“คือ… คุณนัตตี้ย้ายออกไปแล้วนะคะ”
“ห๊ะ / ห๊ะ” สองสาวที่ตกใจไม่ต่างกัน เพราะเพื่อนไม่ได้บอกอะไรไว้เลย“ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“เมื่อวานค่ำๆค่ะ ตัวย้ายออกไปก่อน ส่วนของใช้ต่างๆมีคนมาขนย้ายให้อีกทีตอนเช้าวันนี้ค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นนะ” ยาหยีได้แต่พึมพำอย่างสงสัย
“แล้ว คอนโดนี้ คือนัตตี้ปล่อยเช่า หรือว่ายังไงคะ”
“ไม่ค่ะ คุณนัตตี้ไม่ได้ปล่อยเช่าและไม่ได้ขายต่อค่ะ” “งั้นขอบคุณพี่มากๆเลยนะคะ หยีกับเพื่อนต้องขอตัวก่อนค่ะ” “ยินดีค่ะ”.
.
“เราจะเอาไงกันดี” นาบีที่รู้สึกร้อนใจจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ
“งั้นวันนี้แยกย้ายก่อน เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเองนะ”
“ฝากด้วยนะแก ฉันเป็นห่วงมันจริงๆ”“งือ ขับรถไปส่งฉันก่อน”
เมื่อทั้งคู่เดินออกมายังลานจอดรถ ยาหยีก็หยุดเดินชะงักไป นาบีที่เดินตามหลังมาก็ต้องตกใจเพราะเพื่อนหยุดเดินกระทันหัน จนแทบจะชนกันอยู่แล้ว
“อะไรของแกเนี้ย นึกจะหยุดเดินก็หยุด” ในระหว่างที่บ่นเพื่อน สายตาก็มองไปที่ยาหยี แล้วก็ต้องมองตามยาหยีไป จนกระทั่งเจอผู้ชายที่โคตรหล่อ โคตรหน้าตาดี มองมาที่ยาหยีไม่ละสายตา และสุดท้าย ผู้ชายสุดหล่อคนนั้นเดินตรงมายังเพื่อนสาวของตัวเอง
“กลับได้ยัง”
“พี่มาได้ยังไง”
“...” “อ่อ ลืมไป” ยาหยีชี้มายังสร้อยของตัวเอง“คะ ใครอ่ะหยี หล่อโคตรพ่อโคตรแม่เลย”
“แกกลับไปก่อน เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง”
“เล่าให้หมดเลยนะ อย่าให้ขาดแม้แต่จุดเดียว” ยาหยีถอนหายใจราวกับเหนื่อยใจกับความขี้เผือกของเพื่อนตัวเอง
“ขับดีๆ ล่ะ เริ่มมืดแล้ว ไม่ต้องขับเร็ว”
“อืม ได้เรื่องยังไง แกรีบบอกฉันเลยนะ”“โอเค”
สองสาวแยกทางกันที่ลานจอดรถ วิลล์ก็เดินมาโอบเอวยาหยีทันทีและเดินไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล
ทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของนาบี แล้วก็ต้องตกใจในความสนิมสนมถึงเนื้อถึงตัวที่ยาหยีไม่แม้เแต่จะสะบัดออกเลย เพราะยาหยีเป็นคนที่หวงตัวมากๆ เพื่อนทุกคนรู้ดี แล้วแบบนี้เรียกว่าคนที่กำลังจีบแบบใด โอบเอวกันขนาดนั้น
“พี่จะมารับ ทำไมไม่บอกก่อนละคะ” ยาหยีถามเมื่อทั้งคู่มานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว
“กลัวพี่มาเจออะไร”
“เปล่านี่”วิลล์ยกยิ้มมุมด้วยความพอใจที่ยาหยีไม่ได้โกหกเขา ไม่งั้นเขาและเธอมีเรื่องต้องคุยกันยาวเป็นแน่
“หิวรึป่าว”
“หิวค่ะ” “อยากกินอะไร พี่พาไป” “เอาใจแปลกๆแฮะ”“ก็เธอให้พี่จีบเธอนี่ ก็กำลังทำอยู่นี่ไงครับ”
เสียงนุ่มทุ้มพร้อมกับสายตาเว้าวอน ครับอีกแล้ว แพ้ ฉันแพ้คำนี้กับโทนเสียงแบบนี้ สงสัยได้ใจอ่อนเข้าสักวัน
“...”
“หึ” วิลล์หัวเราะในลำคอ เพราะเริ่มจับจุดอ่อนไหวต่อความรู้สึกของยาหยีเจอแล้ว เขาจะหยอดคำหวานและพูดเพราะกับเธอทุกวันไปเลย จนกว่าจะใจอ่อน“งั้นกินร้านเดิมมั้ยคะ โจ๊กรอบดึก หยีชอบ”
“ครับ”“เฮ้อ… ครับฉ่ำ”
วิลล์ได้แต่ส่ายหัวกับความเป็นตัวของตัวเองในแบบที่ยาหยีเป็น เขาชอบทุกอย่างที่เป็นเธอนั่นแหละ ไม่ต้องปรุงแต่งอะไร
@ ร้านโจ๊กรอบดึก
“พี่วิลล์ทานแบบเดิมมั้ยคะ”
“ได้ แต่ไม่เอาตับหมูนะ”
“อ้าว แล้วครั้งก่อน…”
“ไม่เป็นไร พี่ก็ตักไปไว้ในถ้วยเธอแล้วนี่”
“แฮะ จริงด้วยเนอะ”
ยาหยีเรียกพนักงานมารับออเดอร์ สั่งแบบเดิม เพิ่มเติมคือน้ำพริกกากหมู อ่านคำบรรยายใต้ภาพแล้ว ต้องลอง ‘น้ำพริกกากหมูรสเด็ดเผ็ดร้อนจนนรกต้องเรียกพี่’
ผ่านไปไม่นาน อาหารทุกอย่างก็วางบนโต๊ะ ยาหยีที่เหมือนเด็กน้อย พอเจอของกินก็แววตาเป็นประกายวิบวับทันที
ทั้งสองก็ทานอาหารไปเงียบๆ จนเมื่อยาหยีที่นึกอะไรบางอย่างได้ ก็เลยอยากถามวิลล์ตอนนี้เลย
“พี่วิลล์”
“...”
