ห้องผู้บริหาร
ทุกคนภายในห้อง โดยมีเจ้าของค่ายเพลง G.media นั่งรออยู่ที่หัวโต๊ะ และมีนักร้องที่หลาย ๆ คนรู้จัก และกำลังโด่งดังในขณะนี้ น้องเก้า กันจ์ ที่กำลังรอคุยเรื่องเอ็มวีเพลงกับเจ้าของค่าย อย่างสงคราม หรือเฮียคราม ที่ใครหลาย ๆ คนเรียก มีโปรดิวเซอร์ ผู้กำกับเอ็มวีมากันครบถ้วนหน้า เสียงประตูห้องถูกเปิดออก พี่โปเต้ที่พาร้อยดาวเดินเข้ามาด้วย คุณอู๋ โปรดิวเซอร์ เห็นเขาพาเด็ก ๆ มาด้วย
"นี่ไปพาเด็กกะโปโล ที่ไหนมาครับคุณเต้ ทำไมดู...." โปรดิวเซอร์อู๋ เอ่ยถามด้วยความไม่ค่อยชอบเด็กสาวคนนี้
"เดี๋ยวผมตอบแค่พี่ครามพอ นะครับ ทีมผม เดี๋ยวผมเสนอพี่ครามเอง"
โปเต้ที่อ่านเนื้อเพลงแล้ว เขาชอบแนวเพลงป๊อป ฟังสบาย ๆ และเขาก็มีนักร้องในใจแล้ว เพียงแค่รอให้เด็กคนนั้นติดต่อมาหาเขาเอง ซึ่งมาคินเองไม่ยอมให้เสียโอกาสในครั้งนี้ เขาเองติดต่อโปเต้กลับมาแล้ว เขาเองมีสิทธิ์เป็นศิลปินของค่าย G.Media เต็มตัว เหมือนอีกคนที่ชนะการประกวดครั้งที่ผ่านมา วันนี้เขาเองก็เข้ามาร่วมประชุมกับเฮียครามด้วย เพราะโปเต้ตั้งใจจะปั้นมาคินให้มีชื่อเสียงในวงการนักร้อง เพราะเขาเห็ยความสามารถของเด็กคนนี้
"พี่คราม นี่น้องร้อยแก้ว เธอเป็นนักแต่งเพลงที่เขียนเพลงวัยรุ่น ป๊อป ผมอยากให้เธอเข้ามาร่วมงานกับทีมผม" ร้อยแก้วยกมือไหว้พี่ ๆ ทุกคนในห้องประชุม ครามที่เงยหน้าขึ้นไปมองเธออีกครั้ง เขาเห็นร้อยดาวครั้งแรก ก็รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้เสียจริง
"อายุแค่นี้เองเขียนเพลงได้แล้วหรอ แล้วเขียนมากี่เพลงแล้ว" เฮียครามถามเธอด้วยความไม่เชื่อหูตนเอง
" นี่ครับ " โปเต้หยิบผลงานที่เขาเคยเอามาทำผลงานเพลง ให้ครามได้ลองฟัง เขาเปิดเพลงที่เขาทำแล้วอัดไกด์เพลงเอาไว้ เพื่อที่จะหานักร้องสักคนที่เขาคิดว่าบทเพลงดี ๆ แบบนี้จะต้องดังไปทั้งนักร้องและนักเขียนเพลง
"แล้วทำไมพี่ไม่ทำผลงานออกมาหละ เพลงเพราะอยู่นะเธอมีความสามารถจริง ๆ มาทำงานร่วมกันในสังกัดไหม พี่โปเต้จัดการผลงานน้องได้ซื้อเอาไว้ไหม " เฮียครามชื่นชมผลงานของเธอและหันไปถามโปเต้
"ผมได้ให้ค่าเพลงไปบ้างแล้วครับ เพราะผลงานเพลงยังไม่ได้เข้าอัด รออัดแล้วนักร้องนำไปร้องจริง ๆ ค่อยให้ค่าส่วนต่างเธออีกครับ"
มาคินที่มาถึงค่ายเพลงพอดิบพอดีเช่นกัน โปเต้ที่บอกให้น้องขึ้นมาที่ห้องผู้ประชุมด้วยเช่นกันประตูห้องที่เปิดออก ทุกคนหันไปมองทางประตูห้องที่เปิดออก มาคินเดินเข้ามาพร้อมกับยกมือไหว้ทุกคนในห้องประชุมโดยที่ตนเองรู้จักแค่พี่โปเต้ กับ หญิงสาวที่เขาเดินชนเมื่อวานก่อน
"อ้าว มาแล้วหรอมาคิน มานี่สิ" โปเต้เอ่ยทักทาย และผายมือเชื้อเชิญน้องเข้ามาด้านใน
"สวัสดีครับพี่ ๆ สวัสดีครับเฮีย" มาคินยกมือไหว้ทุกคน
"มามา เข้ามานั่ง ใครดูแลน้องคนนี้ " เฮียครามเอ่ยออกมา โปรอู๋ที่เมินหน้าหนีไปอีกทาง เพราะเขามีเป้าหมายของเขาอยู่แล้วคือ
" ผมจองน้องเขาเอาไว้แล้วครับเฮียคราม" โปเต้ที่พูดขึ้นมาเสียงดังฟังชัด
ร้อยดาวที่ได้ยินเขาคุยกันว่านายคนนี้จะมาอยู่ทีมโปเต้จริง ๆ ตามที่เธอคาด เพราะเธออยากถามเขาเรื่องสมุดโน๊ตที่เธอทำหล่นตอนที่เดินชนกัน
" ถ้างั้นผมขอพาน้อง ๆ ไปห้องทำงานของผมเลยแล้วกัน เฮียจะได้คุยเรื่องเอ็มวีกับ เก้า และก็ยิปซีต่อ " พี่โปเต้ที่ไม่ได้เกี่ยวกับเอ็มวีนี้ เลยขอออกมาก่อน
" ได้ ๆ ดูแลน้องด้วย ตั้งใจทำงานหละเราสองคน" เฮียครามบอกพี่โปเต้ หันมามองมาคินสลับกับร้อยดาว ทั้งสองคนที่ยืนข้าง ๆ โปเต้หันมายกมือไหว้เฮียคราม โปเต้เปิดประตูออกมาจากห้อง มาคินเดินตามมา ร้อยดาวที่กำลังจะเดินตามออกมาอีกคน บิปซีที่เดินมาจากทางไหนไม่รู้ว เดินมาชนเข้ากับร้อยดาว
"เดินยังไงของเธอ มองไม่เห็นหรือยังไงว่าฉันจะเข้ามา"
