ในตอนนี้ยูริและแดนนี่กำลังสร้างซีนในห้องไลฟ์สด“ชายธรรมดาส่งเรือสำราญระหว่างประเทศมาให้คุณ!”“ชายธรรมดาส่งเรือสำราญนานาชาติมาให้คุณ!”“ชายธรรมดาส่งเรือสำราญนานาชาติมาให้คุณ!”มีการส่งเรือสำราญนานาชาติติดต่อกันสิบลำในคราวเดียว!ราคาของเรือสำราญนานาชาติแต่ละลำคือหนึ่งพันดอลลาร์!“ว้าว!”“ขอบคุณชายธรรมดา! ฉันรักคุณค่ะชายธรรมดา!”ฟาลิซิตี้ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นในตอนนี้สาว ๆ แต่ละคนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของฟาลิซิตี้นี่ไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว! เขาส่งเรือสำราญนานาชาติจำนวนสิบลำมูลค่าหนึ่งหมื่นเหรียญให้เธอในคราวเดียว!อลิซและซาเวียรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยพวกเขาเคยได้ยินมาว่าสามารถสร้างรายได้จากการไลฟ์สดเมื่อนานมาแล้วและในที่สุดพวกเขาก็เชื่อมั่นในวันนี้“ชายธรรมดาคุณมาจากมหาวิทยาลัยของเราหรือเปล่า? คุณมาจากสาขาไหน” คำถามนี้ถูกถามขึ้นโดยสาวๆในห้องแชทสดในเวลาเดียวกันยูริและแดนนี่ที่กำลังดูการไลฟ์สดอยู่ก็รู้สึกเฉื่อยลงแน่นอนว่าพวกเขามีเงินหนึ่งหมื่นเหรียญ แต่ในความเป็นจริงพวกเขาแต่ละคนมีเงินประมาณสองถึงสามหมื่นเหรียญเป็นเบี้ยเลี้ยงของพวกเขาในทุกๆเดือนอย่างไรก็ตามหา
เจอรัลด์หันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นเขาเห็นสาวที่สูงหน้าตาธรรมดาในชุดกางเกงขายาวเดนิมรัดรูปและรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขาในตอนนี้มือของเธอวางอยู่บนสะโพกของเธอในขณะที่เธอจ้องมองไปที่เจอรัลด์ด้วยสีหน้าที่ดูถูก“เจอรัลด์นายคิดจริง ๆ เหรอว่านายโอเคที่จะพึ่งพาเงินช่วยเหลือนักเรียนที่สหภาพนักศึกษาที่มอบให้นาย ในเมื่อนายสามารถซื้อสินค้าสุดหรูหรามูลค่าห้าหมื่นห้าพันดอลลาร์ให้ตัวเองได้จริงน่ะ? ให้ฉันบอกอะไรนายซักอย่างนะ! เราจะไม่นับนายสำหรับเงินช่วยเหลือโรงเรียนในปีหน้า!” หญิงสาวพูดกับเจอรัลด์ด้วยท่าทางที่เย็นชา“วิตนีย์ เจอรัลด์ได้เงินเป็นรางวัลจากการช่วยชีวิตเด็กสาวคนหนึ่ง! พ่อแม่ของเด็กสาวจึงให้บัตรนักช็อปแก่เขาเพื่อขอบคุณที่เขามีน้ำใจ ทำไมเธอถึงถอนเจอรัลด์ออกจากการรับเงินช่วยเหลือด้วยล่ะ? เธอคิดว่าตัวเองดีเลิศเพียงเพราะเธอเป็นประธานสหภาพนักศึกษางั้นเหรอ?”ประธานสหภาพนักศึกษาจ้องเขม็งไปที่ฮาร์เปอร์ด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่ได้พูดอะไร“เรื่องนี้มันเกี่ยวกับนายเหรอ? นายรู้หรือเปล่าเหตุผลเดียวที่เจอรัลด์สามารถรับเงินช่วยเหลือนักเรียนได้นั้นเป็นเพราะสหภาพนักศึกษาเ
