“นอกจากนี้อะไร…? อีกอย่าง เดี๋ยวนะ หนุ่มน้อย คุณจริงจังหรือเปล่า?” ชายชราตอบกลับ สายตาของเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ เจอรัลด์เพียงส่ายหัวของเขาก่อนจะถามเลขบัญชีของชายชรา ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา หลังจากกการโทรสั้น ๆ ชายชราก็ถึงกับตกใจอย่างสุดขีด เมื่อห้านาทีต่อมาตอนที่เขาเห็นเงิน 770,000 ดอลลาร์ถูกฝากเข้าอยู่ในบัญชีของเขาจริง “ข ขอบคุณนะ หนุ่มน้อย!” ชายชรากล่าว ขณะที่เขายิ้มกว้าง ความปิติยินดีของเขาไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็คงไม่เคยคิดฝันว่าเขาจะขายแผ่นเหล็กนั้นในราคาสูงเช่นนี้ได้จริง ๆ เจอรัลด์ที่ได้ซื้อเอง ก็เพราะแม้ว่าแผ่นเหล็กจะไม่ได้ดูเหมือนมีอะไรเป็นพิเศษ แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่ธรรมดาเกี่ยวกับมัน มันทำให้เจอรัลด์รู้สึกคล้ายกับตอนที่เขาเห็นรูปวาดดวงอาทิตย์เป็นครั้งแรกเมื่อครึ่งปีก่อน มันอาจเป็นเพียงความรู้สึกลางสังหรณ์เท่านั้น แต่เจอรัลด์ก็เลือกที่จะเชื่อมัน ในขณะนั้น คนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งประกอบด้วยทั้งคนต่างชาติและคนท้องถิ่งที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา ก็เริ่มเดินมาหาเจอรัลด์และชายชรา เมื่อพวกเขามาอยู่ตรงหน้าทั้งคู่แล้ว ชายชราอีกคนที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้
“เป็นอะไรไป เคเลป?” “…ย ยังไงกัน…?” เคเลปพึมพำ ขณะที่เขามองไปที่มือทั้งคู่ของเขา เห็นได้ชัดว่ายังคงมึนงงอยู่ “อธิบายมาสิ เคเลป คุณหมายความว่ายังไง ‘ยังไงน่ะ’?” “ผ ผมใช้กำลังภายในก่อนหน้านี้ตอนที่ผมคว้าจับข้อมือของชายหนุ่มคนนั้น… อย่างไรก็ตามกำลังภายในของผมก็ยุติลงครึ่งทาง! นั่นจะเป็นไปได้ยังไงกัน?” เคเลปยังคงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกงงงวยอย่างที่สุด ขณะที่เขาครุ่นคิดถึงความความรู้สึกแปลก ๆ ที่เขาได้ประสบก่อนหน้านี้ “คุณแน่ใจนะว่า คุณไม่ได้แค่คิดมากเกินไป?” โซลตันถาม ขณะที่เขามองไปที่ชายชราผมขาว เนื่องจากพ่อของเขาเป็นคนเชิญเคเลปที่น่าลึกลับมาที่นี่ โซลตันจึงเคารพเขามาก “ไม่…ผมแน่ใจว่ามีบางอย่างผิดปกติกับชายหนุ่มคนนั้น!” เคเลปตอบกลับ ขณะที่เขาหันไปมองอย่างเย็นชายังทิศทางซึ่งเจอรัลด์ได้จากไปเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ เจอรัลด์เองก็เดินถึงริมฝั่งแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลมากเกินไป เมื่อเขามั่นใจว่าเขาอยู่คนเดียวแล้ว เขาก็จับแผ่นเหล็กนั้นไว้แน่นก่อนจะใช้กำลังภายในกับมัน ทำให้แผ่นเหล็กนั้นแตกเป็นเสี่ยง ๆ! ขณะที่ชิ้นส่วนของเหล็กตกลงบนพื้น ดาบสั้นที่ดูโบราณก็เผยตัวเองออกมาเช่นกั
