แชร์

บทที่ 1170

เสียงร้องตะโกนดังมาจากเจอรัลด์ ที่ในตอนนี้ดวงตาแดงก่ำ เมื่อเขามองเลือดที่ไหลออกมาจากปากของเชสเตอร์

ส่วนโจชัวและท่านชายเฟนเดอร์สันนั้นรีบวิ่งเข้ามาทันที เชสเตอร์ที่สั่นสะท้านไปทั้งร่างพูดขึ้นด้วยเสียงขาดห้วง “นะ นายน้อย...มัน...มันเจ็บ...!”

เจอรัลด์เอามือปิดศีรษะส่วนที่ได้รับบาดเจ็บเอาไว้ พยายามเค้นเอาพลังของเขาออกมาเพื่อช่วยเขา พลางตะโกนออกมา “นายจะไม่เป็นไร! อยู่กับฉัน!”

“มะ มัน...สายเกินไป คะ คุณก็รู้ นายน้อย...ผม...ผมคิดว่าผมได้เจอโลล่าแล้ว...! ผ่านไปตั้งหลายปีแล้วนะ แต่เธอยังดูเหมือนเด็กอายุแปดขวบอยู่เลย... และ...รอยยิ้มของเธอ...เสียงหัวเราะของเธอ...ยังคงน่ารักเหมือนเดิม...!” เชสเตอร์ตอบ เสียงของเขาค่อย ๆ เบาลง เมื่อมีเลือดไหลออกจากปากมากขึ้น

“ผม...เห็นแล้ว...เธอพายเรืออยู่... เธอบอกกับผมว่าเราจะ...ไปดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน...เรา...ในที่สุดเราก็ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง...ดีจังเลยนะ...!” เชสเตอร์ที่จวนจะสิ้นใจพูดขึ้นอีก ร่างที่สั่นสะท้านของเขาค่อย ๆ อ่อนแรงลงเรื่อย ๆ...

“ฉัน...คิดถึงเธอมาก...โลล่า...”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เชสเตอร์พูดออกมา ขณะที่มือของเขาหมดแรงลงอย่างช้า ๆ

“เช
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status