Share

บทที่ 1612

แม้ว่าเงานั้นจะรวดเร็วมาก แต่เจอรัลด์ก็ยังมองเห็นมันได้ผ่านหางตาของเขา… เมื่อตระหนักว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กันเพียงลำพัง เจอรัลด์ก็รู้สึกว่าคนหรือสิ่งของที่เคลื่อนไหวอยู่นั้นไม่ได้มาดี

เขาไม่อยากให้เจสสิก้าหรือพ่อแม่รับรู้การปรากฏตัวของร่างเงาดังกล่าว เพราะพวกเขาอาจกังวลหรือรู้สึกกลัว เจอรัลด์จึงรีบพูดว่า “ฉันว่าตอนนี้มันเริ่มจะดึกเกินไปสักหน่อยแล้วใช่ไหม เธอควรรีบไปพักผ่อนได้แล้ว!"

“ฉันก็ว่างั้น… นายเองก็อย่าอยู่จนดึกเกินไปล่ะ เจอรัลด์!” เจสสิก้าตอบ ในขณะที่เธอยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะกลับเข้าไปในคฤหาสน์

เมื่อเขาแน่ใจว่าเธอเข้าไปที่ด้านในแล้ว เจอรัลด์ก็กระโจนออกจากคฤหาสน์ทันที และมุ่งหน้าไปยังจุดที่เขาสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของเงาร่างนั้นครั้งสุดท้าย เมื่อมาถึงจุดนั้น เจอรัลด์ก็หยุดเคลื่อนไหว ก่อนที่เขาจะเปิดใช้ญาณทิพย์ของเขาเพื่อสแกนพื้นที่ทันที...

หลังจากยืนนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเจอรัลด์ก็เงยหน้าขึ้นมองต้นไม้ที่อยู่รายล้อมเขา ก่อนจะตะโกนว่า “ออกมาได้แล้ว! ฉันรู้ว่านายอยู่แถวนี้!”

เกือบจะในทันทีหลังจากนั้น เสียงใบไม้กรอบแกรบก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่เงาดังกล่าวจะพุ่งออกม
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status