ไม่มีวันทำลาย

“สำนึกแล้วก็ดี เป็นพ่อคนแล้วอย่าทำตัวเหลวไหล”

“ครับ” ริโอเอ่ยรับ เขารู้แล้วว่าความรักเป็นยังไง รวมถึงคำว่าครอบครัวด้วย นั่นยิ่งทำให้เขารักพ่อรวมไปถึงผู้เป็นแม่ที่จากไปมากขึ้นเช่นเดียวกัน 

เขาคงไม่ผิดใช่ไหมที่กลับมาเพื่อทวงความรักคืนจากผู้หญิงที่รักเขา 

เขาคงไม่ผิดใช่ไหมที่กลับมาเพื่อมอบความรักคืนให้เธอบ้าง 

เขาไม่ผิดที่จะรู้ใจตัวเองเอาตอนนี้ แม้จะโตจนอายุใกล้สี่สิบเข้าไปแล้วพึ่งมาสำนึกก็ตาม เฮ้อ...ดีเท่าไหร่ที่มันไม่สายเกินไป

แต่จู่ๆ ขณะที่กำลังลุกขึ้นยืน ริโอก็ล้มตึงไปต่อหน้าต่อตาอิริค นั่นเพราะเขาฝืนใช้ร่างกายมาหลายวัน ถึงได้น็อคกลางอากาศไปแบบนี้ อิริคสั่งให้ลูกน้องรีบพาตัวริโอไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ก่อนจะส่งข่าวให้ยอดพธูรู้

“เป็นอะไรหนูกี้”

“ขะ...คุณริโอล้มฟาดกับพื้นค่ะป้าวรรณ” น้ำเสียงของยอดพธูสั่นเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องกับริโอ และเมื่อได้รู้เธอกลับรู้สึกเป็นห่วงเขามากกว่าที่คิดไว้

“ตายแล้ว เป็นอะไรมากไหนคะนั่น”

“ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้วค่ะ”

“ป้าก็นึกอยู่เชียวว่าต้องป่วยเข้าให้สักวัน เพราะตั้งแต่มาคุณริโอก็แทบไม่พักเลย นอนก็ไม่นอน เอาแต่นั่งเฝ้าหนูกี้กับยัยหนูริชา” วรรณาพูดถูก นั่นเพราะไม่ว่ายอดพธูจะมองไปทางไหนเธอก็มักจะเห็นริโออยู่เสมอๆ

“กี้...จะไปโรงพยาบาล”

“ป้าไปด้วยค่ะ” ยอดพธูพยักหน้ารับ จากนั้นทั้งคู่ก็ออกเดินทางไปโรงพยาบาลด้วยกัน พอมาถึงก็เห็นว่าคนป่วยยังยิ้มได้ ทั้งๆ ที่แขนขวาใส่เฝือกอ่อนอยู่ แถมตรงคิ้วก็ติดพลาสเตอร์ไว้อีก เย็บกี่เข็มก็ไม่รู้นั่น แถมยังต้องให้น้ำเกลืออีกต่างหาก 

“กี้”

“ทำไมไม่ดูแลตัวเอง” 

“คือว่าผม”

“จะทำให้คนอื่นเป็นห่วงไปถึงไหน” ยอดพธูต่อว่าริโอเป็นครั้งแรก แม้เขาจะดูน่าสงสารเพราะเจ็บตัวอยู่ก็ตามที 

“ผมขอโทษ”

“รู้ว่าผิดก็ดี แล้วนั่นยิ้มอะไร” เพราะแทนที่คนไม่ดูแลตัวเองจะสำนึก กลับยังคงยิ้มระรื่นออกมาได้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือล้มหนนี้สมองริโอจะได้รับความกระทบกระเทือน

“มีความสุข”

“พิลึกคน เจ็บตัวแบบนี้ยังจะมีความสุขอีก”

“มีสิ เพราะผมได้รู้ว่ากี้เป็นห่วงผมแค่ไหน”

“ใครบอกว่าห่วง” ยอดพธูรีบแย้งทันที แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเสียแล้ว 

“ก็กี้พึ่งบอกผมตะกี้ไง”

“ไปดูลูกแล้ว” พูดจบยอดพธูก็หมุนตัวกลับเพื่อจะออกไปหาลูกที่หอผู้ป่วยทารกแรกเกิดระยะวิกฤต ส่วนริโอเองก็ไม่รีรอที่จะขอตามไปด้วย ทั้งๆ ที่สังขารไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่ 

“ผมไปด้วย...โอ้ย!” ทันทีที่ได้ยินเสียงริโอร้องโอดโอย ยอดพธูก็รีบกลับมาดูแลเขาทันทีเช่นกัน 

“ไปได้ยังไง หมอสั่งให้พักก่อนไม่ใช่เหรอ” 

“แต่ผม”

“ถ้ายังดื้อไม่ยอมพักตามที่หมอสั่ง กี้จะไม่มาเยี่ยมอีก” ปกติยอดพธูไม่ใช่คนชอบพูดขู่ และเพราะเธอไม่ชอบพูดทำนองนี้ริโอถึงเดาความคิดบางอย่างได้ยาก แต่ถ้าเมื่อไหร่เธอได้พูดออกมา เขาก็มั่นใจว่ายอดพธูทำตามแน่นอน 

“โอเคๆ ผมยอมแล้ว”

“นอนนี่แหละ” จังหวะที่ยอดพธูจะเดินห่างออกไป ริโอก็รีบคว้ามือของเธอแล้วกุมมันไว้ 

“กี้จะกลับมาใช่ไหม” 