“หยีมีเรื่องจะถามค่ะ”
“...” วิลล์ที่กำลังตั้งใจฟัง แต่มือก็ยังตักโจ๊กร้อนๆเข้าปาก
“คือ เมื่อวันก่อน ที่คอหยีเหมือนโดนหมากัดเลย”
พรวดดดด แค่กๆๆ เมื่อจบประโยค วิลล์ก็สำลักออกมาทันที แสดงสีหน้าเลิ่กลั่กเพียงแค่ครู่นึงเท่านั้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาปกติเหมือนเดิม
“หมาที่ไหนจะไปกัด”
“แต่หยีคิดว่ามันเป็นแมลงมีพิษมากกว่านะ ไม่รู้ว่าห้องนอนหยีมีแมลงอะไรรึป่าว พรุ่งนี้พี่ให้คนมาดูให้หน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ” ความจริงไม่มีแมลงตัวไหนหรอก มีแต่เขานี่แหละที่กัด ก็ซุกซอกคอจนเพลินไปหน่อย ก็เผลอหมั่นเขี้ยวแต่ก็ทำไปแบบตั้งใจ ก็หาว่าเขาเป็นหมานี่ หมามันก็ต้องกัดน่ะถูกแล้ว“เพื่อนหยีบอกว่าเหมือนเขี้ยวหมาเลย โดนหมากัดรึป่าว”
“อ่อ” วิลล์ที่ไปต่อไม่ถูก โดนด่าว่าเป็นหมา 2 ครั้งเลยเหรอกูเนี้ย
“แต่อีกคนก็บอกว่า…”
“...”
“เอ่อ… เหมือนรอยดูดคอกับรอยกัดคอน่ะ” “แล้วเธอคิดว่าไง” “ไม่คิดไงค่ะ เพื่อนหยีพวกนี้มันเพ้อเจ้อ หมาที่ไหนจะมากัดคอ ผู้ชายที่ไหนจะมาทำแบบนี้กับหยีได้”“...” เขานี่ไง เขาทำเอง วิลล์ได้แต่ติดในใจอย่างขบขัน
“เฮ้อ… ช่างมันเถอะค่ะ”
“ครับ”
แล้วทั้งสองก็ทานอาหารกันต่อจนอาหารตรงหน้าหมดเกลี้ยง จากนั้นก็เดินทางกลับเพนท์เฮ้าส์หรูของมาเฟียหนุ่มทันที
21.00 น.
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“รอแป๊บค๊าาา” จากนั้นยาหยีก็เดินสับขาไปเปิดประตู เพราะคิดว่าคงจะเป็นป้าแจ่มไม่ก็ป้าจันทร์ ที่ชอบมาเคาะประตูมาเติมของกินในตู้เย็นให้ โดยเฉพาะนมกับน้่ำผลไม้ที่ตอนนี้แทบจะเต็มตู้เย็นอยู่แล้ว
กริ๊ก!!! เสียงประตูที่ถูกเปิดออกโดยคนที่อยู่ในห้องนอน
“...” วิลล์ที่ยืนหน้านิ่งมองยาหยีตั้งแต่หัวจรดเท้า ชุดนอนนี่มันแบบเห้ย ถ้าจะคอลึกเห็นร่องนมขนาดนั้น ก็อย่าใส่ดีกว่า
พรึบ!!
ยาหยีที่ไม่คาดคิดคาดฝันว่าวิลล์จะมาเคาะประตูห้องนอนเธอตอนสามทุ่ม จึงรีบเอามือปิดหน้าอกตัวเองทันที เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองมา
“พะ พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พรุ่งนี้มีเรียนไหม”
“เดิมทีก็มีค่ะ แต่อาจารย์ยกคลาส”
“อืม งั้นไปแต่งตัว”
“หือ”
“แต่งตัว พี่จะรอรอด้านล่าง”
“แต่งตัวไปไหนคะ”
“I-RICH ผับ”
เป็นผับที่เดอะแก๊งส์ลงทุนทำด้วยกัน แต่คนที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลหลักๆจะเป็นแท็คกับเจย์ ส่วนธุรกิจอื่นที่ทำด้วยกัน อาทิ เช่น สนามแข่งรถ เรนเดลจะเป็นคนที่ได้รับมอบหมายให้ดูแล ส่วนมาร์คน่ะเหรอ ขอเป็นหุ้นส่วนที่อยู่เงียบๆ เพราะมีครอบครัวต้องดูแลเลยยกหน้าที่นี้ให้เพื่อนเขาทำแทน
“หยีไม่ไปได้ไหมคะ” เธออยากนอนจะแย่ แล้วก็อยากตื่นสายๆอีกด้วย
“...” แต่เมื่อโดนบังคับทางสายตาก็จำเป็นต้อง…
“ไปก็ได้ค่ะ”
“ครับ” เมื่อไม่โดนปฎิเสธก็พูดจาหวานหูทันที วิลล์รู้ว่ายาหยีละลายกับคำนี้และน้ำเสียงแบบนี้
วิลล์…
เพื่อนตัวดีของผมมันโทรตาม เพราะเมื่อเดือนก่อนเขาโทรหาเพื่อนที่ชื่อมาร์ค ไอ้นี่มันคงไปกระจายข่าวว่าผมกลับมาไทยแล้ว พวกแม่งมันก็เลยโทรตามให้ผมออกไป
ผมดูนาฬิกาที่ข้อมือ ผ่านไป 45 นาที ยาหยีก็เดินลงมาพอดี แล้วก็ต้องตะลึง ชุดที่ใส่น่าย่ำยีสุดๆ ไอ้หน้าตาน่ารักใสๆนั่นอ่ะ มันน่ารังแกนัก หมั่นเขี้ยวเว้ย…
“มองหยีแบบนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ชุดนี้ดีที่สุดแล้วเหรอ”ชุดที่ยาหยีใส่เป็นชุดเดรสสั้นเข้ารูปสีดำหนังเงา แม้หน้าตาที่ดูน่ารัก แต่สไตล์การแต่งตัวก็คือเผ็ดมาก แต่รวมๆมองแล้วลงตัวสุดๆ
“ค่ะ ชุดหยีมันทำไมเหรอคะ” ยาหยีถามแบบเคืองๆ ชุดนี้นี่ชุดโปรดเธอเลยนะ เพิ่งใช้ออกงานครั้งแรกคืนนี้ด้วย
“เหอะ” วิลล์หัวเราะประชดในลำคอเบาๆ มันจะทำไมล่ะ มันยั่วเขาน่ะสิ
