เย่เฟิงพูดเมื่อได้ยินแบบนั้น มุมปากของหลีหย่วนก็ได้กระตุกแม้งเอ่ย! จากน้องชายเป็นไปน้องชายแล้ว?แต่ว่า เย่เฟิงพูดแบบนั้นออกมา เวลาสถานที่ฟังแล้วก็มีความน่าเชื่อถืออย่างมากคุณชายหลีคนนี้ ก็สงสัยเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง“นายเคยช่วยซ่งเหล่าเย๋? แกรู้วิธีรักษาเหรอ?เล่นพนันเป็น กังฟูก็เป็น และทักษะทางการแพทย์ แกเป็นเทพเหรอ?”หลีหย่วนถามอย่างหยอกล้อ“ขอบคุณ! ไม่งั้นพี่สาวนายจะชอบเหรอ?”เย่เฟิงยิ้มแบบไม่ถ่อมตัวเลยแม้แต่น้อย“เหี้ย!”หลีหย่วนรู้สึกว่า หมอนี่มันคุณไม่รู้เรื่องวินาทีถัดมา เขาก็จ้องมองเย่เฟิง:“ฉันก็ยังไม่เชื่อ! เว้นแต่แกจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าแกรู้วิธีรักษาจริง มิฉะนั้น ฉันจะทําทุกอย่างที่ทําได้ เพื่อไล่แกไปจากพี่สาวของฉัน!”เย่เฟิงเบะปาก :“พิสูจน์ยังไง? ช่วยคุณรักษาอาการนอนไม่หลับ ?นี่มันไม่ยากอะไร!”มองจากสีหน้าของอีกฝ่าย เย่เฟิงก็มองออกว่า ช่วงนี้หลีหย่วนนอนไม่ค่อยหลับหลีหย่วนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดทีละคํา:“นายต้องการความยาก? ดี! ฉันพาแกไม่เจอคนคนหนึ่ง ถ้าแกสามารถรักษาเธอได้ ฉันก็เชื่อแก!”“ไม่เพียงแต่เชื่อแก นับจากนี้ไปแกก็เป็นพี่เขยของฉัน ฉันเป็นน้องชายขอ
เมื่อมาถึงห้องบนชั้นสอง ก็มีคนกลุ่มหนึ่งอยู่แล้วเห็นมู่ซินเฟยนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอสวยมาก แต่สีหน้าของเธอได้มีเลือดค้าง ซึ่งดูน่ากลัวเล็กน้อยหลับตา ก็เหมือนกับคนที่อยู่ในสภาพพืชบนเตียง แพทย์ในเสื้อคลุมสีน้ําเงินกําลังสังเกตอาการเธออยู่ชายวัยกลางคนอีกคนที่มีท่าทางเคร่งขรึมยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าที่ไม่ค่อยแสดงสีหน้าอะไรนั้น ตอนนี้ก็ได้เต็มไปด้วยความเป็นห่วงชายวัยกลางคนคนนี้เป็นผู้บัญชาการทหารรักษาการณ์แห่งหยุนเฉิง มู่จ้าน!นอกจากนี้ อีกด้านหนึ่งของเตียง มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในสายตาของชายหนุ่ม เต็มไปด้วยความสงสารและความเจ็บปวดใจมองไปที่ลูกสาวของผู้บัญชาการบนเตียงชายหนุ่มชื่อเสิ่นจี่ เขาและมู่ซินเฟยเป็นเพื่อนร่วมชั้นในวิทยาลัย และตอนนี้พวกเขายังเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ในสถาบันเทคโนโลยีชีวภาพในเมืองหยุนเฉิง และทำงานวิจัยเวลาเดียวกัน ก็เป็นคนที่ตามจีบมู่ซินเฟย อีกอย่างตอนนี้พวกเขาก็ไมีสถานะไม่ชัดเจนหลีหย่วนเข้ามา ก็เห็นมู่ซินเฟยบนเตียงก่อน เมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ฟื้น ก็ได้มีความรู้สึกร้อนใจและกังวลวินาทีถัดมา เขาก็มองเสิ่นจี่อย่างเย็นชา ก็เหมือนได้มีไฟสงครามเล็กน
