืออารมณ์ที่รุนแรงของเขา ทุกคนจึงไม่มีใครกล้าที่จะไม่เชื่อมู่จิ่วซีก็กลอกตามองไปที่เขาตรงๆ ผู้ชายคนนี้มีผู้หญิงที่ชอบอยู่แล้วหรอ? นางจะต้องเป็นเซียวหลิงเย่ว์แน่ๆ ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวบุญธรรมของปรมาจารย์ เติบโตมาตั้งแต่เล็กด้วยกันเหอะ ไอผู้ชายชาติหมา ปากไม่เคยพูดความจริงอะไรเลยองค์ชายสามตกตะลึงไป จากนั้นก็ยิ้มแบบแหยงๆ : "พระพันปีหลวง งั้นไม่ทราบว่าท่านอ๋องหก...""ท่านอ๋องหกก็ไม่ได้ เขาชอบกับซีเอ๋อร์ของตระกูลข้า" มู่เทียนซิงกล่าวขึ้นมาตรงๆมู่เทียนซิงไม่ได้มีความคิดอื่น เขากลัวลูกสาวของเขาไม่ได้แต่งออกเรือนไป ท่านอ๋องหกเองก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลว เตรียมสำรองไว้ให้ลูกสาวเขาก่อนจะดีกว่าแววตาของโม่จุนพริบตาก็คมกริบกวาดมองไปยังมู่เทียนซิงเพียงแต่มู่เทียนซิงไม่เห็นและก็รีบพูดขึ้นมา : "ท่านอ๋องเจ็ดไง ท่านอ๋องเจ็ดเองก็ถึงวัยที่จะอภิเษกสู่ขอพระชายาได้แล้ว""มู่เทียนซิง ท่านอ๋องเจ็ดได้หมั้นหมายแล้ว" พระพันปีหลวงทรงยิ้มอย่างขมขื่นและตรัสขึ้นมา"พี่สาม น้องจำเป็นต้องอภิเษกกับตระกูลราชวงศ์เท่านั้นเ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 273
ใต้เท้าเฟิงส่ายหัวและกล่าว : "ใต้เท้าเย่มีคนที่ชอบในใจแล้วหรือไม่ ข้าน้อยไม่ทราบ แต่ข้าน้อยทราบว่าเขาเป็นคนหยิ่งทระนงและไม่ยอมแพ้ เขาจะไม่ยอมแต่งกับองค์หญิงสือแน่"โม่จุนจู่ๆ ก็ยิ้มเยาะอย่างเยือกเย็นออกมา : "หากพระพันปีหลวงทรงมีพระบรมราชโองการรับสั่งล่ะ? เข้ายังจะกล้าปฏิเสธพระบรมราชโองการได้อีกหรอ?""พระพันปีหลวงเองก็ทรงให้เจ้าอภิเษกกับข้า แล้วเจ้าอภิเษกรึยังล่ะ?" มู่จิ่วซีจู่ๆ ก็พูดสวนขึ้นมาทุกคนถึงกับตกตะลึง คุณหนูใหญ่มู่ถูกจี้ใจดำเข้าแล้วหรือไง?"เจ้าอยากให้เย่อู่เหิงแต่งงาน ก็ต้องถามเขาด้วยสิว่าชอบหรือไม่? โม่จุน เจ้าเองพอไม่ชอบกลับมีสิทธิถอนหมั้นไม่แต่งงานด้วยได้ หรือว่าคนอื่นไม่มีสิทธิเลือกเหมือนเจ้าหรือไง?" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างโมโห "แค่เจ้าเป็นท่านผู้สำเร็จราชการแทนก็เลยมีสิทธิบังคับคนอื่นหรือไง?"โม่จุนโกรธขึ้นมาอีกครั้งจนใบหน้าหล่อเหลาดำทะมึนดั่งกับน้ำหมึก เขาจ้องมู่จิ่วซีอยากจะโมโหใส่นางแต่ก็โมโหไม่ลง"เจ้าแค้นที่ข้าถอนหมั้นเจ้า เจ้าเลยบังคับให้ข้าอภิเษกกับเจ้าสินะ?" โม่จุนกัดฟันพูดออกมา"ใครอยากแต่งงานกับเจ้า เจ้าไม่ใช่ว่ามีคนในใจตั้งนานแล้วหรอกหรอ? ไปแต่งกับนางนวลจัน