“นี่เป็นความผิดของนายเองที่รนหาที่ตาย! เตรียมตัวถูกฆ่าตายได้เลย!” ผู้ชายหัวโล้นคนนั้นคำรามใส่ ขณะที่หนึ่งในคนของเขาเผยดาบสั้นออกมาทันที และมุ่งเป้าไปที่หน้าอกของเจอรัลด์! เมื่อพุ่งเข้าหาเจอรัลด์ ผู้โจมตีคนนั้นใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อตระหนักได้ว่าแม้ดาบสั้นของเขาจะพุ่งเข้าใส่ตรงจุดที่เขาเล็ง แต่ด้วยเหตุผลที่เลวร้ายบางอย่าง ใบมีดไม่สามารถแทงทะลุหน้าอกของเจอรัลด์ได้! “อะไรเนี่ย?” มันเป็นการตอบสนองเพียงอย่างเดียวที่ผู้ชายมึนงงคนนั้นพูดได้ ขณะที่เจอรัลด์ตอบกลับอย่างฉุนเฉียว “อย่าบอกว่าฉันไม่ได้เตือนพวกนายล่ะ!” หลังจากกล่าวไปแบบนั้น เจอรัลด์ก็ตอบโต้ด้วยการตบหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างแรง! แม้มันเป็นเพียงการตบครั้งเดียว แต่ผู้ชายคนนั้นก็ถูกส่งบินลอยไปในอากาศ! สิ่งสุดท้ายที่ผู้ชายคนนั้นเข้าใจได้ก็คือหัวของเขาผิดรูปไปแล้ว ขณะที่เลือดไหลทะลักออกมาจากดวงตาของเขา เมื่อตกลงในแอ่งโคลนที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ฟุต ผู้ชายคนนั้นก็เท่ากับตายไปแล้ว “…เขารู้ศิลปะการต่อสู้!” ผู้ชายหัวโล้นประกาศออกมา รู้สึกตกใจอย่างสุดขีดกับการพลิกผันของเหตุการณ์ อย่างไรก็ตามเขาปรับตัวเองได้ในทันที ขณะที่เขาแสดงท่าทางด้ว
หลังจากพูดไปแบบนั้น ผู้ชายที่ดูอายุประมาณเก้าสิบปีได้ก็โค้งคำนับต่อหน้าเจอรัลด์จริง ๆ! แม้หลังจากเขาได้เห็นทุกอย่างแล้ว มันจึงไม่แปลกที่ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น เจอรัลด์เองก็อนุมานได้ว่าพละกำลังปัจจุบันของเคเลปนั้นก็คล้ายกับของตัวเขาเมื่อครึ่งปีก่อน เขายังบอกได้เช่นกันว่าเคเลปบรรลุถึงกำลังภายในของเขาแล้ว แม้เขายังคงขาดทักษะกว่าเจอรัลด์อย่างชัดเจน แต่ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเคเลป ชายชราคนนี้ก็อาจถือได้ว่าเป็นหนึ่งในนักต่อสู้คนหนึ่ง ด้วยเหตุนั้น ความกระหายเลือดในตาของเจอรัลด์จึงค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ ท่าทางที่น่าเกรงขามของเขาก็ค่อย ๆ ลดลงเช่นกัน ทำให้เคเลปถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกได้ในที่สุด “ผมบอกได้เลยว่าคุณใช้เวลาหลายปีในการฝึกฝน เพียงเพื่อจะได้บรรลุกำลังภายในของคุณ มันคงต้องไม่ง่ายแน่ ดังนั้นผมจะไม่ฆ่าคุณ แค่ไปเตือนคนอื่น ๆ ว่าอย่าแม้แต่จะมาลองดีกับผมอีก!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่อารมณ์ของเขากลับมาเป็นปกติอย่างสมบูรณ์ “ขอบคุณครับที่ไว้ชีวิตผม และใช่ ผมจะทำตามคำสั่งของคุณแน่นอน คุณผู้ชาย! อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่ผมยังคงไม่ค่อยเข้าใจ” เคเลปตอบกลับด้วยประกายทั้งความตื่นเต้น และควา