หลังซุนกว่างซานตรวจดูแล้ว ก็พุดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจเมื่อเขาพูดจบ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็พากันดีอกดีใจผู้บังคับบัญชาการมู่นั้นมีสีหน้าตื่นเต้นยิ่งกว่าใคร เขาพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า:“ดี! เยี่ยมเลย!หมอซุนนี่สมคำร่ำลือจริงๆ ลำบากคุณหมอด้วยครับ!”หลีหย่วนเมื่อรู้ว่ามู่ซินเฟยมีทางรักษาแล้ว ก็มีสีหน้าดีใจขึ้นมาเพียงแต่ว่าเขานั้นมาเย่เฟิงมาโดยเปล่าประโยชน์ส่วนเสิ่นจี่นั่นแสดงออกอย่างปลื้มปิติและตื่นเต้นยิ่งกว่า เขาจับมือมู่ซินเฟยพร้อมร้องไห้อย่างมีความสุข: "เฟยเฟย ดีจังเลย! ในที่สุดเธอก็จะฟื้นขึ้นมาแล้ว!"เย่เฟิงมองไปที่อีกฝ่าย นัยน์ตาลึกนั่นแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างแม้เสิ่นจี่จะแสดงออกราวดีใจมาก แต่เย่เฟิงกลับสังเกตเห็นสีหน้าเยาะเย้ยของเขาอยู่แวบหนึ่งสีหน้าเยาะเย้ยนี่ มุ่งเป้าไปที่ใครกันนะ?ในตอนนั้นก็เห็นหมอซุนหยิบเข็มเงินออกมา หลังฆ่าเชื้อทำความสะอาดแล้วก็จะเริ่มทำการฝังเข็มและในจังหวะนั้นเอง เย่เฟิงกลับก้าวไปข้างหน้าพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น: "คุณหมอซุน ไม่ได้นะครับ! ถ้าคุณฝังเข็มพวกนี้ลงไป คุณหนูมู่ไม่เพียงแต่จะไม่ฟื้นแล้วยังเป็นอันตรายถึงชีวิตด้วยครับ!"ทันทีที่พูดจบ
ทุกคนในตอนนี้เฝ้าดูอย่างใจจดจ่อ รอซุนกว่างซานช่วยให้คุณหนูมู่ฟื้นเห็นที่สีหน้าที่มั่นใจของหมอซุน ก่อนจะฝังเข็มเงินลงไปหนึ่งเข็มที่ตรงกลางขมับของมู่ซินเฟยจากนั้นก็ตามจุดต่างๆบนใบหน้า เช่น จุดตรงกลางระหว่างคิ้ว เป็นต้น รวมสิบกว่าจุด“พอแล้ว!”หลังทำแบบนี้ผ่านไปครึ่งวัน ซุนกว่างซานก็เช็ดเหงื่อและพูดด้วยท่าทางสงบการรักษาครั้งนี้เห็นได้ชัดว่ามั่นใจมาก!“เอ่อ……เอ่อ……”ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงเบาๆ ออกมาเล็กน้อยในลำคอของมู่ซินเฟย“คุณหนูมู่จะฟื้นแล้วครับ!”ซุนกว่างซานพูดอย่างยิ้มๆทุกคนที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตรงนั้น ต่างแสดงสีหน้าตื่นเต้นดีใจ“ดี! ดีเลย!หมอซุนนี่อาจารย์หมอสมชื่อจริงๆ ผมจะตอบ……”มู่จ้านพูดด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งพร้อมสีหน้าปลื้มปิติยินดีทว่าเขาพูดได้แค่ครึ่งประโยค ก็ต้องหยุดลงเสียก่อนเพราะฉากต่อไปนั้นทำให้ใต้เท้าผู้บังคับบัญชาต้องหน้าถอดสี ตกใจจนเกินจะบรรยาย!“เอ่อ! เอ่อ!……”ในลำคอของคุณหนูมู่ยังคงส่งเสียงออกมาไม่หยุด ทว่าเสียงนั้นยิ่งฟังก็ยิ่งแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆราวกับมีความเจ็บปวดทรมานและการดิ้นรนแฝงอยู่ในนั้น เหมือนสียงกรีดร้องจุกอยู่ในลำคอ ไม่สามารถร้องออก