Latest chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 507
ฮั้วอวิ๋นเทียนหันมองจื่ออวิ๋นเฟยด้วยแววตาปวดร้าว เขากล่าวอย่างเสียใจ : "ทำไมเป็นแบบนี้? เป็นฝีมืออาจื่อใช่ไหม?"จื่ออวิ๋นเฟยพาเขามานั่งข้างนอกและถอนใจสารภาพ : "อาจื่อสวมหน้ากากหนังมนุษย์ปลอมตัวเป็นหญิงอุ้มท้อง มู่จิ่วซีเจตนาดีช่วยหญิงอุ้มท้องจนถูกอาจื่อทำร้ายในระยะประชิด แผลที่เอวบาดเจ็บสาหัส แต่โชคดีที่นางทานยาเทพสถิตย์ทันที"แม้จื่ออวิ๋นเฟยจะเสียยายาเทพสถิตย์ไปสองเม็ดจนเขาอยากจะสบถ แต่พอรู้ว่ามู่จิ่วซีไม่เป็นอะไร เขาก็รู้สึกว่ามันคุ้มที่จะเสีย หากมู่จิ่วซีเป็นอะไรไป เขาคงจะเสียใจมากกว่าไม่ง่ายที่ในชีวิตนี้เขาจะมีเพื่อนสนิทไว้พูดคุย ได้เป็นศิษย์น้องของเขาร่วมกันค้นคว้าวิจัย เขาไม่อยากเสียนางไปจริงๆมีแค่นางสามารถปรุงยาเทพสถิตย์ฮั้วอวิ๋นเทียนตัวสั่นยิ้มเจื่อน : "ตอนนั้นเพื่อจะปกป้องอาจื่อ ข้าเลยขอยาเทพสถิตย์และหน้ากากหนังมนุษย์ให้นาง แต่กลับถูกเอามาใช้เล่นงานจิ่วซี จิ่วซีพูดถูกแล้ว ข้ามันไม่ทันสังเกต"ชิงเฟิงตายไปแล้ว มู่จิ่วซีคงทำใจไม่ได้ในทันที วิธีเดียวที่จะคลายปมแค้นในใจนางคือต้องจับอาจื่อ เจ้ารู้ไส้อาจื่อเป็นอย่างดี เจ้าพอจะช่วยนางได้ไหม?" จื่ออวิ๋นเฟยถามฮั้วอวิ๋นเทียนกล
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 506
จื่ออวิ๋นเฟยใช้เวลากว่า 1 ชั่วยามซับเหงื่อมู่จิ่วซี เขาถอนหายใจมองใบหน้าซีดเซียวของนางผู้หญิงคนนี้ทำเวรทำกรรมอะไรมา แผลตรงอกไม่ทันหาย ตรงเอวก็มาเป็นต่อ แค่มองก็รู้ว่าถูกแทงระยะประชิดมู่จิ่วซีได้สติในเช้าวันรุ่งขึ้น นางตะโกนเสียงดัง : "ชิงเฟิง ! ชิงเฟิง?"ลู่เอ๋อร์กล่าวร้องห่มร้องไห้ : "คุณหนู ท่านอย่าเพิ่งขยับตัว ชิงเฟิงจากไปแล้วเจ้าค่ะ"มู่จิ่วซีกำผ้าห่มแน่น ในหัวยังคงเห็นภาพที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมดชิงเฟิงตายเพราะช่วยนาง คนลงมือสังหารไม่ใช่อาจื่อ แต่เป็นมือธนูที่เชี่ยวชาญอีกคนต้องโทษนางที่มองแผนการปลอมเป็นหญิงตั้งครรภ์ไม่ออก ตอนนั้นเหตุการณ์โกลาหล ผู้คนวิ่งเตลิดร้องขอความช่วยเหลือนางช่วยหญิงตั้งภรรค์คนนั้นไว้เพราะอยากให้ต้องตายทั้งกลม ไม่คาดคิดว่าอาจื่อจะใช้ประโยชน์จากความใจอ่อนย้อนมาทำร้ายนางเองผู้หญิงคนนี้ฉลาด โหดร้ายชั่วช้า"ฉินหลานจื่อ! ข้าขอสาบาน ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อหาเจ้าให้เจอ ข้าจะเลาะเนื้อเฉือนกระดูกเจ้าเพื่อแก้แค้นให้ชิงเฟิง!" มู่จิ่วซี"คุณหนูใหญ่ ท่านใจเย็นก่อน! เดี๋ยวแผลฉีก!" จื่ออวิ๋นเฟยเดินเข้ามาเห็นคราบเลือดบนเตียงขณะมู่จิ่วซีหุนหันเคียดแค้นโม่จุนเด
