“อะไรนะ? พี่สาวโอเวนส์คือเหยื่องั้นเหรอ?” ยูนัสถาม ตกตะลึงไป “ใช่!” เมลิซซ่าตอบก่อนจะอธิบายทุกอย่างที่เธอรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ โรซาลีก็ค่อย ๆ มีสติขึ้นมาในตอนนั้น แม้จะเวียนหัว เธอก็ยังคงจ้องเขม็งไปที่เจอรัลด์ด้วยความขุ่นเคืองใจ แม้เธอจะเมาหนักมากก่อนหน้านี้ก็ตาม เธอทราบพอที่จะรู้ว่าเป็นเจอรัลด์และลูกพี่ลูกน้องของเธอที่ช่วยพาเธอเข้ามาในห้อง ขณะที่เธอยังคงงุนงงอยู่ มีใครบางคนพยายามบังคับถอดเสื้อผ้าของเธอออก! ใครจะทำแบบนั้นกันถ้าไม่ใช่เจอรัลด์? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้จึงทำให้น้ำตารื้อขึ้นมาในตาของโรซาลี “คุณช่างกล้าเสียจริง! ผมหวังว่าคุณจะรู้ไว้ว่าตระกูลหลงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลโอเวนส์มาหลายรุ่นแล้ว! คุณกล้าทำบางอย่างที่ไม่เหมาะสมขนาดนี้กับพี่สาวโอเวนส์ได้ยังไงกัน? ไม่เกรงกลัวเลยสินะ! ตระกูลหลงแห่งยานเคนจะทำให้คุณชดใช้สำหรับเรื่องนี้อย่างแน่นอน โดยไม่ว่าคุณจะมีอำนาจมากแค่ไหนก็ตาม!” ยูนัสกล่าวอย่างเย็นชา “ห๋า? ตระกูลหลงแห่งยานเคนงั้นเหรอ? บ้าไปแล้ว เป็นคุณหลง! นี่กลายมาเป็นเรื่องใหญ่มากขึ้นกว่าเดิมแล้วตอนนี้! ไม่เพียงแต่ตระกูลโอเวนส์ที่เกี่ยวข้อง แต่ยังมีตระกูลหลงอีกด้วย!”
และในขณะที่เจอรัลด์รู้สึกเหมือนว่าเขาตกต่ำสุดขีดแล้ว เขาก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมา ขณะที่มีมือหนึ่งวางอยู่บนไหล่ของเขา เมื่อเขาหันหลังกลับไป เขาก็เห็นผู้ชายผมยาวเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหลังเขา เจอรัลด์แทบจะรู้สึกกดดันจากการคุกคามมากมายของผู้ชายคนนี้อย่างเดียวได้ “หลีกไป! พวกเธอทุกคนกำลังทำอะไรกันอยู่ที่นี่?” เสียงคนแก่ตะโกนขึ้นมาอย่างกระทันหัน “พวกเรากำลังทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ? มาทำอะไรที่นี่เนี่ยชายแก่? หยุดผลักคนอื่นไปทั่วได้แล้ว!” จากนั้นฝูงชนก็เริ่มดุว่าคนที่ตะโกนขึ้นมาในตอนแรก “ฉันมาที่นี่เพื่อมองหาหลานชายของฉัน! พวกเธอทุกคนกำลังยืนขวางทางอยู่!” เจ้าของเสียงแก่ ๆ นั้นพูดเยาะขณะที่เขาเยียดตัวเองเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่าเขาแต่งตัวโกโรโกโสมากแค่ไหน ผู้คนในห้องจึงรีบเปิดทางให้เขา เนื่องจากว่าพวกเขาพยายามหลีกเลี่ยงเขาเหมือนกับโรคระบาด ในทางกลับกัน ชายผมยาวเพียงถลึงตามองชายชราอย่างเย็นชา ขณะที่เขาหดมือของเขากลับ “แกกำลังจะทำอะไร? ปล่อยหลานชายของฉันไปซะ!” ชายชราคำราม ขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า และผลักเมลิซซ่าไปด้านข้าง เจอรัลด์แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองได้ เป็นข
