“กีย่า? ทำไมหนูไม่พักผ่อนในห้องของหนูล่ะ? ทำไมถึงออกมา?” วอลตัลถาม น้ำเสียงของเขาไม่มีความสุขอย่างชัดเจน เมื่อเห็นเธอ สมาชิกในครอบครัวของเธอบางคนจึงกระแอมไอก่อนจะพูดขึ้นมา “รู้ไหม กีย่าเป็นเด็กหญิงที่ดีจริง ๆ นะ เธอทราบดีว่าพวกเราไม่สามารถทำให้ตระกูลหลงขุ่นเคืองใจได้ ยิ่งไปกว่านั้น คุณหลงไม่ได้จ่ายไปหลายล้านดอลลาร์เพื่อช่วยหนูหรอกเหรอตอนที่หนูถูกลักพาตัวไปน่ะ? เขาต้องรักหนูมากอย่างแน่นอน!” ภายในห้อง วอลตัลคือคนเดียวที่รู้ความเป็นจริงของสถานการณ์ เนื่องจากว่าเขาเป็นกังวลอย่างมาก กีย่าจึงเล่ารายละเอียดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนก่อนให้เขาฟัง คนอื่น ๆ ไม่ได้คำนึงถึงความจริงของสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ กันโดยสิ้นเชิง เมื่อได้ยินความเห็นจากลุง ๆ และป้า ๆ ของเธอ กีย่าเพียงแค่หัวเราะเท่านั้น ขณะที่เธอแสดงรอยยิ้มขบขันเชิงเหน็บแนม เธอเข้าใจว่าพวกเขากำลังพยายามจะบอกเธออะไร แม้กระนั้น กีย่าก็ไม่ได้โกรธพวกเขาเลย เธอทราบดีถึงความกดดันจากตระกูลหลง และตระกูลหลักของควาร์ริงตัน ที่ทำให้ทั้งครอบครัวของเธอเอง และครอบครัวญาติของเธอต้องอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออกกันจริง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้ว่าลุง ๆ ป
น้ำเสียงของเอเดนท้อใจ เกือบจะเหมือนราวกับว่าเขาเพิ่งจะแพ้ศึกใหญ่มา “ไม่เป็นไร เร็วเข้าและไปข้างในกันก่อน!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาตบไหล่ทั้งสองข้างของพวกเขาเบา ๆ ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าไปด้านในพร้อมกับคนอื่น ๆ “เจอรัลด์! เจอรัลด์!” แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะไปไหนไกล เขาก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกหาเขา เมื่อหันหลังกลับไปเพื่อดูว่าเป็นใคร เขาก็ประหลาดใจที่เห็นฟาซิลิตี้ยืนอยู่ที่นั่น แม้เขาไม่ได้พบเธอมาพักใหญ่แล้ว เขาก็ยังคงตกตะลึงไปเล็กน้อยกับความสวยของเธอที่เพิ่มขึ้นมากแค่ไหนภายในช่วงเวลานั้น “ฟาซิลิตี้? เธอมาทำอะไรอยู่ที่นี่กัน?” เจอรัลด์ถาม เขาไม่แน่ใจว่าเธอจัดการตามหาเขาเจอได้อย่างไร เมื่อคิดย้อนกลับไป อย่างไรก็ตาม มันก็อาจเป็นเพราะที่อยู่บ้านของเขาไม่ใช่ความลับสุดยอดอะไร “ฮึ่ม! เพราะฉันไม่อาจหานายเจอเลยหลังจากกลับไปโรงเรียน ฉันจึงตัดสินใจมาที่นี่เพื่อพบนายเป็นการส่วนตัว!” สำหรับช่วงเวลานั้น ฟาซิลิตี้ต่อสู้กับตัวเอง เมื่อเธอรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเจอรัลด์ แม้เธอจะใช้เวลาสักระยะหนึ่ง แต่ในที่สุดเธอก็เปลี่ยนใจและทัศนคติที่มีต่อเจอรัลด์ไปอย่างสิ้นเชิง ต
