ในขณะที่เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น เพื่อนของกีย่าก็ยังคงอยู่กับเธอในวิลล่าของครอบครัวควาร์ริงตันกัน สาว ๆ กำลังดื่มและร้องเพลงด้วยกัน ดูเหมือนว่าจะสนุกสนานกันมาก ความจริงแล้ว พวกเธอทุกคนต่างก็กำลังพยายามอย่างหนัก เพื่อทำให้กีย่าร่าเริงขึ้น เพื่อที่เธอจะได้ลืมความเศร้าทั้งหมดที่เกี่ยวกับเจอรัลด์ เนื่องจากว่าพ่อแม่ของกีย่าจากไปที่ยานเคนก่อนหน้านี้ แทมมี่และสาว ๆ คนอื่นจึงตกลงที่อยู่คืางคืนเป็นเพื่อนเธอ“แทมมี่ ฉันอยากไปห้องน้ำ…เธอจะไปเป็นเพื่อนฉันไหม?” กีย่าถาม “แน่นอนสิ!” จากนั้นพวกเธอทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำชั้นบนด้วยกัน อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากชั้นบน! ด้วยความช็อก ทุกคนจึงรีบวิ่งไปยังต้นตอของเสียงกันทันที อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเธอไปถึงห้องน้ำ ก็ไม่เห็นแทมมี่และกีย่าแล้ว “แทมมี่? กีย่า?! อ อย่าล้อเล่นไปเรื่อยกับพวกเราสิ! เธอสองคนอยู่ไหน?” สาว ๆ เริ่มตะโกนเรียกหา ขณะที่พวกเธอค้นหารอบ ๆ วิลล่า หลังจากเวลาพักใหญ่ผ่านไป พวกเธอจึงสรุปว่าการหายตัวไปของพวกเธอไม่ใช่การเล่นพิเรนทร์ พวกเธอหายไปอย่างไร้ร่องรอยจริง ๆ! ถึงตอนนี้ พวกเธอส่วนให
แทมมี่ดูมั่นใจกับคำพูดของเธอ “ยังไงซะ มันก็ไม่เหมือนกับว่าฉันอยากจะเจอไอ้บ้าคนนั้นอีก!” กีย่าตอบ “เฮ้ เฮ้! เธอสองคนคุยกันเสร็จหรือยัง? ถ้าเธอไม่รู้ตัว เธอกำลังถูกจับเป็นตัวประกันอยู่! เธอกำลังแสร้งทำเป็นว่าฉันไม่มีตัวตนอยู่ในตอนนี้หรือเปล่า? ห๋า?!” แฮร์รี่กล่าวอย่างโกรธเคือง เมื่อได้ยินแบบนั้น แทมมี่ก็ตกใจกลัวมาก จนเธอถึงกับเงียบลงทันที ด้วยการลูบสันจมูก จากนั้นแฮร์รี่ก็หยิบโทรศัพท์ของกีย่าไปจากเธอ “ดูเถอะ ฉันไม่สนว่าทายาทที่ร่ำรวยคนไหนที่เธอกำลังพูดถึงอยู่ ฉันแค่ต้องการเงินของฉันเท่านั้น!” แฮร์รี่บ่นขณะที่เขามองเบอร์ติดต่อของกีย่าคร่าว ๆ เพื่อหายูนัส “กีย่า? ทำไมจู่ ๆ เธอถึงโทรหาฉันล่ะ?” ยูนัสถามด้วยความเสน่หา และน้ำเสียงหลงใหลทันทีที่เขารับสายของแฮร์รี่ “แม่งหยุดพล่ามได้แล้ว! กีย่าอยู่ในเงื้อมมือของฉันตอนนี้ ถ้าแกไม่อยากให้กีย่าที่เลอค่าของแกเผชิญกับ ‘เหตุร้าย’ ใด ๆ ฉันขอเสนอให้แกมอบเงินที่แกติดค้างฉันมาเดี๋ยวนี้! ฉันจะปล่อยพวกเธอไปหลังจากนั้น!” แฮร์รี่สบถด่าผ่านโทรศัพท์ “อะไรนะ? แฮร์รี่เหรอ?! แกช่างกล้านะ ฉันจะให้สิ่งนั้นกับแก! แต่เมื่อคิดว่าแกจะลักพาตัวเธอไปจริง ๆ เ