ในขณะที่เรื่องนั้นกำลังเกิดขึ้น… “คุณหลง ผมขออภัยด้วยแต่ผมล้มเหลว!” “ว่าไงนะ? นายล้มเหลวได้ยังไงกัน สกอร์เปียนส์? นายล้มคนอย่างเจอรัลด์ไม่ได้งั้นเหรอ?” ยูนัสพูดผ่านโทรศัพท์ รู้สึกตะลึงงัน เขาอยู่ในห้องน้ำตอนที่เขารับโทรศัพท์จากสกอร์เปียนส์ “ผมขอโทษครับ แต่ผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งช่วยให้เขาหนีไปได้! ถ้าผมหดแขนกลับไม่ทันล่ะก็ ผมก็คงแขนหักไปแล้วตอนนี้!” สกอร์เปียนส์ตอบกลับขณะที่เขาถือโทรศัพท์ด้วยมือข้างที่ปกติของเขา เขากำลังโทรศัพท์จากภายในรถ แขนของสกอร์เปียนส์ ซึ่งวางอยู่บนพื้นผิวราบ ตอนนี้กำลังสั่นสะเทือนอยู่ เส้นเอ็นของเขาถลนออกมาและแดงไปหมด มันเกือบจะดูเหมือนว่าหนอนตัวเป็น ๆ ปกคลุมทั้งแขนของเขาอยู่ ในตอนนั้น เขาไม่แม้แต่จะขยับมันได้ด้วยซ้ำ หน้าผากของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อจากความกลัว และเขาก็รู้สึกค่อนข้างอ่อนแรง “โธ่เว้ย! ไอ้บ้านั่นแม่งโชคดีจริง ๆ! แต่ยังไงก็ตาม พวกเราก็เริ่มได้ดีแล้ว! เมื่อข่าวพาดหัวออกสู่สาธารณะวันพรุ่งนี้ เขาก็จะกลายเป็นคนเสียชื่อเสียงอย่างที่สุดแน่นอน! พวกโอเวนส์จะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ และครอบครัวของฉันก็จะช่วยเหลือพวกเขาจากนั้น! มันเรื่องของเวลาสำหรับพวกเขาก
น้ำเสียงของนายลีชเฉยชา ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น “ยุติธรรม ถูกต้อง และเหมาะสมงั้นเหรอ? ราวกับว่า! จากสิ่งที่ผมพบ ลูกน้องขอบคุณก็นอนรออยู่ในรถของพวกเขามาอย่างน้อยถึงสองชั่วโมงก่อนที่เหตุการณ์จะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ! คุณกำลังบอกว่าพวกเขาสามารถรู้เหตุการณ์ของคืนนี้ล่วงหน้าตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วหรือเปล่า? “ในขณะที่ระบบกล้องวงจรปิดในโรงแรมก็มาเสียพอดีในวันนี้ แต่พวกมันก็ยังคงทำงานได้เป็นปกติดีในที่อื่น ๆ! มาตัดไปที่ประเด็นกันเถอะ คุณลีช ผมมั่นใจว่าคุณรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้มากกว่าผม ผมพูดถูกไหม?” เจอรัลด์ถามซักไซ้ นี่เป็นครั้งแรกที่เจอรัลด์เคยถูกใส่ร้าย ก่อนหน้านี้พี่สาวของเขาบอกเขาว่าการทำธุรกิจจะเป็นทั้งบททดสอบ และโอกาสให้เขาได้รับประสบการณ์ เจอรัลด์ไม่ได้อยากจะไตร่ตรองคำพูดของเธอมาก่อนเลย แต่เขาก็ตระหนักได้เมื่อครู่นี้ว่า คำกล่าวของเธอนั้นเป็นจริงมากแค่ไหนในตอนนี้ ทั้ง ๆ ที่ได้ยินคำพูดของเจอรัลด์ นายลีชก็ปฏิเสธที่จะพูดอยู่ดี และเพียงแค่เบี่ยงหน้าหนี สำหรับเขา ไม่ว่าเจอรัลด์จะมีอำนาจมากแค่ไหน มันก็เป็นเพียงแค่เรื่องของชื่อเสียงเท่านั้นเอง แน่นอน เจอรัลด์และพี่สาวของเขามีชื่อเสียง