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 505
มู่จิ่วซีหันไปมอง เห็นธนูเพลิงดอกหนึ่งพุ่งไปยังหญิงสาวด้านหลังคนนั้นอีกทั้งนางเป็นหญิงท้องตั้งครรภ์มู่จิ่วซีไม่มีเวลาให้คิดมาก นางพุ่งตัวเข้าไปหาจากบนม้า กริชเล็งเควี้ยงออกไปยังธนูดอกนั้น ส่วนนางก็กระโจนคว้าหญิงตั้งครรภ์เอาไว้"คุณหนูใหญ่!" ชิงเฟิงตะโกนลั่นตามเข้ามาร่างกายของมู่จิ่วซีกระโจนไปหาหญิงตั้งครรภ์ ขณะมือของนางกำลังจะคว้าหญิงตั้งครรภ์คนนั้น นางกลับขนลุกชันขึ้นมาทั้งตัว นางจึงเอี้ยวตัวไปด้านข้าง"ฉวก!" กริชเล่มหนึ่งปักลงตรงเอวด้านซ้ายของนางมีดบินในมือของมู่จิ่วซีเล็งปาดไปที่คอของผู้หญิงตรงหน้าอย่างแรงนางเห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นชัดเจน เป็นสาวชาวบ้านธรรมดาๆ ทว่าตรงจมูกระหว่างตามีไฝสีดำเม็ดเล็กอาจื่อ! คาดไม่ถึงว่านางจะปลอมเป็นคนท้องเพียงเพื่อจะสังหารมู่จิ่วซี"มู่จิ่วซี เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า!" เสียงของอาจื่อแฝงไปด้วยความเย็นเยือกสุดขั้วพร้อมกับเบี่ยงศีรษะไปด้านหลัง หลบเลี่ยงคอ ทว่ามีดบินก็ยังกรีดเข้าที่หน้า บาดหน้ากากหนังมนุษย์จนเป็นรอย เลือดสดไหลซึมออกมาดวงตาของมู่จิ่วซีทั้งสองข้างคือความโกรธแค้น มีดบินปรากฎขึ้นในมืออีกครั้ง อาจื่อกลิ้งหลบไปด้านหลังสองตลบแล
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 504
"แน่นอนอยู่แล้ว เซวียนหยวนเชาเมื่อก่อนคิดอยากจะช่วยหวางชิว หวางชิวไม่ใช่คนในราชวงศ์ แล้วเขาเป็นใครกันแน่? เขาถึงได้ไม่ไหว้หน้าเซวียนหยวนห้าว?" มู่จิ่วซียิ้มกล่าวโจวเหยาส่ายหัวและกล่าว : "หวางชิวแทรกซึมเข้าในแคว้นเกาอวิ๋น 20 กว่าปีแล้ว คงมีน้อยคนมากที่จะรู้ตัวตนแท้จริงของเขาในแคว้นเป่ยจิ้น"มู่จิ่วซีพยักหน้าพูด : "ดูเหมือนเซวียนหยวนห้าวใกล้จะมาแล้ว ในเมื่อหวางชิวสำคัญขนาดนั้น คราวนี้แคว้นเป่ยจิ้นคงต้องได้สังเวยเลือดครั้งใหญ่""คุณหนูใหญ่ เราจะต้องปล่อยหวางชิวไปในตอนสุดท้ายใช่ไหม?" โจวเหยาร้อนรนกล่าว "ถ้าต้องปล่อยเขาไป แบบนั้นเป็นการปล่อยเสือกลับภูเขาชัดๆ""เจ้าคิดว่าข้าใจดีขนาดนั้น?" ดวงตาทั้งสองข้างของมู่จิ่วซีมองโจวเหยาโจวเหยาตกตะลึง จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังกล่าวออกมา : "งั้นข้าก็สบายใจได้แล้ว เขารู้ความลับของแคว้นเกาอวิ๋นมากเกินไป ถ้าต้องปล่อยเขากลับแคว้นเป่ยจิ้น ถือว่าไม่เป็นประโยชน์ต่อพวกเรา""วางใจเถอะ ต่อให้ปล่อยเขาออกกรมพระราชวังนครบาลไป ก็คงกลับไม่ถึงแคว้นเป่ยจิ้น เรื่องนี้ข้ากับโม่จุนได้ปรึกษากันแล้ว อนุญาตให้เซวียนหยวนเชามกุฎราชกุมารพิการคนนี้กลับไปได้เท่านั้น" มุมปาก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 503
มู่จิ่วซีกล่าวอย่างยิ้มมีเสน่ห์ : "ถึงอย่างไรเจ้าก็ห้ามทำไม่ดีกับข้า ไม่งั้นหลังจากนี้ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้า อ่อใช่ เจ้าเคยคิดถึงกิจการในห้าแคว้นอื่นของท่านอ๋องสี่ไหม? ร่วมมือกับท่านพี่ฮั้วไหม?"มู่จิ่วซีเคยพูดถึงแผนการของฮั้วอวิ๋นเทียนให้โม่จุนฟัง"ฮั้วอวิ๋นเทียนคนนี้มันเจ้าเล่ห์ ต่อให้ข้าไม่ร่วมมือ เข้าก็ยังได้ทราบข้อมูลข่าวกรองก่อนใคร ลงมือก่อนใคร ข้าเองได้แต่เป็นฝ่ายถูกกระทำ ในเมื่อเขาเสนอมาว่าจะให้แบ่งให้เจ้าครึ่งหนึ่ง ข้าก็ตกลง เจ้าสมควรได้รับไว้"มู่จิ่วซีทันใดนั้นก็คลายกังวลและยิ้มกล่าว : "แล้วทางพระพันปีหลวงล่ะ?""อีกห้าแคว้นยังมีตำหนัก ไม่ได้ประกอบธุรกิจ ยังมีโฉนดอยู่ บางส่วนมอบคืนให้ราชวงศ์ ส่วนกิจการอื่นที่เกี่ยวข้องกับพระพันปีหลวงก็คงจะรู้ว่าไม่อาจเอากลับมาได้ ทั้ง 5 แคว้นแย่งไปจนเกลี้ยงแล้ว"โม่จุนกล่าวต่อ "ต่อให้ทหารมังกรดำของข้าอยู่ใน 5 แคว้น ก็ไม่อาจเอากลับมาได้ แบบนั้นจะเป็นหารเปิดเผยตัวตนพวกเขา ดังนั้นแผนการของฮั้วอวิ๋นเทียนจึงถูกใจข้าพอดี ข้าเดิมทีก็อยากจะร่วมมือกับเขา ในเมื่อเขามาหาเองถึงที่ งั้นทางเราก็จะไว้หน้าเขา""เจ้าเองก็จิ้งจอกเฒ่า" มู่จิ่วซีมองเขาซึ่งวา
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 502
"ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ดูเหมือนว่าเราจะเดาผิด" มู่จิ่วซีกล่าว "แผลจะได้ไม่ต้องปริ"มู่จิ่วซีกุมอก"หากเป็นที่ลับตา ยังมีอีกที่หนึ่ง" โม่จุนหันมองมู่จิ่วซี"จวนท่านอ๋องสาม?