ริต้ากัดริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ หลังจากที่เธออธิบายเรื่องราวทั้งหมดจบแล้ว“ถ้าคุณยายรู้ว่าพวกเขามีเจตนาที่ไม่ค่อยดี แล้วทำไมเธอถึงอยากจะไปร่วมงานเลี้ยงอยู่อีกล่ะ?” เจอรัลด์ถาม“คุณยายบอกว่า ในเมื่อตระกูลสมิทไม่ได้ทำเรื่องน่าอับอายอะไร จิตวิญญาณของเราก็ไม่ควรจะหวั่นไหวไปกับเจตนาร้ายเหล่านั้น นอกจากนั้นแล้ว จอร์เจียก็ดูแลต้อนรับเราเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้น จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่ตอบรับคำเชิญของเธอ” ริต้าตอบ“พอพูดถึงเรื่องนี้ รู้ไหมว่าคุณยายของพวกเราน่ะเริ่มเป็นคนแก่ที่ดื้อดึงขึ้นทุกวัน ๆ ตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา… รู้หรือเปล่าว่าเมื่อวานนี้เป็นวันเกิดของเธอ เธอบอกว่าเธอคิดถึงมิล่ามาก และจะไม่จัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอีก จนกว่ามิล่าจะกลับมา!”“... เข้าใจแล้ว ในเมื่อคุณต้องไปร่ามงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอยู่แล้ว ผมขออนุญาตไปกับคุณด้วยนะ!” เจอรัลด์ตอบจอร์เจียมาจากตระกูลเซียร์ พวกเขามีสถานะไม่ต่างกับตระกูลสมิทนัก พวกเขาเป็นเจ้าของธุรกิจขนาดกลางในเมืองเมย์เบอร์รี่มาตั้งแต่ในอดีต แต่สิ่งที่แตกต่างก็คือ ธุรกิจของพวกเขาเจริญก้าวหน้าเป็นอย่างมากในช่วงสองปีที่ผ่านมาในเวลาเดียวกัน ผู้อาวุโสห
ทั้งนี้ทั้งนั้นทุกอย่างก็ดีขึ้นตามลำดับ และในตอนนี้ หลานสาวของเธอก็ดันหายตัวไป แฟนหนุ่มที่ร่ำรวยคนนั้นก็ดูเหมือนจะลืมเรื่องของตระกูลสมิทไปหมดแล้ว“เธอยังจำได้ไหม ตอนนั้นที่หลานชายของฉันพยายามตามจีบมิล่า เซเรนิตี้? ฉันสงสัยเหลือเกิน ว่าเธอรู้สึกเสียใจไหม ที่มิล่าหักอกเขาในตอนนั้น… ฉันรู้ว่าเธอคงไม่รู้ว่าจะพูดอะไร… เพราะทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเด็ก ๆ เอง! แต่ถึงกระนั้น ในฐานะที่เธอเป็นผู้นำครอบครัว เธอไม่คิดว่าเธอควรจะเข้มงวดในเรื่องของการตัดสินใจของหลานสาวเธอสักหน่อยเหรอ? หากเธอทำแบบนั้น หลานสาวของเธอก็คงจะไม่เลือกทางผิด และยอมไปเรียนต่อที่ฮ่องกง! หากไม่เกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้น ป่านนี้เธอคงได้แต่งงานกับหลานชายของฉัน และพวกเขาก็อาจจะได้เปิดบริษัทด้วยกันไปแล้วก็ได้นะ! มันคงจะเป็นเรื่องที่ดีเลยทีเดียว!” จอร์เจียป่าวประกาศ ก่อนที่แขกคนอื่น ๆ ที่ได้ยินต่างพากันส่ายหน้า“จริงด้วย! ช่างน่าเสียดาย!”ในขณะที่ผู้คนกำลังแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ สมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลสมิทก็หน้าแดงเพราะอับอาย โดยเฉพาะเกวินและเฮเลน พ่อและแม่ของหญิงสาวที่หายตัวไปด้วยความที่จอร์เจียพูดถึงชื่อ
