แชร์

บทที่ ๕ แรงจูงใจ

last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-01 18:00:30

“ฮะ! ฉันเหรอ!?”

พูนซึ่งนั่งฟังวาระการประชุมแผนจับโจรอยู่ถึงกับลั่นขึ้นมาด้วยสำเนียงเสียงเหน่อ พร้อมกวาดสายตามองไปยังเหล่าเพื่อนร่วมงานชาวพระนครที่ต่างเห็นพ้องต้องกันให้เขาที่เป็นน้องใหม่เป็นคนแฝงตัวเข้าไปหนึ่งในชุมโจรเจ้าของคดีที่สน.เขาได้รับมาทำต่อ

ย้อนกลับไปอีกสักนิดก่อนจะเกิดมตินี้ขึ้น สน.พระนครแห่งนี้ขึ้นชื่อว่ารวมตัวคนมีฝีมือโดยเฉพาะท่านผู้กำกับการ พันตำรวจเอกไกรวิชญ์ ก้องภัชรกุลซึ่งตอนนี้ถือเป็นเพื่อนซี้หนึ่งเดียวของไอ้พูน ที่ทำคุณูปการเอาไว้มากมายเกินกว่าตำรวจบ้านนอกอย่างเขาจะทราบได้ทั้งหมด จึงไม่แปลกเลยที่สน.นี้จะได้แต่งานยาก ๆ มาทำรวมถึงงานนี้ที่ต้องจับสามโจรพันธุ์เสือที่ล่อจะขโมยของชาวบ้านลูกเดียว!

ซึ่งวิธีที่ได้ผลดีที่สุดคือการส่งคนแฝงตัวเข้าไปในกองโจรสักกลุ่มเพื่อไล่ตามเบาะแสความเชื่อมโยงกันกับกลุ่มที่เหลือจะได้รวบรัดจับกุมในทีเดียว แต่ด้วยความที่ทุกคนในสน.ต่างถูกเห็นหน้ากันมาหมดแล้ว ส่วนไอ้ไกรนี่ไม่ต้องพูดถึง ก็จะมีแต่ตำรวจบ้านนอกคอกนาอย่างเขาที่เหมาะสม

‘ไกร...ฉันไม่ทำได้ไหม’

พูนกระเถิบเข้าไปกระซิบกระซาบข้างหูหัวหน้า

‘ไม่ได้’

‘โถ่ ฉันยังจีบน้องแผนไม่ติดเลยนะ’

‘แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคดี’

ทำไมเพื่อนช่างโหดร้ายทารุณ เราเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมกันไม่ใช่หรือไร เลือกแผนอื่นที่ไม่ทำให้เขาต้องไปผจญเรื่องราววายป่วงเหมือนสมัยอยู่นครปฐมจะได้ไหม นี่ยังจำกลิ่นโคลนกลิ่นหญ้าตอนปลอมขึ้นไปเป็นนักพากย์ตั้งเสากางผ้าได้อยู่เลย แล้วนี่ต้องไปเป็นโจร คิดแล้วก็ขนลุก นึกว่ามาพระนครแล้วจะได้ทำงานหน้าโต๊ะเดินเอกสาร แก้ปัญหาหมาแมวหายสบาย ๆ เสียอีก

‘ก็มัน-

‘ทำ’

‘แต่-

‘ถ้าเอ็งทำสำเร็จแล้วเอาไปเล่าให้น้องแผนเขาฟัง เขาจะไม่ภูมิใจในตัวเองเหรอวะ’

‘ฉันทำเอง ใครบอกไม่ทำกัน โว้ะ!’

เมื่อเพื่อนพูนมีแรงจูงใจในการทำงานไกรวิชญ์ก็พลอยโล่ง ตั้งแต่ร่วมกันมาหลายเดือนมันอาจจะดูขี้เกียจขี้กลัวไปบ้างในบางครั้ง แต่อ่านประวัติมาแล้วถ้าไม่เก่งจริง คงไม่สามารถไต่เต้าขึ้นมาได้ถึงยศนี้หรอก

เมื่อสรุปการประชุมช่วงเช้าวางแผนเตรียมการเสร็จสรรพก็ได้เวลามื้อเที่ยงพอดิบพอดี พูนจึงได้มานั่งเปิดปิ่นโตฝีมือป๊าเติมพลังลงท้อง ทว่าดูเหมือนตำรวจพระนครจะใช้ชีวิตต่างออกไปจากเขาที่เคยชินกับการพกข้าวมากินในที่ทำงาน คนไหนหมดเวรก็พากันออกไปกินตามร้านด้านนอก อย่างไรเสียสน.นี้ก็อยู่ไม่ไกลจากตลาดย่านการค้ามากนัก ยิ่งไอ้ไกรมันเป็นคนติดบ้าน มื้อเที่ยงทีไรก็เดินกลับไปกินข้าวที่บ้านอยู่ตลอด หรือว่าเขาควรเอาอย่างบ้างดี เผื่อวันไหนจะได้พาน้องแผนออกไปร้านข้างนอกบ้าง

คิดไปคิดมาทั้งข้าวและกับในภาชนะโลหะก็หมดเกลี้ยง มองนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงนิด ๆ แน่นอนว่าเดินออกไปแวะซื้อขนมให้น้องแผนตอนนี้อย่างไรก็ทัน คิดเสร็จนายตำรวจก็หยิบหมวกขึ้นสวมให้ครบเครื่อง จัดแจงจัดปิ่นโตให้มาซ้อนกันดังเดิม เพราะเขาว่าจะเอามันไปฝากไว้ที่ร้านบะหมี่ แล้วค่อยแวะซื้ออะไรติดไม้ติดมือวกกลับมาสถานี

เดินตลาดหาซื้อของกินไปก็ย้อนไปนึกถึงคืนแรกที่เขาอาสาพายเรือไปส่งบ้าน แต่เจ้าน้องทำตัวแปลก ๆ ดูแล้วเหมือนไม่ต้องการให้เขาเข้าใกล้บ้าน จะมองว่าโลกส่วนตัวสูงก็ย่อมได้ แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงอีกฝ่ายจะยอมให้เขาพายเรือมาส่งสองต่อสองได้ถึงขนาดนั้นหรือไร น้องแผนมีแต่เรื่องเข้าใจยากทั้งนั้นเลย

“กล้วยแล้วก็มันอย่างละครึ่งจ้ะ”

พูนกล่าวสั่งกล้วยแขก ระหว่างรอป้าแกจัดแจงคีบของทานเล่นลงกระทงใบตอง เขาก็พลันสงสัยขึ้นมาปกติมื้อเช้ามื้อเที่ยงน้องแผนเขากินอะไร หรือว่าชอบทานอาหารประเภทไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า เขาจะได้หาซื้อมาให้บ่อย ๆ

“สิบสตางค์จ้ะ”

“นี่เงินจ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะ”

พูนไม่รู้ว่าการไปหาแบบนี้ทุกวันจะทำให้น้องลำบากใจเหมือนคราวที่ตัวเองโดนสะกดรอยตามจากคนรักเก่าหรือเปล่า ไว้เดี๋ยวคงต้องถามสักหน่อยแล้ว

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

“ก็ไม่ได้อึดอัดอะไรนะ”

“จริงเหรอ?”

