วิลล์จัดการเปิดประตูห้องน้ำให้ยาหยีเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ทั้งยังใช้ความคิดตัวเองตัดสินว่าจะยืนเฝ้ายาหยีอาบน้ำด้วย แน่นอนว่าเป็นห่วง กลัวจะล้มไปกองกับพื้น กับอีกอย่างคือได้ดูอาหารตาอีกสักหน่อยก็คงจะดี
“ออกไปสิคะ หยีจะอาบน้ำ” วิลล์ที่ตีมึนไม่สำเร็จ ก็โดนยาหยีไล่ตะเพิดออกมาซะก่อน
“ครับ อยากได้อะไรเรียกพี่นะ”
ฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย โดยที่ป้าจันทร์เป็นคนไปเอาชุดมาไว้ให้ จัดว่าป้าจันทร์รู้ใจและรู้จักสังเกตนะเนี่ย รู้ว่าวันหยุดวันธรรมดาที่ไม่ออกไปไหน ฉันมักจะชอบใส่ชุดเน่าๆอยู่บ้าน คำว่าเน่าของฉันคือ เสื้อผ้าซักจนผ้ามันนิ่ม เบาบางใส่สบาย ถึงแม้ว่าผ้าบางจุดมันจะขาดบ้าง เป็นรูเล็กๆบ้างก็ตาม แต่ยังดูสะอาดทุกตัวพร้อมกับกางเกงผ้าขาสั้นเข้าเซ็ทกับชุดนี้
ห้องอีกห้องที่พี่วิลล์บอกนั้นคือสวยมากกกก สวยแบบตะโกน ห้องสีขาวสไตล์มินิมอลมูจิมูใจ ห้องน่ารักสุดๆ มองออกไปข้างนอกกระจกใส ด้านหน้าเป็นสนามหญ้าที่ตอนแรกมันจะยังโล่งๆ ตอนนี้เริ่มมีคนงานเอาต้นไม้สวยๆมาลงแล้ว ชอบเลยอ่ะ
“ทานเลยนะคะ หยีหิว”
“ทานเยอะๆครับ เบบี๋”
“...”
“หึหึ”
ทั้งสองคนลงมือทานอาหารกันอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆแล้ว แถมพลังงานก็หมดไปตั้งเยอะ เมื่อยาหยีทานอาหารและของหวานเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น คนโตกว่าก็ออกคำสั่งโดยเป็นการแจ้งให้ทราบ
“ต่อไปก็ย้ายมานอนห้องพี่นะครับ”
ยาหยีส่ายหน้าทักท้วงทันที... “ไม่เอาค่ะ หยีไม่ชิน”
“พี่ไม่ได้ขอความเห็น แค่แจ้งให้ทราบ”
“ถ้าแบบนั้นจะบอกทำไมละคะ ไม่ย้ายของมาซะตั้งแต่ตอนนี้เลยล่ะ”
“ตอนนี้น่าจะย้ายของมาเกือบหมดแล้ว”
“...” ยาหยีพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ในเมื่อขัดใจไม่ได้ก็ปล่อยตามน้ำไป
ครืด… ครืด…
เสียงมือถือของยาหยีแจ้งเตือน
L - I - N - E เกิร์ลกรุ๊ป (3)
N.TY : Say Hi ฉันกลับมาแล้ววว
ยาหยีที่เห็นว่านัตตี้นั้นติดต่อกลับมาหลังจากที่ขาดการติดต่อไป 2-3 วัน ก็รีบหยิบมือถือมาเปิดอ่านทันที
Y.yee : มึงหายหัวไปไหนมา ติดต่อก็ไม่ได้ มึงรู้มั้ย พวกกูเป็นห่วงมากแค่ไหน ไปตามหามึงที่คอนโดมึงก็ย้ายไปโดยไม่บอกอะไรพวกกูเลย @Na.B มันมาแล้ว มึงมาสาปมันอีนอบอ (นาบี)
N.TY : สวดกูเป็นชุดเลยยาหยี ใจเย็นดิวะ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง
Y.yee : มึงปัญหาอะไรทำไมไม่บอกพวกกู
N.TY : กูทำใจอยู่ ยังไม่เข้มแข็งพอ
Na.B : เฮ้ย มาเวย์เศร้าเฉยเลย
N.TY : อยากเจอพวกมึงจัง อยากเล่าให้ฟังด้วย กูอยากหาทางออกเรื่องนี้
Na.B : ทำไมฟังดูซีเรียสจัง
Y.yee : นั่นดิ
N.TY : เจอกันที่ไหนดี
Y.yee : ร้านคาเฟ่ของพี่เจน พวกมึงสองคนมาได้ป่าว
N.TY : ได้
Na.B : ได้
Y.yee : เค ใครไปถึงก่อนจองโต๊ะพิเศษรอเลยนะ
.
.
“พี่วิลล์ หยีออกไปหาเพื่อนนะคะ”
“ใคร”
“นัตตี้กับนาบีค่ะ”
“อืม ให้พี่ไปด้วยมั้ย”
“ไม่ดีกว่าค่ะ คือ… เรื่องที่เราจะคุยกันค่อนข้างเป็นเรื่องของผู้หญิง” ยาหยีไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไรที่นัตตี้จะเล่า บอกไปก่อน เพราะถ้าเขาไปด้วย เพื่อนๆคงเกร็งมากแน่ๆ และยังไม่อยากให้เรื่องของตัวเองดึงจุดสนใจ ตอนนี้อยากโฟกัสที่เรื่องของนัตตี้ก่อน
“งั้นให้แก๊ปขับรถให้”
“หยีไปเองดีกว่าค่ะ”
“ไม่ดื้อสิครับ… เบบี๋”
“ก็ได้ค่ะ แต่หยีขอขับรถหยีไปเองนะคะ ให้แก๊ปขับตาม”
“...”
“ไม่ดื้อนะคะ… เบ๊บ” ฉันพูดด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม ส่วนคนที่ถูกเรียก ตอนแรกก็ตกใจ แต่สักพักมุมปากก็ยกยิ้มขึ้นมา เดาว่าคงพอใจละมั้ง
“...”
“คิก ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวเพื่อนรอ”
.
.