จอร์เจียขึ้นเสียงอย่างตั้งใจ เพราะเธอต้องการให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินเมื่อทุกคนมุ่งความสนใจมาที่เจอรัลด์แล้ว จัสตินก็ยิ้มอ่อน ก่อนจะพูดว่า “อ้อ ถ้าอย่างนั้น นายก็เป็นลูกพี่ลูกน้องขอฉันอีกคนน่ะสิ! ยินดีที่ได้รู้จักนะ!”เขาไม่ได้สนใจอยากจะจับมือกับเจอรัลด์เลยด้วยซ้ำ ส่วนภรรยาที่ยืนอยู่ข้างเขา ก็เอาแต่มองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของริต้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ในเมื่อเจอรัลด์ไม่ได้แต่งตัวด้วยชุดที่หรูหรามีราคา เธอจึงมองว่าเจอรัลด์ต้องมีความผิดปกติบางอย่างแน่นอน“ในเมื่อเธอเป็นคนที่แสนดี ฉันเลยเดาว่าแฟนของเธอก็ต้องเป็นคนดีเหมือนกัน! ช่วยแนะนำเขาให้พวกเรารู้จักหน่อยสิ!” จอร์เจียพูด“ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณหญิงวอลฟอร์ด แต่เขาไม่ใช่แฟนฉันหรอกค่ะ” ริต้าตอบ ในขณะที่หันไปมองสมาชิกคนอื่น ๆ ในครอบครัวของเธอที่กำลังนั่งรวมตัวกันบนโต๊ะพวกตระกูลสมิทยังไม่หายตกใจกับภาพที่เห็น พวกเขายังคงอ้าปากค้าง ในขณะที่จ้องมองทั้งสองคนด้วยความนิ่งเงียบ แม้แต่ตัวเซเรนิตี้เอง ก็ยังไม่สามารถรวบรวมสติเพื่อโต้ตอบอะไรได้เลย“... โอ้! เขาไม่ใช่แฟนเธอหรอกเหรอจ๊ะ? แล้วเขาเป็นใครกัน ถึงได้มีสิทธิ์เข้ามาในงานนี้ด้วย?”‘พวกเธ
คำพูดของเจอรัลด์กินใจสมาชิกตระกูลสมิททุกคน รวมถึงเซเรนิตี้ด้วย ตอนนี้พวกเขาได้รู้แล้วว่า พวกเขาเข้าใจเจอรัลด์ผิดมาโดยตลอด และมิล่าก็ไม่ได้มองผู้ชายคนนี้ผิดแต่อย่างใดทั้งนี้ทั้งนั้นแล้ว บรรยากาศภายในวิลล่าได้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เจอรัลด์มาถึง ก่อนหน้านี้ไม่มีใครให้ความสนใจตระกูลสมิทสักเท่าไร แต่ในตอนนี้ แขกหลายคนต่างพากันเดินมาที่โต๊ะของพวกเขา เพื่อขอชนแก้วและพูดคุย ด้วยหวังว่าจะได้รู้จักกับพวกเขามากขึ้นกว่าเดิม และแน่นอน บางคนก็เริ่มที่จะมีท่าทีประจบประแจงพวกสมิทเหมือนแต่ก่อนประธานาธิบดีหลายคนก็มารุมเร้าเซเรนิตี้ ก่อนจะพูดว่า “ว่าแต่ว่า เมื่อวานนี้เป็นวันเกิดของคุณใช่ไหมครับ คุณหญิง? ทำไมไม่เห็นส่งการ์ดเชิญมาให้เราบ้างเลยล่ะครับ? น่าเสียดายที่พวกเราไม่ได้มีโอกาสร่วมฉลองกับคุณนะครับ… ไม่ว่าอย่างไร พวกเราจะต้องจัดงานเลี้ยงชดเชยให้คุณแน่นอนครับ!”คนที่กำลังรู้สึกเจ็บปวดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็คงจะไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นจอร์เจียเองท้ายที่สุดแล้ว เธอชวนเซเรนิตี้และทุกคนในครอบครัวมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะอวดหลานชาย หลานสะใภ้ และหลานเขยของเธอต่างหาก ไม่คิดเลยว่า แฟนหนุ่ม
