จากนั้นมาเฟียหนุ่มก็เดินจับมือว่าที่เมียเด็กของเขาเดินเข้าไปในห้อง
วินาทีแรกที่แก้วตาเห็นวิลล์ ก็ดีใจจนเนื้อเต้นระริกระรี้ แต่ก็ดีใจได้เพียงไม่นาน เพราะยาหยีมากับวิลล์คนที่เธอหมายปอง
ส่วนศักดาเองก็แอบขัดใจไม่เบา ที่มาเฟียหนุ่มมีสาวข้างกายมาด้วย มันยากให้แก่ถวายลูกสาวใส่พานให้
“สวัสดีครับ คุณวิลล์ คุณยาหยี”
“สวัสดีครับ คุณศักดา / สวัสดีค่ะ”
“เชิญนั่งครับ”
“คุณวิลล์อยากดื่มเป็นไวน์หรือวิสกี้ดีคะ” แก้วตาที่กำลังหาจังหวะคุยกับมาเฟียหนุ่ม จึงเอ่ยถามขึ้น ทว่า… มาเฟียหนุ่มไม่ตอบกลับใดๆ ทำให้แก้วตาสีหน้าเจื่อนลงทันที
“คุณศักดาเริ่มได้เลยครับ ผมมีเวลาไม่มาก”
“ฮ่าๆ งานรัดตัวสิน่ะครับ ทำธุรกิจหลายอย่างขนาดนี้ นี่คงจะเป็นนาทีทองของผมที่คุณวิลล์สละเวลามาให้”
“...” วิลล์ชักเริ่มรำคาญกับความพูดมากของศักดาที่ไม่ยอมเข้าเรื่องสักที จึงได้แต่ทำสีหน้าเรียบนิ่งปนดุดัน จริงๆเขาไม่เคยอยากได้คอนเนคชั่นจากศักดาสักนิด แต่เหมือนมีเซ้นต์แปลกๆบอกกับตัวเขาเองว่าควรจับตาดูศักดาไว้ วันนี้เลยมาดูว่าจะมาไม้ไหน และคิดจะทำอะไรอย่างเขาสงสัยหรือเปล่า
“คือผมต้องการใช้บริการขนส่งสินค้าผ่านท่าเรือของคุณวิลล์ครับ”
“สินค้า?”
“ครับ ก็เป็นพวกชิ้นส่วนประกอบของอิเล็คทรอนิกส์ต่างๆครับ”
“ถ้างั้นรายการสินค้าแต่ละอย่าง รบกวนส่งรายเอียดให้ผู้ช่วยของผมอีกที เพราะผมต้องทราบประเภทของสินค้าทุกอย่าง เพื่อป้องกันพวกลับลอบส่งของผิดกฎหมาย แบบนั้นคงทำงานร่วมกันไม่ได้”
“ได้ครับไม่มีปัญหา เดี๋ยวผมจัดการส่งรายละเอียดให้ทางอีเมลล์นะครับ”
“ถ้าคุณวิลล์ไม่รีบ อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะ” และเป็นอีกครั้งที่แก้วตายังสู้ สู้เพื่อจะเอาผู้ชายคนนี้ให้ได้ ขอแค่เขาเปิดโอกาสให้เธอ เธอแย่งวิลล์มาจากยาหยีได้อย่างแน่นอน แก้วตามั่นใจแบบนั้น…
“หิวรึป่าว” วิลล์หันไปถามว่าที่เมียเด็กของเขา
“หยีทานมาแล้วคะ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เมื่อพูดจบ วิลล์ก็จัดการจับมือคนตัวเล็กเดินออกไปจากห้อง VIP ทันที โดยไม่สนใจคนในห้องด้วยซ้ำ
.
.
“คุณพ่อคะ คุณวิลล์ไม่เปิดโอกาสให้แก้วตาถึงเนื้อถึงตัวเลยค่ะ”
“แกก็ต้องให้เวลาสักหน่อย ผู้ชายกับผู้หญิงมันของคู่กัน เดี๋ยวเขาก็คงเบื่อยัยเด็กคนนั้นเอง ถึงเวลานั้นของแกก็จัดการให้ดีล่ะ”
“แต่คุณวิลล์เขาไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นเลยนะคะ”
“พ่อจะช่วยแกเอง ไม่ต้องห่วง”
“จริงนะคะ”
“แกทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ”
.
.
“พี่วิลล์ หยีขอไปเข้าห้องน้ำแปบนึงค่ะ”
“เดินไปสิ” และมาเฟียหนุ่มทำท่าจะเดินตามคนตัวเล็กไป “ไม่ต้องตามมาหรอกค่ะ ใกล้ๆ แค่นี้เอง อีกอย่าง… นั่นห้องน้ำผู้หญิงนะคะ เดี๋ยวเขาจะเข้าใจกันว่าพี่เป็นโรคจิต” และคำว่า ‘โรคจิต’ ก็ทำให้วิลล์สะดุ้งโหยง ใช่ เพราะเขากำลังเป็นแบบนั้น แต่ทำกับแค่ยาหยี พอรู้ตัวว่าเหมือนโดนด่าก็อดไม่ได้ที่สะดุ้งกับคำนั้นทันที“อืม รีบไป”
ยาหยีที่สาวเท้ารีบไปห้องน้ำอย่างเร่งรีบ เพราะปวดเบาแทบจะทนไม่ไหว
และพอได้เข้าห้องน้ำไป “อ่า นิพพานของแทร่” เมื่อได้ปลดปล่อยจากการอั้นฉี่ก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาทันที
คำเดียวในหัวตอนนี้ โล่ง...
เมื่อทำธุระของตัวเองเสร็จแล้วก็เดินมาล้างมือ และเมื่อกำลังจะเดินออกไป ก็เห็นแก้วตายืนกอดอกรอตรงประตูทางเข้า มองยาหยีด้วยสายตาที่หาเรื่องแบบ 300%
“ตาเป็นอะไรอ่ะ ขวางเชียว” ยาหยีทักขึ้นก่อนด้วยประโยคที่กวนเบื้องล่างไม่หยอก
“ก็มองคนแรดเงียบแบบเธอไง”“...” จากตาขวาง ระวังจะกลายเป็นตาเขียวนะ ยาหยีไม่ได้รู้สึกโกรธ เพราะรู้สึกว่าคำด่านั้นเหมือนแก้วตากำลังด่าตัวเอง
“แกจะเลือกขั้วคนไหน ก็เลือกไปสักคนสิ ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับผู้ชายของฉันด้วยห๊ะ”
“หือ… ผู้ชายของเธอ… โทษนะ อันนี้ใครการันตีเหรอ? พี่วิลล์หรือพี่ขุนพล”
“นี่แก…”
“ชู่ววว รักษาภาพลักษณ์ที่สั่งสมมาหน่อย เดี๋ยวผู้ชายที่เธอจ้องจะฮุบสมบัติเขาจะรู้ตัวเอา ฉันไม่รู้ด้วยน๊าาา”...