ฉันเดินทางมาถึงคาเฟ่พี่เจนภายในเวลา 20 นาที ขับรถตีนผีต้องยกให้ฉันนะ ซิ่งหมดไม่สนคุณตำหนวด ฉันว่าฉันมาเร็วแล้วนะ แต่นัตตี้และนาบีก็มาถึงก่อนแล้ว ทั้งยังสั่งเมนูโปรดเอาไว้ให้พร้อมทานกับน้ำส้มคั้นเพิ่มหวาน ขนมปังไส้ชาไทย รสชาติตัดกันกำลังดี
“มึงเดินแปลกๆนะยาหยี” นัตตี้ที่ช่างสังเกตุก็ถามขึ้น ดีนะ… ที่ฉันคนนี้หัวไว
“ขาแพลงนะ ปวดข้อเท้ามาก”
“ซุ่มซ่ามไม่เลิก” นาบีมันบ่น นางบ่นกับความซุ่มซ่ามของฉันตลอดว่าไม่ระวัง
“จะเล่าหรือจะกินก่อน” ฉันเอ่ยถามเพื่อนที่มีสีหน้าดูผิดปกติ ไม่ร่าเริงเท่าไหร่ ปกตินัตตี้มันชอบจิกกัด แต่วันนี้… เงียบแปลกๆ
“กินกันก่อนดีกว่า ถ้าเล่าก่อน พวกมึงกินไม่ลงแน่”
“รีบกินเข้าอีหยี ฉันอยากฟังจะแย่”
“ดูมึงอยากรู้มากนะนาบี”
“เขาเรียกว่า ‘ใส่ใจ’ จ้า…”
ฉันกินขนมไป 2-3 คำ เพราะยังอิ่มข้าวอยู่ ส่วนน้ำส้มนั้น หมดแล้ว… นาบีนั้นก็เหมือนกัน กินน้อยมาก เพราะนาบีสังเกตุสีหน้าของนัตตี้ค่อนข้างบ่อย ถึงมันจะทำตัวขี้เผือก แต่นั้นมันก็ทำท่าทางให้ดูตลก จะได้ไม่เครียด แต่ความจริงน่ะ มันเป็นห่วงเพื่อนมาก เราสามคนเพิ่งมารู้จักกันในรั้วมหา’ลัย แน่นอนว่าแค่ 2 ปีกว่าๆเองที่คบกัน แต่ก็นะ ทำไมไม่รู้เหมือนสนิทกันมากเหมือนรู้จักกันมาเป็นสิบปี เพราะด้วยพวกเราเข้ากันได้ง่าย ไม่เคยใช้สายตาอิจฉาริษยาใส่กัน ไม่เคยนินทาลับหลังกัน คนประเภทเดียวกันอยู่ด้วยกันได้ คำนี้ไม่เกินจริง พวกมันจริงใจนะ ฉันรับรู้ได้ และคิดว่าพวกมันก็รู้สึกแบบเดียวกัน
“ฉันจะเล่าแล้วนะ” นัตตี้พูดพร้อมสูดลมหายใจลึกๆ
“...”
“...”
“คือ… ฉันเลิกกับอาร์ตแล้วนะ”
“...”
“...”
“พวกมึงไม่ตกใจหน่อยเหรอ”
“ไม่ / ไม่”
“ทำไมวะ ฉันอยากรู้” นัตตี้ถามอย่างสงสัยว่าทำไมเพื่อนดูไม่ตกใจกับสิ่งตัวเองกำลังบอก
“เขาปฎิบัติกับมึงไม่เหมือนแฟนเลยนัตตี้ ไม่มีเวลาให้ มาหาแค่ตอนทะเลาะ ง้อเสร็จก็กลับ แทบจะไม่นอนค้างคืนกับเลย มันผิดปกติของคนเป็นแฟนกันเว้ย”
“...”
“นั่นดิมึง เวลามึงโทรหา ทำไมต้องรอนานหลายชั่วโมงกว่าจะโทรกลับ แล้วก็เป็นแบบนี้มาตลอด มันผิดปกติ แต่ฉันไม่อยากพูดให้แกไม่สบายใจไง ก็แกรักของแกนี่”
“ฮึก”
“เฮ้ย มะ มึงร้องไห้ทำไมนัตตี้” นาบีตอนนี้ที่ตกใจมาก เพื่อนที่เป็นสาวมั่น แต่ตอนนี้นั้นกลับดูอ่อนแอ ส่วนยาหยีได้แต่นั่งมองเงียบๆ แต่แววตานั้นเย็นชาจนขนลุกดูน่ากลัว จนนาบีมาเขย่าแขนยาหยีเพื่อเตือนสติ
“มึงก็ใจเย็นนะ ฟังมันเล่าก่อน”
“มึงเลิกกันเพราะ?”
“เขาหลอกกู ฮึก กูเป็นแค่เกมส์พนันของพวกมันในวงเหล้า ว่าถ้าจีบกูได้จะให้ยืมรถสปอร์ตมาขับ เพราะอาร์ตมันชอบไปแข่งรถ แล้วนั่นก็รถในฝันของมัน มันก็เลยทำ แล้วที่แย่ที่สุดคือ มันมีแฟนอยู่แล้ว”
“...”
“โดนหลอกทั้งคู่?”
“เปล่า แฟนมันก็รู้เรื่องนี้ ด้วยเพราะอยากนั่งรถสปอร์ตคันหรู เลยให้อาร์ตมาจีบกู มันทนอยู่ได้ไงให้ผัวมันมายุ่งกับกูเกือบปี ฮึก ทำได้ไง”
“แล้วมึงจำเหตุการณ์ได้ไหม ว่าใครคือคนแรกที่เข้ามาจีบมึง”
“กูคิดว่ากูจำได้นะ”
“งั้นก็ดี กูจะจัดการให้หมดทั้งสามตัว”
“...”
“มึงอย่ามาทำตัวนางเอกนะนัตตี้ แบบนี้มันไม่ใช่นิสัยมึง”
“เปล่า กูแค่เสียใจที่ทำไมกูต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย”
“โดนเจาะยัง?” นาบีที่ฟังเพื่อนพูดอยู่ตั้งนาน อยู่ก็พูดโผล่งขึ้นมา เฮ้อ ช็อตฟิลมากแม่
“ไม่ ก็เขาแทบไม่ค้างคืนกับกูด้วยซ้ำ แต่เกี่ยวอะไรว่ะ” นัตตี้ยังคงงงๆกับคำถามของนาบี
“ก็ดีแล้ว ที่มึงแค่เสียใจ ไม่ได้เสียตัวให้ไอ้เวรนั่น”
“เอาไง แก้แค้น หรือ แก้แค้น” ฟังไม่ผิด ฉันถามที่มีคำตอบให้เลือกแค่คำตอบเดียว และที่นัตตี้มันบอกเรื่องนี้ ฉันรู้ว่ามันไม่อยากจบไปแบบเงียบๆเหมือนกัน
“ต้องแก้แค้นดิวะ” นาบีชิงตอบคำถามแทนนัตตี้
“ใช่ กูจะเอาคืน บ่ายสามนี้มันต้องไปแข่งรถที่สนามXXX”
“ฉันนึกอะไรสนุกๆออกแล้วละสิ”
“...”