"ก็ไม่เห็นนี่ค่ะ ฉันเดินระวังแล้ว คุณรีบร้อนไม่มองทาง" ร้อยดาวที่ตอบโต้กลับด้วยความไม่ยอมคนของเธอ เฮียครามที่ได้ยินเสียงโวยวายก็ตะโกนออกมาเพราะรู้นิสัยดาราสาวคนนี้ดี
" จะเข้ามาคุยเรื่องเอ็มวีก็เข้ามาสิ จะไปทะเลาะหาเรื่องกับน้องมันทำไม " เสียงครามที่ดังออกมาจนยิปซีเองต้องหยุดเหวี่ยง แล้วยอมเดินเข้ามาในห้องประชุม
" แหมเฮียก็ดูสิไม่ยอมหลบยิป เสียเวลาเลย ให้พี่ ๆ ทีมงานรอยิปคนเดียว" ยิปซีเข้ามานั่งยกมือไหว้ทุก ๆ คน ที่ตนเองมาช้าแต่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำให้คนอื่นเสียเวลา
"มาก็ช้ายังจะสร้างปัญหาให้คนอื่น ๆ อีก " เสียงนักร้องนำ ที่จะมาเป็นพระเอกเอ็มวีของตนเองอย่าง เก้า กันจ์
"แหมพี่กันจ์ ยิปเองก็ไปทำหน้าที่ดารานักแสดงกับน้อง ๆ เอฟซี ด้านล่างมานะคะ เป็นหน้าเป็นตา ใช่ไหมคะเฮีย" ยิปซีพูดกระแซะกันจ์ เพราะเขาเคยมีข่าวคู่จิ้นกับเธอช่วงแรก ๆ แต่ถูกนายห้างแบบเฮียครามเบรคเอาไว้
"เฮียครามผมขอไม่ร่วมงานกับเธอนะครับ ผมร้องเพลงพอครับ พระเอกเฮียครามหานักแสดงได้เลย" เก้ากันจ์ เอ่ยปฏิเสธที่รู้ว่าเธอจะมาเป็นนางเอกเอ็มวีของเขา
"ไม่ได้นะกันจ์ พี่ยื่นคำขาดเธอสองคนต้องร่วมงานกัน " พี่อู๋ที่เป็นโปรดิวเซอร์พ่วงผู้กำกับ
"ทำไมถึงต้องเป็นเธอครับ นางเอกคนอื่นไม่มีหรอ" เก้ากันจ์เองที่ไม่ชอบเธอเอามากมาก
"ตอนนี้ยิปซีเขากำลังมาแรง เราต้องฝากเขาช่วยดันเพลงของแก ตอนนี้เพลงของแกมันตกลงไปเยอะ จะอยู่ในวงการเพลง แกต้องพึ่งเขา" เฮียครามบอก ยิปซีที่รอบมองคู่จิ้น หันมามองเฮียคราม แต่ก็เจอแววตาคมเข้มของเฮียครามที่มองมา ทำเอาเธอเอง
ต้องหลบตาเช่นกัน
"ทำตามที่เฮียบอกเก้ากัจน์ เพื่ออนาคตของแก เห็นไหมเด็กรุ่นใหม่ ๆ เข้ามาเยอะแยะ เจนใหม่เข้ามา เจนเก่าตกรุ่น" โปรอู๋ที่อยากผลัักดันน้องในทีม
" งั้นก็แล้วแต่พวกพี่ครับ ห้ามให้เธอมาวุ่นวายกับผม ผมขอตัวไปซ้อมเพลงก่อนนะครับ คืนนี้มีงาน" เก้ากันจ์บอกเฮียครามแล้วเดินออกจากห้องไป
"งั้นพวกผมก็ขอตัวก่อนครับเฮีย มีงานต้องทำอีกเยอะเลย" อู๋เองก็ขอตัวลา
ภายในห้องที่เหลือแค่เพียงดาราสาว กับ เฮียคราม พอไม่เหลือใครในห้องแล้วยิปซีที่นั่งอยู่ที่เดิมในตอนแรก ก็ขยับลุกขึ้นไปนั่งบนตักของเฮียคราม โดยที่เฮียครามเองก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็ยังเคือง เธอเล็กน้อยที่เธอพูดกับเก้ากันจ์
"เฮียขาาา ช่วงนี้เฮียไม่ค่อยมาหายิปเลย เฮียปล่อยให้ยิปอยู่คอนโดคนเดียว" ยิปซีที่โอบกอดรอบคอของเฮียครามด้วยความออดอ้อน เหมือนที่เธอเคยทำ
"ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่าง เธอก็เห็นศิลปินในค่ายมีงานออกทุกวัน " เฮียครามที่ยังคงสนใจงานบนโต๊ะ กลับยิ่งทำให้ยิปซีรุกหนักมากขึ้น
"เฮียขาาาา " เสียงเรียกของยิปซีครั้งนี้ทำเอาเฮียต้องวางงานลงแล้ว นั่งเอนตัวราบไปกับเก้าอี้ของตนเองทำเอาบิปซีที่กำลังโอบรอบคออยู่ร้องด้วยความตกใจ
"ว๊าย เฮียย ทำแบบนี้ยิปเกือบตก" เธอเอ่ยตัดพ้อ เอาฝ่ามือตีลงบนบ่าของเฮียครามเบา ๆ
"เธอจะเอาอะไร ยิปซี" เฮียครามที่หันมาสนใจเธอ
โดยที่มือของเขาเองก็เริ่มเป็นปลาหมึก ลูบขึ้นลงตรงสะโพกผายของเธอ ขยับมือของตนเองล้วงเข้าไปภายใต้กระโปรงของเธอ ปลายนิ้วของเขาลูบขึ้นลูบลงตรงขาอ่อนของยิปซี ซึ่งเธอก็นั่งโอบกอดเขาเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกเนื้อตัวร้อนวูบวาบ จนเธอระงับความต้องการของตนเองไม่ไหวเธอซุกใบหน้าลงซอกคอของเฮียคราม เฮียครามที่รู้สึกว่ากำลังโดนเธอจู่โจมกลับ สิ่งที่เขากังวลเธอจะฝังรอยจูบลงบนต้นคอของเขา
"อย่าทำรอยนะ ฉันไม่ชอบ" เฮียครามที่ไม่อยากให้พนักงานคนอื่น ๆ เห็น และไม่อยากให้ภรรยาและลูก ๆ ของเขาเข้าใจผิด
