“แม่งเอ้ย! รถเบนซ์ G-Class มีมูลค่ามากกว่าสามแสนดอลลาร์เลยนะ!” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกังวลใจ แม้ว่ารถสองคันจะชนกัน แต่รถเบนซ์ G-Class คันนี้ก็ยังเสียหายน้อยกว่า เมื่อเทียบกับรถของคาเมรอนเอง แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าการเรียกค่าเสียหายถูกร้องขอขึ้นมา คาเมรอนรู้ดีว่าเขาจะต้องตัดใจจ่ายอย่างน้อยถึงหนึ่งแสนดอลลาร์เลยทีเดียว เขาตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความกลัว “ฉันขอโทษนะคาเมรอน! ถ้ามันไม่ใช่เพราะฉันนายก็คงจะไม่ได้ชนรถคันนั้น!” เซลล่าร้องไห้คร่ำครวญ ราวกับว่าภาระอีกอย่างถูกเพิ่มขึ้นมาในใจของเธอ เธอถอนหายใจอยู่ภายในขณะที่กลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้ ‘ถ้ามันไม่ใช่เพราะฉัน เรื่องต่าง ๆ เหล่านี้ก็จะไม่เกิดขึ้นวันนี้…’ ‘เวย์ลอนถูกทุบตี และตอนนี้คาเมรอนก็เพิ่งจะขับรถชนเข้ากับรถอีกคันเมื่อเขาพยายามจะไปส่งฉันที่โรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมเวย์ลอน! พวกเราจะยังสามารถทำอะไรได้อีกตอนนี้?’ จิตใจของเซลล่าเต็มไปด้วยความคิดด้านลบ และมันทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดและปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิมแล้วเท่านั้น คนอื่น ๆ ก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาเช่นกัน พวกเขาเริ่มหารือกันว่าจะแก้ปัญหาเกี่ยวกับรถสุดหรูคันนี้อย่
ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดก็ตาม รถของคาเมรอนก็จะไม่ขับไปส่งทุกคนที่ไหนก็ตามด้วยฝากระโปรงรถที่เสียหายอย่างรุนแรงเช่นนั้นได้อย่างแน่นอน ทุกอย่างที่ผิดพลาดไปมีต้นเหตุมาจากเซลล่า แต่ก็ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะเสียใจกับสิ่งที่ผ่านไปแล้วเลยจริง ๆ นอกจากนี้ เจอรัลด์ก็ไม่คิดว่ามันเหมาะสมที่จะทิ้งพวกเขาไว้แบบนั้นกัน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามพวกเขาก็เป็นเพื่อน ๆ ในอดีต “เอาน่า ขึ้นรถสิ ฉันจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาลเอง!” เจอรัลด์กล่าวอย่างใจเย็น เจอรัลด์คนใหม่ที่เป็นผู้ใหญ่และใจเย็นนี้ ทำให้คนอื่นรู้สึกค่อนข้างแปลกใจและไม่คุ้นเคย เมื่อคิดย้อนกลับไปแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงดูเหมือนจะใจเย็นและสบาย ๆ มากเมื่อเขากำลังพูดคุยกับพวหเขาที่ป้ายรถเมล์ เอาตามตรงพวกเขาไม่ได้ใส่ใจมากนักเกี่ยวกับท่าทางของเขาตอนนั้นเนื่องจากว่าพวกเขาคิดว่าเขายังคงเป็นคนไม่เอาไหนอยู่เหมือนเดิม แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เมื่อพวกเขาใส่ใจมากขึ้นกับท่าทางที่เขาพูด พวกเขาก็พบว่าน้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาและสงบราวกับตรงกันข้ามกับเจอรัลด์คนเก่าที่พวกเขาเคนรู้จัก มันค่อนข้างน่าเคารพเกรงขาม “เจอรัลด์! นี่...นี่คือรถของนายเหรอ?” เรถาม สา