“...”
“พวกมึงอย่าลืมสิว่ากู…”
“โอเค งั้นไปกัน” คนที่ตื่นเต้นจะแก้แค้น เป็นฉันกับนาบีมากกว่าเจ้าตัวซะอีก แต่ก็นะ แค่คิดก็สนุกแล้ว บังอาจมาแตะต้องเพื่อนรักยาหยีคนนี้ บทเรียนถ้าไม่สาสม ไม่ต้องมาเรียกว่ายาหยีเลย เสียชื่อลูกสาวปะป๊าหมด
ฉันกำลังจะเดินทางไปสนามแข่งรถ และไม่ได้บอกอะไรแก๊ป แก๊ปก็ขับรถตามไปทันที แต่ในระหว่างที่ขับรถอยู่ที่มุ่งหน้าไปสนามแข่งรถXXX นั้น ยาหยีได้ติดต่อหาคนๆหนึ่ง
“เฮียเซิน หยีมีเรื่องให้จัดการค่ะ”
“ได้ครับคุณหนู”
ตอนนี้เวลาบ่ายสองนิดๆที่ฉันและเพื่อนอีกสองคนเดินทางมาถึงสนามแข่งรถ พวกฉันผ่านเข้างานมาง่ายดายทุกอย่างเพราะเฮียเซินจัดการให้แล้ว ทางสะดวกทุกอย่าง ทุกเรื่อง และแน่นอนว่าตอนนี้เห็นเป้าหมายแล้ว สนุกแน่… “คนไหนที่เป็นคนแรกที่มาจีบแกไม่ติด แล้วไปเสนอเงื่อนไขให้ไอ้เวรนั่น”“คนผมดำ ใส่เชิ้ตสีเทา”“อืม งั้นคนที่ยืนคลอเคลียอยู่ข้างไอ้เวรนั่นคือเมียมันสินะ”“ใช่”“หน้าตาไม่ได้แย่นะ แต่การกระทำต่ำช้าเลวทราม ไม่เห็นใจผู้หญิงด้วยกันไม่พอ ไม่หวงผัวตัวเองหน่อยหรือไง”“นาบี กูซื้อประโยคด่าของมึง กูชอบว่ะ” นัตตี้ที่เอ่ยชมและอมยิ้มเพราะนาบีไม่เคยด่าใครแรงเท่านี้มาก่อน“นัตตี้ ต่อไปนี้ถ้ากูทำอะไรลงไป มึงจะไม่เสียใจใช่มั้ยที่เห็นมันต้องเจ็บตัว”“เพื่อนรักจัดการได้เต็มที่เลยจ่ะ”“มันต้องแบบนี้สิเพื่อนกู”“แต่อย่าให้กูแอบเห็นนะนัตตี้ว่ามึงแอบร้องไห้ ไม่งั้นนาบีคนสวยคนนี้จะหยุมหัวมึงค่า”“การันตี 3000%เลย”ตอนนี้เหลือเวลาอีก 30 นาที ยาหยีที่หายตัวไปเปลี่ยนชุด และกำลังจะไปเทสรถที่จะลงแข่ง เซินใช้เงินซื้อคิวแข่งรถจากนักแข่งในรอบนี้จำนวนห้าล้านบาท แน่นอนว่าเป็นตัวเลขที่แทบไม่ต้องคิดอะไรเลย ไม่หนำซ้ำ เซินยังบอก
3 ปี ผ่านไป @ ประเทศไทยวิลล์ มาเฟียหนุ่มหล่อ เดินทางออกจากสนามบินคงไปยังเพนต์เฮ้าส์หรูของตัวเอง เมื่อมาถึงที่พัก ชายหนุ่มยืนทอดมองไปยังวิวสวยภายในห้อง การกลับมาครั้งนี้ แน่นอนว่าเขามาดูแลสืบทอดเรื่องธุรกิจครอบครัว และอีกปัจจัยหลักคือ เขากลับมาเพื่อตามหาหัวใจ ฝากไว้กับเธอคนนั้น 3 ปีแล้วสินะก๊อก ก๊อก “เข้ามา”“นายครับ” เสียงลูกน้องคนสนิท ลูคัส ทักทายขึ้น พร้อมบอกกล่าวเรื่องที่นายของตนต้องการให้ไปสืบ“ว่ามา”“เรื่องที่นายให้ผมติดตาม เอ่อ คุณยาหยี (ว่าที่นายหญิง) กิจวัตรประจำวันส่วนใหญ่ ไปเรียน และ ชอบแวะคาเฟ่บ่อยๆครับ”“อืม เธอไปกับใคร”“ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนครับ เธอมีเพื่อนสนิท 2 คน ผมได้ยินเธอนัดกับเพื่อนว่าเสาร์นี้เจอกันที่คาเฟ่เดิม”“ที่ไหน”“คาเฟ่ของแฟนเพื่อนของนายครับ แฟนของคุณอคินครับ”“หึ” เข้าทางและคิดแผนชั่วออกแล้ว“ออกไปได้”“ครับ!”เจอกันอีกครั้ง เธอจะจำผมได้อยู่มั้ย ส่วนผม… แน่นอนว่าจำได้ไม่เคยลืมมาเฟียหนุ่ม นั่งจิบไวน์อย่างใจเย็น ย้อนนึกไปเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนเด็กสาวคนนั้น เป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้จากอุบัติเหตุขับรถลื่นไหลไปชนต้นไม้ข้างทาง ซึ่งผมกระเกียกตะกายออกจากรถ โดยไ
ในเพนต์เฮ้าส์หรู มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ทั้งสระว่ายน้ำ ห้องฟิตเนส ห้องปาร์ตี้ ห้องอ่านหนังสือ และที่ขาดไม่ได้คือห้องคาเฟ่ ตกแต่งอย่างน่ารักมินิมอลเหมาะกับสไตล์ว่าที่เมียเด็กของเขา เขาเตรียมทุกอย่างที่เธอชอบไว้ที่นี่ ง่ายต่อการล่อลวง เห้ย ไม่ใช่ ง่ายต่อการดึงดูดความสนใจ จะได้เข้าแผนการที่เขาวางไว้ มีทุกอย่างที่ชอบ เหลืออีกแค่อีกอย่างเดียวที่ต้องทำให้ชอบ คือ ‘ชอบเขา’เขาเป็นนักธุรกิจ ลงทุนอะไรต้องได้ผลตอบแทนคุ้มค่า และนี่ก็เช่นกัน ลงทุน เพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง เขาไม่ใช่คนดีอะไร