ภายในลอบบี้ของโรงแรม ทุกคนแต่งตัวกันอย่างมีระเบียบเรียบร้อยและเป็นทางการ ไม่เว้นแม้แต่พนักงานทั่วไปพวกเขาได้มารวมตัวกันที่ชั้นล่างของโรงแรมเรียบร้อยแล้วทุกคนรู้สึกตื่นเต้น เมื่อได้ยินข่าวว่าท่านประธานจะเดินทางมาเยี่ยมเยียนที่โรงแรมด้วยตัวของเขาเอง เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยผู้จัดการโรงแรม ฮาเซ็นก็ได้เปลี่ยนไปสวมชุดสูท เขายืนอยู่ด้านข้าง และเตรียมพร้อมที่จะต้อนรับขับสู้ท่านประธานอย่างเต็มที่ครั้งนี้เขารู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก“คุณป้าวาวเทอร์และคุณลุงแชดเวลส์ ผมรู้จักคุณลุงหลายคนที่อยู่ในลองธอร์น กรุ๊ป ในเมื่อพวกเขากำลังจะเดินทางมาที่นี่ ผมเลยอยากจะลงไปต้อนรับพวกเขาด้วยครับ ไม่เช่นนั้น ถ้าพวกเขามารู้ทีหลังว่าผมอยู่ที่นี่ แต่กลับไม่ยอมลงไปต้อนรับ ผมอาจจะถูกพวกเขาต่อว่าว่าไม่สนใจใยดีก็ได้นะครับ!”ในห้องส่วนตัวเพรสตันกำลังวางแก้วไวน์ของเขาลง ก่อนจะพูดขึ้น ในขณะที่มองหน้าเกรซี่“โอ้ แน่นอนสิจ๊ะ! เพรสตัน เธอคงจะรู้จักคนใหญ่คนโตหลายคนเลยสินะ ลองธอร์น กรุ๊ป เป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ในเมื่อฝ่ายบริหารระดับสูงพากันเดินทางมาถึงที่นี่ การที่เธอลงไปต้อนรับพวกเขา มันก็เป็นเ
“ท่านประธานแวดเดอร์ ตอนนี้ร่างกายของคุณยังอ่อนแออยู่นะครับ คุณไปคุกเข่าต่อหน้าไอ้หนูสกปรกนี่ทำไมครับ? ผมจะเรียกคนมาจัดการกับมันเดี๋ยวนี้!” ฮาเซ็นพูดอย่างโหดร้ายเมื่อได้ยินเช่นนั้น ท่านประทานก็จ้องหน้าเขาอย่างโกรธแค้นจากนั้นเขาก็ตะโกนใส่ซิลแลน “จัดการเขาเดี๋ยวนี้! ฉันอยากให้นายซ้อมเขาจนกว่าจะกระอักเลือดออกมา!”คุณซิลแลนรีบตอบรับในทันที “ได้ครับท่าน!”ทันทีที่เขาโบกมือ บอดี้การ์ดส่วนตัวของท่านประธานก็กรูกันเข้ามาจับตัวฮาเซ็นกดลงพื้นมีบอดี้การ์ดคนหนึ่งถือไม้หน้าสามเข้ามาด้วย“ท่านประธาน! ผมทำอะไรผิดเหรอครับ?!” ฮาเซ็นร้องออกมาอย่างคับข้องใจปัง!เสียงตีดังขึ้น หลังจากที่บอดี้การ์ดคนนั้นใช้ไม้หน้าสามตีเข้าที่ปากของฮาเซ็นปากและจมูกของฮาเซ็นมีเลือดไหลออกมาทันทีน้ำตาเอ่อล้นดวงตาทั้งสองข้างของเขาผู้คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ในตอนนั้นเกิดอาการตื่นกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะเกรซี่และผู้หญิงคนอื่น ๆ พวกเขาเคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ต่อหน้าต่อหน้ามาก่อนหรือไม่?!ตุบ! ตุบ! ตุบ!บอดี้การ์ดยังคงกระหน่ำตีฮาเซ็นอย่างต่อเนื่องฟันของเขาร่วงออกมา และเลือดก็พุ่งออกมาจากปากของเขาในที่สุด