“แกจะลองดีกับฉันใช่มั้ย”
“เอาสิ อยากเกิดก็เปิดมาเลย”
“...” แก้วตาได้แต่ยืนดิ้นเร่าๆ กระทืบเท้าอย่างคนเอาแต่ใจ เธอไม่กล้าเปิดกับยาหยี เพราะรู้สึกขนลุกที่แอบเห็นแววตาอันน่ากลัวของยาหยีที่แสดงออกมาเพียงชั่ววูบก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายตาปกติ… “ฉันฝากแกไว้ก่อน ฉันมาคิดบัญชีกับแกแน่”
“เหอะ นี่คือคำพูดของคนขี้ขลาด ฉันน่ะได้ยินมาบ่อยแล้ว แต่ถ้าอยากมีเรื่องกับฉันมาก ก็เปิดมาเพราะฉันไม่ชอบเปิด แต่ฉันจะปิดจบแบบสวยๆให้จนประทับใจแบบสุดๆไปเลย ประทับใจชนิดที่แบบว่าแกจะไม่มีวันลืมหน้าฉัน”.... พูดจบยาหยีก็เดินออกไปจากห้องน้ำทันที แต่ประโยคทิ้งท้ายที่ยาหยีฝากไว้ ทำให้แก้วตาหน้าชาวาบ รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เพราะรับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาทางสายตา“เสียอารมณ์สุดๆ วันๆไม่ทำอะไร มัวแต่วิ่งเร่ตามผู้ชายและมาหาเรื่องอยู่นั่น เป็นไรนักหนา”
“บ่นอะไร”
“ว๊าย” ยาหยีตกใจ เธอเดินมาเงียบๆไม่ทันเห็นว่าวิลล์ยืนรออยู่... “บอกให้รอที่รถไงคะ”
“นาน”
“นานเพราะแฟนพี่นั่นแหละ ชวนคุย” ความจริงน่ะชวนหาเรื่องต่างหาก
“...”“นางทอดสะพานให้เบอร์นั้น ก็สนอง Need ให้จบๆไปเหอะ น่ารำคาญมาหาเรื่องหยีอยู่ได้”
“เบอร์นั้น?”
“หมายถึง ทอดสะพานให้ขนาดนั้น”
“พี่ไม่ใช่คนที่สนองใครไปทั่ว แต่ถ้าเป็นเธอ ได้นะ พี่ไม่ติด”
“...” เหอะ คำพูดคำจาหลงตัวเองสุดๆ พูดเหมือนเลือกได้ ฉันก็เลือกได้เหมือนกันย่ะ ไม่งั้นไม่ซิงมาจนถึงเรียนปี 3 หรอกนะ“จะไปได้ยัง”
“ก็เดินไปสิ”“กลับถึงบ้าน เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน”
“...” ยาหยีได้แต่คิดในใจ เรื่องอะไรอีกกกก อีหยีคนนี้เหนื่อยแล้วนะ
เมื่อขับรถมาถึงเพนท์เฮ้าส์ช่วงบ่ายสามกว่าๆ ยาหยีที่ลืมตัวว่ามีเรื่องที่วิลล์อยากคุยด้วย แต่พอก้าวขาลงจากรถได้ ก็รีบวิ่งแจ้นเข้าห้องนอนตัวเองไปทันที ทั้งยังใช้เวลาในการอาบน้ำล้างตัว เพราะรู้สึกร้อนและเหนียวตัวกับอากาศวันนี้มากๆ เมื่ออาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ ก็ทาครีมบำรุงผิว ใส่กางเกงผ้าสบายๆขาสั้นแบบที่ชอบใส่ และใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ที่ซักบ่อยจนผ้านิ่มไปกับผิว ซึ่งมันรู้สึกสบายตัวสุดๆไปเลย เปิดแอร์ฉ่ำๆพร้อมซุกนอนในช่วงตอนบ่ายแก่ๆ
ทว่า… เมื่อทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน เอาผ้าห่มมาห่มจนถึงคอ และกอดตุ๊กตาตัวเองไว้ พร้อมที่จะเคลิ้มหลับ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“หืม… ใครคะ?”
“...”
“ป้าแจ่มหรือป้าจันทร์คะ?”
“พี่เอง”...
“พี่วิลล์ งั้นเหรอ?”
“ใช่ เปิดประตู”ยาหยีที่เดินหน้ามุ่ย เพราะกำลังงัวเงียจะเคลิ้มอยู่แล้วเชียว โดนรบกวนเพราะคนด้านนอกเคาะประตูเรียกนี่แหละ
กริ๊กกก เสียงประตูเปิดออกโดยคนที่อยู่ด้านในห้อง
“พี่มีอะไรคะ”
“จะนอน?”“ค่ะ… หยีง่วง”
“ตอนนี้?”
“ค่ะ ก็ตอนนี้แหละ” ฉันเริ่มอารมณ์เสีย เพราะความง่วงที่ครอบงำและพี่วิลล์ก็มาขัดจังหวะคนที่กำลังจะนอน เมื่อพุดจบประโยค พี่วิลล์ก็เบียดตัวเองเข้ามาในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ ฉันตกใจและเพิ่งจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อเห็นพี่วิลล์เดินลงไปนั่งที่ปลายเตียงของฉันแล้ว
“พี่มีอะไร?”