“จริง”

พูนได้ยินสิ่งที่น้องเจ้าตอบมาก็โล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง ตลอดทางที่เดินมาเขากังวลแทบตายว่าน้องแผนจะไม่ชอบสิ่งที่เขาทำให้เสียอีก

แผนนั่งเคี้ยวกล้วยแขกทอดกรอบกรุบ ๆ บางทีพี่ตำรวจแกอาจจะคิดว่ามาหาทุกวันอาจจะทำให้เขารำคาญกระมัง แต่ถ้ามาพร้อมของกินหรือของฟรี จะเป็นใครเขาก็ยินดีต้อนรับเสมอนั่นแหละ ทว่าบางทีเขาก็คิดว่านี่มันชักจะเยอะเกินไปเหมือนกัน เพราะมันทำเขาเริ่มรู้สึกผิดน่ะสิ...

‘นี่นะ พี่ต้องปลอมเป็นโจรด้วย...’

แผนมองพี่ตำรวจข้าง ๆ ซึ่งกำลังพร่ำบ่นงุ้งงิ้งเรื่อยเปื่อยถึงงานที่ทำท่ามกลางบรรยากาศโล่งแจ้งของดาดฟ้าสถานีไร้ซึ่งผู้คน ที่บอกว่ารู้สึกผิดคงเป็นเพราะสิ่งที่เขาได้รับมามันไม่ใช่เพียงสิ่งของแต่มีความรู้สึกดี ๆ พ่วงติดมาด้วยเสมอ ทีแรกเขาคิดว่ามันจะเหมือนที่ผ่านมาแต่เมื่อเวลาไหลผ่านไปเรื่อย ๆ มันกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

“แล้วโจรที่นี่มันต้องแต่งตัวยังไงเนี่ย”

“ผมว่ามันก็เข้ากับเฮียดีนะ”

“เราหมายความว่าเฮียใส่ชุดตำรวจแล้วไม่เท่เหรอ!?”

นี่น้องแผนกำลังจะบอกว่าเขาเหมาะจะไปเป็นโจรมากกว่าตำรวจเหรอ พี่หล่อขนาดนี้มองให้เป็นโจรไปได้ยังไงกัน!?

“กะ...ก็ไม่บอกว่าตำรวจมันไม่เท่สักหน่อย”

“แล้วคิดว่าระหว่างโจรกับตำรวจเฮียเป็นอะไรเหมาะกว่ากัน”

“ถ้าบอกว่าเป็นโจรจะไปยื่นใบลาออกเลยรึไง”

แผนพูดไปก็หัวเราะในลำคอ พี่ตำรวจคนนี้แกก็ถามแปลก

“ถ้าขโมยหัวใจเราได้เฮียก็จะทำครับ”

“พูดอะไร...ไร้สาระอีกแล้ว”

แผนพูดคุยมาเรื่อยชักจะทำตัวไม่ถูก จากปกติที่คิดว่ามันเป็นเพียงคำหยอกเอินขำขันแท้ ๆ ทำไมเขาจึงไม่โวยวายออกไปเล่า แล้วไอ้หูเจ้ากรรมมันจะรู้สึกร้อนขึ้นมาทำพระแสงอะไรเนี่ย!

นายสถานีบ่ายเบี่ยงเลี่ยงการสนทนาจากพี่ตำรวจยิ้มแฉ่งโดยการหันมาตั้งอกตั้งใจกินมันทอดในกระทงให้หมดจะได้ไม่ต้องมีช่องว่างให้ตัวเองพูดตอบ เอาเป็นว่าต่อจากนี้เขาจะตอบแต่ ‘อืม’ กับ ‘อื้อ’

นายตำรวจคนพี่นั่งมองน้องเจ้าทานขนมหวานเต็มกระพุ้งแก้มใจก็นึกอยากเข้าไปฟัดให้ชื่นใจสักครั้งสองครั้ง แต่ด้วยสถานะแล้วหากทำคงได้โดนตอบรับด้วยพื้นรองเท้าเน้น ๆ เป็นแน่

“เฮียไม่รู้ว่าคนที่นี่เขาแต่งตัวกันยังไง เราพอจะรู้มาบ้างไหมครับ?”

“อือ”

“ถ้าอย่างนั้นวันที่เรามีวันหยุดตรงกัน เราไปช่วยพี่เลือกซื้อเสื้อผ้าได้ไหมครับ?”

“อื้อ-หือ!?

“ตกลงแล้วนะครับ”

“อื้อ! อือ อื้อ อื้อ!!”

“ฮ่า ๆ เฮียรู้แล้วว่าอยากช่วย”

ไม่ใช่โว้ย! เขาไม่ได้อยากออกไปไหนเลยต่างหาก โถ่เอ๊ย! ทำไมมันชิ้นนี้ถึงได้กลืนไม่ลงสักทีนะ จะต้องเคี้ยวไปอีกกี่นาทีกันกว่าเขาจะเปิดปากมาเถียงกับตำรวจคนนี้ได้

แผนรีบเคี้ยว ๆ กลืนให้ไวเมื่อเห็นช่องว่างจึงตั้งใจจะแทรก

“เราชอบอาหารแบบไหนเป็นพิเศษรึเปล่าครับ วันนั้นพี่จะได้พาเราไปกินด้วยเลย”

“ชะ... ชอบที่รสไม่จัดมาก”

ไอ้แผน! ทำไมเอ็งต้องใจอ่อนกับของกินมากขนาดนี้ด้วย ถึงจะไม่ส่อไปในทางนั้นแต่แผนรู้สึกเสียเหลี่ยมเฮียพูนอย่างไรอย่างนั้น กล้าเอาของกินมาล่อตาล่อใจกันได้ลงคอนะ!!

ยิ่งได้ยินเจ้าพี่พูดว่าจะซื้อนู่นซื้อนี่ให้ แผนจึงไม่มีเหตุให้ต้องปฏิเสธการเชิญชวนครั้งนี้ มันดีเสียอีกที่จะได้เอากับข้าวที่เหลือบนโต๊ะกลับมาใส่ตู้ให้คนที่บ้านได้กินต่อไปอีกหลายมื้อ

“เดือนนี้เราหยุดวันไหนบ้างนะครับ?”

“อังคารกับพุธ...”

“เฮียหยุดวันพุธกับอาทิตย์พอดีเลย เราจะสะดวกมาเจอกันที่สถานีกี่โมงเหรอครับ?”

“ผมได้ตั้งแต่เจ็ดโมงเลย”

“งั้นเรามาเจอกันสักประมาณเจ็ดโมงครึ่งนะครับ”

“อื้อ”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

แผนกลับมาถึงบ้านหลังทำงานร้านเหล้าก็ได้แต่ย้ำถามกับตัวเองว่าจะไปรู้สึกผิดทำไมนักหนา เฮียเขาแค่ขอให้เราไปเป็นเพื่อน แล้วเราก็ตกลงบวกได้การเลี้ยงอาหารเป็นการตอบแทนก็เท่านั้น ที่ผ่านมาเอ็งก็ทำมาตลอดไม่ใช่เหรอ แล้วจะเก็บมาคิดมากทำไมเล่า

แผนคิดจะรีบพาตัวเองไปอาบน้ำอาบท่าล้างความคิดในหัวออกให้หมดจะได้เข้านอนให้มันจบ ๆ วันไปเสียที เพราะวันนี้ไปทำงานมาก็เลิกดึกไหนจะไอ้อาการปวดเนื้อปวดตัวนี่อีก พอมีเป้าหมายจะหาเงินก้อนทีไรสิ่งเหล่านี้ต้องมาพร้อมกันทุกครั้งเลยสิน่า

ว่าแล้วหลังกลับมาจากการอาบน้ำว่าจะไปดูเงินที่ซ่อนไว้เสียหน่อย เพราะเงินเดือนเขาออกมาสักพักแล้ว วันพุธที่จะถึงนี้ขากลับก็คิดจะแวะเข้าธนาคารเอาเงินไปฝากด้วยเลยทีเดียว

