“สวัสดีครับ คุณคลอฟอร์ด ผมซาเวียนครับ!” ซาเวียนคือประธานกอร์ดอน เจอรัลด์พบเขาที่งานเลี้ยงการตลาดที่หรูหราสำหรับเมาน์เทนท็อป วิลล่า ในเขตปกครองโฮเวิร์ดวันก่อน พวกเขาได้แลกเบอร์ติดต่อกันไว้ในระหว่างการปฏิสัมพันธ์กันสั้น ๆ ที่นั่น“ยินดีที่ได้ยินจากคุณอีกครั้งนะครับ ประธานกอร์ดอน มีอะไรที่ผมสามารถช่วยคุณได้หรือเปล่าครับ?” เจอรัลด์ยิ้มและกล่าว“ครับ มีบางอย่างที่ผมอยากจะหารือด้วย พวกเราจะจัดงานเลี้ยง และพวกเราได้เชิญนักธุรกิจที่ร่ำรวยจากหลาย ๆ ที่ให้มาเข้าร่วมงานนี้ ตอนแรกพวกเราไม่กล้าเชิญคุณเนื่องจากพวกเราเป็นแค่นักธุรกิจเท่านั้น และมันก็อาจจะไม่เป็นการสะดวกสำหรับคุณที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงของเรา แต่การตอบรับที่พวกเราได้รับนั้นช่างน่าประหลาดใจนัก นักธุรกิจที่ร่ำรวยและสมาชิกที่มีชื่อเสียงของสังคมเมย์เบอร์รี่ก็ตกลงที่จะมากัน ประธานเหล่านั้นพูดว่าพวกเขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณ ดังนั้นผมจึงโทรมาถามว่า คุณว่างที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่เรียบง่ายของเราไหมครับ”ซาเวียนกล่าวการทำธุรกิจที่แท้จริงและหารายได้เป็นเพียงภารกิจย่อยเท่านั้นเมื่อคน ๆ หนึ่งมาถึงระดับของซาเวียนในโลกของธุรกิจ
ผู้ประเมินกล่าว“ไร้สาระ! นี่เป็นรถนำเข้า พ่อของแฟนของฉันขอให้เพื่อนของเขาซื้อมันให้พวกเขา แน่นอนสิว่ามันไม่ใช่รถของพวกคุณ!” “ผมคิดว่าคุณเข้าใจสิ่งที่พวกเรากำลังพยายามจะพูดที่นี่ผิดนะครับ สิ่งที่ผมหมายถึงก็คือว่ารถคันนี้ไม่ใช่รุ่นที่สามารถพบได้ในรายการสินค้าของพวกเรา มันไม่ควรที่จะถูกขายที่นี่ในเวสตันด้วยซ้ำ มันเคยถูกผลิตเพียงชุดเดียวเท่านั้น ซึ่งเลิกผลิตไปนานมากแล้ว แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีการปลอมแปลงรุ่นนี้ไปทั่วตลาดในประเทศ ผมมั่นใจว่าคุณรู้ดีว่าวิธีการแบบไหนที่รถคันนี้ถูกจัดหาซื้อมาได้โดยที่ผมไม่ต้องพูดมากนัก” ผู้ประเมินคนนั้นอธิบาย“ให้ตายเถอะ! งั้นคุณกำลังพยายามจะพูดว่าพวกเราลักลอบนำเข้ารถคันนี้งั้นเหรอ? เหลวไหลทั้งเพ!”ไซลาฟังดูตกใจจนทำอะไรไม่ถูกผู้ประเมินถึงกับทำอะไรไม่ถูก เขาจึงทำได้เพียงแค่ให้เธอดูคำแถลงการอย่างเป็นทางการที่พวกเขาได้รับจากสำนักงานใหญ่เกี่ยวกับรถพวกนี้ นอกจากนี้ ยานพาหนะปลอมที่เป็นที่รู้จักทั้งหมดก็มีรายงานของพวกมันเอง และแฟ้มข้อมูลที่เกี่ยวข้องต่าง ๆ “ไปให้พ้น! นี่ช่างเป็นเรื่องไร้สาระอะไรแบบนี้? ฉันแค่ต้องการให้คุณประเมินความเสียหาย ทำไมคุณถึงก่อเรื่อง