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว"ใช่ เขาหนีออกไปได้แล้ว ใครจะคิดว่าเขาจะกลับมา?" โม่จุนรีบกลับเลี้ยวม้าออกไปนอกวังด้านหลังตามขบวนมายาวเป็นหางว่าว เย่ฮาน ชิงเฟิงและทหารมังกรดำตามมาติดๆจนเมื่อมาถึงจวนอ๋องสาม เดิมทีควรจะเงียบสงัด ทว่ากลับได้ยินเสียงร้องไห้จากด้านในหลังจากโม่จุนอุ้มมู่จิ่วซีลงจากม้าก็กระโดดข้ามกำแพงเรือนเข้าไป ไม่ได้เข้ามาทางประตูใหญ่พอถึงพื้นก็ได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง ทั้งสองสีหน้าเปลี่ยนไปมาก"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน ช่วยด้วย!" บ่าวรับใช้รีบตะโกนเรียกเมื่อเห็นโม่จุนและมู่จิ่วซีโม่จุนเห็นบ่าวรับใช้นอนจมกองเลือดเลยรีบเข้าไปถาม : "ที่นี่เกิดอะไรขึ้น?""พระชายา พระชายาถูกลักพาตัวไปแล้วเจ้าค่ะ องค์หญิงสือบาดเจ็บ..." บ่าวรับใช้ชี้นิ้วไปด้านในโม่จุนรีบเรียกคนด้านหลังให้มาช่วยปฐมพยาบาล ส่วนเขาเองกับมู่จิ่วซีรีบเข้าไปด้านใน ตามทางมีองครักษ์มากมายถูกฆ่า ทั้งสองสีหน้าแย่มากกว่าเก่าหลังจากท่าน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 501
เย่อู่เหิงรีบวิ่งออกไป มู่จิ่วซีสีหน้าเปลี่ยน หลังจากเดินไปมาหลายรอบก็กัดฟัน เปลี่ยนเป็นชุดจิ้นจวงและเดินออกมา"คุณหนู ท่านจะไปไหน?" ลู่เอ๋อร์เข้ามาจากด้านนอกเห็นมู่จิ่วซีเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไป นางตกใจสะดุ้งจนตะโกนร้องเรียก"ข้ามีธุระ เย่ฮาน ชิงเฟิง!" มู่จิ่วซีตะโกนเรียกจื่ออวิ๋นเฟยที่กำลังงุ่นง่านกับศาสตร์ศัลยกรรมตกแต่งได้ยินเสียงของมู่จิ่วซี ก็รีบวิ่งออกมา"คุณหนูใหญ่ เจ้า ท่านจะออกไปข้างนอกรึ?" เย่ฮานกล่าวอย่างตกใจ"มู่จิ่วซี ไม่รักชีวิตตัวเองเลยรึไง แผลยังไม่ทันหายยังจะออกไปอีก?" จื่ออวิ๋นเฟยเองก็ตกใจ"ข้าต้องเข้าไปในวัง ไปเตรียมม้า!" มู่จิ่วซีรีบวิ่งออกไป"เห้ยๆๆ เจ้าระมัดระวังด้วย อย่าบุ่มบ่ามจนแผลฉีกล่ะ" จื่ออวิ๋นเฟยตะโกนจากด้านหลัง"เอายามาให้ข้าเม็ดหนึ่ง! กันไว้ก่อน" มู่จิ่วซีันควับกลับมาและยืนมือไปทางจื่ออวิ๋นเฟย "กลับมาแล้วข้าจะปรุงยาเอามาคืนเจ้า"จื่ออวิ๋นเฟยเบือนหน้าหนีเดินถอยออกไป มู่จิ่วซีเบ้ปากกล่าว : "ขี้งก"พูดจบก็รีบเดินไปทางประตูจื่ออวิ๋นเฟยหยุดฝีเท้าลงและพูดขึ้นมากะทันหัน : "เอาไป!"มู่จิ่วซีหันกลับมา เห็นเพียงขวดยาที่ถูกโยนมาให้"ในนั้นเหลือแค่ 2 เม็ด
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 500