คุณเลือกที่จะเชื่อผมหรือคุณจะถ่วงเวลาช่วยชีวิตเธอเพื่อพาเธอไปโรงพยาบาลกันล่ะ? ”“โอเค ให้คุณรักษา! ถ้าคุณช่วยลูกสาวผมได้จริงๆผมจะรับผิดก้มหัวขอโทษคุณด้วยตัวเองเลย แต่ถ้ารักษาไม่ได้ผมจะฆ่าคุณและหมอกากๆนี่ไปพร้อมกันเลย!"”มู่จ้านจ้องมองเย่เฟิงครู่หนึ่ง จนท้ายที่สุดก็กัดฟันพูดออกมาร่างกายเขาเปล่งออร่าแห่งความโหดเหี้ยมและดุร้าย เป็นลักษณะของผู้นำทหารที่ผ่านสนามรบและการฆ่าศัตรูมาแล้ว ไม่มีสงสัยว่าคำพูดนั้นของเขาจริงหรือไม่เย่เฟิงหัวเราะเบา ๆ และแสดงออกอย่างใจเย็นสงบ: "จริง ๆ แล้วหมอซุนคนนี้ก็ไม่ถือว่าเป็นหมอที่ไร้ความสามารถ! วิธีการรักษาของเขาถือว่าถูกต้อง ถ้าไม่ใช่เพราะในร่างกายของลูกสาวคุณถูกคนอื่นเล่นตุกติกมาก่อนอะนะ!"“คุณหมายความว่าไง ”มู่จ้านถามขึ้นด้วยสีหน้าขรึม“นั่นคงต้องถามเขาแล้วล่ะ!”เย่เฟิงชี้ไปที่เสิ่นจี่เมื่อพูดจบ มู่จ้านก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและมองไปที่เสิ่นจี่ด้วยความสงสัยและตั้งคำถามเมื่ออีกฝ่ายได้ยินเช่นนี้ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาพูดด้วยสีหน้าหม่น:“ไอ้หนุ่ม นี่หมายถึงอะไรกัน?คิดว่าตัวเองรักษาเฟยเฟยไม่ได้เลยหาแพะรับบาปงั้นสิ? ต่ำทรามนักนะ!”“ใครบอกว่า
ทันทีที่พูดออกมา สีหน้าของเสิ่นจี่ก็ถอดสีโดยสิ้นเชิง!ความหวาดกลัวและความเกลียดชังอย่างซึมลึกผ่านดวงตาเขาอยู่ชั่วครู่!ฟิ้ว!วินาทีถัดมา เสิ่นจี่ที่เพิ่งโวยวายเศร้าโศกนั้น ก็ระเบิดอารมณ์ออกมาและพุ่งไปที่หน้าต่างชั้นสองทันทีกลายเป็นว่า เขาตั้งใจจะกระโดดออกจากหน้าต่างเพื่อหลบหนี!ผู้บังคับบัญชาที่เห็นแบบนี้ก็สบถออกมาด้วยเสียงต่ำแล้วไล่ตามไปอย่างเร็วราวกับสายฟ้าถึงแม้ว่าเสิ่นจี่จะพอมีฝีมืออยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทหารนำทหารอย่างผู้บังคับบัญชามู่ทั้งสองคนประมือกันได้ไม่กี่กระบวนท่า เสิ่นจี่ก็ถูกผู้บังคับบัญชามู่ฟาดเข้าที่ท้ายทอยจนหมดสติไม่รู้สึกตัวเมื่อถอดกางเกงชั้นนอกของเสิ่นจี่ออก ก็ได้เห็นผ้าที่พันรอบๆไว้คล้ายกับกางเกงในที่เหมือนผ้าอ้อมเป็นแบบที่นักซูโม่จากประเทศนั้นสวมใส่กัน“ฮึ!คนของประเทศซากุระ?”มู่จ้านส่งเสียงฮึอย่างเย็นชาและหนักแน่น ดวงตาคู่นั้นฉายแววเย็นชาและโกรธแค้น“ผมก็ว่าแล้ว ไอ้หมานี่ไม่ใช่คนดี!”เมื่อได้เห็นฉากนี้ หลีหย่วนก็กัดฟันแล้วด่าด้วยความโกรธ สีหน้าเขาแฝงความพึงพอใจอยู่เล็กๆ"อืม......"ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงเบาๆ ดังขึ้นมา มู่ซินเฟยที
พอดีเลยเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าจะซื้อบ้านพอดี......ตอนนี้ดูท่าไม่ต้องแล้ว“เออใช่ น้องชาย คุณชื่ออะไร บัตรประชาชนเอามาไหม? ผมจะให้คนไปดำเนินเรื่องให้”มู่จ้านถามย้ำ“เย่เฟิง”เย่เฟิงแนะนําตัวเองด้วยรอยยิ้มเมื่อพูดจบ ซุนกว่างซานที่อยู่ข้างๆ มีท่าทางตกใจเล็กน้อย และด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นก็ถามว่า: “คุณคือเย่เฟิงเหรอ? คนที่ช่วยชีวิตซ่งเหล่าเย๋ที่ตลาดวันนั้นก็คือคุณ หมอเทวดาใช่ไหม?”