“คนเหล่านี้คือ…ลูกน้องของคุณหลงใช่ไหมครับ?” วิดีโอแสดงให้เห็นถึงบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้าน และในนั้น ผู้ชายห้าคนในชุดสูทดำกำลังถูกมัน และถูกทุบตีไปในเวลาเดียวกัน ใบหน้าของพวกเขาทั้งหมดบวมเป่งกันในตอนที่ลูกน้องของเจอรัลด์หยุด และเริ่มยืนเฝ้าเชลยไว้ ไม่มีความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้ชายเหล่านั้นที่ถูกมันไว้ต้องเป็นลูกน้องของคุณหลงเท่านั้น “คุณลีช ยูนัสเป็นผู้ชายที่โหดร้ายอย่างมาก เพราะเขากลัวว่าคุณจะกลับคำพูด เขาถึงสั่งให้ลูกน้องบางคนของเขาไปจับลูกสาวของคุณในบ่ายนี้! คุณโชคดีที่คนของเราไปถึงที่นั่นก่อน!” แซคกล่าวด้วยรอยยิ้ม หลังจากได้ยินคำอธิบายของเขา คุณลีชตอนนี้ก็สามารถปะติดปะต่อเหตุการณ์ทั้งหมดเข้าด้วยกันได้ “ยูนัสคนนั้น! ผู้ชายคนนั้นช่างชั่วร้ายอะไรอย่างงี้! ผมเกือบจะถูกเขาหลอกแล้ว! คุณคลอฟอร์ด ผมทำผิดต่อคุณอย่างร้ายแรงในครั้งนี้!” นายลีชกล่าว ขณะที่เขาโค้งคำนับขอโทษต่อหน้าเจอรัลด์อย่างซ้ำ ๆ การขอโทษของเขาจริงใจ ท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นส่วนเกี่ยวข้องทางอ้อมของเจอรัลด์ที่ช่วยเหลือลูกสาวของเขาเอาไว้ นายลีชตอนนี้รู้แล้วว่ายูนัสเป็นคนประเภทที่จะใช้แผนการและวิธีเล่ห์เหลี่ยมทุกปร
เจอรัลด์ถอนหายใจกับตัวเอง ‘ฉันจะแค่ไปและอธิบายมันกับเธอแล้วกัน…ฉันจะเปิดเผยให้เธอได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วยูนัสเป็นคนแบบไหน!’ “ได้ ฉันจะมุ่งหน้าไปที่นั่นเดี๋ยวนี้แหละ!” เจอรัลด์กล่าว ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นและคราวนี้ เจอรัลด์ไม่ได้ไปคนเดียว คู่หูเดรกและไทสันติดตามเขาไปจนถึงที่บ้านของกีย่าด้วย เมื่อพวกเขามาถึงที่ประตูหน้า ทั้งสองก็รออยู่ข้างนอกขณะที่เจอรัลด์เข้าไป “โอ๋ โอ๋ กีย่า…ขอร้องอย่าเศร้าอีกต่อไปเลย…แม้ว่าฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเธอสองคน แต่วันนี้ก็ยังเป็นวันที่เธอได้รับตำแหน่งนักเรียนที่โดดเด่นมากที่สุดในการแนะนำให้เข้ามหาวิทยาลัยนะ…มันเป็นวันแห่งการฉลอง ไม่ใช่หรือไง?” แทมมี่เกลี้ยกล่อม “นอกจากนี้ บางทีวันหนึ่งเจอรัลด์ก็จะตระหนักได้เองว่าเธอแสนดีมากแค่ไหน!” กีย่าเพียงยิ้มเยาะ เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น “หยุดพยายามโน้มน้าวฉันเถอะ แทมมี่ สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันและเจอรัลด์ไม่ได้ธรรมดา… จริง ๆ แล้ว ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันคิดถึงเขาในตอนนี้ ฉันแค่รู้สึกขยะแขยง!” กีย่ากล่าวขณะที่เธอสูดหายใจเข้าลึก ในขณะนั้