“เฮ้ คนสวย ก่อนหน้านี้ฉันพลาดเธอไปได้อย่างไรกันเนี่ย?” ยูนัสถาม “โอ๊ะโอ…อืม คุณดูเหมือนจะยุ่งอยู่นะเมื่อครู่นี้…ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้ก็มีบางคนมาก่อเรื่อง…ฉันเข้าใจได้ว่าทำไมคุณถึงไม่มีเวลาที่จะมาสนใจฉัน!” หญิงสาวตอบกลับ ขณะที่เธอยิ้มเล็กน้อย เธอยิ่งดูสวยมากขึ้นตอนที่เธอยิ้ม ขณะที่หญิงสาวกำลังจะเทไวน์ให้ยูนัสต่อ เขาก็คว้ามือเธอมาจับไว้ก่อนจะพูดขึ้นมา “เดี๋ยวนะ ดูนี่สิ! เธอทำไวน์แดงหกใส่ฉันก่อนหน้านี้! คำขอโทษง่าย ๆ คงจะไม่พอ! ถ้าเธอต้องการให้ความโกรธ ของฉันสงบลง เธอจะต้องหาวิธีอื่นเพื่อให้ฉันพอใจ!” “อืม…งั้น ฉันจะทำอะไรได้เพื่อทำให้คุณมีความสุขล่ะคะ คุณหลง?” หญิงสาวถามอย่างเขินอาย “ฮ่าฮ่าฮ่า! นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากจะได้ยิน…มาข้างหลังกับฉัน!” เนื่องจากว่ายังคงมีเวลาอีกชั่วโมงหนึ่งเหลืออยู่ ก่อนที่งานเลี้ยงวันเกิดของเขาจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ยูนัสจีงตัดสินใจในใจว่าเขาจะสนุกกับหญิงสาวคนนี้ก่อน “ตอนนี้เหรอครับ คุณหลง?” พ่อบ้านถาม เห็นได้ชัดว่าตระหนักถึงเวลา “ไม่ต้องกังวล ฉันจะคอยดูเวลาเอง ฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้แหละ!” ยูนัสตอบกลับ ขณะที่เขาเริ่มนำหญิงสาวไปยังห้องด้านหล
จากนั้นหญิงสาวก็วิ่งไปอยู่ข้างพี่ชายของเธออย่างรวดเร็ว ยูนัสเองก็ผงะไป หลังจากเห็นหลายสิ่งมากมายกำลังเกิดขึ้นในคราเดียวนี้ เมื่อในที่สุดเขาหันไปมองใบหน้าของผู้ชายโกรธเกรี้ยว เขาก็ถึงกับช็อกเกินกว่าจะกล่าวได้ “ฮ แฮร์รี่?! ทำไมนายถึงอยู่นี่? นายเข้ามาได้ยังไง?” ยูนัสถาม ขณะที่เขาเริ่มผวาวิตกกังวลมาก “โอ้? ช่างเป็นความบังเอิญที่น่ายินดีอะไรอย่างงี้! เช่นนั้น คุณก็คือผู้ร้ายสินะ คุณหลง! คุณกล้ามาดูหมิ่นน้องสาวสุดที่รักของผมเหรอ ห๊ะ? ฉันจะฆ่าแกซะเดี๋ยวนี้แหละ!” แฮร์รี่คำราม ขณะที่เขาเตะยูนัสเข้าที่อกโดยตรง ยูนัสพบว่าตัวเองบินลอยไปยังปลายเตียงของอีกฝั่ง เมื่อเขาตกถึงพื้นในที่สุด เขาก็กุมหน้าอกของเขาทันที เขารู้สึกราวกับว่าเขาจะเริ่มอ้วกเป็นเลือดได้ทุกวินาที “จับเขาลง!” แฮร์รี่สั่ง ขณะที่คนของเขาหลายคนตรึงแขนและขาของยูนัสลงทันที ใบหน้าของยูนัสซีดเซียวด้วยความหวาดกลัว จากนั้นเขาก็เริ่มตะโกนขึ้นมา “บอดี้การ์ด! บอดี้การ์ด เข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้! เขาตะโกนสุดเสียงจน แม้แต่เสียงของเขาก็เริ่มฟังดูแหบแห้ง “ร้องไปเถอะ! ร้องให้ดังเท่าที่แกต้องการเลย! ตราบใดที่แกอยู่ในห้องนี้ ไม่มีใครจะได