เจอรัลด์ บังเอิญปัดไม้กวาดไปโดนบนเท้าของหญิงสาวเธอสวมรองเท้าสีขาวและช่วงขาของเธอดูเรียวสวย เธอกำลังฟังวิคเตอร์พูดเกี่ยวกับรถของเขาอย่างตั้งใจ ความสนใจทั้งหมดเธออยู่ที่คำพูดของวิคเตอร์โดยไม่คาดคิด เจอรัลด์ได้กวาดสิ่งสกปรกไปบนรองเท้าของเธอ ทำให้เศษฝุ่นทั้งหลายเปื้อนบนรองเท้าขาวสะอาดของเธอเธอกรีดร้องขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้นนึกไม่ถึงเสียงร้องของเธอดึงความสนใจจาก วิตนีย์ วิคเตอร์ และคนอื่นๆที่อยู่ในหอประชุมในตอนนี้“เป็นอะไรหรือเปล่า มีล่า?”วิตนีย์ รีบเดินมาก่อนเธอจะถามมีล่าด้วยสีหน้าที่กังวลบนใบหน้าของเธอวิคเตอร์ก็รีบเร่งมาที่มีล่าทันทีทันใด“ไม่ ไม่เป็นไร ฉันโอเค ไม่มีปัญหาอะไรเลย”มีล่า สมิท ทัดผมของเธอไปไว้หลังหูและเธอหยิบทิชชูเปียกออกมาก่อนจะก้มลงไปและพยายามจะเช็ดฝุ่นออกจากรองเท้าของเธออย่างไรก็ตาม ยิ่งเธอพยายามจะเช็ดรองเท้าเธอมากเท่าไหร่ แต่กลับยิ่งทำให้มันสกปรกกว่าเดิม มีล่าเป็นคนรักความสะอาด ดังนั้นเธอจึงอดขมวดคิ้วไม่ได้เมื่อเห็นความยุ่งเหยิงบนรองเท้าสีขาวของเธอ“เจอรัลด์ นายทำให้รองเท้าของมิล่าเป็นแบบนั้นหรอ” วิตนีย์ถามขณะจ้องไปที่เจอร
เจอรัลด์ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกที่เขามีต่อกับอลิซได้อลิซเป็นคนสวยและสง่างามจริงๆอย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ ไม่สามารถทนยอมรับทัศนคติของเธอได้เพราะว่าเธอไม่เพียงแต่หยาบคายและหยิ่งยโสมากแต่เธอยังดูถูกคนจนอีกด้วยเจอรัลด์ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าจริง ๆ แล้วนาโอมิกำลังคิดอะไรอยู่ เธอมีความตั้งใจที่จะจับคู่เขากับอลิซได้อย่างไร?ดังนั้น เจอรัลด์ไม่ต้องการไปทานมื้อเที่ยงกับพวกเขามาก่อนเลยจริง ๆ เขาไม่อยากทำให้สถานการณ์เปลี่ยนเป็นความอึดอัดใจอย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถปฏิเสธคำชวนที่แสนจริงใจของฮาร์เปอร์เนื่องจากเขาก็ไม่ต้องการจะปฏิเสธเพื่อนของเขาเลยสถานที่ที่พวกเขาได้ตัดสินใจไปทานมื้อเที่ยงกันคือร้านอาหารตะวันตกที่ชื่อว่าบลัดเฮฟเวนโดยปกติแล้ว ฮาร์เปอร์คงไม่สามารถเป็นเจ้างานและจ่ายมื้อเที่ยงนี้ที่โรงแรมห้าดาวไหน ๆ ได้ไม่เหมือนกับเด็กทายาทรุ่นที่สองของครอบครัวเศรษฐีอย่างแดนนี่กับยูริเด็กสาวหกคนจากหอของอลิซก็จะมาร่วมมื้อเที่ยงวันนี้นอกจากนี้ ยังมีอีกหกคนจากหอของเจอรัลด์ก็มากับนาโอมิด้วยอย่างไรก็ตาม เพราะเจอรัลด์ไม่ได้อยู่กับพวกผู้ชายที่เหลือในหอพักเขาก็เลยไม่ได้ไปร่วมทานมื้อเที่ยงกับฮาร์เ
“อลิซเธอดูเหมือนกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่นะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” ควินตันถามขณะที่เดินลงบันไดมาพร้อมกับมือล้วงกระเป๋าอยู่ควินตันรู้สึกว่าใจเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นอลิซ ผู้ที่ดูเหมือนจะสวยกว่าเดิมจากสองปีที่แล้ว“ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่รู้สึกรังเกียจคนบางคน!”จากนั้นอลิซจ้องไปที่เจอรัลด์ด้วยสีหน้าที่เย็นชาของเธอ“จริงด้วย! ทำไมนายถึงพล่ามไปเรื่อยโดยไม่รู้สถานะตัวเองล่ะ?”เจสลินและพวกผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็ดูเหมือนจะไม่ชอบเจอรัลด์ด้วยเหมือนกัน พวกเธอทั้งหมดจ้องไปที่เจอรัลด์ด้วยสีหน้าที่ทิ่มแทงอย่างชัดเจนบนใบหน้าของพวกเธอควินตันมองเจอรัลด์ตอนเขาเข้ามาในร้านก่อนหน้านี้ เขาเหมือนจะสังเกตได้ว่าอลิซไม่พอใจเจอรัลด์อยู่ก่อนแล้วอย่างไรก็ตาม หลังจากเขาเดินลงมาจากบันได อลิซยิ่งดูเหมือนไม่สบอารมณ์และไม่พอใจเจอรัลด์มากกว่าเดิมจะเป็นไปได้ไหม... ที่เด็กคนนี้จะมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับอลิซ?ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้!ควินตันรู้ได้ทันทีเมื่อเขามองชุดของเจอรัลด์ราคาทั้งหมดของเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่รวมกันยังไม่ถึง 30 ดอลล่าร์ด้วยซ้ำ! อลิซจะไปมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับคนเช่นเขาได้อย่างไร“ม
ฮาร์เปอร์รู้ว่าเจอรัลด์เป็นคนซื่อสัตย์ แม้ว่าเขาจะดูไร้สาระในบางครั้งนอกจากนี้ เขารู้ว่าเจอรัลด์คงจะไม่สามารถโกหกต่อเพื่อนพี่น้องของตัวเองได้ หลังจากที่พวกผู้หญิงที่เหลือได้ออกไปแล้ว อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นหรือจริง ๆ แล้วเจอรัลด์มีความสามารถที่จะพาพวกเขาเข้าไปในเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นได้?นั่นมันจะเป็นไปได้อย่างไร!เจอรัลด์ยิ้มทันทีที่เขาได้ยินคำถามของฮาร์เปอร์เขาจะได้รู้มันทีหลัง!“ขอโทษนะคะ คุณผู้ชาย พวกคุณจะยังทานอาหารต่อที่นี่ใช่ไหม?”ในตอนนี้เอง พนักงานเสริฟสาวสวยเดินมาที่โต๊ะของพวกเขาขณะที่เธอถามพวกเขาด้วยท่าทางที่สุภาพถึงแม้ว่าเธอพูดด้วยท่าทางที่สุภาพ แต่ก็ไม่สามารถจะซ่อนความดูถูกที่เธอรู้สึกอยู่ภายในใจโดยปกติแล้วเธอรู้ว่าใครมีความสามารถที่จะจ่ายค่าอาหารในวันนี้ได้อย่างไรก็ตาม เธอเองได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และเธอรู้ว่าพวกผู้หญิงสวย ๆ ทั้งหมดได้ถูกควินตันและฮาโรล์ดพาตัวไปแล้วในขณะเดียวกันคนอื่น ๆ ที่กำลังทานอาหารในร้านตอนนี้กำลังมองมาที่ เจอรัลด์ ฮาโรล์ด และพวกผู้ชายที่เหลือขณะที่พวกเขาเหล่านั้นหัวเราะใส่พวกเขาสถ