“เจอรัลด์? เธออิ่มแล้วเหรอ?” โนแอลถามด้วยความที่เธอยังไม่อยากให้เขากลับงานเลี้ยงฉลองวันเกิดในวันนี้ กลับกลายเป็นงานที่ฉุกละหุก เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยอะไรออกมาอีก โดยเฉพาะเกรซี่ ที่มีท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนตลอดเวลา ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมา“แน่นอน ฉันอิ่มแล้ว!”“เข้าใจแล้ว… คืออย่างนี้นะ เจอรัลด์ คุณแม่ของฉัน ท่านอยากจะถามเธอว่า เธอทำงานอะไร…” โนแอลถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และเห็นได้ชัดว่าเธอเองก็อยากจะรู้เรื่องนั้นเหมือนกันท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนก็ได้ประจักษ์กับตาของตัวเองว่า ท่านประธานแวดเดอร์ปฎิบัติต่อเขาอย่างไร“ฉันน่ะเหรอ? เป็นถามคำถามที่ดีนะ! ฉันเองก็อยากรู้อยู่เหมือนกันว่าฉันทำงานอะไร!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น โนแอลก็โต้ตอบเขาด้วยการหัวเราะออกมา เธอรู้สึกว่าเจอรัลด์ยิ่งทำตัวลึกลับขึ้นไปทุกที…“ความจริงแล้ว… เป็นไปได้หรือไม่… ว่าเธอจะเป็นคุณคลอฟอร์ด แห่งเมืองเมย์เบอร์รี่ในตำนานคนนั้นน่ะ…?” โนแอลถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลในขณะเดียวกัน เกรซี่และคนอื่นก็พากันมามุงอยู่ด้านหลังของโนแอล ทุกคนกำลังกลั้นหายใจ ในขณะที่รอ
เฮลิคอปเตอร์สีดำ ที่มีลักษณะคล้ายกับนกเหยี่ยว และไร้ซึ่งคนควบคุม มันกำลังบินตรงมายังจุดที่เจอรัลด์ยืนอยู่ด้วยระบบนักบินอัตโนมัติ ส่งผลให้ทุกคนที่เห็นต้องตกตะลึงเฮลิคอปเตอร์ลำนั้น… น่าจะมีราคาไม่ต่ำกว่าสิบห้าล้านดอลลาร์ใช่ไหม…? มันเป็นของเจอรัลด์อย่างนั้นเหรอ?โนแอลเอามือขึ้นมาปิดปากของตัวเองด้วยความรู้สึกประหลาดใจ เจอรัลด์ได้ให้คำตอบที่แท้จริงกับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น โดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำไม่นานนัก เฮลิคอปเตอร์ก็ลงจอดบนดาดฟ้า ก่อนที่เจอรัลด์จะเข้าไปนั่งด้านในห้องขับเครื่องบินเขามองโนแอลจากด้านใน พร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ “นี่แหละ คือคำตอบของเธอ หากเธอต้องการอะไรอีกในอนาคต ก็ให้ไปหาแซคได้เลยนะ!”หลังจากที่ส่งยิ้มให้เธอแล้ว เขาก็ขับเฮลิคอปเตอร์ออกไป โดยที่ไม่ได้เหลียวหลังกลับมามองอีก“... โอ้… พระ… เจ้า เขา… เขาคือคุณคลอฟอร์ด แห่งเมืองเมย์เบอรี่จริง ๆ ด้วย! เจอรัลด์ คือคุณคลอฟอร์ด! พระเจ้า พวกเรากำลังจะรวยกันแล้ว! ตระกูลแชดเวลส์กำลังจะได้ใช้ชีวิตอย่างหรูหรา!” เกรซี่ตะโกน ในขณะที่กำลังกระโดดไปมาอย่างมีความสุขในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นดีใจ มีโนแอลเพียงคนเดียวที่ยังตกอยู่ในอา
