ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขากลายไปเป็นไอ้หนุ่มน้อยที่ชั่วร้ายที่สุดในเมย์เบอร์รี่?“เอ่อ...แน่นอนผมเคยได้ยินเกี่ยวกับเขา! แต่ผมเคยได้ยินแต่เรื่องราวที่ดี ๆ เท่านั้นนะ!” ใบหน้าของเจอรัลด์แดงก่ำด้วยความความอับอาย“เรื่องที่ดี ๆ ที่เธอหมายถึงคืออะไร? เธอไม่รู้ว่าธุรกิจต่าง ๆ ดำเนินการกันอย่างไรใช่ไหม? นานมาแล้ว เจอรัลด์ได้ทุ่มทุนเงินจำนวนมากในองค์กรหลักของเมย์เบอร์รี่ มันอาจจะดูเหมือนเป็นการเคลื่อนไหวที่มีประสิทธิภาพ แต่ธุรกิจอื่นมากมายในชุมชนเมย์เบอร์รี่ต่างก็ล้มเหลวเช่นกัน ไม่ต้องขอบคุณเขาหรอก ธุรกิจต่าง ๆ ที่ได้รับการอัดฉีดเงินทุนอย่างกะทันหันต้องประสบกับการพัฒนาบางอย่างที่มากเกินไป ซึ่งได้ส่งผลกระทบต่อความสมดุลของชุมชนธุรกิจ และแน่นอน มันยังก่อให้เกิดความท้าทายอย่างมากให้กับสถานประกอบการระดับสองและสามอย่างเราอีกด้วย! ผู้คนมากมายจากชุมชนธุรกิจเกลียดเขาจนเข้ากระดูกเลยแหละ!”เมื่อวินน์พูดจบ เจอรัลด์ก็วางช้อนซ้อมลงและลูบจมูกของเขาแน่นอน เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับการลงทุนขนาดใหญ่เหล่านั้นที่วินน์กำลังพูดถึงอยู่ เขาเป็นตัวแทนของพี่สาวของเขาในการลงทุนในโครงการเหล่านั้น รวมถึงเงินทุนของโรงเรีย
ณ ตอนนี้ ผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จทางสังคมคนไหนบ้างล่ะที่ไม่มีผู้ชายอยู่เบื้องหลังของพวกเธออยู่?หลังจากที่ได้ยินเกี่ยวกับคนสำคัญของวินน์ โดยไม่มีเหตุผลที่แน่ชัด เจอรัลด์ ก็รู้สึกถึงความผิดหวังชั่วประเดี๋ยวเดียวเขาต้องการช่วยเหลือวินน์ ไม่ใช่แค่เพราะเธอน่ารัก แต่ยังเป็นเพราะลูกของเธอ มินนี่ เด็กสาวตัวน้อยที่เขาเริ่มจะชื่นชอบอีกด้วยบางทีมันอาจเป็นเพราะเขาช่วยเหลือชีวิตของมินนี่ไว้ มันจึงให้ความรู้สึกของความเป็นพ่อสำหรับเขา ซึ่งเขารู้สึกได้ถึงความรู้สึกรักของพ่อโดยอัตโนมัติในแต่ละครั้งที่พวกเขาพบกันอย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ดูเหมือนจะซับซ้อนกว่าที่คิดไว้ในตอนแรกบางทีวินน์อาจไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาเลยสำหรับความผิดหวังของเขานั้น มันเป็นเพราะเจอรัลด์คิดว่าวินน์เป้นผู้หญิงประเภทนั้นจริง ๆ แล้วทำไมมินนี่ถึงบอกว่ามีผู้ชายมาตามหาเธออยู่ตลอดด้วยล่ะ!มันเป็นชีวิตส่วนตัวของคนอื่นอยู่ดี และก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาเช่นนั้นหลังจากการซื้อของเล่นชิ้นใหม่ให้มินนี่ เจอรัลด์จึงพาเธอกลับไปแถวบ้านโดยไม่ได้อธิบายอะไร มินนี่คว้าแขนของเจอรัลด์ทันที เขาไม่รู้ว่าเธอเห็นอะไร ท่าทางที่มีความ