เย่เฟิงพยักหน้า:“ผมเอง ทำไมเหรอครับ?”ซุนกว่างซานยิ้มอย่างขมขื่นแล้วส่ายหัวไปมาอย่างละอายใจพูดว่า: “มิน่าล่ะ! มิน่า …… ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าคือคุณหมอเทวดา วันนี้ผมคงไม่ทำน่าเกลียดออกมาเช่นนี้แล้ว!”เมื่อคิดถึงตอนที่เย่เฟิงเตือนตัวเองก่อนหน้านี้ ตอนนั้นเขาพูดสั่งสอนด้วยคำพูดคำจาเสียดสีไป ซุนกว่างซานรู้สึกละอายใจในใจในขณะนี้ หลีหย่วนมองไปที่ซุนกว่างซานแล้วก็มองไปที่เย่เฟิง ความเคลือบแคลงสุดท้ายในใจที่เขามีต่อเย่เฟิงก็ได้หมดไปในที่สุดดูเหมือนว่าพ่อหนุ่มนี่จะช่วยซ่งเหล่าเย๋จริงๆ!จากนนั้นผู้บังคับบัญชาการมู่ก็ได้เชิญเย่เฟิงลงมานั่งที่ห้องรับแขกข้างล่างอย่างอบอุ่น“เฟยเอ๋อร์ ยังไม่มาขอบคุณผู้มี
มู่จ้านไม่ปกปิดความชื่นชมที่มีต่อเย่เฟิงเลย ตั้งแต่เรียกเขาดุจพี่น้องไปจนถึงจะให้แต่งงานกับลูกสาวเขาคำพูดเขาฟังดูกะทันหัน แต่จริงๆ แล้วคิดมาอย่างดีทักษะแพทย์สูงจนซุนกว่างซานยังต้องอาย หมอเทวดาระดับนี้ถ้าได้คบค้าสมาคม ย่อมมีผลดีเกินจินตนาการได้แถมหลังหยั่งเชิงดูครั้งแรกแล้ว เรื่องความแข็งแกร่งก็โดดเด่น!ยังไม่นับข้อดีอื่นๆ ที่จะได้จากการคบค้าสมาคมกับเย่เฟิงอีกนะ คนแบบนี้เท่านั้นถึงจะสามารถพัฒนากองทัพได้ อนาคตอาจจะไร้ขีดจำกัดได้มู่จ้านนั้นชื่นชมคนมีพรสวรรค์ทั้งใจจริงๆแต่ว่าหลีหย่วนที่อยู่ข้างๆนั้นยิ่งวิตกกังวลตานี่ ยิ่งพูดยิ่งไปไกลเรื่อย!มู่ซินเฟยนี่เป็นนางในฝันเขาเลยนะ ตอนนี้มู่จ้านกลับจะแนะนํานางในฝันเขาให้พี่เขยกระจอกๆคนนี้เหรอ?“ลุงมู่ เขาเป็นพี่เขยผมครับ!”หลีหย่วนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะ แต่เขากลับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนใจ เมื่อพูดจบ ผู้บัญชาการมู่ก็ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง:“พี่เขยคุณ? พี่เขยของพี่สาวคนไหนล่ะ?”“พี่สาวแท้ๆผม หลีเอียน”หลีหย่วนยิ้มอย่างฝืนๆเมื่อได้ยินแบบนั้น ผู้บัญชาการมู่ก็ส่งเสียง“เชอะ”:“นั่นเป็นปลอมๆนี่!”ชัดเจนว่าผู้บัญชาการทหารรักษาการณ์เมื
ก่อนหน้านี้เป่ยเหล่าเคยบอกกับฉู่เทียนหลงว่า หมอเทวดาที่จะมารักษาเขานั้นไม่เพียงแค่เก่งเรื่องการแพทย์ แต่ยังมีฝีมือในวิชาต่อสู้ที่น่าทึ่งในสายโทรศัพท์เมื่อครู่ เป่ยเหล่าก็พูดถึงเรื่องนี้กับฉู่เทียนหลงอีกครั้งอย่าง “มีนัย”ทันใดนั้น ฉู่เทียนหลงก็รู้สึกถึงความหวังที่จะกำจัดเย่เฟิงอีกครั้ง!หมอเทวดาที่สามารถต่อกรกับมหาปรมาจารย์ทั้งสี่?คนระดับนี้ การฆ่าเย่เฟิงคงไม่ใช่เรื่องยากอะไรดังนั้นตอนนี้ ฉู่เทียนหลงจึงกลับมามีท่าทีไร้ยางอายอีกครั้ง!เขาถึงขั้นวางแผนว่าหลังจากคุณปู่พาหมอเทวดามาแล้ว จะโทรเรียกเย่เฟิงมาเพื่อจัดการเขาให้ตายตรงนี้ท่าทีบ้าคลั่งและมั่นใจเกินเหตุของฉู่เทียนหลง ทำให้หลีเอียนมองเขาด้วยความไม่แน่ใจและตกใจอะไรนะ?