“อย่าพูดงั้นสิไซลา! อย่างน้อยก็อย่าพูดต่อหน้าเขา!” วินซี่กล่าวแม้เธอก็เหมือนกัน รู้สึกว่ามันคงจะค่อนข้างน่าอายที่ไปถึงด้วยรถจักรยานสามล้อไฟฟ้า ความกลัวของเธอก็หายไปเมื่อเห็นเจอรัลด์ขี่ยานพาหนะนั้นโดยไม่รู้สึกอับอาย ถ้าเขาเองไม่ได้รู้สึกอาย แล้วทำไมเธอต้องอายด้วยล่ะ? ไซลาในทางกลับกันรู้สึกตรงข้ามโดยสิ้นเชิง “บางทีเธออาจจะเมาไปแล้วก็ได้! ถ้าเธออยากจะนั่งสิ่งนั้นแล้วล่ะก็ เชิญให้เต็มที่ไปเลย! บ้าจริง ฉันจะไม่เข้าไปข้างในกับเธออยู่ดี ฉันจะรอเธออยู่ด้านนอกสถานที่จัดงาน และนาย! อย่าลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ล่ะ เจอรัลด์!” หลังจากนั้น ไซลาก็โบกแท็กซี่และจากไปยังสถานที่จัดงานด้วยความเร่งรีบ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอจำเป็นต้องไปอยู่ที่ที่แฟนของเธออยู่โดยเร็วที่สุด“ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าเธอไม่ไป ฟังนะ น้องสาวคนเล็กของฉันกำลังทำอาหารอร่อย ๆ ทำไมเธอไม่ไปที่บ้านของฉันและทานอาหารด้วยกันล่ะ? ฉันเลี้ยงเอง!” เจอรัลด์เสนอท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์และวินซี่ก็ยังคงมีความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมชั้นเก่า“ไม่ล่ะ ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำแบบนั้นได้ ฉันต้องไปเป็นเพื่อนเธอ เจอรัลด์ ฉันกลัวว่าถ้าฉันปล่อยให้เธอ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าตะโกนบอกนักธุรกิจที่ยืนอยู่ในลานโรงแรมจากนั้นคนรวยทั้งหลายก็รีบไปต้อนรับแขกคนใหม่ที่เพิ่งมาถึงกันอย่างรีบร้อนและตื่นเต้น“ให้ตายเถอะ! ทำไมถึงมีรถจักรยานสามล้อไฟฟ้าจอดอยู่ตรงทางเข้าล่ะ? นายจะทำอะไรเนี่ย? ไปให้พ้นเจ้าเด็กนี่!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาหา และผลักเจอรัลด์ออกไปอย่างแรง“ให้ตาย ช่างน่าอายเสียจริง!” ด้วยความรู้สึกอับอายขายหน้า ไซลาจึงปิดตาของเธอ“ถ้ามีอะไรที่คุณอยากจะพูด ก็พูดดี ๆ สิครับ ทำไมต้องบังคับผมด้วย? ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ โอเคไหม!?”เจอรัลด์เหยียบคันเร่งและจากไปหลังจากขบวนรถแล่นมาหยุด นักธุรกิจวัยกลางคนสองสามคนก็ลงมาจนกรถกัน มีลูกสาวและลูกชายที่ร่ำรวยของพวกเขาด้วยเหมือนกัน มันจึงกลายเป็นชัดเจนว่าคนเหล่านี้เป็นแขกที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในงานวันนี้ประธานคนอื่น ๆ ก็เรียงแถวต้อนรับพวกเขา มีการโต้ตอบด้วยการหยอกล้อและกล่าวทักทายกัน“สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลาย ขอบคุณที่ให้เกียรติผมในการเข้าร่วมงานเลี้ยงในคราวนี้นะครับ แต่โชคไม่ดีเล็กน้อยที่พวกเราไม่สามารถเชิญแขกที่พิเศษมากมาได้ในวันนี้ พวกเราไม่สามารถแ