*โครก* จู่ ๆ ท้องที่ไม่เคยร้องหิวมื้อเย็นกลับส่งเสียงออกมาให้เขาได้ยิน เอาเข้าจริงเขาก็ว่าร่างกายตัวเองแปลก ๆ มานานสักพักแล้ว ปกติเขาจะกินแค่มื้อเช้ากับมื้อเที่ยงเพื่อการประหยัดเงิน แต่หลังจากถูกเฮียพูนประโคมของกินเพิ่มมาเป็นเท่าตัวกลายเป็นว่ากระเพาะมันใหญ่ขึ้นเสียอย่างนั้น

แผนถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย นี่สินะผลการปล่อยให้ตัวเองโดนเลี้ยงจนเคยตัว ต่อจากนี้คงต้องควบคุมตัวเองหน่อยแล้ว ไม่อย่างนั้นได้ท้องร้องจนนอนไม่หลับแน่

วันนี้น่าแปลกที่พ่อไม่อยู่บ้าน จากปกติจะนั่งดื่มเหล้าไม่ก็นั่งสูบบุหรี่ริมระเบียง คงจะออกไปเดินเล่นไม่ก็นั่งก๊งอยู่สักที่ในชุมชนกระมัง

*แกร๊ง!*

ไม่มี....

เงินที่เก็บไว้...หายไปหมดเลย

แผนจู่ ๆ ก็รู้สึกชาวาบไปทั้งตัวจนเผลอทำกล่องขึ้นสนิมหล่นลงพื้น ดีที่เพียงหลับสนิทไปแล้ว ริมฝีปากแห้งผากสั่นระริกด้วยความโกรธ ทว่าขอบตากลับรื้นแดงฉ่ำน้ำด้วยความโศกเศร้า ไม่ว่าเมื่อไหร่ นับตั้งแต่เหยียบบ้านหลังนี้ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันก็ไม่เคยทำตัวเป็นพ่อที่ดีเลยสักครั้ง เขาเปลี่ยนจุดซ่อนเงินมาไม่รู้กี่ที่ต่อกี่ที่ในบ้าน ทว่าสักวันมันก็จะเป็นเช่นนี้อยู่ร่ำไป

เขาอยากจะเอาเงินที่ได้ไปฝากธนาคารทุกครั้งที่รับมาเลยด้วยซ้ำ แต่ในเมื่องานมันรัดตัวเขาจึงทำได้เพียงเก็บรวมเงินเอาไว้เป็นก้อนเดียวและนำไปฝากธนาคารทุกต้นเดือน ยังดีที่เขาแยกเก็บเงินค่าสมัครสอบพยาบาลของเพียงเอาไว้อีกที่ มันจึงยังอยู่ครบดี

พี่ชายเสาหลักของบ้านหยิบกล่องใบน้อยขึ้นมากำก่อนจะพยายามสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อตั้งสติเหมือนครั้งที่ผ่าน ๆ มา เอาเป็นว่าตอนนี้เขาต้องตามหาตัวพ่อให้เจอ คนที่ไม่เคยออกจากเขตสลัมเลยสักครั้งคงมีที่ใช้เงินไม่กี่ที่หรอก

แผนปาดน้ำตาที่เอ่ออยู่ออก จัดการอารมณ์ให้เข้าที่เข้าทาง คีบรองเท้าแตะวิ่งออกตามหาคนเป็นพ่อไปทั่ว ก่อนจะได้ยินเสียงคนพูดคุยหัวเราะเสียงดังเป็นกลุ่มใหญ่แว่วมาจากซอก ๆ หนึ่ง เมื่อเดินเข้าไปเขารู้ได้ในทันทีว่าพ่อเอาเงินที่เขาหามาอย่างลำบากไปใช้กับอะไร

‘เอ้า! จ่ายมา ๆ ฮ่า ๆ โดนอีกแล้วนะไอ้อ่ำ

‘โถ่เว้ย! ได้ป๊อกเก้าแล้วแท้ ๆ เชียว เอ้า! มึงเอาไป’

“พ่อ!!”

แผนเดินเข้าไปกระชากแขนชายสูงอายุออกมาจากวงไพ่ แล้วจึงพอเห็นว่าเงินตัวเองอยู่ในตำแหน่งใดบ้างของวง มองแล้วอารมณ์ที่คุกรุ่นเป็นทุนเดิมกลับยิ่งทวีคูณขึ้นเป็นเท่าตัว

“พ่อเอาเงินฉันมาเล่นแบบนี้อีกแล้ว!! เสียไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ออกมาเลยนะ!!”

“กูกำลังจะแก้มืออยู่นี่ไงวะ!”

“ไม่พ่อ! ออกมา!!”

“เอ้า ๆ ลูกมาตามแล้ว เอ็งก็กลับบ้านกลับช่องไปเถอะไอ้อ่ำ ถือว่าพวกข้าให้เงินที่เหลือเอ็งไปซื้อข้าวกิน ฮ่า ๆ”

แผนฉุดกระชากบิดาอยู่นานกว่าจะลากพากลับมาบ้านพร้อมกับเงินที่เหลืออยู่กึ่งหนึ่ง อย่างไรส่วนที่เสียไปจากการพนันไม่อาจเอากลับคืนมาจากคนในวงได้ แต่นั่นมันก็ตั้งหลายร้อยบาทเชียวนะ เอาไปจ่ายค่าน้ำค่าไฟค่าเล่าเรียนของเพียงหรือค่ามื้อพิเศษสักมื้อได้เลยนะ

คนเป็นลูกชายเมื่อปิดบ้านลงกลอนประตูเสร็จหลังพาพ่อขังไว้ในห้องน้ำก็คิดจะรีบเอาเงินออกไปซ่อนที่อื่น ทว่าในขณะที่กำลังรีบเก็บเงินนั้นเอง

“โอ๊ย!!”

“มึงทำกูเสียหน้านักนะไอ้แผน”

เส้นผมถูกมือเหี่ยวแห้งจิกงัดขึ้นอย่างไม่ปรานี ถึงร่างกายจะหนุ่มกว่าแต่เพราะทำงานมาดึกดื่น ทั้งพึ่งสู้รบกันไปตอนนี้ร่างกายจึงเพลียหนัก แค่เปิดเปลือกตาขึ้นยังไม่ค่อยไหวแล้วเลย และที่พ่อออกมาได้คงจะเป็นเพราะไม้ที่เขาเอาไปขัดหูจับประตูมันผุกร่อนไปแล้วสินะ

“อึก!”

“แล้วไหนบอกกูว่าไม่มีเงิน ตอแหลเก่งเหมือนแม่มึงไม่มีผิด!”

“อั้ก!!”

ศีรษะซึ่งตรึงไว้ถูกเหวี่ยงจนร่างเซไปกระแทกกับโต๊ะขาสิงห์กลางบ้าน แผนพยายามหนีแต่ข้อเท้าดันมาแพลงเอาตอนรีบหยัดตัว อุปกรณ์ยาสูบชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือทุบตีทำร้ายลูกชายในสายเลือด และเขาที่ใส่เสื้อกล้ามตัวบาง ผิวกายจึงรับแรงปะทะจากของแข็งเหล่านั้นอย่างจัง

“วันนั้นกูไม่น่าพามึงมาด้วยเลย น่าจะปล่อยทิ้งไว้เหมือนที่อีกะหรี่นั่นมันทำกับกู!

“อั้ก...”

“มึงมันไม่น่าเกิดมาเลย!!”