“จะไปกันได้ยังคะ เดี๋ยวช้านะ” จากตอนแรกที่ไม่ได้อยากไป แต่ตอนนี้เดินนำหน้าไปรอที่รถแล้ว
วันนี้เขาจะไม่ขับรถไปเองเพราะแน่นอนว่าต้องดื่ม เลยให้ลูคัสเป็นคนขับรถให้ และมีแก๊ปอีกคนที่จะให้คอยดูแลยาหยี
I-RICH ผับทั้งคู่เดินลงจากรถ และก้าวขาสับๆเดินเข้าไปด้านใน แต่เป็นโซน VVIP ชั้น 2 ที่เพื่อนเขาให้คนของเขารอรับวิลล์และนำทางมา หุ้นส่วนมาทั้งทีก็ต้องมีคนดูแลเป็นพิเศษ….ห้อง VVIP เป็นห้องของเพื่อนวิลล์คือห้องส่วนตัว จะมีแค่กลุ่มเพื่อนๆ ซึ่งไม่ใช่ห้องรองรับลูกค้า ห้องอยู่ชั้น 2 มองเห็นด้านล่างทุกจุด รอบๆห้องถ้ามองจากด้านในจะเป็นกระจกใส แต่หากมองมาจากด้านนอก แน่นอนว่าจะป็นห้องกระจกสีดำ ที่ไม่ว่าจะมองใกล้หรือไกลยังไงก็มองไม่เห็นภายในแน่นอน ในระหว่างที่กำลังเดินนั้น แน่นอนว่าสายตาผู้ชายทั้งหลาย เรียกว่าเป็นพวกขาประจำที่มารอขย้ำเหยื่อสาว ยาหยีที่หน้าตาแปลกใหม่กับที่นี่ เพราะไม่คุ้นหน้าคุ้นตา ดึงดูดสายตาได้นักต่อนัก สายตาที่อ่านกินอย่างชัดเจน วิลล์ที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งไม่พอใจไปกันใหญ่ รีบเดินมาแสดงความเป็นเจ้าของโดยการโอบเอวดึงร่างบางมาเบียดประชิดตัวเขา ยาหยีที่งงในการกระทำของเขาว่าจะให้เธอไปเดินเบียดเขาทำไม ที่ตั้งกว้าง… “เดินดีๆสิคะ จะเบียดทำไมเนี้ย”“รีบเดิน” วิลล์ที่ไม่ตอบคำถาม แต่กลับเอ่ยอีกประโยคออกไป.“สวัสดีครับคุณวิลล์ นายรอด้านในแล้วครับ”“อืม”พลัก!!! เสียงประตูที่โดนผลักออก ท
“อืม ชอบ… รัก” ปากพูดแต่มองหน้ายาหยีตรงๆ อยากรู้ว่ายาหยีจะมีท่าทางยังไง ส่วนยาหยีเมื่อฟังวิลล์พูดจบแล้วมองมา ก็เขินจนแก้มเป็นสีแดงระเรื่อ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนข้างๆชอบเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดต่อหน้าเพื่อนแบบนี้ “ฮิ้ววว เอาละเว้ย น้องยาหยีว่าไงค้าบบบ”ยาหยีไม่ตอบอะไร แต่หยิบแก้วไวน์มาดื่มจนหมด แต่การกระทำดังกล่าวมันมีความหมายแอบแฝงอยู่ อยู่ที่ว่าใครจะตีความหมายนั้นออก“ยกดื่มแบบนี้แปลว่า…” เรนเดลที่ถามเย้าแหย่“ไม่มีอะไรค่ะ แค่หิวน้ำ” “อ้อ!!!” แล้วทุกคนก็พร้อมใจกัน อ้อ… ด้วยน้ำเสียงที่ล้อเลียน“หึ” เสียงวิลล์หัวเราะในลำคอ เขาว่าเขารู้ความหมายที่ยาหยีจะสื่อ ว่ามีใจให้เหมือนกัน อาจจะยังไม่ได้รัก แค่อาจจะชอบ แต่นั่นก็เท่ากับว่า ยาหยีเปิดใจให้เขาแล้ว… “ไอ้เรนเดล คิวมึง ตอบมาไอ้สัx อย่าตีเนียน”“อะไรของมึง”“มึงแอบรักใคร”“กูแค่หิวน้ำเหมือนน้องยาหยี”“ถุย/ถุย” เจย์กับแท็คที่พูดออกมาพร้อมกัน เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด“ต่อๆ ไอ้วิลล์ตามึง”“ฉันไม่เคยมีแฟน”“ว้าวววว Presentation on love ไอ้นี่มันขายของเก่ง ขายฉ่ำ”“เอ่อ… คนควง คนคุย คู่บัดดี้ อะไรแบบนี้ นับเป็นแฟนไหมว่ะ” เจย์ท
“อยู่เฉยๆก็ดี หาเรื่องให้นายโกรธ”“โหพี่ลู ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย นั่นนายหญิงผมนะ”“ก็รู้เอาไว้ ว่านายหวง อย่าไปพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ”“แก๊บนี่งงเลยค้าบบบ”“แล้วอีกอย่าง…”“...”“กูชื่อ ลูคัส ไม่ใช่ ลู”“ครับพี่ลู”ลูคัสจนปัญญาเหนื่อยจะพูด เด็กเวรนี่แม่งกวนตีน ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาผ่านไป 45 นาที ก็เดินทางมาถึงเพนท์เฮ้าส์ ผมจัดการอุ้มยาหยีขึ้นไปชั้นสอง เดินไปยังห้องนอนของยาหยี ทั้งที่ใจจริงอยากพาเข้าห้องนอนตัวเองด้วยซ้ำ อยากจะทำอะไรต่อมิอะไรตามที่ใจคิด แต่ก็ไม่อยากฉวยโอกาส ถ้าทำแบบนั้นไป คงได้แค่สนองตัวเองเท่านั้น หนำซ้ำคงไม่ได้หัวใจของคนตัวเล็กด้วย“อื้อ ร้อนจัง”“ทนอีกนิดครับ เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว พี่เช็ดตัวให้นะ”“ไม่อาว อยากอาบน้ำ”“เช็ดตัวก็พอ เมาขนาดนี้จะยืนอาบน้ำได้ไง”เมื่อผมเปิดประตูห้องยาหยี ก็ค่อยๆวางลงบนเตียง เมื่อถึงเตียงยาหยีก็นอนพาดเตียงเป็นแนวเฉียง และนอนคว่ำ ทำให้เห็นแก้มก้นขาวๆนั่น เพราะกระโปรงมันร่นขึ้นมาเมื่อเห็นแบบนั้น ผมก็มองไม่ละสายตา ไม่หันหน้าหนี ก็ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษไงครับ อยากมองให้เต็มสองตา“พี่วิลล์ อาบน้ำให้หน่อย น๊าๆ”“นะ แน่ใจนะ” “แน่ซี