“เอาล่ะ…ผมเดาว่าการบอกความจริงคุณตอนนี้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร ท้ายที่สุดแล้ว มันก็คงจะดีกว่าสำหรับคุณที่จะได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วคุณหลงเป็นคนแบบไหน เพราะคุณจะแต่งงานกับเขาเร็ว ๆ นี้ ผมก็ต้องพูดบ้าง คุณคลอฟอร์ดสะเพร่ามากเกินไป เขาแทบจะไม่มีการ์ดคอยคุ้มกันเขาเลยไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็ตาม! คุณหลงรู้เรื่องนี้ดังนั้นเขาจึงมาหาผมในวันหนึ่ง บอกว่าเขามีอย่างอย่างที่จะคุยด้วย…” เมื่อถึงตอนที่เรื่องของแฮร์รี่จบลง หัวใจของกีย่าก็เต้นรัวอย่างแรงมาก “เช่นนั้นเขาก็เป็นผู้บริสุทธิ์สินะ! นายทำเรื่องนี้! ทำไมนายต้องจัดฉากใส่ร้ายเขาด้วย?!” กีย่าตะเบ็งเสียงใส่ สายตาของเธอแดงก่ำ เธอกำลังประสบกับอารมณ์ที่แปรปรวนอย่างมากในใจของเธอ เธอจะโง่มากขนาดนี้ได้ยังไงกัน? เธอรู้จักเจอรัลด์มาพักใหญ่แล้วตอนนี้ เขาเคยเป็นคนแบบนั้นที่ยูนัสใส่ความเขาว่าให้เป็นได้อย่างไร? เจอรัลด์ยังพยายามจะกล่าวแย้งให้ตัวเองอีกด้วยซ้ำ บอกว่าเขาไม่ใช่คนที่ลงมือทำ เขาต้องพยายามพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเขาต่อเธอ เพราะเขาถือว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น เขายังไปตามหาเธอโดยเฉพาะอีกด้วย แต่เธอทำอะไรไปล่ะ? เธอไม่แม้แต่
แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงที่เจอรัลรัลด์รู้สึกว่ากีย่าไม่น่าคลางแคลงใจเขา เพราะเขาก็ได้ช่วยเหลือเธอมามากขนาดนั้นในอดีต แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเป็นปรปักษ์ต่อเธอเลยจริง ๆ ความจริงแล้ว เอาตามตรงเขาไม่ต้องการก่อความเสียหายใด ๆ ให้เธออีกต่อไป วิธีที่เขามองมัน เนื่องจากเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไปแล้ว เธอจึงไม่ต้องทนทุกข์เพราะเขาอีกต่อไป “นั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะได้ยิน! คุณรู้ไหม ตอนนี้ผมรู้สึกผิดเล็กน้อยที่จัดฉากใส่ร้ายคุณแบบนั้น…โดยไม่คำนึงถึง ผมอยู่ที่…” หลังจากแฮร์รี่บอกตำแหน่งของเขา และรายละเอียดอีกสองสามอย่าง พวกเขาทั้งคู่ก็วางสาย กีย่าตอนนี้ก็กำลังน้ำตาไหลอาบแก้ม “เขา…เขาไม่ได้เกลียดฉันเลย! เขายังคงเต็มใจเอาตัวเองมาเสี่ยงอันตรายเพราะฉัน!” กีย่าพูดกับตัวเอง ขณะที่เธอรู้สึกใจอ่อนลง ย้ายกลับมาที่เจอรัลด์ เขาแจ้งให้เดรกและไทสันทราบเกี่ยวกับเรื่องบางอย่างก่อนจะขับรถไปที่ยังสถานที่ตั้งที่เขาได้รับมาเป็นการส่วนตัว มันใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจัมาถึงพร้อมกับถุงเงินในมือ ขณะที่เจอรัลด์ก้าวลงมาจากรถของเขาและยืนอยู่ท่ามกลางบริเวณรกร้างว่างเปล่า แฮร์รี่ก็สังเกตทุกการเคลื่อนไหวของ
