ชายหนุ่มดีดนิ้ว ขณะกำลังออกคำสั่งกับลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “คุณยอร์นวิค มันจะดีเหรอครับ? นายท่านยอร์นวิคได้สั่งเอาไว้แล้วว่า ให้มองเธอเป็นแขกคนหนึ่งของเรานะครับ!”หนึ่งในลูกน้องเตือนเขาด้วยท่าทีที่นอบน้อมผัวะ!เขาโดนตบที่หน้าอย่างแรง โดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว“ฉันสั่งให้นายไปพาเธอมา นายก็ต้องไปเอาตัวเธอมาเดี๋ยวนี้! มันจะไม่ดีอย่างไร? แล้วใครบอกว่าเธอเป็นแขกของเราคนหนึ่ง? เธอกำลังตกที่นั่งลำบาก และเธอก็มาขอร้องให้ครอบครัวยอร์นวิคช่วยเหลือต่างหากล่ะ!” คุณยอร์นวิคตะคอกอย่างเย็นชา“อย่าเลยครับคุณยอร์นวิค ถึงแม้เด็กคนนั้นจะสวยมาก แต่เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะขี้โมโห และเธอก็รู้เรื่องศิลปะการต่อสู้ด้วยนะครับ” เด็กหนุ่มคนอื่น ๆ พยายามที่จะเตือนเขา“ฉันไม่กลัวเธอหรอกนะ! ฉันแค่ขอให้เธอมานวดให้ พ่อของฉันห้ามไม่ให้แตะต้องเธอ เขาทำให้ฉันหงุดหงิด ฉันแค่จะขอให้เธอมานวดผ่อนคลายให้ฉัน ไม่ได้หรืออย่างไร?” คุณยอร์นวิคพูดพร้อมกับแสยะยิ้มลูกน้องของเขาถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้าสักพักต่อมา เด็กสาวคนนั้นก็เดินมาหาเขาเธอเป็นหญิงสาวที่สวยมาก เธอดึงดูดความสนใจของชายหลายคน รวมถึงผู้หญิงที่เธอ
พอได้ยินเสียงของเด็กสาวเรียกชื่อ เจอรัลด์ที่กำลังหลับตาพักผ่อนอยู่ ก็สะดุ้งโหยงทันทีเขาหยิบผ้าปิดตาออกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง และเขาก็เห็นว่า เด็กสาวคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นแต่เธอคือ แจสมิน!หากจะให้พูดตามตรง เจอรัลด์ไม่ได้ติดต่อกับครอบครัวเฟนเดอร์สันอีกเลย ตั้งแต่เขาปลอมเป็นคนใบ้แซนเดอร์สัน เพื่อช่วยทุกคนในครอบครัวเฟนเดอร์สันให้ปลอดภัย ตอนที่เขายังอยู่ที่เมืองซอลฟอร์ดเขาช่วยให้ซีเนียเริ่มตั้งตัวในเมืองซอลฟอร์ด และยังยกอุตสาหกรรมของครอบครัวเขาในเมืองซอลฟอร์ดให้ซีเนียบริหารต่ออีกด้วยเขาไม่ได้เจอแจสมินเป็นเวลานานกว่าหนึ่งปีแล้วใครจะไปคาดคิดว่า เขาจะได้มาพบกับแจสมินโดยบังเอิญที่นี่ในวันนี้ และดูเหมือนว่า ได้มีความเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น หากไม่ได้เป็นเช่นนั้น แล้วเหตุใดแจสมินผู้มีเกียรติมีศักดิ์ศรีแห่งตระกูลเฟนเดอร์สัน ถึงต้องตกมาอยู่ในสถานะที่ยากลำบากแบบนี้?เจอรัลด์ยืนขึ้น“แจสมิน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”“เธอจริง ๆ ด้วยเจอรัลด์ ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธอที่นี่!”แจสมินหน้าแดง น้ำตาเอ่อล้นดวงตาของเธอขณะที่พูด แจสมินก็อดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป เธอเดินไปหาเจอรัลด์ และโผเข้ากอดเข