“อ้าขาออกกว้างๆ ให้พี่ได้เอาเธอได้ถนัดๆ” ยาหยีก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธออ้าขากว้างตามที่วิลล์บอก วิลล์จับหัวบานหยักถูไถไปตามร่องระเริงรักเพื่อเป็นการทักทาย“อื้ม / อ่าส์” วิลล์และยาหยีที่ทนต่อการเสียดสีต่อไปไม่ไหว ทั้งคู่จึงได้แต่ครางเบาๆออกมาจากนั้นจึงตัดสินใจส่งท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปในโพรงสวาททันทีกึก!!! เสียงเหมือนชนผนังเนื้ออะไรสักอย่าง ทำให้ดันเข้าไปได้ไม่สุด แต่วิลล์รู้ว่านี่คือครั้งแรกของยาหยี มันยังเข้าไปง่ายๆไม่ได้แน่“อ๊ะ จะ เจ็บ”“อย่าเกร็งครับ”“เอาออกไปก่อนได้ไหมคะ หยีทนไม่ไหว” ยาหยีที่ตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า เพราะเธอเจ็บจนถอดใจไปหมดแล้ว ไม่เอา ไม่อยากทำแล้ว“อดทนนะคนเก่ง”“ฮึก” ในที่สุดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลออกจากหางตา“อีกนิดเดียวหยีก็จะตกเป็นของพี่แล้ว”“อื้อ”“ผ่อนคลายนะ” เมื่อเขาเห็นยาหยีสูดลมหายใจลึกๆ ค่อยๆผ่อนคลายมากขึ้น วิลล์จึงตัดสินใจดันท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปคราเดียวจนสุดความยาวกึก!!! “กรี๊ดดด”“อ่าส์!! เบบี๋เป็นของพี่แล้วนะครับ”วิลล์มองหยาดเลือดที่ไหลย้อนออกมาอาบดุ้นของเขา มันเป็นภาพที่ช่างน่าชวนมอง เขาพอใจมาก พอใจที่เขาได้เป็นคนแรกของยาหยี และมันต้องเป็นแบบนั้นก็ถูกต
วิลล์จัดการเปิดประตูห้องน้ำให้ยาหยีเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ทั้งยังใช้ความคิดตัวเองตัดสินว่าจะยืนเฝ้ายาหยีอาบน้ำด้วย แน่นอนว่าเป็นห่วง กลัวจะล้มไปกองกับพื้น กับอีกอย่างคือได้ดูอาหารตาอีกสักหน่อยก็คงจะดี“ออกไปสิคะ หยีจะอาบน้ำ” วิลล์ที่ตีมึนไม่สำเร็จ ก็โดนยาหยีไล่ตะเพิดออกมาซะก่อน“ครับ อยากได้อะไรเรียกพี่นะ”ฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย โดยที่ป้าจันทร์เป็นคนไปเอาชุดมาไว้ให้ จัดว่าป้าจันทร์รู้ใจและรู้จักสังเกตนะเนี่ย รู้ว่าวันหยุดวันธรรมดาที่ไม่ออกไปไหน ฉันมักจะชอบใส่ชุดเน่าๆอยู่บ้าน คำว่าเน่าของฉันคือ เสื้อผ้าซักจนผ้ามันนิ่ม เบาบางใส่สบาย ถึงแม้ว่าผ้าบางจุดมันจะขาดบ้าง เป็นรูเล็กๆบ้างก็ตาม แต่ยังดูสะอาดทุกตัวพร้อมกับกางเกงผ้าขาสั้นเข้าเซ็ทกับชุดนี้ ห้องอีกห้องที่พี่วิลล์บอกนั้นคือสวยมากกกก สวยแบบตะโกน ห้องสีขาวสไตล์มินิมอลมูจิมูใจ ห้องน่ารักสุดๆ มองออกไปข้างนอกกระจกใส ด้านหน้าเป็นสนามหญ้าที่ตอนแรกมันจะยังโล่งๆ ตอนนี้เริ่มมีคนงานเอาต้นไม้สวยๆมาลงแล้ว ชอบเลยอ่ะ“ทานเลยนะคะ หยีหิว”“ทานเยอะๆครับ เบบี๋”“...”“หึหึ”ทั้งสองคนลงมือทานอาหารกันอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆแล้ว แถมพลัง