สามารถกำจัดทุกอย่างที่เป็นเสี้ยนหนามได้ ต่อให้ได้เธอมาด้วยวิธีสกปรก เขาก็จะทำ เพราะมันคุ้ม คุ้มค่าสำหรับเขา2 วันต่อมา@ คาเฟ่ K&J Love coffeeวันนี้ยาหยีมาถึงก่อนเวลานัดหมายกับเพื่อน มุมที่เธอเลือกนั่งเป็นโซนกระจกใส ด้านนอกมองเข้ามาไม่ภายใน แต่ภายในห้องจะมองเห็นด้านนอกชัดเจน มุมนั้นเป็นโทนสบายตาเพราะเป็นธรรมชาติเล็กๆ มีน้ำพุ ถ้าเดินออกไปก็มีมุมถ่ายรูปสไตล์ธรรมชาติ มีสวนดอกกุหลาบเล็กๆ เหมาะแก่การถ่ายรูป ที่นี่เป็นคาเฟ่ที่ยาหยีชอบมาก นอกจากที่กล่าวมาก็ยังมีโซนคล้ายๆ ห้องสมุดเล็กๆ มีหนังสือต่างๆ ให้อ่านให้สิง
“น้องยาหยีคนสวยของพี่ เพื่อนยังไม่มาเหรอคะ”“โดนเทน่ะสิคะพี่เจน น่าเบื่อชะมัดเลย โมโหหิวแล้วด้วยค่ะ”“งั้นรับของโปรดแบบเดิมไหมคะ ขนมปังสังขยาไส้ชาไทย”“รับค่ะ แล้วก็ขอ… อื้มมม.. เอาอะไรอีกดีน๊าาา” ทำท่าทางคิด เอานิ้วเคาะริมฝีปากตัวเองอย่างชั่งใจ ... “เอาน้ำส้มคั้นแล้วกันค่ะพี่เจน”“ได้เลย รอแปบน๊าา เดี๋ยวพี่ให้เด็กมาเสริฟให้จ้า”“ค่าาา”เมื่อเจนกำลังหมุนตัวจะเดินกลับออกไป นั้น…“อ้าว พี่วิลล์ สวัสดีค่ะ กลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เจนจำได้แม่นว่าว่าคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของแฟนเธอเอง หล่อขนาดนี้จำได้แม่นขึ้นใจ“2 วันแล้วครับ”“อ๋อค่ะ แล้วได้เจอกับพี่คินยังคะ ให้เจนโทรตามพี่คินให้ไหม”“ไม่เป็นไรครับ วันนี้พี่มานั่งชิลล์ๆ คุยงานนิดหน่อย เดี๋ยวพี่นัดกับไอ้คินเองอีกที”“ค่ะ ถ้างั้นตามสบายเลยนะคะ อยากทานอะไร แจ้งได้เลย เดี๋ยวเจนดูแลให้เองค่ะ”“งั้นรับเหมือนโต๊ะนั้นครับ โต๊ะน้องคนสวยๆคนนั้นอะครับ” ชี้นิ้วไปทางโต๊ะที่ยาหยีนั่ง พร้อมส่งสายตาไปให้ยาหยีอย่างสื่อความหมาย“ได้ค่ะ เดี๋ยวเจนจัดการให้แบบ Copy Set เหมือนโต๊ะนั้นเลยค่ะ” เจนยิ้มกรุ่มกริ้ม ดูท่าทางเพื่อนของแฟนดูจะสนใจลูกค้า VVIP ของเธอซะ
เมื่อกลับมาถึงคอนโด xxx @18.30 น.L - I - N - E กลุ่ม เกิร์ลกรุ๊ป (3)ที่มาของชื่อกลุ่ม ไม่มีอะไรมากเลย ตั้งง่ายๆ เพราะมีแต่สาวสาวสาว ที่ต่างก็ชื่นชอบเกาหลีเป็นชีวิตจิตใจY.yee : พวกแก คืนนี้ยังไง? เทไม่เทว่ามาเลยN.TY : คนสวยไม่เทแน่นอน แต่ยังไม่ได้ขออนุญาตคุงแฟนเลย แต่คิดว่าได้ไปแน่นอนเน้อNa.B : พวกแกรรรรรรรร …..Y.yee : คิดเหมือนกันไหม B1 @N.TYN.TY : คิดเหมือนกันแน่นอน B2 @Y.yeeNa.B : อย่ารุมกูสิ คือว่า มีนัดเดทกระทันหันอ่า งิงิ ขอไปเจอดูตัวสักครั้งว่าตรงปกไหม ถ้าไม่ก็จะบ๊ายบาย ไม่เสียเวลาคุยต่อไงเพื่อนๆY.yee : นัดเขาวันอื่นไม่ได้รึไง Na.B : ก็พี่เขาบอกว่าว่างแค่คืนนี้อ่ะดิY.yee : แหม ว่างแค่กลางคืนด้วย มันพิรุธ ไม่ใช่เขาจะหลอกแดกแกเหรอนาบีNa.B : โห… ไอ้หยี นี่กูค่าาา ถ้าไม่ยอม ใครหน้าไหนก็หลอกไม่ได้เด็ดขาดN.TY : โหยหาฟามรักฟามเมตตาอีกแล้วอ่ะดิ น่ามคาน! Na.B : คนมีหลัวแบบแก ไม่เข้าใจความรู้สึกฉันกับไอ้หยีมันหรอกN.TY : แค่ว่าที่ก็พอเนอะ ฉัน ยัง ซิง ค่ะ อี นอ.บอ.yee : @Na.B เห้ยๆ ไม่เกี่ยวกับฉันนะN.TY : ไอ้หยี อย่าให้รู้นะ ว่า… แอบซุ่มกับพี่ปี 4 คนนั้นอ่ะ Y.yee
ในขณะที่ยาหยีนั่งดื่มอยู่นั้น ไม่ได้มองเห็นว่าโต๊ะด้านหลังเธอนั้นมีใครนั่งอยู่ และนั่งมาสักพักแล้ว โดยที่ยาหยีไม่รู้ตัวเลยว่าวินาทีต่อไปข้างหน้านั้นจะเจอกับอะไรยาหยีลุกจากเก้าอี้กำลังหมุนตัวจะเดินกลับออกไป ทว่า ดวงตากลมโตสบตากับสายตาคมดุของมาเฟียหนุ่มคนที่เจอเมื่อตอนกลางวัน จังหวะที่กำลังเดินพ้นออกไปนั้น...กึก!“คุยกันหน่อย” วิลล์ “กับฉันเหรอคะ?” ยาหยีชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ถามด้วยแววตาที่สับสนปนงง“ครับ เชิญคุณผู้หญิงขึ้นไปคุยกับนายที่หน้าผับดีกว่าครับ” เสียงลูคัสเป็นคนตอบ “โทษนะคะ อยู่ๆ จะให้ไปคุย คุยเรื่องอะไร คุยทำไม แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะต้องออกไปกับพวกคุณ”“คือทางเรากำลังสงสัยว่า …”“...”