จากนั้น เสียงหมือนบางอย่างแตกหักก็ดังตามมาโอ๊ย!ชายคนที่ก้าวเท้าออกมา และปล่อยหมัดใส่เจอรัลด์ร้องเสียงดัง เนื่องจากข้อมือของเขาหัก ตอนนี้ ใบหน้าของเขาซีดเผือด เขายังคงส่งเสียงร้องต่อเนื่องอย่างเจ็บปวดเขารู้สึกราวกับว่า เขาไม่ได้ต่อยโดนร่างกายมนุษย์ แต่เขาเพิ่งจะปล่อยหมัดใส่ภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่แข็งมากกระดูกแขนของเขาร้าว ส่วนกระดูกมือทั้งหมดของเขานั้นแตกละเอียดไม่เหลือชิ้นดีเส้นประสาทที่นิ้วมือของมนุษย์นั้น เชื่อมต่อไปยังหัวใจโดยตรง แล้วคนธรรมดาอย่างเขา จะทนต่อความเจ็บปวดอันแสนสาหัสเช่นนี้ได้อย่างไร?เจอรัลด์ได้แต่ส่ายหัว ขณะที่เขากำลังก้มมองชายคนนั้น จากนั้นเขาก็เตะชายคนนั้นอย่างแรง หัวเข่าของเขาหักงอไปอีกด้าน จนดูบิดเบี้ยวผิดจากเดิม ก่อนที่ร่างของเขาจะลอยละลิ่วออกไปไกลชายคนอื่น ๆ ยืนตกตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนที่พวกเขาจะตัดสินใจพุ่งจู่โจมเจอรัลด์อีกครั้งเจอรัลด์รับมือกับพวกเขาไม่ต่างจากชายคนก่อนหน้านี้ พอเสร็จแล้ว เขาก็เอามือปัดฝุ่นออกจากเท้า ขณะที่ชายเหล่านั้นลงไปกองบนพื้นตรงหน้าเขา พร้อมกับเอามือกุมหัวเข่า และกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดม่านตาดำของเลย์ตันหดตัวลงทันทีที่เขา
หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในห้อง แจสมินก็ได้เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น หลังจากที่พวกเขาเดินทางมาที่เกาะมอนท์ฮอล์มเมื่อสามเดือนที่แล้วให้เจอรัลด์ฟังดูเหมือนว่า เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว มินดี้จะได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์ ขณะที่เธอพยายามจะตามหาคนใบ้แซนเดอร์สัน และหลังจากนั้นเธอก็กลายเป็นอัมพาตก่อนหน้านั้น ท่านเฟนเดอร์สันเคยคิดว่า พวกเขาได้ผ่านพ้นเรื่องราวที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตมาแล้ว ตอนที่เขาได้พบกับลูกสาวและคืนดีกับครอบครัวคลอฟอร์ด เขาคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตบั้นปลายกับครอบครัวอย่างมีความสุขแต่แล้วมินดี้ก็ต้องมาประสบกับเคราะห์ร้ายแบบนั้นเนื่องจากเขากังวลเกี่ยวกับเรื่องของหลานสาวมากจนเกินไป ชายชราก็เลยล้มป่วยลงในที่สุดแจสมินรีบออกตามหาหมอที่มีความสามารถเพื่อมารักษาเขา แต่ความจริงแล้ว หมอผู้นั้นก็ได้ให้การรักษาอาการของมินดี้มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ท่านเฟนเดอร์สันกลับมาล้มป่วยลงอีกคนคุณหมอพยายามทุกวิถีทางเพื่อค้นหายาที่ดีที่สุดมารักษาอาการป่วยของทั้งสองคน โดยดูปฏิกิริยาตอบสนองจากยาที่เขาจ่ายให้และในที่สุด เขาก็พบตัวยาที่เหมาะสมสำหรับใช้รักษาอาการป่วยของทั้งคู่ได้ แต่โชคไม่ดี ที่เขาไม่มีส่วนผสมที่เพ
ครอบครัวยอร์นวิค รวมถึงสมาชิกคนอื่น ๆ ต่างก็พากันมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์แห่งมนต์เสน่ห์ตอนที่ลินัสมาถึง เขาเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งจิบชาอย่างสบายใจอยู่ใต้แป้นโคมไฟ ในขณะเดียวกัน เลย์ตันที่มีใบหน้าซีดเซียวจากการเสียเลือดมาก ก็ได้หมดสติไปสักพักหนึ่งแล้ว“ถึงแม้ว่าเลย์ตันจะทำผิดจริง นายไม่คิดว่าการกระทำของนายมันจะรุนแรงและโหดร้ายเกินไปหน่อยเหรอ?! นายไม่ได้มีความเคารพต่อตระกูลยอร์นวิคเลยแม้แต่น้อย!” ลินัสรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความเกลียดชัง และความอาฆาตแค้น“ผมก็ไว้หน้าคุณโดยไม่ฆ่าเขาให้ตายแล้วไงครับ คุณคิดว่า คุณรู้ความหมายของคำว่ารุนแรงและโหดร้ายจริงหรือเปล่า? คุณจับตัวลูกศิษย์คนหนึ่งของผม และชายอาวุโสที่ผมเคารพไป อีกทั้งคุณยังพยายามข่มขู่เพื่อนของผมด้วย แล้วคุณจะจัดการเรื่องพวกนี้กับผมอย่างไรเหรอครับ?” เจอรัลด์พูดพร้อมกับวางถ้วยชาลง“ฮ่าฮ่าฮ่า! ดูเหมือนว่าพวกเฟนเดอร์จะเรียกพักพวกมาช่วยอีกคนสินะ ไม่น่าล่ะ แต่น่าเสียดายนะ เพราะไม่ว่าตระกูลเฟนเดอร์สันจะเก่งกาจและแข็งแกร่งสักแค่ไหน ก็ไม่มีวันเทียบกับตระกูลยอร์นวิคได้หรอก!” ลินัสพูด“ถูกต้องแล้ว! พวกเราต