ยาน่ามีน้ำเสียงที่ฟังดูมั่นใจมากขึ้น“เพื่อน… เพื่อนร่วมชั้นเหรอ?” จัสตินและจอร์เจียพูดออกมาพร้อมกัน ทั้งคู่รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากราวกับว่าพวกเขากำลังได้ยินเรื่องราวจากเรื่องเดอะ อาราเบียน ไนทส์ และพวกเขาก็มีเหตุผลมากพอที่จะเกิดความสงสัย เรื่องราวที่บังเอิญแบบนี้มักจะเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก! นอกจากนั้นแล้ว ถึงยาน่าจะมาจากครอบครัวที่มีอำนาจ แต่เธอก็ไม่มีทางร่ำรวยพอที่จะมีโอกาสได้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณคลอฟอร์ดได้อย่างแน่นอน!“... เธอพูดถึงเพื่อนร่วมชั้นแบบไหนกันเหรอ? เราไม่มีเวลามาล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้หรอกนะ ยาน่า! ฉันขอบอกเธอไว้ก่อนเลยว่า ฉันพอจะรู้เรื่องที่มาของแฟนมิล่าอยู่บ้างแล้ว และฉันก็รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีอำนาจมาก นั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงเชื่อว่า คุณคลอฟอร์ดเป็นแฟนของมิล่าจริง ๆ ตอนที่เขาเปิดเผยตัวตนออกมา! หากเราทำอะไรให้เขาไม่พอใจในตอนนี้ เราอาจจะใช้ชีวิตในเมืองเมย์เบอร์รี่อย่างสงบสุขต่อไปไม่ได้อีกแล้วนะ!” จอร์เจียตอบพร้อมกับเอากำปั้นทุบสะโพกของตัวเองด้วยความวิตกกังวล“ฉันมั่นใจค่ะ ว่าเขาเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันจริง ๆ ฉันจำได้ชัดเจนว่า ตอนช่วงที่ฉันยังเรียนอยู่ชั้น
“แล้วคุณเป็นใครกันครับ?” เจอรัลด์ถาม ในขณะที่หันไปมองเธอแบบเผิน ๆ‘ตบหัวคนอื่นเพื่อเป็นการทักทายเนี่ยนะ… ฉันเดาว่าเธอคงจะเสียสติไปแล้ว…’หลังจากที่เห็นยาน่าเดินเข้าไปตบหัวของเจอรัลด์จากด้านหลัง จอร์เจียและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกกลัวจนตัวสั่น พอตั้งสติได้ สมาชิกในครอบครัวของจอร์เจีย รวมถึงแขกคนอื่นก็พากันรีบวิ่งไปหลบข้างหลังยาน่า“ต่อหน้าฉัน เธอยังจะกล้าทำตัวเสแสร้งอีกเหรอ?” ยาน่าถาม“เสแสร้ง? เราสองคนรู้จักกันด้วยเหรอ?” เจอรัลด์ตอบปฏิเสธ เขานึกไม่ออกจริง ๆ ว่าเธอเป็นใคร“ฮ่าฮ่า! มันคงต้องเป็นอย่างนั้นสินะ! บางทีนี่อาจจะช่วยเตือนความจำเธอได้! ฉันขอถามอะไรหน่อยก็แล้วกัน เธอเคยเรียนที่โรงเรียนประถมศึกษาเธิร์ด ในมณฑลเงียบสงบ ตอนเป็นเด็กหรือเปล่า?” ยาน่าแสยะยิ้ม“ใช่ ฉันเคยเรียนที่นั่น… ทำไมเธอถึงรู้เรื่องนั้นล่ะ…?” เจอรัลด์ตอบ พร้อมกับพยักหน้า“ฮ่า! เธอเคยเรียนในห้องสอง ตอนชั้นประถมสามใช่ไหม?” ยาน่าถามเพิ่มเติม“... ใช่ ฉันเคยจริง ๆ …” เจอรัลด์พูด เขาเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ ท้ายที่สุดแล้ว ทุกเรื่องที่เธอพูดเป็นความจริง ตลอดระยะเวลาหกปีที่เขาเรียนที่โรงเรียนประถมแห่งนั้น เขาได้อย