“ก็บอกแล้วไง เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“แต่นี่มันในห้องนอนนะคะ พื้นที่ส่วนตัว เกรงว่าจะไม่เหมาะ” ยาหยีจงใจพูดแบบเหน็บแนมเบาๆ เพื่อเตือนสติชายหนุ่มที่นับวันเข้า เขามักจะล้ำเส้นเธอเรื่อยๆเลย“แล้วใครที่วิ่งหนีขึ้นห้องมาก่อน”
“หยีไม่ได้หนี แค่ลืม เพราะเหนื่อย เพราะง่วง อยากอาบน้ำแล้วก็นอนพัก” ฉันจงใจพูดอีกครั้ง ว่าพี่วิลล์กำลังรบกวนเวลาส่วนตัวของฉันอยู่ แต่ก็รู้สึกได้ว่าที่พูดไปคงไม่มีประโยชน์เลยสักนิด“เอาสิ พี่นอนด้วย เหนื่อยเหมือนกัน” วิลล์แสร้งตีมึน เผื่อว่าคนตัวเล็กจะคล้อยตามเขาบ้าง
“นี่ หยุดเลยนะคะ พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้”
“ทำไมจะทำไม่ได้”
“ไม่ได้ค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน จะมาทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้หยีพูดเป็นรอบที่ร้อยได้ละมั้ง” ยาหยีที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ปลายเตียง ส่วนอีกคน ก็ตีมึน นอนเอนกาย โดยใช้ข้อศอกสองข้างยันตัวเองไว้“พี่ก็เคยบอกไปแล้วนะ จำได้ว่าพูดไปรอบที่ร้อยแล้วเหมือนกัน”
แหนะ ยอกย้อนอีก
“โนวค่ะ พี่อย่ามาตีเนียน หยีไม่รับข้อเสนออะไรทั้งนั้น เราต่างคนต่างอยู่ ถ้าพี่สงสัยอะไรในตัวหยี อยากสืบอะไรก็สืบไปสิ แต่ถ้ามั่นใจแล้วว่าหยีไม่ใช่อย่างที่พวกพี่กล่าวหา ก็ปล่อยหยีไปได้แล้ว”“...”“หยีเป็นลูกที่มีพ่อมีแม่นะ พี่จะทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้ หยีก็ต้องมีชีวิตของหยี” “...”“ที่พูดเนี้ย เข้าใจบ้างหรือป่าวคะ”“เข้าใจ แต่พี่ไม่ทำ” “เอ๊ะ… พี่นี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง” “หยุด พอได้แล้ว ที่พูดฉอดๆน่ะ ไม่เมื่อยบ้างหรือไง”วิลล์ที่ตอนนี้เริ่มไม่สบอารมณ์ เพราะว่าที่เมียเด็กของเขาค่อนข้างดื้อรั้น ไม่ยอมเข้าใจอะไรเขาเลย“...” … “ออกมาคุยกันข้างนอกค่ะ” เมื่อยาหยีพูดจบ ก็เดินนำออกจากห้องมาโดยไม่รออีกคนแม้แต่น้อย “หงุดหงิดชะมัด คนกำลังง่วงเลย มากวนเวลาคนจะนอนอยู่ได้” ยาหยีได้บ่นเบาๆราวกับเหนื่อยใจวิลล์ ผมไม่เคยเสนออะไรแบบนั้นที่ยาหยีพูดเลยสักนิด เธอคิดเองเออเองไปทั้งหมด ผมไม่รู้ว่าที่ผมแสดงออกมันไม่ชัดเจนมากพอ หรือ ที่ผมทำมันไม่ปกติกันแน่ ยาหยีถึงได้คิดแบบนั้น แต่ถ้าถามว่ามันปกติไหม ก็คงไม่จริงๆแหละ แผนชั่วเริ่มขึ้นตั้งแต่กลับมาเจอเธอ ทำยังไงก็ได้ให้มาอยู่ด้วยกัน แผนการจะสกปรกแค่ไห
“คือ… คุณนัตตี้ย้ายออกไปแล้วนะคะ” “ห๊ะ / ห๊ะ” สองสาวที่ตกใจไม่ต่างกัน เพราะเพื่อนไม่ได้บอกอะไรไว้เลย“ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”“เมื่อวานค่ำๆค่ะ ตัวย้ายออกไปก่อน ส่วนของใช้ต่างๆมีคนมาขนย้ายให้อีกทีตอนเช้าวันนี้ค่ะ”“เกิดอะไรขึ้นนะ” ยาหยีได้แต่พึมพำอย่างสงสัย“แล้ว คอนโดนี้ คือนัตตี้ปล่อยเช่า หรือว่ายังไงคะ” “ไม่ค่ะ คุณนัตตี้ไม่ได้ปล่อยเช่าและไม่ได้ขายต่อค่ะ” “งั้นขอบคุณพี่มากๆเลยนะคะ หยีกับเพื่อนต้องขอตัวก่อนค่ะ” “ยินดีค่ะ”..“เราจะเอาไงกันดี” นาบีที่รู้สึกร้อนใจจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ“งั้นวันนี้แยกย้ายก่อน เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเองนะ” “ฝากด้วยนะแก ฉันเป็นห่วงมันจริงๆ”“งือ ขับรถไปส่งฉันก่อน”เมื่อทั้งคู่เดินออกมายังลานจอดรถ ยาหยีก็หยุดเดินชะงักไป นาบีที่เดินตามหลังมาก็ต้องตกใจเพราะเพื่อนหยุดเดินกระทันหัน จนแทบจะชนกันอยู่แล้ว“อะไรของแกเนี้ย นึกจะหยุดเดินก็หยุด” ในระหว่างที่บ่นเพื่อน สายตาก็มองไปที่ยาหยี แล้วก็ต้องมองตามยาหยีไป จนกระทั่งเจอผู้ชายที่โคตรหล่อ โคตรหน้าตาดี มองมาที่ยาหยีไม่ละสายตา และสุดท้าย ผู้ชายสุดหล่อคนนั้นเดินตรงมายังเพื่อนสาวของตัวเอง “กลับได้ยัง”“พี่มาได้