“แฮรรี่! บอดี้การ์ดอยู่นี่กัน!” หนึ่งในคนของแฮร์รี่กล่าว “โธ่เว้ย! พวกเราจะสู้ไม่ได้แน่! เราจะต้องล่าถอยก่อน!” แฮร์รี่สั่ง พร้อมกันกับหญิงสาวคนนั้น จากนั้นทั้งกลุ่มก็ออกไปจากเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ กันอย่างรวดเร็ว “ตามพวกมันไป! ตามล่าพวกมันและฆ่าพวกมันทั้งหมดซะ!” ยูนัสตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว นี่คือครั้งแรกที่ยูนัสเคยถูกปฏิบัติแบบนี้ ความอัปยศอดสูอันยิ่งใหญ่แทบจะเหลือทนสำหรับเขาแล้ว ขณะที่บอดี้การ์ดไล่ตามแฮร์รี่และกลุ่มของเขาไป พ่อบ้านของยูนัสก็เข้าหาเขาก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ คุณหลง?” “ฉันจะไม่เป็นบ้าอะไรได้ยังไง? แกคือคนที่เลือกสถานที่ต่ำช้าแห่งนี้เพื่อจัดงานเลี้ยงวันเกิดของฉัน! ถ้ามันไม่ใช่เพราะสถานที่แห่งนี้ แฮร์รี่และคนของมันก็อาจจะไม่สามารถแอบเข้ามากันได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นหรอก! รู้ไหมว่าฉันเกือบจะตายไปแล้ว?!” แม้ว่าพ่อบ้าของเขาจะดูเหมือนอายุเกือบ ๆ หกสิบได้ ยูนัสก็ยังคงตบเขาอย่างแรงบนใบหน้า ด้วยความรู้สึกอับอาย จากนั้นพ่อบ้านจึงพูดขึ้นมาทันที “ป เป็นความผิดของผมเองครับ! ผมทำผิดต่อคุณอย่างชัดเจน คุณหลง!” “…ถ้าจะให้พูด ว
“ไร้สาระอะไรอย่างงี้! ใครพูดแบบนั้นกัน?! ฉันจะฆ่าพวกมันทุกคนซะ!” ยูนัสคำรามอย่างโกรธจัด ขณะที่เขากระแทกมือทั้งสองของเขาลงบนโต๊ะ ทุกคนต่างก็ตกใจ และไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก ปฏิกิริยาของเขาทำให้ทุกคนจำได้ว่าทำไมพวกเขาถึงมาเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดตั้งแต่แรกกัน เป้าหมายที่แท้จริงของพวกเขาก็คือ เพื่อจะได้เป็นที่พึงพอใจของยูนัสไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าทุกคนหยุดการซุบซิบนินทาของพวกเขากันแล้ว จากนั้นยูนัสก็มองไปที่กีย่าก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา “มานี่และนั่งอยู่ข้างฉัน กีย่า! ฉันต้องการให้คนเหล่านี้รู้ว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน! เธอคือผู้หญิงของยูนัส หลง!” กีย่าขมวดคิ้วเมื่อเธอได้ยินเขาพูดแบบนั้น แทนที่จะเชื่อฟังคำสั่งเขา เธอเพียงแค่หันหน้าหนีไปทางอื่น เมื่อพวกเขาเห็นการตอบสนองของเธอ แขกหลายคนจึงเริ่มยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นกัน เห็นได้ชัดว่ากีย่าตบหน้ายูนัสอยู่! เธอไม่ให้ความเคารพต่อเขาแต่อย่างใดเลย! ยูนัสก็ไม่มีความสุขมากอยู่แล้วในวันนี้ ไม่เพียงแต่ความรำคาญของเขาจะเพิ่มมากขึ้น หลังจากได้ยินสิ่งที่ซาเวียถ่ายทอดให้เขาฟัง แต่กีย่าก็ยังเย็นชาต่อเขาด้วย! มากไปกว่านั้น ตอนนี
