พอคอร์ดพูดจบ เขาก็เหงื่อไหลท่วมไปทั้งตัวลินัสสูดลมหายใจเข้าลึกเนื่องจากคอร์ดคือแขกที่พวกพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ส่งมาให้ครอบครัวยอร์นวิค คอร์ดคงจะเคยเล่าเรื่องราวความเป็นมาอันแสนเจ็บปวดของเขาให้ฟัง ตอนที่พวกเขามีโอกาสได้คุยกันโดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณคลอฟอร์ด ผู้ที่เคยกำจัดตระกูลที่ไหญ่โต และสูงส่งมาแล้วมากมายจนนับไม่ถ้วน ลินัสเริ่มรู้สึกหวาดกลัวยิ่งขึ้นกว่าเดิมนั่นก็เป็นเพราะว่า คุณคลอฟอร์ดผู้นี้ ตามลักษณะที่คอร์ดได้อธิบายให้เขาฟัง เป็นคนที่ภายนอกอาจจะดูไม่มีพิษมีภัย แต่ความจริงแล้ว เขาเป็นคนที่จิตใจคับแคบ และอาฆาตพยาบาทหากมีใครกล้ายั่วโมโหเขาแล้วล่ะก็ เขาก็จะตามล่าคนคนนั้นไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว และจัดการกับเขาคนนั้นในที่สุดหากจะพูดให้ชัดเจนก็คือ ถ้าใครเผลอไปยั่วโมโหชายคนนี้เข้า คนคนนั้นก็จะไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้อีกเลย หากไม่ยอมให้คำตอบที่เขาต้องการตอนนั้นลินัสก็แอบเตือนตัวเองอยู่เหมือนกันว่า เขาไม่ควรเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับคนแบบนี้เป็นอันขาดและอย่างไม่คาดคิดมาก่อน สิ่งที่เขาเคยหวาดกลัว กำลังจะเกิดขึ้นกับเขาจริง ๆ แล้วตอนนี้ใบหน้าเขาในตอนนี้ แสดงให้เห็นถึงความตระ
เจอรัลด์ยิ้มเยาะ“ใช่ครับ!” ลินัสพยักหน้าเบา ๆ“ก็ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันก็จะรอให้เขามาหาคืนนี้ ฉันอยากจะรู้เบื้องหลัง และที่มาของเด็กคนนั้นจะแย่อยู่แล้ว” เจอรัลด์พูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัยลินัสยังคงเหงื่อแตกไม่หยุด“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้น ผมจะไปปล่อยตัวท่านเฟนเดอร์สัน คุณหมอผู้เก่งกาจ และคนอื่น ๆ ออกมาก แต่ว่า คุณคลอฟอร์ดครับ แล้วลูกชายที่ดื้อรั้นของผมล่ะครับ?”ลินัสถามพร้อมกับมองไปที่เลย์ตันด้วยความรู้สึกเป็นกังวลเจอรัลด์ดีดนิ้วของเขา จากนั้นก็มีแสงไฟสว่างวาบออกมา แล้วฐานของโคมไฟก็หักโค่นลงมาในทันที ร่างของเลย์ร่วงลงบนพื้นอย่างแรง“วิชาจิตควบคุม?!”คอร์ดที่กำลังคุกเข่า ถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นแจสมินก็จ้อมมองเจอรัลด์อย่างไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้เจอรัลด์ดูเปลี่ยนไปมาก หากเปรียบเทียบกับเมื่อหนึ่งปีก่อน“คุณคลอฟอร์ดครับ ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว พวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ!” ลินัสพูดด้วยความรู้สึกหวาดกลัว“ช้าก่อน!”เจอรัลด์หยุดพวกเขาเอาไว้ “คอร์ด ดูเหมือนว่าเราสองคนจะสะสางเรื่องของเราไม่จบเลยนะ!”คอร์ดยังคงนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาไม่กล้าลุกขึ้นจากนั้นเขาก็เงยหน้ามองขึ้นไป