I-RICH ผับทั้งคู่เดินลงจากรถ และก้าวขาสับๆเดินเข้าไปด้านใน แต่เป็นโซน VVIP ชั้น 2 ที่เพื่อนเขาให้คนของเขารอรับวิลล์และนำทางมา หุ้นส่วนมาทั้งทีก็ต้องมีคนดูแลเป็นพิเศษ….ห้อง VVIP เป็นห้องของเพื่อนวิลล์คือห้องส่วนตัว จะมีแค่กลุ่มเพื่อนๆ ซึ่งไม่ใช่ห้องรองรับลูกค้า ห้องอยู่ชั้น 2 มองเห็นด้านล่างทุกจุด รอบๆห้องถ้ามองจากด้านในจะเป็นกระจกใส แต่หากมองมาจากด้านนอก แน่นอนว่าจะป็นห้องกระจกสีดำ ที่ไม่ว่าจะมองใกล้หรือไกลยังไงก็มองไม่เห็นภายในแน่นอน ในระหว่างที่กำลังเดินนั้น แน่นอนว่าสายตาผู้ชายทั้งหลาย เรียกว่าเป็นพวกขาประจำที่มารอขย้ำเหยื่อสาว ยาหยีที่หน้าตาแปลกใหม่กับที่นี่ เพราะไม่คุ้นหน้าคุ้นตา ดึงดูดสายตาได้นักต่อนัก สายตาที่อ่านกินอย่างชัดเจน วิลล์ที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งไม่พอใจไปกันใหญ่ รีบเดินมาแสดงความเป็นเจ้าของโดยการโอบเอวดึงร่างบางมาเบียดประชิดตัวเขา ยาหยีที่งงในการกระทำของเขาว่าจะให้เธอไปเดินเบียดเขาทำไม ที่ตั้งกว้าง… “เดินดีๆสิคะ จะเบียดทำไมเนี้ย”“รีบเดิน” วิลล์ที่ไม่ตอบคำถาม แต่กลับเอ่ยอีกประโยคออกไป.“สวัสดีครับคุณวิลล์ นายรอด้านในแล้วครับ”“อืม”พลัก!!! เสียงประตูที่โดนผลักออก ท
“อืม ชอบ… รัก” ปากพูดแต่มองหน้ายาหยีตรงๆ อยากรู้ว่ายาหยีจะมีท่าทางยังไง ส่วนยาหยีเมื่อฟังวิลล์พูดจบแล้วมองมา ก็เขินจนแก้มเป็นสีแดงระเรื่อ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนข้างๆชอบเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดต่อหน้าเพื่อนแบบนี้ “ฮิ้ววว เอาละเว้ย น้องยาหยีว่าไงค้าบบบ”ยาหยีไม่ตอบอะไร แต่หยิบแก้วไวน์มาดื่มจนหมด แต่การกระทำดังกล่าวมันมีความหมายแอบแฝงอยู่ อยู่ที่ว่าใครจะตีความหมายนั้นออก“ยกดื่มแบบนี้แปลว่า…” เรนเดลที่ถามเย้าแหย่“ไม่มีอะไรค่ะ แค่หิวน้ำ” “อ้อ!!!” แล้วทุกคนก็พร้อมใจกัน อ้อ… ด้วยน้ำเสียงที่ล้อเลียน“หึ” เสียงวิลล์หัวเราะในลำคอ เขาว่าเขารู้ความหมายที่ยาหยีจะสื่อ ว่ามีใจให้เหมือนกัน อาจจะยังไม่ได้รัก แค่อาจจะชอบ แต่นั่นก็เท่ากับว่า ยาหยีเปิดใจให้เขาแล้ว… “ไอ้เรนเดล คิวมึง ตอบมาไอ้สัx อย่าตีเนียน”“อะไรของมึง”“มึงแอบรักใคร”“กูแค่หิวน้ำเหมือนน้องยาหยี”“ถุย/ถุย” เจย์กับแท็คที่พูดออกมาพร้อมกัน เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด“ต่อๆ ไอ้วิลล์ตามึง”“ฉันไม่เคยมีแฟน”“ว้าวววว Presentation on love ไอ้นี่มันขายของเก่ง ขายฉ่ำ”“เอ่อ… คนควง คนคุย คู่บัดดี้ อะไรแบบนี้ นับเป็นแฟนไหมว่ะ” เจย์ท
“อยู่เฉยๆก็ดี หาเรื่องให้นายโกรธ”“โหพี่ลู ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย นั่นนายหญิงผมนะ”“ก็รู้เอาไว้ ว่านายหวง อย่าไปพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ”“แก๊บนี่งงเลยค้าบบบ”“แล้วอีกอย่าง…”“...”“กูชื่อ ลูคัส ไม่ใช่ ลู”“ครับพี่ลู”ลูคัสจนปัญญาเหนื่อยจะพูด เด็กเวรนี่แม่งกวนตีน ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาผ่านไป 45 นาที ก็เดินทางมาถึงเพนท์เฮ้าส์ ผมจัดการอุ้มยาหยีขึ้นไปชั้นสอง เดินไปยังห้องนอนของยาหยี ทั้งที่ใจจริงอยากพาเข้าห้องนอนตัวเองด้วยซ้ำ อยากจะทำอะไรต่อมิอะไรตามที่ใจคิด แต่ก็ไม่อยากฉวยโอกาส ถ้าทำแบบนั้นไป คงได้แค่สนองตัวเองเท่านั้น หนำซ้ำคงไม่ได้หัวใจของคนตัวเล็กด้วย“อื้อ ร้อนจัง”“ทนอีกนิดครับ เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว พี่เช็ดตัวให้นะ”“ไม่อาว อยากอาบน้ำ”“เช็ดตัวก็พอ เมาขนาดนี้จะยืนอาบน้ำได้ไง”เมื่อผมเปิดประตูห้องยาหยี ก็ค่อยๆวางลงบนเตียง เมื่อถึงเตียงยาหยีก็นอนพาดเตียงเป็นแนวเฉียง และนอนคว่ำ ทำให้เห็นแก้มก้นขาวๆนั่น เพราะกระโปรงมันร่นขึ้นมาเมื่อเห็นแบบนั้น ผมก็มองไม่ละสายตา ไม่หันหน้าหนี ก็ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษไงครับ อยากมองให้เต็มสองตา“พี่วิลล์ อาบน้ำให้หน่อย น๊าๆ”“นะ แน่ใจนะ” “แน่ซี