"ก็ยิปซีเสียวนี่ค่ะ เฮียไม่รู้สึกบ้างหรือค่ะ ให้ยิปทำให้ไหมค่ะ" เฮียครามเองเริ่มตึง ตึงตรงกางเกง มันอยากจะออกมาสูดอากาศเต็มที เพราะช่วงนี้เขาเองก็ทำแต่งานจนไม่มีเวลาปลดปล่อยความต้องการของตนเองเลย
"เธอกลับไปรอฉันที่คอนโดของเธอ อีกสักพักฉันจะตามไป" เฮียครามให้เธอกลับไปรอเขาที่คอนโด
"รหัสเดิมนะคะเฮีย" ยิปซีที่บอกเขา เพราะเธอเองก็ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ไม่อยากเป็นข่าว ยิ่งข่าวที่มาจากความร่านของตนเอง เธอยังไม่อยากหมดอนาคต เธอหอมแก้มเฮียครามดังฟอดอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นมาจากตักของเขา จัดการเสื้อผ้าของตนเองให้เข้าที่เข้าทางเรียบร้อย ก่อนจะจ๊บลงบนริมฝีปากของเฮียครามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เฮียครามเองที่จูบกลับเอาคืน แรงจูบของเฮียครามทำเอายิปซีปากเจ่อขึ้นมา
ที่คอนโดของยิปซีเสียงกดรหัสเปิดห้องดังอยู่ข้างนอก พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องของพักบนคอนโดสุดหรู เสียงฝีเท้าที่เดินมาหยุดมองรอบ ๆ ห้อง เสียงฝีเท้าหายไป เขาเดินเข้ามา จนสุดมุมห้องเหมือนคุ้นเคย เขาบิดลูกบิดประตูเข้าไปด้านในหญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนเนื้อบางเบา ที่นั่งพิงพนักเตียงนอนรอเขาอยู่แล้ว แค่พอเห็นคนที่เดินเข้ามาในห้องเธอก็กระโจนลุกออกจากเตียง เข้าไปโอบรอบคอเขา เฮียครามที่ไม่ปล่อยให้ชิ้นเนื้อหลุดมือเช่นกัน เขาซุกไซร้ไปตามซอกคองามระหงของเธอด้วยความหื่นกระหาย"เฮียครามขาาาา อื้อ... อย่าทำรอยนะคะ พรุ่งนี้ยิปมีงาน"ยิปซีเองที่กำลังร้อนไปทั่วกายที่เขากำลังลงลิ้น ไปตามร่างกายของเธอ ชุดนอนบางเฉียบที่ถูกรูดลงไปตามปลายขาจนตอนนี้มันร่วงลงไปกองที่ปลายเท้าของเธอ หน้าอกที่กำลังตั้งเด่นตรงหน้าทำเอาครามเองกลืนน้ำลาย สองมือที่บีบเคล้นหน้าอกทั้งสองข้างด้วยความเคยชิน เขาเงยหน้าขึ้นไปมองเธออีกครั้งแล้ว ดันร่างของเธอมาจนสุดขอบปลายเตียงแล้วผลักเธอลงไปที่เตียง แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าของตนเองออกจนหมด แล้วคร่อมทับบนตัวหญิงสาว โดยที่เนื้อแนบเนื้อ พอดีกับที่ความเป็นชายของเขาถูกบริเวณจุดสงวนข
ร้อยดาวเองที่ยังไม่มีโอกาสได้ถามมาคินเรื่องสมุดของเธอเลย เธอเองคิดว่าคงไม่อยากที่่จะตามหาเขา เพราะวันนี้เขาเพิ่งเข้ามาเซ็นสัญญาที่ค่ายกับพี่โปเต้ในฐานะศิลปิน ส่วนเธอก็มาเซ็นสัญญาเช่นกันในฐานะพนักงานของค่าย ซึ่งสถานภาพของเธอและเขาตอนนี้ต่างกันมาก ๆ แต่พอมาเห็นทีมงานที่เป็นกันแบบอยู่ด้วยกันแบบครอบครัวของทีมพี่โปเต้ไม่ว่าศิลปินจะเก่าหรือใหม่ เพราะพี่โปเต่เป็นโปรดิวเซอร์ที่คอยสอนน้อง ๆ ในทีมตนเอง เมื่อร้อยดาวเข้ามาอยู่ในทีมรู้สึกสบายใจอบอุ่นมาคินเองที่วันนี้เขาก็พกไดอารี่มาด้วยแต่ก็ต้องรีบคุยงานและอ่านสัญญาเพื่อต้องเซ็น ตั้งแต่วันที่ได้มาเขาก็ยังไม่เคย ได้เปิดมันออกมาอ่านสักครั้ง มาคินที่กลับมาบ้านก็โดนเสียงพ่อบ่น เอาเขามาเปรียบเทียบน้องชายเรื่องเรียนเพราะเขาเองเลือกที่จะเสียสละให้กับน้องได้เรียนที่ดี ๆ เขาเองก็ยอมหลีกทางโดยที่ไม่เรียนต่อ"เกรดของเทอมที่แล้วของแกเป็นยังไงบ้างคิน" คุณมานัส พ่อของมาคินเอ่ยถามเขา"เกรดของผมยังไม่ออกนะครับพ่อ ""เกรดไม่ได้ออกหรือว่าแกไม่ได้ไปลงเรียนกันแน่คิน ฉันส่งให้แกเรียนแล้วทำไมแกถึงไปดรอปเรียน" พ่อที่ไปดูผลสอบลูกชายแต่ไม่พบรายชื่อลูกชายตนเอง มาคินที่สีห
