เนื่องจากมีผู้คนมากมายอยู่ที่นั่นก่อนหน้านี้ และเธอก็รู้สึกอึดอัดอยู่แล้วในตอนนั้น วินซี่จึงลงจากรถจักรยานสามล้อไฟฟ้าไปด้วยความเร่งรีบ เธอต้องลืมหยิบกระเป๋าของเธอมาด้วยในขณะนั้นแน่! “โอ้ ไม่นะ เธอช่างสะเพร่าเสียจริง! เธอมีเงินในนั้นมากหรือเปล่า?” ไซลาถาม “การถูกขโมยเงินนั้นเป็นเรื่องสุดท้ายที่ฉันกังวลถึง! ฉันแค่หวังว่าเจอรัลด์จะสังเกตุเห็นมันในท้ายที่สุด! ถ้ามันถูกทิ้งไว้ข้างหลัง โทรศัพท์ของฉัน บัตรประจำตัว และบัตรธนาคารทั้งหมดนั้นจะหายไปแน่!” วินซี่ตอบกลับ “เฮ้! ทำไมนายถึงกลับมาที่นี่ล่ะ? นี่ดูเหมือนลานจอดรถสำหรับนายหรือไง?” ขณะนั้นเอง ความโกลาหลก็สามารถได้ยินได้จากทางเข้า เมื่อตรวจการณ์ดูอย่างใกล้ชิด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดูเหมือนจะกำลังพยายามที่จะป้องกันชายหนุ่มคนหนึ่งจากการเข้าไปในพื้นที่อยู่ “เพื่อนของผมลืมกระเป๋าของเธอไว้! ผมแค่ต้องการจะส่งมันคืนให้เธอ!” ชายหนุ่มที่ว่านั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจอรัลด์! “ดูให้ดีว่านี่คือสถานที่แบบไหน! นายคิดว่าใครก็ได้สามารถเข้าไปในสถานที่นี้อย่างเต็มใจหรือไม่ก็ตามงั้นเหรอ? ออกไปซะ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตะโกน ขณะที่พวกเข
วินซี่เองก็ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรเลย ขณะเดียวกัน ในที่สุดซาเวียนก็ตระหนักได้ว่าเจอรัลด์อยู่ที่นี่และเมื่อเขารู้แล้ว เขาจึงกลายเป็นตื่นเต้นมากจนริมฝีปากของเขาเริ่มสั่นเทาขึ้นมา “ค คุณคลอฟอร์ด! คุณอยู่ที่นี่!” เมื่อสันนิษฐานว่าเจอรัลด์คงไม่ต้องการเข้าร่วมงานเลี้ยง เนื่องจากเขาดูถูกคนรวยธรรมดาทั้งหมดที่เข้าร่วมงาน ซาเวียนจึงไม่ได้ตื้อเขาต่อไปหลังจากการโทรนั้น แต่กระนั้นเขาอยู่ที่นี่แล้ว ยืนอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้! “สวัสดีครับ คุณคลอฟอร์ด!” คุณลาร์ซันและกลุ่มของเขากล่าว โดยการตอบกลับการทักทายของเจอรัลด์ก่อนหน้านี้ ที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้าก่อนจะโค้งคำนับเล็กน้อยต่อหน้าเขา ขณะนั้นเอง ความเงียบก็ปกคลุมไปทั้งบริเวณนั้น แขกมากมายต่างก็ประหลาดใจกันมากจนกรามของพวกเขาอ้าค้างจนกว้าง ทำไมบุคคลที่มั่งคั่งและมีอำนาจเหล่านี้ทั้งหมดถึงโค้งคำนับให้ชายหนุ่มคนที่มาถึงด้วยรถจักรยานสามล้อไฟฟ้ากันล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้น ประธานกอร์ดอนก็ดูเหมือนกำลังตัวสั่นไปก่อนหน้านี้ ขณะที่เขาพูด! การหายใจของไซล่ากำลังเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ จิตใจของเธอว่างเปล่าไปโดยสิ้นเชิงและปากของเธอก็อ้าค้างกว้างมากจนสามารถยัดไข่ต