“อ้าขาออกกว้างๆ ให้พี่ได้เอาเธอได้ถนัดๆ” ยาหยีก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธออ้าขากว้างตามที่วิลล์บอก วิลล์จับหัวบานหยักถูไถไปตามร่องระเริงรักเพื่อเป็นการทักทาย“อื้ม / อ่าส์” วิลล์และยาหยีที่ทนต่อการเสียดสีต่อไปไม่ไหว ทั้งคู่จึงได้แต่ครางเบาๆออกมาจากนั้นจึงตัดสินใจส่งท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปในโพรงสวาททันทีกึก!!! เสียงเหมือนชนผนังเนื้ออะไรสักอย่าง ทำให้ดันเข้าไปได้ไม่สุด แต่วิลล์รู้ว่านี่คือครั้งแรกของยาหยี มันยังเข้าไปง่ายๆไม่ได้แน่“อ๊ะ จะ เจ็บ”“อย่าเกร็งครับ”“เอาออกไปก่อนได้ไหมคะ หยีทนไม่ไหว” ยาหยีที่ตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า เพราะเธอเจ็บจนถอดใจไปหมดแล้ว ไม่เอา ไม่อยากทำแล้ว“อดทนนะคนเก่ง”“ฮึก” ในที่สุดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลออกจากหางตา“อีกนิดเดียวหยีก็จะตกเป็นของพี่แล้ว”“อื้อ”“ผ่อนคลายนะ” เมื่อเขาเห็นยาหยีสูดลมหายใจลึกๆ ค่อยๆผ่อนคลายมากขึ้น วิลล์จึงตัดสินใจดันท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปคราเดียวจนสุดความยาวกึก!!! “กรี๊ดดด”“อ่าส์!! เบบี๋เป็นของพี่แล้วนะครับ”วิลล์มองหยาดเลือดที่ไหลย้อนออกมาอาบดุ้นของเขา มันเป็นภาพที่ช่างน่าชวนมอง เขาพอใจมาก พอใจที่เขาได้เป็นคนแรกของยาหยี และมันต้องเป็นแบบนั้นก็ถูกต
วิลล์จัดการเปิดประตูห้องน้ำให้ยาหยีเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ทั้งยังใช้ความคิดตัวเองตัดสินว่าจะยืนเฝ้ายาหยีอาบน้ำด้วย แน่นอนว่าเป็นห่วง กลัวจะล้มไปกองกับพื้น กับอีกอย่างคือได้ดูอาหารตาอีกสักหน่อยก็คงจะดี“ออกไปสิคะ หยีจะอาบน้ำ” วิลล์ที่ตีมึนไม่สำเร็จ ก็โดนยาหยีไล่ตะเพิดออกมาซะก่อน“ครับ อยากได้อะไรเรียกพี่นะ”ฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย โดยที่ป้าจันทร์เป็นคนไปเอาชุดมาไว้ให้ จัดว่าป้าจันทร์รู้ใจและรู้จักสังเกตนะเนี่ย รู้ว่าวันหยุดวันธรรมดาที่ไม่ออกไปไหน ฉันมักจะชอบใส่ชุดเน่าๆอยู่บ้าน คำว่าเน่าของฉันคือ เสื้อผ้าซักจนผ้ามันนิ่ม เบาบางใส่สบาย ถึงแม้ว่าผ้าบางจุดมันจะขาดบ้าง เป็นรูเล็กๆบ้างก็ตาม แต่ยังดูสะอาดทุกตัวพร้อมกับกางเกงผ้าขาสั้นเข้าเซ็ทกับชุดนี้ ห้องอีกห้องที่พี่วิลล์บอกนั้นคือสวยมากกกก สวยแบบตะโกน ห้องสีขาวสไตล์มินิมอลมูจิมูใจ ห้องน่ารักสุดๆ มองออกไปข้างนอกกระจกใส ด้านหน้าเป็นสนามหญ้าที่ตอนแรกมันจะยังโล่งๆ ตอนนี้เริ่มมีคนงานเอาต้นไม้สวยๆมาลงแล้ว ชอบเลยอ่ะ“ทานเลยนะคะ หยีหิว”“ทานเยอะๆครับ เบบี๋”“...”“หึหึ”ทั้งสองคนลงมือทานอาหารกันอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆแล้ว แถมพลัง
ตอนนี้เวลาบ่ายสองนิดๆที่ฉันและเพื่อนอีกสองคนเดินทางมาถึงสนามแข่งรถ พวกฉันผ่านเข้างานมาง่ายดายทุกอย่างเพราะเฮียเซินจัดการให้แล้ว ทางสะดวกทุกอย่าง ทุกเรื่อง และแน่นอนว่าตอนนี้เห็นเป้าหมายแล้ว สนุกแน่… “คนไหนที่เป็นคนแรกที่มาจีบแกไม่ติด แล้วไปเสนอเงื่อนไขให้ไอ้เวรนั่น”“คนผมดำ ใส่เชิ้ตสีเทา”“อืม งั้นคนที่ยืนคลอเคลียอยู่ข้างไอ้เวรนั่นคือเมียมันสินะ”“ใช่”“หน้าตาไม่ได้แย่นะ แต่การกระทำต่ำช้าเลวทราม ไม่เห็นใจผู้หญิงด้วยกันไม่พอ ไม่หวงผัวตัวเองหน่อยหรือไง”“นาบี กูซื้อประโยคด่าของมึง กูชอบว่ะ” นัตตี้ที่เอ่ยชมและอมยิ้มเพราะนาบีไม่เคยด่าใครแรงเท่านี้มาก่อน“นัตตี้ ต่อไปนี้ถ้ากูทำอะไรลงไป มึงจะไม่เสียใจใช่มั้ยที่เห็นมันต้องเจ็บตัว”“เพื่อนรักจัดการได้เต็มที่เลยจ่ะ”“มันต้องแบบนี้สิเพื่อนกู”“แต่อย่าให้กูแอบเห็นนะนัตตี้ว่ามึงแอบร้องไห้ ไม่งั้นนาบีคนสวยคนนี้จะหยุมหัวมึงค่า”“การันตี 3000%เลย”ตอนนี้เหลือเวลาอีก 30 นาที ยาหยีที่หายตัวไปเปลี่ยนชุด และกำลังจะไปเทสรถที่จะลงแข่ง เซินใช้เงินซื้อคิวแข่งรถจากนักแข่งในรอบนี้จำนวนห้าล้านบาท แน่นอนว่าเป็นตัวเลขที่แทบไม่ต้องคิดอะไรเลย ไม่หนำซ้ำ เซินยังบอก