“ให้ตายสิ! อย่าบอกนะว่าพวกเขาแอบเข้ามากัน?”ฮาโรล์ดเป็นคนพูดขึ้นมาเขาจ้องไปที่เจอรัลด์ และผู้ชายที่เหลือด้วยสีหน้าที่ดูถูกบนใบหน้าเขาความจริงแล้ว นี่เป็นคำถามเดียวกับสิ่งที่พวกผู้หญิงคิดอยู่ในใจขณะนี้คิดดูสิ-เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้น เป็นสถานที่ประเภทไหนกัน? เป็นไปได้หรอที่ใครก็ได้สามารถเข้ามาเมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขาต้องการ? แม้คนที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลพอ ๆ กับควินตันยังต้องโทรหาพ่อของเขาหลาย ๆ ครั้งก่อนที่พ่อของเขาจะหาใครสักคนเพื่อไปจัดการให้และขอให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอนุญาตให้พวกเขาเข้าไปด้านในอย่างไรก็ตาม แม้พวกเขาจะเข้ามาข้างในได้ พวกเขาสามารถอยู่ได้แต่เฉพาะรอบนอกของเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นเท่านั้น“โอ้มายก้อด มันจะน่าอายขนาดไหนถ้าพวกเขาแอบเข้ามานี่กันจริง ๆ”“ใช่ นั่นมันต้องน่าขายหน้ามากแน่ ๆ! ถ้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยปลอดภัยรู้เกี่ยวกับพวกเขาและรู้ว่าพวกเขารู้จักพวกเรา พวกเราคงจะไม่ถูกเตะออกจากที่นี่พร้อมกับพวกเค้าหรอกเหรอ?พวกผู้หญิงจ้องเจอรัลด์ด้วยสีหน้าดูถูกบนใบหน้าของพวกเธอขณะที่พวกเธอพึมพำในหมู่กันเองด้วยท่าทางที่กังวล“ฮาร์เปอร์ นาย
เหนือบนก้อนเมฆ เจอรัลด์ ฮาเปอร์ นาโอมิ และพวกผู้ชายที่เหลือนั่งลงในศาลารับประทานอาหารขนาดเล็กพวกเขากำลังชื่นชมทิวทัศน์ที่สวยงามรอบ ๆ คฤหาสน์เจอรัลด์ยังให้คำตอบเดียวกันเมื่อนาโอมิถามเขาว่าเขาสามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ ไม่ได้คาดหวังว่าแซคจะจัดการให้เขาอย่างมากมายขนาดนี้ในวันนี้ เขาคิดว่ามันต้องแพงมาก ๆ สำหรับพวกเขาที่มารับประทานอาหารในศาลารับประทานอาหารขนาดเล็กวันนี้อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันแค่เป็นเรื่องปกติสำหรับแซคที่จะทำอย่างนี้เพราะคฤหาสน์ทั้งหลังนี้มีเขากับพี่สาวเป็นเจ้าของ เจอรัลด์รู้สึกตื่นเต้นไปอีกแบบอยู่ในใจในตอนนี้เอง อลิซและพวกผู้หญิงคนอื่น ๆ ได้ขึ้นมาบนศาลารับประทานอาหารขนาดเล็กแห่งนี้แล้ว ในตอนนี้อลิซมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อย่าลืมว่า เธอคิดมาตลอดว่าเจอรัลด์เป็นคนยากไร้และดูถูกเขาตลอดมาอย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอรู้สึกราวกับว่าเธอเห็นเพียงแต่หลังของเจอรัลด์ ขณะที่เธอมองขึ้นไปที่เขาและนี่ทำให้เธอรู้สึกอัดใจอย่างที่สุด“เจอรัลด์! นายขึ้นมาที่นี่ได้อย่างไร?”นี่เป็นคำถามแรกที่อลิซถามทันทีที่เธอขึ้นมาบนนี้ อย่างไร
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