เมื่อได้ยินน้ำเสียงบูดบึ้งของประธานกอร์ดอน ไซลาจึงไม่สามารถหัวเสียงดังอีกต่อไปได้เลยจริง ๆ …มัน…มันคือเรื่องจริงหรือเปล่า? ตั้งแต่ตอนนั้น ไซลาก็เกลียดมันอยู่เสมอ เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเห็นใบหน้าที่สิ้นหวังของเจอรัลด์ เธอไม่อาจจริงจังกับเขาได้ แค่ไม่กี่ปีตั้งแต่พวกเขาพบกันครั้งสุดท้าย…เจอรัลด์เปลี่ยนไปมาขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ? ทำไมบุคคลที่มั่งคั่งและมีอิทธิพลมากมายขนาดนี้ ถึงทำตัวเคารพและสุภาพต่อเขามากขนาดนี้ล่ะ? สิ่งเหล่านี้จะเป็นไปได้ยังไง? คำถามทั้งหมดเหล่านี้ดังก้องอยู่ในใจของไซลา เจอรัลด์เพียงเมินเฉยต่อเธอ โดยเลือกที่จะพูดคุยกับประธานกอร์ดอนและคนอื่น ๆ ต่อไปแทน จากนั้นงานเลี้ยงก็ดำเนินต่อไปใหม่ประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนเจอรัลด์จะกล่าวลาประธานกอร์ดอนและคนที่เหลือ เอาตามตรงเขาก็อยากจะจากไปตั้งนานแล้ว ขณะที่ที่เขาออกจากโรงแรมไป คนกลุ่มใหญ่ก็ตามไปส่งเขากัน ก่อนที่เขาจะจากไป เอเลน่าก็กระซิบบางอย่างข้างหูพ่อของเธอก่อนจะแลบลิ้นออกมา เธออยากจะจากไปพร้อมกับเจอรัลด์ และตามปกติแล้วพ่อของเธอก็ตกลง ไซลาเองกำลังรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก ขณะที่เธอออกจากโรงแรมมาด้วยกันกับวินซี่เพ
โดยที่ไม่สนใจคำถามของยาเอลไปขั่วขณะ จากนั้นยูนัสจึงถามขึ้นมา “นายแอบถ่ายรูปไว้อยู่ไม่ใช่เหรอ? ให้ฉันดูสิว่าใครอยู่ที่นั่นกันบ้าง!” หลังจากส่งรูปพวกนั้นให้ ยูนัสมองพวกมันทีละรูปก่อนจะกระแทกมือลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ เขาพบผู้ก่อการแล้ว! “แม่งเอ้ย! เป็นเจอรัลด์จริง ๆ! เป็นไอ้คลอฟอร์ดนั่นอีกแล้ว!” ไม่เพียงยูนัสจะถูกเจอรัลด์ทำให้ขายหน้าซ้ำ ๆ ในวันเกิดของเขา แต่เขายังถูกกักบริเวณทันทีที่เขากลับไปในวันนั้นด้วย! ชื่อเสียงทั้งหมดที่เขาสะสมมานานหลายปีก็หมดสิ้นไป ง่าย ๆ แบบนั้น ยูนัสเกลียดคน ๆ นั้นสุด ๆ “เขาคือ คุณคลอฟอร์ดจากเมย์เบอร์รี่ใช่ไหม?” ยาเอลที่เห็นได้ชัดว่าเคยได้ยินเกี่ยวกับเจอรัลด์มาก่อนถามขึ้นมา เมื่อได้ยินคำถามของยาเอล ยูนัสจึงใช้โอกาสนี้เล่ารายละเอียดถึงความขุ่นแค้นและความคับข้องใจทั้งหมดของเขาต่อเจอรัลด์ให้เขาฟัง “ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่แปลกที่ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างราบรื่นมากสำหรับแจสมิน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์จากคนจากตระกูลเฟนเดอร์สันคนไหนเลยด้วยซ้ำ! เธอมีคนที่มีอำนาจเช่นนี้คอยช่วยเหลือเธออยู่ตลอดเวลานั่นเอง! ไม่แปลกที่ทำไมแจสมินถึงไม่ได้จริงจังกับนายเลย แม้หลังจ