เฮลิคอปเตอร์ประมาณสามสิบลำกำลังล้อมรอบบ้านร้างอยู่! แทมมี่รู้สึกตะลึงงันพอ ๆ กับแฮร์รี่ และเธอก็ยกมือทั้งสองข้างปิดปากทันทีที่เธอเห็นเฮลิคอปเตอร์เหล่านั้น บ้าไปแล้ว! แม้แทมมี่จะเติบโตขึ้นมาในเมืองก็ตาม แต่แม้แต่เธอก็ไม่เคยเห็นฉากที่โอ่อ่าแบบนี้เป็นการส่วนตัวเลย! “คุณ…คุณกลับคำพูด!” แฮร์รี่ตะโกนขึ้นมา รู้สึกกลัว โธเว้ย! แผนการของเขาที่หนีไปหลังจากได้รับเงินตอนนี้สูญเปล่าไปแล้ว! ขณะที่เขากล่าวไปแบบนั้น บอดี้การ์ดหลายคนก็ใช้บันไดเชือกเพื่อไต่ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์กันแล้ว อย่างเร็วมาก แฮร์รี่ก็ถูกล้อมรอบไว้อย่างสิ้นเชิง “เป็นนายจริง ๆ แฮร์รี่! และในที่นี้ฉันก็คิดว่านายจะไม่กล้าย้อนกลับมาแล้วหลังจากหายไปเป็นเวลานานขนาดนั้น! ฉันคงต้องบอกว่า ฉันจะไม่เคยคาดคิดว่านายจะตกต่ำได้ถึงขนาดนี้! นายยังจัดฉากใส่ร้ายคุณคลอฟอร์ดอีกด้วยซ้ำ! นายไม่กลัวว่าคุณหนูคลอฟอร์ดจะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยใช่ไหม?” แซคถามด้วยการพูดเยาะเย้ยขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้แฮร์รี่มากขึ้น เดรกและไทสันก็ตามเขาหลังเขาไปอย่างใกล้ชิด เห็นได้ชัดว่าแซคและแฮร์รี่รู้จักกันและกัน แฮร์รี่เองก็รู้ว่าไม่มีโอกาสเลยที่เขาจะหลบหนีไปจ
ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็กลัวในสิ่งที่เจสสิก้าจะทำกับเขา ถ้าเธอได้รู้ว่าเขาทำร้ายน้องชายของเธอ! แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ทำมันเพราะเจสสิก้าเคยปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจมาก่อนเช่นกัน โดยที่ไม่คำนึงถึง ในตอนแรกเขาก็ไม่กล้ากลับมาก่อนที่ห่วงโซ่ของเหตุการณ์จะเกิดขึ้น เขาเพียงอยากได้เงินของเขาเท่านั้นอย่างแท้จริง และออกจากสถานที่บ้า ๆ นี้ไป ก่อนหน้านี้เขามั่นใจว่าจะเก็บเทปบันทึกของทุกอย่างที่เกิดขึ้นไว้ในขณะที่เขาจัดการกับยูนัส เขาคาดเดาไว้ว่าถ้าทุกอย่างไปอย่างราบรื่น เจอรัลด์ก็จะยังคงถูกเข้าใจผิดต่อไปประมาณสัปดาห์หนึ่ง ถ้าเรื่องต่าง ๆ เป็นไปตามแผน ในท้ายที่สุดเขาก็จะมอบเทปบันทึกให้กับแซคอยู่ดี เมื่อเขาซ่อนตัวได้สำเร็จ มันเป็นโชคชะตาของเขาที่ลงเอยอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ เนื่องจากว่าไม่มีทางเป็นไปได้ง่าย ๆ อยู่แล้วที่จะออกจากที่นี่ เขาจึงรู้ว่าไม่มีอะไรที่จะเสียอยู่ดีในการขอให้เจอรัลด์รับเขาไว้ทำงาน “นายน่ะเหรอ?” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขบขันแกมเหน็บแนม “ช่างเถอะ ไปซะขณะที่นายสามารถทำได้! ไม่ต้องกังวล ฉันจะให้อภัยนายในวันนี้ และฉันจะบอกพี่สาวของฉันไม่ให้ถือว่า