พอคอร์ดพูดจบ เขาก็เหงื่อไหลท่วมไปทั้งตัวลินัสสูดลมหายใจเข้าลึกเนื่องจากคอร์ดคือแขกที่พวกพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ส่งมาให้ครอบครัวยอร์นวิค คอร์ดคงจะเคยเล่าเรื่องราวความเป็นมาอันแสนเจ็บปวดของเขาให้ฟัง ตอนที่พวกเขามีโอกาสได้คุยกันโดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณคลอฟอร์ด ผู้ที่เคยกำจัดตระกูลที่ไหญ่โต และสูงส่งมาแล้วมากมายจนนับไม่ถ้วน ลินัสเริ่มรู้สึกหวาดกลัวยิ่งขึ้นกว่าเดิมนั่นก็เป็นเพราะว่า คุณคลอฟอร์ดผู้นี้ ตามลักษณะที่คอร์ดได้อธิบายให้เขาฟัง เป็นคนที่ภายนอกอาจจะดูไม่มีพิษมีภัย แต่ความจริงแล้ว เขาเป็นคนที่จิตใจคับแคบ และอาฆาตพยาบาทหากมีใครกล้ายั่วโมโหเขาแล้วล่ะก็ เขาก็จะตามล่าคนคนนั้นไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว และจัดการกับเขาคนนั้นในที่สุดหากจะพูดให้ชัดเจนก็คือ ถ้าใครเผลอไปยั่วโมโหชายคนนี้เข้า คนคนนั้นก็จะไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้อีกเลย หากไม่ยอมให้คำตอบที่เขาต้องการตอนนั้นลินัสก็แอบเตือนตัวเองอยู่เหมือนกันว่า เขาไม่ควรเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับคนแบบนี้เป็นอันขาดและอย่างไม่คาดคิดมาก่อน สิ่งที่เขาเคยหวาดกลัว กำลังจะเกิดขึ้นกับเขาจริง ๆ แล้วตอนนี้ใบหน้าเขาในตอนนี้ แสดงให้เห็นถึงความตระ
เจอรัลด์ยิ้มเยาะ“ใช่ครับ!” ลินัสพยักหน้าเบา ๆ“ก็ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันก็จะรอให้เขามาหาคืนนี้ ฉันอยากจะรู้เบื้องหลัง และที่มาของเด็กคนนั้นจะแย่อยู่แล้ว” เจอรัลด์พูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัยลินัสยังคงเหงื่อแตกไม่หยุด“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้น ผมจะไปปล่อยตัวท่านเฟนเดอร์สัน คุณหมอผู้เก่งกาจ และคนอื่น ๆ ออกมาก แต่ว่า คุณคลอฟอร์ดครับ แล้วลูกชายที่ดื้อรั้นของผมล่ะครับ?”ลินัสถามพร้อมกับมองไปที่เลย์ตันด้วยความรู้สึกเป็นกังวลเจอรัลด์ดีดนิ้วของเขา จากนั้นก็มีแสงไฟสว่างวาบออกมา แล้วฐานของโคมไฟก็หักโค่นลงมาในทันที ร่างของเลย์ร่วงลงบนพื้นอย่างแรง“วิชาจิตควบคุม?!”คอร์ดที่กำลังคุกเข่า ถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นแจสมินก็จ้อมมองเจอรัลด์อย่างไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้เจอรัลด์ดูเปลี่ยนไปมาก หากเปรียบเทียบกับเมื่อหนึ่งปีก่อน“คุณคลอฟอร์ดครับ ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ!” ลินัสพูดด้วยความรู้สึกหวาดกลัว“ช้าก่อน!”เจอรัลด์หยุดพวกเขาเอาไว้ “คอร์ด ดูเหมือนว่าเราสองคนจะสะสางเรื่องของเราไม่จบเลยนะ!”คอร์ดยังคงนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาไม่กล้าลุกขึ้นจากนั้นเขาก็เงยหน้ามองขึ้นไป