ตอนนี้เวลาบ่ายสองนิดๆที่ฉันและเพื่อนอีกสองคนเดินทางมาถึงสนามแข่งรถ พวกฉันผ่านเข้างานมาง่ายดายทุกอย่างเพราะเฮียเซินจัดการให้แล้ว ทางสะดวกทุกอย่าง ทุกเรื่อง และแน่นอนว่าตอนนี้เห็นเป้าหมายแล้ว สนุกแน่… “คนไหนที่เป็นคนแรกที่มาจีบแกไม่ติด แล้วไปเสนอเงื่อนไขให้ไอ้เวรนั่น”“คนผมดำ ใส่เชิ้ตสีเทา”“อืม งั้นคนที่ยืนคลอเคลียอยู่ข้างไอ้เวรนั่นคือเมียมันสินะ”“ใช่”“หน้าตาไม่ได้แย่นะ แต่การกระทำต่ำช้าเลวทราม ไม่เห็นใจผู้หญิงด้วยกันไม่พอ ไม่หวงผัวตัวเองหน่อยหรือไง”“นาบี กูซื้อประโยคด่าของมึง กูชอบว่ะ” นัตตี้ที่เอ่ยชมและอมยิ้มเพราะนาบีไม่เคยด่าใครแรงเท่านี้มาก่อน“นัตตี้ ต่อไปนี้ถ้ากูทำอะไรลงไป มึงจะไม่เสียใจใช่มั้ยที่เห็นมันต้องเจ็บตัว”“เพื่อนรักจัดการได้เต็มที่เลยจ่ะ”“มันต้องแบบนี้สิเพื่อนกู”“แต่อย่าให้กูแอบเห็นนะนัตตี้ว่ามึงแอบร้องไห้ ไม่งั้นนาบีคนสวยคนนี้จะหยุมหัวมึงค่า”“การันตี 3000%เลย”ตอนนี้เหลือเวลาอีก 30 นาที ยาหยีที่หายตัวไปเปลี่ยนชุด และกำลังจะไปเทสรถที่จะลงแข่ง เซินใช้เงินซื้อคิวแข่งรถจากนักแข่งในรอบนี้จำนวนห้าล้านบาท แน่นอนว่าเป็นตัวเลขที่แทบไม่ต้องคิดอะไรเลย ไม่หนำซ้ำ เซินยังบอก
วิลล์จัดการเปิดประตูห้องน้ำให้ยาหยีเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ทั้งยังใช้ความคิดตัวเองตัดสินว่าจะยืนเฝ้ายาหยีอาบน้ำด้วย แน่นอนว่าเป็นห่วง กลัวจะล้มไปกองกับพื้น กับอีกอย่างคือได้ดูอาหารตาอีกสักหน่อยก็คงจะดี“ออกไปสิคะ หยีจะอาบน้ำ” วิลล์ที่ตีมึนไม่สำเร็จ ก็โดนยาหยีไล่ตะเพิดออกมาซะก่อน“ครับ อยากได้อะไรเรียกพี่นะ”ฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย โดยที่ป้าจันทร์เป็นคนไปเอาชุดมาไว้ให้ จัดว่าป้าจันทร์รู้ใจและรู้จักสังเกตนะเนี่ย รู้ว่าวันหยุดวันธรรมดาที่ไม่ออกไปไหน ฉันมักจะชอบใส่ชุดเน่าๆอยู่บ้าน คำว่าเน่าของฉันคือ เสื้อผ้าซักจนผ้ามันนิ่ม เบาบางใส่สบาย ถึงแม้ว่าผ้าบางจุดมันจะขาดบ้าง เป็นรูเล็กๆบ้างก็ตาม แต่ยังดูสะอาดทุกตัวพร้อมกับกางเกงผ้าขาสั้นเข้าเซ็ทกับชุดนี้ ห้องอีกห้องที่พี่วิลล์บอกนั้นคือสวยมากกกก สวยแบบตะโกน ห้องสีขาวสไตล์มินิมอลมูจิมูใจ ห้องน่ารักสุดๆ มองออกไปข้างนอกกระจกใส ด้านหน้าเป็นสนามหญ้าที่ตอนแรกมันจะยังโล่งๆ ตอนนี้เริ่มมีคนงานเอาต้นไม้สวยๆมาลงแล้ว ชอบเลยอ่ะ“ทานเลยนะคะ หยีหิว”“ทานเยอะๆครับ เบบี๋”“...”“หึหึ”ทั้งสองคนลงมือทานอาหารกันอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆแล้ว แถมพลัง
“อ้าขาออกกว้างๆ ให้พี่ได้เอาเธอได้ถนัดๆ” ยาหยีก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธออ้าขากว้างตามที่วิลล์บอก วิลล์จับหัวบานหยักถูไถไปตามร่องระเริงรักเพื่อเป็นการทักทาย“อื้ม / อ่าส์” วิลล์และยาหยีที่ทนต่อการเสียดสีต่อไปไม่ไหว ทั้งคู่จึงได้แต่ครางเบาๆออกมาจากนั้นจึงตัดสินใจส่งท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปในโพรงสวาททันทีกึก!!! เสียงเหมือนชนผนังเนื้ออะไรสักอย่าง ทำให้ดันเข้าไปได้ไม่สุด แต่วิลล์รู้ว่านี่คือครั้งแรกของยาหยี มันยังเข้าไปง่ายๆไม่ได้แน่“อ๊ะ จะ เจ็บ”“อย่าเกร็งครับ”“เอาออกไปก่อนได้ไหมคะ หยีทนไม่ไหว” ยาหยีที่ตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า เพราะเธอเจ็บจนถอดใจไปหมดแล้ว ไม่เอา ไม่อยากทำแล้ว“อดทนนะคนเก่ง”“ฮึก” ในที่สุดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลออกจากหางตา“อีกนิดเดียวหยีก็จะตกเป็นของพี่แล้ว”“อื้อ”“ผ่อนคลายนะ” เมื่อเขาเห็นยาหยีสูดลมหายใจลึกๆ ค่อยๆผ่อนคลายมากขึ้น วิลล์จึงตัดสินใจดันท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปคราเดียวจนสุดความยาวกึก!!! “กรี๊ดดด”“อ่าส์!! เบบี๋เป็นของพี่แล้วนะครับ”วิลล์มองหยาดเลือดที่ไหลย้อนออกมาอาบดุ้นของเขา มันเป็นภาพที่ช่างน่าชวนมอง เขาพอใจมาก พอใจที่เขาได้เป็นคนแรกของยาหยี และมันต้องเป็นแบบนั้นก็ถูกต