“กีย่า? ทำไมหนูไม่พักผ่อนในห้องของหนูล่ะ? ทำไมถึงออกมา?” วอลตัลถาม น้ำเสียงของเขาไม่มีความสุขอย่างชัดเจน เมื่อเห็นเธอ สมาชิกในครอบครัวของเธอบางคนจึงกระแอมไอก่อนจะพูดขึ้นมา “รู้ไหม กีย่าเป็นเด็กหญิงที่ดีจริง ๆ นะ เธอทราบดีว่าพวกเราไม่สามารถทำให้ตระกูลหลงขุ่นเคืองใจได้ ยิ่งไปกว่านั้น คุณหลงไม่ได้จ่ายไปหลายล้านดอลลาร์เพื่อช่วยหนูหรอกเหรอตอนที่หนูถูกลักพาตัวไปน่ะ? เขาต้องรักหนูมากอย่างแน่นอน!” ภายในห้อง วอลตัลคือคนเดียวที่รู้ความเป็นจริงของสถานการณ์ เนื่องจากว่าเขาเป็นกังวลอย่างมาก กีย่าจึงเล่ารายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนก่อนให้เขาฟัง คนอื่น ๆ ไม่ได้คำนึงถึงความจริงของสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ กันโดยสิ้นเชิง เมื่อได้ยินความเห็นจากลุง ๆ และป้า ๆ ของเธอ กีย่าเพียงแค่หัวเราะเท่านั้น ขณะที่เธอแสดงรอยยิ้มขบขันเชิงเหน็บแนม เธอเข้าใจว่าพวกเขากำลังพยายามจะบอกเธออะไร แม้กระนั้น กีย่าก็ไม่ได้โกรธพวกเขาเลย เธอทราบดีถึงความกดดันจากตระกูลหลง และตระกูลหลักของควาร์ริงตัน ที่ทำให้ทั้งครอบครัวของเธอเอง และครอบครัวญาติของเธอต้องอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออกกันจริง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้ว่าลุง ๆ ป
น้ำเสียงของเอเดนท้อใจ เกือบจะเหมือนราวกับว่าเขาเพิ่งจะแพ้ศึกใหญ่มา “ไม่เป็นไร เร็วเข้าและไปข้างในกันก่อน!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาตบไหล่ทั้งสองข้างของพวกเขาเบา ๆ ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าไปด้านในพร้อมกับคนอื่น ๆ “เจอรัลด์! เจอรัลด์!” แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะไปไหนไกล เขาก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกหาเขา เมื่อหันหลังกลับไปเพื่อดูว่าเป็นใคร เขาก็ประหลาดใจที่เห็นฟาซิลิตี้ยืนอยู่ที่นั่น แม้เขาไม่ได้พบเธอมาพักใหญ่แล้ว เขาก็ยังคงตกตะลึงไปเล็กน้อยกับความสวยของเธอที่เพิ่มขึ้นมากแค่ไหนภายในช่วงเวลานั้น “ฟาซิลิตี้? เธอมาทำอะไรอยู่ที่นี่กัน?” เจอรัลด์ถาม เขาไม่แน่ใจว่าเธอจัดการตามหาเขาเจอได้อย่างไร เมื่อคิดย้อนกลับไป อย่างไรก็ตาม มันก็อาจเป็นเพราะที่อยู่บ้านของเขาไม่ใช่ความลับสุดยอดอะไร “ฮึ่ม! เพราะฉันไม่อาจหานายเจอเลยหลังจากกลับไปโรงเรียน ฉันจึงตัดสินใจมาที่นี่เพื่อพบนายเป็นการส่วนตัว!” สำหรับช่วงเวลานั้น ฟาซิลิตี้ต่อสู้กับตัวเอง เมื่อเธอรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเจอรัลด์ แม้เธอจะใช้เวลาสักระยะหนึ่ง แต่ในที่สุดเธอก็เปลี่ยนใจและทัศนคติที่มีต่อเจอรัลด์ไปอย่างสิ้นเชิง ต
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