เวย์ลอนกำลังขอความช่วยเหลือจากเจซันอยู่อย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะสามารถได้ทราบข้อมูลที่แน่ชัด เวย์ลอนก็วางสายไปแล้ว นี่เป็นเพราะเขาได้สังเกตเห็นเซลล่าและคนที่เหลือกำลังเจลข้ามาในห้อง “ฉันขอโทษนะเวย์ลอน! ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเอง!” เซลล่ากล่าวขอโทษ “เธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่เซลล่า? ฉันแค่รู้สึกประหลาดใจเมื่อพวกเขาเริ่มทำร้ายพวกเราโดยไม่แม้แต่จะทำเรื่องให้กระจ่างเสียก่อนด้วยซ้ำ! อย่ากังวลไปเลย ลูกน้องของพ่อของฉันกำลังจัดการกับพวกเขาอยู่ตอนนี้! พ่อของฉันก็ได้ข่าวเกี่ยวกับปัญหาของเธอเหมือนกัน!” เวย์ลอนกล่าวด้วยนำ้เสียงดุร้าย เซลล่ากำลังจะพูดบางอย่างเมื่อโทรศัพท์ของเธอเริ่มดังขึ้นมา ด้วยการสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอกดรับสาย มันเป็นการพูดคุยกันสั้น ๆ และเธอก็วางสายไม่นานหลังจากนั้น “...ตอนนี้มันจบแล้ว! สายนั่นมาจากประธานของฉัน เขาแจ้งให้ฉันทราบว่าฉันถูกไล่ออก!” เซลล่ากล่าวอย่างอ่อนแรง เธอรู้ว่าเธอเพิ่งจะเสียโอกาสในการมีอาชีพที่ยอดเยี่ยมไปแล้ว เพราะตอนนี้เธอถูกไล่ออก เธอจะไม่สามารถเข้าทำงานที่บริษัทสาขาที่ดีเลิศหรือการลงทุนในบริษัทต่าง ๆ ภายใต้ดรีม อินเวสทเมนท์ กรุ๊ปท
ทุกคนตกตะตึง ในใจของพวกเขา พวกเขาทุกคนต่างก็คิดถึงสิ่งเดียวกัน ‘…อะไรนะ? นั่นช่างเป็นการเปลี่ยนแปลงที่สุดขีด! และรวดเร็วมากเหมือนกัน!’ “…เซลล่า ฉันคิดว่าใครบางคนต้องใช้เส้นสายอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เพื่อช่วยเหลือเธออย่างแน่นอน…มิอย่างงั้น ทำไมเจ้านายของเธอถึงจะก้าวออกมาเพื่อจัดการกับคนวิตรถารนั่นในตอนแรกล่ะ? การสืบสวนเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้เจ้านายเข้ามาเกี่ยวข้องแต่กระนั้นเขายังโทรหาเบอร์ส่วนตัวของเธอเพื่อขออภัย! ยิ่งไปกว่านั้น ไอ้วิตรถารนั่นก็ถูกไล่ออกอีกด้วย!” “ฉันเห็นด้วย เธอพูดเองว่าเบื้องบนเป็นคนตัดสินใจ ใครบางคนต้องใช้เส้นสายของพวกเขาในการทำแบบนี้แน่นอน!” เรและคนอื่น ๆ กำลังถกการคาดเดาของพวกเธอกันอย่างเปิดเผยในตอนนี้ “ฉันคิดว่ามันเป็นอย่างงั้นเหมือนกัน มันเป็นเรื่องยากมากที่จะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ฝึกงานที่มีศักยภาพสำหรับแผนกบุคคล ฉันอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าใครจะมีอำนาจมากขนาดนั้นกันที่จะทำให้เจ้านายและผู้บังคับบัญชาของฉันกระทำการได้…” เซลล่ากล่าวขณะที่เธอนวดขมับของเธอเบา ๆ ทันทีทันใดนั้น เธอก็แข็งทื่อไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นและจับจ้องสายตาไปที่เจอรัลด์ “เจอรัลด์!” เ