ไม่นานนัก คนงานสองพันคนก็เดิมทางมาถึง และพร้อมที่จะเริ่มงานทันทีในเมื่อพวกเขามีหน้าที่ที่จะต้องขุดเจาะภูเขา พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพัง เมาน์เทนท็อปวิลล่าลงมาเนื่องจากงานที่พวกเขาทำค่อนข้างจะเอิกเกริก ไม่นานนัก ผู้คนที่ผ่านมาพบเห็นก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยเหตุนั้น ข่าวภารกิจที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาก็แพร่สะพัดไปบนโลกออนไลน์อย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่ง จนกลายเป็นหัวข้อสนทนาอันร้อนระอุของชาวเมืองเมย์เบอร์รี่ไปโดยปริยาย“พวกเขามีแผนจะทำลาย เมาน์เทนท็อปวิลล่าจริงเหรอเนี่ย?”“ก็ใช่น่ะสิ! บ้าจริง! น่าเสียดายที่วิลล่าราคาหนึ่งร้อยยี่สิบล้านดอลลาร์นั่นจะต้องถูกทำลายลง… พวกเขาคงจะร่ำรวยมากสินะ!” ผู้คนที่ชื่นชอบวิลล่าแห่งนี้พูดคุยกันนอกจากข่าวเหตุการณ์ที่ถูกพูดถึงไปทั่วทั้งโลกออนไลน์แล้ว ฝ่ายบริหารของเมาน์เทนท็อปวิลล่ากลับยังไม่ได้รับข่าวสารอะไรเกี่ยวกับการทำลายวิลล่าเลยแม้แต่นิดเดียว มันช่วยไม่ได้ที่เวลาแซคจะทำอะไร เขาไม่ค่อยชอบอธิบายรายละเอียดให้ลูกน้องของเขาฟัง เพราะเขารู้สึกว่ามันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องทำเช่นนั้นอย่างไรก็ตาม ฝ่ายบริหารรู้ดีอยู่แล้วว่าเมาน์เทนท็อปวิลล่า ไม่ใช่แ
ทันใดนั้นเอง ประตูของวิลล่าก็เปิดออก บอดี้การ์ดสองคนลากตัวริต้าเข้ามาข้างในริต้าพยายามดิ้นรนให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการของพวกเขา ก่อนจะตะโกนออกมา “ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้เลย!” เจอรัลด์ตะโกน ในขณะที่เดินตรงมาหาพวกเขา“... เจอรัลด์?” ทันทีที่เธอเห็นเขา ริต้าก็บ่นพึมพำด้วยความรู้สึกประหลาดใจ หลังจากที่ลูกพี่ลูกน้องของเธอหายไป เธอก็ไม่เคยได้ยินข่าวคราวของเธอจากเจอรัลด์อีกเลยหลังจากที่เธอหายตกใจ ริต้าก็คิดกับตัวเองว่า ‘หืม เจอรัลด์ คลอฟอร์ด… ทายาทผู้ร่ำรวยของตระกูลคลอฟอร์ด… ผู้มีเงินทองมากมายมหาศาล… เขาเป็นคนที่มีอำนาจขนาดนั้น ฉันยังนึกสงสัยว่าทำไมเขาถึงยังนึกถึงลูกพี่ลูกน้องของฉันอยู่อีก… บ้าจริง เขาไม่เคยติดต่อเรามาเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่เธอหายตัวไป… เขาคงจะไม่แคร์หรอกมั้ง ว่าลูกพี่ลูกน้องของเราจะเป็นจะตายอย่างไรในตอนนี้!’ในตอนนั้น เจอรัลด์ได้ส่งแซคไปปลอบขวัญคนในตระกูลสมิทที่เหลือเท่านั้น ตามที่เจอรัลด์ได้สั่งเขาเอาไว้ แซคบอกกับพวกเขาว่า พวกเขามาหาแซคได้เสมอ หากต้องการความช่วยเหลือ ตระกูลคลอฟอร์ดเต็มใจที่จะช่วยเหลือตระกูลสมิทเสมอ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามถ
“… มัน… มันเป็นความจริงใช่ไหม…?” ริต้าถามหลังจากที่ได้ฟังคำอธิบายของเขา และเห็นถุงเครื่องหอมนั้นแล้ว ริต้าก็เริ่มรู้สึกเชื่อคำพูดของเขาขึ้นมาบ้าง และเธอก็รู้ว่าเจอรัลด์เป็นคนอย่างไร อย่างน้อยก็ในอดีต เพราะเขาดูไม่เหมือนคนที่จะลืมคนที่เคยรักอย่างมากมายได้ลงคอเช่นนั้น“ผมขอบอกตรงนี้เลยว่า ที่ผมไม่ติดต่อไปหาพวกคุณด้วยตัวของผมเองตลอดสองปีที่ผ่านมา ก็เป็นเพราะว่า ผมรู้สึกอับอายที่จะต้องเผชิญหน้ากับคนในตระกูลสมิท คิดว่าผมจะคอยส่งแซคไปช่วยเหลือพวกคุณทำไมกัน? แต่ถึงกระนั้น แซคได้บอกผมว่า พวกคุณปฏิเสธที่จะรับของขวัญใด ๆ จากผม มันเป็นความจริงหรือไม่?” เจอรัลด์ถาม เขาไม่เคยมีข้อกังขาในเรื่องการตัดสินใจของพวกเขามาก่อน“ก็ใช่น่ะสิ ตระกูลสมิทเองก็มีเกียรติและศักดิ์ศรีที่จะต้องรักษาเอาไว้เช่นกัน หรือไม่ใช่? ก็ในเมื่อตอนนี้มิล่าหายตัวไป และคุณสองคนก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน แล้วพวกเรามีสิทธิ์อะไรที่จะไปรับของ ๆ คุณล่ะ? อย่างน้อย นั่นก็เป็นสิ่งที่คุณยายบอกกับพวกเราเอาไว้!” ริต้าตอบ หลังจากที่เจอรัลด์ได้ไขข้อข้องใจ เรื่องความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาเรียบร้อยแล้วด้วยเหตุนั้น เธอจึงกล้าที่จะบอกร
ริต้ากัดริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ หลังจากที่เธออธิบายเรื่องราวทั้งหมดจบแล้ว“ถ้าคุณยายรู้ว่าพวกเขามีเจตนาที่ไม่ค่อยดี แล้วทำไมเธอถึงอยากจะไปร่วมงานเลี้ยงอยู่อีกล่ะ?” เจอรัลด์ถาม“คุณยายบอกว่า ในเมื่อตระกูลสมิทไม่ได้ทำเรื่องน่าอับอายอะไร จิตวิญญาณของเราก็ไม่ควรจะหวั่นไหวไปกับเจตนาร้ายเหล่านั้น นอกจากนั้นแล้ว จอร์เจียก็ดูแลต้อนรับเราเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้น จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่ตอบรับคำเชิญของเธอ” ริต้าตอบ“พอพูดถึงเรื่องนี้ รู้ไหมว่าคุณยายของพวกเราน่ะเริ่มเป็นคนแก่ที่ดื้อดึงขึ้นทุกวัน ๆ ตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา… รู้หรือเปล่าว่าเมื่อวานนี้เป็นวันเกิดของเธอ เธอบอกว่าเธอคิดถึงมิล่ามาก และจะไม่จัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอีก จนกว่ามิล่าจะกลับมา!”“... เข้าใจแล้ว ในเมื่อคุณต้องไปร่ามงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอยู่แล้ว ผมขออนุญาตไปกับคุณด้วยนะ!” เจอรัลด์ตอบจอร์เจียมาจากตระกูลเซียร์ พวกเขามีสถานะไม่ต่างกับตระกูลสมิทนัก พวกเขาเป็นเจ้าของธุรกิจขนาดกลางในเมืองเมย์เบอร์รี่มาตั้งแต่ในอดีต แต่สิ่งที่แตกต่างก็คือ ธุรกิจของพวกเขาเจริญก้าวหน้าเป็นอย่างมากในช่วงสองปีที่ผ่านมาในเวลาเดียวกัน ผู้อาวุโสห