เนื่องจากมีผู้คนมากมายอยู่ที่นั่นก่อนหน้านี้ และเธอก็รู้สึกอึดอัดอยู่แล้วในตอนนั้น วินซี่จึงลงจากรถจักรยานสามล้อไฟฟ้าไปด้วยความเร่งรีบ เธอต้องลืมหยิบกระเป๋าของเธอมาด้วยในขณะนั้นแน่! “โอ้ ไม่นะ เธอช่างสะเพร่าเสียจริง! เธอมีเงินในนั้นมากหรือเปล่า?” ไซลาถาม “การถูกขโมยเงินนั้นเป็นเรื่องสุดท้ายที่ฉันกังวลถึง! ฉันแค่หวังว่าเจอรัลด์จะสังเกตุเห็นมันในท้ายที่สุด! ถ้ามันถูกทิ้งไว้ข้างหลัง โทรศัพท์ของฉัน บัตรประจำตัว และบัตรธนาคารทั้งหมดนั้นจะหายไปแน่!” วินซี่ตอบกลับ “เฮ้! ทำไมนายถึงกลับมาที่นี่ล่ะ? นี่ดูเหมือนลานจอดรถสำหรับนายหรือไง?” ขณะนั้นเอง ความโกลาหลก็สามารถได้ยินได้จากทางเข้า เมื่อตรวจการณ์ดูอย่างใกล้ชิด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดูเหมือนจะกำลังพยายามที่จะป้องกันชายหนุ่มคนหนึ่งจากการเข้าไปในพื้นที่อยู่ “เพื่อนของผมลืมกระเป๋าของเธอไว้! ผมแค่ต้องการจะส่งมันคืนให้เธอ!” ชายหนุ่มที่ว่านั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจอรัลด์! “ดูให้ดีว่านี่คือสถานที่แบบไหน! นายคิดว่าใครก็ได้สามารถเข้าไปในสถานที่นี้อย่างเต็มใจหรือไม่ก็ตามงั้นเหรอ? ออกไปซะ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตะโกน ขณะที่พวกเข
วินซี่เองก็ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรเลย ขณะเดียวกัน ในที่สุดซาเวียนก็ตระหนักได้ว่าเจอรัลด์อยู่ที่นี่และเมื่อเขารู้แล้ว เขาจึงกลายเป็นตื่นเต้นมากจนริมฝีปากของเขาเริ่มสั่นเทาขึ้นมา “ค คุณคลอฟอร์ด! คุณอยู่ที่นี่!” เมื่อสันนิษฐานว่าเจอรัลด์คงไม่ต้องการเข้าร่วมงานเลี้ยง เนื่องจากเขาดูถูกคนรวยธรรมดาทั้งหมดที่เข้าร่วมงาน ซาเวียนจึงไม่ได้ตื้อเขาต่อไปหลังจากการโทรนั้น แต่กระนั้นเขาอยู่ที่นี่แล้ว ยืนอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้! “สวัสดีครับ คุณคลอฟอร์ด!” คุณลาร์ซันและกลุ่มของเขากล่าว โดยการตอบกลับการทักทายของเจอรัลด์ก่อนหน้านี้ ที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้าก่อนจะโค้งคำนับเล็กน้อยต่อหน้าเขา ขณะนั้นเอง ความเงียบก็ปกคลุมไปทั้งบริเวณนั้น แขกมากมายต่างก็ประหลาดใจกันมากจนกรามของพวกเขาอ้าค้างจนกว้าง ทำไมบุคคลที่มั่งคั่งและมีอำนาจเหล่านี้ทั้งหมดถึงโค้งคำนับให้ชายหนุ่มคนที่มาถึงด้วยรถจักรยานสามล้อไฟฟ้ากันล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น ประธานกอร์ดอนก็ดูเหมือนกำลังตัวสั่นไปก่อนหน้านี้ ขณะที่เขาพูด! การหายใจของไซล่ากำลังเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ จิตใจของเธอว่างเปล่าไปโดยสิ้นเชิงและปากของเธอก็อ้าค้างกว้างมากจนสามารถยัดไข่ต