“เธอกล้าดียังไงที่พยายามหลบหลีกฉัน?! เธอต้องเชื่อฟังทุกอย่างที่ฉันพูด! ถ้าเธอยังทำแบบนั้นไม่ได้ละก็ ฉันจะทำให้มั่นใจเลยว่าควาร์ริงตันจะหายไปจากเมืองเมย์เบอร์รี่แน่!” ยูนัสคำรามอย่างฉุนเฉียว ขณะที่เขากระชากผมของกีย่าอย่างแรงด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา บังคับให้เธอเข้าไปกอด แต่อย่างไรก็ตาม กีย่าไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งนั้นเลย “ปล่อยฉันไปนะไอ้คนวิกลจริต!” ขณะที่กีย่าดิ้นรนอย่างหมดหวังเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระ เธอก็เริ่มเงยหน้าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว… และในขณะนั้น ก็ได้ยืนเสียงตบดังขึ้นมา กีย่าเพิ่งตบหน้าของยูนัส “…เธอ…เธอตีฉันเหรอ? เธอกล้าตีฉันจริง ๆ เหรอ?” ยูนัสช็อกและโกรธมาก จนเขาแทบจะรู้สึกได้ว่าตัวเองพร้อมจะกระอักเลือดออกมาได้ คนอื่นทำได้เพียงแค่จ้องมองด้วยสายตาที่เบิกกว้างขึ้นเท่านั้นกับสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็น “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม กีย่า?!” เป็นแทมมี่และผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ทำลายความเงียบลง ขณะที่พวกเธอดึงกีย่าไปจากยูนัสด้วยความพยายามของพวกเธอที่จะปกป้องเธอ “…คุกเข่าลง…คุกเข่าลงต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างงั้น เธอจะเสียใจกับมันอย่างแน่นอน!” ยูนัสคำราม
ผู้หญิงที่ว่านี้ก็คือ ซาเวีย เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกอึดอัดอย่างมาก เมื่อเธอได้ยินโยเอลเอ่ยถึงกีย่าว่าน้องสะใภ้! “แม่งเอ้ย! พวกมันเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วจริง ๆ ใช่ไหม?! นี่คือครั้งที่สองที่แกพยายามมาก่อเรื่องที่งานเลี้ยงวันเกิดของ! ฉันจะทุบตีพวกแกทุกคนจนตายเลย ถ้ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ!” ยูนัสตะคอกใส่อย่างฉุนเฉียว ตอนนั้นบอดี้การ์ดตระกูลหลงทุกคนที่อยู่ที่นั่น ก็มาล้อมรอบโยเอลและคนของเขาไว้ พวกเขาดูเหมือนจะมีกันอย่างน้อยร้อยคนได้ นี่ช่างเป็นฉากที่ยิ่งใหญ่มากจนนักธุรกิจ และคนดังทั้งหมดที่นั่นถึงกับตกตะลึงกันไปตาม ๆ กัน “ตายจริง! นายมีคนมากมายขนาดนี้กับนายเชียว! ฉันกลัวมากเลย! ช่วงเวลาแห่งคำถาม! นายรู้ไหมว่าตระกูลไหนมีคนมากมายกว่ากับพวกเขาในเมืองเมย์เบอร์รี่?” โยเอลกล่าว พร้อมกับหัวเราะ มือของเขาสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง ทันทีที่ประโยคของเขาสิ้นสุดลง เสียงผิวปากก็ดังขึ้นมา ตามมาหลังจากนั้น กลุ่มคนขนาดใหญ่ก็เริ่มวิ่งเข้ามาจากทางประตูหลักโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า! ผู้ชายประมาณห้าถึงหกร้อยคนก็มาล้อมภายนอกของอาคารไว้เช่นกัน พวกเขาทุกคนทำงานให้ตระกูลคลอฟอร์ด ด้วยจำนว
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