"เจ้าไปวาดใบหน้าของหน้ากากหนังมนุษย์ของอาจื่อออกมาก่อน" มู่จิ่วซีกล่าว"เออ ข้า ข้าก็จำไม่ค่อยได้แล้ว เป็นผู้หญิงธรรมดามากๆ ไม่สะดุดตาเลย ข้าตอนนั้นกำลังเพิ่งเริ่มศึกษาค้นคว้า เลยทำหน้ากากออกมาแค่ผืนเดียว ถ้าของมันดี ข้าคงอดไม่ได้ที่จะต้องยกให้คนอื่นใช่ไหมล่ะ?" จื่ออวิ๋นเฟยทำสีหน้าโศกเศร้า"ไม่มีเอกลักษณ์อะไรเลยงั้นเหรอ? ถ้าเจ้าเห็นกับตาจะจำได้ไหม?" มู่จิ่วซีสูดหายใจเข้า"เอกลักษณ์? มีสิ ตรงจมูกหว่างตามีไฝสีดำเม็ดหนึ่ง มีแค่จุดนั้น เพราะว่าเป็นไฝเลยไม่มีวิธีจะเอาออก อาจื่อตอนนั้นยังบอกว่าอัปลักษณ์"มู่จิ่วซีก็ถอยหายใจได้ในที่สุด ขอเพียงมีเอกลักษณ์จุดสังเกต อย่างน้อยให้นางครั้งหน้าเห็นและจำได้ อีกอย่างอาจื่อคงจะต้องคิดหาวิธีมาฆ่านางแน่นอน"อายุล่ะ ภายนอกอายุประมาณเท่าไหร่?" มู่จิ่วซีถาม"ประมาณระหว่าง 20-30 ปี" จื่ออวิ๋นเฟยกล่าว "สีผิวดูคล้ำกว่าเจ้าเล็กน้อย ไม่ใช่คุณหนูประเภทนั้น คล้ายกับบ่าวรับใช้"มู่จิ่วซีพยักหน้า เข้าใจแล้ว"งั้นก็ดี ตอนนี้ข้าจะสอนศาสตร์ศัลยกรรมตกแต่งให้เจ้า" มู่จิ่วซีจิตใจวิตกกังวล แต่ก็ทำได้เพียงสงบใจและรอฟังข่าวเท่านั้นตกกลางคืน เย่อู่เหิงได้มาเยี่ยม คน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 499
จื่ออวิ๋นเฟยกล่าวอย่างระแวง : "เจ้า เจ้าอย่ามองข้าแบบนั้น อาจื่อไม่ใช่ว่ามีโรคหัวใจแต่กำเนิดรึไง? มอบยาให้นางไปก็เพื่อใช้ปกป้องชีวิตของนาง""เจ้าไม่ใช่ว่าเห็นนางขัดหูขัดตาหรือไง?" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างโมโห"เออ คือ คือข้าได้แลกเปลี่ยนกับฮั้วอวิ๋นเทียน ว่าให้ข้าสามารถรับสวัสดิการที่ดีที่สุดในหอดาราจันทราทั้ง 6 แคว้นได้ ได้รับการปกป้องจากหอดาราจันทราทั้ง 6 แคว้น" จื่ออวิ๋นเฟยสำนักผิดมู่จิ่วซีหมดคำจะพูด"ท่านอ๋องสามตอนนั้นได้ก่อกบฎ ถูกโม่จุนหักขาไปข้าง ทว่าวันนี้ขาของข้ากลับมาเดินบนพื้นได้อีก แค่อาจไม่ค่อยคล่องแคล่ว คงได้ทานยาเทพสถิตย์ไปแล้วแน่" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างมั่นใจ "นอกเสียจากมียารักษาสุดยอดยิ่งกว่ายาเทพสถิตย์"จื่ออวิ๋นเฟยอ้าปากกว้าง จากนั้นก็กล่าวอย่างอักอ่วน : "งั้น งั้นก็คงจะเป็นยาเทพสถิตย์แล้วล่ะ""จะให้พวกเขาหนีออกไปจากแคว้นเกาอวิ๋นไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นไอระยำสองตัวนั้นคงทำให้พวกเราไม่อาจอยู่อย่างสงบได้แน่นอน" มู่จิ่วซีกำหมัดจนแน่น แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหารจื่ออวิ๋นเฟยส่งเสียงไอ เขาถึงกับหัวหด"เจ้ายังมีอะไรปิดบังข้าอีก?" มู่จิ่วซีรู้สึกว่าจื่ออวิ๋นเฟยแปลกออกไป"หะ! ไม่