จากนั้นเจอรัลด์ก็โทรหามิสตี้เพื่อยกเลิกแผนทานมื้อเที่ยงของพวกเขา ท้ายที่สุดแล้ว การจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมจากเคเลปนั้นก็เป็นสิ่งสำคัญอย่างแรกของเขาอย่างแน่นอน “หืม? เขาจะมาด้วยไหม?” ลิเดียถามอย่างประหม่าทันทีที่มิสตี้วางสายโทรศัพท์ “เขาอาจไม่เต็มใจที่จะมาร่วมกับพวกเรา เพราะเธอทำให้เขากลัวมากก็ได้…” มืสตี้ตอบกลับด้วยโทนเสียงผิดหวังเล็กน้อย “นั่นก็เยี่ยมไปเลยที่ได้ยินแบบนี้! ยังไงซะ ตอนนี้เขาก็ไปให้พ้น ๆ ซะที เจมี่บอกว่าพวกเราจะทานมื้อเที่ยงกันที่โรงแรมโลแกน แกรนด์! แบบนั้นพวกเราก็จะได้ชมดูรอบ ๆ โรงแรมที่ดีที่สุดในจังหวัดโลแกนได้ในเวลาเดียวกันไง!” ลิเดียส่งเสียงเชียร์อย่างตื่นเต้น ขณะที่มิสตี้พยักหน้ากลับอย่างขมขื่น อย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึง พนักงานเสริฟ์ที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าได้หยุดพวกเขาไว้ “ขออภัยด้วยครับ แต่มีคนจองโรงแรมโลแกน แกรนด์ทั้งหมดไว้ในวันนี้แล้ว พวกเราเกรงว่าคุณจะต้องเลือกร้านอาหารอื่นเพื่อทานมื้อเที่ยงกันแล้วครับ ขออภัยจริง ๆ นะครับ” พนักงานกล่าว เมื่อได้ยินแบบนั้น ลิเดีย ที่ก่อนหน้านี้ค่อนข้างกระตือรือร้นที่จะทานอาหารที่นั่น ก็กลายเป็นผิดหวังในทันที เนื่องจากความตื่นเ
ในท้ายที่สุด เคเลปก็เคาะแก้วไวน์ของเขาเบา ๆ โดยบ่งบอกให้แซนเดอร์คุยกับเจอรัลด์ อย่างไรก็ตาม แซนเดอร์ก็ค่อนข้างไม่เต็มใจที่จะทำแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าเขาจะมองเจอรัลด์มากแค่ไหนก็ตาม คนหนุ่มคนนั้นก็ยังคงดูเหมือนเป็นคนธรรมดาทั่วไป เมื่อรู้ว่าเขาจะต้องขอร้องคนธรรมดาสำหรับความช่วยเหลือ แน่นอนว่ามันทำให้แซนเดอร์ค่อนข้างลำบากใจ ขณะที่เขาครุ่นคิดว่าจะทำอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาขณะที่ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่ข้างแซนเดอร์ กระแทกแก้วไวน์ของเขาลงบนโต๊ะ จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้น “ผมไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าอะไรคือแรงจูงใจเบื้องหลังมื้ออาหารของวันนี้ ประธานเลิฟเวลล์ คุณกำลังพยายามที่จะให้ความบันเทิงใครกันแน่?” มันชัดเจนว่าคำถามของชายวัยกลางคนคนนั้นหมายถึงเจอรัลด์โดยตรง ซึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งอันทรงเกียรติตลอดเวลามานี้ แม้คน ๆ นั้นรู้สึกรำคาญกับข้อเท็จจริงนั้น แต่ความรำคาญใจของเขาก็เพิ่มเป็นสองเท่าตั้งแต่ที่เขารู้ว่าแซนเดอร์กำลังพยายามที่จะทำให้เจอรัลด์พอใจเช่นกัน “ฮึ่ม! งานเลี้ยงวันนี้ถูกจัดขึ้นเพราะพวกเราเชิญคุณคลอฟอร์ดมาที่นี่ได้สำเร็จไงล่ะ!” เคเลปตอบกลับด้วยรอยยิ้มจาง