และแล้ววันที่ต้องมาเอาสมุดคืนจากมาคินจริงๆ ก็มาถึง เขาเองต้องมาคุยเรื่องผลงานเพลง เพลงแรกของตนเอง ส่วนร้อยดาวต้องมาทำงานเขียนและแก้บทเพลงที่พี่โปเต้มี เพราะพี่โปเต้บอกว่างานบางอันเหมือนเนื้อเพลงไม่สมบูรณ์ วันนี้ทั้งสองคนมาเจอกันอีกครั้งในห้องทำงานของพี่โปเต้"พี่โปเต้ครับ ผมมีบทเพลงจะนำเสนอครับ ผมได้เนื้อเพลงมาโดยบังเอิญเหมือนมีใครเสกลงมาจากฟ้าเลยพี่" มาคินที่พูดไปอมยิ้มไป แต่อีกคนใบหน้าบอกบุญไม่รับเอาเสียเลย"เพลงก็เพลงของเราแท้ๆ กลับโดนคนอื่นเอาไปต่อหน้าต่อตา" ร้อยดาวบ่นอุบอิบตามมา แต่อีกคนกลับได้ยินเสียงของเธอ"เราทำเพลงเป็นด้วยหรอ แบบนี้พี่ว่าดีเลยทีเดียว เก่งรอบด้าน แบบนี้พี่ว่าอนาคตไปได้ไกล" โปเต้ชมมาคิน จนร้อยดาว ทำหน้าเหล่ตามองบน"ร้อยดาว ถ้าต่อไปนี้มีงานต่างๆ ของมาคิน เธอไปกับเขาด้วยนะ พี่ว่าเธอมากีตาร์มาพร้อมๆ กัน จะได้เริ่มต้นทำเพลง เดินสาย ออกคอนเสิร์ตไปด้วยกัน" โปเต้ที่อยากให้ร้อยดาว กับ มาคินร่วมงานกัน"แต่หนูเป็นนักแต่งเพลง ทำไมหนูต้องไปดูแลศิลปินที่ยังไม่มีผลงานด้วยหละคะพี่โปเต้""ไม่นานหรอกเขาจะมีผลงาน ว่าแต่ไหนหละเพลง ลองเข้าห้องอัดแล้วเล่นสด ๆ ร้องเลยไหม" พี่โปเต้อย
มาคินที่นั่งขับรถมาตลอดทางเขาเองก็ชวนเธอคุย ซึ่งก็ได้คำตอบบ้างไม่ได้บ้าง ส่วนมากเธอจะสนใจแค่สมุดไดอารี่ของเธอ พอมาถึงทางขึ้นทางด่วน บัตรอีซี่พาสของมาคินยังไม่ได้เติมเงิน และที่สำคัญเขาน่าจะไม่ได้พกเงินสดขึ้นมาทางด่วน"คุณ ๆ คุณพอจะมีเงินหนึ่งร้อยบาทไหม" มาคินเอ่ยปากถามร้อยดาว" ห๊ะ คุณว่าอะไรนะ " ร้อยดาวที่ไม่ทันฟังรถกำลังเข้าช่องจ่ายเงินแล้ว"ผมไม่ได้กดเงินสดมาครับ คุณพอจะมีสักหนึ่งร้อยบาทไหมครับ ผมขอยืมก่อนลงทางด่วนผมกดคืนให้ครับ" มาคินเอ่ยขอยืมอีกครั้ง"อ๋อ ได้ค่ะ "ร้อยดาวที่มองขึ้นไป เธอก็หยิบเงินในช่องเล็กๆ มาให้เขาทันที และเงินนี้น่าจะเป็นหนึ่งร้อยบาทเกือบ ๆ ใบสุดท้ายของเดือนนี้"ขอบคุณครับ ผมเอาคืนให้นะ" มาคินกล่าวคำขอบคุณที่เธอยังพอมีน้ำใจอยู่บ้างเมื่อผ่านทางด่วนมา จนมาถึงทางแยกที่จะลงทางอ่อนนุช ใกล้จะถึงบ้านของร้อยดาวแล้ว เขาก็หันกลับไปถามเธออีกครั้ง"แล้วบ้านคุณซอยไหนหละ ผมจะลงทางด่วนแล้ว""อ่อนนุช 85 ค่ะ" ร้อยดาวตอบปัด ๆ ไป เพราะลงจากทางด่วนเกือบ ๆ ปากทางอ่อนนุช ต้นซอย เธอเลยหลุดปากบอกออกไป เขาเองนั่งยิ้ม ๆ มองทางต่อไป สักพักมาถึงหน้าปากซอยบ้านของเธอ เขาขับเข้ามาในซอยเกือบ
หลายสัปดาห์ต่อมา ที่ค่ายเพลง G.Media ไม่ว่าจะเป็นมาคิน หรือ ร้อยดาว ที่ต่างเข้ามาทำงานในค่ายเพลงนี้ มาคินที่ต้องมาซ้อมร้องเพลงทุก ๆ วัน ส่วนร้อยดาวเข้ามาคอยประสานงานดูแลศิลปินที่กำลังจะมีผลงานเพลงกำลังออกสู่โลก Social ในขณะนี้ คือ สแปลช นักร้องแนวป๊อปร็อก ที่กำลังมีผลงานเพลงโด่งดังของค่ายนี้ และเขารู้สึกพอใจที่ร้อยดาวเข้ามาดูแลตนเอง และวันนี้ทั้งสองคนต้องออกไปกับทีมงานเพราะสแปลช เองมีงาน event ด้านนอก และจะมีทีมเสียงไปด้วยสองสามคนรวมไปถึงร้อยดาวด้วย เพราะร้อยดาวได้รับหนึ่งงานคือการเขียนเพลงให้ สแปลช ร้องหนึ่งเพลง ภายในสามเดือนนี้เขาจะต้องมีผลงานเพลงถัดไป พี่โปเต้อยากทดสอบความสามารถของร้อยดาว"อ้าวร้อยดาวจะไปไหนหละ" มาคินเห็นเธอเดินออกมากำลังจะไปขึ้นรถ"ไปงานกับพี่สแปลชค่ะ พี่โปเต้บอกให้ร้อยดาวไปกับพี่เขานะ" ร้อยดาวที่เดินไปด้วยตอบมาคินไปด้วย"เย็นนี้จะเข้ามาไหม" มาคินเอ่ยถามเธอ"ก็ต้องเข้าสิ มาเก็บของก่อน มาส่งพี่สแปลช เพราะแกเอารถไว้ที่ค่าย" ร้อยดาวตอบมาคิน"งั้นเรารอกลับบ้านพร้อมกันนะ" มาคินตะโกนตามหลังไปโดยที่เธอนั่งที่เบาะด้านหน้าคนขับแล้วหันมามองหน้ามาคินที่บอกว่าจะรอ"จะรอทำไม ไ