เขาถูมือเข้าด้วยกันอย่างตื่นเต้นขณะที่เขาถามคำถามนั้น พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “…เอ๋? คุณคลอฟอร์ดเหรอ?” คนอื่น ๆ ในห้องคนไข้ต่างก็ตกตะลึงไปเมื่อพวกเขาได้ยินชื่อนี้ นี่โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีของเวย์ลอน ที่พร้อมจะกล่าวทักทายประธานและทำตัวอิ่มอกอิ่มใจต่อหน้าคนอื่น ๆ นั้น เขาตกตะลึงถึงสองเท่าเหมือนกับคนอื่น ๆ ในห้อง ‘ทำไมเขาเอ่ยถึงเจอรัลด์ว่าคุณคลอฟอร์ด?’ “คุณรู้ว่าผมเป็นใครเหรอครับ ประธาน?” เจอรัลด์ถาม เขาก็ตกตะลึงเช่นกัน “แน่นอนสิครับผมรู้! เมื่อตอนที่คุณวินเทอร์ได้รับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาล ผมก็มาเยี่ยมเขาด้วยเหมือนกัน แต่อย่างไรก็ตาม ผมไม่สามารถตามคุณได้ทันเพราะคุณจากไปก่อน!” ประธานกล่าวขณะที่เขายังยิ้มต่อไป เมื่อคิดถึงคำพูดของเขา เจอรัลด์ก็ปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว เมื่อคุณวินเทอร์ได้รับการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาล เขาบังเอิญได้พบกับมอร์กาน่าที่โรงอาหาร ตอนนั้น มอร์กาน่ามีปัญหากับปัญหาในที่ทำงานของเธอ เมื่อเขาจากไปและพบปะกับแซคในภายหลัง เขาจึงเล่าเกี่ยวกับปัญหางานของมอร์กาน่าให้เขาฟัง ถึงแม้ว่าปัญหาของเธอจะได้รับการแก้ไขในท้ายที่สุดแล้ว สุดท้ายคาเม
คำถามนั้นมาจากเร “เธอพูดว่าไงนะ? เขาขับรถเบนซ์ G-Class งั้นเหรอ?” เวย์ลอนกล่าว ด้วยความช็อก เมื่อคิดย้อนกลับไป เจอรัลด์เพียงแค่ยิ้มอย่างใจเย็นอยู่ด้านข้าง ในขณะที่เวย์ลอนกำลังอวดรถของเขาอยู่ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่ามันคือความอิจฉา แต่เจอรัลด์เพียงแค่กำลังสนุกกับคนโง่ที่กำลังโอ้อวดรถออดี้ A4L ของเขาอยู่! ด้วยราคาปัจจุบันของรถเบนซ์ G-Class เงินจำนวนนั้นสามารถซื้อรถออดี้ A4L แปดหรือเก้าคันได้อย่างง่ายดาย! “อย่างที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ ฉันชนะได้มันเป็นรางวัลมา! ก็แค่ยานพาหนะคันหนึ่งที่ช่วยให้ฉันไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ” เจอรัลด์กล่าวอย่างใจเย็นขณะที่เขายิ้ม จากนั้นเขาก็วางเหยือกน้ำลงและออกจากห้องคนไข้ไป เซลล่าไม่ได้พูดอะไร แต่ตอนนี้เธอนับถือเจอรัลด์มากกว่าที่เธอเคยมี เขาเพียงจากห้องคนไข้ไป เมื่อปัญหาได้รับการแก้ไขโดยไม่คาดหวังการยกย่องใด ๆ เลย ในใจของเธอ เธอรู้ว่าแม้ว่าเธอจะคิดว่าคนอื่น ๆ ได้คอยช่วยเหลือเธอมาตลอด แต่เจอรัลด์ก็ไม่ได้ใส่ใจตราบใดที่ไม่มีปัญหาอีกต่อไป แม้ตอนที่เจอรัลด์เข้าไปในรถของเขาแล้ว เพื่อนร่วมชั้นของเขาทั้งหลายก็ยังไม่ขยับไปไหนกันสักนิด พวกเขายังคงจ้องกันและก