ทั้งท่านเฟนเดอร์สันและโจชัว ได้ถูกส่งตัวกลับไปที่อพาร์ทเม้นหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ในตอนนี้ อาการของท่านเฟนเดอร์สันทรุดลงมาก ส่วนอาการของมินดี้เองก็เข้าขั้นโคม่าเมื่อเห็นเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หยุดการพูดคุยทักทายกับโจชัวเอาไว้ก่อน เขาได้สั่งจ่ายยาตัวใหม่เพื่อใช้ในการรักษาอาการป่วยขอแต่ละคนทันทีเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจอรัลด์ก็เดินออกไปที่ถนน ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว จึงเห็นสมควรแก่เวลาที่คุณชายผู้นั้นจะกลับถึงบ้านในขณะที่เดินไปเรื่อย ๆ เจอรัลด์ก็เห็นถนนที่ประดับประดาไปด้วยไฟสวยงามดูมีชีวิตชีวา ผู้คนมากมายกำลังคร่ำเคร่งกับการจัดงานด้วยความตื่นเต้น‘เมื่อได้ยินชื่อพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ ผู้คนก็มักจะนึกถึงสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความชั่วร้าย…คนกลุ่มนั้นทำอะไรกัน? แล้วทำไมผู้คนมากมายถึงต้องเคารพบูชาพวกเขา?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองไม่นานนัก เขาก็เดินมาถึงหน้าประตูทางเขาคฤหาสน์ของลินัส ยอร์นวิคเนื่องจากคฤหาสน์ยอร์นวิคเป็นเหมือนแผนกต้อนรับสำหรับการมาเยือนของคุณชายท่านนั้น ประตูของคฤหาสน์ในตอนนี้ จึงเนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย จนแทบจะมองไม่เห็นทางเข้าลูกน้องหลายคนของตระกูลยอร์นวิคยืนออกันอยู่ที่หน้าปร
พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ
ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว
ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ
“เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา
“หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ
ไม่มีทางที่ข้อเท็จจริงทั้งสองนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญได้ เพราะฉะนั้นนั่นก็อาจหมายความได้ว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดกำลังซ่อนตัวอยู่ที่นั่น แต่เพราะนี้คือคำใบ้ที่เอ็มเบอร์ลอร์ทิ้งไว้ให้พวกเขา จึงเป็นไปได้ว่าแทนที่จะไปพบเขาที่นั่น พวกเขาจะออกค้นหาตำแหน่งของเหยื่อรายต่อไปแทน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าฟลินท์ก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งไปทันที! พวกเขาจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปที่บ้านของยามิเล็ต เฟซเดี๋ยวนี้! “คุณแน่ใจจริง ๆ เหรอว่า เอ็มเบอร์ลอร์ดจะซ่อนอยู่ที่นั่น พี่เจอรัลด์…?” เรย์ถามระหว่างทางไปที่นั่น เจอรัลด์ส่ายหน้าแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บอกตามตรง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดเป็นคนจู้จี้จุกจิกและไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ ฉันเดาว่าเลขพวกนี้จะนำเราไปสู่เหยื่อรายต่อไป แต่ในการตามหาเหยื่อรายนั้น เราจะเข้าใกล้ที่กบดานของเอ็มเบอร์ลอร์ดอีกก้าวหนึ่งอย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เรย์ก็พยักหน้าเข้าใจ... หลังจากขับรถไปประมาณสี่สิบนาที ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงบ้านคุณยายของเอ็มเบอร์ลอร์ด ยามิเล็ตอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อันห่างไกล และไม่นานทั้งสามก็เดินอยู่ในถนนของหมู่บ้าน