หลาย ๆ คน อาจจะยังสงสัยทำไมสองคนที่ดูจะไม่ค่อยชอบกันทำไมถึงมาเป็นมิตรกัน เราจะเล่าให้ฟังคร่าว ๆ วันแรกที่ร้อยดาวมาทำงานที่นี่ เธอเองที่เคยมีปัญหากับประชาสัมพันธ์อีกครั้ง แต่เพราะว่าเขายังไม่ได้แจ้งเรื่องที่เธอเป็นพนักงานที่นี่แล้ว ทำให้เกิดเหตุการณ์เข้าใจผิดอีกครั้ง เธอเข้ามาทำงานที่นี่ แต่เพราะเธอเพิ่งเข้ามายังไม่มีบัตรพนักงานติดที่เสื้อ"คุณค่ะ คุณ" เจ้าหน้าที่ตรงประชาสัมพันธ์ที่เห็นว่าร้อยดาวจะเดินเข้าไปในลิฟต์"ค่ะ เรียกดิฉันหรือเปล่าคะ " ร้อยดาวหยุดชะลอฝีเท้าลงจนหยุดเดินแล้วหันมาทางเสียงเรียก"ติดต่อเรื่องอะไรคะ รบกวนแลกบัตรก่อนนะคะ" เจ้าหน้าที่ที่พูดดี ๆ ด้วย เพราะคิดว่าเธอลืมจริง ๆ " ฉันเป็นพนักงานในค่ายนี้ค่ะ ฉันก็มาทำงาน" ร้อยดาวพูดตอบกลับมา เจ้าหน้าที่เลยมองสำรวจชุดของเธอไม่เห็นมีบัตรพนักงานที่ตัวเลย"ขอดูบัตรพนักงานหน่อยค่ะ " เจ้าหน้าที่ที่ขอบัตร และมองใบหน้าเธออีกครั้ง จำได้ว่าเธอคือเด็กเมื่อครั้งก่อนที่เธอเคยเรียก ร.ป.ภ. มาจับเธอออกไป ร้อยดาวที่เงอะงะ เพราะเธอไม่มีบัตรอะไรเลยและวันนี้ก็มาทำงานวันแรก "เอ่อ ฉันยังไม่ได้เอามาจากพี่โปเต้เลย" ร้อยดาวเอาชื่อของโปเต้มาแอบอ้าง
ที่ห้องทำงานของโปเต้และแล้วสิ่งที่มาคินขยันสร้างตัวตนของตัวเอง ด้วยการไลฟ์สดร้อง เล่น สนุกสนานกับแก๊งค์เพื่อน ๆ ตอนนี้เขารวมตัวกันได้ 5-6คน โดยมีร้อยดาวเป็นหัวหน้าทีม ตอนนี้ร้อยดาวกับมาคินสนิทกันในฐานะเพื่อนร่วมงานมากขึ้น สามารถคุยเล่น เข้าอกเข้าใจกันโดยมีสมาชิกมาเพิ่มอีก 5 คน คือ อ๊อฟ โมสต์ ก็อปเปอร์ โจนส์ ธาม ทุกคนต่างเป็นศิลปินในค่ายเพลงของทีมโปเต้แต่ทุกคนยังไม่ค่อยเป็นที่รู้จักในวงการนักร้องสักเท่าไหร่ มาคินที่ต้องดันตัวเอง ก็จะดึงเพื่อน ๆ เข้ามาในไลฟ์สดของตนเองทุกครั้ง ในคลิปวิดีโอแทบจะทุกอัน มาคิน และก็ อ๊อฟ เข้ามาหาโปเต้" มากันแล้วหรอ มา ๆ นั่งลงกันก่อน พี่มีเรื่องจะคุยด้วย" พี่โปเต้เห็นน้องๆ เข้ามา พร้อมกัน" สวัสดีครับพี่ " มาคินยกมือไหว้ตามมารยาท"พี่โปเต้สวัสดีครับ" อ๊อฟ เอ่ยทักทายตามมา"ร้อยดาวไปไหน ได้บอกกันไหมว่าพี่เรียก" โปเต้ถามสองหนุ่มที่กำลังนั่งลง"ยังครับพี่ ผมก็คิดว่าพี่บอกแล้ว ถ้างั้นผมโทรตามเธอให้ครับ" มาคินหยิบมือถือ มาเปิดแอพเขียว แล้วกดโทรหาเธอทันที รอสายไม่นาน เธอก็รับสายของเขา"นายอยู่ไหน ฉันกำลังจะไปห้องพี่โปเต้ เมื่อกี้เจอธาม บอกว่าพี่โปเต้เรียกนายกับอ๊
งานอีเว้นท์แรกของมาคินก็มาถึง รถตู้มาจอดรับที่หน้าบ้านของอ๊อฟก่อน และหน้ารถมีคนขับรถมีร้อยดาวที่มาด้วย พอมาถึงหน้าบ้าน อ๊อฟ ร้อยดาวก็พยายาม โทรหามาคิน แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติดสักที จนอ๊อฟเดินออกมาจากบ้านมาขึ้นรถ ร้อยดาวก็ถามหาจากอ๊อฟ"อ๊อฟพี่โทรหานายนั่นไม่ติดอะ อ๊อฟได้คุยกับนายนั่นไหม" ร้อยดาวที่หันมาถามอ๊อฟ"อะไรพี่คุยกับใคร พี่คินหรอ ยังเลยครับ""พี่โทรหาเขาไม่ติด งานเที่ยงออกจากบ้านแปดโมงเช้างานแรกด้วย" ร้อยดาวบ่นถึงมาคิน ยังกดโทรออกตลอดเขาไม่รับสาย"พี่ขับไปหน้าบ้านเลยค่ะ" ร้อยดาวบอกคนขับรถ ให้ไปบ้านมาคินเลยเธอเองไม่รู้จัก แต่พี่คนขับรถมีที่อยู่ และจีพีเอส ไม่ถึงชั่วโมง เจ็ดโมงกว่า ๆ ก็มาถึงบ้านของมาคิน ภายในบ้านเงียบเชียบ ร้อยดาวที่กดโทรหามาคินอีกครั้ง ครั้งนี้มีเสียงตอบรับเขากดรับสายของเธอแล้ว ร้อยดาวที่กำลังหงุดหงิดติดต่อมาคินไม่ได้จึงโวยวายใส่นาง"นายตื่นหรือยัง ทำไมเพิ่งมารับสาย ฉันกดโทรออกหานายนานมาแล้วนะ หลายสายมากด้วย" ร้อยดาวที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วไปผ่านสาย"ก็ตื่นแล้ว อาบน้ำแล้วกำลังจะเดินลงจากบ้านมารอ แล้วนี่เธออยู่ไหนหละ" มาคินเดินลงจากบนบ้านมาด้านล่างในบ้านของเขาก็ไม่มี