ตอนนี้เวลาบ่ายสองนิดๆที่ฉันและเพื่อนอีกสองคนเดินทางมาถึงสนามแข่งรถ พวกฉันผ่านเข้างานมาง่ายดายทุกอย่างเพราะเฮียเซินจัดการให้แล้ว ทางสะดวกทุกอย่าง ทุกเรื่อง และแน่นอนว่าตอนนี้เห็นเป้าหมายแล้ว สนุกแน่… “คนไหนที่เป็นคนแรกที่มาจีบแกไม่ติด แล้วไปเสนอเงื่อนไขให้ไอ้เวรนั่น”“คนผมดำ ใส่เชิ้ตสีเทา”“อืม งั้นคนที่ยืนคลอเคลียอยู่ข้างไอ้เวรนั่นคือเมียมันสินะ”“ใช่”“หน้าตาไม่ได้แย่นะ แต่การกระทำต่ำช้าเลวทราม ไม่เห็นใจผู้หญิงด้วยกันไม่พอ ไม่หวงผัวตัวเองหน่อยหรือไง”“นาบี กูซื้อประโยคด่าของมึง กูชอบว่ะ” นัตตี้ที่เอ่ยชมและอมยิ้มเพราะนาบีไม่เคยด่าใครแรงเท่านี้มาก่อน“นัตตี้ ต่อไปนี้ถ้ากูทำอะไรลงไป มึงจะไม่เสียใจใช่มั้ยที่เห็นมันต้องเจ็บตัว”“เพื่อนรักจัดการได้เต็มที่เลยจ่ะ”“มันต้องแบบนี้สิเพื่อนกู”“แต่อย่าให้กูแอบเห็นนะนัตตี้ว่ามึงแอบร้องไห้ ไม่งั้นนาบีคนสวยคนนี้จะหยุมหัวมึงค่า”“การันตี 3000%เลย”ตอนนี้เหลือเวลาอีก 30 นาที ยาหยีที่หายตัวไปเปลี่ยนชุด และกำลังจะไปเทสรถที่จะลงแข่ง เซินใช้เงินซื้อคิวแข่งรถจากนักแข่งในรอบนี้จำนวนห้าล้านบาท แน่นอนว่าเป็นตัวเลขที่แทบไม่ต้องคิดอะไรเลย ไม่หนำซ้ำ เซินยังบอก
3 ปี ผ่านไป @ ประเทศไทยวิลล์ มาเฟียหนุ่มหล่อ เดินทางออกจากสนามบินคงไปยังเพนต์เฮ้าส์หรูของตัวเอง เมื่อมาถึงที่พัก ชายหนุ่มยืนทอดมองไปยังวิวสวยภายในห้อง การกลับมาครั้งนี้ แน่นอนว่าเขามาดูแลสืบทอดเรื่องธุรกิจครอบครัว และอีกปัจจัยหลักคือ เขากลับมาเพื่อตามหาหัวใจ ฝากไว้กับเธอคนนั้น 3 ปีแล้วสินะก๊อก ก๊อก “เข้ามา”“นายครับ” เสียงลูกน้องคนสนิท ลูคัส ทักทายขึ้น พร้อมบอกกล่าวเรื่องที่นายของตนต้องการให้ไปสืบ“ว่ามา”“เรื่องที่นายให้ผมติดตาม เอ่อ คุณยาหยี (ว่าที่นายหญิง) กิจวัตรประจำวันส่วนใหญ่ ไปเรียน และ ชอบแวะคาเฟ่บ่อยๆครับ”“อืม เธอไปกับใคร”“ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนครับ เธอมีเพื่อนสนิท 2 คน ผมได้ยินเธอนัดกับเพื่อนว่าเสาร์นี้เจอกันที่คาเฟ่เดิม”“ที่ไหน”“คาเฟ่ของแฟนเพื่อนของนายครับ แฟนของคุณอคินครับ”“หึ” เข้าทางและคิดแผนชั่วออกแล้ว“ออกไปได้”“ครับ!”เจอกันอีกครั้ง เธอจะจำผมได้อยู่มั้ย ส่วนผม… แน่นอนว่าจำได้ไม่เคยลืมมาเฟียหนุ่ม นั่งจิบไวน์อย่างใจเย็น ย้อนนึกไปเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนเด็กสาวคนนั้น เป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้จากอุบัติเหตุขับรถลื่นไหลไปชนต้นไม้ข้างทาง ซึ่งผมกระเกียกตะกายออกจากรถ โดยไ
ในเพนต์เฮ้าส์หรู มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ทั้งสระว่ายน้ำ ห้องฟิตเนส ห้องปาร์ตี้ ห้องอ่านหนังสือ และที่ขาดไม่ได้คือห้องคาเฟ่ ตกแต่งอย่างน่ารักมินิมอลเหมาะกับสไตล์ว่าที่เมียเด็กของเขา เขาเตรียมทุกอย่างที่เธอชอบไว้ที่นี่ ง่ายต่อการล่อลวง เห้ย ไม่ใช่ ง่ายต่อการดึงดูดความสนใจ จะได้เข้าแผนการที่เขาวางไว้ มีทุกอย่างที่ชอบ เหลืออีกแค่อีกอย่างเดียวที่ต้องทำให้ชอบ คือ ‘ชอบเขา’เขาเป็นนักธุรกิจ ลงทุนอะไรต้องได้ผลตอบแทนคุ้มค่า และนี่ก็เช่นกัน ลงทุน เพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง เขาไม่ใช่คนดีอะไร สามารถกำจัดทุกอย่างที่เป็นเสี้ยนหนามได้ ต่อให้ได้เธอมาด้วยวิธีสกปรก เขาก็จะทำ เพราะมันคุ้ม คุ้มค่าสำหรับเขา2 วันต่อมา@ คาเฟ่ K&J Love coffeeวันนี้ยาหยีมาถึงก่อนเวลานัดหมายกับเพื่อน มุมที่เธอเลือกนั่งเป็นโซนกระจกใส ด้านนอกมองเข้ามาไม่ภายใน แต่ภายในห้องจะมองเห็นด้านนอกชัดเจน มุมนั้นเป็นโทนสบายตาเพราะเป็นธรรมชาติเล็กๆ มีน้ำพุ ถ้าเดินออกไปก็มีมุมถ่ายรูปสไตล์ธรรมชาติ มีสวนดอกกุหลาบเล็กๆ เหมาะแก่การถ่ายรูป ที่นี่เป็นคาเฟ่ที่ยาหยีชอบมาก นอกจากที่กล่าวมาก็ยังมีโซนคล้ายๆ ห้องสมุดเล็กๆ มีหนังสือต่างๆ ให้อ่านให้สิง