เมื่อรถมาหยุดอยู่ข้างเควต้า คนสองสามคนก็เลื่อนเปิดประตูรถตู้ และพยายามลากเธอเข้าไปข้างในทันที! “เควต้า!” คุณอาเฟนเดอร์สันที่กำลังกลับมาจากร้านค้าตะโกนออกมา เมื่อเธอเห็นรถตู้ที่น่าสงสัยกำลังขับไปหาลูกสาวของเธอ จากนั้นเธอก็เริ่มวิ่งไปทางหญิงสาวที่น่าสงสารที่พยายามดิ้นรนอย่างเต็มที่เพื่อหนีจากคนที่จับเธอ คนจับเองก็ยังคงพยายามที่จะลากเธอเข้าไปในรถตู้ให้ได้ ในความกระวนกระวายใจของเธอ เธอจึงกัดแขนของหนึ่งในผู้ชายที่ปิดหน้าอย่างแรง! เขาตะโกนด้วยความเจ็บปวด จากนั้นชายที่แข็งแรงจึงผลักเควต้าออกไปอย่างแรง ทำให้เธอล้มลงกับพื้นอย่างจัง! ผลก็คือ หัวด้านหลังของเควต้ากระแทกกับข้างถนนโดยไม่ตั้งใจและเธอก็เป็นลมไปทันทีจากการประแทกอย่างแรงนั้น เมื่อเซร่ามาถึงผู้ชายกลุ่มนั้น พวกเขาก็อุ้มเควต้าที่หมดสติในตอนนี้เข้าไปในรถตู้แล้ว ด้วยความพยายามที่จะป้องกันไม่ให้พวกเขาพาเธอไป เซร่าจึงเริ่มตีผู้ชายพวกนั้นอย่างบ้าคลั่งทันที อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเธอจะต่อสู้อย่างเต็มที่แค่ไหนก็ตาม เธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้สำหรับพวกเขาอยู่ดี ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอจะเอาชนะผู้ชายตัวใหญ่กลุ่มหนึ่งด้วยตัวเองได้ยังไง? และในขณะ
แม้รูปภาพเองจะค่อนข้างไม่ชัดเจน แต่เจอรัลด์ก็มั่นใจว่าคนที่อยู่ในนั้นคือ ยูนัส หลง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาจะไม่สามารถจำคนที่เขาเกือบจะเขาตกเป็นเหยื่อให้แล้วยังไงกัน? “นั่นเป็นเขา หลังจากการลืบสวนเล็กน้อย พวกเราพบว่าเขามาถึงจังหวัดซอลฟอร์ดเป็นครั้งแรกเมื่อไม่กี่วันก่อน แม้ผมเข้าใจได้ว่าเขามีเหตุผลของเขาที่จะแก้แค้นคุณ แต่ผมไม่ค่อยเข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงจะตามคุณมาจนถึงที่นี่เพียงเพื่อจะทำแบบนั้นล่ะครับ!” เดรกตอบกลับ ขณะที่เขาขมวดคิ้ว แต่อย่างไรก็ตาม การตอบสนองฉับพลันของเจอรัลด์คือ การชกผนังข้าง ๆ เขาอย่างแรง “ผมไม่สนเขาหรือแม้แต่เหตุจูงใจของเขา ทั้งหมดที่ผมรู้ก็คือ เควต้าเป็นผู้บริสุทธิ์ในเหตุการณ์นี้ แต่เธอก็เกือบจะเสียชีวิตไปเพราะผม! เดรก, ไทสัน ผมเชื่อว่ายูนัสยังไม่ออกไปจากจังหวัดซอลฟอร์ด ผมต้องการให้พวกคุณสองคนแกะรอยหาเขาและจับเขามาให้ผม! ไม่ว่าคุณจะใช้วิธีอะไรก็ตาม ทำให้มั่นใจว่าเขาจะไม่ออกไปจากจังหวัดซอลฟอร์ดได้อย่างลอยนวล!” เจอรัลด์กล่าวอย่างโกรธเคือง ขณะที่เขามองไปที่เควต้าที่ยังไม่ได้สติผ่านหน้าต่างประตูของห้องคนไข้ “ได้ครับ คุณคลอฟอร์ด!” พวกเขาทั้งคู่กล่าวพร้อมกันขณะท