ห้องอัดเพลงของโปเต้และแล้ววันที่ทั้งสองคนต้องเข้าห้องอัดทำเพลงคู่กัน พี่ศรที่ทำเพลงให้ผ่านการพิจารณาจากเฮียครามและพี่โปเต้แล้วเรียบร้อย แต่มีใครบางคนที่ยังคงกลัวและเป็นกังวลในเสียงของตนเอง เธอไม่อยากเอาอนาคตของมาคินมาทำลายลงด้วยมือของเธอ"พี่ร้อยดาวหาอะไร" อ๊อฟเห็นร้อยดาวเดินวนไปวนมา "เปล่า...พี่ไม่ได้หาอะไร พี่.." ร้อยดาวเสียงสูงกลบเกลื่อน"พี่เดินวนเวียนหาอะไรของพี่หละ" "ฉันไม่ได้หาของอ๊อฟ แต่วันนี้พี่โปเต้ให้ไปเข้าห้องอัดไง พี่ตื่นเต้นพี่เป็นกังวลกลัวไปทำให้มาคินพังนะสิ" "โธ่ ไอ้เรานึกว่าอะไรเดินวนจัง พี่คิดมาก" อ๊อฟพูดไปเดินไปชงกาแฟมาแก้วนึง"แกก็รู้ว่าพี่ไม่ได้เป็นคนร้องเพลงเพราะเสียงเพี้ยนแบบตกร่องเลยนะ" ร้อยดาวที่ยังเดินวนไปวนมา"ผมว่าพี่ลงมานั่งก่อนเถอะ ผมเห็นพี่เดินไปเดินมา ""ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า แค่เดินวนไปมาเอง""พี่ไม่เป็น แต่ผมเป็นลงมานั่งนี่ก่อน ผมลายตาเวียนหัว" อ๊อฟบอกพี่สาว ทั้งสองพี่น้องเถียงกันเสียงดังจนอีกคนต้องเปิดห้องออกมาอาการสะลึมสะลือนอนเพิ่มตื่น"เสียงดังจังอ๊อฟใครเป็นอะไร" มาคินถามน้องที่ลากร้อยดาวมานั่ง"ก็พี่ร้อยอะดิ วันนี้น่าจะไม่เต็มร้อย" อ๊อฟนั่งจิบก
ในทุก ๆ สัปดาห์ เด็กสองคนจะต้องมาจัดรายการด้วยกัน ก็ทำให้ทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้น ทุกวันนี้ร้อยดาวกล้าที่จะร้องเพลงคลอตามเพลงที่เปิดมากขึ้น เฮียครามที่คิดว่าต้องให้สองคนเข้ามาทำเพลงแล้ว เลยเรียกทีมเพลง และโปรดิวเซอร์ รวมถึงผู้กำกับเอ็มวี และหัวหน้าวงดนตรี คุยเรื่องเพลงแรกที่จะทำให้เด็กทั้งสองคน เมื่อทีมงาน มาคิน และ ร้อยดาว เข้ามาพร้อมหน้าพร้อมตากัน ก็เริ่มคุยงานกันทันทีในที่ประชุม" มาครบกันแล้วนะ คืออย่างงี้ เฮียอยากทำเพลงให้พวกเขาสองคน ร้อยดาวพอจะแต่งเพลงที่มันเหมาะกับเราสองคนไหม หรือจะให้พี่ศรรักษ์ทำเพลงให้ เพราะพี่เขาจะมองเราสองคนแบบที่คนอื่นมอง เราแต่งเอง เราอาจจะได้แค่มุมมองเรา" เฮียครามเอ่ยถามสองคน"เพลงแรก อยากให้คนอื่น ๆ มองตัวตนของพวกเราครับ เป็นเพลงแรกของเราสองคนด้วย " "โอเค โปเต้นายว่ายังไง เห็นด้วยกับเด็ก ๆ ใหม่ " เฮียครามถามโปรดิวเซอร์ของเด็ก ๆ "ผมรอน้องเข้าห้องอัดทำเพลงเลยครับ กำลังมาแรง" โปเต้ที่อยากทำงานเพลงให้สองคนนี้แล้ว" ถ้างั้นอีกสามวัน เอาเพลงมาให้ทีมโปเต้นะศร ทันไหม " เฮียคราม สั่งให้ศรรักษ์เร่งงาน"จะพยายามแล้วกันเฮีย ขอตัวก่อนนะครับ" ศรรักษ์บอกเฮียคราม และ
ที่ค่ายเพลง เฮียครามและโปเต้ที่กำลังถกเถียงกันเรื่องข่าวของมาคินกับคนดูแลสาวน้อยในทีมของโปเต้ ทำเอาเฮียครามกลัวว่าเด็กจะเสีย เลยต้องเรียกเข้ามาคุยกันทันที ภายในห้องของเฮียคราม พี่โปเต้ และตัวต้นเหตุสองคน ที่นั่งก้มหน้าก้มตา"นายเตือนพวกเด็ก ๆ ของนายด้วยนะโปเต้ อย่าทำอะไรเองอีก " เฮียครามที่เตือนสองคน "ผมเตือนแล้วเฮีย แต่เด็ก ๆ ก็แค่ไลฟ์ร้องเพลง ดีเสียอีกทำให้เราได้รู้จุดว่าจะทำยังไง" โปเต้ที่ออกตัวแทนเด็ก ๆ ทั้งสองคน "นี่ไงเพราะทำอะไรไม่ถามพี่ ถามแกก่อนไงโปเต้ ""แล้วทำไมเฮียไม่สร้างตัวตนให้ทั้งคู่หละ" โปเต้ที่พูดขึ้นมา เขาอยากทำโปรเจคคู่เหมือนกัน แต่ยังไม่มีคู่ที่ลงตัว พอมาเจอสองคนนี้ที่เล่นกัน คนหนึ่งขี้แกล้ง คนหนึ่งหัวเสียใส่แต่ไม่เคยโกรธ "โปรเจคคู่หรอ มาคินนายสนใจไหมหละ""เอ่อ ผมหรือครับ ผมทำคู่หรือครับ แล้วใครหละครับจะคู่ผม " มาคินดูตื่น ๆ พอบอกจะปรับมาออกงานคู่"คนข้าง ๆ แกไง" คนที่สะดุ้งหนักกว่าพอเฮียครามพูดจบ คือร้อยดาว"หนูหรอค่ะเฮีย หนูร้องไม่ได้หรอก" "ยังไม่พยายามเลยร้อยดาว เพลงที่เธอแต่งเองเธอต้องร้องได้ ไปฝึกมา " เฮียครามที่ออกคำสั่ง"เออ พาร้อยดาวไปสร้างตัวตนเสียก