"สวัสดี? เจอรัลด์มีอะไรหรือเปล่า?” ผู้เฒ่าฟลินท์ถามจากอีกฟากหนึ่งของสาย “ผู้เฒ่าฟลินท์ ถึงผมจะรู้ว่าคุณไม่อาจยอมให้เราเข้าร่วมการสืบสวนได้ แต่ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้ นั่นก็แปลว่าหากคุณต้องการคลี่คลายคดีและจับเอ็มเบอร์ลอร์ดให้ได้ ก็ช่วยตั้งใจฟังผมและเชื่อผมด้วย ทุกสิ่งที่ผมกำลังจะบอกคุณต่อไปนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งทีเดียว!” เจอรัลด์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทว่าในที่สุดเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเขาสามารถไว้ใจเจอรัลด์ได้ ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งเขาและเด็กหนุ่มต่างก็ต้องการให้คดีคลี่คลายลงและจับตัวเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ในท้ายที่สุด “…เอาล่ะ บอกมาว่าฉันจะช่วยยังไงได้บ้าง!” “มุ่งหน้าไปที่สำนักงานเขตเดี๋ยวนี้เลย ผมเองก็จะไปที่นั่นด้วยเช่นกัน แล้วเมื่อเราพบกันที่นั่นผมจะบอกข้อมูลเพิ่มเติมกับคุณทีหลัง!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะวางสาย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรย์และเจอรัลด์ได้พบกับผู้เฒ่าฟลินท์ ณ สถานที่ที่พวกเขานัดกัน “เรามาทำอะไรที่นี่ เจอรัลด์…?” ผู้เฒ่าฟลินท์เอ่ยถามอย่างสับสน “ฟังนะ ผมต้องการให้คุณตรวจสอบประวัต
เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้เฒ่าฟลินท์ เจอรัลด์และเรย์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกผู้เฒ่าฟลินท์อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วเล็กน้อยในขณะที่เขาถามอย่างงุนงงว่า “…พวกนายสองคนเองเหรอ? มาทำอะไรกันที่นี่? แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”หัวหน้าสารวัตรมีคำสั่งไม่ให้เขาติดต่อกับเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้รับแจ้งว่าเจอรัลด์ไม่ได้รับอนุญาตให้มาช่วยในการสืบสวนอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ ผู้เฒ่าฟลินท์จึงทำได้เพียงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของเขาเท่านั้น“เรามาตามหาเบาะแส!” เจอรัลด์ตอบ “ฟังนะ ฉันต้องขอโทษ ด้วย แต่นายสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งย่ามกับคดีนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดออกไปเสีย! ถ้านายกลับมาที่นี่อีกครั้ง เราก็จำเป็นต้องจับพวกนายกลับไปกับเราด้วย!” ผู้เฒ่าฟลินท์เตือน เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็ทำเพียงแค่พยักหน้า ด้วยความที่ไม่อยากสร้างเรื่องยุ่งยากให้แก่ตาเฒ่าคนนี้ เจอรัลด์จึงตอบกลับไปว่า “รับทราบ!” ขณะที่เขากำลังจะจากไปพร้อมกับเรย์ เขาก็ได้ยินเสียงผู้เฒ่าฟลินท์ตะโกนว่า "เดี๋ยวก่อน! ตอนที่อยู่ที่นี่นายได้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า? ถ้ามีล่ะก็ช่วยมอบมันให้เราด้วย!” เ