บทที่ 1126

หินคริสตัลนั้นมีความสูงประมาณครึ่งเมตรได้ ยูเมะคิดว่ามันเป็นหินที่ดูมหัศจรรย์ยิ่งนัก ราวกับว่ามันส่งพลังดึงดูดบางอย่างออกมาให้กับผู้ที่จ้องมองมัน

ยูเมะห้ามใจไม่ไหวจนต้องเอื้อมมือไปลูบไล้หินนั้นเบา ๆ อย่างอ่อนโยนและระมัดระวัง หลังจากที่เธอลูบมันไปได้สักพัก ทันใดนั้น หินก็เปล่งประกายขึ้นกว่าเดิม มันส่องแสงที่มีหลากสีออกมาปกคลุมไปทั่วร่างของยูเมะ!

ยูเมะก้าวถอยหลังออกมา แล้วรีบเอามือปิดตาตัวเอง เนื่องจากแสงที่ส่องออกมานั้นเจิดจ้าจนเกินไป จนทำให้เธอมองอะไรไม่เห็นเลย

จากนั้นแสงหลากสีที่เจิดจ้าออกมาก็เริ่มหรี่แสงลง จนกระทั่งแสงของหินคริสตัลกลับคืนสู่สภาพปกติเหมือนตอนก่อนที่ยูเมะจะเอามือไปลูบมัน แต่กระนั้น ดูเหมือนว่าจะมีลายเส้นที่ดูซับซ้อนหลายเส้นปรากฏขึ้นบนหิน

“เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า คุณกันเทอร์?” เจ้าแห่งวิญญาณถาม ขณะที่เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูชอบกลนัก การทำนายของเขาเสร็จสิ้นแล้ว

“...ฉ ฉันไม่เป็นอะไร…ว่าแต่ว่า นี่มันคือหินอะไรกันแน่…? เหตุใดมันจึงเปล่งแสงออกมาได้ด้วยตัวเองเช่นนั้น?” ยูเมะถาม หน้าเธอแดงก่ำเพราะรู้สึกว่า เมื่อสักครู่เธอเพิ่งทำเรื่องที่ค่อนข้างจะน่าอับอาย

“ฮ่าฮ