ที่บ้านของร้อยดาว วันว่างของเธออีกหนึ่งวันหลังหมดคอนเสิร์ตเมื่อคืน ทำให้เธอยังคงนอนอยู่บนเตียง เสียงของนาฬิกาที่มือถือปลุกดังขึ้นมา ทำให้เธอต้องคว้าเครื่องและกดปิดเสียงแจ้งเตือนไป เธอเองที่ขยับตัวลุกขึ้นขยับหมอนเพียงเล็กน้อยและเอนตัวพิงหมอน และเปิดอ่านข้อความต่าง ๆ ที่เข้ามา รวมไปถึงเปิดแอพต่าง ๆ ดูข่าวสารของนักร้องในค่าย มีฝั่งแม่ ๆ ของมาคินลงคลิปน่ารัก ๆ ตอนที่แซวกันเรื่องร้องเพลงคู่ เธอเดินออกมาจากห้องนอน ไม่เห็นใครก็เลยเลือกที่จะเดินไปชงกาแฟมาหนึ่งแก้ว ระหว่างกินเธอก็เก็บบ้าน เก็บช่องตามประสาคนอยู่บ้าน พอทำอะไรเสร็จเธอขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็มานั่งเคลียร์จดคิวงานที่ยังต้องไปให้มาคินกับอ๊อฟ เสียงข้อความมือถือที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ หลายข้อความ ทำให้เธอที่กำลังแต่งหน้าอยู่ถึงกับต้องหยิบขึ้นมาอ่าน เห็นมีแต่สติ๊กเกอร์น่ารัก ๆ เต็มไปหมด แต่พอลองมองชื่อคนส่งความน่ารักกลับหายไป " โย่ว ๆ โยว่ ๆ โหยว " ตัวสติ๊กเกอร์เด็กผู้ช่ายหัวโต ๆ" มายัง มายัง มาสักทีสิ " สติ๊กเกอร์หญิงสาวที่กำลังขี่ม้าโบกมือเรียก" อ่านสักที ยัยขี้เซา เปิดอ่านสักที" สติ๊กเกอร์เด็กชายนั่งเท้าคางทั้งสองข้าง บนหนัง
เมื่อใกล้ถึงเวลาที่จะต้องไปร้าน ร้อยดาวที่ตั้งปลุกตนเองก็ได้ตื่นมาจัดการเรื่องส่วนตัวของตนเองจนเรียบร้อย แต่สองหนุ่มที่ยังนอนหลับสนิทไม่ยอมตื่น เตียงนอนสบาย แอร์เย็น ๆ ทำให้ทั้งสองคนไม่ยอมตื่น อ๊อฟเองที่รู้สึกตัวก่อน เอ่ยทักทายร้อยดาว"ผมไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน พี่คินหลับลึกมาก ๆ เลย" อ๊อฟหันมามองพี่ชายที่กำลังกรนเบา ๆ "นายไปอาบก่อนเลยอ๊อฟ วันนี้ตามคิวที่ซ้อม ให้อาร์ตขึ้นก่อนตามที่ผู้จัดเขาขอมา" ร้อยดาวบอกอ๊อฟ"พี่นี่ทำงานคล่องนะ ไหนว่าไม่เคยทำมาก่อน ดูแลพวกผมสะจนพวกผมจะง่อยแล้วอะ" อ๊อฟพูดเรื่องจริง ร้อยดาวเป็นคนดูแลศิลปินที่ดีมาก ๆ คนหนึ่งเลยทีเดียว อ๊อฟเดินหยิบผ้าขนหนูพร้อมเสื้อผ้าเอาเข้าไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำด้วย ร้อยดาวที่มองคนบนเตียงที่ขยับตัวเล็กน้อย ร้อยดาวที่เอ่ยปากเรียก"มาคิน ตื่นได้แล้วเหลือเวลาไม่เยอะแล้วนะ นายนอนขี้เซาขนาดนี้เลยหรอ " ร้อยดาวปลุกมาคินด้วยเสียงที่ดังพอสมควรแต่เขาไม่ยอมตื่นสักที จนร้อยดาวต้องเดินมาใกล้ ๆ เธอหยิบกล่องขนมที่เป็นฝาสเตนเลส เอาไม้ตะเกียบมาสองอัน เคาะจนเสียงดังลั่นห้อง เสียงเคาะที่ดัง โป๊ก โป๊ก เสียงเบาขึ้นดังขึ้นเรื่อย ๆ จนมาคินเองที่กำลังหลับถึงกั
ทางด้านของมาคินที่พักนี้จะมีงานทุกวัน พี่โปเต้เลยคิดว่าจะต้องหาที่พักใกล้ ๆ กับค่ายเพลงจะได้ไปรับไปส่งง่ายขึ้นจะได้ไม่ต้องวกไปวนมาให้เสียเวลา โปเต้เลยขอคำสั่งอนุมัติจากเฮียคราม ซึ่งเฮียครามเห็นด้วยเพราะบ้านพักในหมู่บ้านที่ยังคงว่างอยู่หลังหนึ่ง เฮียครามเลยให้อ๊อฟ เข้ามาพักด้วย ตอนแรกจะให้ร้อยดาวเข้ามาพักด้วยแต่โปเต้มองว่าจะดูไม่ดี เลยให้ร้อยดาวไปพักที่บ้านอีกหลัง เป็นบ้านของนักร้องที่กำลังมีกระแสพอสมควร น้องอ๋อม เด็กสาวที่มาจากบ้านสุรินทร์ เธอเองเพิ่งจะมียอดวิวเพลงดังร้อยล้านในยูทูป" อ้าวร้อยดาววันนี้ไม่ไปไหนหรอ" อ๋อมที่ออกมาจากห้องพักทักทายร้อยดาว เพราะเธอต่างเป็นเด็กในสังกัดพี่โปเต้"มีงานวันพรุ่งนี้นะกังวลจัง ไปรอบนี้ผู้จัดเอาทางฝั่งพี่อู๋ไปด้วย" ร้อยดาวรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกพอไม่ใช่คนของพี่โปเต้" ทราบไหมคะ ใคร" อ๋อมถามร้อยดาว"คนที่ชนะคู่มาคินตอนงานประกวดนะสิคะ ดูเหมือนเขาไม่ค่อยจะชอบมาคินสักเท่าไหร่" ร้อยดาวที่สังเกตตอนมาที่ค่ายหลาย ๆ ครั้งช่วงนี้อาร์ตมีงานเยอะ พอ ๆ กีบมาคินเช่นกันแต่เขาเองมักจะถือตัว ไม่ค่อยคุยเล่นกับพี่ ๆ แม่ ๆ ที่มาให้กำลังใจ เขาจะทักทายแค่คนที่มาส่งช่อ