พูดตามตรง ทุกอย่างเกิดขึ้นเนื่องจากสิ่งต่าง ๆ ที่เขาได้ทำไปโดยไม่ได้คำนึงถึงมากนัก ซึ่งได้นำไปสู่ปฏิกิริยาลูกโซ่นับไม่ถ้วนของผลสะท้อนกลับที่ไม่ดีเมื่อเจอรัลด์ได้มาเห็นวินน์ถูกลวนลาม เขาก็รู้สึกเกลียดตัวเองอยู่ภายในอีกด้วย และทันใดนั้น เลือดของเขาก็เดือนพล่านขึ้นมา“โอ้ว ฉันเข้าใจแล้วตอนนี้ วินน์ เขาเป็นเด็กเลี้ยงที่เธอเลี้ยงไว้มาตลอด ใช่ไหม? นายกล้าดียังไงมาตีฉันห๊ะ! ฉันเดเมียน ไรย์นะโว้ย! คอยดูเหอะ ไอ้หนู ฉันจะถลกหนังแกทั้งเป็น!”เดเมียนยังคงสบถด่าเจอรัลด์ในขณะที่เลือดไหลอาบใบหน้าของเขาเจอรัลด์ไม่ได้เกรงกลัวต่อเขา เขาวิ่งเข้าหาเขา พร้อมจะเหวี่ยงม้านั่งในมือของเขาการที่ได้เติบโตในบ้านเกิดของเขา เจอรัลด์ได้ประสบกับความยากลำบากมาทุกรูปแบบแล้ว เขาเคยยากจนและขี้อาย แต่เขาก็ค่อนข้างเข้มแข็งเมื่อสิ่งต่าง ๆ เริ่มบานปลาย เดเมียนจึงไม่กล้าถ่วงเวลาอีกต่อไปจากนั้นเขาก็ถูกทุบด้วยม้านั่งอย่างต่อเนื่องในขณะที่เขาร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด สุดท้าย เขาก็สามารถไปที่ประตูและเผ่นหนีออกไปได้“คุณธอร์นตัน! คุณโอเคไหม?”เจอรัลด์โยนม้านั่งในมือของเขาลง และเข้าไปหาวินน์ด้วยความกังวลวินน์เช็ด
“ให้ตาย! ผมสงสัยว่าใครไปยุ่งกับ เดเมียน ไรย์ ผมคิดว่าวันนี้มันคงจบไม่สวยแน่สำหรับคน ๆ นั้น!”คนขับแท็กซี่อยู่ในอาการช็อกอย่างชัดเจนในขณะที่เขากำลังขับรถเห็นได้ชัดว่าเขารู้จัก เดเมียน ไรย์ และก็เคยได้ยินชื่อของเขามาก่อนเจอรัลด์สับสนเล็กน้อย “ใครคือ เดเมียน ไรย์ และเขามาจากไหนเหรอครับ? เขามีอำนาจมากกว่า ฟลินท์ เล็กซ์ซิงตัน จากย่านการค้าเมย์เบอร์รี่อีกหรือเปล่าครับ?”เจอรัลด์ถามคนขับแท็กซี่หลังจากการแอบมองไปด้านหลังของรถ ดูเหมือนว่าเดเมียนไม่ได้ตามพวกเขามา เจอรัลด์จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก “อะแฮ่ม ผมจะกล่าวอย่างไรดี...ฟลินท์ เล็กซ์ซิงตัน เป็นบุคคลที่มีอำนาจอย่างแท้จริงในเมย์เบอร์รี่ เขามีบริษัท เมย์เบอร์รี่ อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัดทั้งหมดคอยหนุนหลังเขาอยู่ แต่สำหรับ เดเมียน ไรย์ เขามาจากตระกูลไรย์ ซึ่งเป็นหนึ่งในตระกูลที่มั่งคั่งที่สุดในเมย์เบอร์รี่ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเฮนรี่ ไรย์ อดีตผู้ก่อตั้งของไรย์ กรุ๊ป แม้ว่าบริษัทเมย์เบอร์รี่ อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด จะเป็นที่หนึ่ง แต่มันก็ยังคงเป็นบริษัทต่างชาติที่ได้ก่อตั้งในเมย์เบอร์รี่มานานกว่าแค่สิบปีเอง ในทางกลับกัน ไรย์กรุ๊ป นั้นแตกต