“คือเราต้องป้องกันไว้ก่อน วันนี้เราเจอคุณผู้หญิง 2 ครั้งในวันเดียวกัน ทางเราเกรงว่า คุณผู้หญิงจะได้ยินเรื่องงานที่เป็นข้อมูลลับของนายครับ”“เหอะ ตลกละ คิดว่าฉันเป็นสายลับให้ใครงั้นเหรอ”“แต่ผมไม่ตลก ตามผมมา แล้วอย่าคิดหนี” วิลล์(“__”) ... ไม่ทิ้งจังหวะให้ตอบกลับ แล้วเดินนำออกไปดื้อๆ “ออกไปกับเราเถอะครับ คุยไม่นาน เราขอเจรจาดีๆ ไม่มีการทำร้ายคุณผู้หญิงแน่นอน ไม่งั้นคงเสียชื่อวงการมาเฟีย ถ้าหาก
ฉันโดนบังคับให้ส่งคีย์การ์ดคอนโดให้ลูกน้องมาเฟียและป้าแม่บ้านคนหนึ่งชื่อป้าแจ่ม เพื่อไปขนย้ายข้าวของของฉันมาที่เพนต์เฮ้าส์นี้ แม้กระทั้งคอนโดฉันก็ไม่มีสิทธิ์กลับไปเก็บของใช้ด้วยตัวเอง ทั้งหนังสือเรียนต่างๆ เขาบอกจะเก็บมาให้ทั้งหมดและจะเก็บเสื้อผ้าบางส่วนมาให้ ขาดเหลืออะไร ให้ซื้อเพิ่มได้ตามใจ โดยที่ฉันได้รับแบล็คการ์ดมาใช้แบบงงๆ ตกลงว่าฉันเป็นตัวประกันแบบใดถึงได้แบล็คการ์ดมาอยู่ในมือ มันก็น่าแปลก แต่ฉันไม่มีเวลามานั่งสงสัยเรื่องเล็กๆ พวกนี้หรอก ที่คิดตอนนี้คือเมื่อไหร่จะหลุดพ้น และฉันก็ถอนหายใจหนักๆ รอบที่ล้านได้แล้วมั้งวันนี้อ่ะ“คุณ…. คุณจะให้ฉันนอนห้องไหนคะ” ยาหยี“ห้องข้างๆฉัน” วิลล์“เดี๋ยวก่อนนะคะ ไม่ได้ให้ฉันนอนห้องรับแขกชั้นหนึ่งเหรอคะ” ฉันไม่อยากนอนห้องติดกันกับเขา ความรู้สึกส่วนลึกของฉันมันบอกว่าไม่ควรไว้ใจ“หรือจะนอนห้องเดียวกับฉันล่ะ ได้นะ ฉันไม่ติด ฉันนอนบนเตียง ส่วนเธอ นอนที่พื้น” (-_-) … กวนประสาทชะมัด … ฉันไม่สนอะไรแล้ว เหนื่อยสุดๆ อยากพัก เดินไปห้องนอนห้องข้างๆ ตามที่เขาบอก ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม กำลังจะเผลอหลับก็มีเสียงเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก “คุณหนูยาหยีคะ ป
“กรี๊ดดดดดดด” เสียงปืนยิงมาจากด้านหลัง“นั่งนิ่งๆ ฉันจัดการเอง” มาเฟียหนุ่ม เปิดเก๊ะหน้าคอนโซลรถสปอร์ตคันหรูเตรียมหยิบปืนขึ้นมาเพื่อยิงสวนกลับไป ถึงแม้ว่ารถจะกันกระสุน แต่การที่เขาทั้งขับรถ ทั้งต้องยิงปืน มันค่อนข้างลำบาก เพราะห่วงคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ ด้วยจึงต้องระวังเป็นพิเศษ เพราะถ้ามาคนเดียว ป่านนี้เปิดกระจกรถยิงสวนไปแล้ว “คะ คุณ เดี๋ยวฉันขับรถให้ค่ะ”“จอดรถไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นเราจะเป็นเป้านิ่งให้พวกมัน”“งั้นคุณปรับที่นั่งไปด้านหลังแล้วเลื่อนเบาะถอยหลังออกไปนิดนึงค่ะ“...”“เร็วค่ะ เรามีเวลาไม่มากพอ” วิลล์ทำตามอย่างเร่งรีบ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่ายาหยีจะทำอะไรพรึบ !!! ยาหยีย้ายมานั่งฝั่งคนขับ โดยนั่งซ้อนด้านหน้าวิลล์ในเบาะเดียวกัน กระทำของยาหยีทำให้วิลล์ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เด็กสาวกลิ่นตัวหอมๆ มานั่งแนบชิดขนาดนี้ …. ท่านั่งที่ล่อแหลมมากๆ คิดดีไม่ได้จริงๆปัง ปัง !!!!!! เสียงปืนจากฝ่ายตรงข้าม“คุณ นี่คุณช่วยมีสมาธิหน่อยสิคะ รีบเอาขาคุณออกไปจากคันเร่งค่ะ หยีจะขับเอง คุณเตรียมจัดการพวกมันก็พอ” ยาหยีตะคอกมาเฟียหนุ่มอย่างลืมตัว เพราะวิลล์มัวแต่ไม่มีสมาธิ จนเกือบจะเป็นเป