ที่ร้านอาหารลุงยะห์ขับรถมาจอดหน้าร้านอาหาร เพราะลุงยะห์จะเอารถไปจอดด้านหลังร้านจะได้ไม่ต้องเดินอ้อมกันไปมา"คุณลุงจอดรถแล้วลงมาทานด้วยกันนะครับ" มาคินเป็นคนบอกลุงคนขับ"ครับ ลุงหาที่จอดก่อน ไปยัยหนูพากันลง เดี๋ยวลุงตามเข้าไป " ช่วงแรกของมาคินยังไม่ค่อยมีใครตามมากนักลุงยะห์เลยไม่ค่อยกังวล เพราะที่ขับรถมาก็ไม่มีใครขับตามแกมาสักคันเด็ก ๆ พากันลงจากรถ โดยที่ลุงแกก็ขับออกไปด้านหลังลานจอดรถซึ่งมีรถจอดไม่มากนัก และมีรถของครอบครัวมาคินที่มาจอดก่อนหน้านั้นแล้ว"อยากกินอะไรสั่งเลยนะ เจ๊ร้อยดาวจะเลี้ยงเอง" อ๊อฟแกล้งว่าแกล้งแซวหญิงสาว จนร้อยดาวมองหน้ากวน ๆทั้งสามคนเดินเข้าไป เห็นโต๊ะ ๆ หนึ่งที่มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว และคนที่นั่งตรงนั้นไม่ใช่ใคร เป็นพ่อ แม่ น้องชายของมาคิน และอีกโต๊ะหนึ่งเหมือนจะเป็นแขกของทางร้าน มาคินและ ร้อยดาว รวมถึงอ๊อฟเดินมานั่งที่โต๊ะของครอบครัวมาคิน"สวัสดีครับ" อ๊อฟสวัสดีพ่อกับแม่ของมาคิน เพราะเขารู้อยู่แล้ว"สวัสดีค่ะ คุณอาทั้งสอง" ร้อยดาวเอ่ยทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน"สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่ " มาคินไหว้ทั้งสองคนแล้วนั่งบนหัวโต๊ะ โดยที่ขนาบข้างด้วยพ่อและแม่ของเขา น้อง
ร้อยดาวหันไปมองตามสายตาของมาคินที่กำลังยืนมองไปทางนั้น จนร้อยดาวต้องเดินมาเรียกด้านหน้า แพลนกล้องไปทางพ่อแม่ของมาคิน และแพลนไปทางเวทีอีกครั้ง" มาคินร้องเพลงก่อน" ร้อยดาวบอกมาคินจนเขาเดินไปยืนข้าง ๆ อ๊อฟเสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้ง มาคินนำเพลงที่เขาเอาของร้อยดาวมาทำใหม่ เสียงเพลงละมุนขึ้นมาทันที เสียงมาคินร้องเพลงแล้วมีพี่ ๆ เอฟซี ร้องตามคลอกันไป"ร้องกันได้ด้วย ผมเพิ่งปล่อยไปเองนะครับ" มาคินร้องไป คุยเล่นกับพี่ ๆ หน้าเวทีไปคุณพ่อของมาคินเห็นว่ามีคนดูพอประมาณ จนลูกชายคนเล็กเอาไลฟ์สดที่มีคนดูในจอ เกือบ ๆ ห้าพันคน ทำเอาคนเป็นพ่อถึงกับพึงพอใจ"พ่อดูสิคนตามพี่คินเยอะมาก ๆ เลย " มาตินบอกพ่อกับแม่ ซึ่งแม่ดีใจภูมิใจในลูกชายจนออกนอกหน้า แม่เลยเดินเอาช่อดอกไม้ที่แม่เตรียมมา ช่วงจังหวะที่เพลงจะจบ แม่ที่มารอหน้าเวที พร้อม แม่ ๆ คนอื่น ๆ สองคนเอาช่อดอกไม้ติดมือมา บางคนเป็นช่อเงิน ช่อดอกไม้"พี่ ๆ ครับ แม่ ๆ ครับ นี่คุณแม่ผมเองครับ วันนี้ท่านมาให้กำลังใจผมงานแรกด้วย" มาคินเห็นแม่มาหน้าเวทีเลยแนะนำแม่ตนเองให้ทุกคนรู้จัก"พ่อเขาก็มานะลูก นู่นไงอยู่ด้านนู้น" แม่บอกลูกชาย"พี่ ๆ แม่ ๆ ครับ ทางฝั่งนู้นคร
งานอีเว้นท์แรกของมาคินก็มาถึง รถตู้มาจอดรับที่หน้าบ้านของอ๊อฟก่อน และหน้ารถมีคนขับรถมีร้อยดาวที่มาด้วย พอมาถึงหน้าบ้าน อ๊อฟ ร้อยดาวก็พยายาม โทรหามาคิน แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติดสักที จนอ๊อฟเดินออกมาจากบ้านมาขึ้นรถ ร้อยดาวก็ถามหาจากอ๊อฟ"อ๊อฟพี่โทรหานายนั่นไม่ติดอะ อ๊อฟได้คุยกับนายนั่นไหม" ร้อยดาวที่หันมาถามอ๊อฟ"อะไรพี่คุยกับใคร พี่คินหรอ ยังเลยครับ""พี่โทรหาเขาไม่ติด งานเที่ยงออกจากบ้านแปดโมงเช้างานแรกด้วย" ร้อยดาวบ่นถึงมาคิน ยังกดโทรออกตลอดเขาไม่รับสาย"พี่ขับไปหน้าบ้านเลยค่ะ" ร้อยดาวบอกคนขับรถ ให้ไปบ้านมาคินเลยเธอเองไม่รู้จัก แต่พี่คนขับรถมีที่อยู่ และจีพีเอส ไม่ถึงชั่วโมง เจ็ดโมงกว่า ๆ ก็มาถึงบ้านของมาคิน ภายในบ้านเงียบเชียบ ร้อยดาวที่กดโทรหามาคินอีกครั้ง ครั้งนี้มีเสียงตอบรับเขากดรับสายของเธอแล้ว ร้อยดาวที่กำลังหงุดหงิดติดต่อมาคินไม่ได้จึงโวยวายใส่นาง"นายตื่นหรือยัง ทำไมเพิ่งมารับสาย ฉันกดโทรออกหานายนานมาแล้วนะ หลายสายมากด้วย" ร้อยดาวที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วไปผ่านสาย"ก็ตื่นแล้ว อาบน้ำแล้วกำลังจะเดินลงจากบ้านมารอ แล้วนี่เธออยู่ไหนหละ" มาคินเดินลงจากบนบ้านมาด้านล่างในบ้านของเขาก็ไม่มี