ตอนนี้เวลาบ่ายสองนิดๆที่ฉันและเพื่อนอีกสองคนเดินทางมาถึงสนามแข่งรถ พวกฉันผ่านเข้างานมาง่ายดายทุกอย่างเพราะเฮียเซินจัดการให้แล้ว ทางสะดวกทุกอย่าง ทุกเรื่อง และแน่นอนว่าตอนนี้เห็นเป้าหมายแล้ว สนุกแน่… “คนไหนที่เป็นคนแรกที่มาจีบแกไม่ติด แล้วไปเสนอเงื่อนไขให้ไอ้เวรนั่น”“คนผมดำ ใส่เชิ้ตสีเทา”“อืม งั้นคนที่ยืนคลอเคลียอยู่ข้างไอ้เวรนั่นคือเมียมันสินะ”“ใช่”“หน้าตาไม่ได้แย่นะ แต่การกระทำต่ำช้าเลวทราม ไม่เห็นใจผู้หญิงด้วยกันไม่พอ ไม่หวงผัวตัวเองหน่อยหรือไง”“นาบี กูซื้อประโยคด่าของมึง กูชอบว่ะ” นัตตี้ที่เอ่ยชมและอมยิ้มเพราะนาบีไม่เคยด่าใครแรงเท่านี้มาก่อน“นัตตี้ ต่อไปนี้ถ้ากูทำอะไรลงไป มึงจะไม่เสียใจใช่มั้ยที่เห็นมันต้องเจ็บตัว”“เพื่อนรักจัดการได้เต็มที่เลยจ่ะ”“มันต้องแบบนี้สิเพื่อนกู”“แต่อย่าให้กูแอบเห็นนะนัตตี้ว่ามึงแอบร้องไห้ ไม่งั้นนาบีคนสวยคนนี้จะหยุมหัวมึงค่า”“การันตี 3000%เลย”ตอนนี้เหลือเวลาอีก 30 นาที ยาหยีที่หายตัวไปเปลี่ยนชุด และกำลังจะไปเทสรถที่จะลงแข่ง เซินใช้เงินซื้อคิวแข่งรถจากนักแข่งในรอบนี้จำนวนห้าล้านบาท แน่นอนว่าเป็นตัวเลขที่แทบไม่ต้องคิดอะไรเลย ไม่หนำซ้ำ เซินยังบอก
วิลล์จัดการเปิดประตูห้องน้ำให้ยาหยีเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ทั้งยังใช้ความคิดตัวเองตัดสินว่าจะยืนเฝ้ายาหยีอาบน้ำด้วย แน่นอนว่าเป็นห่วง กลัวจะล้มไปกองกับพื้น กับอีกอย่างคือได้ดูอาหารตาอีกสักหน่อยก็คงจะดี“ออกไปสิคะ หยีจะอาบน้ำ” วิลล์ที่ตีมึนไม่สำเร็จ ก็โดนยาหยีไล่ตะเพิดออกมาซะก่อน“ครับ อยากได้อะไรเรียกพี่นะ”ฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย โดยที่ป้าจันทร์เป็นคนไปเอาชุดมาไว้ให้ จัดว่าป้าจันทร์รู้ใจและรู้จักสังเกตนะเนี่ย รู้ว่าวันหยุดวันธรรมดาที่ไม่ออกไปไหน ฉันมักจะชอบใส่ชุดเน่าๆอยู่บ้าน คำว่าเน่าของฉันคือ เสื้อผ้าซักจนผ้ามันนิ่ม เบาบางใส่สบาย ถึงแม้ว่าผ้าบางจุดมันจะขาดบ้าง เป็นรูเล็กๆบ้างก็ตาม แต่ยังดูสะอาดทุกตัวพร้อมกับกางเกงผ้าขาสั้นเข้าเซ็ทกับชุดนี้ ห้องอีกห้องที่พี่วิลล์บอกนั้นคือสวยมากกกก สวยแบบตะโกน ห้องสีขาวสไตล์มินิมอลมูจิมูใจ ห้องน่ารักสุดๆ มองออกไปข้างนอกกระจกใส ด้านหน้าเป็นสนามหญ้าที่ตอนแรกมันจะยังโล่งๆ ตอนนี้เริ่มมีคนงานเอาต้นไม้สวยๆมาลงแล้ว ชอบเลยอ่ะ“ทานเลยนะคะ หยีหิว”“ทานเยอะๆครับ เบบี๋”“...”“หึหึ”ทั้งสองคนลงมือทานอาหารกันอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆแล้ว แถมพลัง
“อ้าขาออกกว้างๆ ให้พี่ได้เอาเธอได้ถนัดๆ” ยาหยีก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธออ้าขากว้างตามที่วิลล์บอก วิลล์จับหัวบานหยักถูไถไปตามร่องระเริงรักเพื่อเป็นการทักทาย“อื้ม / อ่าส์” วิลล์และยาหยีที่ทนต่อการเสียดสีต่อไปไม่ไหว ทั้งคู่จึงได้แต่ครางเบาๆออกมาจากนั้นจึงตัดสินใจส่งท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปในโพรงสวาททันทีกึก!!! เสียงเหมือนชนผนังเนื้ออะไรสักอย่าง ทำให้ดันเข้าไปได้ไม่สุด แต่วิลล์รู้ว่านี่คือครั้งแรกของยาหยี มันยังเข้าไปง่ายๆไม่ได้แน่“อ๊ะ จะ เจ็บ”“อย่าเกร็งครับ”“เอาออกไปก่อนได้ไหมคะ หยีทนไม่ไหว” ยาหยีที่ตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า เพราะเธอเจ็บจนถอดใจไปหมดแล้ว ไม่เอา ไม่อยากทำแล้ว“อดทนนะคนเก่ง”“ฮึก” ในที่สุดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลออกจากหางตา“อีกนิดเดียวหยีก็จะตกเป็นของพี่แล้ว”“อื้อ”“ผ่อนคลายนะ” เมื่อเขาเห็นยาหยีสูดลมหายใจลึกๆ ค่อยๆผ่อนคลายมากขึ้น วิลล์จึงตัดสินใจดันท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปคราเดียวจนสุดความยาวกึก!!! “กรี๊ดดด”“อ่าส์!! เบบี๋เป็นของพี่แล้วนะครับ”วิลล์มองหยาดเลือดที่ไหลย้อนออกมาอาบดุ้นของเขา มันเป็นภาพที่ช่างน่าชวนมอง เขาพอใจมาก พอใจที่เขาได้เป็นคนแรกของยาหยี และมันต้องเป็นแบบนั้นก็ถูกต