*พลั่ก!!*

กำปั้นหนังหุ้มกระดูกตรงเข้าหน้าแก้มอย่างจัง จนใบหน้าเขาตอนนี้รู้สึกชาไปหมด ต่อให้โกรธแค่ไหนก็ไม่มีแรงจะลุกขึ้นมาต่อต้านเลยสักนิด

แผนผู้เป็นลูกชายถูกปล่อยร่างให้นอนบอบช้ำอยู่กับพื้นไม้เย็นเฉียบ ในขณะที่พ่อผู้กระทำเดินหัวเสียไปก้มหยิบเหง้าไผ่ขึ้นมาเตรียมจุดสูบยา เมื่อแผนเห็นว่าบิดากำลังเคลิ้มไปกับควันเหม็นเหล่านั้นจึงค่อย ๆ หยัดตัวขึ้น พาร่างสะบักสะบอมของตัวเองกลับเข้าห้องเตรียมตัวจะนอน

“พี่จ๊ะ...”

“พี่ทำเราตื่นเหรอ ขอโทษนะ”

“พ่อทำต่างหาก มานี่มา”

เด็กสาวผมสั้นประบ่าลุกขึ้นจากที่นอนมาจุดตะเกียงสวมแว่นตาพันเชือกเพราะขาแว่นหักไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน คนเป็นน้องหยิบกล่องปฐมพยาบาลขึ้นเปิดฝากล่องจัดแจงทำแผลให้พี่ชาย เพราะพ่อมักจะรุนแรงกับพี่อยู่เป็นประจำแบบนี้เธอจึงอยากเรียนพยาบาล ทั้งนี้ก็เพื่อช่วยรักษาอาการพ่อที่ติดยาด้วย

“เงิน...เหลือมาได้แค่สี่ร้อยกว่าบาทเอง”

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะจ้ะ”

“ไม่ได้หรอกเพียง...”

เขาอุตส่าห์คิดเสริมเอาไว้ว่าหากมีเงินเก็บจะแวะร้านเครื่องเขียนซื้อหนังสืออ่านเตรียมตัวสอบเข้าพยาบาลเล่มใหม่ให้น้องสาว หรือไม่ก็จะพาไปตัดแว่นเสีย แต่ทุกอย่างมันพังครืนลงมาทั้งหมดในชั่วพริบตา แผลตามตัวของเขาตอนนี้ยังไม่เท่าแผลใจที่ถูกบิดาแท้ ๆ หักหลังเลย

บทที่เกี่ยวข้อง

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๖ ไม่เนียน

    “เพียง ไปอ่านที่สถานีพี่ก็ได้ พี่ด้วงเขาอยู่วันนี้”“นั่นมันที่ทำงานพี่นี่จ๊ะ แล้วสถานีมันไม่ได้เงียบอยู่ตลอดด้วย”เด็กสาวกล่าวเสียงเนิบ นอกจากที่สถานีรถไฟจะมีผู้คนพลุกพล่านแล้ว จะให้ไปรบกวนพื้นที่ห้องประชาสัมพันธ์ที่มีอยู่ไม่กี่ตารางเมตรแล้วเธอขอไปนั่งอ่านตรงลานกว้างดีกว่า ถึงจะมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ หรือได้ยินเสียงคนทะเลาะ เสียงเด็กวิ่งพล่านมาบ้างแต่ก็ถือว่าดีกว่าอยู่ในบ้านที่ไม่รู้ว่าบิดาจะตื่นมาอาละวาดเมื่อไหร่“แล้วเราไม่ร้อนเหรอ?”“ช่วงนี้หน้าฝนนี่จ๊ะ ฉันไม่เป็นไรหรอก”“พี่ว่าจะเก็บเงินเช่าห้องให้เราไปอยู่”“มันแพงนะจ๊ะ แล้วครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าจะสอบติดรึเปล่าอีก”แผนได้ฟังสิ่งที่น้องสาวพูดก็ปวดใจ เพียงเรียนจนจบม.๖ ไม่คิดจะต่อม.๗ เพราะเห็นว่าอายุถึงเกณฑ์การรับสมัครสอบพยาบาล ทว่าการสอบครั้งแรกที่ผ่านมาของน้องสาวนั้นไม่ประสบผลสำเร็จแม้จะตั้งใจอ่านหนังสือจนกระดาษเปื่อยยุ่ยก็ตามที“ถ้าอย่างนั้นพี่จะพยายามหาครูมาสอนตัวต่อตัว”“นั่นแพงกว่าอีกนะจ๊ะ”“มันคุ้มค่าหรอก”วันนี้เป็นเช้าวันพุธซึ่งเขามีนัด

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-02
  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๗ สิบแผ่นกระเบื้อง

    ‘ถ้าเฮียไว้หนวด เฮียกลัวว่าจะไม่หล่อในสายตาเราน่ะสิ’แผนหน้าขึ้นสี ไม่รู้มาจากความขวยเขินหรือความกริ้วโกรธที่พี่ตำรวจแกใช้เวลาคิดเป็นนาทีเพื่อให้ได้ประโยคหยอกเย้ามาประโยคเดียว!ลืมไปแล้วหรือไรว่าพวกเรามาที่นี่ก็เพื่อนำเสื้อพวกนี้ไปเป็นส่วนหนึ่งในภารกิจของตัวเฮียเอง แต่ดูจากหน้าระรื่นนั่นแล้วงานคงจะไม่อยู่ในหัวเลยสินะ!นายสถานีเห็นพี่ตำรวจไม่พูดอะไรต่อเสียทีก็นึกสงสัยจึงถอยมาสบตา คล้ายว่าอีกฝ่ายอยากให้เขาพูดอะไรต่อ แล้วอย่างเฮียพูนมันจะเป็นอะไรไปได้นอกจากคำชมล่ะ“เฮ้อ...เอาเถอะ เฮียจะแต่งตัวแบบไหนมันก็-อึก!”จู่ ๆ หน้าแก้มบริเวณที่ช้ำก็ปวดขึ้นมาอย่างกะทันหันส่งให้เนื้อเสียงขาดห้วง แผนยกมือขึ้นกุมแผลอย่างเป็นไปเองโดยลืมไปว่าคนตรงหน้ากำลังจ้องอยู่“เฮีย...ลองใส่เสื้อเก่า ๆ น่าจะดูเหมือนมากขึ้นนะ ลองเลือกจากที่ผมยื่นให้ก็แล้วกัน”“เฮียเอาตัวนี้แหละครับ ถ้าเรามีตัวไหนอยากได้หรือเอาไปให้น้องสาวก็เลือกได้เลยนะ”“อือ...”เพราะไม่รู้จะหนีออกไปจากสถานการณ์อันกระอักกระอ่วนนี้อย่างไรเขาจึงเลือกผละออกมาดูในส่วนเสื้อผ้าผ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-03
  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๘ ซื้อขาย

