สีหน้าหลีเทียนกังเปลี่ยนเอาแน่เอานอนไม่ได้ เขาส่งเสียงฮึออกมาอย่างเย็นชาก่อนจะวางมือลงเขารู้ว่าเขาสู้เย่เฟิงไม่ได้แน่ ถ้าลงมือขึ้นมาจริงๆ เขาต้องแย่แน่“หลีเอียน สิ่งที่ย่าแกฝากมาพวกฉันบอกแกไปแล้วนะ!แกมีแค่สองทางเลือกถ้าไม่ทิ้งไอ้หน้าละอ่อนนี่ก็รอโดนไล่ออกจากตระกูลหลีได้เลย!”หลีเทียนกังเหลือบมองเย่เฟิงอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดกับหลีเอียนเขามองแล้วว่าหลีเอียนจะทำกำไรสิบเท่าให้บริษัทยาตระกูลหลี่ได้ยังไงภายในเวลาสั้นๆแค่สองเดือน?เพราะฉะนั้นหลีเอียนจึงมีแค่สองทางให้เลือกเท่านั้นในดวงตาสวยของหลีเอียนฉายแววสิ้นหวังและสับสนภายนอกเธออาจดูเข้มแข็ง แต่สุดท้ายแล้วเธอก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งเธอในตอนนี้ ภายในใจนั้นรู้สึกไร้กำลังคนในตระกูลหลีต่างก็เคารพผู้อาวุโสหลี แม้แต่ย่าเธอยังยื่นคำขาดกับเธอเลยงั้นเหรอ?จะทำยังไงดี? ยังมีใครที่เธอจะพึ่งได้บ้าง?พ่อแม่เธอเหรอ?การที่พวกเขาไม่มาพูดมาบอกด้วยตัวเอง ไม่มาบังคับเธอ ก็นับว่าให้ความกรุณาที่สุดแล้วล่ะพึ่งอาหย่วนเหรอ ถึงแม้อาหย่วนจะมีอิทธิพลอยู่ไม่น้อย แต่ในเรื่องธุรกิจเขาคงช่วยอะไรมากไม่ได้ และเจตนารมณ์ของคุณย่า เขาเองก็คงไม่กล้าฝืน
หลีเทียนกังเค้นเสียงเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์“ภายในสองเดือนคิดว่าจะทำให้ผลกำไรของบริษัทยาตระกูลหลี่เพิ่มขึ้นสิบเท่าอย่างนั้นหรือ? ฝันไปเถอะ!”“หลีเอียนฉันไม่เพียงแต่จะทำให้มันไม่เพิ่มขึ้นนะ แต่บริษัทยังจะขาดทุนถึงขั้นล่มสลายอีกด้วย!”พูดจบ หลีเทียนกังก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่น่าพูดถึงมากที่สุดก็คือ บริษัทยาตระกูลหลี่เดิมทีนั้นอยู่ภายใต้การดูแลของหลีเทียนกังทายาทของตระกูลหลีผู้นี้ได้บริหารบริษัทมาหลายปี แน่นอนว่าพนักงานระดับสูงหลายคนในบริษัทต่างก็เชื่อฟังเขายิ่งไปกว่านั้น หลีเทียนกังยังอ้างชื่อผู้อาวุโสหลีมาเป็นข้ออ้างอีกด้วยเพื่อที่จะจัดการกับหลีเอียนและระบายความโกรธในวันนี้ หลีเทียนกังถึงกับยอมสละผลประโยชน์ของบริษัทยาตระกูลหลี่ขณะเดียวกันอีกด้านเย่เฟิงกำลังขับรถพาหลีเอียนไปที่บริษัท ระหว่างทางหลีเอียนก็ได้รับโทรศัพท์จากเลขาของเธอ เหลียงน่าน่าหลังจากวางสายโทรศัพท์ สีหน้าของหลีเอียนก็เปลี่ยนไปดูไม่สู้ดีเช้าตรู่วันนี้ ผู้บริหารระดับสูงหลายคนในบริษัทจู่ ๆ ก็พากันลาออกหรือขอลาหยุดด้วยเหตุผลต่าง ๆ นานาเธอรู้ทันทีว่านี่เป็นฝีมือลุงรองเ