สิ่งของที่ว่านั้นก็คือ กำไลหยกที่เจอรัลด์เคยมอบให้เธอมาก่อน “ตั้งแต่นี้ต่อไป พวกเราจะยุติความสัมพันธ์กัน! ฮึ่ม! เมื่อคิดว่าฉันเก็บกำไลหยกนี้ไว้กับตัวจนถึงตอนนี้…ตอนแรก ฉันคิดว่ามันคงจะเป็นความทรงจำที่ดีที่จะเก็บไว้กับฉันเพราะพวกเราก็คงไม่มีวันได้คบกัน! อย่างไรก็ตาม ของที่ระลึกนี้ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไปแล้ว! นายเอามันคืนไปซะ!” กีย่ากล่าวอย่างเย็นชา ขณะที่ยื่นกำไลให้เขา “ได้เลย!” “อีกอย่าง เจอรัลด์ ฉันหวังว่านายจะลบเบอร์ติดต่อของฉันไปหลังจากนี้ นายอยู่กับมีล่าของนาย และฉันก็จะอยู่กับยูนัส พวกเราจะไม่มีเหตุผลที่จะต้องเจอ หรือแม้แต่พูดคุยกันและกันอีกหลังจากนั้น!” “จัดไป!” เจอรัลด์ไม่มีอะไรอื่นให้พูดมากอยู่แล้ว หลังจากหยิบกำไลคืนมา เขาก็เพียงทักทายแทมมี่และสาว ๆ คนอื่นด้วยการพยักหน้าเงียบ ๆ ก่อนจะออกจากสถานที่ไปทันที “…อะไรเนี่ย? ทำไม…ทำไมเขาถึงปล่อยเธอไปง่าย ๆ ขนาดนี้เลยล่ะ กีย่า? เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอสองคนกันแน่?” แทมมี่ถาม ความสับสนงุนงงปรากฏอยู่ในน้ำเสียงของเธอ “ไม่มีอะไร หยุดถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เถอะ เออ จริงสิ ยูนัสมอบของขวัญที่ค่อนข้างหรูหราให้ฉันในบ่ายนี้ ฉันจะนำมัน
“คืองี้นะ ผมไม่รู้สึกสบายใจกับเรื่องนี้เลย คุณหลง ผมหวังว่าคุณจะทราบว่าเป็นเพราะคุณ ผมถึงลงเอยไม่เพียงแต่ทำให้คุณคลอฟอร์ดต้องขุ่นเคืองใจ แต่ยังมีตระกูลโอเวนส์อีกด้วย คุณรู้ไหม คนของคุณคลอฟอร์ดตามหาผมไปทั่วทั้งเมืองเมย์เบอร์รี่เมื่อวานนี้ ถ้าคุณโรซาลีตัดสินใจที่จะตรวจหาความจริงของเรื่องราวในอนาคตละก็ งั้นผมก็คงจะจบเห่แน่!” จากนั้นผู้พูดก็กล่าวเพิ่มเติม “ผมยอมทิ้งทุกอย่างไปแล้วเพียงเพื่อช่วยเหลือคุณในครั้งนี้ ดังนั้นก็จ่ายเงินให้โดยเร็วที่สุด ยิ่งผมไปจากสถานที่บ้า ๆ นี้ได้เร็วมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งดีมากขึ้นเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะพูดว่าในที่สุดตระกูลโอเวนส์ก็จะรู้ว่าใครคือ คนที่แตะต้องคุณโรซาลีจริง ๆ หากนั่นเกิดขึ้น ความวุ่นวายก็จะตามมาแน่ ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลหลงและโอเวนส์ก็มีข้อตกลงทางธุรกิจตั้งมากมายร่วมกัน!” “ให้ตายเถอะ แฮร์รี่! นายกำลังข่มขู่ฉันเหรอ?” ยูนัสตอบกลับ ขณะที่เขาตะคอกใส่อย่างเย็นชา ยูนัสเป็นคนที่จัดฉากใส่ร้ายทั้งโรซาลี และเจอรัลด์ในโรงแรมจริง มันเป็นแผนของเขาส่วนหนึ่งที่จะรวบรวมพันธมิตรที่มีความสามารถเพื่อโค่นล้มเจอรัลด์ ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลโอเวนส์และหลงก็ถ