ทั้งท่านเฟนเดอร์สันและโจชัว ได้ถูกส่งตัวกลับไปที่อพาร์ทเม้นหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ในตอนนี้ อาการของท่านเฟนเดอร์สันทรุดลงมาก ส่วนอาการของมินดี้เองก็เข้าขั้นโคม่าเมื่อเห็นเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หยุดการพูดคุยทักทายกับโจชัวเอาไว้ก่อน เขาได้สั่งจ่ายยาตัวใหม่เพื่อใช้ในการรักษาอาการป่วยขอแต่ละคนทันทีเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจอรัลด์ก็เดินออกไปที่ถนน ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว จึงเห็นสมควรแก่เวลาที่คุณชายผู้นั้นจะกลับถึงบ้านในขณะที่เดินไปเรื่อย ๆ เจอรัลด์ก็เห็นถนนที่ประดับประดาไปด้วยไฟสวยงามดูมีชีวิตชีวา ผู้คนมากมายกำลังคร่ำเคร่งกับการจัดงานด้วยความตื่นเต้น‘เมื่อได้ยินชื่อพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ ผู้คนก็มักจะนึกถึงสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความชั่วร้าย…คนกลุ่มนั้นทำอะไรกัน? แล้วทำไมผู้คนมากมายถึงต้องเคารพบูชาพวกเขา?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองไม่นานนัก เขาก็เดินมาถึงหน้าประตูทางเขาคฤหาสน์ของลินัส ยอร์นวิคเนื่องจากคฤหาสน์ยอร์นวิคเป็นเหมือนแผนกต้อนรับสำหรับการมาเยือนของคุณชายท่านนั้น ประตูของคฤหาสน์ในตอนนี้ จึงเนืองแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย จนแทบจะมองไม่เห็นทางเข้าลูกน้องหลายคนของตระกูลยอร์นวิคยืนออกันอยู่ที่หน้าปร
เขาพยายามสงบจิตสงบใจ ก่อนจะเดินไปหากลุ่มของเด็กหนุ่มคนนั้น พร้อมกับหันไปมองตรงทางเข้าอยู่เป็นระยะในขณะที่เขาหยิบกาน้ำชาขึ้นมา เพื่อจะเติมน้ำชาลงในแก้ว หญิงสาวที่แต่งหน้าจัดคนหนึ่งก็พูดขึ้นว่า “รู้ไหม พอมองใกล้ ๆ แล้ว เธอก็ดูหล่อดีนะ! แต่เธอก็ยังไม่ใช่สเปกของฉันอยู่ดี! มีแต่ผู้หญิงอย่างควีนนี่เท่านั้นแหละ ที่จะหลงชอบคนอย่างเธอ!”“โอ้! นี่เธอเป็นเด็กของควีนน่าเหรอเนี่ย?” หญิงสาวอีกคนพูด“หืม! ทำอย่างกับผู้ชายอย่างเขาจะคู่ควรกับเธออย่างนั้นแหละ!” หญิงสาวคนที่สามตอบด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยันพอเธอพูดจบ ทุกคนก็ดูเหมือนจะเลิกสนใจเจอรัลด์และกลับไปคุยเรื่องที่พวกเขาคุยค้างไว้ก่อนหน้านั้น“ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก! ฮ่าฮ่า! ในที่สุดก็มีคนรับเคราะห์แทนฉันแล้ว!” หญิงสาวที่ดูแก่กว่าเจอรัลด์เล็กน้อยพูดขึ้น“โอ้? เคราะห์อะไรเหรอเฟรย่า?” เพื่อนคนหนึ่งของเธอถาม“ก็แค่เหตุการณ์บางอย่างที่พวกเธอไม่รู้น่ะ… ความจริงแล้ว ฉันว่าถ้าเล่าให้พวกเธอฟังตอนนี้ ก็คงจะไม่เป็นไรแล้วแหละ! พวกเธอรู้ไหมว่า พวกยอร์นวิคมีข้อตกลงลับบางอย่างกับท่านชายแห่งกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์!”“... ข้อตกลง?” หญิงสาวอีกคนถามด้วยความรู้