เมื่อได้ยินน้ำเสียงบูดบึ้งของประธานกอร์ดอน ไซลาจึงไม่สามารถหัวเสียงดังอีกต่อไปได้เลยจริง ๆ …มัน…มันคือเรื่องจริงหรือเปล่า? ตั้งแต่ตอนนั้น ไซลาก็เกลียดมันอยู่เสมอ เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเห็นใบหน้าที่สิ้นหวังของเจอรัลด์ เธอไม่อาจจริงจังกับเขาได้ แค่ไม่กี่ปีตั้งแต่พวกเขาพบกันครั้งสุดท้าย…เจอรัลด์เปลี่ยนไปมาขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ? ทำไมบุคคลที่มั่งคั่งและมีอิทธิพลมากมายขนาดนี้ ถึงทำตัวเคารพและสุภาพต่อเขามากขนาดนี้ล่ะ? สิ่งเหล่านี้จะเป็นไปได้ยังไง? คำถามทั้งหมดเหล่านี้ดังก้องอยู่ในใจของไซลา เจอรัลด์เพียงเมินเฉยต่อเธอ โดยเลือกที่จะพูดคุยกับประธานกอร์ดอนและคนอื่น ๆ ต่อไปแทน จากนั้นงานเลี้ยงก็ดำเนินต่อไปใหม่ประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนเจอรัลด์จะกล่าวลาประธานกอร์ดอนและคนที่เหลือ เอาตามตรงเขาก็อยากจะจากไปตั้งนานแล้ว ขณะที่ที่เขาออกจากโรงแรมไป คนกลุ่มใหญ่ก็ตามไปส่งเขากัน ก่อนที่เขาจะจากไป เอเลน่าก็กระซิบบางอย่างข้างหูพ่อของเธอก่อนจะแลบลิ้นออกมา เธออยากจะจากไปพร้อมกับเจอรัลด์ และตามปกติแล้วพ่อของเธอก็ตกลง ไซลาเองกำลังรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก ขณะที่เธอออกจากโรงแรมมาด้วยกันกับวินซี่เพ
โดยที่ไม่สนใจคำถามของยาเอลไปขั่วขณะ จากนั้นยูนัสจึงถามขึ้นมา “นายแอบถ่ายรูปไว้อยู่ไม่ใช่เหรอ? ให้ฉันดูสิว่าใครอยู่ที่นั่นกันบ้าง!” หลังจากส่งรูปพวกนั้นให้ ยูนัสมองพวกมันทีละรูปก่อนจะกระแทกมือลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ เขาพบผู้ก่อการแล้ว! “แม่งเอ้ย! เป็นเจอรัลด์จริง ๆ! เป็นไอ้คลอฟอร์ดนั่นอีกแล้ว!” ไม่เพียงยูนัสจะถูกเจอรัลด์ทำให้ขายหน้าซ้ำ ๆ ในวันเกิดของเขา แต่เขายังถูกกักบริเวณทันทีที่เขากลับไปในวันนั้นด้วย! ชื่อเสียงทั้งหมดที่เขาสะสมมานานหลายปีก็หมดสิ้นไป ง่าย ๆ แบบนั้น ยูนัสเกลียดคน ๆ นั้นสุด ๆ “เขาคือ คุณคลอฟอร์ดจากเมย์เบอร์รี่ใช่ไหม?” ยาเอลที่เห็นได้ชัดว่าเคยได้ยินเกี่ยวกับเจอรัลด์มาก่อนถามขึ้นมา เมื่อได้ยินคำถามของยาเอล ยูนัสจึงใช้โอกาสนี้เล่ารายละเอียดถึงความขุ่นแค้นและความคับข้องใจทั้งหมดของเขาต่อเจอรัลด์ให้เขาฟัง “ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่แปลกที่ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างราบรื่นมากสำหรับแจสมิน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์จากคนจากตระกูลเฟนเดอร์สันคนไหนเลยด้วยซ้ำ! เธอมีคนที่มีอำนาจเช่นนี้คอยช่วยเหลือเธออยู่ตลอดเวลานั่นเอง! ไม่แปลกที่ทำไมแจสมินถึงไม่ได้จริงจังกับนายเลย แม้หลังจ