ฉู่เทียนหลงยังมีทางหายอดฝีมือแบบนี้ได้อีกเหรอ?“ฉู่เทียนหลง ไอ้สัตว์เดรัจฉาน! ถ้าแกกล้าทำร้ายเย่เฟิง ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่ ถึงจะเป็นผีก็ไม่เว้น!”หลีเอียนกัดฟันด่าออกมา“ฮ่าๆๆ รอให้ไอ้หน้าขาวตาย แล้วเธอมาเป็นผู้หญิงของฉัน เธอจะเปลี่ยนใจเอง”ฉู่เทียนหลงยิ้มกว้างด้วยความลำพองใจทันใดนั้น เขากลืนน้ำลายอีกครั้ง มองหลีเอียนด้วยแววตาเร่าร้อนและกระหายคุณชาย
เขาเพิ่งให้คนพาหลีเอียนไปที่ห้องนอน ก็ได้รับโทรศัพท์จากเป่ยเหล่า“คุณปู่ โทรมาหาผมเวลานี้มีอะไรเหรอครับ?”ฉู่เทียนหลงปรับลมหายใจแล้วรับสาย ถามด้วยความแปลกใจ“แกอยู่ไหน? ถึงหยุนเฉิงแล้วใช่ไหม? ฉันจะพาหมอเทวดาไปหาเดี๋ยวนี้เลย!”เป่ยเหล่าพูดเสียงต่ำ พยายามคุมโทนเสียงให้นิ่งที่สุด“ห๊ะ? นี่มันจะตีสี่แล้วนะครับ คุณปู่จะพาหมอเทวดามาตอนนี้?”ฉู่เทียนหลงชะงักไปครู่หนึ่ง ถามด้วยสีหน้าสงสัย“แกไม่เข้าใจหรอก! หมอเทวดาบอกแล้วว่า ข้อบกพร่องด้านนี้ของแก จำเป็นต้องอาศัยการปรับสมดุลหยินหยาง! ดังนั้นจึงต้องรักษาตอนพระอาทิตย์ขึ้น ช่วงเวลาที่กลางวันกับกลางคืนสลับกัน!ถ้าไม่มาช่วงนี้ แล้วจะมาช่วงไหน?แกอยู่หยุนเฉิงหรือยัง? ถ้ายัง ก็รีบออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลย เผื่อจะทันเวลา!ไม่งั้นก็ต้องเลื่อนไปอีกวัน!”เป่ยเหล่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดต้องยอมรับว่าเป่ยเหล่าหาเหตุผลมาได้แนบเนียนจนฟังดูน่าเชื่อถือเมื่อฉู่เทียนหลงได้ยินเช่นนั้น ก็ไม่คิดจะสงสัยอะไร นอกจากรู้สึกคาดหวังและตื่นเต้น“ถึงแล้วครับ ถึงแล้ว!”“งั้นปู่รีบพาหมอเทวดามาเลยนะครับ ผมอยู่ที่…”เขารีบให้ที่อยู่กับคุณปู่ของเขาจากนั้นสอง
เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เทียนหลง สีหน้าของเย่เฟิงก็เปลี่ยนไปทันทีหลีเอียน!เธอถูกจับตัวไปโดยฉู่เทียนหลงด้วยอย่างนั้นเหรอ?“ไอ้สารเลว! นายจะทำอะไรหลีเอียน?”“ฉันบอกไว้เลย ถ้านายแตะต้องเธอแม้แต่นิดเดียว ฉันจะทำให้นายไม่มีที่ฝังศพแน่!”ฉู่เทียนหลงหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ความบิดเบี้ยวในจิตใจที่เกิดจากปมด้อยในวัยเด็กทำให้เขามีความต้องการแก้แค้นที่รุนแรงขึ้นแม้จะได้เห็นถึงพลังอันน่าสะพรึงของเย่เฟิงแล้ว แต่แทนที่ฉู่เทียนหลงจะหวาดกลัว เขากลับยิ่งมีความต้องการแก้แค้นที่รุนแรงขึ้นกว่าเดิม“ฮ่าๆๆ...งั้นเหรอ? มาสิ! มาฆ่าฉันเลย!”“นายอยู่ที่ไหน? บอกมา!”เย่เฟิงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน“นายคิดว่าฉันจะบอกเหรอ? ลองหาเอาเองละกัน!ถ้าหาฉันไม่เจอก่อนที่ฉันจะเล่นสนุกกับหลีเอียน...ก็เสียใจด้วยนะ ฮ่าๆๆ!”ฉู่เทียนหลงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งพูดจบก็วางสายทันทีเย่เฟิงยืนนิ่ง สีหน้าเปลี่ยนไปมาหลายครั้งก่อนจะหันไปจ้องลูกน้องของฉู่เซียวคนหนึ่งที่กำลังร้องโอดครวญเพราะขาหักขาของชายคนนั้นถูกทำลายจนใช้การไม่ได้ เขากำลังร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด แต่ทันทีที่สายตาเย็นยะเยือกของเย่เฟิงจ้องมาที
ยันต์สังหารผืนนั้น นายเป็นคนโง่ที่ขายออกไปเอง!นายคงคิดไม่ถึงใช่ไหม มันสามารถปลดปล่อยพลังระดับจอมยุทธ์ได้!นายจะต้องตายในมือของสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้น! นายจะต้องตายอย่างน่าสมเพช!”ฉู่เซียวพูดด้วยความมั่นใจ แต่เย่เฟิงแค่นเสียงเยาะ พร้อมกับส่ายหัว “ไอ้โง่! ในสายตานาย จอมยุทธ์คงเป็นที่สุดของพลังแล้วใช่ไหม?”ฉู่เซียวตะโกนลั่น “ตายซะ!”เขาฉีกยันต์ในมือออกทันทีตัวอักษร ‘ปราบ’ บนยันต์เรืองแสงขึ้นทันที พลังอันมหาศาลถูกปลดปล่อยออกมา ตัวอักษรนั้นก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างชัดเจน ก่อนพุ่งเข้าใส่เย่เฟิง“ตายซะ!”ฉู่เทียนหลงที่ดูผ่านหน้าจอคำรามออกมาด้วยความตื่นเต้นทนายลวีมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเหี้ยมเกรียมและคาดหวัง “ตายซะ เย่เฟิง!”แต่ในชั่วพริบตาถัดมา รอยยิ้มของพวกเขาก็แข็งค้างปัง!เย่เฟิงยื่นหมัดออกไปต้านรับตัวอักษร "ปราบ" ที่พุ่งเข้าใส่พลังที่สะสมไว้แปรเปลี่ยนเป็นละอองพลังงานและสลายหายไปในอากาศถูกเย่เฟิงจัดการในหมัดเดียว!ฉู่เซียวตาค้างมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความไม่เชื่อ ก่อนความตื่นตระหนกจะครอบงำจิตใจ“นาย…นายทำได้ยังไง…”เย่เฟิงแค่นเสียงหัวเราะ พร้อมเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์“นายรู้
โครม! โครม! โครม…ภาพที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นทำให้ทุกคนต้องตกตะลึงเย่เฟิงใช้มือข้างหนึ่งอุ้มนั่วนั่วไว้อย่างมั่นคง ส่วนอีกมือหนึ่งจับแขนของฉู่สยง ก่อนจะเหวี่ยงร่างของเขาลงกับพื้นอย่างแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับกำลังเหวี่ยงถุงผ้าที่ไร้ค่าฉู่เซียวและลูกน้องที่ยืนมองอยู่ถึงกับอึ้งค้าง เช่นเดียวกับฉู่เทียนหลงและทนายลวีที่เฝ้าดูจากหน้าจอหลีเอียนซึ่งก่อนหน้านี้ยังมองหน้าจอด้วยความกังวล ตอนนี้ถอนหายใจโล่งอก และหันไปมองฉู่เทียนหลงด้วยสายตาเย้ยหยัน“นายให้ฉันดูอะไรล่ะ? วิธีที่คนของนายตายอย่างน่าสมเพชงั้นเหรอ?”“ฮึ! ตายได้อนาถจริงๆ!”หลีเอียนกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันฉู่เทียนหลงหันมาจ้องหลีเอียนด้วยดวงตาแดงก่ำ พร้อมคำรามเสียงดัง “มันเป็นไปได้ยังไง! ทำไมถึงเป็นแบบนี้! ทำไม!”ทนายลวีที่เช็ดเหงื่อพลางพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “คุณชายอย่ากังวลไป! แม้ฉู่สยงจะแพ้ แต่เรายังมี ยันต์สังหาร ที่อยู่ในมือฉู่เซียว! ยันต์นี้สามารถปลดปล่อยพลังระดับจอมยุทธ์ได้ ต้องฆ่าเย่เฟิงได้แน่!”เมื่อได้ยิน ฉู่เทียนหลงตั้งสติและพยักหน้าอย่างดุดัน “ใช่! ยันต์สังหารจะจัดการไอ้เวรเย่เฟิงได้!”“หลีเอียน ดูไว้ให้ด
เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เย่เฟิงตระหนักว่า เขาไม่ควรปกป้องนั่วนั่วจากความโหดร้ายของโลกจนเกินไป ไม่ควรทำให้เธอใช้ชีวิตใน "ภาพลวงตา" ของสังคมที่งดงามลูกสาวของเขา อาจเกิดมาเพื่อเผชิญกับความยากลำบากมากมายคำสาปที่อยู่ในตัวเธอ อาจกลับมาสร้างปัญหาได้ในอนาคตในฐานะพ่อ เขาจะต้องต่อสู้เพื่อคลายคำสาปนั้นให้เธอ และเพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่ของตัวเอง ไม่ช้าก็เร็ว เขาต้องเผชิญหน้ากับตระกูลเย่โบราณที่ยิ่งใหญ่แม้เย่เฟิงจะมุ่งมั่น แต่เขาก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจุดจบของตัวเองจะเป็นอย่างไรในท้ายที่สุด นั่วนั่วต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเอง บางทีอาจถึงขั้นต้องเผชิญกับความตายอีกครั้งดังนั้น แม้เขาจะรักและสงสารเธอมากแค่ไหน แต่เย่เฟิงก็ตัดสินใจว่า จากนี้ไป เขาต้องสอนให้ลูกสาวเข้าใจถึงความโหดร้ายของโลก และเรียนรู้ที่จะเข้มแข็งขึ้น!นั่วนั่วปาดน้ำตาออกจากแก้ม และพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น “ค่ะ นั่วนั่วไม่กลัว! พ่อจ๋าสู้ๆ จัดการพวกคนเลวให้หมดเลย!”“โอเค! แต่ลูกต้องปิดตาไว้ก่อน โอเคไหม?”เย่เฟิงพูดพร้อมยิ้ม“ค่ะ!”นั่วนั่วตอบรับด้วยเสียงใส แล้วซบหน้าลงบนไหล่ของเย่เฟิงและปิดตาลง“โถๆ ช่างเป็นภาพที่อบอุ่
หลังได้รับคำสั่งจากฉู่เทียนหลง ฉู่เซียวพูดกับเย่เฟิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เย่เฟิง อย่าเอาครอบครัวมาเกี่ยว! เราจะปล่อยลูกสาวของนาย แล้วนายก็ปล่อยตัวเซียงเซียงกลับมา ตกลงไหม?”เย่เฟิงยิ้มเยาะ “นายก็รู้นี่ว่าครอบครัวไม่ควรมาเกี่ยวข้อง! ดี งั้นก็แลกตัวประกันกัน พวกนายปล่อยลูกสาวของฉันก่อน!”“นายปล่อยคุณชายเซียงก่อน!”ฉู่เซียวขมวดคิ้วพูด“ฉันบอกแล้ว ปล่อยลูกสาวของฉันก่อน!”เย่เฟิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขณะที่การสนทนาเต็มไปด้วยความตึงเครียด เด็กชายเซียงเซียงที่อยู่ในมือของเย่เฟิงเริ่มร้องไห้โวยวายด้วยความกลัวในขณะที่นั่วนั่วกลับเงียบสนิท ไม่พูดอะไรแต่ในแววตาของนั่วนั่วที่มองพ่อ มีประกายแห่งความหวังปรากฏขึ้นในความหวาดกลัวแม้นั่วนั่วจะอายุเพียงห้าขวบ แต่ด้วยประสบการณ์จากความเจ็บป่วยและการแยกทางของพ่อแม่ เธอเรียนรู้ที่จะเข้าใจโลกมากกว่าเด็กทั่วไปเธอรู้ดีว่าต้องเข้มแข็งในเวลานี้“ปล่อยเด็กคนนั้นซะ!”ฉู่เทียนหลงกัดฟันพูดผ่านโทรศัพท์ด้วยความไม่พอใจ“แต่ถ้าปล่อยลูกสาวเขาก่อน แล้วเย่เฟิงยังจับเซียงเซียงเป็นตัวประกัน เราจะไม่สามารถแตะต้องเขาได้”ฉู่เซียวลังเล“ฉันบอกให้ปล่อย ก็ปล่อย
“หืม? ฉันบอกให้แกตัดเอ็นขาตัวเองก่อน แกได้ยินไหม?”“หรือว่าแกอยากให้ลูกสาวแกตาย?”ฉู่เซียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมเย่เฟิงแค่นเสียง ก่อนจะยกเด็กชายที่เขาถืออยู่ขึ้นมา และเผยให้ทุกคนเห็นใบหน้าของเด็กคนนั้นทันใดนั้น รอยยิ้มเย้ยหยันของฉู่เซียวก็แข็งค้างไป ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเต็มไปด้วยความตกใจและความสงสัย“นี่มัน…นี่มัน…”เขาจ้องเด็กชายคนนั้นด้วยสายตาไม่แน่ใจ“ไม่รู้จักเหรอ?”เย่เฟิงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะยกเด็กชายขึ้นเหนือศีรษะ พร้อมกับหันไปทางกล้องวงจรปิด “นายไม่รู้จัก คุณชายของนายที่อยู่เบื้องหลังก็ไม่รู้จักเหรอ? ฮึ?”จากคำว่า “คุณชาย” ที่ฉู่เซียวพูดก่อนหน้านี้ ทำให้เย่เฟิงมั่นใจว่าเขาคาดเดาไม่ผิด แม้จะไม่มีการเอ่ยชื่อฉู่เทียนหลงออกมาตรงๆในอีกด้านหนึ่ง ฉู่เทียนหลงที่กำลังจ้องหน้าจออยู่ เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กชายคนนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีซีดทันที“เซียงเซียง!”“เย่เฟิง! ไอ้เวรเอ๊ย!”“แกกล้าจับตัวเซียงเซียงเหรอ!”ฉู่เทียนหลงตะโกนด่าด้วยความโกรธจัด และเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเย่เฟิงจ้องมองกล้องด้วยสายตาเยือกเย็น “ฉู่เทียนหลง ฉันรู้อยู่แ
ในขณะเดียวกัน ฉู่เทียนหลงและทนายลวีกำลังนั่งอยู่ในบ้านพัก มองภาพในหน้าจอโน้ตบุ๊กด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมในภาพ หลีเอียนถูกมัดติดกับเตียงจนแทบขยับตัวไม่ได้ใบหน้าอันงดงามเต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง“ฉู่เทียนหลง ไอ้สารเลว! นายต้องการอะไร? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”“ฉันรับรองว่าถ้านายกล้าแตะต้องฉันแค่ปลายเส้นผม เย่เฟิงจะกลับมาฆ่านายแน่!”หลีเอียนตวาดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเมื่อได้ยิน ฉู่เทียนหลงหัวเราะในลำคอ ส่วนทนายลวีก็ยิ้มเยาะจากนั้น ฉู่เทียนหลงก็เดินถือโน้ตบุ๊กมาวางไว้ข้างหัวของหลีเอียน“ยังคิดหวังพึ่งไอ้หน้าขาวนั่นอีกเหรอ? มาสิ ดูให้เต็มตา ฮ่าๆๆ…”“ดูมันสิ ไอ้หน้าขาวนั่นหมดทางสู้ขนาดไหน!”พูดจบ เขากระชากผมหลีเอียนอย่างแรง พร้อมกับแค่นเสียง “นังแพศยา ไอ้หน้าขาวนั่นจบเห่แล้ว! ลูกสาวของมันอยู่ในมือฉัน ฉันอยากให้มันตายยังไง มันก็ต้องตายแบบนั้น!”เมื่อหลีเอียนเห็นภาพในหน้าจอ เธอถึงกับตัวสั่นและเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเพื่อสนองความบ้าคลั่งของฉู่เทียนหลง โรงงานเคมีร้างนั้นติดตั้งกล้องความละเอียดสูงพร้อมระบบส่งเสียง ทำให้หลีเอียนเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนเธอเห็นนั่วนั่วถูกฉู่เซียวจับตัว