    นายตำรวจพูนจำต้องจากลาน้องนายสถานีมาเพื่อทำภารกิจปลอมตัว ช่วงเวลาที่ผ่านมาด้วยว่าต้องตระเตรียมแผนการการแสดงให้พร้อมสำหรับลงมือปฏิบัติจริงเขาจึงไม่มีโอกาสแวะมาหาน้องแผนในตอนเช้า (ถึงจะมีแวะมาอ้อล้อตอนพักบ้างก็ตามที) ยิ่งเป็นวันลงมืออย่างวันนี้เขาจึงไม่มีโอกาสพายเรือไปส่งน้องแผนเลยนอกจากพูนจะไม่ได้กลับบ้านกลับช่องไปนอนแล้ว ในขั้นตอนการเดินทางไปบ้านเศรษฐีเป้าหมายถัดไปของพวกโจรร้ายยังต้องมานั่งเมามายกับยานยนต์สี่ล้อ หนุ่มบ้านนอกที่คุ้นชินกับการขี่ม้าขึ้นลงภูเขาได้แต่มองเจ้าไกรเพื่อนซี้มันนั่งกอดอกหน้านิ่งมองท้องฟ้าบรรยากาศยามราตรี คุณพี่ก็เท่เกิ๊น! ในขณะที่เขานั้นเมามายตาลายกับกลิ่นหนัง กลิ่นน้ำมันและแรงเหวี่ยงของรถจนอยากจะเอนตัวนอนไหลไปกับเบาะยิ่งช่วงนี้ไอ้ไกรมันชอบนั่งเหม่อไม่รู้คิดอะไรของมัน จากที่สงบคำพูดอยู่แล้วก็แทบจะกลายเป็นใบ้ไปเลยเมื่อนั่งโต๊ะทำงาน“เอ็งเป็นอะไร เห็นนั่งท่าแปลก ๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว?”“เมารถ”“หือ?”ไม่ต้องมาหงมาหือเลยไอ้หนุ่มพระนคร! ฉันสิแปลกใจมากกว่าที่เอ็งทนกลิ่นเหม็นพวกนี้ได้ โอย...พอถึงหน้างานเขาจ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-04
  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๙ เรื่องราวเดิม ๆ

    ผ่านมาจวนจะครบสี่สัปดาห์ซึ่งเข้าใกล้กำหนดการที่เขาต้องส่งเรื่องลงไปให้สน. พูนซึ่งทีแรกไม่คิดจะไว้หนวดแต่พอขี้เกียจเข้าหน่อยก็ปล่อยหน้าปล่อยตา ไหนเขาจะลืมซื้อมีดโกนติดมือมาด้วยอีกพ่อโจรกำมะลอนั่งแกว่งขาบนแคร่ไผ่ใต้หลังคามุงจาก มองฟ้าฝนที่คล้ายจะตกถี่ขึ้นทุกวี่ทุกวัน ไม่รู้ป่านนี้ใจกลางพระนครน้ำจะลดแล้วหรือยัง ที่เขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองมันก็เพราะฝนตกหนักจนลุงขามแกลงไปปล้นไม่สะดวก จากแผนปล้นกลายเป็นการนัดรวมตัวหารือในหมู่เสือด้วยกันเอง ซึ่งเข้าทางเขาเห็น ๆ แค่นี้ก็จะได้กลับไปนอนบ้านเร็วขึ้นแล้วอยู่มาหลายสัปดาห์ในหมู่บ้านนี้ไม่ได้ข้อมูลสิแปลก ที่เห็นว่าตั้งแง่กับเด็กใหม่นั่นมันเป็นเพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น ทำตัวเป็นเด็กดีเชื่อฟังผู้หลักผู้ใหญ่หน่อยคนที่นี่ก็คล้อยตามใจเหลวใจอ่อนเล่าเรื่องราวความเป็นมาให้เขาฟังหมดเปลือกแล้ว ไอ้ไกรมันคงวางแผนไว้ว่าภารกิจนี้ง่ายพอจะส่งตำรวจแฝงตัวมาคนเดียว แต่ถ้าไม่เป็นเขาจะดีกว่านี้ ฮือ...“พี่พูนจ๊ะ ฝรั่งจ้ะ ฉันฝานมาให้”เจ้าของชื่อหลุดออกจากภวังค์เมื่อเสียงหวานใสเอ่ยเรียกชื่อ หญิงสาวในเสื้อแขนกุดนุ่งผ้าถ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-05
  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๑๐ กระสับกระส่าย (NC)

    แผนเดินขนาบข้างทนายร่างสูงในชุดสูทภูมิฐานท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืนในย่านกินดื่ม เขายังได้ยินเสียงพูดคุยสังสรรค์แว่วมาจากร้านอื่นโดยรอบ รวมถึงการได้เห็นแสงสีที่พ้นออกมาจากบานประตูกว้าง บางทีเขาก็เคยคิดว่าตัวเองสมควรผ่อนปรนการทำงานลงมาได้แล้วหรือยัง ทว่าเขากลัวเหลือเกินหากสักวันเกิดเรื่องราวไม่คาดฝันให้เงินที่สั่งสมมาหายไปในพริบตาต่อให้ต้องเตรียมใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะสามารถก้าวขาออกมาทำงานกลางคืนที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเต็มใจหรือไม่ เขาก็ต้องทำ แต่หากเลือกได้ตอนนี้เขาอยากจะนอนอยู่เฉย ๆ อยากพักผ่อนอยู่บ้านไม่ใช่มาเดินตามคนอื่นต้อย ๆ เพื่อไปขึ้นเตียง“เธอดูคิดมากนะ”คุณทนายถามไถ่คนตัวเล็กข้าง ๆ หลังชำระเงินค่าห้อง ตลอดทางตั้งแต่ร้านเหล้ามาจนถึงโรงแรมเขาเห็นเจ้าตัวเหม่อลอย ไม่ก็หน้ามุ่ยคิดอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว“ผมก็เป็นแบบนี้แหละ”“ที่ไม่ยอมติดริบบิ้นเป็นเพราะเรื่องที่คิดอยู่รึเปล่า?”แผนเลือกที่จะไม่ตอบ พอได้ห้องนอนก็เดินสะบัดก้นไปวางกระเป๋า เข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวให้พร้อม นายสถานีถอนหายใจหนัก พลางบอกตัวเองว่าจะมัวแต่ใคร่ครวญเรื

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-06
  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๑๑ เรื่องราวเช้าจรดเที่ยง

    นายตำรวจผดุงกิตติ์ในคืนกินเลี้ยงหลังจบงานพูดกับตัวเองไว้ว่าค่อยเอาเรื่องไปถามไถ่วันพรุ่งนี้ก็จริง แต่ไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าจะแอบดูเพื่อยืนยันหน้าไม่ได้ดังนั้นในขณะที่เพื่อนตำรวจพากันกลับบ้านกลับช่องจึงมีเพียงเขาซึ่งสั่งน้ำเปล่ามาดื่มล้างแก้วหน้าร้านจึงมานั่งจับตามองโรงแรมอยู่ในระยะสายตา หากทั้งสองคนที่เขาคาดว่าหนึ่งในนั้นเป็นน้องแผนทำเรื่องอย่างว่ากันจริงคงใช้เวลาไม่เกินหนึ่งหรือสองชั่วโมง ว่าแล้วก็เหลือบมองหน้าปัดนาฬิกาหน้าร้านที่ตนนั่ง จากเมื่อครู่คงจะผ่านไปราว ๆ ยี่สิบนาทีเห็นจะได้ ลองนั่งรอดูอีกสักพักก็แล้วกันเพื่อนตำรวจวันนี้ก็ไม่ค่อยสุดเหวี่ยงเท่าไรนัก เพราะนี่ถือเป็นงานจัดเล็ก ๆ เอาไว้ไปปล่อยผีทีเดียวงานเลี้ยงเกษียณในอีกไม่กี่วันข้างหน้า คนพระนครนี่ช่างเป็นคนครึกครื้นดีเสียจริงยิ่งเวลากลางคืนดำเนินไปเรื่อย ๆ อากาศภายนอกยิ่งหนาวต่างจากขามาลิบลับ ทว่ายังดีที่ฤทธิ์สุราคอยบรรเทาความหนาวออกมาจากภายใน พูนเปลี่ยนท่านั่งจ้องมองไปยังหน้าประตูของอาคารสูงมีระดับ จึงได้แต่คิดไปเองคนเดียวว่าหากข้อสันนิษฐานเขาเป็นความจริงขึ้นมา ตัวเองจะมีปฏิกิริยาอย่างไ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-07
  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๑๒ แปลกใหม่

