Ep.11  เพื่อนบอกว่าหมากัดคอ

“ก็มีอีนางนึงไง”

“ใครว่ะอี นอ.ตอ” นาบีที่ถามขึ้น ส่วนยาหยีที่นั่งฟังเพื่อนพูดอย่างเงียบๆ

“ก็อีแก้วแตกคนนั้นไงเล่า”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”   และสามสาวก็พากันหัวเราะร่วน

“เขาชื่อ แก้วตา อีนัตตี้!!!!!!!!!!!”

“แก้วตา มันต้องน่ารักใสๆ แต่นี่มันแก้วแตกชัดๆ ร้าวจนไม่เหลือชิ้นดี”

“แกนี่นะ อะบูละจี้ ชื่อนาง”  ปากว่าเพื่อนแต่ตัวเองก็นั่งขำไม่เลิก

“ก็มันจริงนี่ ถ้าไม่มาหาเรื่องไอ้หยี ฉันก็ไม่พูดถึงให้เปลืองน้ำลายหรอก”

“ว่าแต่…ทำไมอีนังแก้วแตกมันยังหาเรื่องแกไม่เลิกว่ะยาหยี”

“ไม่รู้สิ ช่างนางเถอะ แค่อย่ามาล้ำเส้นฉันก็พอ” ยาหยีจะไม่เปิดโหมดร้ายถ้าไม่โดนใครหาเรื่องจนถึงทำร้ายร่างกาย เช่น ผู้หญิงของพี่ขุนพลที่ไม่รูัทำไมชอบหาเรื่องยาหยีในชนิดที่ว่ารู้ทั้งรู้ ทั้งสองไม่ได้คบกัน เป็นฝ่ายชายต่างหากที่ชอบอยู่ฝ่ายเดียว

ส่วนแก้วตาน่ะเหรอ นางแค่ปากร้าย ยังไม่เคยถึงหาเรื่องแบบถึงเนื้อถึงตัว ยาหยีเลยยังปิดโหมดร้ายๆนั้นอยู่ แต่ถ้าหล่อนเปิดมายาหยีคนนี้ก็จะเป็นคนปิดจ๊อบให้เอง

วันนี้มีเรียนแค่ครึ่งวัน….

“ยาหยี แกกลับยังไง”

“เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับ”

“อ้าว แล้วคนขับรถเมื่อเช้า แกไม่บอกเวลาเลิกเรียนเขาเหรอ” นาบีที่ถามขึ้นอย่างสงสัย

ยาหยีก็ลืมไปสนิทว่าถ้ามากับเขา เขาแค่แวะมาส่ง แต่จะกลับยังไง

“เดี๋ยวฉันไปส่งแกก็ได้หยี ทางผ่านอยู่แล้ว” นัตตี้ยินดีที่จะไปส่งเพื่อนรัก

“มะ ไม่ต้องๆ เดี๋ยวกลับเอง ฉันจะแวะไปทำธุระก่อนน่ะ”

“ก็เดี๋ยวไปส่งก็ได้ไง ฉันไม่ได้รีบไปไหน แกคิดไรมากว่ะหยี”

“เอาหน่า… เดี๋ยวกลับเองจะแวะไปรับน้องออดี้ไง มันอยู่คนละทางกับบ้านแก”

“เออๆ ตามใจ ฉันไปนะ”

“ไปนาบี ยืนบื้ออยู่ได้”

“เอ้าอีนี่ ด่ากูเฉย”

“ไปได้แล้วทั้งคู่นั่นแหละ น่ารำคาญ”

“ยาหยี เดี๋ยวก่อน” นัตตี้ทักท้วงขึ้นเสียงเรียบนิ่งอย่างจริงจัง

“อะไรของแกวะ”

“มึงปิดบังอะไรพวกกู บอกมาเดี๋ยวนี้”

“ปิดบังอะไร ไม่มี….”

“มึงอย่ามาทำเสียงจริงจังกลบเกลื่อนนะ” นัตตี้ที่ไม่ยอม ส่วนนาบีได้แต่งงในสิ่งที่สองคนพูดกัน เลยเป็นผู้ฟังที่ดีอย่างเงียบๆ 

ยาหยีที่รู้สึกร้อนๆหนาวๆ กับประโยคนั้นที่เพื่อนคาดคั้น หรือว่ามันจะจับได้แล้วว่าฉันไม่ได้อยู่ที่บ้านตัวเอง 

“บอก-มา” นัตตี้พูดเน้นคำเป็นการกดดัน

“กะ ก็…”

“จิ๊…” นัตตี้ทำเสียงจิ๊ปากใส่ เพราะรำคาญที่เพื่อนมัวแต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ จึงถามออกไปตามตรง

“มึงมีผัวตั้งแต่เมื่อไหร่”

และคำถามนี้ทำเอาทั้งยาหยีและนาบีตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง

“ห๊ะ มึงเอาอะไรมาพูด กูไม่มีผัว ไม่มีแฟน แล้วก็ไม่ได้มีใคร”

