ครอบครัว

เพราะมีหลานสาวตัวน้อยที่ชื่อว่าริชา ซึ่งกำลังน่ารักน่าหลง นั่นทำให้อิริคตัดสินใจที่จะย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวร แทนการไปๆ มาๆ ระหว่างไทยกับอิตาลี ซึ่งริโอและยอดพธูก็เห็นด้วยกับความคิดนั้น

ครอบครัวเป็นคำว่าครอบครัวมากขึ้น ริโอเป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นสามี เป็นพ่อ เป็นเจ้านายที่ดีของทุกๆ คน ชายหนุ่มดูจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นตั้งแต่มีครอบครัวอย่างจริงๆ จังๆ ส่วนยอดพธูนั้นสิ่งสำคัญๆ ในชีวิตเธอตอนนี้ก็มีแค่ไม่กี่อย่าง หนึ่งคือริโอกับริชา สองก็คือครอบครัวและสามคือธุรกิจ ที่เวลาขยับขยายไปตามตลาดที่เปิดกว้าง

แต่บททดสอบอีกบทก็กำลังเดินทางไปหายอดพธู นั่นเพราะจู่ๆ พ่อของเธอที่ทอดทิ้งเธอกับแม่ไปตั้งแต่เด็กๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นที่บ้านแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แม้จะสงสัยว่าพ่อรู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่ แต่ยอดพธูก็ไม่ปริปากถามออกไป 

“กี้...ไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีไหมลูก” วรุธเอ่ยทักทาย ยอดพธูขึ้นอย่างสนิทสนม ทั้งๆ ที่ไม่เคยเลี้ยงดูแต่ทำตัวราวกับเลี้ยงมาเองกับมือ 

“สบายดีค่ะ” ยอดพธูเอ่ยตอบนิ่งๆ แม้ชายตรงหน้าจะได้ชื่อว่าพ่อ แต่ยอดพธูกลับไม่เคยผูกพัน ไม่แม้แต่จะคิดถึงด้วยซ้ำ

“อย่างนั้นเหรอ เรื่องแม่พ่อเสียใจด้วยนะ ขอโทษที่ไม่ได้ไปงานศพ”

“ไม่เป็นไรคะ ว่าแต่คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า ถึงได้มาหากี้ถึงที่นี่” ยอดพธูเอ่ยเรียกวรุธว่าคุณ นั่นเพราะเธอเรียกเขาว่าพ่อไม่ได้จริงๆ ไม่เคยเรียกและก็คงไม่เรียกไปเช่นนี้ตลอด

“ทำไมเรียกพ่อว่าคุณแบบนั้นละกี้” 

“เรียกแบบนี้กี้สบายใจกว่าคำอื่นค่ะ” คำพูดของยอดพธูเสียดแทงความรู้สึกของคนเป็นพ่อเข้าอย่างจัง แต่ก็ยอมรับเพราะว่าตนไม่เคยเลี้ยงดูยอดพธูเลย แถมวันนี้ยังต้องบากหน้ามาขอความช่วยเหลืออีก

“ที่พ่อมาวันนี้ ก็เพราะว่า...เอ่อ”

“พูดมาเถอะค่ะ”

“พ่ออยากให้กี้ช่วย พอดีที่บ้านพ่อกำลังจะถูกยึด กี้พอจะช่วยไถ่บ้านหลังนั้นคืนมาได้ไหม แล้วพ่อจะผ่อนกับกี้ต่ออีกที”

“เอ่อ” ยอดพธูดูอึกอักที่จะให้คำตอบในตอนนี้ 

“ได้ไหมกี้”

“กี้ขอปรึกษาคุณริโอก่อนนะคะ แล้วจะให้คำตอบไปอีกที”

“ช่วยพ่อหน่อยนะ เพราะถ้าไม่มีบ้านหลังนั้นพ่อก็คงไม่มีที่ซุกหัวนอน ส่วนนี่ก็เบอร์โทรศัพท์พ่อติดต่อได้ตลอด” วรุธเอ่ยอย่างมีความหวังว่ายอดพธูนั้นจะยื่นมือเข้ามาช่วย

เพราะเท่าที่รู้มาคือตอนนี้ยอดพธูอยู่กินกับริโอ ชายหนุ่มเป็นถึงเจ้าของโรงแรมระดับห้าดาว ระดับความร่ำรวยนั้นก็ไม่เป็นสองรองใคร แค่เศษเงินสองสามล้านเพื่อไปช่วยไถ่บ้านให้ คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงแน่ๆ