ขณะที่ทั้งหมดนี้กำลังเกิดขึ้น เขาก็ได้ยินเสียงถอนหายใจ “แทมมี่ คุณควาริงตันกระวนกระวายมากเลยตอนนี้ เขายังไปที่สถานีตำรวจอีกด้วยซ้ำเพื่อจะแจ้งความ พวกเราควรจะทำยังไงดี? เราควรจะรอเจอรัลด์คนนั้นอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหนกัน?” บางอย่างได้เกิดขึ้นกับกีย่าแลครอบครัวของเธอและแน่นอนว่าเพื่อน ๆ ก็รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้กัน คนที่ถอนหายใจคือเพื่อนร่วมห้องของกีย่าคนหนึ่ง ตอนนี้พวกเธอทุกคนกำลังรอเจอรัลด์อยู่ที่ทางเข้าของมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่กัน แทมมี่ตกลงที่จะพบกับเขาที่นั่นในโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ เนื่องจากคุณควาริงตันได้ไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ แทมมี่และคนอื่น ๆ ก็ได้แสดงท่าทีอย่างมีเหตุมีผลโดยการไปที่มหาวิทยาลัย โดยการแจ้งและแบ่งปันสิ่งที่พวกเธอรู้กับทางมหาวิทยาลัยนั่นคือทั้งหมดที่พวกเธอสามารถทำได้ในขณะนี้ “รอเขากันก่อนเถอะ เขาคือคนที่รู้มากที่สุดเกี่ยวกับสถานการณ์เนื่องจากกีย่าถูกพบเห็นครั้งสุดท้ายในที่ของเขา อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่ได้รับการปลดปล่อยจากการถูกสอนบทเรียนโดยพวกเราในภายหลังแน่! การหายตัวไปของเธอยังคงเกี่ยวข้องกับเขา!” แทมมี่กล่าวอย่างโกรธเคือง หญิงสาวคนอื่น ๆ ก็โกรธเช่นกัน พว
“ฉันโทรหาเฟลิเซียและเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับสถานการณ์แล้ว เธอบอกฉันว่าเธอจะพยายามให้เพื่อนร่วมชั้นของเธอช่วยพวกเรา หวังว่ามันจะเป็นไปได้ด้วยดี! ด้วยการช่วยเหลือของแฟน ๆ ของผู้ประกาศนั้น ในที่สุดพวกเราก็จะสามารถรู้ได้ว่ากีย่าอยู่ที่ไหน! ทุกคนมีพลังและมีความสำคัญมากกว่าคนเพียงคนเดียวอยู่แล้ว!” แทมมี่กล่าว เจอรัลด์พยักหน้า เขาคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี คนธรรมดานั้นไม่เข้าใจความสามารถที่แท้จริงของคนเหล่านั้น ที่ทำงานกับสื่อมวลชนและคนเหล่านั้นที่ปฏิบัติต่ออินเตอร์เน็ตเหมือนบ้านหลังที่สองของพวกเขา ตราบใดที่คน ๆ หนึ่งเต็มใจที่จะค้นคว้า ข้อมูลที่พวกเขาต้องการก็จะถูกค้นพบอย่างแน่นอน เจอรัลด์โทรหาเดรกและไทสันเพื่อสืบสวนเรื่องนี้เช่นกัน ไม่มีพวกเขาคนไหนที่จะลองเสี่ยงโอกาสดูเลย “เฟลิเซียอยู่นี่แล้ว!” ในขณะนั้นเอง รถสีคำคันหนึ่งก็มาจอดอยู่ข้างถนนและลูกพี่ลูกน้องคนเล็กของแทมมี่ก็โดดลงรถมา ชายหนุ่มคนหล่อที่สวมแว่นตานำทางเธอไปที่กลุ่ม เจอรัลด์เคยพบกับเฟลิเซียแล้วในวันก่อนพร้อมกับแทมมี่ ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าเธอเป็นใคร เธอรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับกีย่าตั้งแต่ที่เธอเห็นเจอรัลด์ เธอกรอกตาด้