“อืม” เอ่ยจบยอดพธูก็เดินออกไปจากห้องพักฟื้นของริโอด้วยรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า ส่วนริโอนั้นดีใจที่ยอดพธูห่วงใย ถึงกับเก็บอาการไว้แทบไม่อยู่ด้วยซ้ำ

และทันทีที่เขาตื่น หลังจากหลับไปเพราะยาที่หมอให้ คนแรกที่ริโอเห็นก็คือยอดพธูนั่นเอง เธออยู่เฝ้าเขาอย่างที่ได้บอกไว้จริงๆ แถมยังนั่งปั้มนมไปด้วยอีกต่างหาก เห็นแบบนี้แล้วริโอก็นับถือในตัวเธอนัก แบบนี้เขาจะปล่อยเธอให้หลุดมือไปอีกได้ยังไง ไม่มีทาง 

ริโอนอนให้น้ำเหลือที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนชายหนุ่มก็กลับบ้านได้ แต่ทั้งคู่ยังเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลทุกวัน นั่นเพราะแก้วตาดวงใจของพวกเขาหรือก็คือริชายังคงอยู่ในหอผู้ป่วยทารกแรกเกิดระยะวิกฤต

อาการป่วยของริชาคือบทพิสูจน์ความรักของพ่อและแม่ เพราะยิ่งลำบากริโอและยอดพธูก็ยิ่งรักกันมากขึ้น และอาจจะมากกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ ริโอได้รับบทเรียนที่แสนมีค่า ได้รู้ว่าใครกันที่เขาควรรักษาไว้ ส่วนยอดพธูเองก็ได้เรียนรู้ถึงความสุขหากลดคำว่าทิฐิลงมา

  “วันนี้น้องริชากลับบ้านได้แล้วนะครับคุณพ่อ คุณแม่” นี่คือข่าวดีที่สุดที่ทุกคนรอคอย หลังจากที่ริชาอยู่ในหอผู้ป่วยทารกแรกเกิดระยะวิกฤตมาได้สองอาทิตย์ แต่มันช่างเป็นสองอาทิตย์ที่แสนยาวนานเหลือเกิน 

“จริงหรือครับคุณหมอ” ริโอถึงกับนั่งไม่ติดที่ ดีใจจนอยากตะโกนดังๆ แต่ก็รู้ว่ามันไม่เหมาะ เพราะนี่คือโรงพยาบาล 

“ครับ”

“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ ขอบคุณมาก”

“ยินดีครับ” หมอเจ้าของเคสของริชาที่ดูแลมาตั้งแต่ต้นเอ่ยรับขึ้น ข่าวดีนี้อิริค วรรณาและทุกๆ คนได้รับรู้ ตามด้วยเมษที่เขานั้นยินดีมาจากใจ

วันแรกของการกลับบ้าน ริชายังคงไม่งอแงและดูท่าจะเป็นเด็กน้อยแก้มป่องที่เลี้ยงง่าย แม้ริโออยากให้ยอดพธูกับลูกกลับไปอยู่ที่บ้านของเขา แต่ก็ไม่อาจพูดออกไปได้เช่นกัน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ตัวยอดพธูเอง

แต่คืนแรกของการนอนในบ้าน กลับเป็นคืนที่ริชาร้องไห้หนัก ยอดพธูกล่อมยังไงก็เอาไม่อยู่ ริโอที่ขอมาอยู่ด้วยแบบมึนๆ เพราะยอดพธูไล่เท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมกลับอาสาเข้ามาช่วยอุ้ม และไม่นานเขาก็ทำให้ลูกสงบอยู่ในอ้อมกอด ริชาหลับปุ๋ยไปเสียแล้ว

“อ้อนพ่อหรือคะ...หืม” 

“ส่งมาเถอะค่ะ เดี๋ยวกี้จะเอาแกไปนอน”

แง๊ๆๆๆ

แค่ถูกผู้เป็นแม่สัมผัส ริชาก็ร้องขึ้นเสียแล้ว 

“กี้ไปนอนเถอะ ผมดูแลลูกให้”

“แต่ว่า...”

“นอนเถอะ เดี๋ยวก็ต้องลุกมาปั๊มนมอีกไม่ใช่เหรอครับ ถ้ามีอะไรผมจะเรียก” 

“ค่ะ” ยอดพธูเอ่ยรับเพราะเธอไม่อยากฝืนในสิ่งที่ไม่ควรฝืนเช่นกัน แต่ก็ใช่ว่าจะหลับเสียทีเดียว เพราะเธอนอนมองริโอกล่อมริชาไปด้วย กระทั่งความเหนื่อยอ่อนทำให้เธอผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

มาสะดุ้งตื่นเอาตอนที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก ที่เธอเป็นคนตั้งไว้เพราะต้องตื่นมาปั๊มนม และภาพแรกที่เห็นคือริโอนั่งอยู่บนเก้าอี้โยก โดยที่ริชายังคงอยู่ในอ้อมกอดและทั้งคู่ก็หลับสนิท

ยอดพธูค่อยๆ เอาผ้าห่มไปห่มให้ทั้งสองคน ภาพที่เห็นทำให้เธออิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก กำแพงที่คอยกั้นเขาก็ค่อยๆ ทลายลง หวังว่าริโอจะไม่ทำให้เธอต้องสร้างมันขึ้นมาอีก เพราะถ้ามีอีกครั้งเธอมั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันทำลายมันลงได้แน่นอน