“อยู่เฉยๆก็ดี หาเรื่องให้นายโกรธ”“โหพี่ลู ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย นั่นนายหญิงผมนะ”“ก็รู้เอาไว้ ว่านายหวง อย่าไปพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ”“แก๊บนี่งงเลยค้าบบบ”“แล้วอีกอย่าง…”“...”“กูชื่อ ลูคัส ไม่ใช่ ลู”“ครับพี่ลู”ลูคัสจนปัญญาเหนื่อยจะพูด เด็กเวรนี่แม่งกวนตีน ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาผ่านไป 45 นาที ก็เดินทางมาถึงเพนท์เฮ้าส์ ผมจัดการอุ้มยาหยีขึ้นไปชั้นสอง เดินไปยังห้องนอนของยาหยี ทั้งที่ใจจริงอยากพาเข้าห้องนอนตัวเองด้วยซ้ำ อยากจะทำอะไรต่อมิอะไรตามที่ใจคิด แต่ก็ไม่อยากฉวยโอกาส ถ้าทำแบบนั้นไป คงได้แค่สนองตัวเองเท่านั้น หนำซ้ำคงไม่ได้หัวใจของคนตัวเล็กด้วย“อื้อ ร้อนจัง”“ทนอีกนิดครับ เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว พี่เช็ดตัวให้นะ”“ไม่อาว อยากอาบน้ำ”“เช็ดตัวก็พอ เมาขนาดนี้จะยืนอาบน้ำได้ไง”เมื่อผมเปิดประตูห้องยาหยี ก็ค่อยๆวางลงบนเตียง เมื่อถึงเตียงยาหยีก็นอนพาดเตียงเป็นแนวเฉียง และนอนคว่ำ ทำให้เห็นแก้มก้นขาวๆนั่น เพราะกระโปรงมันร่นขึ้นมาเมื่อเห็นแบบนั้น ผมก็มองไม่ละสายตา ไม่หันหน้าหนี ก็ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษไงครับ อยากมองให้เต็มสองตา“พี่วิลล์ อาบน้ำให้หน่อย น๊าๆ”“นะ แน่ใจนะ” “แน่ซี
“อืม ชอบ… รัก” ปากพูดแต่มองหน้ายาหยีตรงๆ อยากรู้ว่ายาหยีจะมีท่าทางยังไง ส่วนยาหยีเมื่อฟังวิลล์พูดจบแล้วมองมา ก็เขินจนแก้มเป็นสีแดงระเรื่อ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนข้างๆชอบเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดต่อหน้าเพื่อนแบบนี้ “ฮิ้ววว เอาละเว้ย น้องยาหยีว่าไงค้าบบบ”ยาหยีไม่ตอบอะไร แต่หยิบแก้วไวน์มาดื่มจนหมด แต่การกระทำดังกล่าวมันมีความหมายแอบแฝงอยู่ อยู่ที่ว่าใครจะตีความหมายนั้นออก“ยกดื่มแบบนี้แปลว่า…” เรนเดลที่ถามเย้าแหย่“ไม่มีอะไรค่ะ แค่หิวน้ำ” “อ้อ!!!” แล้วทุกคนก็พร้อมใจกัน อ้อ… ด้วยน้ำเสียงที่ล้อเลียน“หึ” เสียงวิลล์หัวเราะในลำคอ เขาว่าเขารู้ความหมายที่ยาหยีจะสื่อ ว่ามีใจให้เหมือนกัน อาจจะยังไม่ได้รัก แค่อาจจะชอบ แต่นั่นก็เท่ากับว่า ยาหยีเปิดใจให้เขาแล้ว… “ไอ้เรนเดล คิวมึง ตอบมาไอ้สัx อย่าตีเนียน”“อะไรของมึง”“มึงแอบรักใคร”“กูแค่หิวน้ำเหมือนน้องยาหยี”“ถุย/ถุย” เจย์กับแท็คที่พูดออกมาพร้อมกัน เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด“ต่อๆ ไอ้วิลล์ตามึง”“ฉันไม่เคยมีแฟน”“ว้าวววว Presentation on love ไอ้นี่มันขายของเก่ง ขายฉ่ำ”“เอ่อ… คนควง คนคุย คู่บัดดี้ อะไรแบบนี้ นับเป็นแฟนไหมว่ะ” เจย์ท
I-RICH ผับทั้งคู่เดินลงจากรถ และก้าวขาสับๆเดินเข้าไปด้านใน แต่เป็นโซน VVIP ชั้น 2 ที่เพื่อนเขาให้คนของเขารอรับวิลล์และนำทางมา หุ้นส่วนมาทั้งทีก็ต้องมีคนดูแลเป็นพิเศษ….ห้อง VVIP เป็นห้องของเพื่อนวิลล์คือห้องส่วนตัว จะมีแค่กลุ่มเพื่อนๆ ซึ่งไม่ใช่ห้องรองรับลูกค้า ห้องอยู่ชั้น 2 มองเห็นด้านล่างทุกจุด รอบๆห้องถ้ามองจากด้านในจะเป็นกระจกใส แต่หากมองมาจากด้านนอก แน่นอนว่าจะป็นห้องกระจกสีดำ ที่ไม่ว่าจะมองใกล้หรือไกลยังไงก็มองไม่เห็นภายในแน่นอน ในระหว่างที่กำลังเดินนั้น แน่นอนว่าสายตาผู้ชายทั้งหลาย เรียกว่าเป็นพวกขาประจำที่มารอขย้ำเหยื่อสาว ยาหยีที่หน้าตาแปลกใหม่กับที่นี่ เพราะไม่คุ้นหน้าคุ้นตา ดึงดูดสายตาได้นักต่อนัก สายตาที่อ่านกินอย่างชัดเจน วิลล์ที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งไม่พอใจไปกันใหญ่ รีบเดินมาแสดงความเป็นเจ้าของโดยการโอบเอวดึงร่างบางมาเบียดประชิดตัวเขา ยาหยีที่งงในการกระทำของเขาว่าจะให้เธอไปเดินเบียดเขาทำไม ที่ตั้งกว้าง… “เดินดีๆสิคะ จะเบียดทำไมเนี้ย”“รีบเดิน” วิลล์ที่ไม่ตอบคำถาม แต่กลับเอ่ยอีกประโยคออกไป.“สวัสดีครับคุณวิลล์ นายรอด้านในแล้วครับ”“อืม”พลัก!!! เสียงประตูที่โดนผลักออก ท