“ไม่เก็บหลักฐานแล้วมาเถียงกูเนี้ยนะ” นัตตี้ยิ่งพูด ยาหยีก็ยิ่งงง

“หลักฐานอะไรของแกนัตตี้ มึงทำให้กูงงนะ”

“เออๆ กูก็งงเหมือนกัน” นาบีที่ไม่ทันเพื่อนสักกะอย่าง ก็พลอยงงไปกับยาหยีด้วย

“อีนาบี มึงแหกตาดูที่คออียาหยี มึงตอบกูมาดิ๊ ว่ามันรอยอะไร” นาบีได้แต่มองตามนิ้วที่ชี้ไปตรงจุดนั้น ส่วนยาหยีก็งงตาแตกไปอีก รอยอะไรตรงคอ

“อีหยี!!!!!!!!!!”  เมื่อนาบีเห็นรอยชัดเจน จึงเรียกเพื่อนเสียงเขียว ครั้งนี้นัตตี้ให้นาบีเป็นคนเฉลยว่ารอยอะไร ทว่า…

“มึงเลี้ยงหมาเหรอ หมากัดคอมึงเป็นรอยฟันเลย ไปหาหมอรึยัง หมามึงฉีดวัคซีนครบรึป่าว”

“เฮ้อ…” เสียงถอนหายใจหนักๆของนัตตี้ พลางเอามือนวดขมับตัวเองเบาๆ อีนาบีมันจะซื่อไปไหน

“อีหยีมึงฟังนะ รอยที่กูว่าน่ะ รอยดูดคอ แล้วก็รอยกัดคอ”

“ห๊า… / ห๊า…” ทั้งยาหยีและนาบีที่ตกใจ

“เดี๋ยวๆ มึงเข้าใจอะไรผิดไหม กูไม่มีผัวจริงๆ”

“หรือมึงไปวันไนต์กับใครมา”

“วันไนต์บ้านแมวมึงสิ อี นอ.ตอ”

“งั้นมึงตอบกูมา ไม่งั้นกูไม่จบ รอยนี้มันมาได้ยังไง”

“กูก็ไม่รู้…” ยาหยีตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“โอ้ยอีหยี มึงนี่นะมานี่เลย”  ทั้งสามคนก็เดินฉุดกระชากเข้ามาในห้องน้ำ

“มึงดูให้เต็มตาเลยยาหยี” ยาหยีที่รีบเลิกคอเสื้อชุดนักศึกษาให้เห็นรอยชัดๆ ทว่า…ร่างสวยก็ตกใจไม่แพ้กันกับนัตตี้และนาบี

“มันมาได้ยังไง” ยาหยีพึมพำแล้วเอามือไปแตะตรงรอยแดงๆและรอยนูนเล็กๆนั่น … “โอ๊ะ… เจ็บ”

… “กูไม่รู้ว่ารอยอะไร ทำไมเจ็บวะ” เมื่อเช้าตอนฉันอาบน้ำ ฉันรู้สึกแสบๆนะ แต่ก็คิดว่าเป็นรอยข่วนตัวเอง เพราะฉันเล็บยาว เวลาสระผมก็ชอบเกาแรงๆด้วยสิ เลยคิดว่ามันคงจะไปข่วนโดนคอเหมือนอย่างเคย

“ยาหยี มึงไม่ระวังตัวเลย มึงแอบไปเที่ยวโดยที่ไม่มีพวกกูรึป่าว หรือ มึงโดนวางยา”

“...”

“มึงเจ็บจิมิโก๊ะมั้ย เขาว่ากันว่าครั้งแรกมันเจ็บมากนะ”

“...”

“ถ้ามึงเจ็บ แสดงว่ามึงโดน..”

“ไม่ กูไม่ได้เจ็บ” ยาหยีรีบปฎิเสธทันที

“ที่ไม่เจ็บ หรือเพราะว่ามันเล็ก” นาบีที่พูดสวนขึ้นมา

“ฮ่าๆๆๆ กูขอแวะขำอีนาบีก่อน มึงนี่นะ..”

นาบีเกาหัวแกร๊กๆ เอ้าก็เพื่อนบอกไม่เจ็บ แสดงว่าอันนั้นมันเล็กรึป่าวล่ะ พูดผิดตรงไหน

จากนั้นนัตตี้ก็หันมาพูดกับยาหยีด้วยสีหน้าที่จริงจังขึ้น

“ยาหยี…  มึงฟังกูนะ ไปตรวจร่างกายกัน”

ยาหยีที่ตอนนี้ค้างไปแล้ว กำลังไล่คิดตามที่เพื่อนพูด แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่อย่างที่เพื่อนพูดเลย เพราะมันไม่เหตุการณ์อะไรแบบนั้นเลยสักนิด เพียงแต่คิดไม่ตกว่า รอยพวกนั้นมันมาได้ยังไง … ยาหยีสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

“พวกมึง เดี๋ยวกูขอหาคำตอบด้วยตัวเองก่อน”

“มึงจะไปหาคำตอบนั่นจากที่ไหน”

“เหอะหน่า เชื่อกูสักครั้ง… นะ กูขอ ให้กูจัดการเอง”