ตอนนี้เวลาบ่ายสองนิดๆที่ฉันและเพื่อนอีกสองคนเดินทางมาถึงสนามแข่งรถ พวกฉันผ่านเข้างานมาง่ายดายทุกอย่างเพราะเฮียเซินจัดการให้แล้ว ทางสะดวกทุกอย่าง ทุกเรื่อง และแน่นอนว่าตอนนี้เห็นเป้าหมายแล้ว สนุกแน่… “คนไหนที่เป็นคนแรกที่มาจีบแกไม่ติด แล้วไปเสนอเงื่อนไขให้ไอ้เวรนั่น”“คนผมดำ ใส่เชิ้ตสีเทา”“อืม งั้นคนที่ยืนคลอเคลียอยู่ข้างไอ้เวรนั่นคือเมียมันสินะ”“ใช่”“หน้าตาไม่ได้แย่นะ แต่การกระทำต่ำช้าเลวทราม ไม่เห็นใจผู้หญิงด้วยกันไม่พอ ไม่หวงผัวตัวเองหน่อยหรือไง”“นาบี กูซื้อประโยคด่าของมึง กูชอบว่ะ” นัตตี้ที่เอ่ยชมและอมยิ้มเพราะนาบีไม่เคยด่าใครแรงเท่านี้มาก่อน“นัตตี้ ต่อไปนี้ถ้ากูทำอะไรลงไป มึงจะไม่เสียใจใช่มั้ยที่เห็นมันต้องเจ็บตัว”“เพื่อนรักจัดการได้เต็มที่เลยจ่ะ”“มันต้องแบบนี้สิเพื่อนกู”“แต่อย่าให้กูแอบเห็นนะนัตตี้ว่ามึงแอบร้องไห้ ไม่งั้นนาบีคนสวยคนนี้จะหยุมหัวมึงค่า”“การันตี 3000%เลย”ตอนนี้เหลือเวลาอีก 30 นาที ยาหยีที่หายตัวไปเปลี่ยนชุด และกำลังจะไปเทสรถที่จะลงแข่ง เซินใช้เงินซื้อคิวแข่งรถจากนักแข่งในรอบนี้จำนวนห้าล้านบาท แน่นอนว่าเป็นตัวเลขที่แทบไม่ต้องคิดอะไรเลย ไม่หนำซ้ำ เซินยังบอก
วิลล์จัดการเปิดประตูห้องน้ำให้ยาหยีเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ทั้งยังใช้ความคิดตัวเองตัดสินว่าจะยืนเฝ้ายาหยีอาบน้ำด้วย แน่นอนว่าเป็นห่วง กลัวจะล้มไปกองกับพื้น กับอีกอย่างคือได้ดูอาหารตาอีกสักหน่อยก็คงจะดี“ออกไปสิคะ หยีจะอาบน้ำ” วิลล์ที่ตีมึนไม่สำเร็จ ก็โดนยาหยีไล่ตะเพิดออกมาซะก่อน“ครับ อยากได้อะไรเรียกพี่นะ”ฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย โดยที่ป้าจันทร์เป็นคนไปเอาชุดมาไว้ให้ จัดว่าป้าจันทร์รู้ใจและรู้จักสังเกตนะเนี่ย รู้ว่าวันหยุดวันธรรมดาที่ไม่ออกไปไหน ฉันมักจะชอบใส่ชุดเน่าๆอยู่บ้าน คำว่าเน่าของฉันคือ เสื้อผ้าซักจนผ้ามันนิ่ม เบาบางใส่สบาย ถึงแม้ว่าผ้าบางจุดมันจะขาดบ้าง เป็นรูเล็กๆบ้างก็ตาม แต่ยังดูสะอาดทุกตัวพร้อมกับกางเกงผ้าขาสั้นเข้าเซ็ทกับชุดนี้ ห้องอีกห้องที่พี่วิลล์บอกนั้นคือสวยมากกกก สวยแบบตะโกน ห้องสีขาวสไตล์มินิมอลมูจิมูใจ ห้องน่ารักสุดๆ มองออกไปข้างนอกกระจกใส ด้านหน้าเป็นสนามหญ้าที่ตอนแรกมันจะยังโล่งๆ ตอนนี้เริ่มมีคนงานเอาต้นไม้สวยๆมาลงแล้ว ชอบเลยอ่ะ“ทานเลยนะคะ หยีหิว”“ทานเยอะๆครับ เบบี๋”“...”“หึหึ”ทั้งสองคนลงมือทานอาหารกันอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆแล้ว แถมพลัง
“อ้าขาออกกว้างๆ ให้พี่ได้เอาเธอได้ถนัดๆ” ยาหยีก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธออ้าขากว้างตามที่วิลล์บอก วิลล์จับหัวบานหยักถูไถไปตามร่องระเริงรักเพื่อเป็นการทักทาย“อื้ม / อ่าส์” วิลล์และยาหยีที่ทนต่อการเสียดสีต่อไปไม่ไหว ทั้งคู่จึงได้แต่ครางเบาๆออกมาจากนั้นจึงตัดสินใจส่งท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปในโพรงสวาททันทีกึก!!! เสียงเหมือนชนผนังเนื้ออะไรสักอย่าง ทำให้ดันเข้าไปได้ไม่สุด แต่วิลล์รู้ว่านี่คือครั้งแรกของยาหยี มันยังเข้าไปง่ายๆไม่ได้แน่“อ๊ะ จะ เจ็บ”“อย่าเกร็งครับ”“เอาออกไปก่อนได้ไหมคะ หยีทนไม่ไหว” ยาหยีที่ตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า เพราะเธอเจ็บจนถอดใจไปหมดแล้ว ไม่เอา ไม่อยากทำแล้ว“อดทนนะคนเก่ง”“ฮึก” ในที่สุดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลออกจากหางตา“อีกนิดเดียวหยีก็จะตกเป็นของพี่แล้ว”“อื้อ”“ผ่อนคลายนะ” เมื่อเขาเห็นยาหยีสูดลมหายใจลึกๆ ค่อยๆผ่อนคลายมากขึ้น วิลล์จึงตัดสินใจดันท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปคราเดียวจนสุดความยาวกึก!!! “กรี๊ดดด”“อ่าส์!! เบบี๋เป็นของพี่แล้วนะครับ”วิลล์มองหยาดเลือดที่ไหลย้อนออกมาอาบดุ้นของเขา มันเป็นภาพที่ช่างน่าชวนมอง เขาพอใจมาก พอใจที่เขาได้เป็นคนแรกของยาหยี และมันต้องเป็นแบบนั้นก็ถูกต
