บทที่ 46

เย่เฟิงที่ได้เจอความเย็นชาและความสิ้นหวังของสังคม ก็ทำให้เขานั้นได้มีเหตุผลมาก

เขานึกถึง ตอนที่โจวชิ้งเจอนั่วนั่วเมื่อกี้

ยัยหนูน้อยได้กางแขนและวิ่งเข้าหาแม่ของเธออย่างมีความสุข แต่โจวชิ้งแค่ลูบหัวของนั่วนั่วอย่างไม่แยแส

แต่กลับจ้องมองรถเบนท์ลีย์ มุลซานของหลีเอียน!

นี่คือปฏิกิริยาของแม่ที่ทนความอัปยศอดสูเพื่อรักษาอาการป่วยของลูกสาวเหรอ?

ณ ตอนนั้น สายตาที่หวั่นไหวของเย่เฟิง ก็สงบลงอีกครั้ง

ก็ได้มองโจวชิ้งแสดงอย่างเย็นชา

“ชิ้งชิ้ง เธอได้เงินจากหลิวหาวมาเท่าไหร่? รีบเอามาให้ฉัน!”

เย่เฟิงผลักโจวชิ้งออก คว้าไหล่ของอีกฝ่ายและพูดอย่างกังวลด้วยสีหน้าคาดหวัง

เทื่อพูดจบ โจวชิ้งก็ได้“อา?”อย่างงงๆ

สีหน้ามองเย่เฟิงอย่างแปลกประหลาด!

เธอเห็นเย่เฟิงขับรถเบนท์ลีย์ เห็นตอนที่เขานั้นได้อยู่กับเฮียป้าวอย่างโดดเด่น ก็คิดว่าเย่เฟิงไม่ได้ขาดแคลนเงิน

ไม่รู้ว่าเย่เฟิงไปเจอโอกาสอะไร ก็ได้กลายเป็นคนที่มีหน้ามีตาแล้ว !

ดังนั้นเธอถึงได้คิด ที่จะกลับมาคืนดีกับเย่เฟิง

แน่นอน ทางหลิวหาวเธอก็ยังไม่ตัดขาด รอตอนที่เธออยู่กับเย่เฟิงจริงๆแล้ว ค่อยเขี่ยหลิวหาวออกไป

แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่า เย่เฟิงจะเปิดปากขอเงิ