หลีเอียนลืมตาขึ้น พลางเผยรอยยิ้มที่แฝงด้วยความเย้ยหยันบนใบหน้าที่งดงามของเธอในใจเธอเต็มไปด้วยความวุ่นวายและไม่สบายใจ!“คุณจะไปคุยกับพวกเขา? พวกเขาเป็นลูกน้องเก่าของลุงรองทั้งหมด เขาไม่ฟังฉันด้วยซ้ำ คุณคิดว่าพวกเขาจะฟังคุณงั้นเหรอ?”คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน?“เย่เฟิงคุณช่วยหยุดทำให้ฉันลำบากใจได้ไหม?”หลีเอียนที่ทั้งอ่อนล้าและโกรธจัด ตะโกนถามเย่เฟิงเสียงดังด้วยใจที่ท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกด้านลบ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะระบายความอัดอั้นออกมาใส่เขา พูดไปพูดมา น้ำตาแห่งความน้อยใจก็ไหลออกมาอีกครั้งเย่เฟิงยิ้มเล็กน้อย พลางจับมือเล็ก ๆ ของหลีเอียนและพูดว่า:“เชื่อใจผมได้ไหม?”เย่เฟิงเข้าใจถึงอารมณ์ของหลีเอียนในตอนนี้ จึงไม่ถือสาหาความเมื่อมองไปที่รอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าของเขา หลีเอียนก็ไม่รู้ว่าทำไม อารมณ์ของเธอถึงได้สงบลงฉันอารมณ์เสียใส่เขาเมื่อกี้ไม่ใช่เพราะเธอดูถูกเย่เฟิงจริง ๆ แต่เพียงเพราะเธอต้องการที่ระบายความรู้สึกเท่านั้นหลังจากที่ปรับอารมณ์ของตัวเองลงแล้ว หลีเอียนก็ตกใจเล็กน้อยกับพฤติกรรมของตัวเองเมื่อครู่ปกติแล้วเธอเป็นคนที่เยือกเย็นและสุขุมมาตลอด แม้ในใจจะรู้สึกไม่พอใจ
“โอเคครับคุณภรรยาให้ผมจัดการเอง พวกคุณออกไปก่อนเถอะ ให้ผู้จัดการหวงคนนั้นเข้ามา”เย่เฟิงดูเอกสารสักพักแล้วก็โบกมือให้หลีเอียนเขาไม่อยากให้หลีเอียนรู้ถึงวิธีการบางอย่างที่เขาจะใช้หลีเอียนมองเย่เฟิงด้วยสายตาตำหนิ รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นลูกน้องของเขาไปเสียแล้วแต่เธอก็เข้าใจหลักการที่ว่าใช้คนต้องไม่สงสัย ถ้าสงสัยไม่ต้องใช้หลีเอียนส่งสายตาให้เลขาเหลียงแล้วเปิดประตูออกไป พร้อมกับพูดกับหญิงสาววัยกลางคนที่มีเสน่ห์ก่อนหน้านี้ว่า “ผู้จัดการหวง เข้าไปเถอะ”“นี่หมายความว่าอย่างไร”ผู้จัดการหวงแสดงท่าทีสงสัยหลีเอียนออกไปแล้ว เธอจะเข้าไปทำไม?“ไม่ใช่คุณอยากลาออกเหรอ? ข้างในมีคนจะจัดการให้คุณแล้ว!”หลีเอียนพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ในโถงทางเดินเธอแสดงท่าทีราวกับว่าเหมือนไม่สนใจแล้วแม้ว่าเธอจะเชื่อใจในตัวเย่เฟิง แต่ความหวังของเธอก็ยังค่อนข้างน้อยเหมือนกับการพยายามอย่างเต็มที่ถึงแม้ความหวังมันจะเลือนรางก็ตามที“ฉันอยากจะเห็นจริง ๆ ว่าท่านประธานหลีจะเล่นอะไร”ถึงแม้ผู้จัดการหวงจะสงสัย แต่ก็ยังเปิดประตูเข้าไปในห้องในขณะนั้น เหลียงน่าน่ามานั่งข้างหลีเอียนและ