“อยู่เฉยๆก็ดี หาเรื่องให้นายโกรธ”“โหพี่ลู ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย นั่นนายหญิงผมนะ”“ก็รู้เอาไว้ ว่านายหวง อย่าไปพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ”“แก๊บนี่งงเลยค้าบบบ”“แล้วอีกอย่าง…”“...”“กูชื่อ ลูคัส ไม่ใช่ ลู”“ครับพี่ลู”ลูคัสจนปัญญาเหนื่อยจะพูด เด็กเวรนี่แม่งกวนตีน ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาผ่านไป 45 นาที ก็เดินทางมาถึงเพนท์เฮ้าส์ ผมจัดการอุ้มยาหยีขึ้นไปชั้นสอง เดินไปยังห้องนอนของยาหยี ทั้งที่ใจจริงอยากพาเข้าห้องนอนตัวเองด้วยซ้ำ อยากจะทำอะไรต่อมิอะไรตามที่ใจคิด แต่ก็ไม่อยากฉวยโอกาส ถ้าทำแบบนั้นไป คงได้แค่สนองตัวเองเท่านั้น หนำซ้ำคงไม่ได้หัวใจของคนตัวเล็กด้วย“อื้อ ร้อนจัง”“ทนอีกนิดครับ เดี๋ยวก็ถึงห้องแล้ว พี่เช็ดตัวให้นะ”“ไม่อาว อยากอาบน้ำ”“เช็ดตัวก็พอ เมาขนาดนี้จะยืนอาบน้ำได้ไง”เมื่อผมเปิดประตูห้องยาหยี ก็ค่อยๆวางลงบนเตียง เมื่อถึงเตียงยาหยีก็นอนพาดเตียงเป็นแนวเฉียง และนอนคว่ำ ทำให้เห็นแก้มก้นขาวๆนั่น เพราะกระโปรงมันร่นขึ้นมาเมื่อเห็นแบบนั้น ผมก็มองไม่ละสายตา ไม่หันหน้าหนี ก็ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษไงครับ อยากมองให้เต็มสองตา“พี่วิลล์ อาบน้ำให้หน่อย น๊าๆ”“นะ แน่ใจนะ” “แน่ซี
“อืม ชอบ… รัก” ปากพูดแต่มองหน้ายาหยีตรงๆ อยากรู้ว่ายาหยีจะมีท่าทางยังไง ส่วนยาหยีเมื่อฟังวิลล์พูดจบแล้วมองมา ก็เขินจนแก้มเป็นสีแดงระเรื่อ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนข้างๆชอบเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดต่อหน้าเพื่อนแบบนี้ “ฮิ้ววว เอาละเว้ย น้องยาหยีว่าไงค้าบบบ”ยาหยีไม่ตอบอะไร แต่หยิบแก้วไวน์มาดื่มจนหมด แต่การกระทำดังกล่าวมันมีความหมายแอบแฝงอยู่ อยู่ที่ว่าใครจะตีความหมายนั้นออก“ยกดื่มแบบนี้แปลว่า…” เรนเดลที่ถามเย้าแหย่“ไม่มีอะไรค่ะ แค่หิวน้ำ” “อ้อ!!!” แล้วทุกคนก็พร้อมใจกัน อ้อ… ด้วยน้ำเสียงที่ล้อเลียน“หึ” เสียงวิลล์หัวเราะในลำคอ เขาว่าเขารู้ความหมายที่ยาหยีจะสื่อ ว่ามีใจให้เหมือนกัน อาจจะยังไม่ได้รัก แค่อาจจะชอบ แต่นั่นก็เท่ากับว่า ยาหยีเปิดใจให้เขาแล้ว… “ไอ้เรนเดล คิวมึง ตอบมาไอ้สัx อย่าตีเนียน”“อะไรของมึง”“มึงแอบรักใคร”“กูแค่หิวน้ำเหมือนน้องยาหยี”“ถุย/ถุย” เจย์กับแท็คที่พูดออกมาพร้อมกัน เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด“ต่อๆ ไอ้วิลล์ตามึง”“ฉันไม่เคยมีแฟน”“ว้าวววว Presentation on love ไอ้นี่มันขายของเก่ง ขายฉ่ำ”“เอ่อ… คนควง คนคุย คู่บัดดี้ อะไรแบบนี้ นับเป็นแฟนไหมว่ะ” เจย์ท
I-RICH ผับทั้งคู่เดินลงจากรถ และก้าวขาสับๆเดินเข้าไปด้านใน แต่เป็นโซน VVIP ชั้น 2 ที่เพื่อนเขาให้คนของเขารอรับวิลล์และนำทางมา หุ้นส่วนมาทั้งทีก็ต้องมีคนดูแลเป็นพิเศษ….ห้อง VVIP เป็นห้องของเพื่อนวิลล์คือห้องส่วนตัว จะมีแค่กลุ่มเพื่อนๆ ซึ่งไม่ใช่ห้องรองรับลูกค้า ห้องอยู่ชั้น 2 มองเห็นด้านล่างทุกจุด รอบๆห้องถ้ามองจากด้านในจะเป็นกระจกใส แต่หากมองมาจากด้านนอก แน่นอนว่าจะป็นห้องกระจกสีดำ ที่ไม่ว่าจะมองใกล้หรือไกลยังไงก็มองไม่เห็นภายในแน่นอน ในระหว่างที่กำลังเดินนั้น แน่นอนว่าสายตาผู้ชายทั้งหลาย เรียกว่าเป็นพวกขาประจำที่มารอขย้ำเหยื่อสาว ยาหยีที่หน้าตาแปลกใหม่กับที่นี่ เพราะไม่คุ้นหน้าคุ้นตา ดึงดูดสายตาได้นักต่อนัก สายตาที่อ่านกินอย่างชัดเจน วิลล์ที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งไม่พอใจไปกันใหญ่ รีบเดินมาแสดงความเป็นเจ้าของโดยการโอบเอวดึงร่างบางมาเบียดประชิดตัวเขา ยาหยีที่งงในการกระทำของเขาว่าจะให้เธอไปเดินเบียดเขาทำไม ที่ตั้งกว้าง… “เดินดีๆสิคะ จะเบียดทำไมเนี้ย”“รีบเดิน” วิลล์ที่ไม่ตอบคำถาม แต่กลับเอ่ยอีกประโยคออกไป.“สวัสดีครับคุณวิลล์ นายรอด้านในแล้วครับ”“อืม”พลัก!!! เสียงประตูที่โดนผลักออก ท