“คุณคลอฟอร์ด” หญิงสาวบ่นพึมพำด้วยความแปลกใจ“... เหมือนฉันเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน…ฉันนึกเรื่องของเขาไม่ค่อยออกสักเท่าไร…”“หืม! ฉันไปสืบเรื่องของเขามาเรียบร้อยแล้ว เชื่อฉันเถอะว่า พวกเธอจะต้องรู้สึกประหลาดใจแน่ ๆ ถ้าได้ยินเรื่องราวที่น่ากลัวเกี่ยวกับคนคนนี้!” เฟรย่าตอบ“พูดต่อสิ…”“ก็เหมือนที่ฉันพูดเมื่อสักครู่ หลังจากที่ฉันไปถามคนแถวนี้มา มีบางคนเล่าว่า คุณคลอฟอร์ดผู้นี้ เขามาจากครอบครัวที่มีอำนาจมาก รู้ไหมว่าทรัพย์สินที่เขาครอบครองนั้นมากมายมหาศาล เกินกว่าคนธรรมดาหลายเท่านัก? ความจริงแล้ว เขาเป็นคนประเภทที่จะยื่นเงินให้คนอื่นเท่าไรก็ได้ ทันทีที่พวกเขาร้องขอ!” เฟรย่าอธิบายด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความริษยา“ว่าอย่างไรนะ? มันจะมีทายาทครอบครัวที่ร่ำรวยขนาดนั้นอยู่จริงเหรอ?” ชายหนุ่มบางคนในกลุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความริษยาเช่นกัน“มันคือเรื่องจริง! เขาไม่ใช่แค่คนที่รวยมากเท่านั้น แต่เขายังมีความสามารถที่ล้นเหลืออีกด้วยนะ! ฉันพูดได้เลยว่า ทายาทเจ้าสำราญอย่างพวกเธอ เทียบอะไรกับเขาไม่ได้เลยสักนิด!” เฟรย่าตอบในขณะที่ชายตามองเด็กหนุ่ม ที่ดูเหมือนจะเด็กกว่าเธอ ที่นั่ง
“ทำไมแกถึงกล้าดีขนาดนี้?! คนรับใช้ต่ำทรามงั้นเหรอ? พวกแกช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย พอ ๆ กับที่พวกแกกำลังรนหาที่ตายนั่นแหละ!” ลินัสส่งเสียงคำรามด้วยริมฝีปากที่บิดเบี้ยวของเขาเฟรย่ากำลังร้องไห้หนักกว่าเดิม เนื่องจากเธอไม่เข้าใจว่า ทำเธอถึงถูกโลงโทษ แทนที่จะเป็นคนรับใช้คนนั้น จากนั้นเธอก็โต้แย้ง “แต่มันเป็นความผิดของคนรับใช้ต่ำทรามที่ทำร้ายหนู! แล้วทำไมพ่อต้องมาตบหน้าพวกเราด้วยล่ะคะ?!”จากนั้นเธอก็ถูกพ่อของเธอตบหน้าอีกเป็นครั้งที่สอง แล้วเขาก็ตะคอก “แกช่างกล้าพูดจาหยาบคาย! ถ้าแกรู้ถูกรู้ผิด ก็รีบขอโทษคุณคลอฟอร์ดเดี๋ยวนี้เลย!”หลังจากที่เตือนเธออย่างดุดัน ลินัสก็รีบโค้งคำนับเจอรัลด์ ก่อนจะพูดว่า “ผมต้องขอโทษแทนลูกสาวที่ไม่เอาไหนของผมที่หาเรื่องคุณด้วยครับ คุณเจอรัลด์! ได้โปรด ให้อภัยเธอด้วยครับ!”“...ห ห๊า!…” เฟรย่าพูดเสียงพึมพำ เธอไม่คิดว่าพ่อของเธอจะก้มหัวให้คนรับใช้แบบนั้นเธอไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกประหลาดใจ แต่ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็รู้สึกตกใจมากกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า“ผมจะไม่ถือสาเธอ เพราะผมอยากให้ความเคารพคุณควีนน่า อย่างไรก็ตาม ผมอยากจะแนะนำคุณให้สั่งสอนลูกสาวของคุณหน่อ