“อยู่เฉยๆก็ดี หาเรื่องให้นายโกรธ”“โหพี่ลู ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย นั่นนายหญิงผมนะ”“ก็รู้เอาไว้ ว่านายหวง อย่าไปพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ”“แก๊บนี่งงเลยค้าบบบ”“แล้วอีกอย่าง…”“...”“กูชื่อ ลูคัส ไม่ใช่ ลู”“ครับพี่ลู”ลูคัสจนปัญญาเหนื่อยจะพูด เด็กเวรนี่แม่งกวนตีน ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาผ่านไป 45 นาที ก็เดินทางมาถึงเพนท์เฮ้าส์ ผมจัดการอุ้มยาหยีขึ้นไปชั้นสอง เดินไปยังห้องนอนของยาหยี ทั้งที่ใจจริงอยากพาเข้าห้องนอนตัวเองด้วยซ้ำ อยากจะทำอะไรต่อมิอะไรตามที่ใจคิด แต่ก็ไม่อยากฉวยโอกาส ถ้าทำแบบนั้นไป คงได้แค่สนองตัวเองเท่านั้น หนำซ้ำคงไม่ได้หัวใจของคนตัวเล็กด้วย“อื้อ ร้อนจัง”“ทนอีกนิดครับ เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว พี่เช็ดตัวให้นะ”“ไม่อาว อยากอาบน้ำ”“เช็ดตัวก็พอ เมาขนาดนี้จะยืนอาบน้ำได้ไง”เมื่อผมเปิดประตูห้องยาหยี ก็ค่อยๆวางลงบนเตียง เมื่อถึงเตียงยาหยีก็นอนพาดเตียงเป็นแนวเฉียง และนอนคว่ำ ทำให้เห็นแก้มก้นขาวๆนั่น เพราะกระโปรงมันร่นขึ้นมาเมื่อเห็นแบบนั้น ผมก็มองไม่ละสายตา ไม่หันหน้าหนี ก็ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษไงครับ อยากมองให้เต็มสองตา“พี่วิลล์ อาบน้ำให้หน่อย น๊าๆ”“นะ แน่ใจนะ” “แน่ซี
“อืม ชอบ… รัก” ปากพูดแต่มองหน้ายาหยีตรงๆ อยากรู้ว่ายาหยีจะมีท่าทางยังไง ส่วนยาหยีเมื่อฟังวิลล์พูดจบแล้วมองมา ก็เขินจนแก้มเป็นสีแดงระเรื่อ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนข้างๆชอบเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดต่อหน้าเพื่อนแบบนี้ “ฮิ้ววว เอาละเว้ย น้องยาหยีว่าไงค้าบบบ”ยาหยีไม่ตอบอะไร แต่หยิบแก้วไวน์มาดื่มจนหมด แต่การกระทำดังกล่าวมันมีความหมายแอบแฝงอยู่ อยู่ที่ว่าใครจะตีความหมายนั้นออก“ยกดื่มแบบนี้แปลว่า…” เรนเดลที่ถามเย้าแหย่“ไม่มีอะไรค่ะ แค่หิวน้ำ” “อ้อ!!!” แล้วทุกคนก็พร้อมใจกัน อ้อ… ด้วยน้ำเสียงที่ล้อเลียน“หึ” เสียงวิลล์หัวเราะในลำคอ เขาว่าเขารู้ความหมายที่ยาหยีจะสื่อ ว่ามีใจให้เหมือนกัน อาจจะยังไม่ได้รัก แค่อาจจะชอบ แต่นั่นก็เท่ากับว่า ยาหยีเปิดใจให้เขาแล้ว… “ไอ้เรนเดล คิวมึง ตอบมาไอ้สัx อย่าตีเนียน”“อะไรของมึง”“มึงแอบรักใคร”“กูแค่หิวน้ำเหมือนน้องยาหยี”“ถุย/ถุย” เจย์กับแท็คที่พูดออกมาพร้อมกัน เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด“ต่อๆ ไอ้วิลล์ตามึง”“ฉันไม่เคยมีแฟน”“ว้าวววว Presentation on love ไอ้นี่มันขายของเก่ง ขายฉ่ำ”“เอ่อ… คนควง คนคุย คู่บัดดี้ อะไรแบบนี้ นับเป็นแฟนไหมว่ะ” เจย์ท
I-RICH ผับทั้งคู่เดินลงจากรถ และก้าวขาสับๆเดินเข้าไปด้านใน แต่เป็นโซน VVIP ชั้น 2 ที่เพื่อนเขาให้คนของเขารอรับวิลล์และนำทางมา หุ้นส่วนมาทั้งทีก็ต้องมีคนดูแลเป็นพิเศษ….ห้อง VVIP เป็นห้องของเพื่อนวิลล์คือห้องส่วนตัว จะมีแค่กลุ่มเพื่อนๆ ซึ่งไม่ใช่ห้องรองรับลูกค้า ห้องอยู่ชั้น 2 มองเห็นด้านล่างทุกจุด รอบๆห้องถ้ามองจากด้านในจะเป็นกระจกใส แต่หากมองมาจากด้านนอก แน่นอนว่าจะป็นห้องกระจกสีดำ ที่ไม่ว่าจะมองใกล้หรือไกลยังไงก็มองไม่เห็นภายในแน่นอน ในระหว่างที่กำลังเดินนั้น แน่นอนว่าสายตาผู้ชายทั้งหลาย เรียกว่าเป็นพวกขาประจำที่มารอขย้ำเหยื่อสาว ยาหยีที่หน้าตาแปลกใหม่กับที่นี่ เพราะไม่คุ้นหน้าคุ้นตา ดึงดูดสายตาได้นักต่อนัก สายตาที่อ่านกินอย่างชัดเจน วิลล์ที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งไม่พอใจไปกันใหญ่ รีบเดินมาแสดงความเป็นเจ้าของโดยการโอบเอวดึงร่างบางมาเบียดประชิดตัวเขา ยาหยีที่งงในการกระทำของเขาว่าจะให้เธอไปเดินเบียดเขาทำไม ที่ตั้งกว้าง… “เดินดีๆสิคะ จะเบียดทำไมเนี้ย”“รีบเดิน” วิลล์ที่ไม่ตอบคำถาม แต่กลับเอ่ยอีกประโยคออกไป.“สวัสดีครับคุณวิลล์ นายรอด้านในแล้วครับ”“อืม”พลัก!!! เสียงประตูที่โดนผลักออก ท