แม้จะอยากอยู่ตื้อให้ได้คำตอบ แต่สุดท้ายวรุธก็จำต้องกลับไปรอฟังคำตอบที่บ้าน ซึ่งทันทีที่มาถึงทัศนีย์กับโปรดปรานลูกสาว ซึ่งหากนับญาติกันโปรดปรานก็ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวต่างแม่ของยอดพธูก็ตรงเข้ามาถามไถ่

“ลูกคุณจะช่วยเราไหม”

“กี้ยังไม่ให้คำตอบ” 

“ว่าไงนะ ทั้งๆ ที่มีผัวรวยขนาดนั้นแต่กลับยังไม่ให้คำตอบมาเหรอ” ทัศนีย์โมโหที่ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่คิด หรือว่ายอดพธูจะใจดำไม่ช่วยพ่อแท้ๆ ได้ลงคอ 

“เล่นตัวละสิ คงอยากให้พ่อง้อมันนานๆ” โปรดปรานร่วมใส่ไฟอีกคน นั่นเพราะเธอไม่ชอบครอบครัวเก่าของพ่อ แม้จะไม่เคยเจอหน้าไม่เคยคุย แต่เธอก็ยังไม่ชอบอยู่ดี 

“นานไม่ได้นะคุณ เขาจะมายึดบ้านเราวันสองวันนี้อยู่แล้ว”

“ไม่รอแล้วจะให้ผมทำยังไง แค่บากหน้าไปขอให้เขาช่วย ผมก็อายจะแย่อยู่แล้ว” วรุธระเบิดอารมณ์ใส่กลับมาเช่นเดียวกัน เพราะเวลานี้เขาเครียดจนไม่รู้จะเครียดยังไงแล้ว ธุรกิจก็กำลังจะปิดตัว ไหนบ้านก็ใกล้จะถูกยึดอีก 

“แต่คุณต้องทนเพื่อฉันเพื่อลูก”

“ที่ผ่านมาผมยังอดทนไม่พอหรือไง” เอ่ยจบวรุธก็จ้องหน้าทัศนีย์ ก่อนจะเดินจากไปเพื่อลดแรงปะทะทางอารมณ์ เขาอดทนยิ่งกว่าอดทน ยอมแม้จะต้องตัดขาดจากครอบครัวเก่าเพื่อมาอยู่กับเธอ แค่นี้ยังไม่พออีกใช่ไหม 

“คุณวรุธ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ”

“แม่...เราจะเอายังไงต่อกันดี โปรดไม่อยากไปอยู่ที่อื่น โปรดรักบ้านหลังนี้นะแม่” โปรดปรานเขย่าแขนผู้เป็นแม่แรงๆ ด้วยความกังวล 

“แม่รู้ลูก แม่รู้” ทัศนีย์ปลอบใจลูกสาว แม้ต้นเหตุของการเป็นหนี้คือลูกคนนี้ก็ตาม เพราะโปรดปรานอยากเท่าเทียมเพื่อนในกลุ่มที่ได้ไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนากันหมด เธอกับวรุธก็กัดฟันส่งโปรดปรานไปเรียน ถึงขนาดเอาบ้านหลังนี้ไปจดจำนอง โดยหวังว่าหลังเรียนจบโปรดปรานจะได้งานดีๆ ทำแล้วเอาเงินมาไถ่บ้านคืน 

สุดท้ายความหวังก็พังทลาย เพราะแทนที่จะกลับมาทำงาน โปรดปรานกลับเอาแต่เที่ยว งานการไม่ทำ ใช้เงินเกินตัว ไหนจะธุรกิจที่ขาดทุนจนเป็นดินพอกหางหมูรอวันปิดบริษัทอีก 

หนี้มากมายถาโถมเข้าหาจากทุกทิศทาง จนมองหาทางออกแทบไม่ได้ แต่จู่ๆ สวรรค์ก็ชี้ทางสว่างมาให้ เมื่อพวกเขาบังเอิญเห็นยอดพธูเข้า และช่วยกันตามสืบจนได้รู้ว่าเธอสุขสบายใช้ชีวิตเป็นเมียเศรษฐีมีเงิน

“ยังไงยัยกี้ก็ต้องช่วยเรา ลองไม่ช่วยสิแม่จะเล่นงานจนอยู่กันไม่ได้เชียว”