ในส่วนลึกของดวงตาของผู้จัดการหวงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความกลัวบางอย่างซ่อนอยู่เมื่อเธอเผชิญกับสายตาของเย่เฟิง รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าอยู่ และถูกมองอย่างทะลุปรุโปร่งความรู้สึกนี้เป็นช่างน่ากลัวมาก!“เอ๊ะ ได้เลย! แน่นอนว่าต้องได้! บริษัทจะปกป้องความเป็นส่วนตัวของพนักงานอย่างแน่นอน!”“ยิ่งไปกว่านั้นคุณอยู่ในบริษัทเป็นทางเลือกที่ชาญฉลาดสําหรับตัวคุณเองอย่างแน่นอน!”“ผมรับรองได้ว่าเร็ว ๆ นี้ บริษัทจะได้รับคำสั่งซื้ออย่างน้อยห้าร้อยล้านบาท เมื่อถึงเวลานั้นพวกคุณในฐานะผู้บริหารระดับสูงของบริษัทจะได้รับเงินปันผลจำนวนมากในอนาคตแน่นอนครับ!”“ดังนั้น อย่าคิดมากเกินไป ทำงานให้ดีเถอะ”เย่เฟิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนและไม่เป็นอันตรายเขาเข้าใจดีว่าการให้สิ่งดี ๆ หลังจากที่ทำการข่มขู่เป็นวิธีการที่ดีในการควบคุมคนและการให้ผลประโยชน์จะทำให้ความสัมพันธ์นี้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ประตูห้องทำงานเปิดออก พร้อมกับผู้จัดการหวงที่เดินออกมาด้วยสีหน้าซีดเซียวดูเหมือนว่าเธอจะกลายเป็นคนที่ระมัดระวังมากขึ้น“หัวหน้าหวัง เข้าไปเถอะ”ผู้จัดการหวงหันไปพูดกับชายคนหนึ่ง“ผู้จัดการหว
เดิมทีพวกเขาที่ไม่ได้ใส่ใจและแสดงท่าทีหยิ่งยโส กลับเปลี่ยนไปกลายเป็นระมัดระวังมากขึ้น ทั้งยังมีท่าทีที่ประหม่าและอ่อนน้อมแถมยังต่างพากันแสดงความภักดีต่อหลีเอียนในที่สุด เมื่อผู้จัดการฝ่ายการตลาดคนสุดท้ายออกจากห้องทำงานและกลับไปทำงานอย่างซื่อสัตย์ ความวุ่นวายนี้ก็จบลงหลีเอียนถอนหายใจยาว ใบหน้าที่งดงามของเธอเผยให้เห็นรอยยิ้มเบาๆ ที่ดูผ่อนคลายดูเหมือนว่ายังมีสัมผัสของความหวานผสมอยู่ด้วยประธานสาวที่เคยเข้มแข็งและมีอำนาจเด็ดขาด ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเมื่อเจอปัญหาแล้วมีใครสักคนมาช่วยแบ่งเบาภาระ... หรือแม้กระทั่งช่วยกอบกู้สถานการณ์ให้ มันช่างดีเหลือเกิน!!!แต่เพียงเสี้ยววินาที สายตาคู่นั้นก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองเลขาเหลียงที่อยู่ข้างๆ“ท่านประธานหลี ดีจริงๆ! ฉันบอกแล้วว่า คุณเย่ต้องแก้ปัญหาได้แน่นอน”ในฐานะที่เป็นเลขาส่วนตัวของหลีเอียน เหลียงน่าน่าไม่มีปัญหาในเรื่องความซื่อสัตย์ และในขณะนี้ เธอรู้สึกยินดีอย่างจริงใจแทนท่านประธาน เมื่อเห็นอีกฝ่ายเป็นเช่นนั้น หลีเอียนขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรอีกในขณะเดียวกันที่วิลล่าส่วนตัวหลังหนึ่งครอบครัวของหลีเทียนกังยังคงรอคอยข