“พวกเราอยู่ที่ไหนกันตอนนี้?” ยูนัสถาม ใบหน้าของเขาซีดเซียวเหมือนกับกระดาษแผ่นหนึ่ง “ผมก็ไม่มั่นใจมากนักเหมือนกันครับ…แม้พวกเราจะสามารถหนีจากคนของเจอรัลด์ ตอนพวกเราบังเอิญพบกับพวกเขาในถนนหลักมาได้ แต่พวกเราก็หลงทางออกมาไกลมากเกินไป และมันเป็นเพียงดินแดนแห้งแล้งรอบ ๆ ตัวเราเท่านั้นครับตอนนี้!” คนขับรถตอบกลับ เสียงของเขาเขาสั่นด้วยความกลัว แม้ก่อนหน้านี้พวกเขาคาดเดาไว้ว่าพวกเขาจะหนีรอดไปได้โดยไม่เป็นไร แต่พวกเขาก็ไม่คาดคิดว่าคนของเจอรัลด์จะขัดขวางพวกเขาอย่างฉับพลันในถนนหลักที่นำไปสู่เมืองเมย์เบอร์รี่! ขอบคุณยามคำ่คืนได้คืบคลานเข้ามาแล้วในตอนนั้น และเนื่องจากคนขับรถก็เป็นผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง เขาจึงจะสลัดพวกเขาออกไปได้ในท้ายที่สุด แม้พวกเขาหนีคนของเจอรัลด์ได้สำเร็จในขณะนี้ แต่ตอนนี้พวกเขาก็หลงทางเช่นกัน “ทำไมฉันถึงจะยังจ่ายให้นายด้วยนะ ถ้างั้น?! ไอ้โง่เอ้ย!” ยูนัสตะคอกใส่ พวกเขาอยู่ไกลจากตัวเมือง และความมืดมนของบริเวณรอบ ๆ ก็เพียงแต่จะทำให้ยูนัสยิ่งหดหู่ใจมากขึ้นเท่านั้น เป็นตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ในระยะไกล ลมยามค่ำคืนที่หนาวเย็นก็ยิ่งทำให้พวกเขาเย็นสันหลังวาบด้วยคว
หลังจากพูดคุยในโทรศัพท์ครู่หนึ่ง ใบหน้าของชายวัยกลางคนก็เปลี่ยนเป็นซีดเซียวอย่างมากทันที “ป เป็นอย่างงั้นเหรอ…? ผมคงรบกวนคุณมากแล้ว คุณชุยเลอร์! ผมจะส่งคนไปที่นั่นทันที!” สีหน้าของเขาซีดเซียวไปทั้งหน้าขณะที่เขาพูดขึ้นมาอย่างรีบร้อน “ตามคำบอกเล่าของตระกูลชุยเลอร์ ยูนัสได้หายตัวไปในจังหวัดซอลฟอร์ด!” “…ห๋า? พ พวกเราควรทำยังไงล่ะถ้างั้น?!” “สำหรับตอนนี้ ผมจะส่งคนไปที่นั่น บอกพี่รองให้ส่งคนไปที่นั่นเช่นกันเดี๋ยวนี้!” ผู้ชายคนนั้นตอบกลับด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายใจ “พี่รองเหรอ? แต่เขา…” “พี่ใหญ่และฉันไม่สามารถไปได้ ทางเลือกเดียวของเราคือให้สมาชิกครอบครัวจัดการเรื่องนี้ สำหรับเหตุผลนั้น มันคงไม่เป็นไรหรอกสำหรับพี่รองที่จะเป็นตัวแทนของตระกูลที่นั่น ฉันจะบอกคุณฮอบสันให้ตามเขาไปที่นั่นเช่นกัน!” เมื่อได้ยินแบบนั้น ผู้หญิงคนนั้นเพียงพยักหน้า ในขณะเดียวกัน ในที่สุดเจอรัลด์ก็มาถึงตรงหน้าผาด้วยเฮลิคอปเตอร์ของเขา หน้าผานั้นลึก และตามคำรายงานของลูกน้องของเขา พวกเขาแทบจะไม่สามารถค้นหาชิ้นส่วนที่สมบูรณ์ของรถได้เลย นับประสาอะไรกับผู้โดยสารทั้งสองคนล่ะ เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงทำไ