แชร์

บทที่ 187

ดังคำที่ว่าอย่าตีใครด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม กัวไป๋ชวนสุภาพมาก แต่เย่เฟิงก็คุยกับเขาเพียงไม่กี่คำ

หลังจากทำความเคารพอยู่สักพักหนึ่ง กัวไป๋ชวนก็กล่าวทักทายหลีเอียนแล้วเดินเข้าไปก่อน

ในเวลานี้ ดวงตาที่สวยงามของหลีเอียนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “ทำไมคุณถึงยังรู้จักกัวไป๋ชวนได้ล่ะ?”

“คุณก็น่าจะรู้ คราวที่แล้วผมเห็นว่าสินค้าของเขาเป็นของคุณภาพต่ำหมด ถ้าขายให้เวินต้าควงจริงๆ เวินต้าควงจะไม่เกลียดเขาเหรอ?

แล้วยังจะต้องร่วมมือกับเขาในอนาคตอีกเหรอ? ชื่อเสียงของเขาก็จะถูกทำลายน่ะสิ?

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกขอบคุณผมน่ะ”

เย่เฟิงยักไหล่และโกหกโดยไม่กระพริบตา

“อ๋อ อย่างนั้นเหรอ?”

หลีเอียนพยักหน้าอย่างสงสัยและไม่ถามคำถามอีกต่อไป

เมื่อทั้งสองมาถึงห้องส่วนตัวที่พวกเขาจองไว้ก่อนหน้านี้ พวกเขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นสีหน้าของพวกเขาก็มืดลง

เย่เฟิงและหลีเอียนคิดว่ามาเร็วพอแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนมาเร็วกว่าพวกเขา

ครอบครัวของหลีเทียนกังอยู่ในห้องก่อนแล้ว

หลีเทียนหยางและสวีเพ่ยเพ่ยนั่งอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง สีหน้าเต็มไปด้วยความบูดบึ้งและความโกรธ

“ป้าสะใภ้รองคะ นี่คือของขวัญวันเกิดจากหนูค่ะ!”

บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status