“คือ… คุณนัตตี้ย้ายออกไปแล้วนะคะ” “ห๊ะ / ห๊ะ” สองสาวที่ตกใจไม่ต่างกัน เพราะเพื่อนไม่ได้บอกอะไรไว้เลย“ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”“เมื่อวานค่ำๆค่ะ ตัวย้ายออกไปก่อน ส่วนของใช้ต่างๆมีคนมาขนย้ายให้อีกทีตอนเช้าวันนี้ค่ะ”“เกิดอะไรขึ้นนะ” ยาหยีได้แต่พึมพำอย่างสงสัย“แล้ว คอนโดนี้ คือนัตตี้ปล่อยเช่า หรือว่ายังไงคะ” “ไม่ค่ะ คุณนัตตี้ไม่ได้ปล่อยเช่าและไม่ได้ขายต่อค่ะ” “งั้นขอบคุณพี่มากๆเลยนะคะ หยีกับเพื่อนต้องขอตัวก่อนค่ะ” “ยินดีค่ะ”..“เราจะเอาไงกันดี” นาบีที่รู้สึกร้อนใจจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ“งั้นวันนี้แยกย้ายก่อน เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเองนะ” “ฝากด้วยนะแก ฉันเป็นห่วงมันจริงๆ”“งือ ขับรถไปส่งฉันก่อน”เมื่อทั้งคู่เดินออกมายังลานจอดรถ ยาหยีก็หยุดเดินชะงักไป นาบีที่เดินตามหลังมาก็ต้องตกใจเพราะเพื่อนหยุดเดินกระทันหัน จนแทบจะชนกันอยู่แล้ว“อะไรของแกเนี้ย นึกจะหยุดเดินก็หยุด” ในระหว่างที่บ่นเพื่อน สายตาก็มองไปที่ยาหยี แล้วก็ต้องมองตามยาหยีไป จนกระทั่งเจอผู้ชายที่โคตรหล่อ โคตรหน้าตาดี มองมาที่ยาหยีไม่ละสายตา และสุดท้าย ผู้ชายสุดหล่อคนนั้นเดินตรงมายังเพื่อนสาวของตัวเอง “กลับได้ยัง”“พี่มาได้
“โนวค่ะ พี่อย่ามาตีเนียน หยีไม่รับข้อเสนออะไรทั้งนั้น เราต่างคนต่างอยู่ ถ้าพี่สงสัยอะไรในตัวหยี อยากสืบอะไรก็สืบไปสิ แต่ถ้ามั่นใจแล้วว่าหยีไม่ใช่อย่างที่พวกพี่กล่าวหา ก็ปล่อยหยีไปได้แล้ว”“...”“หยีเป็นลูกที่มีพ่อมีแม่นะ พี่จะทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ไม่ได้ หยีก็ต้องมีชีวิตของหยี” “...”“ที่พูดเนี้ย เข้าใจบ้างหรือป่าวคะ”“เข้าใจ แต่พี่ไม่ทำ” “เอ๊ะ… พี่นี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง” “หยุด พอได้แล้ว ที่พูดฉอดๆน่ะ ไม่เมื่อยบ้างหรือไง”วิลล์ที่ตอนนี้เริ่มไม่สบอารมณ์ เพราะว่าที่เมียเด็กของเขาค่อนข้างดื้อรั้น ไม่ยอมเข้าใจอะไรเขาเลย“...” … “ออกมาคุยกันข้างนอกค่ะ” เมื่อยาหยีพูดจบ ก็เดินนำออกจากห้องมาโดยไม่รออีกคนแม้แต่น้อย “หงุดหงิดชะมัด คนกำลังง่วงเลย มากวนเวลาคนจะนอนอยู่ได้” ยาหยีได้บ่นเบาๆราวกับเหนื่อยใจวิลล์ ผมไม่เคยเสนออะไรแบบนั้นที่ยาหยีพูดเลยสักนิด เธอคิดเองเออเองไปทั้งหมด ผมไม่รู้ว่าที่ผมแสดงออกมันไม่ชัดเจนมากพอ หรือ ที่ผมทำมันไม่ปกติกันแน่ ยาหยีถึงได้คิดแบบนั้น แต่ถ้าถามว่ามันปกติไหม ก็คงไม่จริงๆแหละ แผนชั่วเริ่มขึ้นตั้งแต่กลับมาเจอเธอ ทำยังไงก็ได้ให้มาอยู่ด้วยกัน แผนการจะสกปรกแค่ไห
จากนั้นมาเฟียหนุ่มก็เดินจับมือว่าที่เมียเด็กของเขาเดินเข้าไปในห้องวินาทีแรกที่แก้วตาเห็นวิลล์ ก็ดีใจจนเนื้อเต้นระริกระรี้ แต่ก็ดีใจได้เพียงไม่นาน เพราะยาหยีมากับวิลล์คนที่เธอหมายปองส่วนศักดาเองก็แอบขัดใจไม่เบา ที่มาเฟียหนุ่มมีสาวข้างกายมาด้วย มันยากให้แก่ถวายลูกสาวใส่พานให้“สวัสดีครับ คุณวิลล์ คุณยาหยี”“สวัสดีครับ คุณศักดา / สวัสดีค่ะ”“เชิญนั่งครับ”“คุณวิลล์อยากดื่มเป็นไวน์หรือวิสกี้ดีคะ” แก้วตาที่กำลังหาจังหวะคุยกับมาเฟียหนุ่ม จึงเอ่ยถามขึ้น ทว่า… มาเฟียหนุ่มไม่ตอบกลับใดๆ ทำให้แก้วตาสีหน้าเจื่อนลงทันที“คุณศักดาเริ่มได้เลยครับ ผมมีเวลาไม่มาก”“ฮ่าๆ งานรัดตัวสิน่ะครับ ทำธุรกิจหลายอย่างขนาดนี้ นี่คงจะเป็นนาทีทองของผมที่คุณวิลล์สละเวลามาให้”“...” วิลล์ชักเริ่มรำคาญกับความพูดมากของศักดาที่ไม่ยอมเข้าเรื่องสักที จึงได้แต่ทำสีหน้าเรียบนิ่งปนดุดัน จริงๆเขาไม่เคยอยากได้คอนเนคชั่นจากศักดาสักนิด แต่เหมือนมีเซ้นต์แปลกๆบอกกับตัวเขาเองว่าควรจับตาดูศักดาไว้ วันนี้เลยมาดูว่าจะมาไม้ไหน และคิดจะทำอะไรอย่างเขาสงสัยหรือเปล่า“คือผมต้องการใช้บริการขนส่งสินค้าผ่านท่าเรือของคุณวิลล์ครับ”“สินค้า?”