ห้างนี้คนพลุกพล่านมากเจอรัลด์เดินดูไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ว่าจะซื้อแบรนด์ไหนดีเขาแค่ต้องการโทรศัพท์ที่ทนทานสุดท้าย สายตาของเขาก็ถูกตรึงอยู่กับรุ่นโทรศัพท์รุ่นหนึ่ง มันเป็นรุ่นที่มีคุณภาพที่ดีมากพร้อมกับป้ายราคา 2,830 ดอลลาร์มันเป็นโทรศัพท์ราคาแพง“คุณครับ ผมขอดูโทรศัพท์เครื่องใหม่นี้ให้ละเอียดกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ? ขอบคุณครับ!”เจอรัลด์ถามพนักงานขายหญิงอย่างสุภาพพนักงานขายหญิงคนนั้นเห็นเจอรัลด์เดินมองหาอยู่เกือบครึ่งค่อนวันแล้ว จากวิธีที่เจอรัลด์แต่งตัว เธอก็รู้ว่าเขาน่าจะเลือกหยิบโทรศัพท์เครื่องที่ถูกกว่านี้แต่อย่างไรก็ตาม เธอคิดว่าเขาแค่กำลังพยายามจะรักษาหน้าเอาไว้เนื่องจากเขาเดินดูไปรอบ ๆ ในห้องสรรพสินค้าที่มีชื่อเสียง พนักงานขายหญิงคนนั้นจึงคิดว่าเจอรัลด์มาที่นี่เพื่อกำลังแสร้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ จากนั้น เธอคาดหวังไว้ว่าเขาจะทำเป็นราวกับว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการและเขาคงจะซื้อโทรศัพท์ที่ไม่มียี่ห้ออื่น ๆ ที่มีราคา 50 ดอลลาร์แทนและหลบจากไปเงียบ ๆ เธอเคยเห็นคนแบบนี้มามากมายแล้วเมื่อเจอรัลด์ที่ดูโทรม ๆ เดินมาทางร้านของเธอ เธอจึงดูถูกเขาเธอรู้สึกแปลกใจเ
“ฟิ้ว! เฮเวิร์ด พวกคุณรู้จักกันด้วยเหรอ?”พนักงานขายหญิงคนนั้นถามขณะที่เธอยิ้มเยาะให้เจอรัลด์เฮเวิร์ดนั้นค่อนข้างเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่คนในพื้นที่แห่งนี้มีข่าวลือว่าจะมีการพัฒนาครั้งใหญ่ในฝั่งตะวันตกของยอร์คนอร์ท เมาน์เทน หมู่บ้านที่เฮเวิร์ดอาศัยอยู่ คือหมู่บ้านยอร์คนอร์ท จะถูกย้ายไปในอนาคตอันใกล้นี้ พื้นที่แห่งนี้ก็จะถูกพัฒนาให้เข้าสู่เขตการค้าหลักหลังจากกลายมาเป็นคนร่ำรวยจากค่าชดเชยการรื้อถอน เฮเวิร์ดก็มีบทบาทมากขึ้นในพื้นที่รอบ ๆ นี้ เขาเปลี่ยนโทรศัพท์ของเขาที่นี่อยู่บ่อยครั้ง ดังนั้นเขาจึงได้รู้จัดพนักงานขายสาวมากขึ้น“โอ้ ไม่หรอกครับ พวกเราเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นจากมัธยมปลายเท่านั้นเอง!”เฮเวิร์คส่ายหัวของเขาจากนั้น เขาก็เมินเจอรัลด์และหันไปหามาร์กี้ และยิ้มให้“มาร์กี้ โทรศัพท์เครื่องนั้นที่คุณแนะนำล่ะ? ผมขอดูได้ไหม ผมจะซื้อให้เพื่อนผมแต่ละคน!” เฮเวิร์คกล่าวเห็นได้ชัดว่า เพื่อน ๆ ที่เขากำลังอ้างถึงนั้นก็คือลิเลียนและชารอนหญิงสาวทั้งคู่เป็นคนสวย และพวกเธอก็เหมาะสมกับรสนิยมของเฮเวิร์ด แต่เรื่องก็คือว่าสาว ๆ ทั้งสองดูเหมือนจะสนใจในตัวเขาเหมือนกัน ซึ่งมันทำให้เขาก
“สุดติ่ง กระดิ่งแมวจริง ๆ คุณเพิ่งพูดว่าไงนะมาร์กี้? โทรศัพท์นี้ราคา 2,830 ดอลลาร์งั้นเหรอ? นั่นบ้าไปแล้ว!”ในเวลาเดียวกันนี้ เสียงร้องที่แปลกใจของเฮเวิร์ดก็ดังมาจากร้านโทรศัพท์มือถือที่อยู่ไม่ไกลกันมากนักจนสามารถได้ยินได้ชารอนและลิเลียนที่ยืนอยู่ข้างเขาต่างก็ตื่นตระหนกไปเล็กน้อยเช่นกันแน่นอนว่าพวกเขาต้องตกใจกับราคาของโทรศัพท์นั้นกันพวกเขาได้ลองใช้ฟังก์ชันและคุณสมบัติต่าง ๆ ของโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้น ซึ่งทั้งหมดนั้นมันยอดเยี่ยมมากจริง ๆ คุณภาพของกล้องโทรศัพท์มือถือนั้นชัดเจนและคมชัด และสำหรับหญิงสาวที่น่ารักอย่างชารอนและลิเลียนนั้น การที่มีโทรศัพท์มือถือที่มาพร้อมกับกล้องที่ยอดเยี่ยมจึงเป็นสิ่งสำคัญมากที่สุดกว่าสิ่งอื่นใดพวกเธอต่างก็มองไปที่เฮเวิร์ดอย่างคาดหวัง รอให้เขาซื้อมันให้เธอคนละเครื่องหน้าผากของเฮเวิร์ดเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ไหลอาบลงมา“ไม่ดีกว่า มันแพงมากเกินไป มันมากกว่า 1,500 ดอลลาร์ต่อหนึ่งเครื่อง เกือบจะ 6,000 ดอลลาร์สำหรับสองเครื่องเลยนะ โทรศัพท์รุ่นนี้ราคาแพงมากเกินไป!”เฮเวิร์ดปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาเป็นการได้รับการยืนยันแล้วว่าบ้านของเขาจะถูกรื้อถ
“ใครจะไปคิดว่าเจอรัลด์จะเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้? ฮ่าฮ่า ถ้าพวกเราไม่ได้พบกับเขาโดยบังเอิญในวันนี้ละก็ เขาอาจจะแวะดูร้านขายโทรศัพท์แต่ละร้าน และจากนั้นก็ทำเป็นเหมือนกับว่าเขาจะซื้อมันก็ได้!”“ใช่ไหมล่ะ และจากนั้นเขาก็จะลงเอยด้วยการไม่ซื้อมัน ฉันเคยได้เห็นคนตีหน้าอย่างเขามามากมายเกินไป!”หญิงสาวทั้งสองเปลี่ยนกันเย้ยหยันเจอรัลด์“ฉันหวังว่านายจะฉลาดให้มากขึ้นนะ เจอรัลด์ ครอบครัวของนายยากจนกว่าคนอื่น ๆ และในอนาคต นายจะมีจุดเริ่มต้นในอาชีพของนายที่ต่ำกว่าคนอื่น ๆ แม้แต่เฮเวิร์ด ที่กำลังจะได้รับค่าชดเชยของเขาจากการรื้อถอนของบ้านของเขาก็ยังไม่กล้าจะซื้อโทรศัพท์พวกนี้สักเครื่อง แต่นายยังคิดที่จะซื้อมันอีกสักเครื่องงั้นเหรอ? หยุดอวดอ้างได้แล้ว!” ชารอนอุทานออกมาพูดตามตรง ความสนใจของเธออยู่ที่เฮเวิร์ดมาโดยตลอดก่อนหน้านี้เธอไม่เคยอยากจะให้ความสนใจใด ๆ กับเจอรัลด์เลยตอนนี้ที่แม้แต่เฮเวิร์ดก็ยังหัวเราะเยาะเจอรัลด์ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะทำตามและเยาะเย้ยเขาด้วยคำพูดหนึ่งหรือสองคำบ้างจากนั้น เธอก็ส่ายหัวของเธอด้วยความดูถูก“เฮเวิร์ด เนื่องจากว่าคุณก็มาถึงที่นี่แล้ว ฉันเพิ่งจะได้ขออนุญาต
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