    พูนเดินมายังส่วนกลางของบ้านไม้สีเข้มขนาดกะทัดรัดอิงตามฉบับตะวันตกที่ถูกปรับแก้ด้วยช่างซึ่งต่างไปจากก้าวแรกที่เข้ามาอยู่อาศัย ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ล้วนอิงตามรสนิยมความชอบของพ่อกับป๊าเพราะเขามันอะไรก็ได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว ในความเป็นจริงเขาจะขอบ้านพักข้าราชการแบบเดียวกับไอ้ไกรมันก็ได้ แต่ด้วยว่ามันไกลจากที่ทำงานไปหน่อย แม้จะไม่กี่เมตรเขาก็นับ และที่สำคัญคือเขาไม่ชินถ้าต้องนอนบ้านคนเดียวเพราะพ่อป๊าไม่ยอมย้ายมาแน่ถ้าเห็นว่าบ้านมันผ่านการใช้งานมานานแล้ว ดังนั้นอย่างน้อยต้องรู้สึกว่ามีสิ่งมีชีวิตอาศัยเขาจึงจะนอนหลับเต็มอิ่ม แถมไม่ต้องเสียค่าอาหารด้วยเพราะพ่อป๊าเป็นคนออก ส่วนเขาก็ตกลงขอรับผิดชอบค่าน้ำค่าไฟทั้งหมดและเวลาซื้อของใช้เข้าบ้าน นับว่าดีเลยทีเดียว“จะว่าไปลูกลองชวนน้องเขามาทานข้าวที่บ้านเราก็ได้นะ”“ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะป๊า”“ก็เอาไว้หลังคบกันก็ได้จ้ะ ป๊าแค่อยากรู้จัก”วันนี้นอกจากลูกพูนจะตื่นสายแล้วยังกลับบ้านมาเร็ว แม้จะเป็นเพียงการเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกทำงานสืบสวนต่อก็ตามทีอำพันเคยได้ยินลูกพูนเอาเรื่องน้องนายสถานีมาเล่

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-08
  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๑๓ ได้แต่คิด

    พูนฟังคำอธิบายจากผู้จัดการร้านก็รู้สึกเกินคาด เพราะมันไกลจากที่เขาเข้าใจไปมากมายนักนั่น...ยังจะอธิบายสรรพคุณแต่ละคนให้เขาฟังอีก เขาไม่เคยซื้อ! ไม่เคยคิดจะซื้อ! แล้วก็ไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ามาก่อนด้วย! เขาไม่ได้อคติกับอาชีพนี้หรอกแต่เล่นพูดให้ฟังยาวเป็นต่อยหอย เขาทำตัวไม่ถูกนะเฮีย!แม้เจ้าของร้านจะเนื้อเสียงเบา แต่ไม่ได้จงใจรักษามันเป็นความลับกับลูกค้าคนอื่น ๆ และคล้ายว่าทุกคน ณ ที่นี้จะรู้ ๆ กันอยู่แล้ว เพียงแต่เขาที่มือซนสงสัยไม่เข้าเรื่อง เจ้าตัวจึงร่ายมายาวเหยียดด้วยความภูมิใจ มีความมาถามด้วยว่าเขามีชอบแบบไหนเป็นพิเศษไหม“จริง ๆ ก็มีอยู่สองคนนะ แต่วันนี้ไม่มาทั้งสองคนเลย”มีจริง ๆ ด้วย...นี่เขาอุตส่าห์แกล้งบอกรายละเอียดถี่ยิบแล้วนะแน่นอนว่าเขาปฏิเสธทุกข้อเสนอ ขอรับไว้เพียงกับแกล้มประจำเดือนและน้ำหวานชุ่มคอก่อนก็เพียงพอแล้ว ทว่าน่าแปลกใจเหมือนกันที่พระนครมีสถานที่อันจำเพาะแบบนี้อยู่ด้วย ถึงจะอยู่ห่างจากใจกลางย่านร้านกลางคืนไปมากพอควรแต่คนแบบเขากับไอ้ไกรก็คงมีมากกว่าที่เคยคิดไว้ รู้สึกดีใจเล็ก ๆ แฮะ นอกจากเรื่องริบบิ้นสี ๆ นั่นแล้วเ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-09

บทล่าสุด

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๕๔ คนคุ้นเคย

    นับเป็นโชคดีของพูนที่เย็นวันนั้นป๊าเข้ามาในห้องทันก่อนที่สถานการณ์จะบานปลายทั้งยังช่วยไกล่เกลี่ยอธิบายให้สองพี่น้องเข้าใจกัน ในสายตาเขาน้องเพียงก็แค่ไปกินข้าวตามที่เพื่อนชวนเท่านั้นทั้งทุกอย่างยังอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ ไม่คิดเลยว่าน้องแผนจะหวงน้องเพียงมากขนาดนี้ส่วนเรื่องตั๋วเข้าพักสถานตากอากาศที่พวกเขาได้รับมานั้นจะต้องไปในวันพฤหัสบดีอาทิตย์หน้าเท่านั้น พูนจึงใช้สิทธิ์ลาพักผ่อนต่ออีกหนึ่งสัปดาห์เพื่อเดินทางขึ้นรถไฟมายังจังหวัดชะอำ แต่ตัวเขาที่ขึ้นรถไฟมาตอนเช้าโดยไร้ซึ่งยาดมนั้นก็ได้แต่นั่งคุดคู้เอนพิงเบาะอยู่ ขนาดเป็นตู้ชั้น ๑ ที่สบายกว่าคนอื่นโขแผนในขณะที่จัดแจงกระเป๋าภาระก็นึกเห็นใจเจ้าพี่ที่ยังอุตส่าห์ตามมาทั้งที่ต้องใช้เวลาอยู่บนตู้กว่า ๔ ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ เขาอยากจะจองรถไฟรอบกลางคืนอยู่หรอก พี่เจ้าจะได้นอนหลับไม่ต้องมานั่งพะอืดพะอมอยู่แบบนี้ หรือเขาควรจะเรียกเพื่อนนายสถานีมาดึงเตียงให้ดีตู้รถไฟนั้นมีด้วยกันทั้งหมด ๓ ชั้นเรียงลำดับขึ้นไปตามความสะดวกและสายและความหรูหราเท่าที่กรมรถไฟในสภาวะสงครามจะสามารถมอบให้แก่ผู้โดยสารได้โดย

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๕๓ เป็นเรื่องเป็นราว

    “พี่...ขอโทษจริง ๆ ครับ”“ไม่ให้อภัย”แผนกล่าวขึ้นด้วยเสียงสะลึมสะลือเหล่มองพี่ตำรวจในชุดไปรเวทเดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาในห้องหลังเห็นว่าเขาตื่น เมื่อคืนหลังจากจบบนเตียงลงไปเข้าห้องน้ำรอบที่สี่ก็ได้เริ่มขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วเขาก็ดันบ้าจี้ยอมพี่ไปหมดเสียทุกอย่างจนร่างกายสลบเหมือดทันทีเมื่อเอาหัวลงหมอนดีนะที่วันนี้เป็นวันหยุดของเขาพอดีไม่เช่นนั้นเขาได้โดนหักเงินเดือนเพราะไปทำงานสายแน่ ๆ เพราะแค่ตื่นก็ปาไปจะสิบโมงแล้ว“แต่ถ้ามาทาให้จะยกโทษให้ก็ได้”“จริงเหรอ!?”พี่พูนกล่าวด้วยความดีใจรีบจัดแจงวางมื้อเช้าของน้องแผนไว้ยังโต๊ะข้างเตียง รีบหาหยูกยามาตระเตรียมไว้ นึกภาพไม่ออกเลยว่าหากเขาตื่นขึ้นมาตอนตีสี่ตีห้าที่ทุกคนอยู่กันเต็มบ้านและลงไปอาบน้ำในสภาพนี้จะเป็นเช่นไรแค่บนเตียงก็ทำเขาแทบทรุดไปต่อในห้องน้ำยิ่งไปกันใหญ่ เป็นคนบ้าพลังอะไรขนาดนี้ ทำเอานึกถึงไอ้ความดุดันที่เจ้าแตงเคยพูดเลยเชียว หากจะแม่นขนาดนี้ดูท่าเด็กคนนั้นน่าจะไปเป็นหมอดูได้นะนี่“จะไปอาบน้ำเหรอครับ ให้พี่ช่วยอุ้ม-“ไม่ให้อุ้มแล้ว!”“