เมื่อหลีเทียนกังวางสายโทรศัพท์สายสุดท้าย ใบหน้าของเขามืดครึ้มจนแทบจะมีน้ำหยดลงมาเหล่าลูกน้องเก่าของเขา ไม่มีใครเลือกที่จะตามเขาไปเลย พวกเขาทั้งหมดเลือกที่จะอยู่กับบริษัทยาตระกูลหลี่ต่อไปบางคนถึงขนาดไม่รับสายเขาด้วยซ้ำ“ที่รัก เกิดอะไรขึ้นกันแน่ มีเรื่องอะไรเหรอ?”หลี่เยว่ผิงถามด้วยความกังวล“เย่เฟิง! เป็นไอ้เย่เฟิงนั่น! พวกกลับกลอกพวกนี้คุยกับไอ้เย่เฟิงคนเดียวแล้วพวกมันก็เปลี่ยนใจทันที!!”หลีเทียนกังพูดด้วยใบหน้าที่เขียวคล้ำ“อะไรนะ? ไอ้หนุ่มหน้าหล่อที่อยู่ข้างๆ หลีเอียนคนนั้นน่ะเหรอ? เป็นไปได้ยังไง? แค่หนุ่มหน้าหล่อคนหนึ่ง จะมีความสามารถขนาดนั้นได้ยังไง?"”หลีถิงเบิกตากว้าง ไม่อยากจะเชื่อ“ใครจะไปรู้ว่าเขาใช้วิธีสกปรกอะไร! ที่น่าขำที่สุดคือ เขายังอวดอ้างว่าจะมีการสั่งซื้อมูลค่าอย่างน้อยเป็นห้าร้อยล้านในเร็วๆ นี้! ให้ตายเถอะ หรือเป็นเพราะเรื่องนี้? พวกกลับกลอกพวกนั้นเชื่อจริงๆ งั้นเหรอ?"”หลีเทียนกังมีสีหน้าที่ไม่แน่นอนเหล่าผู้บริหารของบริษัทเหล่านั้น แน่นอนว่าไม่มีทางพูดถึงเรื่องที่พวกเขาทำผิดอยู่เบื้องหลัง พวกเขาจึงเอาคำสัญญาลมๆ แล้งๆ ที่เย่เฟิงวาดไว้มาใช้แก้ตัว“ฮ่าคำ
“เอ่อ ผมลืมว่าที่นี่ก็ไม่มีคนอื่น”!”เย่เฟิงจับจมูกและพูดด้วยสีหน้าเขินอาย “งั้นคุณหนูหลี ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะ?”ทันทีที่เขาพูดจบ สาวสวยผู้ที่เพิ่งจะดูอารมณ์ดีอยู่เมื่อไม่เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้า ก็มีสีหน้าเย็นชาลงทันทีหลีเอียนมองเย่เฟิงด้วยสายตาดุๆแล้วพูดว่า “ไปเถอะ! เห็นหน้าคุณแล้วฉันหงุดหงิด!”เย่เฟิงเหงื่อแตกพลั่กในใจ คิดว่าผู้หญิงคนนี้... ทำไมอารมณ์ถึงได้แปรปรวนขนาดนี้?จิตใจของผู้หญิงนั้นยากแท้หยั่งถึงจริงๆ!หลังจากออกจากบริษัทเย่เฟิงก็แวะไปที่ร้านขายยาหลายแห่ง และซื้อยาจำนวนมากในเมื่อเขาตัดสินใจจะช่วยหลีเอียนแล้ว ก็ต้องเริ่มลงมือทำตั้งแต่ตอนนี้เขาเลือกยาสี่ชนิดเพื่อเตรียม "ปรับแต่ง"ประกอบด้วยยารักษารอยแผลเป็นและเพื่อความงาม ยาปลูกผมและย้อมผม ยาห้ามเลือดอย่างรวดเร็ว และยารักษาโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ที่เรียกว่า "ปรับแต่ง" ไม่ใช่ "ปรับปรุง" เพราะเย่เฟิงมีแผนที่จะลดประสิทธิภาพของสองตำรับยาชนิดแรกลงเล็กน้อยสำหรับสมุนไพรบางชนิดที่มีราคาแพง เย่เฟิงจะใช้สมุนไพรที่ราคาถูกกว่ามาทดแทนเพื่อลดต้นทุน ทำให้เหมาะสมกับการผลิตในปริมาณมากแน่นอนว่า ถึงแม้จะลดประสิทธิภาพ