“คือ… คุณนัตตี้ย้ายออกไปแล้วนะคะ” “ห๊ะ / ห๊ะ” สองสาวที่ตกใจไม่ต่างกัน เพราะเพื่อนไม่ได้บอกอะไรไว้เลย“ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”“เมื่อวานค่ำๆค่ะ ตัวย้ายออกไปก่อน ส่วนของใช้ต่างๆมีคนมาขนย้ายให้อีกทีตอนเช้าวันนี้ค่ะ”“เกิดอะไรขึ้นนะ” ยาหยีได้แต่พึมพำอย่างสงสัย“แล้ว คอนโดนี้ คือนัตตี้ปล่อยเช่า หรือว่ายังไงคะ” “ไม่ค่ะ คุณนัตตี้ไม่ได้ปล่อยเช่าและไม่ได้ขายต่อค่ะ” “งั้นขอบคุณพี่มากๆเลยนะคะ หยีกับเพื่อนต้องขอตัวก่อนค่ะ” “ยินดีค่ะ”..“เราจะเอาไงกันดี” นาบีที่รู้สึกร้อนใจจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ“งั้นวันนี้แยกย้ายก่อน เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเองนะ” “ฝากด้วยนะแก ฉันเป็นห่วงมันจริงๆ”“งือ ขับรถไปส่งฉันก่อน”เมื่อทั้งคู่เดินออกมายังลานจอดรถ ยาหยีก็หยุดเดินชะงักไป นาบีที่เดินตามหลังมาก็ต้องตกใจเพราะเพื่อนหยุดเดินกระทันหัน จนแทบจะชนกันอยู่แล้ว“อะไรของแกเนี้ย นึกจะหยุดเดินก็หยุด” ในระหว่างที่บ่นเพื่อน สายตาก็มองไปที่ยาหยี แล้วก็ต้องมองตามยาหยีไป จนกระทั่งเจอผู้ชายที่โคตรหล่อ โคตรหน้าตาดี มองมาที่ยาหยีไม่ละสายตา และสุดท้าย ผู้ชายสุดหล่อคนนั้นเดินตรงมายังเพื่อนสาวของตัวเอง “กลับได้ยัง”“พี่มาได้
“โนวค่ะ พี่อย่ามาตีเนียน หยีไม่รับข้อเสนออะไรทั้งนั้น เราต่างคนต่างอยู่ ถ้าพี่สงสัยอะไรในตัวหยี อยากสืบอะไรก็สืบไปสิ แต่ถ้ามั่นใจแล้วว่าหยีไม่ใช่อย่างที่พวกพี่กล่าวหา ก็ปล่อยหยีไปได้แล้ว”“...”“หยีเป็นลูกที่มีพ่อมีแม่นะ พี่จะทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้ หยีก็ต้องมีชีวิตของหยี” “...”“ที่พูดเนี้ย เข้าใจบ้างหรือป่าวคะ”“เข้าใจ แต่พี่ไม่ทำ” “เอ๊ะ… พี่นี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง” “หยุด พอได้แล้ว ที่พูดฉอดๆน่ะ ไม่เมื่อยบ้างหรือไง”วิลล์ที่ตอนนี้เริ่มไม่สบอารมณ์ เพราะว่าที่เมียเด็กของเขาค่อนข้างดื้อรั้น ไม่ยอมเข้าใจอะไรเขาเลย“...” … “ออกมาคุยกันข้างนอกค่ะ” เมื่อยาหยีพูดจบ ก็เดินนำออกจากห้องมาโดยไม่รออีกคนแม้แต่น้อย “หงุดหงิดชะมัด คนกำลังง่วงเลย มากวนเวลาคนจะนอนอยู่ได้” ยาหยีได้บ่นเบาๆราวกับเหนื่อยใจวิลล์ ผมไม่เคยเสนออะไรแบบนั้นที่ยาหยีพูดเลยสักนิด เธอคิดเองเออเองไปทั้งหมด ผมไม่รู้ว่าที่ผมแสดงออกมันไม่ชัดเจนมากพอ หรือ ที่ผมทำมันไม่ปกติกันแน่ ยาหยีถึงได้คิดแบบนั้น แต่ถ้าถามว่ามันปกติไหม ก็คงไม่จริงๆแหละ แผนชั่วเริ่มขึ้นตั้งแต่กลับมาเจอเธอ ทำยังไงก็ได้ให้มาอยู่ด้วยกัน แผนการจะสกปรกแค่ไห
จากนั้นมาเฟียหนุ่มก็เดินจับมือว่าที่เมียเด็กของเขาเดินเข้าไปในห้องวินาทีแรกที่แก้วตาเห็นวิลล์ ก็ดีใจจนเนื้อเต้นระริกระรี้ แต่ก็ดีใจได้เพียงไม่นาน เพราะยาหยีมากับวิลล์คนที่เธอหมายปองส่วนศักดาเองก็แอบขัดใจไม่เบา ที่มาเฟียหนุ่มมีสาวข้างกายมาด้วย มันยากให้แก่ถวายลูกสาวใส่พานให้“สวัสดีครับ คุณวิลล์ คุณยาหยี”“สวัสดีครับ คุณศักดา / สวัสดีค่ะ”“เชิญนั่งครับ”“คุณวิลล์อยากดื่มเป็นไวน์หรือวิสกี้ดีคะ” แก้วตาที่กำลังหาจังหวะคุยกับมาเฟียหนุ่ม จึงเอ่ยถามขึ้น ทว่า… มาเฟียหนุ่มไม่ตอบกลับใดๆ ทำให้แก้วตาสีหน้าเจื่อนลงทันที“คุณศักดาเริ่มได้เลยครับ ผมมีเวลาไม่มาก”“ฮ่าๆ งานรัดตัวสิน่ะครับ ทำธุรกิจหลายอย่างขนาดนี้ นี่คงจะเป็นนาทีทองของผมที่คุณวิลล์สละเวลามาให้”“...” วิลล์ชักเริ่มรำคาญกับความพูดมากของศักดาที่ไม่ยอมเข้าเรื่องสักที จึงได้แต่ทำสีหน้าเรียบนิ่งปนดุดัน จริงๆเขาไม่เคยอยากได้คอนเนคชั่นจากศักดาสักนิด แต่เหมือนมีเซ้นต์แปลกๆบอกกับตัวเขาเองว่าควรจับตาดูศักดาไว้ วันนี้เลยมาดูว่าจะมาไม้ไหน และคิดจะทำอะไรอย่างเขาสงสัยหรือเปล่า“คือผมต้องการใช้บริการขนส่งสินค้าผ่านท่าเรือของคุณวิลล์ครับ”“สินค้า?”