“คือ… คุณนัตตี้ย้ายออกไปแล้วนะคะ” “ห๊ะ / ห๊ะ” สองสาวที่ตกใจไม่ต่างกัน เพราะเพื่อนไม่ได้บอกอะไรไว้เลย“ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”“เมื่อวานค่ำๆค่ะ ตัวย้ายออกไปก่อน ส่วนของใช้ต่างๆมีคนมาขนย้ายให้อีกทีตอนเช้าวันนี้ค่ะ”“เกิดอะไรขึ้นนะ” ยาหยีได้แต่พึมพำอย่างสงสัย“แล้ว คอนโดนี้ คือนัตตี้ปล่อยเช่า หรือว่ายังไงคะ” “ไม่ค่ะ คุณนัตตี้ไม่ได้ปล่อยเช่าและไม่ได้ขายต่อค่ะ” “งั้นขอบคุณพี่มากๆเลยนะคะ หยีกับเพื่อนต้องขอตัวก่อนค่ะ” “ยินดีค่ะ”..“เราจะเอาไงกันดี” นาบีที่รู้สึกร้อนใจจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ“งั้นวันนี้แยกย้ายก่อน เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเองนะ” “ฝากด้วยนะแก ฉันเป็นห่วงมันจริงๆ”“งือ ขับรถไปส่งฉันก่อน”เมื่อทั้งคู่เดินออกมายังลานจอดรถ ยาหยีก็หยุดเดินชะงักไป นาบีที่เดินตามหลังมาก็ต้องตกใจเพราะเพื่อนหยุดเดินกระทันหัน จนแทบจะชนกันอยู่แล้ว“อะไรของแกเนี้ย นึกจะหยุดเดินก็หยุด” ในระหว่างที่บ่นเพื่อน สายตาก็มองไปที่ยาหยี แล้วก็ต้องมองตามยาหยีไป จนกระทั่งเจอผู้ชายที่โคตรหล่อ โคตรหน้าตาดี มองมาที่ยาหยีไม่ละสายตา และสุดท้าย ผู้ชายสุดหล่อคนนั้นเดินตรงมายังเพื่อนสาวของตัวเอง “กลับได้ยัง”“พี่มาได้
“โนวค่ะ พี่อย่ามาตีเนียน หยีไม่รับข้อเสนออะไรทั้งนั้น เราต่างคนต่างอยู่ ถ้าพี่สงสัยอะไรในตัวหยี อยากสืบอะไรก็สืบไปสิ แต่ถ้ามั่นใจแล้วว่าหยีไม่ใช่อย่างที่พวกพี่กล่าวหา ก็ปล่อยหยีไปได้แล้ว”“...”“หยีเป็นลูกที่มีพ่อมีแม่นะ พี่จะทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้ หยีก็ต้องมีชีวิตของหยี” “...”“ที่พูดเนี้ย เข้าใจบ้างหรือป่าวคะ”“เข้าใจ แต่พี่ไม่ทำ” “เอ๊ะ… พี่นี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง” “หยุด พอได้แล้ว ที่พูดฉอดๆน่ะ ไม่เมื่อยบ้างหรือไง”วิลล์ที่ตอนนี้เริ่มไม่สบอารมณ์ เพราะว่าที่เมียเด็กของเขาค่อนข้างดื้อรั้น ไม่ยอมเข้าใจอะไรเขาเลย“...” … “ออกมาคุยกันข้างนอกค่ะ” เมื่อยาหยีพูดจบ ก็เดินนำออกจากห้องมาโดยไม่รออีกคนแม้แต่น้อย “หงุดหงิดชะมัด คนกำลังง่วงเลย มากวนเวลาคนจะนอนอยู่ได้” ยาหยีได้บ่นเบาๆราวกับเหนื่อยใจวิลล์ ผมไม่เคยเสนออะไรแบบนั้นที่ยาหยีพูดเลยสักนิด เธอคิดเองเออเองไปทั้งหมด ผมไม่รู้ว่าที่ผมแสดงออกมันไม่ชัดเจนมากพอ หรือ ที่ผมทำมันไม่ปกติกันแน่ ยาหยีถึงได้คิดแบบนั้น แต่ถ้าถามว่ามันปกติไหม ก็คงไม่จริงๆแหละ แผนชั่วเริ่มขึ้นตั้งแต่กลับมาเจอเธอ ทำยังไงก็ได้ให้มาอยู่ด้วยกัน แผนการจะสกปรกแค่ไห
จากนั้นมาเฟียหนุ่มก็เดินจับมือว่าที่เมียเด็กของเขาเดินเข้าไปในห้องวินาทีแรกที่แก้วตาเห็นวิลล์ ก็ดีใจจนเนื้อเต้นระริกระรี้ แต่ก็ดีใจได้เพียงไม่นาน เพราะยาหยีมากับวิลล์คนที่เธอหมายปองส่วนศักดาเองก็แอบขัดใจไม่เบา ที่มาเฟียหนุ่มมีสาวข้างกายมาด้วย มันยากให้แก่ถวายลูกสาวใส่พานให้“สวัสดีครับ คุณวิลล์ คุณยาหยี”“สวัสดีครับ คุณศักดา / สวัสดีค่ะ”“เชิญนั่งครับ”“คุณวิลล์อยากดื่มเป็นไวน์หรือวิสกี้ดีคะ” แก้วตาที่กำลังหาจังหวะคุยกับมาเฟียหนุ่ม จึงเอ่ยถามขึ้น ทว่า… มาเฟียหนุ่มไม่ตอบกลับใดๆ ทำให้แก้วตาสีหน้าเจื่อนลงทันที“คุณศักดาเริ่มได้เลยครับ ผมมีเวลาไม่มาก”“ฮ่าๆ งานรัดตัวสิน่ะครับ ทำธุรกิจหลายอย่างขนาดนี้ นี่คงจะเป็นนาทีทองของผมที่คุณวิลล์สละเวลามาให้”“...” วิลล์ชักเริ่มรำคาญกับความพูดมากของศักดาที่ไม่ยอมเข้าเรื่องสักที จึงได้แต่ทำสีหน้าเรียบนิ่งปนดุดัน จริงๆเขาไม่เคยอยากได้คอนเนคชั่นจากศักดาสักนิด แต่เหมือนมีเซ้นต์แปลกๆบอกกับตัวเขาเองว่าควรจับตาดูศักดาไว้ วันนี้เลยมาดูว่าจะมาไม้ไหน และคิดจะทำอะไรอย่างเขาสงสัยหรือเปล่า“คือผมต้องการใช้บริการขนส่งสินค้าผ่านท่าเรือของคุณวิลล์ครับ”“สินค้า?”