“เออๆ มีไรต้องบอกพวกกู ห้ามปิดบังเด็ดขาด”

“ขอบใจพวกมึงสองคนมากนะที่เป็นห่วงกู”

“ไม่ต้องขอบใจหรอก ส่วนนึงกูก็อยากเสือกเรื่องของมึงนั่นแหละ”

ยาหยีได้แต่กลอกตาไปมากับความขี้เสือกของเพื่อน

“แยกย้ายเหอะ กูจะรีบไปเอารถ”

“อืม… เจอกัน”

เมื่อเพื่อนสองคนเดินห่างออกไปยังลานจอดรถ ยาหยีที่กำลังเดินเพื่อไปรอรถแท็กซี่

บรื๊นนนนนนนน เสียงท่อดังของรถสปอร์ตคันหรู มาจอดเทียบริมฟุตบาทที่ยาหยียืนอยู่

สาวๆมองตามรถหรูตาเป็นมัน พลันคิดอยากเห็นว่าคนขับจะหล่อขนาดไหน กระทั่งวิลล์เปิดประตูลงจากรถมา จากนั้นก็เดินเข้ามาโอบเอวบางยาหยี เพื่อพาคนตัวเล็กขึ้นรถไป

“พี่วิลล์”.... ยาหยีที่เรียกมาเฟียหนุ่มด้วยเสียงแผ่วเบา

“...”  วิลล์มองยาหยีด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ยาหยีจึงนั่งเงียบๆ พลางทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง คิดตามคำพูดที่เพื่อนบอก ถ้าถามว่าเธออยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนไหม ก็ไม่มี ถ้าจะมี ก็มีแต่…. เมื่อคิดๆไปสายตาก็วางที่ใบหน้าของคนข้างๆที่กำลังขับรถอยู่

“มองหน้า อยากมีลูก?” วิลล์ที่รู้สึกได้ว่ายาหยีหันมามอง ในขณะที่ถามก็ไม่ได้หันหน้ามาคุย มองตรงสายตาก็จดจ้องบนท้องถนน

ยาหยีเองก็รู้สึกว่าคนข้างๆ ดูเงียบผิดปกติ แต่ก็ไม่คิดวิลล์จะพูดอะไรแบบนั้นออกมา พูดได้หน้าตาเฉยมาก ใครอยากมีลูกกัน

“กะ ก็แค่มอง จะถามว่าพี่จะพาหยีไปไหน นี่มันไม่ใช่ทางกลับเพนท์เฮ้าส์นี่คะ”

“เดี๋ยวก็รู้”

“...” 

บรรยากาศภายในรถชวนให้อึดอัดอย่างเห็นได้ชัด ยาหยีที่รู้สึกได้ จึงไม่ได้สนใจคนด้านข้าง เธอนั่งแนบชิดกับประตูรถและทอดสายตาออกไปมองนอกกระจก ก็รับรู้ได้ว่าสถานที่ที่มาเฟียหนุ่มพาเธอมานั้นเป็นสนามตีกอล์ฟ เมื่อมาถึงสนามกอล์ฟ วิลล์ที่ลงจากรถแล้วมายืนรอยาหยีตรงประตูฝั่งที่ยาหยีนั่ง และกุมมือว่าที่เมียเด็กของเขาเดินไปยังห้อง VIP ห้องหนึ่ง

“อย่าเดินเร็วสิคะ หยีเดินไม่ทัน”

เขาก้มมองรองเท้าที่ยาหยีใส่ที่เป็นส้นสูง จึงเดินช้าลงให้คนตัวเล็กได้เดินสะดวกขึ้น

“พี่จะพาหยีไปไหนคะ ทำไมไม่ไปโซนตีกอล์ฟ” มาสนามกอล์ฟ ก็คิดว่าเขาจะมาตีกอล์ฟ

“มาคุยงาน”

“อ้าว… งั้นหยีรอข้างนอกนะคะ” ยาหยีที่ไม่ชอบอะไรแบบนี้ มันน่าเบื่อ เธอไม่ชอบวงจรธุรกิจที่นั่งคุยกันเพื่อแลกเเปลี่ยนผลประโยชน์ ต่อหน้าก็ปั้นหน้ายิ้มแย้มดั่งพันธมิตร แต่ลับหลัง ผลประโยชน์ทั้งนั้น… รอยยิ้มจอมปลอม เธอไม่ชอบเลย

“คุยไม่นาน” วิลล์ส่งสายตาไม่อนุญาตให้เธอไปรอด้านนอกห้อง

“งั้นก็ได้ค่ะ”

กริ๊ก กก เสียงเปิดประตูที่เปิดออกโดยบอดี้การ์ดลูคัส ที่สแตนบายรอนายของเขาอยู่ที่นี่แล้ว

“เชิญครับนาย คุณยาหยี” ยาหยีก้มหัวน้อยๆให้เป็นการขอบคุณ

“มากันครบแล้วเหรอ”

“ครับ แต่ว่า…”

“อะไร”

“ลูกสาวคุณศักดามาด้วยครับ”

“อืม”