ทุกคนหันไปมองยาน่าด้วยความตกใจ และไม่อยากจะเชื่อในคำพูดของเธอ“อย่าไปหลงเชื่อผู้ชายคนนี้นะคะ ทุกคน! ฉันเป็นคนที่รู้ความจริงว่าเขาไม่ใช่คุณคลอฟอร์ด! เขาชื่อเจอรัลด์ และเขาก็มาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในมณฑลเงียบสงบ! เมื่อก่อนเขาก็เป็นแค่ไอ้ขี้แพ้จน ๆ คนหนึ่งเท่านั้น! ถ้าพวกคุณต้องการข้อพิสูจน์ ฉันจะสั่งให้คนไปหารูปเขาตอนเป็นเด็กมาให้ดูเดี๋ยวนี้เลย! และหลังจากนั้น พวกคุณจะต้องเชื่อคำพูดของฉันอย่างแน่นอน!”รูปภาพที่เธอพูดถึงคือ รูปหมู่ที่ถ่ายไว้ตอนที่พวกเขายังเรียนด้วยกัน ยาน่าเป็นคนที่ชอบเก็บสะสมรูปภาพ และเมื่อสักครู่นี้ เธอก็สั่งคนของเธอให้ไปนำรูปนี้มาให้ที่งานเลี้ยงเมื่อเธอนำรูปภาพไปให้ทุกคนดู พวกเขาก็เห็นรูปเจอรัลด์ตอนเป็นเด็กอยู่ในนั้นจริง ๆ!“ถ้าอย่างนั้น เขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณชูทจริง ๆ น่ะสิ! ดูชุดที่เขาใส่ตอนนั้นสิ มันดูโกโรโกโสมากเลย!”ในขณะที่ทุกคนกำลังตะลึงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้น จอร์เจียก็หัวเราะลั่นออกมา ก่อนจะพูดว่า “โธ่ ๆ เซเรนิตึ้ของฉัน! ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำตัวต่ำตมได้ถึงเพียงนี้! เมื่อก่อนเธอเคยเป็นคนที่มีความคิดดีกว่านี้… ฉันรู้ว่าเธอยังรู้สึกเสียใจกับเรื่องท
ก่อนที่เจ้าหน้าที่เหล่านั้นจะทำอะไรเจอรัลด์ พนักงานต้อนรับที่นั่งอยู่บนโต๊ะตรงทางเข้ามาโดยตลอด ก็ตะโกนเสียงดัง “มีแขกส่งของขวัญล้ำค่ามาให้คุณหญิงจอร์เดน จากตระกูลสมิทค่ะ!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็เงียบเสียงลงทันที ในขณะที่ยาน่าและคนอื่น ๆ ต่างหันไปมองหน้ากันด้วยความตกใจ จอร์เจียก็เกิดอาการตัวสั่น จากนั้นทุกคนก็พร้อมใจกันหันไปมองตรงประตูทางเข้าด้วยความสงสัยมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ของขวัญล้ำค่าจากแขกคนหนึ่งเหรอ? และพวกมันถูกส่งมาให้หญิงชราอาวุโสแห่งตระกูลสมิทเสียด้วย! เมื่อมันถูกเรียกว่าของขวัญ ‘ล้ำค่า’ แล้วใครก็ตามที่ส่งมันมา คงจะต้องเป็นคนที่ยิ่งใหญ่และร่ำรวยมากกว่าคนอื่น ๆ ที่ส่งของขวัญมาให้จอร์เจียก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน ท้ายที่สุดแล้ว การที่คนคนหนึ่งจะมอบของขวัญอันล้ำค่าให้ใครสักคน ก็ไม่ใช่เรื่องปกติที่คนธรรมดามักจะทำกันอยู่แล้วเห็นได้ชัดว่าของขวัญที่ถูกส่งมานั้นต้องมีค่ามากมายมหาศาล แต่สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือ การที่บุคคลจะสามารถมอบของขวัญดังกล่าวให้ใครได้ พวกเขาจะต้องมีสถานะและตัวตนที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนพวกเขาทั้งหมดมั่นใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เนื่องจากกฎของการให้ของขวัญได้ถ