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๕๒ โอบอุ้ม (NC)

    “เพียงวันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง?”“พี่วิภาให้ลองทำข้อสอบชุดเก่าอย่างเดียวแล้วจ้ะ”ยามกลางคืนเป็นเพียงเวลาเดียวที่พี่ชายอย่างเขาจะได้สนทนาถามไถ่น้องสาวอย่างเป็นกิจจะลักษณะ ยิ่งเพียงโตเป็นสาวเรื่องที่ชายหญิงจะคุยได้ก็น้อยลง ไหนสาวเจ้ายังสุขุมขึ้นเป็นเท่าตัวจากแต่เดิมมีอะไรไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยมักจะเอามาเล่าสู่กันฟังเสมอ“แล้วครูเขาเอาข้อสอบมาจากไหนเหรอ?”“เห็นว่าขออาจารย์เก่ามาน่ะจ้ะ”“ของ่ายกันขนาดนั้นเลยเหรอ”“เห็นว่าสมัยก่อนพี่วิภาสนิทกับอาจารย์น่ะจ้ะ”แผนนั่งช่วยน้องพับผ้าไปก็คิดตาม พี่วิภาแกเองก็สดใสร่าเริงเป็นทุนเดิม การเข้าหาอาจารย์ที่ตนเองเคยเป็นศิษย์เก่าแล้วนั้นคงไม่เป็นการยากอะไรส่วนเรื่องในบ้านดูเหมือนเพียงจะชอบที่เขาย้ายตัวออกไปนอนห้องพี่พูน ไม่ใช่แค่ชอบที่ได้มีห้องนอนส่วนตัว แต่สาวเจ้าบอกว่าชอบเวลาเห็นพี่ชายสองคนเดินออกมาจากห้องด้วยกัน สมแล้วที่เคยอวยให้เขารีบคบหา รีบย้ายบ้านมาไว ๆ“ฉันไปนอนก่อนนะจ๊ะ”“อื้อ เดี๋ยวตรงนี้พี่เอาไปเก็บเองนะ”“จ้ะ ฝันดีล่วงหน้านะจ๊ะ”หากเป็นที่บ้

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๕๑ ภาษารัก

    ‘จันทร์หน้าพี่ต้องออกต่างจังหวัดลงพื้นที่นะครับ กลับน่าจะอีกเดือนสองเดือนเลย’‘อื้อ ไปทำงานสู้ ๆ นะ’เขากล่าวให้กำลังใจออกไปเช่นนั้นในกลางคืนขณะพวกเขากำลังจะเข้านอน จู่ ๆ พี่พูนมาบอกกันแบบนี้ทำเอาเขาใจหายจนเก็บอาการแทบไม่อยู่เหมือนกัน นึกว่าของพวกนี้ทางการต้องแจ้งให้เตรียมตัวเป็นเดือนเสียอีก แต่เรื่องขโมยขโจรแบบนี้เป็นที่รู้กันดีว่าต้องรีบสะสางให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แผนเดินกลับเข้าห้องนอนมาด้วยความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวพิกล สงสัยคงเป็นเพราะเวลาสามย่างสี่ทุ่มแบบนี้จะมีพี่พูนเดินไปเดินมาไม่ก็จัดแจงเตียงนอนอยู่ ว่าแล้วนายสถานีในชุดนอนท่อนบนยาวจรดต้นขาก็เดินละจากตู้เสื้อผ้ามาตรวจทานสัมภาระสำหรับการทำงานในวันรุ่งก่อนจะดับตะเกียงหัวเตียงเตรียมตัวนอนในตอนที่พูดให้กำลังใจพี่พูน ใจจริงเขาไม่อยากให้พี่เจ้าไปที่ไหนไกลหรือนานหลักเดือนเลยเสียด้วยซ้ำ อยากให้พี่ยังคงอยู่ในสายตาตลอดเพราะตอนนี้แค่ได้มองเห็นก็ชวนให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาแล้ว แต่เขารู้ดีว่านั่นคือความเห็นแก่ตัว ตำรวจถือเป็นของหลวงจำต้องทำหน้าที่ปกป้องช่วยเหลือประชาชนโดยในบางครั้งอาจต้องแลกมา

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๕๐ เชื่อมโยง

    เย็นวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้น ไม่ใช่กับตัวเขา ไม่ใช่กับเพียง และไม่ใช่กับครอบครัวพี่พูน แต่เป็นไอ้ด้วงที่ดันโชคร้ายเดินไปเจอนักโทษหลบหนีเข้าจนต้องเข้าโรงพยาบาลมาในสภาพสะบักสะบอมไม่ได้สติ ดังนั้นตัวเขาจึงขอพี่ว่าจะไปรอดูอาการไอ้ด้วงในโรงพยาบาลก่อน แต่คนอย่างพี่พูนย่อมเดินตามหลังมาด้วยอยู่แล้วที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ไกรวิชญ์พี่ชายไอ้ด้วงวิ่งหอบร่างพามา ต่อให้เขาจะเคยมาแล้วเมื่อหลายเดือนก่อนแต่คราวนั้นเขาหาได้สังเกตอะไรมากมาย มาคราวนี้ระหว่างรอดูอาการเพื่อนสนิทเขาก็ได้รับการบริการให้ข้อมูลจากพยาบาลเป็นอย่างดี จนได้มานั่งรอข้างกับพี่ชายไอ้ด้วงที่เลือดเปื้อนเสื้อเปื้อนตัวเต็มไปหมดทั้งยังตัวเปียกปอนเพราะวิ่งตากฝนมา ไม่อยากนึกเลยว่าก่อนหน้าที่ไอ้ด้วงจะมาที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น แผนนั่งรอไปเรื่อย ๆ จนเกือบชั่วโมงแต่คุณหมอก็ไม่มีท่าทีจะออกมาพร้อมคำตอบ ยิ่งทำคนเป็นเพื่อนอย่างเขารู้สึกใจไม่ดีเข้าไปใหญ่‘แผนครับ วันนี้เรากลับกันก่อนดีกว่าไหม’พูนซึ่งเห็นน้องนายสถานีแววตาสั่นไหวอยู่ไม่เป็นสุขก็เข้าใจหัวอกคนเป็นเพื่อน แต่นี่มันดึกแล้วรวมไปถึงตัวของน้องด้ว