“…อะไรกัน?” ธีโอตกใจสุดขีดกับสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น นั่นคือสิ่งเดียวที่เขาสามารถพึมพำออกมาขณะที่เขาลุกขึ้นยืนทันที คนอื่นต่างก็รู้สึกช็อกไม่แพ้กัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งพนักงานเสิร์ฟที่ยืนอยู่หลังประตู ในขณะที่พร้อมจะเสิร์ฟอาหารจานต่อไป เมื่อทั้งหมดนั้นเกิดขึ้น แซนเดอร์เองก็มีเหตุมีผลแล้วในตอนนี้ แม้ในตอนแรกเขาให้ความมั่นใจตัวเองแล้วว่าเจอรัลด์เป็นเพียงแค่ชายหนุ่มธรรมดาทั่วไปโดยไม่มีความสามารถที่แท้จริงใด ๆ อย่างแน่นอนหรอก ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาคิดผิดอย่างไร เมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วเขาจะสามารถทุบประตูไม้พังเป็นเสี่ยง ๆ ได้ด้วยผักใบเดียวนั้นล่ะก็! เขาต้องฝ่าฟันการฝึกฝนมากแค่ไหนถึงแข็งแกร่งได้ขนาดนี้?! บรรยากาศในห้องเริ่มตรึงเครียดมากขึ้นในแต่ละวินาที โดยรู้สึกถูกกดกันอย่างชัดเจน ธีโอที่ในเวลานี้เหงื่อแตกพลั่ก พึมพำกับตัวเอง “มีคนที่สร้างความเจ็บปวดให้ผู้อื่นได้ด้วยเพียงการใช้ผักใบเดียวจริง ๆ” เพื่อพยายามทำให้สถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจอย่างท่วมท้นผ่อนคลายลง หนึ่งในผู้คนจากตระกูลเลิฟเวลล์ ที่ยืนอยู่ด้านข้างตลอดเวลามานี้ ยิ้มและกล่าวขึ้นมา “น นายท่านซาบินสกี้ ผมไม่ค่อยได้ยิน…คุณช่วยกล่า
เมื่อมื้ออาหารของพวกเขาสิ้นสุดลง เจอรัลด์ก็ออกจากโรงแรมไปด้วยกันกับแซนเดอร์และคนอื่น ๆ เมื่อมาถึงตรงทางเข้าของโรงแรม พวกเขาก็ได้รับการทักทายโดยพ่อบ้านคนหนึ่งที่พูดขึ้นมาฉับพลัน “คนจากตระกูลหลงในยานเคนต้องการมาเยี่ยมคุณครับ ประธานเลิฟเวลล์” “ตระกูลหลงงั้นเหรอ? ฮึ่ม! พวกเขามาเยี่ยมฉันด้วยเหตุผลอะไรล่ะ? พวกเขาส่งใครมาเป็นตัวแทนของพวกเขากัน?” แซนเดอร์ที่เห็นได้ชัดว่ามั่นใจมากขึ้นแล้วในตอนนี้ที่เจอรัลด์ตกลงที่จะช่วยเหลือเขาตอบกลับ “พวกเขาส่งคุณหญิงสองของตระกูลหลงมาครับ! ในเวลานี้เธอกำลังรอพบคุณอยู่และเธอก็ยังนำของขวัญดี ๆ มากมายมาด้วยเพื่อฉลองความสำเร็จของงานแลกเปลี่ยนสมบัติ!” พ่อบ้านอธิบาย เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย คุณหญิงสองของตระกูลหลงงั้นเหรอ? อาจเป็น…? “ตัวแทนของตระกูลหลงมีนามสกุลว่ายอร์คหรือเปล่าครับ เป็นไปได้ไหม?” ในการตอบสนอง พ่อบ้านยิ้มทันทีก่อนจะพูดขึ้น “ใช่ครับ ใช่เลย!” เช่นนั้นก็เป็นซาเวียจริง ๆ! ด้วยเหตุผลบางอย่าง เจอรัลด์รู้สึกค่อนข้างแปลก ๆ ทันทีที่เขาได้ยินว่าซาเวียอยู่ที่นี่ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ได้พบเธอมานานกว่าหนึ่งปีแล้วตอนนี้แ