“แกกล้าดียังไง ถึงไม่ยอมโค้งคำนับ และทำความเคารพท่านชายตอนที่เห็นเขา!” ชายชราคนหนี่งตะโกนเจอรัลด์ไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของเขา แต่เขากลับจ้องมองไปยังชายที่นั่งอยู่บนเกี้ยว ชายหนุ่มบนเกี้ยวเอาแต่หลับตาอยู่ตลอดเวลา ดูเหมือนว่าเขากำลังมีความสุขกับการนอนพักผ่อน“นี่แก! ฉันเพิ่งจะถามคำถามแกไม่ใช่เหรอ? ช่างกล้ามากที่ทำเป็นไม่สนใจ!” ชายชราคนเดิมตะโกน เขาก้าวเท้าออกมาข้างหน้า ตั้งท่าจะเอาเรื่องเจอรัลด์แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร เขาก็ต้องทำตาโตด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อจู่ ๆ ร่างของเจอรัลด์ก็อันตธานหายไปต่อหน้าต่อตา!“...ฮึ่ม?!” เขาอุทานออกมาด้วยความรู้สึกหวาดกลัวสักพักเขาก็รู้สึกเหมือนมีมือที่หนัก มากดที่ไหล่ของเขาอย่างแรง! มันแรงมากจนเขารับไม่ได้อีกต่อไปจากนั้นเขาก็ล้มลงอย่างแรงจนหัวเข่ากระแทกพื้น พื้นที่อยู่ใต้ร่างของเขาแตกออกด้วยแรงกดอันมหาศาลของเจอรัลด์! “เมื่อกี้ แกบอกว่าฉันต้องคำนับใช่หรือไม่? แต่ฉันยังไม่เห็นแกคำนับฉันเลยนะ!” เจอรัลด์แสยะยิ้ม“ท่านพี่!” ชายชราอีกคนตะโกน ในขณะที่กำลังวิ่งเข้ามา จากนั้นเขาก็หยิบกาน้ำชาออกมาจากใต้แขนเสื้อถึงแม้ว่าเขามีแผนจะใช้เวทย์มนต์กับเจอรัลด
เจอรัลด์ขมวดคิ้ว ขณะที่เขาเดินเข้ามาหาท่านชาย ที่ตอนนี้กำลังแขนขาสั่นอย่างแรง“...นายไม่มีลูกเล่นอะไรจะโชว์แล้วเหรอ?” เจอรัลด์ถาม“ด ได้โปรด ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ…ฉันคือท่านชาย และกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ก็อยู่ข้างฉัน…” ท่านชายตอบ ในขณะที่กำลังพยายามจะคลานถอยหลัง แขนและขาที่ดูอ่อนแรงจากความกลัว ทำให้เขาดูน่าสมเพชไม่น้อย“...นายมีแค่นี้จริง ๆ เหรอ?” เจอรัลด์พูดด้วยความรู้สึกมึนงง แต่เขาก็อดขำไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและแน่นอน เจอรัลด์กำลังหัวเราะกับตัวเอง เพราะเขาหลงเชื่อคำพูดที่ยั่วยุของท่านชาย เขายอมรับเลยว่า ก่อนหน้านั้น เขาคิดว่าท่านชายผู้นี้จะเป็นคนที่ลึกลับ และมีพลังอำนาจจริง ๆ แล้วเหตุใดท่านชายถึงเป็นคนที่ประมาทเช่นนี้?กลับกลายเป็นว่า ท่านชายผู้นี้ เป็นนักรบที่บังเอิญมีจิตใจที่แข็งแกร่งเพียงเท่านั้น!“นายรู้ไหม ฉันได้ยินเรื่องของนายมาเยอะเลยนะ ท่านชาย…ดูเหมือนว่า นายจะทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้มากมาย ในช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมา…” เจอรัลด์พูด ขณะที่จ้องมองท่านชายตาเขม็งกิริยาโต้ตอบของเจอรัลด์ ส่งผลให้ท่านถอยครูดไปข้างหลัง โดยคิดว่าเจอรัลด์กำลังจะจู่โจมเขาอีกครั้ง แต่แล้วเขาก็ไม