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๔๙ ชวนคิดถึง

    หากมีครั้งแรกแล้วย่อมมีครั้งที่สองตามมาก่อนมันจะลามไปยังครั้งที่สามสี่ห้าและกลายเป็นกิจวัตรในที่สุด การหลับนอนในห้องของพี่พูนก็เช่นกัน โดยครั้งที่สองเขาหลงเชื่อว่าพี่ตำรวจกลับมาไข้ขึ้นตัวร้อนจึงพลอยได้นอนด้วยกัน ก่อนที่ครั้งที่สามพี่พูนจะมากล่าวขอโทษที่หลอกกันก่อนจะขอเขานอนด้วยอีกคืนตรง ๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าพี่พูนจะขอทุกคืน และเขาเองก็โอนอ่อนตามในทุกค่ำคืนเช่นกันทว่าเมื่อคืนนั้นทำเอาเขาอยากจะขนย้ายเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายกลับไปกบดานอยู่ห้องน้องสาวเมื่อจู่ ๆ พี่เจ้าก็ดันละเมอเรื่องลามก กอดเขาอยู่ดี ๆ ดันล้วงมือจับนู่นจับนี่ไปทั่วจนเสื้อเอยอะไรเอยหลุดลุ่ยจนคล้ายเรื่องราวอย่างว่าเข้าไปทุกที คราวจะแกะออกก็ไม่ได้เพราะก็รู้กันอยู่ว่าผู้ชายคนนี้แรงเยอะขนาดไหน ในท้ายที่สุดเขาก็ต้องตะโกนปลุกพี่ขึ้นมาดูผลงานตัวเองที่ทำเขาเกือบนอนไม่หลับต่อให้จะไม่มีปากเสียงแต่เขาก็ไม่พอใจอยู่ดี แถมตื่นมายังบอกอีกว่า ‘ขอโทษครับ พี่ฝันดีไปหน่อย’ เขารู้ว่ายังไม่หายเมาดีจากที่ดื่มมากกับเพื่อนจะมีคิดเรื่องพิเรนทร์และบอกกล่าวมาอย่างเถรตรงบ้างนั้นไม่แปลก แต่เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่าไ

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๔๘ โรครัก

    ยามราตรีคืนนี้ยังคงสว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากสถานบันเทิงและร้านอาหารเครื่องดื่มรอบข้าง ทว่าเพียงแค่แผนเดินถัดมาอีกซอยเสียงพูดคุยครึกครื้นต่างกลายเป็นความสงบเงียบคลอไปกับสายลมเย็นซึ่งพัดพาเหล่าใบไม้แห้งผ่านร่างไปนายสถานีในบทบาทผู้จัดการร้านสุราเปิดกระเป๋าขึ้นตรวจสอบเงินในซองอย่างอารมณ์ดี ในช่วงรอยต่อระหว่างหน้าที่บริกรกับผู้จัดการร้านแม้จะเหนื่อยกายยกเครื่องแก้วหนัก เหนื่อยใจกับความครัดเคร่งละเอียดถี่ถ้วนกับตัวเลขบนหน้ากระดาษทว่าผลที่ได้รับกลับสมน้ำสมเนื้อเมื่อลุงเจ้าของร้านเริ่มให้ความไว้วางใจหลังจากการตรวจบัญชีประเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดแล้ว ดังนั้นเขาต้องการใช้วันว่างอย่างเต็มที่โดยไม่ให้งานใด ๆ เข้ามาแทรก ยิ่งมีแรงใจจากการมองเงินก้อนวันนี้แล้วยิ่งชื่นใจดังนั้นสมุดบัญชีใหม่ที่ได้มา ทำให้เสร็จภายในคืนนี้เลยเสียดีกว่า ผู้จัดการบอกเขาด้วยว่าหากทำได้ดีต่อไปแบบนี้จะแบ่งสัดส่วนกำไรให้ ถึงไม่ได้มากมาย แต่เมื่อนำมารวมกันตลอดทั้งเดือนมันก็ใกล้แตะเลขเงินเดือนนายสถานีซึ่งเขาพอใจแล้ว*แกร๊ก* เดินคิดเรื่องราวผาสุกที่เกิดขึ้นไป ๆ มา ๆ ก็เดินถึงบ้านเส

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๔๗ เทียมกัน

    แผนเมื่อตั้งสติเสร็จจึงตัดสินใจเดินเข้าสถานี ในวันนี้สติเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแต่เช้าเลย มีหวังถ้ามัวแต่คิดเรื่องพี่พูนคงไม่เป็นอันทำงานกันพอดีเนื่องจากหลายวันมานี้เขารับจ้างกับคุณปู่นายสถานีที่ต้องเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาล ถึงจะเป็นไม่กี่นาทีแต่เขาสามารถมาสายได้นิดหน่อยเข้าไปในห้องประชาสัมพันธ์ก็เห็นพี่ ๆ นั่งพูดคุยบ้างก็ทำหน้าที่ขายตั๋วในช่องตัวเอง เห็นว่าตำรวจมากันแล้วสงสัยจะไปนั่งประจำอยู่จุดอื่นกระมัง“สวัสดีตอนเช้าครับพี่”น้องเล็กกล่าวทักทายพี่ ๆ ด้วยความสดใส ทำตัวให้ดูมีชีวิตชีวาเข้าไว้ทักคนอื่น ๆ คุยไปคุยมาเดี๋ยวเรื่องพี่พูนก็ออกไปจากหัวเองนั่นแหละ“จ้ะ สวัสดีจ้ะ สามีพี่ซื้อข้าวหลามมาฝากเราเอาไปกินสิ”“ขอบคุณคร้าบ”แผนกล่าวอย่างมั่นใจก่อนจัดแจงวางของ ปลดผ้าพันคอเสื้อกันหนาวพาดไว้กับเบาะเสร็จสรรพก่อนจะหย่อนก้นลงมานั่งข้างเพื่อนด้วงที่วันนี้ก็ยังมีบรรยากาศอึมครึมรายล้อมอยู่เหมือนเดิม เอื้อมมือหยิบกระบอกไม้ไผ่สั้นในกล่องใจกลางโต๊ะมามอง ๆ ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนคนสนิทไม่ให้เฉาจนเกินไป“ด้วง เอ็งได้กินไปรึยัง อร่

  • มนต์รักหนุ่มพิษณุโลก   บทที่ ๔๖ เบาใจ

    “ไหนบอกจะไม่ตามผม”“นี่เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ ฉันแค่มาหาที่สูบบุหรี่”รัญชน์ว่าแล้วก็แสดงกล่องพกบุหรี่ไฟแช็กก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋า เพราะไหน ๆ นี่ก็เป็นเรื่องบังเอิญแล้วใช้มันให้พอเป็นประโยชน์สักหน่อยก็แล้วกัน“กำลังจะกลับบ้านใช่ไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง”“ไม่เป็นไรครับ”“เธอก็รู้ว่าแถวบ้านเธอมันอันตรายจะตายไป”ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ส่งคนสะกดรอยตามเขาแล้วจริง ๆ จึงไม่ทราบว่าตอนนี้เขาย้ายบ้านไปอยู่กับคนอื่นแล้ว แต่มาทำแบบนี้ทั้งที่ไม่มีพันธะต่อกันอย่างไรเขาก็ไม่สบายใจอยู่ดี“ผมอยู่ได้มาตั้งนาน ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณสำหรับน้ำใจ”“ฉันแค่อยากจะขอโทษ”“ถ้ามีอะไรก็คุยกันตรงนี้เถอะครับ ผมไม่อยากถูกเข้าใจผิด”“ยังไงเธอก็จะเลือกตำรวจคนนั้นเหรอ?”“ผมเคยตอบคำถามนี้ไปแล้วนะครับ”คล้ายว่าคุณรัญชน์จะไม่พอใจกับคำตอบ สงสัยที่บอกว่ารักคงจะมีส่วนจริงอยู่นิดหน่อย ไม่เช่นนั้นคงไม่เอาแต่พูดเกลี้ยกล่อมเขาแบบนี้ทุกครั้งที่พบหน้าหรอก“ถ้าเธอเลิก-“คุณรัญชน์ครับ”ตัวเขาอาจจะเป็นฝ่ายผิดที่คิดจะยกเลิ

DMCA.com Protection Status